Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

Waar vreemden vrienden worden

Ik had gisteren mijn pelgrims een “Mooi en meedogenloos”-verhaal beloofd.
Bovendien nog een waargebeurd ook. 
Suero Quiñones, een edelman uit León was smoorverliefd op een aantrekkelijke mooie dame die maar geen oor had voor zijn lieve woordjes. 
“Wacht maar, ze zal gauw weten wie ik ben, ze zal mijn edele naam niet licht vergeten” dacht de Ridge uit de tv-soap van weleer. 
Suero vroeg aan de koning de toelating om een toernooi te organiseren. Elke ridder die de brug in Órbigo wilde passeren moest strijden tegen Suero en een paar van zijn vrienden. Deden ze het niet dan moesten de lafaards door de rivier waden met heel hun hebben en houden.
Om nog meer indruk te maken op de vurige droom in zijn bed bond hij elke donderdag een zware ketting om zijn hals. 
Wat kon haar zijn poespas schelen. Hij bleef doorgaan tot 14 dagen na het naamfeest van Jacobus zoals afgesproken. Hij won overduidelijk zijn zelf georganiseerd toernooi en trok met zijn gevolg op pelgrimage naar Compostela. Bijna 6 eeuwen later kan je ginds zijn ketting in het museum van de kathedraal bewonderen. Over zijn droom hebben we nergens nog iets vernomen. Zijn ketting werd dus geen trouwring. De schone van León was meedogenloos.

De pelgrims die ik de weg mag tonen moeten geen knieval doen voor een of andere mooie verschijning. Zij zijn eervolle Vlaamse pelgrims die probleemloos de brug over de Río Órbigo kunnen oversteken. En toch heeft dat verhaal iets in hen ontstoken.
Spontaan organiseerden zij een Neos-blokkade. Geen pelgrim kon nog passeren tenzij hij of zij de groep wilde vereeuwigen.
Er was geen liefdesverklaring nodig om een mooie Spaanse te overtuigen om met een klikje de blokkade op te heffen.

Neos boven! De Neospelgrims zijn klaar om hun negende pelgrimsdag eervol in te zetten.
“Buen camino, mis amigos peregrinos.” 
Ik zie ze aan een strak tempo westwaarts uit mijn zicht verdwijnen.
Eenzaam is dit jaar mijn lot op deze pelgrimsweg. 
In cel 305 vind ik de stilte en de rust om de vertraging van mijn blog bij te werken. 
Het wakkere thuisfront stuurt mij al een berichtje of het normaal is dat ze nog geen nieuw blogverhaal kunnen openklikken. Ik voel mij vereerd door die vraag, mijn lezers zitten immers op hun honger.

Ik heb nog heel wat voorbereidingswerk te doen voor de pelgrimshoogdag van morgen. 
Morgen staan we lopend stil in Rabanal del Camino. 
Morgen gaan we over het hoogste punt naar het hoogtepunt van onze tocht: Cruz de Ferro. En vandaag wil ik nog heel wat passende teksten bij elkaar zoeken, wil ik een bezinning samenstellen uit zoveel losse gedachten die ik gedurende al mijn begeleidingen al verzameld heb.

Op de camino groeien harten naar elkaar

Incognito zonnen 

Dorst lessen bij de bronzen dorstige pelgrim

Op het afgesproken uur tref ik mijn volgelingen tegenover het Gaudipaleis.
In de schaduwrijke wachtzaal op het plein hoor ik weer enthousiaste verhalen. 

Gaudi kennen we allemaal van zijn Sagrada Familia, zijn meesterwerk in Barcelona waarvan de eerste steen in 1882 gelegd werd en nog steeds niet voltooid is. 
Vijf jaar later kreeg hij van bisschop Grau Valespino de opdracht om in Astorga een paleis te bouwen. Koppig als hij was negeerde hij elke negatieve kritiek van de Academie.
Hij koos voor een witte granietsteen als symbool voor het wit van het bisschoppelijk gewaad.
Maar de ruzie met de Academie bleef verder duren. Hij was het beu en stapte op. Nooit wou hij nog een voet in Astorga zetten. Volgens zeggen zou hij zijn tekeningen verbrand hebben. De architecten die het zo veel beter wisten hebben dan verder gebouwd volgens hun eigen plannen maar zij kwamen bedrogen uit: de ene instorting na de andere. Finaal hebben ze het dan toch maar gewaagd om het plan van Gaudi te volgen en in 1961 kon men het paleis eindelijk openen. Geen Gaudi op de receptie want deze was al 35 jaar eerder overleden. Waarschijnlijk ook zonder bisschop want nooit zetelde er een gemijterde in het paleis dat voor hem gebouwd werd.

De dienster verklaarde dat we een soep van schaaldieren gegeten hadden. Dacht zij dat wij oogproblemen hadden en dat wij de overvloed van mosseltjes en schelpen niet gezien hadden. Maar ze was delicieus..

Het viel mij ook op dat ik rond de tafel haast identieke gedachten mocht horen die ik al zo vaak hoorde.
Inderdaad, de camino is een wondere weg waarop vreemde pelgrims onder elkaar in een mum van tijd hun hart uitstorten. 
Vlaamse pelgrims die elkaar misschien al één keer ontmoet hebben op een infovergadering en hier na amper negen dagen al zo dicht naar elkaar toegroeiden.
In 2004, na bijna 100 dagen lopen ontsproot spontaan een quote in mijn geest: “De weg waarop vreemden vrienden worden.”

De varkenswangetjes worden opgediend, heerlijk gearomatiseerd. Ik kan het niet laten om mijn waardering voor het avondmenu uit te spreken.
Nog geen minuut later komt de rondborstige kokkin met fiere en blozende wangetjes zich presenteren.

Een laatste pelgrimsbriefing voor we gaan dromen van steentjes gooien op de berg onder het ijzeren kruis.
Ja, de Chinese vrijwilligers om een tekst te lezen zijn gekend. Ze zijn maxima cum laude geslaagd voor de auditie met als specialiteit “bezinningsteksten”.
Zij die te laat hun kandidatuur indienden kunnen zich misschien nu al inschrijven voor de volgende editie.

Wat? Morgen is het Nationale Feestdag in Spanje? Mathias veert van zijn stoel om zijn car uit het autobusstation te halen voor ze het sluiten. Hij herinnert zich nog levendig dat we een aantal jaren terug op een zondag tot de middag moesten wachten eer de poort van het station opendraaide. En die ellende kunnen wij morgen op onze pelgrimshoogdag best missen.