|
Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
IN WAT VOOR EEN MOOIE WERELD LEVEN WE
Heel devoot verlaten de monialen en de monniken vermomd in hun Neos-pij het klooster van San Zoilo. Een vinnig “nonnetje” rept zich nog gauw om een stempel. Men weet nooit of ze aan de hemelpoort voorrang kan krijgen met dit cachet in haar geloofsboekje.
Pest, covid allemaal heel gevaarlijke besmettelijke ziektes die de wereld in rep en roer zetten.
Op de camino zijn er voor het ogenblik verschillende pelgrims die lijden aan tamponitis. Heeft niets te zien met de schilder die maandelijks bij vrouwen op bezoek komt. Heeft enkel te maken met een stempel van het huis, van de kerk, van de kapel, van de bar die getuigt dat je hier langs de camino voorbijkwam.
De furie en de rage waar sommige met het open geloofsboekje naar binnenstormen is ongezien. Ik heb de stille indruk dat de herstelperiode veel tijd zal vergen. Ik zie ze al in hun heimat bij de bakker, bij de slager, bij de dokter naar een stempel vragen.
Ik pijnig mijn hersenen nog een paar dagen om naar een efficiënt middel te zoeken waarmee ze geleidelijk van die kwaal kunnen genezen of van die verslaving kunnen afkicken.
Naar het schijnt zou Pacharán (een likeur op basis van sleedoornbes uit Navarra) al zijn nut bewezen hebben.
Het vinnig nonnetje wipt op de bus, de zolder op en weg zijn wij.
De melodie van Louis Armstrong “What a wonderful world” is de morgenhymne van de dag.
Zo eenvoudig de tekst, zo inhoudrijk hij is.
Een tekst die toepasselijk is voor de tocht van vandaag. Het is niet omdat men door stadswijken wandelt dat men geen kleine dingen mooi kan vinden, dat je details ontdekt in iets waar we als alledaagse vluchtige mens aan voorbijlopen. Maar nu, als pelgrim, kan je plots aandacht hebben voor dat bloempje tussen de voegen van een plavei, kan een gedachte die op de muur geschilderd stond je inspireren, kan een mens langs de weg je ontroeren…
… De kleuren van de regenboog, zo mooi in de lucht,
net als de gezichten van alle voorbijgangers.
Ik zie vrienden die elkaars handen schudden,
ze zeggen: “Hoe gaat het?”
Ze zeggen echt: “Ik houd van je.”…
… Ja, ik denk bij mezelf: wat een mooie wereld…
Aan een mooi beeld van twee vermoeide en versteende pelgrims staan de Vlaamse te popelen om uit de startblokken te schieten. Het wordt een etappe van, neen ik zeg het niet meer van zoveel of zoveel kilometers. De Michelingids zorgde voor te veel discussievoer. En tegen alle soort elektronica, die in die rugzakken verborgen zit, kan ik niet op.
Terwijl mijn volgelingen onder een stralende zon de weg naar León zoeken, zonder ik mij af ergens in een intiem eethuisje waar de waard meteen een stempel op mijn verschijning zet: hij toont mij het pelgrimsmenu van de dag. Interesseert mij niet, een risotto met zeevruchten is meer voor mijn bek. Het hoekje waar ik zit is mij meer waard. Ik kan dapper aan mijn verslag schrijven. De volgers van ons blog schijnen soms met ongeduld te wachten naar de volgende getrouwe en zeer geloofwaardige editie van ons pelgrimsleven.
Ik ga mij posteren in de omgeving van de kathedraal. Zeer nieuwsgierig of alle pelgrims op de afspraak van 16 uur zullen aanwezig zijn.
Wat dacht je? Niet alleen aanwezig maar je zag ook dat ze een fijn eethuis of bar hadden gevonden.
Braafjes luisteren ze naar de eerste les want León leert ons drie lessen in de kunst.
Hier krijgen we een groot voorbeeld van de gotiek. Vooral de brandglasramen zijn wereldvermaard en meer dan een bezoek waard.
Ik lees een citaat uit mijn boek dat ik schreef na mijn tocht in 2004.
En dat gevoel is tot vandaag nog niet gewijzigd.
“… Hier kom ik terecht in een vederzacht kleurenbed, zo mooi in zijn details, zo teder genuanceerd, zo harmonieus in zijn geheel. Dit is kunst die streelt, die zalft, die tot rust brengt, waar steen en brandglas in harmonie zingen…”
Aan het monumentje dat een hommage wil zijn voor alle kathedraalbouwers ter wereld, legt een pelgrim haar hand in een gepaste mal. Ik hoor haar stille wens: “Mag ik met mijn gehavende voeten Santiago bereiken.”
Nu naar een les die niet voorzien was in het leerplan van León. De Art nouveau van Señor Gaudi. Zijn Casa Botines heeft niets te zien met bottienen maar het was de familie Botinas, eigenaars van een textielbedrijf, die de architect de opdracht gaf om hier hun zetel te bouwen. Het was moeilijk om mijn aandachtige leerlingen bij de les te houden. Een Japanner schreeuwde, krijste zo hard naar elke voorbijganger die in het vizier liep van zijn fototoestel op statief. En Gaudi zat brons verstijfd en zeer verdiept zijn boek verder te lezen. Waarschijnlijk een verhaal van een oosterling uit het land van de rijzende zon op zoek naar het mooiste beeld in het land van de ondergaande zon.
Op weg naar de les van de Romaanse kunst stond de zon nog hoog en warm.
Aan de San Isidoro basiliek was het weer een geschreeuw, een getier en geroep van het hoogste niveau. De kleuterscholen waren uitgelaten en de kleuters speelden uitgelaten op het plein onder het waakzame oog van mama of papa die ondertussen een ijsje zaten te likken. Terwijl God met zijn almachtige hand Abraham waarschuwt dat hij dat vlijmscherp mes moet laten vallen. Moeder Sara was vruchteloos op zoek naar haar Isaakje en uit de andere hoek kwam Hagar, de slavin waarmee Abraham de zoon Ismaël had, genieten van het wreedaardig spektakel.
Op het San Marcosplein vergeten we nooit de les Renaissance maar luisteren we ook met afschuw naar de gruwel die mijnheer Franco hier commandeerde: 7000 mannen en 800 vrouwen werden hier in dit gebouw tegelijk opgesloten, gemarteld tot de dood.
Wat een vloek. Dat hebben die kunstenaars van de 16de eeuw nooit bedoeld. Franco, we hebben je tot vandaag al driemaal zeer negatief ontmoet op onze vredevolle weg.
Met dit plein verlaten we ook het triest verleden van deze dictator die dankzij de Nazi’s de Spaanse revolutie won. Het was net of Leonie, een Spaanse uit León mij op een fout probeerde te betrappen.
In Astorga worden we weer werelds. Geen kloosterbed.
Elk paspoort wordt grondig gecontroleerd en zonder probleem krijgt elk zijn of haar kamer toegewezen.
De staf (niet de pelgrimsstaf natuurlijk) mag onder het dak van de vierde verdieping kruipen. Ja interpreteer het maar letterlijk. In de ene helft van de kamer kan ik zonder helm rondlopen, voor de andere helft zou ik mij beter een helm aanschaffen. Tot nu heb ik nog maar zesmaal met mijn hoofd ergens tegenaan gebotst. Ik zie alle sterretjes van de wereld.
… Ja, en ik vloek in mezelf: wat een mooie sterrenwereld op verdiep vier.
Pier moet van de mansarde naar de kelder waar hij in een smetvrije ruimte alle soort van pleistertjes op voetjes, hieltjes en teentjes mag kleven. Zijn werk wordt enorm gewaardeerd. Je zag iets hoger zijn degelijke stielkennis. Omwille van het medisch geheim konden we geen gezicht tonen. Maar als je iets hoger scrolt zie je duidelijk dat de grote teen een Tieltse ronding heeft. Tessa Wullaert wordt mij ingefluisterd. Ik geloof het niet.
Gezellig is het alvast op het terras en hilarisch klinkt de commentaar dat het heel wat moeite kostte om uit de douchesproeier water op de juiste temperatuur te krijgen. Het moet toch gelukt zijn want iedereen klimt de trap omhoog om in het art-nouveau salonnetje salade niçoise van Astorga te eten, een stevige kippenbil in een badje van agua de naranja en een chocoladetaartje.
Voor ik onder de lakens kruip wil ik bij mijn vrouwtje eens luisteren hoe de uitvaart van haar zus verlopen was. Met haar zoete woorden nog in het oor wens ik haar en al onze lezers een slaapwel.
|
