Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

De tocht bergop; het weer bergaf.

Het weerstation meldt regen en een stevige wind in en rond O Cebreiro.
Whatsapp is de weg om mijn pelgrims op de hoogte te brengen dat ze beslist regen zullen krijgen. Niet alleen regenkledij voorzien maar ook wat droge kledij liefst in een plastic zak gewikkeld.

Nu is het mijn beurt om te ontbijten. Niemand meer in de ontbijtzaal. Waarschijnlijk is iedereen bezig om zijn outfit en rugzak aan te passen.
Ik zit aan de ons gereserveerde tafels alleen. Iets verder zitten twee Duitse mannen. De een leest de andere wat voor op een smartphone. Ik spits mijn oren. Ze zijn toch niet bezig mijn blog te vertalen? Zij proberen toch geen plagiaat te plegen? Ik hoor de ene iets vragen hoe het verder afliep met die vrouw die in de omgeving van Molinaseca in een ravijn gevallen was? Typisch Duits, alles grösser machen als es ist. 
Zou het kunnen dat ik door de lagere luchtdruk het verzinnen de plaats van bezinnen ingenomen heeft? 

Ik drink een stevige espresso en val weer in de werkelijkheid.
Het slachtoffer van gisteren zag ik deze morgen al. Ze oogde zo mooi met die blauwe oogschaduw. Sorry, min lieve moarte, ik moest het geweten hebben dat het sexy tintje van je val kwam. Inderdaad, een wijs besluit om hier wat te rusten.

Op de bus krijgen mijn vrienden nog wat info over hoe vervuilend de regio rond Ponferrada vroeger was, hoe ze door landbouw, groenten- en fruitteelt die vruchtbare Bierzo een andere aanblik gaven, hoe ze steeds beter en beter worden in de wijnbouw. De druiven vallen best te pruimen in hun Bierzo-wijntjes.

“Lieve pelgrims, vandaag de kortste etappe, 12 à 13 km, maar de tocht gaat zwaar bergop en het weer gaat zwaar bergaf.”

Vandaag is de sliert Neospelgrims van een heel ander kleurenpalet. Fluor in alle tinten. Ze beginnen aan de langzame klim. 

De bruine Alpenkoeien grazen rustig verder op de groene flank van de weide en ik vraag mij stilletjes af hoe rustig of onrustig mijn schaapjes naar omhoog zullen klimmen.

Met Mathias posteren we ons zo dat ze ons bij aankomst dadelijk kunnen opmerken.

Voor ik aan mijn blog wil werken laat ik in het halfduistere kerkje eerst mijn geest wat tot rust komen. Het vage rode lichtschijnsel van de noveenkaarsen nodigt mij uit voor een dankgebed. De spots op de crucifix in het koor projecteren een mooi schaduwbeeld op de muur, alsof de handen van de gekruisigde ons uitnodigen om elkaar de handen te reiken en vragen om samen een ketting van liefde te maken. De stilte van het oudste kerkje op de camino laat mij dingen zien waar ik anders vlug zou voorbijlopen. 

Diezelfde stilte geeft een diepere zin aan wat ik zie. Vragende handen, reikende handen, verbonden handen. Wat is mijn antwoord?

Op de bus vind ik het vervolg van de rust die mijn muze zo nodig heeft. Op de melodie die de regen op het dak van de bus tokkelt zoek ik de juiste woorden om de vreugde, de pijn, de moed van de pelgrim te beschrijven. Ook een lied in mineur kan zo gevoelsvol klinken
De forse herfstwind rukt de blaren van de takken waaraan ze een zomerlang ritselend hun spel mochten spelen. Thans de laatste dans van de zieke zomerbladeren. Het ruwe spel van de nietsontziende wind gooit ze op en neer tot ze uitgeleefd op de grond eindigen.

Stop! Neen, dat mag niet het metafoor zijn van de laatste keer dat ik hier op onze Neospelgrims sta te wachten.

Gejaagd door dit tempeest komen de eerste aan. Druipnat, doorweekt maar met een gezicht van een zon. Tussendoor hoor ik een bezorgde oma telefoneren hoe het verder evolueert met haar zwangere dochter. Zelfs de sterkste storm kan deze zorgen niet uit het hoofd waaien.
Laat ons hopen dat over enige weken een gezond kindje alle zorgen wegwaait.

Er komen meer en meer pelgrimerende waaiereenden aangewaaid. Zij hebben helaas niet de dons van de echte eenden. In hun rapport hoor ik zelfs een zekere vreugde dat ze ook dat eens mochten beleven. Toch zie ik in hun kille rillingen dat we ons gepland uurrooster dringend moeten wijzigen.

Aan het kerkje kan ik het mirakelverhaal bijna actualiseren. Meer dan zeven eeuwen geleden kwam een boertje uit het dal door metershoge sneeuw de berg opgeklommen om de mis bij te wonen. Toen de priester net met de consecratie bezig was duwde het vrome boertje de poort open. “Wat een stomme ezel is die boer. Door zo een tempeest naar de mis komen” dacht de priester. Terwijl hij dit dacht veranderde de hostie in vlees en de wijn in bloed.
In een glazen kast staat de kelk en de pateen opgesteld aan een zijaltaar waar priester en boer vredig naast elkaar rusten.

Als ik de priester was in het verhaal zou ik nooit onze Vlaamse boertjes-pelgrims durven afschilderen als “dommekloten”.
Zij bewezen juist dat zij net als dat vroom boertje zich niet laten afschrikken voor de grillen van de weergoden.

Wij rijden vroeger naar het hotel dan gepland. Zo kan de opwarming na douchen en verversen sneller aanvangen. 
Oei, nog twee schaapjes ontbreken in de stal. Onze Pier is niet alleen bezorgd om de voetjes (ik schreef uit respect “geen pootjes”) maar ook om onze kudde in zijn geheel.
Een telefoontje kan helpen, nog een beetje geduld en we zien dra onze kudde weer compleet.
Er zal meer vreugde in de pelgrimsstal van Neos zijn voor twee verloren gewaande schaapjes dan voor dertig mekkerende andere.

We naderen de luxe stal in Ponferrada dicht bij een shoppingcenter om misschien nog een hapje te eten of wat dan ook te kopen.

Voor mij is het bureelhoekje in mijn stalletje het ideale platform om “Blog editie 2023 nr 10” met een zuiderwind naar het noorden te waaien. 
Twee positieve zaken in eens: Vlaanderen kan gerust zijn dat geen enkele Neospelgrim in de storm zijn noorden verloor terwijl ze westwaarts met de wind in de poep naar omhoog klommen. 
Bovendien brengt deze wind (zonder enig reukje) misschien wat warmte voor komend weekend in onze Vlaamse heimat. 

Waarom wil een pelgrim uit Halen zo neerkijken op ons pelgrimsvolk?
Ze wilde beslist geen voordeel halen uit onze nederige opstelling.
Ze wilde enkel een origineel beeldje halen om in Halen te kunnen pronken.
En nu gaan we samen ons avondeten halen.

Dat de camino wondere verhalen opdist dat weet ik al sinds 2001 maar wat ik nu meemaak grenst eens te meer aan het ongelooflijke.
“Heb jij een nicht die Marie-Christine Vermeulen heet? Hadden je ouders een zuivelzaak in de Hoogstraat?” Ik kan alleen maar ja antwoorden. Alsof ik uitgekleed word terwijl ik er bijsta. 
“Bij welke Neosclub ben jij aangesloten?” is mijn vraag.
“In Zottegem.” Ik val bijna in mijn dessert.
“Maar jij bent toch bij ons geweest om ons lid te maken van Neos.”
Ik word zo rood als de slok wijn die nog in mijn glas is.

Het gaat ver met mijn visueel geheugen. 
Ik moet wel over enige weken naar de oogarts maar ik denk niet dat zij daar iets kan aan verhelpen.
Heilige Jacobus, wil mijn geheugen een betere zichtbaarheid geven. Ora pro nobis!