Inhoud blog
  • DE HERDER OP DE DOOL
  • SLOTZITTING & SLOTGEDACHTE
  • DE OMARMING, EL ABRAZO, HET AANKOMSTRITUEEL
  • COMPOSTELA NADERT MET RASSE SCHREDEN
  • DE TOCHT BERGOP - HET WEER BERGAF
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Als Neospelgrims onderweg
    De weg waar vreemden vrienden worden
    07-10-2023
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.KONINGINNENDAG

    Hieronder lees je het meest recente verhaal.
    Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

    KONINGINNENDAG

    Mijn dag kan niet meer stuk. Dank je attente pelgrim voor je lovende woorden over mijn blogverhaal.
    Mijn muze die zich elke late avond en vroege morgen inspant om wat leuks te schrijven over jullie belevenissen en belevingen voelt zich vereerd. Na zoveel caminos weet zij maar al te goed wat er in een pelgrim omgaat.

    Een camino lopen is trouwens meer dan wandelen, het is ook je geest laten werken.
    Zijn het vandaag nog enkel de benen, de voeten, de gewrichten die jullie aandacht opeisen, geen nood, over enige dagen voel je in je geest dat de camino iets met je doet.

    We kunnen het hotel Jakue toch niet verlaten zonder onze heilige bronzen vriend Jacobus even op te nemen in ons hartelijk gezelschap.

    Zachtjes hoorde ik zijn bronzen stem in mijn oor: “Chris hoeveel moois ga jij vandaag nog beleven met zoveel koninginnen.”

    We trekken door de smalle hoofdstraat op zoek naar de koninginnebrug.
    Hoor ik dat een jarige koningin op zoek zou zijn naar een apotheek voor een predictortest? 
    Er is toch geen nieuw wonder gebeurd onder de Melkweg? Of zouden het Spaanse of Vlaamse roddels kunnen zijn? Neen ik weiger verslaggever te zijn van Dag Allemaal of Story.

    Voor de negende maal buig ik dankbaar voor de koningin Doña Mayor. Had zij in de 11de eeuw geen brug laten bouwen over de Arga dan moest ik misschien al die keren door het water waden.

     

    De brug waar eeuwen geleden een lief vogeltje elke dag het gezicht van een lievevrouwbeeldje kwam wassen en het droog fladderde met zijn vleugeltjes. 
    Het beeldje bestaat nog, je kan het bewonderen in de San Pedrokerk. Het vogeltje bestaat, denk ik toch, niet meer wel heeft zijn wonderverhaal miljoenen pelgrims overleefd.

    De heren van ons gezelschap kunnen zich misschien koning wanen maar nu worden ze beleefd verzocht om zich eens onderdanig op de achtergrond te plaatsen. Vandaag heersen de koninginnen op de brug. Nooit eerder mocht ik zoveel charmante edele dames opstellen op de Puente de Reina.
    Als koninginnen pronkten zij op de brug zoekend naar het vogeltje van de fotograaf.

    De car van Mathias wacht ons al op.
    De aubade “Happy birthday dear Nancy” kreeg deze keer voorrang op ons vertrouwd morgenlied. Een verjaardag die deze koningin van Nancy nooit meer zal vergeten. 

    Aan de kerkhofmuur in Navarrete vertrekken onze pelgrims richting Nájera. Ik blijf nog even stilstaan onder de gedenkplaat van de Vlaamse pelgrim, Alice De Craemer. In 1986 werd de lieve echtgenote van Etienne Van Wonterghem hier van haar fiets gemaaid door een voorbijrazende camion. Ik heb Etienne nog mogen kennen in het Vlaams Genootschap van Santiago.

    Alice, ik heb je nooit persoonlijk gekend, maar telkens werd ik toch even diep stil toen ik hier voorbijkwam. Toen was het definitief jouw laatste keer. Ik hoop dat ik je nog vele jaren mag gedenken maar dan vanop Vlaamse bodem terwijl ik door zoveel sprekende foto’s van al die voorbije caminos wandel.

    Ik word weer duivenmelker. Ik wacht langs de groene oever van de Najerilla op mijn duivers en duivinnen. 
    “Navarrete gelost”. Het is een duivinneke uit mijn eigenste regio die als eerste geconstateerd wordt. De ene prijsvlieger na de andere vindt het juiste hok. 

    Mooi dat je me vertelt over de druivenpluk die je voorbijkwam. Waarom liet je me geen glas van die heerlijke riojawijn proeven. 

    Ik kan het niet laten om op de bus mijn hart te laten spreken.
    “Nájera was vandaag jullie derde aankomstplaats en telkens las ik blijheid op jullie gezichten. Ik hoorde amper geklaag. 
    Dit mogen beleven schenkt mij vanop de zijlijn dezelfde deugd die ik op jullie gezicht zie stralen.”

    Dank Neos, dat ik voor de zevende maal steeds enthousiaste Neospelgrims mocht begeleiden!

    Wij komen aan in de dependance van het Paradorhotel in Santo Domingo de la Calzada. Met een beetje pelgrimsgeduld vindt ieder zijn luxueuze kamer, enige jaren terug nog een sobere kloostercel voor Franciscanen. 

    Mijn pelgrimsgezellen staan eens te meer stipt klaar. Ik wil ze nog iets tonen wat ze waarschijnlijk nog nooit in een kerk, laat staan in een kathedraal gezien hebben.

    Er komt een gezel naar mij en vraagt: “Ken jij Walter De Boeck?”
    En of ik die man ken. Tweemaal hadden we op deze camino diepe gesprekken met elkaar. 
    Nooit hebben we ons scoutsideaal verloren. Je kent toch het gezegde: “Eens scout altijd scout.” 
    Ik probeerde hem te overtuigen om mijn opvolger te worden. Ik sprak nog over hem met Luc Vandewalle om hem samen proberen te overtuigen. Ik kom thuis van die Compostelavergadering en op Facebook lees ik zijn rouwbericht. Noem je dat nu toeval of krijgt dit een andere naam?
    Walter, ik vergeet je nooit, je was een man naar mijn hart! 
    Dank Albert, je maakte mij een moment zeer week. Alsof Walter tussen ons stond. Breng Marja, zijn vrouwtje mijn innige pelgrimsgroet. Walter, het was een traantje van diep respect voor jou.

    In de kathedraal luisteren mijn gezellen aandachtig waarom om de 14 dagen een kip en een haan sinds de 16de eeuw de wacht aflossen rond het grafmonument van hun heilige Domingo, al sinds de 11de eeuw kasseilegger en bruggenbouwer. 

    Ook het majestueuze retabel van Damien Forment doet ons stil worden. Wat een meesterlijke expressieve kunst.

    Mijn mond loopt droog. Een biertje als dorstlesser, een pacharán als aperitief en ondertussen met de maître van het restaurant afspreken voor een surprise voor onze jarige.
    En of het een verrassing werd. Een vlammetje op de vijf en een bijna dovend vonkje op de verkeerd geplaatste vier. 

    Wat wil je die vier was amper een dag oud. Je moet het tijd geven om hoog op te laaien.
    Ook voor ons was de postre een sorpresa (het dessert een verrassing). Drie bolletjes ijs, drie knikkers groot. Ze slierden met extra vierge olijfolie vlot naar binnen. 
    Ik hoor mijn intieme vriend Dick d’Arm morgen al zeggen: “En nu sliert het vlot naar buiten.”

    Ik sluit mijn laptop. 
    Vanop de zijlijn zeg ik als een dankbare pelgrim goede nacht aan zoveel Vlaamse pelgrimsvrienden van aan de kust tot aan de Maaskant.

    Santiago, bescherm al die lieve mensen en al hun geliefden.

     



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    Archief per week
  • 23/10-29/10 2023
  • 16/10-22/10 2023
  • 09/10-15/10 2023
  • 02/10-08/10 2023
  • 25/09-01/10 2023

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Klik hier
    om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!