|
Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
PELGRIM, HET IS EEN LANGE WEG OM TE ONTDEKKEN WIE JE BENT...
Het wolkendek van onze laatste volle dag in Santiago heeft weinig zin om zijn duister gordijn weg te trekken.
Meer nog de temperatuur neemt ook een forse duik.
Willen die duivelse weergoden de warmte van onze gisteren opgedane vreugde blussen?
Aan de ontbijttafel krijg ik de indruk dat niemand het heilig vuur van onze pelgrims kan doven.
Ik neem die enthousiaste groep mee naar het grote plein voor de kathedraal, naar het Praza do Obradoiro, letterlijk vertaald als het plein van de werkplaats.
Met mijn regenscherm, knipklaar om in uiterste nood mij en mijn papieren droog te houden, vertel ik aan mijn volgelingen in een ijltempo de voornaamste weetjes van de rijke historie van al die bouwheren en -meesters die deze gebouwen rondom dit plein ontwierpen.
Een wolkbreuk doet ons vluchten naar een schuilplaats. Terwijl de regen met alle hevigheid op de bisschop Alfonso de Fonseca neerpletst genieten wij in het portaal van de 16de -eeuwse binnentuin waar deze in brons gebeelde mecenas diep blijft nadenken over het universitair onderwijs dat ook toegankelijk moet zijn voor de minder begoede klasse.
Riskeren we het ons? Willen we tussen twee buien in onze wandeling door de oude stad verderzetten? Gelukkig zijn er arcades die ons toch enige beschutting bieden. “De overdekte markt, mijn beste mensen, is tot 15 u open. Ideaal om een stuk Jamón Ibérico te kopen of andere Spaanse lekkernijen. Neen, de Pacharán kan je beter taxfree in de luchthaven kopen.”
We eindigen onze wandeling, aan de heilige poort in de oostgevel van de kathedraal. Ze staat open sinds begin 2021 dat een heilig jaar was en uitzonderlijk door covid verlengd wordt tot eind 2022. Dan wordt ze opnieuw dichtgemetseld tot het volgend heilig jaar in 2027. Wanneer de feestdag van Jacobus, 25 juli, op een zondag valt dan spreken we van een heilig jaar.
“Wie zin heeft om de pelgrimsmis bij te wonen mag nu niet lang meer dralen en waarschijnlijk maak je kans dat je de botafumeiro, het reuze wierookvat van noord naar zuid ziet slingeren. Maar wij vinden elkaar zeker terug aan de autocarhalte, stipt om 16.30 u.”
In de kathedraal zie ik dat onze pelgrims zich ook al tevreden mogen achten met een steun tegen een stevige pilaar.
Ik vind in de bidkapel van de kathedraal alle plaats om rustig en niet afgeleid door alle drukte te werken aan mijn slotgedachte die ik deze avond in het intieme kapelletje van het hotel wil uitspreken.
De viering loopt op haar einde. Ik verlaat mijn inspiratievolle plaats en zie inderdaad de tiraboleiros, de bedienaars van het wierookvat zich klaarmaken voor de attractie van het moment. Het vat wordt in beweging gebracht en steeds iets hoger getrokken en dan begint het te zweven in een boog van 65 m aan een snelheid van 70 km per uur. De tribune fotografen verzamelt zich rond het welriekend spektakel. Even later zie ik al menig geschoten beelden van rookpluimen door het zilveren vat op mijn smartphone verschijnen.
Elk gaat zijn gang. De een wil nog een souvenirtje, de andere wil nog een streeklekkernij proeven, een pulpo of un razon jamón Ibérico. Uw dienaar vindt zijn vertrouwd plaatsje in het oude casinogebouw waar vroeger schrijvers, poëten en schilders terecht konden. Niemand herkent mij als de gelegenheidsjournalist van Neos. Nochtans ik kom hier al zes jaar. Ik laat het niet aan mijn hart komen. Ik tokkel verder en kan eindelijk een eindpunt plaatsen achter mijn gedachten die ik deze avond aan mijn pelgrims wil meegeven.
Hoe vaak heb ik in mijn pelgrimsbestaan dit kathedraalplein gekruist en telkens weer word je geconfronteerd met sterke taferelen: pelgrims die ontroerd neerknielen op de “heilige grond”, pelgrims van alle uithoeken in de wereld die elkaar in een omhelzing vallen, pelgrims die hun vreugde uitschreeuwen…
Op een muurtje blijf ik stil bewonderen. Wat gaat erom in dat pelgrimshart, wat bracht hen naar hier, welke verhalen brengen ze naar huis?
Op dat plein hoor je alle talen. Hier verbroederen alle nationaliteiten.
Hier is verbinding geen ijdel woord.
Van hieruit vertrek je weer naar het leven van elke dag en van hier keer je terug met een vooroordeel minder en met een nieuw inzicht.
Een pelgrim is een wonder wezen, een pelgrim maakt de wereld kleiner.
Ooit schreef ik in mijn boek “Mijn camino, een pelgrimsverhaal”:
“… Als heel de wereld één pelgrimsvolk zou zijn, zouden we al niet lang in vrede samenleven? Hoelang moet dit nog een utopie blijven?
Een zoveelste verhaal van hoop dat blijft nazinderen.
Onze pelgrims zakken af naar de autocarstelplaats.
Zie ik in hun lichaamstaal dat het einde van een mooi verhaal nabij is?
Een verhaal dat zij nooit ofte nimmer zullen vergeten.
Daar ben ik rotsvast van overtuigd.
In het hotel maken we ons klaar voor een slotbezinning. Geen diepzinnig gebeuren. Wel een relaas van hoe het begon, hoe je langzaam pelgrim kan worden op deze weg, hoe waardevol ontmoetingen kunnen zijn, een weg waarop pijn vreugde wordt, een tocht waar verbinding krachtig is, een weg waarop wij in luxueuze herbergen konden rusten maar waarop de mooiste herberg jullie hart was.
Onderweg verzamelden zij zoveel mooie stempels. Helaas, zij voldoen niet aan de regels van het Compostelasecretariaat om een officiële oorkonde op te halen.
Geen nood. Deze pelgrims verdienen onze oorkonde, een blijvende herinnering aan die onvergetelijke ontmoeting op deze camino.
En nu, hoog het glas van vriendschap, hoog het Jacobuslied en hoog ons pelgrimshart!
“ULTREYA E SUSEYA! DEUS ADJUVA NOS!
Een sterke nabeschouwing.
Een vrouwelijke pelgrim, laat mij haar Petra (fictief) noemen, verloor vorig jaar haar man door Covid. Nooit had ze al eens deelgenomen aan een groepsreis. Deze veertiendaagse pelgrimstocht was voor haar een ware uitdaging. Op de morgen van dag vijf, ik zit nog alleen aan een ontbijttafeltje, komt Petra naast mij zitten. Ze vertelt me dat ze de avond voordien met haar zus getelefoneerd had die stervend was en dat ze er weinig van begrepen had. In haar verdere woorden hoor ik Petra’s eenzaamheid. Ik geef haar een schouderklop voor de moed die ze heeft om een dergelijke tocht te ondernemen.
De voorlaatste avond zit ze voor mij aan de avonddis. Elke pelgrim rondom ons heeft zijn uitbundig verhaal. Heel rustig vertelt ze me haar pelgrimsverhaal:
“Ik ontmoette hier een vrouw uit onze gemeente. Ze kent mijn zus zeer goed. We zijn in dezelfde Neosclub. We hadden omzeggens geen contact. Op deze pelgrimsweg ontmoet ik een vrouw die mij begrijpt, waarmee ik diepe gesprekken onderweg had. Een vriendin voor mijn verder leven.”
’s Anderendaags zit Tessa (fictief), een andere vrouwelijke medepelgrim tegenover mij aan de ontbijttafel.
Heel sereen zegt ze mij: “Chris, wat een wonderlijke ervaring had ik op deze tocht. Zoveel jaren wonen Petra en ik in hetzelfde dorp zonder elkaar te kennen en de camino brengt ons nu zo dicht naar en bij elkaar.”
Ik las in haar ogen de ontroering van dat wonder gebeuren. Ik werd er helemaal stil bij.
De slagzin die ik op mijn pelgrimsweg in 2004 bedacht, wordt eens te meer bevestigd:
De camino is de weg waarop vreemden vrienden worden.
Of Neospelgrims die de wereld kleiner maken.
Min beste Neospelgrims, dank dat ik jullie mijn liefde voor het pelgrimeren mocht doorgeven. Houd deze liefde warm of geef ze door zoals je in het verhaal van Petra en Tessa las.
Buen camino op je verdere levensweg.
|
