Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

GELUKKIG DE MENS DIE OP WEG WIL GAAN 

Het ontbijtbuffet presenteerde een ruime variatie aan vitamines.
Op de car naar Hospital de Órbigo haalde ik uit mijn pelgrimszak vitamines voor de ziel naar boven: 

Gelukkig de mens die op weg wil gaan.
Gelukkig de mens die nog te voet mag gaan.

Hij voelt de aarde, grillige grond, ruw en rauw
grond onder de voeten die hem draagt…

…Hij ontmoet mensen en hij hoort hoe zij werken
en vechten, genieten en treuren.

Hij gunt de aarde, de lucht en de mensen,
de tijd om te spreken.

Hij gunt zichzelf de tijd om te luisteren,
de tijd voor een voorzichtig wederwoord.

Gelukkig de mens die nog te voet wil gaan.
Gelukkig de mens, die Gods wegen wil gaan.

Vóór we te voet gaan rijden we naar de brug waar destijds de heldendaden van Suero Quiñones weinig indruk maakten op een edele dame uit León waarop de ridder smoorverliefd was. Zij moest van zijn avances niet weten.
Maar ook onze pelgrims schrijven hier geschiedenis. Elkeen die de heldhaftigheid van de Neospelgrims negeert zal nooit over deze brug komen. Tijdelijk is deze overgang hun terrein.

Ik wil mijn trouwe volgelingen mijn jarenlange ervaring op dit terrein doorgeven zodat ze toch niet in het verderf zouden vallen.

Opgelet aan de splitsing: kies voor rechts en je zult via paden van roodbruine aarde beloond worden met een totaal nieuw natuurdecor. 
Op weg naar Astorga kom je voorbij een hippie die al sinds een paar jaar zijn eigen territorium langs de natuurweg uitbouwt. Toen nog een hutje en vandaag al een leuke woonst. Zou in deze regio zonevreemd bouwen niet afgestraft worden? Geen bezwaar voor de pelgrim want hier is het even aangenaam verpozen met een stuk fruit, een drankje in ruil voor een vrije gift.

Als je uit de natuur afdaalt en weer door de bewoonde wereld stapt, loop dan niet die bronzen pelgrim voorbij die je herinnert dat je tijdig moet drinken. Allerminst een uitnodiging om er een kroegentocht van te maken.

Voor Dré was deze plaats ideaal om voorzichtig en ongestoord zijn weg te laten starten tot Astorga.

Waarom een lunchpakket meesleuren als je zo een aanbod van heerlijke streekgerechten passeert?

In bar Oasis in San Justo eet je de lekkerste Iberische ham aan een spotprijs. De plaatselijke correspondenten sturen mij al beelden door van de gezelligheid in de oase. Het water komt mij in de mond.
Ik kruip straks vanonder het gevaarlijk dak van mijn zolderkamer en daal naar beneden in het eetcafé. Ik wil niet onderdoen, ik wil ook Iberische ham.

Welk beeld mag ik nu ontvangen? Christine staat in vuur en vlam. Een tortilla kan zo aangenaam zacht zijn maar deze blijkt een pittige variant te zijn, de patron heeft er zelfs een prijs mee gewonnen Ondertussen probeert de onschuldige Vlaamse meid de Spaanse brand te blussen met wat ze het dichtst bij de hand heeft. Het moet erg geweest zijn. Zie op de foto hoe in de achtergrond de inboorlingen binnenpretjes hebben.

De pelgrims zien Astorga in de verte opdoemen. 16 leergierige pelgrims willen mijn verhaal in de kern van deze Romeinse nederzetting horen.

Zoals men vroeger aan analfabeten de Bijbelse verhalen wilde aanleren door middel van tekeningen of expressieve beeldverhalen, zo is het thans mijn beurt om aan de hand van de gebeitelde taferelen hun Bijbelkennis eens te testen. 
“Wat schrijft Christus hier in het zand?” 
Zonder zijn vinger op te steken antwoordt Herman de vaandeldrager: “Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.”
“Flink Herman, en als beloning mag jij morgen de steen met je zondekes voor de voet van het ijzeren kruis werpen. “

Voor la celda de las emparedadas (de cel van ingemetselde vrouwen) geef ik alle ingrediënten om een scenario te schrijven voor een griezelfilm.

Ik durfde het streekgerecht, de cocido maragato niet aan te bevelen. Ik had schrik dat mijn pelgrims een extra rol wc-papier zouden moeten meesleuren en bovendien dacht ik dat er te weinig struiken zouden zijn om in alle discretie de geluiden van plotse darmexplosies te temperen. 
Voor zij met stevige darmen wil ik zeer kort de receptuur geven: In de stoofschotel gaan rundvlees, beenham, varkensoren- en poten, rookvlees, lamsvlees, spek, een brei van brood, ei, knoflook en peterselie, kikkererwten, kool en groenten. Laat 4 à 5 uur sudderen. En laat het je dan in deze volgorde smaken: eet eerst het vlees, daarna de groenten en dan pas de soep. En dan zijn er die vinden dat deze driegangen stoofpot super delicieus is. 
Ik heb het lijden in 2004 aan den lijve ondervonden. Ik laat jullie het lijdend voorwerp zelf invullen: Ik had …… te kort.

Stel je voor in de Middeleeuwen zaten hier vrouwen met zo een extreem christelijke overtuiging dat ze zich lieten inmetselen tussen vier muren enkel met een doorgeefluik waar barmhartige voorbijgangers voedsel afgaven. 
Zie je het al voor jouw ogen?
Señora Evita steekt een pot cocido maragato door het luik. 
De vrouwtjes smullen dat het vet van hun bleek kinnetje loopt.
Hevige buikkrampen, Luisa hurkt in een hoekje Dolores in een ander.
’s Anderendaags loop je voorbij, wat een rotte stank komt uit dat luik. Kokhalzend steek je de straat over. Maakte deze marteling ook deel uit van hun zelfkastijding? 

Het is hoogtijd om mijn gasten te introduceren bij de bisschop. Zijn huishoudster telt beter het aantal genodigden dan mij. Het paleis staat volledig voor hen open. De bisschop kon niet blijven wachten en is nu op de koffie bij Gaudi. Bij die architect met zijn eigenaardige ideeën? Dat kan niet, want het is al bijna een eeuw geleden dat hij onder een tram liep. Nu snap ik het, de eminentie was koffie gaan drinken in de tearoom Gaudi tegenover zijn paleis. 

Ik heb dringend een douche nodig want mijn hersens brouwen een surrealistisch vertellement. Misschien twijfelen mijn lezers of ik nog heel juist ben.

Stel jullie gerust. Ik voel mij zo fris als een vis als ik in de bar een Pacharán bestel.
Veilig de trap naar omhoog. Wat brengt de kok ons vandaag? Spaghetti Bolognaise, dringend mijn servet om mijn hals wil ik van mijn groen hemd geen gevlekt rood maken. Bacalau op zijn waterzoois (?!) en een potje verse fruitmengeling. 
Lieve metgezellen, ik ga nu in afzondering want morgen is het een belangrijke pelgrimsdag en ik moet mijn steentje nog gaan zoeken.