Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

OP WEG NAAR DE BERG VAN VREUGDE

Ik schuif de zware gordijn naast mijn bed open. Neen, het wordt niet klaarder. Donker dreigt de hemel. Een troost: er zal zuurstof genoeg in de lucht zijn om de laatste tocht te stappen.
Geen triestige ogen rond de ontbijttafel, eerder gelukkige blikken. Goedgemutst omdat het de laatste tocht is? Of eerder omdat ze vandaag het doel zullen bereiken dat al maanden in hun geest toerde?
Hoe dan ook, Ultreya y suseya klinkt even sterk als elke morgen voordien.
Aan een apotheek in O Pedrouzo laten we onze pelgrims los.
“Pier, steeds rechtdoor en aan het einde, aan een scholencomplex naar links en dan iets verder het eucalyptuswoud in.”

Mathias keert zijn royale koets en voert mij naar Compostela waar ik een en ander verder kan voorbereiden voor de komende tijd.

“Mathias, ik denk dat wij ze aan een verkeerde apotheek hebben afgezet.” Mijn woorden zijn nog niet uitgesproken of ik krijg al een telefoontje van Pier die mij zegt dat mijn wegaanduiding niet klopt. Ik sla mea culpa en kijk op de kaart.
“Neem de eerste straat rechts en dan links en je komt uit aan het scholencomplex.”
Ik ben er heel gerust in. Pier met zijn jarenlange ervaring zal zijn schapen wel op de goede plaats het bos injagen.

Ondertussen ga ik eens rondneuzen in het historische stadsgedeelte van Compostela om te zien of na al mijn bezoeken van de vorige jaren er nog geen gebouwen van plaats gewisseld zijn.
In de cafetaria waar meer dan 5 eeuwen geleden Ferdinand van Aragon en Isabella van Castilië, los Reyes Católicos waarschijnlijk plannen smeedden met allerlei architecten over de bouw van een hospitaal droom ik bij een sterke koffie weg naar het primitieve pelgrimsleven van toen.
Moest die pelgrim van toen mij hier nu bezig zien: ik haal mijn laptop naar boven, ondertussen stuurt een pelgrim via Whatsapp mij een mooi beeld van het eucalyptus woud door.
Ik vermoed dat die eeuwenoude collega zich in een of ander zothuis zou wanen.
Hoe snel kan communicatie veranderen.
Hoe gemakkelijk voor de verslaggever om te googelen terwijl pelgrims volop aan het genieten zijn van die schitterende natuur waar ze thans doorheen lopen en waar hun geest volledig tot rust komt.
Ik probeer geen excuses te zoeken maar dankzij de digitalisering lezen nu zoveel Neosleden verhalen van bloed, zweet en tranen gelaten op de camino de Santiago door moedige Neospelgrims.

Het bedieningspersoneel stormt naar buiten, ze willen de aankomende storm voor zijn. Wat een timing! Ze hebben net alles afgedekt of de hemelsluizen draaien open. Pelgrims op het grote kathedraalplein stormen weg onder de arcaden van het Raxoy paleis.
Als onze pelgrims ook diezelfde bakken water over hun hoofd krijgen zullen ze meteen weten waarom Galicië een groen land is. Ze zullen de geuren van het eucalyptusbos maximaal kunnen opsnuiven.

Eens voorbij Lavacolla waar destijds de pelgrims zich aan het beekje konden wassen voor zij Jacobus in Compostela kwamen omhelzen zal thans die natuurlijke regendouche voor een veel intensere wasbeurt gezorgd hebben.

Alsof zij de auteur van hun heroïsche tocht willen overtuigen, lees ik via Whatsapp verschillende blije gezichten op de beelden die ze mij doorsturen. Niet moeilijk, ze zijn net over de Monte do Gozo getrokken of in ’t Vlaams, de Berg van Vreugde. Nog amper 7 km en het doel is bereikt.

In de verte zien ze al het heiligdom van Jacobus.

Om 15.15 u melden de laatste hun aankomst en om 16 u zien we elkaar met zijn allen aan de fontein op het Praza das Praterías.

Wat een feestelijke ontmoeting. Pelgrims omhelzen elkaar, elk met zijn of haar persoonlijke wens.
Un abrazo, een omhelzing, met het Jacobusbeeld in de kathedraal kan niet meer om covidredenen. Onze pelgrims dragen Santiago, de heilige Jacobus al heel die tijd in hun hart en door die innige omhelzing voelen zij zich samen verbonden in die onverklaarbare vreugde, een berg van vreugde.

Die vreugde moet vereeuwigd worden op de trappen van de kathedraal.

Nog nooit gebeurd op een van mijn begeleidingen: In processie en al zingend “Ultreya” volgen de Neospelgrims mij naar de standplaats van de bus. De vreugde van hun pelgrim-zijn, de vreugde van hun pelgrimstocht straalt over de Praza do Obradoiro.

Hoe de vreugde zich achter de deuren van onze bungalowtjes evolueerde is een strikt persoonlijke aangelegenheid maar de blijheid klonk klaar en helder verder bij het klinken van de aperitiefglazen.

Zalig om met dergelijke vreugde de droomwereld in te gaan.