Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
DE HERDER OP DE DOOL
Als een goede herder leid ik mijn schapen veilig naar de balie, waar zij hun pelgrimsbagage laten wegen, waar zij met hun paspoort in de hand braaf lachen naar de dame die hen dan beloont met een instapkaart.
Bepaalde moeten toch nog eens gefouilleerd worden voor zij definitief het pad naar de vliegende kooi op mogen.
Het kan nog gezellig en behoorlijk duur zijn om een laatste cerveza Mahou te bestellen met een broodje erbij. De herder vindt in een stil hoekje de rust om zijn laatste blogverhaal naar Vlaanderen te sturen. De vlucht naar Brussel is om 11.35 u en om 11.15 u ga ik naar de gate.
Wat is dat? De boarding gate is gesloten. Ik probeer al bonkend op de deur nog binnen te geraken. Ik zoek iemand van de luchthaven die mij kan helpen. Niemand vind je als je ze dringend nodig hebt. In de exit-zone kunnen ze me helpen. Ik naar buiten. Krijg een telefoon van Rita dat ik dringend naar gate B4 moet gaan. Ik vlucht maar word tegengehouden door de veiligheidscontrole. “Sorry, Chris ze kunnen niet meer wachten.”
Daar staat de herder nu in een woestijn van veel vragen. Weer naar buiten, naar de vertrekhal. Op zoek naar iemand van Vueling. Een lieve dame helpt mij zoeken hoe ik vandaag nog naar Brussel kan. Via Madrid? Via Barcelona? Neen, dat lukt niet meer. “Waarom ga je niet via Amsterdam? Met de trein heb je dan verbinding naar Brussel”. De jonge meid leeft blijkbaar mee met de oude herder. Ze zoekt en print zelfs het uurschema van de trein uit voor mij. Ik moet wel zelf mijn vliegticket boeken want dat is hen niet toegestaan.
Zelfs na een hoop vloeken lukt het mij niet om de betaling af te ronden. Hoe moet je op je eigen iPhone een QR-code inscannen. Mijn zoon kan mij uit de shit helpen. Een half uur later heb ik mijn instapkaarten al op mijn iPhone. Een eerste zucht van verlichting.
Nu durf ik pas mijn vrouw verwittigen dat ik dankzij een nieuwe lucht-camino haar pas over een tiental uren zal omarmen.
Veel uitleg die op dat ogenblik niets meer ter zake doet. Het is wat het is.
Dat er een caminoverslaving bestaat dat wist ik al sinds 2001. Dat ik nu het slachtoffer moet worden van een blogverslaving dat ondervind ik nu maar al te goed.
Rond 13.30 u de vlucht schapen landt veilig in Brussel. Meelevende pelgrims zijn aan de band op zoek naar mijn bagage. Foto’s worden doorgestuurd. Geen enkele lijkt op de mijne. Ze nemen zelfs contact op met Avia-partners. Van op afstand doen ze alles om de duisternis van hun herder op te klaren. Vandaag naar Amsterdam en morgen naar Zaventem op zoek naar mijn koffer.
Op een bank krijg ik een plotse ingeving. Ik heb nog mijn bagageticket. Ik ga luisteren of het mogelijk is dat mijn koffer hier nog kan zijn. Weer op stap, van gelijkvloers naar min 1. Geen deur of balie die mij verder helpt. Naar boven en weer naar min 1 met de opdracht dat ik aan die bewuste deur moet bellen. Bellen. Wachten. Bellen. Niemand opent. Er komt een passagier naar buiten uit de bagagehal en ik wip naar binnen. Een meisje in uniform luistert naar mijn verhaal. Zij telefoneert naar een dienst en zegt mij om te wachten aan band 1. Na een aantal minuten schiet de band in beweging en plots ploft mijn koffer op de band. Een tweede zucht van verlichting.
Hetzelfde meisje dat mij hielp om mijn bagage op te duiken zit nu aan de incheckbalie. Ze heeft echt compassie met de herder op dool. Ik moet geen extra-toeslag betalen voor mijn koffer. Ze vraagt beleefd om nu al aan gate A3 te gaan wachten als ik niet in de luchthaven wil overnachten.
Twee verschillende instapkaarten vanuit dezelfde luchthaven.
Ondertussen hoor ik nog goed nieuws. Mijn kleinzoon Jasper, mijn pelgrimsgezel op de via de la plata in 2009, komt met zijn hoogzwanger vrouwtje en mijn vrouw de dolende opa in Schiphol ophalen. Een derde zucht van verlichting.
De gate gaat open, ik sta als een brave leerling in de rij aan te schuiven, neem mijn plaats in, gordel mij vast. Take-off door de grijze regenwolken en hoog in de lucht recht naar Amsterdam. De vermoeidheid, de voorbije stress drukt toch even mijn ogen dicht. Vlugger dan gepland klinkt over de luidsprekers “Prepare for landing”. Na een stevige wandeling naar de bagagehal moet ik amper wachten aan band nummer zes. Nu de uitgang nog zoeken en eindelijk mijn vertrouwde gezichten vinden.
Eindelijk weer in vertrouwde armen niet op Zaventem wel op Schiphol
“Nee, moeke ik zal de volgende keer bij mijn kudde blijven. Juist! ’t Is waar er komt geen volgende keer meer.” Oneindig veel dank voor de moeite die mijn geliefden mij gunden. “Jerina, let toch op dat straks je kindje niet geboren wordt in Amsterdam!” Wat een onvergetelijk souvenir zou dat zijn voor mijn zevende en laatste begeleiding naar Compostela. De 32 schapen kwamen als een stipte groep aan in de vertrouwde stal. De herder op de dool had een omweg nodig. Een nieuwe camino op zijn palmares: de camino van Amsterdam. Dank Jacobus voor het einde dat al bij al nog goed kwam. Dank voor de nieuwe camino die ik mocht ontdekken.
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
SLOTTOESPRAAK IN DE KAPEL VAN “LOS ABETOS”
Mijn beste pelgrimsvrienden
Dinsdag 3 oktober in het holst van de nacht probeerden we schimmen van kandidaat-pelgrims een gezicht te geven. Uren later toen een koffie met sandwich doorgegeven werd konden we al een lichte dooi merken. Geen snelle dooi, ook niet nodig want we waren nog ruim 14 dagen samen. Als pelgrims samen onderweg. De weg zou ons nog voldoende tijd gunnen om elkaar dieper en dichter te leren kennen.
Neen, geen 32 pelgrims en een begeleider. Wel 33 pelgrims, één groep, zoals een kudde schapen en zijn herder één kudde is. Wel 33 verschillende karakters die zich in een mum van tijd wisten te integreren in die kleine hechte gemeenschap. Het is niet altijd vanzelfsprekend om een gevarieerde groep als één gesmeerd geheel te laten werken. Een gezonde groepsgeest houdt in dat men al eens iets tegen zijn zin moet aanvaarden, houdt ook in dat je je eigen meug al eens aan de kant moet schuiven.
In het begin is dat een langzaam en voorzichtig aftasten. Wie is trouwens wie? We wagen ons soms op gevaarlijk terrein met snel een vooroordeel te vormen. Dat zal wel menselijk zijn zeker. Maar hier kwam ik snel tot de bevinding dat elk negatief vooroordeel snel een positief antwoord kreeg. Je kent die typische slogantaal als “allen voor één en één voor allen”. Het mag cliché klinken maar dit was de ware geest in onze pelgrimsgroep.
Ik deed het nog nooit om een pelgrimsgroep een naam te geven zoals PC De Hazewinden, pelgrimsclub de hazewinden. Echt waar, dit jaar dacht ik een eerste maal over een naam. Zou “De Schelp” geen passende naam geweest zijn? Een hard pantser om het tere binnenste te beschermen. De schelp staat ook symbool voor de vruchtbaarheid. Waarom die naam? Omdat ik na heel korte tijd die beschermende warmte al sterk aanwezig voelde. Bovendien zag je duidelijk dat de camino het hart raakte van onze pelgrims of het nu in de El Crucifijo kerk in Puente la Reina was, of in het stemmig kerkje in Rabanal, of aan de voet van het Cruz de Ferro, of de omarming was, de abrazo aan de kathedraal. Het werden onvergetelijke momenten.
Jullie wandeltalent, jullie soms zeer zware fysieke inspanningen heeft jullie tot hier gebracht. Maar het heeft ook, zonder dat jullie het misschien beseften, jullie psyché aan het werken gezet. Onbewust was elke stap ook een prikkel in jullie geest en al die prikkels samen waren de vrucht van het unieke spirituele verhaal dat jullie zelf schreven. Hou dit bewaard of vertel het in je familie- of vriendenkring wat een camino met een pelgrim doet, dat het meer is dan zoveel kilometers lopen.
Ik zag in de eerste helft wandelaars die soms te gejaagd waren om de grootsheid van iets kleins in de natuur te ontdekken. Naarmate onze camino vorderde zag ik wandelaars pelgrims worden die oog hadden voor de natuur in zijn gevarieerd kleurenpalet. Het deed deugd jullie bewondering te horen over de variatie van landschappen, ik kreeg heimwee als jullie het idyllische van die dorpjes beschreven waar langzaam kuieren jullie aangepast tempo werd.
Voor mij was deze tocht niet mijn zevende begeleiding, het was mijn zevende jaar opleiding die ik nu mag afmaken op deze wondere weg. Elke pelgrimstocht was telkens iets nieuws, iets anders. Andere pelgrims, andere verhalen. De pelgrimsweg waarvoor ik al eerder de quote uitvond: De camino, de weg waarop vreemden vrienden worden.
In het begin ging het wat moeilijk om jullie voornamen te onthouden maar geleidelijk lukte het toch. Maar mijn visueel geheugen is een ramp aan het worden. Dus mijn luide oproep: als ik jullie over enige tijd hier of daar mag ontmoeten en ik herken je niet meteen, trek dan aan mijn oren, die hangen er nog vast aan zodat we samen kunnen zeggen “weet je het nog toen je daar druipnat naar het mirakelverhaal in O Cebreiro stond te luisteren.
Zeven maal mocht ik Neospelgrim met andere pelgrims zijn. Immens dankbaar ben ik omdat Neos mij dat vertrouwen gaf.
Diep dankbaar dat mijn vrouwtje met haar groot hart mij al die tijd dat groen licht gaf. Zij was steeds mijn pelgrim op het thuisfront.
Met mijn zero komma zero kennis van voetverzorging is Pier mijn Roland moest ik Karel De Grote zijn. Pier, mijn trouwe secondant. Pier we werden gedurende al die tijd een duo dat elkaar door dik en dun verstond. Pier, ik kom je toch nog eens tegen op de pier in Blankenberge?
Mathias bij jullie begon mijn nieuw pelgrimsverhaal in 2013. Jullie zorgden ervoor dat onze pelgrims onderdak kregen in de meest nederige albergues. Soms meer sterren aan het hotel dan in de lucht. Met een rustgevende chauffeur als jij mogen werken is luxe. Jonge spierkracht die met valiezen jongleert, die ons veilig van hier naar daar voert en die ons op tijd afzet maar dat is niet zo moeilijk want wij waren steeds stipt op tijd.
Met zo een team mogen werken is voor elke begeleider feest.
En het feest is pas compleet als de groep er voor kiest om met de neuzen in dezelfde richting te gaan, zelfs al kletst de regen of beukt de wind tegen die neus. Ik zou het ook nog anders kunnen omschrijven: Neospelgrims een gemengd pelgrimskoor dat letterlijk en figuurlijk “Ultreya e suseya” unisono zingt. Moesten we morgen met de zeven pelgrimsgroepen samenkomen weet dan dat zoveel Neospelgrims op slag dit refrein inzetten en meebrullen.
“Doet het je iets nu je weet dat het de laatste keer is” vroeg me iemand. Die koele kikker ben ik nu ook niet dat het me koud laat. Op bepaalde plaatsen zijn er sterke momenten voorbij gekomen. Cruz de ferro werd dit jaar voor mij een kruis. Omdat ik met jullie niet kon meelopen was de bezinningstijd des te inniger, des te intenser. Je leest het in mijn blog soms letterlijk en ook vaak tussen de regels dat het best wel eens heftig kon zijn in mijn eenzaam pelgrimshart. Neen, geen verdriet dat opwelt, wel een enorme vreugde die ook emoties kan losweken. En die vreugde is het mooiste wat de camino mij ooit geschonken heeft.
Lieve pelgrimsgezellen, het klinkt kort, krachtig maar zeer gemeend: Jullie, ((namen noemen)) waren het mooiste geschenk op mijn laatste begeleiding. Niet denken dat ik nu “And now the end is near…” ga zingen, daarvoor is het nog veel te vroeg. Bovendien er staan nog heel wat vreugdeliederen op mijn repertorium.
Psalmteksten waren in hun oorsprong ook liederen die ouder, eeuwenouder zijn dan het instituut kerk. Soms zit er een mooie gedachte in verscholen. Gisteren las ik er zo een :
Al voert mijn weg door donkere kloven, ik vrees geen onheil, waar Gij mij leidt. Uw stok en uw herdersstaf geven mij moed en vertrouwen.
Mag het mijn wens zijn voor elk van jullie. Als de weg iets te zwaar wordt mag deze figuurlijke pelgrimsstok of -staf dan jullie stevige steun worden.
Gisteren stuurde ik via Facebook die enthousiaste foto aan de trappen van de kathedraal genomen door met de tekst: “Stuur dit beeld maar door naar de hele wereld die op zoek is naar vrede”.
Het voert mij naar het slot van mijn boek dat ik in 2005 schreef:
Moest heel de wereld één pelgrimsvolk zijn, zouden we al niet lang in vrede samenleven? Hoelang moet dit nog een utopie blijven?
Maandag 16 oktober 2023, wordt dit het eindpunt van mijn boeiend pelgrimsverhaal dat in 2001 begon? Neen! Laat mij liever een komma plaatsen in plaats van dat punt. Want na de komma, het leesteken dat een korte rust inhoudt, begint het vervolg van mijn camino, mijn levenscamino, … ook uw camino,
Muchas gracias mis amigos peregrinos
Ik heb nog een verrassing in petto. Om een oorkonde te krijgen in Compostela moet je als pelgrim te voet op je credencial de laatste honderd kilometers, ononderbroken, kunnen bewijzen aan de hand van stempels. Jullie hebben zoveel moeite gedaan om de mooiste stempels te verzamelen. Ik dacht dat jullie nooit meer zouden genezen van die tamponitis.
Alle gekheid op een stokje. Met of zonder stempels, voor mij zijn jullie volwaardige Neospelgrims. Daarom heb ik voor elk van jullie een oorkonde laten aanmaken. Je moet ze niet boven het bed hangen maar laat het vooral een blijvende herinnering zijn aan die onvergetelijke ontmoeting op deze camino. En de stempel erop is een kopie van de echte op mijn drie oorkondes.
En voor we het glas hoog heffen zingen we nog eens het refrein van onze krachtige hymne.
Ultreya, ultreya y suseya, Deus adjuva nos !
En nu tijd om prosit te zeggen op die fantastische ontmoeting met de woorden:
Buen Camino op jullie verdere levensweg.
Chris De Saveur, auteur van dit blog Van St.-Jean-Pied-de-Port naar Santiago de Compostela Neospelgrimstocht 3 tot 17 oktober 2023
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
De omarming, el abrazo, het aankomstritueel
Een nieuwe morgen maar wat een voorbije nacht. Een rug die mij martelt. A.u.b. heilige Jacobus breng toch wat verlichting in dat lichaamsdeel dat kilometers en maanden lang een rugzak droeg om jou te vinden langs die wondere weg. Sorry Santiago, dat ik nu even steun zoek bij de heilige Dafalgan.
Ik durf het haast niet vertellen. Ik lag in een tweepersoonsbed waar je gerust met twee koppels kermis kunt houden. Het scheelde geen haar of ik was er uitgerold. Ik plak er mijn eigen moraal op: Kies liever voor een veilig vertrouwd klein terrein dan in een groot onbekend gebied in je ongeluk te gaan lopen.
Dat nachtelijk hindernissenparcours nog aangevuld met een paar runs naar het toilet bracht mij niet in de stemming om al vroeg aan mijn verslaggeving te beginnen. Chris, maak je sterk. Je gaat toch geen enkele pelgrim slachtofferen omdat een lagedrukgebied je rug en buik teistert. Moet je daarvoor al 104 kg groot geworden zijn. Neem liever een voorbeeld aan die 32 pelgrims die alle moed tonen om dat triestig weer te trotseren.
’t Is al goed, Jacobus, jij hebt toch vroeger ook slechte momenten gekend toen je met je meester op de baan ging. Ik zal mij herpakken. Dat spiegelei en dat broodje met salchichon krikt mij al helemaal naar omhoog.
Nu pas ontdek ik waar Leo zijn kracht vandaan haalt. Hij vindt in alles wat niet met vlees te maken heeft stapels vitamines om de bergen over te vliegen als een adelaar. Zouden de evangelisten Marcus met de leeuw en Johannes met de adelaar zijn voorbeelden zijn: telkens recht op het doel af zonder veel commentaar.
Dreigende lucht, striemende buien, ze houden ons niet tegen om ons morgenlied te zingen. Ultreya y suseya! Vooruit en hogerop! Vandaag de laatste etappe op weg naar het graf van Jacobus. De weg waarop we elke dag wat dichter bij hem kwamen maar vooral ook de weg waarop we zelf dichter naar elkaar kwamen.
Een weg waar zowel de hitte als het gure weer geen kans kreeg om spelbreker te zijn in de verbinding van vrienden die pelgrimsdag na pelgrimsdag hechter werd.
Voor een laatste maal mocht ik die pelgrimsvrienden de weg door het eucalyptusbos tonen. Met dit vochtig weer zullen de herfstaroma’s hun pelgrimsneusjes komen strelen.
En is het ook de laatste maal dat ik mijn eindverslag ga schrijven in het Paradorhotel? Om te bloggen, te fantaseren, weg te dromen. Of het zou moeten zijn dat het Dagelijks Bestuur van Neos beslist om de begeleider na zoveel dienende pelgrimsjaren eens een driedaagse te schenken in het gebouw dat ooit Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon, de katholieke vorsten lieten bouwen en nu het duurste hotel is van de regio: 447 euro om één nacht te verblijven in een dubbelkamer. Het ontbijt is wel inclusief. Liefst niet doen of we moeten het lidgeld weer verhogen.
Soms denk ik, moet ik mijn pelgrims nu omschrijven als schapen, als duiven of moet ik ze nu hazewinden noemen.
Hoe rotter het weer hoe sneller zij zich laten registreren. Mathias heeft het duidelijk gezien: Een Vlaamse pelgrim, fan van San Marco komt in een uitbundige vreugdebui de Monte do Gozo (de berg van vreugde) naar beneden gestormd. Waarschijnlijk zag hij boven de berg de twee torens van de kathedraal en was hij niet meer te houden. De Guardia Civil is niet mals voor een flitsboete.
De troep is compleet, dit was de laatste registratielijst die ik naar de papiermand mag sturen. Boeken dicht. Ik ben nog maar pas op het kathedraalplein of ik mag mijn eerste gezellen omarmen, de abrazo van Jacobus. “Buen camino op je verdere levensweg.” De een na de andere. Ontroerend om zien hoe de harten van de Neospelgrims zich op de trappen van Santiago de Compostela zich omsluiten.
Een lieve passerende meid zoekt verschillende poses om dit enthousiasme vast te leggen zodat het op de snelste wijze onze contreien bereikt.
Eerst de juiste toon zoeken en dan hoorden ze waarschijnlijk tot in St.-Jean-Pied-de-Port waar we twaalf dagen geleden begonnen het nooit luider gezongen:
“Ultreya y suseya, Deus adjuvan nos.” “Vooruit en steeds hogerop, God helpt ons daarbij.”
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
COMPOSTELA NADERT MET RASSE SCHREDEN
Zou een zekere plankenkoorts de kop opsteken in de groep? Het einde komt immers steeds dichterbij. Is het misschien een teken aan de wand dat ik in alle rust eenzaam en alleen zit te ontbijten. Er moet toch iets beginnen te kriebelen want Mathias krijgt zelfs de gelegenheid niet om zijn car voor het hotel te rijden. Onze pelgrims slepen hun valiezen zelf een honderd meter verder. Het kan blijkbaar niet vlug genoeg gaan. Vijf minuten voor het afgesproken uur zijn we al aan het rijden richting Sarria.
In de voorbije nacht hoorde ik een zenuwachtig biepje op mijn gsm. Ik wip uit mijn bed. Oei! Miljaar, mijn rug. Studio Campina meldt met vuurwerklichtjes en feestballonnetjes dat een van zijn burgers, geloofd en gelauwerd om zijn klimtalent vandaag 78 jaar wordt. Ik neem een paracetamol 1 g en leg mijn rug voorzichtig als een kreunend oud ventje, amper anderhalf jaar ouder dan de jarige uit de Kempen, op de matras.
Die fitte senior verdient ook zijn aubade: “Happy birthday, dear Leo, happy birthday to you…” Zou de Neosredactie in Sint-Niklaas het lezen? Die Leo is een ware leeuw. Hij verslindt kilometers alsof het kinderspel is. Dit is een kranige senior die duidelijk foert zegt tegen die jaarring meer.
Ultreya y suseya… klinkt anderhalf uur later als een wekkerlied op de slaapbus.
“Vandaag doen we onze eerste alarmoefening. Wil via whatsapp uw aankomst in Portomarín aanmelden.”
De weergoden van gisteren hebben zich wat teruggetrokken. Ze willen onze pelgrims vandaag volop laten genieten van de idyllische dorpjes waar ze mogen voorbijlopen. Hoe zou ik voor een laatste maal hun gezel willen zijn op een terrasje waar onze pelgrims voldaan uitblazen. Het zal bij de mooie herinneringen van een onuitwisbaar verleden blijven.
Hórreos, typische droogschuurtjes langs de weg.
Moeilijk gaat ook
In café España installeer ik zeer tijdelijk mijn persbureau met zicht op de pelgrimsstroom die in het verdronken dorp voorbij vloeit. Het dorp werd in 1956 helemaal opgeofferd voor een stuwmeer. Steen na steen kregen historische gebouwen op de andere oever een nieuw leven. Nu liggen de dode ruïnes van het vorige dorp verdronken in de modder van het meer. De nieuwe brug op de oude Romeinse brug is thans duidelijk zichtbaar alsof het nieuwe het oude de kop wil indrukken.
Wil de nieuwe de oude de kop indrukken
pIk heb net een Russische salade ontvangen als ik drie pelgrims met een verbetenheid zie voorbijstuiven alsof ze door een sojoezraket aangedreven werden. Ik zet mijn ensaladilla Russa wat aan de kant want de ene melding na de andere verschijnt op whatsapp. Over welke hazewinden mag ik hier op deze camino verslag uitbrengen?
Mijn advies om iets verder betere pulpo te eten wordt gewaardeerd. Pelgrims die een honger hebben zo groot als de letters van het dorp waar ze aankwamen zullen zich met zicht op die letters steeds herinneren dat Portomarín de naam van het dorp was.
Tijd om te verzamelen en weer verder, Santiago de Compostela nadert met snelle wielen en rasse schreden. In geen tijd wordt onze luxe car weer een slaapbus. Zelfs uw verslaggever kan niet weerstaan aan een zeer late siësta-dut.
Uit zoveel mogelijk informatie probeer ik toch uit te vissen of er achter een of andere hoek geen dopingcontroleurs staan. Een peregrina uit het bronsgroen eikenhout beweert zuiver te lopen, noch speedpillen noch pepdrankjes. Ze was zelfs zo uitdagend dat ze klaar stond om mij een urinestaal te geven. Dank! Ik heb liever een pacharán con hielo.
We komen aan in het hotel waar het een paar jaar terug een eeuwigheid duurde om in te checken. Vandaag loopt het iets vlotter, ze zijn met drie.
Wablief, señora, het avondmaal pas om 21 u? Ik ben niet verantwoordelijk voor de muiterij die in mijn troep zal uitbreken als dit geen halfuur vroeger kan. Een halfuur later krijg ik telefoon en we kunnen een halfuur vroeger avondmalen. Wat op een halfuur al niet kan.
Ik vraag beleefd of deze avond onze jarige een taartje kan krijgen met een kaarsje erop. Hoe durf je, verdorven geest: Neen, niet met de bedoeling dat Leo zijn kaars in Lalín zou uitblazen. Wel als een feestelijke attentie van Neos zodat Leo zijn nieuw jaar nieuw leven inblaast.
Wat een uitgebreid buffet, keuze zat voor vegetariërs en carnivoren, voor zoete bekken en fruiteters.
Nu is het duidelijk waarom Leo steeds in de kopgroep eindigt. Met welk ademreservoir blaast hij die verjaardagskaars uit. Zijn lieve echtgenote moest meteen haar kapsel in de plooi leggen.
Nog een paar adviesjes en ik lift naar mijn ruim bed. Ik hoop dat ik deze nacht niet begin te zingen als Wannes Van de Velde: Ik wil deze nacht in mijn lakens verdwalen, de klank van haar hart maakt mijn ziel amoereus…
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
De tocht bergop; het weer bergaf.
Het weerstation meldt regen en een stevige wind in en rond O Cebreiro. Whatsapp is de weg om mijn pelgrims op de hoogte te brengen dat ze beslist regen zullen krijgen. Niet alleen regenkledij voorzien maar ook wat droge kledij liefst in een plastic zak gewikkeld.
Nu is het mijn beurt om te ontbijten. Niemand meer in de ontbijtzaal. Waarschijnlijk is iedereen bezig om zijn outfit en rugzak aan te passen. Ik zit aan de ons gereserveerde tafels alleen. Iets verder zitten twee Duitse mannen. De een leest de andere wat voor op een smartphone. Ik spits mijn oren. Ze zijn toch niet bezig mijn blog te vertalen? Zij proberen toch geen plagiaat te plegen? Ik hoor de ene iets vragen hoe het verder afliep met die vrouw die in de omgeving van Molinaseca in een ravijn gevallen was? Typisch Duits, alles grösser machen als es ist. Zou het kunnen dat ik door de lagere luchtdruk het verzinnen de plaats van bezinnen ingenomen heeft?
Ik drink een stevige espresso en val weer in de werkelijkheid. Het slachtoffer van gisteren zag ik deze morgen al. Ze oogde zo mooi met die blauwe oogschaduw. Sorry, min lieve moarte, ik moest het geweten hebben dat het sexy tintje van je val kwam. Inderdaad, een wijs besluit om hier wat te rusten.
Op de bus krijgen mijn vrienden nog wat info over hoe vervuilend de regio rond Ponferrada vroeger was, hoe ze door landbouw, groenten- en fruitteelt die vruchtbare Bierzo een andere aanblik gaven, hoe ze steeds beter en beter worden in de wijnbouw. De druiven vallen best te pruimen in hun Bierzo-wijntjes.
“Lieve pelgrims, vandaag de kortste etappe, 12 à 13 km, maar de tocht gaat zwaar bergop en het weer gaat zwaar bergaf.”
Vandaag is de sliert Neospelgrims van een heel ander kleurenpalet. Fluor in alle tinten. Ze beginnen aan de langzame klim.
De bruine Alpenkoeien grazen rustig verder op de groene flank van de weide en ik vraag mij stilletjes af hoe rustig of onrustig mijn schaapjes naar omhoog zullen klimmen.
Met Mathias posteren we ons zo dat ze ons bij aankomst dadelijk kunnen opmerken.
Voor ik aan mijn blog wil werken laat ik in het halfduistere kerkje eerst mijn geest wat tot rust komen. Het vage rode lichtschijnsel van de noveenkaarsen nodigt mij uit voor een dankgebed. De spots op de crucifix in het koor projecteren een mooi schaduwbeeld op de muur, alsof de handen van de gekruisigde ons uitnodigen om elkaar de handen te reiken en vragen om samen een ketting van liefde te maken. De stilte van het oudste kerkje op de camino laat mij dingen zien waar ik anders vlug zou voorbijlopen.
Diezelfde stilte geeft een diepere zin aan wat ik zie. Vragende handen, reikende handen, verbonden handen. Wat is mijn antwoord?
Op de bus vind ik het vervolg van de rust die mijn muze zo nodig heeft. Op de melodie die de regen op het dak van de bus tokkelt zoek ik de juiste woorden om de vreugde, de pijn, de moed van de pelgrim te beschrijven. Ook een lied in mineur kan zo gevoelsvol klinken De forse herfstwind rukt de blaren van de takken waaraan ze een zomerlang ritselend hun spel mochten spelen. Thans de laatste dans van de zieke zomerbladeren. Het ruwe spel van de nietsontziende wind gooit ze op en neer tot ze uitgeleefd op de grond eindigen.
Stop! Neen, dat mag niet het metafoor zijn van de laatste keer dat ik hier op onze Neospelgrims sta te wachten.
Gejaagd door dit tempeest komen de eerste aan. Druipnat, doorweekt maar met een gezicht van een zon. Tussendoor hoor ik een bezorgde oma telefoneren hoe het verder evolueert met haar zwangere dochter. Zelfs de sterkste storm kan deze zorgen niet uit het hoofd waaien. Laat ons hopen dat over enige weken een gezond kindje alle zorgen wegwaait.
Er komen meer en meer pelgrimerende waaiereenden aangewaaid. Zij hebben helaas niet de dons van de echte eenden. In hun rapport hoor ik zelfs een zekere vreugde dat ze ook dat eens mochten beleven. Toch zie ik in hun kille rillingen dat we ons gepland uurrooster dringend moeten wijzigen.
Aan het kerkje kan ik het mirakelverhaal bijna actualiseren. Meer dan zeven eeuwen geleden kwam een boertje uit het dal door metershoge sneeuw de berg opgeklommen om de mis bij te wonen. Toen de priester net met de consecratie bezig was duwde het vrome boertje de poort open. “Wat een stomme ezel is die boer. Door zo een tempeest naar de mis komen” dacht de priester. Terwijl hij dit dacht veranderde de hostie in vlees en de wijn in bloed. In een glazen kast staat de kelk en de pateen opgesteld aan een zijaltaar waar priester en boer vredig naast elkaar rusten.
Als ik de priester was in het verhaal zou ik nooit onze Vlaamse boertjes-pelgrims durven afschilderen als “dommekloten”. Zij bewezen juist dat zij net als dat vroom boertje zich niet laten afschrikken voor de grillen van de weergoden.
Wij rijden vroeger naar het hotel dan gepland. Zo kan de opwarming na douchen en verversen sneller aanvangen. Oei, nog twee schaapjes ontbreken in de stal. Onze Pier is niet alleen bezorgd om de voetjes (ik schreef uit respect “geen pootjes”) maar ook om onze kudde in zijn geheel. Een telefoontje kan helpen, nog een beetje geduld en we zien dra onze kudde weer compleet. Er zal meer vreugde in de pelgrimsstal van Neos zijn voor twee verloren gewaande schaapjes dan voor dertig mekkerende andere.
We naderen de luxe stal in Ponferrada dicht bij een shoppingcenter om misschien nog een hapje te eten of wat dan ook te kopen.
Voor mij is het bureelhoekje in mijn stalletje het ideale platform om “Blog editie 2023 nr 10” met een zuiderwind naar het noorden te waaien. Twee positieve zaken in eens: Vlaanderen kan gerust zijn dat geen enkele Neospelgrim in de storm zijn noorden verloor terwijl ze westwaarts met de wind in de poep naar omhoog klommen. Bovendien brengt deze wind (zonder enig reukje) misschien wat warmte voor komend weekend in onze Vlaamse heimat.
Waarom wil een pelgrim uit Halen zo neerkijken op ons pelgrimsvolk? Ze wilde beslist geen voordeel halen uit onze nederige opstelling. Ze wilde enkel een origineel beeldje halen om in Halen te kunnen pronken. En nu gaan we samen ons avondeten halen.
Dat de camino wondere verhalen opdist dat weet ik al sinds 2001 maar wat ik nu meemaak grenst eens te meer aan het ongelooflijke. “Heb jij een nicht die Marie-Christine Vermeulen heet? Hadden je ouders een zuivelzaak in de Hoogstraat?” Ik kan alleen maar ja antwoorden. Alsof ik uitgekleed word terwijl ik er bijsta. “Bij welke Neosclub ben jij aangesloten?” is mijn vraag. “In Zottegem.” Ik val bijna in mijn dessert. “Maar jij bent toch bij ons geweest om ons lid te maken van Neos.” Ik word zo rood als de slok wijn die nog in mijn glas is.
Het gaat ver met mijn visueel geheugen. Ik moet wel over enige weken naar de oogarts maar ik denk niet dat zij daar iets kan aan verhelpen. Heilige Jacobus, wil mijn geheugen een betere zichtbaarheid geven. Ora pro nobis!
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
WANDELAARS WORDEN WARE PELGRIMS
Het zijn harde tijden voor mij die verslag mag uitbrengen van moedige Neospelgrims die al zoveel hoogtemeters overwonnen. Ik wil ze niet tellen omdat het onderweg zijn het belangrijkste doel is.
Het zijn harde tijden voor die verslaggever die gisteren nog de moed bezat om met zijn gezellen een stuk mee te klimmen. Deze vroege morgen besliste de hevige rugpijn er heel anders over. Geen risico’s nemen of het kan alleen maar slechter worden.
Het zijn harde tijden om toe te geven dat in die boom van een vent de tachtigste jaarring op een paar maanden na gevormd is. Een eerste Dafalgan 1 g ingeslikt en twee bij de hand hebben. We slaan er ons wel door.
Opstaan en niet het minste Spaanse patriottistische gevoel ervaren. 12 oktober nationale feestdag. Ik denk niet dat “Eviva España” van Samantha de nationale hymne is. Maar terwijl ik mij verder klaarmaak is het sterk gevoel van pelgrim zijn wel aanwezig. De metamorfose van de wandelaar naar pelgrim? Vandaag hoogdag op de pelgrimsroute Neos 2023. De hymne “Ultreya y suseya” klinkt overtuigender dan ooit. Ik durf er zelfs al de baslijn onder zingen, niet te luid om die zo volgzame pelgrims niet van hun spoor te brengen.
Rabanal del Camino, een eeuwenoud pelgrimsdorp met het intiemste kerkje dat ik ken, zo sober gerestaureerd door een paar Britse monniken, ideaal hier om elk jaar even stil te staan, letterlijk en figuurlijk. De gastvrije monnik van dienst zet de geluidsinstallatie aan voor ons bezinningsmoment.
Uit De Prediker leest Christa een tekst die ons tot bezinning brengt: Er is een tijd voor…
…Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen…
Zoveel bruggen inspireerden ons al onderweg. Stephane laat ons een tekst horen met als thema “De Brug”:
… Een bejaarde is een brug tussen nieuw en voorbij …De mensen zijn eenzaam omdat ze muren bouwen in plaats van bruggen.
In de stilte die we zelf moeten zoeken, vinden en maken, horen we veel meer dan we soms denken. Peter brengt ons een aantal tips:
… Stilte om te luisteren naar anderen om te luisteren naar jezelf om te weten wat je werkelijk wilt om te ontdekken wie je bent…
“Steal away to Jezus, steal away home, I ain’t got long to stay here…” “Ga stilletjes naar Jezus, stilletjes van huis, ik wil hier niet langer blijven …” een gospelsong die hier de stilte stiller dan stil maakte. Zo een lied klinkt op zijn mooist in dat kerkje. Was die zevende maal nu mijn laatste maal? Rabanal, ik wil in je stilte schreeuwen: ik vergeet je nooit!
Opwaarts naar Foncebadon. Een stille tocht tot op het hoogste punt van de camino. Het hoogtepunt van onze pelgrimstocht. We brachten van thuis ons steentje mee. In dat steentje school misschien een last waar je van af wilde. Het kon ook symbool staan voor pijn, pijn van rouw, pijn van verdriet, pijn van ziekte… Op die stille tocht was er tijd om lopend stil te staan bij de zin die elk aan zijn steentje had gegeven.
“Wij zijn samen onderweg…” samen zongen we het, een beetje weg van de drukte onder het kruis. “Ultreya y suseya” was ons gezongen en krachtig antwoord op zoveel uitnodigingen om pelgrim te worden. “Ubi Caritas et amor” versterkte onze bede voor zoveel intenties die in onze pelgrimsrugzak steken.
Ik spreek een slotgedachte uit:
“Elk heeft een zin, een betekenis gegeven aan zijn steentje. Laat het je last wat lichter maken. Je familie, je geliefden, je vrienden op het thuisfront of waar ze ook mogen zijn, ze leven rondom jou om je mee te helpen je last te dragen. Vergeet nooit de inspanning om zo hoog te komen om hier even je last symbolisch lichter te maken. De stilte die thans je hart roert en het stille gebaar om ons steentje bij te dragen aan de massa steentjes van miljoenen pelgrims voor ons, nodigt je daarna uit om op je eigen tempo je weg verder te lopen tot de afgesproken plaats waar we elkaar als pelgrimsvrienden weer mogen ontmoeten.
Ontmoeten, het kompas van deze camino, onze camino. Buen camino!
In de echte zin van het woord een moment stilstaan, een beetje ontdooien en dan elk met zijn steentje, met zijn emotie naar het Cruz de Ferro. Mag de last lichter worden.
Elk heeft nog zijn persoonlijk ingetogen moment en stilaan gaat iedereen weer op weg, naar Molinaseca.
Wandelaars worden ware pelgrims.
Ik loop niet meteen weg. Al acht keer kwam ik hier voorbij. Vandaag gooi ik mijn negende steentje, mijn laatste steentje op deze hoop van miljoenen steentjes vol hoop. Toch een moment heel diep blijven stilstaan. Telkens kwam ik hier met sterke intenties voorbij. En dan weer verder naar het doel met een verlicht hart, met een blij en dankbaar hart omdat ik dit mocht en kon doen. Vandaag gaat het wat moeilijker. Het doet iets. Mijn hart wordt hier niet lichter. Integendeel, het wordt vervuld van onvergetelijke beelden. Hoeveel Neospelgrims mocht ik de weg tonen naar dit kruis, de weg te voet maar vooral de weg van en met het hart. Ik troost mezelf, pelgrim blijf je een leven lang. Is de last die ik thans afleg, my last one?
Ja, Mathias rij maar verder. Ik droom weg over dit enig mooie land waar ik in de lente in een zee van witte en gele brem mocht zwemmen, waar ik mij in de zomer het Zonnekind van St.-Franciscus voelde, waar ik in de herfst met volle teugen genoot van het kleurenpalet van de Meester-Schilder.
Beelden die voor eeuwig gebrand liggen op mijn harde schijf.
Mijn schrijfhoekje in El Palacio in Molinaseca is nog vrij. Ik zit pas neer en wat een drukte. De nationale feestdag lokt een massa volk voor nationale gerechten als pulpo con cachelos, jamón ibérico en nog veel meer. Ik hoop dat ze mij niet als een vijand bezien omdat ik een Russische salade bestel.
De pelgrims vallen binnen. De val van een peregrina (vrouw) was niet volgens afspraak. Elke voldane pelgrim valt gewoon binnen met een glimlach, weliswaar een vermoeide. Zij valt binnen met een betraand en bebloed gezicht. Pier lost het meteen op, bijgestaan door een meid met Kempische krollen. Zij weet veel af van ijs zoals het helend effect ervan maar ook over de rijke variatie van smaken.
“Zo moet het zin mie lieve moarte, ge ziet er ol vele betere uut” probeer ik haar troosten als ik haar opgelapte oog zag. Je ziet het, dat is van een stielman gedaan. Wat wilt ge? Het is ook een zeepier van onze kust.
Tussen de regels door hoorde ik dat het honorarium niet van de poes was. Niet de minste tussenkomst mag die lieve meid verwachten. Dit is de vertaling van lieve moarte voor zij die absoluut niet vertrouwd zijn met de taal van Guido Gezelle. A.u.b. doe mij nu geen essay meer schrijven over mijn lievelingsdichter.
De camino roept mij, mijn bed ook. Slaap wel, pelgrims naar mijn hart!
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
Waar vreemden vrienden worden
Ik had gisteren mijn pelgrims een “Mooi en meedogenloos”-verhaal beloofd. Bovendien nog een waargebeurd ook. Suero Quiñones, een edelman uit León was smoorverliefd op een aantrekkelijke mooie dame die maar geen oor had voor zijn lieve woordjes. “Wacht maar, ze zal gauw weten wie ik ben, ze zal mijn edele naam niet licht vergeten” dacht de Ridge uit de tv-soap van weleer. Suero vroeg aan de koning de toelating om een toernooi te organiseren. Elke ridder die de brug in Órbigo wilde passeren moest strijden tegen Suero en een paar van zijn vrienden. Deden ze het niet dan moesten de lafaards door de rivier waden met heel hun hebben en houden. Om nog meer indruk te maken op de vurige droom in zijn bed bond hij elke donderdag een zware ketting om zijn hals. Wat kon haar zijn poespas schelen. Hij bleef doorgaan tot 14 dagen na het naamfeest van Jacobus zoals afgesproken. Hij won overduidelijk zijn zelf georganiseerd toernooi en trok met zijn gevolg op pelgrimage naar Compostela. Bijna 6 eeuwen later kan je ginds zijn ketting in het museum van de kathedraal bewonderen. Over zijn droom hebben we nergens nog iets vernomen. Zijn ketting werd dus geen trouwring. De schone van León was meedogenloos.
De pelgrims die ik de weg mag tonen moeten geen knieval doen voor een of andere mooie verschijning. Zij zijn eervolle Vlaamse pelgrims die probleemloos de brug over de Río Órbigo kunnen oversteken. En toch heeft dat verhaal iets in hen ontstoken. Spontaan organiseerden zij een Neos-blokkade. Geen pelgrim kon nog passeren tenzij hij of zij de groep wilde vereeuwigen. Er was geen liefdesverklaring nodig om een mooie Spaanse te overtuigen om met een klikje de blokkade op te heffen.
Neos boven! De Neospelgrims zijn klaar om hun negende pelgrimsdag eervol in te zetten. “Buen camino, mis amigos peregrinos.” Ik zie ze aan een strak tempo westwaarts uit mijn zicht verdwijnen. Eenzaam is dit jaar mijn lot op deze pelgrimsweg. In cel 305 vind ik de stilte en de rust om de vertraging van mijn blog bij te werken. Het wakkere thuisfront stuurt mij al een berichtje of het normaal is dat ze nog geen nieuw blogverhaal kunnen openklikken. Ik voel mij vereerd door die vraag, mijn lezers zitten immers op hun honger.
Ik heb nog heel wat voorbereidingswerk te doen voor de pelgrimshoogdag van morgen. Morgen staan we lopend stil in Rabanal del Camino. Morgen gaan we over het hoogste punt naar het hoogtepunt van onze tocht: Cruz de Ferro. En vandaag wil ik nog heel wat passende teksten bij elkaar zoeken, wil ik een bezinning samenstellen uit zoveel losse gedachten die ik gedurende al mijn begeleidingen al verzameld heb.
Op de camino groeien harten naar elkaar
Incognito zonnen
Dorst lessen bij de bronzen dorstige pelgrim
Op het afgesproken uur tref ik mijn volgelingen tegenover het Gaudipaleis. In de schaduwrijke wachtzaal op het plein hoor ik weer enthousiaste verhalen.
Gaudi kennen we allemaal van zijn Sagrada Familia, zijn meesterwerk in Barcelona waarvan de eerste steen in 1882 gelegd werd en nog steeds niet voltooid is. Vijf jaar later kreeg hij van bisschop Grau Valespino de opdracht om in Astorga een paleis te bouwen. Koppig als hij was negeerde hij elke negatieve kritiek van de Academie. Hij koos voor een witte granietsteen als symbool voor het wit van het bisschoppelijk gewaad. Maar de ruzie met de Academie bleef verder duren. Hij was het beu en stapte op. Nooit wou hij nog een voet in Astorga zetten. Volgens zeggen zou hij zijn tekeningen verbrand hebben. De architecten die het zo veel beter wisten hebben dan verder gebouwd volgens hun eigen plannen maar zij kwamen bedrogen uit: de ene instorting na de andere. Finaal hebben ze het dan toch maar gewaagd om het plan van Gaudi te volgen en in 1961 kon men het paleis eindelijk openen. Geen Gaudi op de receptie want deze was al 35 jaar eerder overleden. Waarschijnlijk ook zonder bisschop want nooit zetelde er een gemijterde in het paleis dat voor hem gebouwd werd.
De dienster verklaarde dat we een soep van schaaldieren gegeten hadden. Dacht zij dat wij oogproblemen hadden en dat wij de overvloed van mosseltjes en schelpen niet gezien hadden. Maar ze was delicieus..
Het viel mij ook op dat ik rond de tafel haast identieke gedachten mocht horen die ik al zo vaak hoorde. Inderdaad, de camino is een wondere weg waarop vreemde pelgrims onder elkaar in een mum van tijd hun hart uitstorten. Vlaamse pelgrims die elkaar misschien al één keer ontmoet hebben op een infovergadering en hier na amper negen dagen al zo dicht naar elkaar toegroeiden. In 2004, na bijna 100 dagen lopen ontsproot spontaan een quote in mijn geest: “De weg waarop vreemden vrienden worden.”
De varkenswangetjes worden opgediend, heerlijk gearomatiseerd. Ik kan het niet laten om mijn waardering voor het avondmenu uit te spreken. Nog geen minuut later komt de rondborstige kokkin met fiere en blozende wangetjes zich presenteren.
Een laatste pelgrimsbriefing voor we gaan dromen van steentjes gooien op de berg onder het ijzeren kruis. Ja, de Chinese vrijwilligers om een tekst te lezen zijn gekend. Ze zijn maxima cum laude geslaagd voor de auditie met als specialiteit “bezinningsteksten”. Zij die te laat hun kandidatuur indienden kunnen zich misschien nu al inschrijven voor de volgende editie.
Wat? Morgen is het Nationale Feestdag in Spanje? Mathias veert van zijn stoel om zijn car uit het autobusstation te halen voor ze het sluiten. Hij herinnert zich nog levendig dat we een aantal jaren terug op een zondag tot de middag moesten wachten eer de poort van het station opendraaide. En die ellende kunnen wij morgen op onze pelgrimshoogdag best missen.
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
La pulchra Leonina. De mooie van León
De Neosieten, een gemengde orde die in Vlaanderen sterk aangroeit, lopen zeer geprikkeld door een Engelse passantenorde, die liften blokkeren, die onze orde de pas willen afsnijden in het klooster waar wij nu eervol willen uittreden. Het is niet omdat die Tommies ons bijna 80 jaar geleden bevrijd hebben dat ze moeten denken dat ze ons met dit soort acties klein gaan krijgen.
Het zal niet gebeuren. Let maar op slippendragers van Charles. Wij spiegelen ons aan het voorbeeld van onze voorman, Jacobus matamoros, de morendoder. Wees op jullie hoede, het zou wel eens kunnen gebeuren dat de BBC gauw verslag uitbrengt over de Neosieten, de matatommies, de tommy-verslinders.
“Tous les matins … Ultreya y suseya, Deus adjuva nos. “ Ons morgenlied klinkt elke morgen sterker en sterker. De Tommies lopen weg moesten ze ons krachtig strijdlied horen.
Op de foto zie je duidelijk het contrast van de strijdvaardigheid van onze Vlaamse pelgrims met de vermoeidheid van het vermoeid en grijs arduinen pelgrimspaar. Onderstaande foto werd duidelijk genomen door een spion. Hij verraadde zichzelf door zijn schaduwbeeld achter te laten. De man met de achteruitkijkspiegel op de hoed moet nu tot in León als waakhond in de achterhoede lopen.
“Maar neen, lief mens, voel je toch niet triest omdat je vandaag enkel de ingekorte versie van deze etappe kan lopen. Het onderweg zijn is veel belangrijker dan het doel.” Een schouderklopje en “buen camino, lieve pelgrim.”
In de directe omgeving van de kathedraal zet Mathias mij af. Na de vermoedelijke aanwezigheid van een spion loop ik geflankeerd door twee bodyguards naar mijn vertrouwde post met uitkijk op het kathedraalsplein. (De ene heeft toch wat meer body dan de ander). Een koffietje voor hen voor mij een eerste biertje. De koffie van een paartje is gedronken en ze gaan verder, het stuk cake bleef onaangeroerd. Amper weg of een aantal “dakloze” duiven vinden een gestileerde til tot een dienster ze wegjaagt.
Het lukt mij om ergens in een hoekje van een koffiebar verder mijn blog af te werken. Plots verschiet ik van mezelf. Al knikkebollend valt mijn hoofd bijna op mijn klavier. In de monkel van de dienster schuilt begrip voor mijn vermoeidheid. Ik zeg haar niet dat ik maar gemiddeld vijf uur per nacht slaap. Ik zeg haar niet dat een blog schrijven en opmaken minimum 5 uur werken is, dat bezinningsmomenten voorbereiden, dat begeleiding van pelgrims toch wel wat tijd in beslag neemt. Ik zeg haar vooral niet dat er op het thuisfront verenigingsleden zijn die geen begrip hebben en mij met allerlei opdrachten (liefst zo gauw mogelijk) bestoken.
Ik neem een extra sterke koffie en probeer weer in de pelgrimssfeer te komen.
De correspondenten sturen vanop het front zeer gerusstellende foto’s door. Er wordt geklonken en mijn aanbeveling om een lekkere Iberische hespenschotel te eten in bar “ Ezequiel” wordt opgevolgd en krijgt waardering.
Ondertussen verzamelen mijn schaapjes zich weer rond hun herder om nog wat te vernemen over zoveel moois. Tussen de regels blijf ik enthousiasme horen. Je moet het maar durven. Een Vlaamse neemt het op tegen een Spaanse schaker. Helaas, Hasselt wordt schaakmat gezet door León. Het was niet aan haar kunde gelegen wel aan de slecht gekleurde stukken. Komt er een revanche volgend jaar?
Ik wil graag mijn volgelingen wat zinnigs vertellen in en rond de kathedraal, uniek voor zijn glasramen.
In 2004 kwam ik hier een eerste maal diep onder de indruk. Toen schreef ik in mijn boek:
“…Ik bezoek de kathedraal waar ik onmiddellijk onder de indruk kom van die betoverend mooie glasramen. Wat een pracht! Een zee van kleuren die door Vlaamse, Spaanse, Franse en Duitse glazeniers op glas gebrandschilderd werden al sinds de dertiende eeuw tot vandaag. In Burgos werd ik door de weelde van sculpturen overvallen, hier kom ik terecht in een vederzacht kleurenbed, zo mooi in zijn details, zo teder genuanceerd, zo harmonieus in zijn geheel. Dit is kunst die streelt, die zalft, die je tot rust brengt, waar steen en brandglas in harmonie zingen. Op de achtergrond klinkt muziek, ‘Ave Maria’, ‘Panis Angelicus’… Die rustgevende schoonheid maakt mij diep stil, ze voert mij in dankbaar gebed naar een innige dialoog met onze God van liefde...”
Na het prachtig voorbeeld van gotiek gaan we bij Gaudi op bezoek. Zijn Casa de Botines is een van de drie gebouwen die hij buiten Catalonië gebouwd heeft. Geen exuberante versieringen zoals zijn ongeëvenaarde Sagrada Familia in Barcelona. Een pelgrim op de rustbank krijgt hem niet afgeleid, hij blijft verdiept in zijn bronzen boek verder lezen.
De tweede les kunstgeschiedenis krijgen ze aan de San Isidorobasiliek, een toonbeeld van Romaanse kunst.
We wandelen nog een eind verder om de derde les van de Renaisance te aanschouwen. Het San Marcos Hospital, wat een majestueus gebouw en welke geschiedenis ontsluiert zich onder dit immense dak: Van hoofdkwartier van de Tempeliers naar Cavaleriekazerne tot een dieptepunt: Gevangenis van 7000 mannen en 300 vrouwen die hier gemarteld en vernederd werden tijdens de dictatuur van Franco. En vandaag een van de duurste Paradorhotels.
Ons hotel voor deze avond heeft absoluut niet de allure van een paleis, het is ook geen verbouwd klooster zodat onze Neosieten hun pij mogen afleggen binnen de muren waar Gaudi zijn bisschoppelijk paleis neerpootte.
Na een lichte vorm van stoelendans had elke pelgrim eindelijk zijn plaats achter een bord en @wijnglas gevonden om te avondmalen en om tussendoor de trukendoos van de bakkersfamilie te openen. Hoe twee wijnstoppen een groep kan bezighouden. Het zaalpersoneel was verbaasd toen ze nergens nog een wijnstop vonden. Onder de lakens zal men deze nacht flink oefenen om die stoppen te wisselen via de juiste manier van vingervlugheid. Mij moet je niet verdenken: ik ben de meest onhandige in dat soort knepen en bovendien ik slaap boven de lakens.
Piedro, je voorstel om van ons strijdlied ook een gewijd avondlied te maken kon ik zeer waarderen. Goede nacht, lieve mensen.
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
Pelgrimeren, lopend stilstaan.
Hoe zal het zijn na een rustdag? Als coach van zo een ploeg heb ik het volste vertrouwen. Ik voelde het gisteren al rond de avonddis. Hoeveel kilometer zal het morgen zijn en hoeveel de ingekorte? In hun slaap zetten ze hun geestelijke gps al in. Ik heb zelfs een vermoeden dat bepaalde een dosis vitamines slikken per 10 km die ze voor de boeg hebben.
Gisteren had Mathias de varkenswangetjes moeten missen. Hij had zich overslapen. Maar vandaag loopt het helemaal gesmeerd. Olijfolie, Mathias? Alleszins een uitgeslapen kerel. Onze koffers worden door zijn jonge kracht in- en uitgeladen alsof het kinderspel is.
De vertrekplaats is voor de meeste een verrassing. Wie had nu gedacht dat zo een selecte groep zou vertrekken in een kloosterruïne. De stempeljagers hebben amper gehoord dat paters Antonianen hier zieken verzorgden vooral tegen het Sint Antoniusvuur. Deze heilige Antonius, de woestijnvader zien we meestal afgebeeld met een varken en de andere voor verloren voorwerpen is deze van Padua. Langs mijn neus weg geef ik bepaalde vergeetachtige leden van onze groep de raad om toch maar een schietgebedje te doen voor deze van Padua. In de hemel ziet de ene Antonius de andere regelmatig op een varkenskermis. Zou het helpen? Laat ons hopen.
Op een groepsfoto zie je duidelijk dat Neospelgrims de ruïne weer leven inblazen. Ik had ze gevraagd om hun mooiste smile te tonen zo is de kans groot dat de foto misschien verschijnt in het Neosmagazine. (nvdr Zou de Neosredactie deze wenk gelezen hebben?)
Ik geloof niet dat het officieel Compostela secretariaat hier naast de weg een totaal nieuw breed en aangestampt pelgrimspad heeft aangelegd omdat ik een laatste keer op de camino voorbijkom zodat ik over enige dagen naar huis kan met een gevoel dat onze pelgrims in de toekomst in en rond Castrojeriz veilig lopen.
Ik toon een laatste groepje de slingerende weg waarlangs ze de Alto de Mostalares kunnen bereiken. Mijn volgelingen zijn op pad. De sticks geven de cadans aan. De wandel- of stempelboekjes zijn steeds dicht bij de hand. Ik vermoed dat er een onderlinge competitie aan de gang is. Ik hoor al in de wachtzaal van de luchthaven in Compostela al flarden zinnen in de lucht hangen als “Ik heb zes stempels meer dan jij.” “Maar heb jij deze van bar Tachu?” Hoorde ik niet dat men al een euro durft vragen voor een stempel?
Ik heb tegenslag. Geen internet in Itero de la Vega. En nu?
Mathias vond het een ideale gelegenheid om zijn car een beurt te geven. Ik twijfel wat ik wil doen en finaal beslis ik om de laatste 7 km te lopen of zijn het er 8, het kunnen er ook 9 zijn. Het kan mij niet schelen: ik laat de weg op mij afkomen. Ik laat mij meenemen op de stroom pelgrims die jaar na jaar aanzwelt.
Alsof Jacobus mij een schouderklop gaf: “Chris ik ben op de camino gemakkelijker bereikbaar zonder internet.” Mijn meester had gelijk. Op zijn weg, op zijn camino overspoelt hij mijn geest met zoveel mooie gedachten. Er blijft toch nog wat angst hangen. Doe ik niets dom? In die warmte, over die hellingen, over die keien? We zullen wel zien. Gebeurt er iets verkeerd dan komt er volk genoeg voorbij dat niet in een grote boog van mij zal weglopen zoals ik vandaag in het evangelie van de barmhartige Samaritaan las.
De camino met wegen die de hemel raken
Mijn tempo is niet meer van weleer. En dan? Ik geniet van de jonge generaties die mij voorbijlopen, ik verheug mij nog meer dat zoveel jongere dat spiritueel pad gevonden hebben.
Ik vraag mij af waarover die duo's of kleine groepjes in druk gesprek zouden zijn. Ik ben haast zeker dat het dezelfde aard van diepe dialogen zal zijn die ik zo vaak zelf mocht beleven op al mijn voorbije caminos.
Hun gezwindheid over de weg stelt mij niet teleur. Integendeel, ze overtuigen mij dat de kracht waarmee ik vroeger deze inspirerende weg mocht lopen vandaag omgezet is in een immens dankbaar gevoel om zoveel ervaring te mogen delen.
Zonnebloemen klaar voor de oliepers.
Het stuk dat ik tot in Boadilla loop is voldoende heftig voor mij maar de inspanning voert mij naar zoveel gelukkige momenten die ik in mijn rijk gevuld leven al mocht beleven.
Onze hechte huwelijksband, onze aanhankelijke kinderen, onze schat van kleinkinderen (Hé Jasper, jij weet ook al wat een camino kan doen met een jonge mens), en nu het finale feest, de kers op onze familietaart, onze achterkleinkinderen: Otis en het dochtertje dat eind november onze vreugde komt vergroten.
Familie en vrienden die je vanop de camino een schouderklopje kon geven om de pijn op hun zieke weg te milderen, om hun zwaar kruis wat te helpen dragen. Ook een moeilijke weg waarop ik vrienden kon gedenken die ons leven mee kleur gaven. Een camino, de metafoor van onze levensweg die hier tot in de kleinste details uitvergroot wordt.
Blij dat ik toch een stukje camino meegelopen heb
Ik vind de uitdrukking van Ricky Rieter zo treffend: “Pelgrimeren, lopend stilstaan”. Tijdens mijn tocht deze namiddag kon ik stilstaan bij zoveel hoogtepunten. Het gegeven dat het een laatste maal is speelt zeker mee. Het raakt maar waarom zou het pijn doen? Ik kan mij alleen maar gelukkig achten dat ik het mocht doen, want er is ook een thuisfront. Ik blijf enorm dankbaar zijn dat ik het zo vaak kon doen, individueel, met mijn kleinzoon en nu zevenmaal met Neosvrienden. Als dat geen geschenk voor het leven is. Dank lieve moe, dank kinderen en kleinkinderen. Dank Neos voor het vertrouwen dat ik ten volle kreeg.
Sorry, het is net of ik al aan een slotbeschouwing begonnen ben. Het is er nog iets te vroeg voor.
Neen, ik kon het niet om mij aan het slot van de wandeling in de afgesproken bar te gaan zetten. Op een bank onder de kerk kon ik verder mijmeren terwijl ik mijn pelgrimsgezellen opwachtte. Zo kon ik ook al een paar indrukken noteren om in deze blog te verwerken.
Op het kerkplein staat een sierlijke rollo, in onze taal een schandpaal. Het scheelde geen haar of ik werd eraan vastgeketend door het volkstribunaal. Ik zou gefraudeerd hebben in het opgeven van de te verwerken kilometers. Gelukkig had ik een goede advocaat. Ik kan jullie Jacobus sterk aanbevelen.
In het kloosterhotel San Zoilo te Carrión de los Condes krijg ik mijn cel toegewezen. In het gekraak van de houten vloer is het alsof ik nonnetjes hoor kermen die zich aan het kastijden zijn. Het claustra is open. Prachtig het beeld dat uit één blok marmer gehouwen is, Christus aan een zuil vastgebonden. Ik kon gelukkig een uur eerder aan de kettingen van de schandpaal in Boadilla ontsnappen.
Laatste berichten: Of hij deed geen schietgebed of het was niet krachtig genoeg in de San Anton ruïne. Het schiet onze pelgrim te binnen dat zijn iPad nog in het vorige hotel ligt. De pelgrimsdag voor morgen zal er voor hem iets anders uitzien. Wij hopen dat wij de ongelukkige zelf niet kwijt raken want welke zoekactie we dan op het getouw moeten zetten is voor mij nog een raadsel. Wordt vervolgd.
Hieronder lees je het meest recente verhaal. Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
Pracht en Macht of stille eenvoud
Geen enkele van mijn filosofietjes zijn ex cathedra-uitspraken.
Zondag, rustdag. Onze pelgrims respecteren deze dag, zijn er zelfs mee opgezet. Geen pelgrims-outfit, eerder een zondagstenue in de ontbijtzaal. Uitgebreid ontbijten, genieten van een lange koffie en nog eens naar het buffet. Gezellig keuvelen: en wat gij jij doen? Dat mini-chocoladekoekje vergat ik nog, weer naar het buffet, ik zal nog wat fruit meenemen ook. Nu is het genoeg geweest.
Er zijn veel kandidaten om “La Cartuja de Miraflores” te gaan bewonderen. Pier doet voetverzorging dus hij leidt het voetvolk naar het kartuizerklooster, het enige ter wereld waar bezoek toegelaten is om de Kunst te bewonderen, inderdaad met hoofdletter. Ik laat twee taxi’s komen en begeleid de pelgrims die hun voeten wat rust gunnen. De parking voor het klooster staat vol met wagens. Nu begrijp ik het: Het is zondag en de pater van dienst zal zojuist “Ite, missa est” uitgesproken hebben en zo begonnen de vele gelovigen van de regio hun dag des Heren met een eucharistieviering in het kartuizerklooster. Waar zouden die paters die mis vieren? Zeker niet in de ruimte die wij straks willen bezoeken. Waarschijnlijk in een kapel die enkel toegankelijk is voor de zondagsvieringen? Wie zal mij nog ooit uit het ongewisse helpen? Waarom vroeg ik dat nu niet aan de vrijwilliger van dienst aan de balie?
Nog wachten op het voetvolk van Pier
Uiteraard zijn wij een beetje trots om in die kerk zoveel Vlaamse kunst bij elkaar te zien. Wij zijn nog maar net in de zone van de leken en meteen worden onze ogen al gestreeld door de zachte tinten van een Vlaams triptiek. Het unieke retabel en het expressieve grafmonument gebeeldhouwd door de Antwerpenaar Gil de Siloë is zonder twijfel de hoofdschotel in een decor waar Vlaamse glazeniers hoog in de kerk hun opdracht meesterlijk realiseerden met scènes uit het lijden en de verrijzenis van Christus.
Terwijl ik mijn Neospelgrims attent maak op een aantal merkwaardigheden zoals Magdalena die onder de Laatste Avondmaaltafel de voeten van Christus wast en droogt. Twee scènes in één scène verwerkt. Zo zouden er in de kunstwereld maar vijf voorbeelden te vinden zijn.
Na al die pracht ga ik naar het zaaltje waar het Kartuizerleven in beeld komt. Ik had al gevoeld dat er in mijn rug mij iemand aan het volgen was. Het zal toch weer niet waar zijn dat ik gecontroleerd word door een gidsenbureau. “Jij bent van Neos? Ken jij dan ROC in Gent, het reis- en opleidingscentrum? Ik ben Patrick Naert, Bruggeling maar woon in Spanje.” “Inderdaad, ik ben van Neos. Niet moeilijk hé, het staat tweemaal op mijn rugzak. Ik begeleid voor een laatste maal een groep Neospelgrims naar Compostela.” “Waarom zou je stoppen?” “Omdat ik over zes maanden 80 jaar word!” Hij vraagt mijn telefoonnummer. We drukken elkaar de hand en hij zegt nog: “Ik zie in je ogen dat jij nog niet zult stoppen.” Waarom die laatste opmerking? Welke geest bracht die man naar hier? Heeft iemand van Neos hem opgestuurd om mij te volgen? Klonk mijn verhaal aan het retabel zo overtuigd enthousiast? Ik hoop dat mijn vrouw dat niet leest.
In het zaaltje waar we wat meer vertrouwd worden hoe een kartuizer leeft word ik nu nog stiller dan stil. Welke strenge leefregels leggen die paters en broeders zich toch op. Zij mogen niet spreken maar ik denk dat zij mij op een stukje papier zullen schrijven dat dit gevangenisregime voor hen de wachtzaal is naar het paradijs. Amaai?
Achter deze slotmuren communiceren ze met elkaar via briefjes die ze doorgeven. Neen, geen sms’jes naar elkaar sturen, trouwens zouden ze weten wat een smartphone is. Ze verblijven meestal in hun cel, een klein huisje met een bid- en slaapruimte, een werkplaatsje en een klein tuintje. Slapen doen ze op een bed van stro. Om 20 u gaan ze al op hun strobed liggen en om 23.30 u zitten ze in de kapel voor hun eerste nachtofficie, drie uur lang. Daarna mogen ze weer in bed tot 6 u, klaar voor het tweede gezamenlijk gebed tot 8 u. Terug naar de cel om te lezen, te studeren of handenarbeid. Hun potje voor de middag hebben zij ondertussen ook al klaar gemaakt. Eenzaam naast het venstertje lepelen zij hun schaarse portie naar binnen. Hun vieruurtje bestaat uit samen bidden om dan na een sober avondmaal weer op het stro te kruipen.
Nog vijftien paters genieten – ja dit is het goedgekozen woord – in deze cartuja van dat extreem streng regime.
Wat drijft jonge mannen om zich hier vrijwillig op te sluiten?
Eens per week maken de monniken een gezamenlijke wandeling binnen hun domein en daar mag wel gesproken worden. Daar vernemen zij van de prior wat er in de wereld gebeurt want radio, tv en zeker internet zijn compleet taboe. Mijn fantasie slaat weer op hol: Zou de prior aan zijn broeders laten weten dat bij ons de broeders van liefde andere normen hanteren om hun naaste lief te hebben?
De rosario die ze hier in alle stilte maken is niet alleen een uniek souvenir maar ook iets dat best niet in de vergeethoek geraakt en beter dat hij soms nog eens mag gebruikt worden. Een rozenkrans gemaakt met 3000 (drieduizend) rozenblaadjes van rozen in Miraflores geteeld. De blaadjes worden geperst, met de hand gerold en aangebracht. Een kleinood dat ik al meer dan vijf jaar koester. “…arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen”. Ik berg mijn rozenkrans op en de rozengeur blijft nog een tijdje in mijn handen hangen. Die geur voert mijn gedachten weer naar de intentie van mijn gebed.
Treffend hoe telkens onze Neospelgrims onder de indruk komen van dit bezoek. Kunst van het hoogste niveau en de stille eenvoud die ons ook een moment nederig klein maakt.
De stilte in mijn Jezuïeten-cel wordt een stille middagdroom. Geen enkele heilige waarover wij het de laatste dagen hadden moet ik aanroepen om gevaarlijke bekoringen te verdrijven.
Het ene whatsapp-biepje na het andere doet mij opschrikken en dan merk ik op hun foto’s hoe fysiek krachtig onze pelgrims nog zijn. Meerdere vinden nog adem en spierkracht genoeg om tot aan het Castillo te klimmen om dan met een verwonderde blik neer te zien op een groots panorama waarin de gotieke pracht van die kathedraal de hoofdrol opeist.
Toen ik in 2004 hier voorbijkwam had ik hier ook een rustdag of liever een schrijfdag gepland. Vanop een terras ging mijn verbeelding nog al een gang: Uitzonderlijke vakmensen riskeerden met beperkte en primitieve middelen hun leven om een dergelijk monumentaal bouwwerk op en in te richten. Dit gebouw imponeert elke voorbijganger. Het straalt macht en gezag uit die zo ongezond kunnen zijn, ook al wijzen de torens spits naar de hemel. Stoppen ze die macht niet weg onder het mom van de grote verering voor onze God? Lijkt het niet eerder op een wedloop van ik wil de grootste hebben. Ik bewonder en waardeer elke kunst maar heb grote vragen over de eerlijkheid van elke dominante kunst. Wat een hemelsbreed contrast met de stille eenvoud van deze voormiddag.
Ik laat mij niet verder afleiden, ik wil mijn volgelingen verder rondleiden, rond de muren van de kathedraal, waarvan de eerste steen in 1221 gelegd werd
Aan de Puerta de Pellejaría zien we de geknielde bisschop Fonseca bidden. Deze gemijterde man komen we in Compostela ook nog tegen maar uit mijn auditorium hoor ik een stille vraag van een aandachtige man: “Die gelijkt toch goed op Roger Van Gheluwe”. Ik kan mij niet voorstellen dat de toen nog in paars geklede kindervriend een “relatietje” zou gehad hebben met de sculpteur om als model te fungeren.
Het avondmaal weer top.
Salmorejo; Mejillas de cerdo ibérico; een reep chocolademousse.
%%%FOTO7%%
Mejillas de cerdo ibérico (Varkenswangetjes van Iberisch varken)
En ondertussen hoor ik zoveel verhalen als watervallen neerstorten in mijn zondagskrant.
En mijn verhaal? Klinkt het niet teveel als een zondagspreek? Durf het mij gerust zeggen.
