|
Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.
La pulchra Leonina. De mooie van León
De Neosieten, een gemengde orde die in Vlaanderen sterk aangroeit, lopen zeer geprikkeld door een Engelse passantenorde, die liften blokkeren, die onze orde de pas willen afsnijden in het klooster waar wij nu eervol willen uittreden.
Het is niet omdat die Tommies ons bijna 80 jaar geleden bevrijd hebben dat ze moeten denken dat ze ons met dit soort acties klein gaan krijgen.
Het zal niet gebeuren. Let maar op slippendragers van Charles. Wij spiegelen ons aan het voorbeeld van onze voorman, Jacobus matamoros, de morendoder. Wees op jullie hoede, het zou wel eens kunnen gebeuren dat de BBC gauw verslag uitbrengt over de Neosieten, de matatommies, de tommy-verslinders.
“Tous les matins … Ultreya y suseya, Deus adjuva nos. “
Ons morgenlied klinkt elke morgen sterker en sterker. De Tommies lopen weg moesten ze ons krachtig strijdlied horen.
Op de foto zie je duidelijk het contrast van de strijdvaardigheid van onze Vlaamse pelgrims met de vermoeidheid van het vermoeid en grijs arduinen pelgrimspaar.
Onderstaande foto werd duidelijk genomen door een spion. Hij verraadde zichzelf door zijn schaduwbeeld achter te laten. De man met de achteruitkijkspiegel op de hoed moet nu tot in León als waakhond in de achterhoede lopen.
“Maar neen, lief mens, voel je toch niet triest omdat je vandaag enkel de ingekorte versie van deze etappe kan lopen. Het onderweg zijn is veel belangrijker dan het doel.” Een schouderklopje en “buen camino, lieve pelgrim.”
In de directe omgeving van de kathedraal zet Mathias mij af. Na de vermoedelijke aanwezigheid van een spion loop ik geflankeerd door twee bodyguards naar mijn vertrouwde post met uitkijk op het kathedraalsplein. (De ene heeft toch wat meer body dan de ander).
Een koffietje voor hen voor mij een eerste biertje. De koffie van een paartje is gedronken en ze gaan verder, het stuk cake bleef onaangeroerd. Amper weg of een aantal “dakloze” duiven vinden een gestileerde til tot een dienster ze wegjaagt.
Het lukt mij om ergens in een hoekje van een koffiebar verder mijn blog af te werken. Plots verschiet ik van mezelf. Al knikkebollend valt mijn hoofd bijna op mijn klavier. In de monkel van de dienster schuilt begrip voor mijn vermoeidheid.
Ik zeg haar niet dat ik maar gemiddeld vijf uur per nacht slaap.
Ik zeg haar niet dat een blog schrijven en opmaken minimum 5 uur werken is, dat bezinningsmomenten voorbereiden, dat begeleiding van pelgrims toch wel wat tijd in beslag neemt.
Ik zeg haar vooral niet dat er op het thuisfront verenigingsleden zijn die geen begrip hebben en mij met allerlei opdrachten (liefst zo gauw mogelijk) bestoken.
Ik neem een extra sterke koffie en probeer weer in de pelgrimssfeer te komen.
De correspondenten sturen vanop het front zeer gerusstellende foto’s door.
Er wordt geklonken en mijn aanbeveling om een lekkere Iberische hespenschotel te eten in bar “ Ezequiel” wordt opgevolgd en krijgt waardering.
 
Ondertussen verzamelen mijn schaapjes zich weer rond hun herder om nog wat te vernemen over zoveel moois. Tussen de regels blijf ik enthousiasme horen. Je moet het maar durven. Een Vlaamse neemt het op tegen een Spaanse schaker. Helaas, Hasselt wordt schaakmat gezet door León. Het was niet aan haar kunde gelegen wel aan de slecht gekleurde stukken.
Komt er een revanche volgend jaar?
 
Ik wil graag mijn volgelingen wat zinnigs vertellen in en rond de kathedraal, uniek voor zijn glasramen.
 
In 2004 kwam ik hier een eerste maal diep onder de indruk. Toen schreef ik in mijn boek:
“…Ik bezoek de kathedraal waar ik onmiddellijk onder de indruk kom van die betoverend mooie glasramen. Wat een pracht! Een zee van kleuren die door Vlaamse, Spaanse, Franse en Duitse glazeniers op glas gebrandschilderd werden al sinds de dertiende eeuw tot vandaag. In Burgos werd ik door de weelde van sculpturen overvallen, hier kom ik terecht in een vederzacht kleurenbed, zo mooi in zijn details, zo teder genuanceerd, zo harmonieus in zijn geheel. Dit is kunst die streelt, die zalft, die je tot rust brengt, waar steen en brandglas in harmonie zingen. Op de achtergrond klinkt muziek, ‘Ave Maria’, ‘Panis Angelicus’… Die rustgevende schoonheid maakt mij diep stil, ze voert mij in dankbaar gebed naar een innige dialoog met onze God van liefde...”
Na het prachtig voorbeeld van gotiek gaan we bij Gaudi op bezoek. Zijn Casa de Botines is een van de drie gebouwen die hij buiten Catalonië gebouwd heeft. Geen exuberante versieringen zoals zijn ongeëvenaarde Sagrada Familia in Barcelona.
Een pelgrim op de rustbank krijgt hem niet afgeleid, hij blijft verdiept in zijn bronzen boek verder lezen.
De tweede les kunstgeschiedenis krijgen ze aan de San Isidorobasiliek, een toonbeeld van Romaanse kunst.
We wandelen nog een eind verder om de derde les van de Renaisance te aanschouwen.
Het San Marcos Hospital, wat een majestueus gebouw en welke geschiedenis ontsluiert zich onder dit immense dak:
Van hoofdkwartier van de Tempeliers naar Cavaleriekazerne tot een dieptepunt: Gevangenis van 7000 mannen en 300 vrouwen die hier gemarteld en vernederd werden tijdens de dictatuur van Franco. En vandaag een van de duurste Paradorhotels.
Ons hotel voor deze avond heeft absoluut niet de allure van een paleis, het is ook geen verbouwd klooster zodat onze Neosieten hun pij mogen afleggen binnen de muren waar Gaudi zijn bisschoppelijk paleis neerpootte.
Na een lichte vorm van stoelendans had elke pelgrim eindelijk zijn plaats achter een bord en @wijnglas gevonden om te avondmalen en om tussendoor de trukendoos van de bakkersfamilie te openen. Hoe twee wijnstoppen een groep kan bezighouden. Het zaalpersoneel was verbaasd toen ze nergens nog een wijnstop vonden. Onder de lakens zal men deze nacht flink oefenen om die stoppen te wisselen via de juiste manier van vingervlugheid.
Mij moet je niet verdenken: ik ben de meest onhandige in dat soort knepen en bovendien ik slaap boven de lakens.
Piedro, je voorstel om van ons strijdlied ook een gewijd avondlied te maken kon ik zeer waarderen.
Goede nacht, lieve mensen.
|
