Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

Pelgrimeren, lopend stilstaan.

Hoe zal het zijn na een rustdag? Als coach van zo een ploeg heb ik het volste vertrouwen.
Ik voelde het gisteren al rond de avonddis. Hoeveel kilometer zal het morgen zijn en hoeveel de ingekorte? 
In hun slaap zetten ze hun geestelijke gps al in. Ik heb zelfs een vermoeden dat bepaalde een dosis vitamines slikken per 10 km die ze voor de boeg hebben.

Gisteren had Mathias de varkenswangetjes moeten missen. Hij had zich overslapen. Maar vandaag loopt het helemaal gesmeerd. Olijfolie, Mathias? Alleszins een uitgeslapen kerel. Onze koffers worden door zijn jonge kracht in- en uitgeladen alsof het kinderspel is.

De vertrekplaats is voor de meeste een verrassing. Wie had nu gedacht dat zo een selecte groep zou vertrekken in een kloosterruïne. De stempeljagers hebben amper gehoord dat paters Antonianen hier zieken verzorgden vooral tegen het Sint Antoniusvuur.
Deze heilige Antonius, de woestijnvader zien we meestal afgebeeld met een varken en de andere voor verloren voorwerpen is deze van Padua. 
Langs mijn neus weg geef ik bepaalde vergeetachtige leden van onze groep de raad om toch maar een schietgebedje te doen voor deze van Padua. In de hemel ziet de ene Antonius de andere regelmatig op een varkenskermis. Zou het helpen? Laat ons hopen.

Op een groepsfoto zie je duidelijk dat Neospelgrims de ruïne weer leven inblazen. 
Ik had ze gevraagd om hun mooiste smile te tonen zo is de kans groot dat de foto misschien verschijnt in het Neosmagazine.
(nvdr Zou de Neosredactie deze wenk gelezen hebben?)

Ik geloof niet dat het officieel Compostela secretariaat hier naast de weg een totaal nieuw breed en aangestampt pelgrimspad heeft aangelegd omdat ik een laatste keer op de camino voorbijkom zodat ik over enige dagen naar huis kan met een gevoel dat onze pelgrims in de toekomst in en rond Castrojeriz veilig lopen.

Ik toon een laatste groepje de slingerende weg waarlangs ze de Alto de Mostalares kunnen bereiken.
Mijn volgelingen zijn op pad. De sticks geven de cadans aan. De wandel- of stempelboekjes zijn steeds dicht bij de hand. Ik vermoed dat er een onderlinge competitie aan de gang is. Ik hoor al in de wachtzaal van de luchthaven in Compostela al flarden zinnen in de lucht hangen als “Ik heb zes stempels meer dan jij.” “Maar heb jij deze van bar Tachu?” 
Hoorde ik niet dat men al een euro durft vragen voor een stempel?

Ik heb tegenslag. Geen internet in Itero de la Vega. En nu? 

Mathias vond het een ideale gelegenheid om zijn car een beurt te geven.
Ik twijfel wat ik wil doen en finaal beslis ik om de laatste 7 km te lopen of zijn het er 8, het kunnen er ook 9 zijn. Het kan mij niet schelen: ik laat de weg op mij afkomen. Ik laat mij meenemen op de stroom pelgrims die jaar na jaar aanzwelt.

Alsof Jacobus mij een schouderklop gaf: “Chris ik ben op de camino gemakkelijker bereikbaar zonder internet.” Mijn meester had gelijk. Op zijn weg, op zijn camino overspoelt hij mijn geest met zoveel mooie gedachten.
Er blijft toch nog wat angst hangen. Doe ik niets dom? In die warmte, over die hellingen, over die keien?
We zullen wel zien. Gebeurt er iets verkeerd dan komt er volk genoeg voorbij dat niet in een grote boog van mij zal weglopen zoals ik vandaag in het evangelie van de barmhartige Samaritaan las.

De camino met wegen die de hemel raken

Mijn tempo is niet meer van weleer. En dan? Ik geniet van de jonge generaties die mij voorbijlopen, ik verheug mij nog meer dat zoveel jongere dat spiritueel pad gevonden hebben.

Ik vraag mij af waarover die duo's of kleine groepjes in druk gesprek zouden zijn. Ik ben haast zeker dat het dezelfde aard van diepe dialogen zal zijn die ik zo vaak zelf mocht beleven op al mijn voorbije caminos.

Hun gezwindheid over de weg stelt mij niet teleur. Integendeel, ze overtuigen mij dat de kracht waarmee ik vroeger deze inspirerende weg mocht lopen vandaag omgezet is in een immens dankbaar gevoel om zoveel ervaring te mogen delen.

Zonnebloemen klaar voor de oliepers.

Het stuk dat ik tot in Boadilla loop is voldoende heftig voor mij maar de inspanning voert mij naar zoveel gelukkige momenten die ik in mijn rijk gevuld leven al mocht beleven.

Onze hechte huwelijksband, onze aanhankelijke kinderen, onze schat van kleinkinderen (Hé Jasper, jij weet ook al wat een camino kan doen met een jonge mens), en nu het finale feest, de kers op onze familietaart, onze achterkleinkinderen: Otis en het dochtertje dat eind november onze vreugde komt vergroten.

Familie en vrienden die je vanop de camino een schouderklopje kon geven om de pijn op hun zieke weg te milderen, om hun zwaar kruis wat te helpen dragen.
Ook een moeilijke weg waarop ik vrienden kon gedenken die ons leven mee kleur gaven.
Een camino, de metafoor van onze levensweg die hier tot in de kleinste details uitvergroot wordt.

Blij dat ik toch een stukje camino meegelopen heb

Ik vind de uitdrukking van Ricky Rieter zo treffend: “Pelgrimeren, lopend stilstaan”.
Tijdens mijn tocht deze namiddag kon ik stilstaan bij zoveel hoogtepunten. Het gegeven dat het een laatste maal is speelt zeker mee. Het raakt maar waarom zou het pijn doen?
Ik kan mij alleen maar gelukkig achten dat ik het mocht doen, want er is ook een thuisfront. 
Ik blijf enorm dankbaar zijn dat ik het zo vaak kon doen, individueel, met mijn kleinzoon en nu zevenmaal met Neosvrienden. 
Als dat geen geschenk voor het leven is.
Dank lieve moe, dank kinderen en kleinkinderen.
Dank Neos voor het vertrouwen dat ik ten volle kreeg.

Sorry, het is net of ik al aan een slotbeschouwing begonnen ben. Het is er nog iets te vroeg voor.

Neen, ik kon het niet om mij aan het slot van de wandeling in de afgesproken bar te gaan zetten. Op een bank onder de kerk kon ik verder mijmeren terwijl ik mijn pelgrimsgezellen opwachtte. Zo kon ik ook al een paar indrukken noteren om in deze blog te verwerken.

Op het kerkplein staat een sierlijke rollo, in onze taal een schandpaal. Het scheelde geen haar of ik werd eraan vastgeketend door het volkstribunaal. Ik zou gefraudeerd hebben in het opgeven van de te verwerken kilometers. Gelukkig had ik een goede advocaat. Ik kan jullie Jacobus sterk aanbevelen.

In het kloosterhotel San Zoilo te Carrión de los Condes krijg ik mijn cel toegewezen. In het gekraak van de houten vloer is het alsof ik nonnetjes hoor kermen die zich aan het kastijden zijn. Het claustra is open. Prachtig het beeld dat uit één blok marmer gehouwen is, Christus aan een zuil vastgebonden. Ik kon gelukkig een uur eerder aan de kettingen van de schandpaal in Boadilla ontsnappen.

Laatste berichten: Of hij deed geen schietgebed of het was niet krachtig genoeg in de San Anton ruïne. Het schiet onze pelgrim te binnen dat zijn iPad nog in het vorige hotel ligt.
De pelgrimsdag voor morgen zal er voor hem iets anders uitzien. Wij hopen dat wij de ongelukkige zelf niet kwijt raken want welke zoekactie we dan op het getouw moeten zetten is voor mij nog een raadsel. Wordt vervolgd.