Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

ULTREYA E SUSEYA, DEUS ADJUVA NOS

De sfeer deze morgen is totaal anders. Je voelt duidelijk dat het vandaag een dag wordt waar onze pelgrims naar toe geleefd hebben. Zij zijn mentaal klaar om over het hoogste punt op de camino te gaan en daar een hoogtepunt van hun pelgrim (willen) zijn te beleven.

Is iedereen op de car?

Hoe toepasselijk klinkt de leuze die we elke dag in ons morgenlied zingen: “Ultreya e suseya, Deus adjuva nos. Hoger op en vooruit, God helpt ons erbij.”

Ons lied klinkt op weg naar Rabanal des te krachtiger.
In dit klein sympathiek en eeuwenoud pelgrimsdorpje is een kerkje dat eind de jaren 90 zo intiem gerestaureerd werd door een Britse orde die zich het Broederschap van St Jacobus noemt.

Onder dit eeuwenoude dak lezen Kristien en Mieke een tekst uit “Neem de tijd” van Phil Bosmans en een tekst uit het Boek Prediker: “Er is een tijd om…”

“Steal away to Jezus, I ain’t got long to stay here…” Ga stilletjes naar Jezus, weg van huis, ik wil hier niet langer blijven …” was de gospelsong die uw dienaar zong. Een song die de stilte liet nazinderen. Een sterk moment voor onze pelgrims. 

Onze pelgrims vertrekken in Foncebadon voor een stille tocht naar het IJzeren kruis.

Het wordt voor ons een stille zaterdag, niet deze van de Goede Week. 
Ook in mij wordt het diep stil.
Een tocht die mij dank doet zeggen aan zoveel mensen die een wegwijzer waren in mijn leven. 
Een diep dankjewel, ma en pa, dat jullie mij die waardevolle weg toonden. 
Evenveel dank aan die priester-leraars, aan die jeugdleiders, aan tal van mensen rondom mij die mij door hun woord of een klein gebaar begeleidden op die weg. 
Wie zou ik geweest zijn zonder hen? 
Ook zo dankbaar dat ik mensen de camino mag tonen waarop we zuurstof voor onze ziel ontdekken, waar we de weg naar onszelf vinden.
Muchas gracias, Santiago. Dank u wel Sint Jacobus.

Het kruis doemt al in de verte op.

Bij een schutplaats vervolgen wij onze bezinning. Christa, Ana-Carmen, Aline en Chris V.H. lezen afwisselend teksten. Wij beamen ze met gezongen verzen “Ultreya y suseya, Deus adjuva nos” en “Ubi caritas et amor, Deus ibi est.”

Ik spreek nog een slotgedachte uit:

“Elk heeft een zin, een betekenis gegeven aan zijn steentje. Laat het je last wat lichter maken. Je familie, je geliefden, je vrienden op het thuisfront of waar ze ook mogen zijn, ze leven rondom jou om je mee te helpen je last te dragen. Vergeet nooit de inspanning om zo hoog te komen om hier even je last symbolisch lichter te maken. De stilte die thans je hart roert en het stille gebaar om ons steentje bij te dragen aan de massa steentjes van miljoenen pelgrims voor ons, nodigt je daarna uit om op je eigen tempo je weg verder te lopen tot de afgesproken plaats waar we elkaar als pelgrimsvrienden weer mogen ontmoeten.

Ontmoeten, het kompas van deze camino, onze camino. Buen camino!

Het steentje meegebracht van thuis was meer dan een stom voorwerp, het werd een symbool van een zekere last, al dan niet verwoord in een geschreven gedachte. 
Elk had een intentie om zijn steentje neer te leggen tussen de steentjes van miljoenen pelgrims voor ons.

“Als we straks ons steentje aan de voeten van dit hoge kruis gooien, van ver zichtbaar voor elke pelgrim en zo door dit kruis met de camino verbonden, wil dan even stilstaan bij de gedachte dat de last van Zijn kruis zwaarder woog dan onze last.”

Het werd een pakkend moment. De ontroering rond die hoop steentjes laat niet direct een normale dialoog toe. Op weg naar Molinaseca maken de tongen zich langzaam weer los uit de emotie, komen de pelgrims weer in hun normale plooi. De whatsappgroep is druk in de weer. Onze Neospelgrims bruisen van vitaliteit. 

Lunchpauze onderweg.

Drie mannelijke en een vrouwelijke pelgrim verlaten dit hoogtepunt van pelgrimage op wielen met de krachtige paarden van Sercu langs een omweg naar Molinaseca. 
100 km en anderhalf uur rijden omdat de smalle wegen en de vele haarspeldbochten het niet toelaten om voor de kortste afstand te kiezen.

Deze tijd laat mij toe om het pelgrimsverhaal verder aan te dikken zowel met gedachten als anekdotes.
Een koffie met Ana-Carmen, een biertje met Dré en Jef.
San Filosofo is de heilige die onze gesprekken inspireert.
Inderdaad, wij zitten met drie mannen te filosoferen over de grens van onze mogelijkheden.
82, 78 en 75 jaar oud. Een paar jaar terug deden we nog inspanningen waarvan we dachten dat het ons vandaag nog zou lukken. We moeten toegeven dat we op een bepaalde leeftijd zeker onze fysieke grenzen moeten respecteren. Deze grens verwaarlozen zou ons wel eens parten kunnen spelen. Ik moet niet in de plaats van iemand anders spreken maar ik ondervind van mezelf dat de medische wereld mij dringend de goede weg moet tonen of ik zal over korte tijd zwaar in de problemen kunnen terecht komen.

Onze moedige pelgrims komen al om 15.45 u aan op het afgesproken terras. 
De klok slaat 5 uur op de kerktoren en al onze zeer moedige pelgrims zijn gearriveerd. Als dat geen prestatie is, een etappe waar de afdaling allesbehalve een sinecure was. 

“Het was moeilijk, we hebben afgezien maar het was een leuke dag.” Die uitspraak van een dame vertolkt wonderwel de vreugde en blijheid die onder onze pelgrims leeft.

Tijd om naar Hotel Villa de Cacabelos te rijden, waar we heel vriendelijk ontvangen worden door de zaakvoerster. Vlug wat verfrissen, nog een aantal zaken nazien voor het programma van morgen en dan verzamelen in de hal van het hotel om samen een tweehonderd meter verder naar El Apostol, een typisch Spaans restaurant te gaan.
Op het menu: Vissoep, boelie op een bedje van puree en als dessert een smeuïge kaastaart.

Na het avondmaal moet ik dringend mijn blog afwerken en kleuren met foto’s.
Nu pas zie ik welke bekoring boven mijn bureeltje hangt.

Ik kruip onder de lakens en bid stilletjes: …breng mij niet in bekoring maar verlos mij van kwade dromen…