Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

PELGRIM, HET IS EEN LANGE WEG OM TE ONTDEKKEN WIE JE BENT

Deze morgen zien we aan de start van de koninginnenetappe een koningin verschijnen die de voorbije nacht de vissoep en de boelie van de vorige avond uit de andere richting zag komen dan het er was ingegaan.
Dapper als ze was wilde ze van geen opgeven of tijdelijke rust weten.
Met de wilskracht eigen aan een sterke vrouw bindt zij de sticks rond haar handen en in een rustig tempo klimt zij pas na pas naar de pas over O Cebreiro. 12 km lang en 700 hoogtemeters overwinnen. Voor wandelaars een tocht buiten categorie. Niet alleen door de lengte en de hoogte maar ook door het wegdek, koepaden, rotsschijven, bonkige kasseien. Een Parijs-Roubaix-gevoel over de Tourmalet.

Gevaarlijke en snedige rotsschijven.

Pilgrim, het lied van Enya is vandaag onze krachtvitamine beter dan eender welk andere.

“…In je hart vraag je je af welke weg de juiste is,
de weg die doodloopt of de weg die naar jezelf leidt…
…Pelgrim, het is een lange weg om te ontdekken wie je bent.”

Onze pelgrims weten dat hun weg niet doodloopt. Gisteren aan het Cruz de Ferro was de weg naar hun hart overduidelijk een open weg.

En weer staan ze klaar in Ruitelan om steeds hoger te klimmen, om met hun pelgrimsgeest steeds verder te gaan. Heel juist, ultreya y suseya…

Net als een frontsoldaat monteert Marcello zijn wapen. De lens van de scherpschutter zal ons over enige tijd alle kiekjes tonen die onze sniper onderweg geschoten heeft.

Niettegenstaande er ook veel hazen in onze groep lopen ben ik eerder voor een schildpad.
Is het niet zo dat een schildpad onderweg meer ziet dan de snelle haas. Een schildpad heeft geen haast om zeer oud te worden en eens de haas op pad is de jager al in de buurt en zijn leven eindigt in de kookpot. Genoeg over hazenragout en schildpadsoep.

Onze pelgrims lopen thans in een bergland dat soms doet denken aan de Oostenrijkse Alpen. De rosbruine koetjes gaan niet uit de weg voor de pelgrim. Jodelende koewachters horen we niet. Wel indrukwekkende panorama’s en in de verte zien we dat het weer andere zinnen heeft.

De wind komt fel opsteken. Het geeft een knus gevoel om beschut in het schuurtje ons middagbrood te mogen eten.
Waar haal ik die informatie als niet-wandelende pelgrim? Bedankt vrienden pelgrims dat jullie beelden en verhalen zo boeiend en sprekend zijn. Jullie beelden zijn niet fake of nep, dit zijn eerlijke pelgrimsbeelden. DANK dat ik jullie impressies zonder copyrights mag doorgeven aan zoveel lezers. 

En eens de tocht afgelopen is het mij als verslaggever gegund om mijn oren wijd open te zetten. Trouwens volgens mijn vrouw is het wel zeer noodzakelijk wil ik het verhaal in zijn juiste context horen en overbrengen.

Ik hoop dat het mij gelukt is toen ik een verhaal hoorde in de bar.
Het was na de middagmis in het kerkje van O Cebreiro waar in de jaren 1300 een wonder gebeurde. Geen legende, een echt mirakel. Een hevige sneeuwstorm had de voorbije nacht over de regio aardig wat onrust gezaaid. Metershoge sneeuw en een bijtende vrieswind.
Een vroom boertje worstelt zich in dat gevaarlijk weer vanuit het dal naar omhoog om zijn dagelijkse eucharistieviering bij te wonen. Hij komt in het kerkje op het ogenblik dat de monnik aan de consecratie begon. Hij ziet het boertje neerknielen en denkt op het moment als hij de hostie hoog steekt: “Wat een stomme domme boerenkinkel is dat om in dergelijk tempeest naar hier te komen.” En plots verandert de hostie en wijn in vlees en bloed. Het vrome boertje ligt al eeuwen vredig naast de monnik begraven in het oudste kerkje op de camino onder de kelk en de pateen van de monnik. 
Dit is geen sprookje maar degelijk het wonder van O Cebreiro.

Wat nu volgt is misschien wel een sprookje of zou het toch waargebeurd zijn?
Rinaatje, een fluks meisje, had van abuelo Christiano onderweg een uitspraak gehoord die klonk als een toverspreuk: “Ultreya y suseya”. 
Alsof ze abuelo niet vertrouwde bevestigde een Spaanse Doña haar dat wie hoog klimt ver kan komen.
Het lieve kind haastte zich als een haas. Ze overwon elke hindernis en in dat hoge dorp waaide de wind haar bij Carolo, geen verleidelijke man, wel de naam van een rustgevende afspanning.
Eens ze weer op adem was, begon het hazenbloed te stuwen en de toverspreuk indachtig repte ze zich kilometers verder. Ze was zo gelukkig als ze de bronzen Rochus op de top ontmoette. Steeds hoger en steeds verder zoals die Doña haar had wijsgemaakt. 
In Hospital, een volgend dorp voelde ze zich zo veilig tot… ze een bericht van abuelo ontving dat de kudde om 15 u aan de kerk van O Cebreiro verwacht werd. Ongerust Rinaatje stuurde onmiddellijk een alarmbericht terug. 
“Sorry abuelo, ik nam je spreuk te letterlijk: hoe hoger ik kwam hoe verder ik wilde gaan.”
Abuelo was niet meteen bereid om een zoekactie op te starten. Wel liet hij ondertussen zijn gehoorzame kleine meisjes en leergierige jongens het kerkje van binnen zien in de hoop dat een nieuw wonder zou geschieden. En zo gebeurde: het tweede wonder van O Cebreiro was op komst. 
Een blije en gelukkige abuelo zag Rinaatje in de verte aankomen met haar supersonische benen tussen haar snel tikkende wandelstokken.
Als de vader uit de parabel van de verloren zoon kon abuelo zijn ontroering niet verstoppen. 
Als diezelfde vader vergaf hij Rinaatje haar tijdelijke overmoed. 
De moraal: je moet niet alle toverspreuken letterlijk opnemen, vele hebben ook een figuurlijke inhoud. En bovendien een haas ziet veel minder dan een schildpad al loopt hij zelfs kilometers verder.
Hieronder een gereduceerd beeldverhaal.

Spanning in de kudde. Waar is rap Rinaatje?

De kudde, zonder het verdwaalde Rinaatje.

Een gelukkige abuelo ziet zijn verloren schaapje terug.

Rinaatje vindt de stal terug.

De pallozas zouden wel eens de oplossing kunnen zijn voor het energieprobleem.
De palloza is afgedekt met roggestro en is bestand tegen kou en hitte, tegen regen en sneeuw. In deze woning leven dier en gezin samen. Dus amper brandstof, de dieren zijn de warmtebron en de geuren verdwijnen langs een spits gat in het dak. Onze groene minister zal subiet akkoord gaan.

Mijn besluit staat vast. Ik verkoop mijn huis en laat een palloza bouwen.

Op de bus heerst ook een warm gevoel want de kudde is weer compleet. En zoals in het evangelie is er meer vreugd voor het verloren schaap dat naar de stal terugkeert.

In Cacabelos hebben we nog een nacht tegoed. De redactie moet echter op zondag actief blijven.
In het restaurant hoor ik dat andere genoten van de sfeer op de Plaza Mayor. Er was grote ambiance voor de topmatch Real Madrid tegen Barcelona.
Ik geniet van de kikkererwtensoep met paddenstoelen (oei! kaka-belos) gevolgd door een royaal stuk zalm fijn gekruid en perfecte garing. Het toetje wordt zelden door mij aan de kant geschoven, ook niet de limoenpudding niet.

Omdat ik veertien dagen na thuiskomst een niet onaardige toneelrol te vertolken heb, ben ik solidair met mijn collega’s. Zij repeteerden op de planken en ik lag in bed mijn tekst te herhalen. Nieuwsgierig? Een adres, je kent hem wel.