Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

Al wandelend…

Rond 5 uur deze morgen had ik even de gordijn voor het venster weggeschoven. In het schijnsel van de straatlantaarn zag ik dikke regendroppen op het zwarte asfalt plenzen.
Toch normaal dat ik meteen aan mijn gezellen dacht die straks dat natte weer moesten trotseren. 
Tegen het vertrekuur hield het op. Anderhalf uur rijden. Vooraleer ze hun nachtrust op de bus zouden verlengen gaf ik hun wat sterkende vitamines mee.

Ik ga wandelen onder een brandende zon,
in plensbuien en tijdens noodweer.
Maar al wandelend zal de zon
mijn hart van steen verwarmen,
zal de regen een tuin maken van mijn woestenij.
Met het verslijten van mijn schoenen
zal ik mijn gewoonten slijpen.
Ik ga wandelen en mijn wandeling
zal een ontwikkeling zijn in mezelf.
Ik ga niet zomaar op reis,
ik zal zelf een reis worden,
een pelgrimstocht.

Mag ik het spreekwoord “Na regen komt zonneschijn” lichtjes aanpassen: “In de regen zijn Neospelgrims zonneschijn.”
Een gedachte die ze blijkbaar heel stil maakte. Het zullen uitgeslapen pelgrims zijn die straks aan hun tocht beginnen.

Ik kon het niet laten om op de San Roque-hoogte het bronzen beeld van St.-Rochus te tonen. Niet zozeer voor de kunstige schoonheid van het beeld maar vooral om de aandacht te trekken op wat Rinaatje gisteren op haar dwaaltocht afgewerkt had. 
Zat ze stilletjes weg te dromen? Had ze een verborgen gevoel van fierheid? Ik zat te ver van haar af om haar gevoel van haar gezicht te lezen.

Door wegenwerken moeten we de secundaire weg nemen. Maar wat een geschenk voor mij. Ik kom door al die dorpen en plaatsen waar ik in 2001 en 2004 voorbijkwam. Om weg te dromen. Dit zal wel de laatste maal zijn dat ik de refugio in Triacastela in de diepte zie liggen. De mooie fresco’s in de abdij van Samos komen mij weer levendig in de geest. Ik voel terug mijn verhitte voetzolen door urenlang op dat hete asfalt te lopen. Welke vreugde mocht ik al proeven op de camino. Dank Santiago.

We naderen Sarria. Vanaf hier beginnen de laatste honderd kilometers die de pelgrims te voet moeten bewijzen om hun oorkonde in Compostela te ontvangen.

Een plek om te onthouden

Onze pelgrims kunnen op een rustige plaats afstappen. Mijn vlag gaat de hoogte in en de karavaan is vertrokken. 

Met Mathias rijd ik over de brug van het stuwmeer in Portomarín dat ik in 2001 nog als een volwaardig meer zag. Vandaag zag ik voor het eerst de vroegere Romeinse brug waarop de nieuwe gebouwd is en onder het water verdronken lag. Dat meer kan volgens mij geen energie meer verwekken.

Zoveel opgravingen om de oudheid bloot te leggen, hier lieten ze historie verdrinken.

In een plaatselijke herberg vind ik een hoekje om inspiratie te zoeken. Ik heb ook oog voor de vlindertjes die in de buik van een pelgrimsmeisje fladderen. Haar gezichtje bedelt om een kus van de jongen naast haar. Mijn fantasie gaat een gang. Zou ze die pelgrim ontmoet hebben toen ze in zijn buen camino onderweg een zachte tremolo hoorde? Zouden die vlindertjes nog lang fladderen? Als de camino de weg van ontmoeten is, lopen ze misschien over enige jaren samen de camino om Jacobus te danken voor die enige ontmoeting?
De vele jeugd op de deze pelgrimsweg geeft mij een bemoedigend gevoel. 

De regionale tv komt beelden schieten in de herberg. Ze interviewen de herbergier. Mij zien ze niet zitten. Collega’s onder elkaar. Hoe is het mogelijk? Ik pak mijn spullen in en trek iets verder naar mijn geliefde pulpería en in mijn verdoken hoekje. Mijn eerste pulpo in dit heilig jaar. Het Spaanse reukorgaan moet toch sterker zijn dan een Vlaams. Ana-Carmen weet mij weer te vinden in mijn intiem hoekje. Ik houd er een dankbare koffie aan over.

Dankzij de fotobeelden krijg ik zicht wat er op het terrein gebeurt.
Het was geen ijdele slogan deze morgen: “Neos is zonneschijn in de regen.”
Ook de camino nodigt uit voor koffieklets.
Voorzichtig, heel voorzichtig naar beneden.

Ondertussen hoor ik de ene beep na de andere. Mijn pelgrims komen de steile trap naar boven. Hijgend zoeken ze nog een terras. Dat pintje hebben ze zeker nog verdiend. De laatste melden zich aan en een half uur later zijn we al aan het bollen richting hotel Los Abetos. Nog een stevige rit van iets minder dan twee uur.
Het duurt niet lang of het is complete stilte op de zolder.
Ik vind het zonde dat ik na een uurtje hun gevangen uiltje moest wegjagen.
Ze hadden het mij al eerder gevraagd waarvoor die liedbundel moest dienen. 
Zeker niet als vervanger voor toiletpapier. Maar nu zouden ze het nut van die bundel wel snappen.
De vrolijke vrienden stapten van de Noordzee naar de Stille Kempen. Het molenarinnetje zag het vissertje voorbijkomen en Margrietje kreeg hoop, ze zag de rozen weer hoopvol bloeien. Het wandelclubje was zo dol op de man-dolien. Voorbij het vliegveld in Lavacolla lieten we de Vlieger op en even daarna draaiden wij in San Lazaro de helling op om in Los Abetos onze bungalowtjes te vinden waar we voor drie nachten heer een meester mogen zijn.

Het buffet was voldoende gevarieerd om de honger te stillen en daarna in alle stilte weg te dromen naar de etappe van morgen.
“Jacobus maak je klaar, er komt morgen een viersterren Neos-pelgrimskaravaan op je af.”