Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

De omarming, el abrazo, het aankomstritueel

Een nieuwe morgen maar wat een voorbije nacht. Een rug die mij martelt. A.u.b. heilige Jacobus breng toch wat verlichting in dat lichaamsdeel dat kilometers en maanden lang een rugzak droeg om jou te vinden langs die wondere weg.
Sorry Santiago, dat ik nu even steun zoek bij de heilige Dafalgan.

Ik durf het haast niet vertellen. Ik lag in een tweepersoonsbed waar je gerust met twee koppels kermis kunt houden. Het scheelde geen haar of ik was er uitgerold. Ik plak er mijn eigen moraal op: Kies liever voor een veilig vertrouwd klein terrein dan in een groot onbekend gebied in je ongeluk te gaan lopen.

Dat nachtelijk hindernissenparcours nog aangevuld met een paar runs naar het toilet bracht mij niet in de stemming om al vroeg aan mijn verslaggeving te beginnen.
Chris, maak je sterk. Je gaat toch geen enkele pelgrim slachtofferen omdat een lagedrukgebied je rug en buik teistert. Moet je daarvoor al 104 kg groot geworden zijn.
Neem liever een voorbeeld aan die 32 pelgrims die alle moed tonen om dat triestig weer te trotseren.

’t Is al goed, Jacobus, jij hebt toch vroeger ook slechte momenten gekend toen je met je meester op de baan ging. 
Ik zal mij herpakken. Dat spiegelei en dat broodje met salchichon krikt mij al helemaal naar omhoog.

Nu pas ontdek ik waar Leo zijn kracht vandaan haalt. Hij vindt in alles wat niet met vlees te maken heeft stapels vitamines om de bergen over te vliegen als een adelaar. 
Zouden de evangelisten Marcus met de leeuw en Johannes met de adelaar zijn voorbeelden zijn: telkens recht op het doel af zonder veel commentaar.

Dreigende lucht, striemende buien, ze houden ons niet tegen om ons morgenlied te zingen.
Ultreya y suseya! Vooruit en hogerop! Vandaag de laatste etappe op weg naar het graf van Jacobus. De weg waarop we elke dag wat dichter bij hem kwamen maar vooral ook de weg waarop we zelf dichter naar elkaar kwamen.

Een weg waar zowel de hitte als het gure weer geen kans kreeg om spelbreker te zijn in de verbinding van vrienden die pelgrimsdag na pelgrimsdag hechter werd.

Voor een laatste maal mocht ik die pelgrimsvrienden de weg door het eucalyptusbos tonen. Met dit vochtig weer zullen de herfstaroma’s hun pelgrimsneusjes komen strelen.

En is het ook de laatste maal dat ik mijn eindverslag ga schrijven in het Paradorhotel?
Om te bloggen, te fantaseren, weg te dromen.
Of het zou moeten zijn dat het Dagelijks Bestuur van Neos beslist om de begeleider na zoveel dienende pelgrimsjaren eens een driedaagse te schenken in het gebouw dat ooit Isabella van Castilië en Ferdinand van Aragon, de katholieke vorsten lieten bouwen en nu het duurste hotel is van de regio: 447 euro om één nacht te verblijven in een dubbelkamer. Het ontbijt is wel inclusief.
Liefst niet doen of we moeten het lidgeld weer verhogen.

Soms denk ik, moet ik mijn pelgrims nu omschrijven als schapen, als duiven of moet ik ze nu hazewinden noemen.

Hoe rotter het weer hoe sneller zij zich laten registreren.
Mathias heeft het duidelijk gezien: Een Vlaamse pelgrim, fan van San Marco komt in een uitbundige vreugdebui de Monte do Gozo (de berg van vreugde) naar beneden gestormd. 
Waarschijnlijk zag hij boven de berg de twee torens van de kathedraal en was hij niet meer te houden. De Guardia Civil is niet mals voor een flitsboete.

De troep is compleet, dit was de laatste registratielijst die ik naar de papiermand mag sturen. Boeken dicht. Ik ben nog maar pas op het kathedraalplein of ik mag mijn eerste gezellen omarmen, de abrazo van Jacobus. “Buen camino op je verdere levensweg.” De een na de andere. Ontroerend om zien hoe de harten van de Neospelgrims zich op de trappen van Santiago de Compostela zich omsluiten.

Een lieve passerende meid zoekt verschillende poses om dit enthousiasme vast te leggen zodat het op de snelste wijze onze contreien bereikt.

Eerst de juiste toon zoeken en dan hoorden ze waarschijnlijk tot in St.-Jean-Pied-de-Port waar we twaalf dagen geleden begonnen het nooit luider gezongen:

“Ultreya y suseya, Deus adjuvan nos.” 
“Vooruit en steeds hogerop, God helpt ons daarbij.”