Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Gisteren was het weeral zover, er kwamen updates binnen van Microsoft en dat duurde zoooo lang ,het was servicepack3 toen alles eindelijk geinstalleerd was en ik opnieuw opstartte was weer heel de boel geblokkeerd. Bleek het weer die antivirus te zijn die niet meer werkt zoals het moet en die ik langs geen kanten kan verwijderen. Ik kocht een nieuwe en kan er hem niet opzetten want dan werken ze alle twee en dan blokkeert het systeem ook. Na lang "klungelen" gisterenavond heb ik pc toch terug aan den babbel gekregen. Gisteren heb ik mij dan maar nog een beetje bezig gehouden met fotobewerking, het gaat al wat vlotter maar ik krijg er wel zenuwen van , amaai !! Hier zijn er al een paar de ene al beter als de andere ik oefen vooral op achtergronden en lagen plakken enz.Ik wens je allemaal een fijn weekend en tot blogs.
Bij Freddy en Patty (hun zoon )wordt een babytje verwacht maar het laat een beetje op zich wachten?!. Dit bracht me op het idee volgend berichtje te plaatsen . Zwanger zijn vond ik fantastisch, ik liep op wolkjes . Op het einde waren het wel zware wolken want ik zag eruit als een echt slagschip . Een en al buik en borsten, dit komt nooit meer goed dacht ik .Mijn zwangerschap verliep normaal, bijna zorgeloos! De baby zat verkeerd , in stuitligging, d.w.z ondersteboven, met haar kontje naar beneden. Een geboorte was in die tijd zo al een ingewikkelde operatie voor moeder en kind, ja, je had natuurlijk de zwangerschapscursussen die hoorden je voor te bereiden op de barensweeën. En wat hadden zij daar als voornaamste middel om de pijn te bestijden ? Juist, ja, ademhalingsoefeningen. Wat was de les ? : pijn hoort bij een vrouwenleven, pijn is fijn, mooi is afzien ! Als er een God bestaat dan heeft die aan geboren worden toch niet veel tijd besteed. Iedereen liep maar te razen over het wonder van het leven. Ik had een groottante die op de koffieklets er over opschepte Och schat, voor een tas koffie zet ik een kind op de wereld, bij mij valt dat er gewoon uit !Ik versta héél goed waarom die kleine op zich laat wachten hoor ! Terwijl je als moeder zon kind ter grootte van een kegelbal door je vagina probeert te persen, moet die kleine zich in allerlei bochten wringen om eruit te geraken , maar één keer je naar buiten komt begint de miserie. Dus ik begrijp goed waarom zon babytje zich liever binnen verstopt, als ik een babytje was zou ik ook twee keer nadenken voor ik eruit zou komen. Eerst en vooral al dat wringen en wroeten voor je door die veel te smalle uitgang geraakt. Dan krijg je meteen al dat felle licht in je gezicht, alsof je op een politieverhoor ondervraging zit! Wie ben je en wat komt u hier doen ? Dan snijden ze je permanente voedseltoevoer af en tenslotte beginnen er allerlei vreemde mensen je te bepotelen, ze leggen je op een koude weegschaal, je wordt gewassen en papa moet zijn eerste fotos nemen en meneer doktoor is ondertussen je moeder aan het dichtnaaien. Dus zolang je daar binnen zit is alles tiptop in orde. Maar eruit komen moet het toch hoor! Hopelijk laat het niet te lang meer op zich wachten !
Zaterdagavond moesten de dochters naar een avondfeest. De oudste kleindochter mocht mee de kleintjes..ja je kan het al raden, die bleven logeren bij..oma! Omdat ze toch nog niet schoolplichtig zijn mochten ze blijven tot vandaag (deze middag) want ze hadden trouwens ook alle twee toch zon vreeslijke buikpijn , haha . Het was de eerste keer dat ik de twee kleinsten te logeren had. Ze zijn alle twee drie jaar (met vier maanden verschil). Ik kan je verzekeren dat het geen lachertje geweest is. De jongste van de twee is een echte spring in t veld (zal ze van haar oma hebben denk ik) die kan dus geen twee minuten stilzitten , maakt voortdurend grapjes, tatert en lacht de ganse dag,springt, zingt en je kan ze geen moment alleen laten . Ze speelt af en toe of kleurt maar niet lang das niet spannend genoeg dat vind ze zelfs saai, je ziet ze zo nadenken wat zou ik nu weer uitvinden om een beetje ambiance in huis te brengen, niet te doen! De andere is een rustig kindje dat zich op haar eentje goed kan bezighouden , ze kijkt ook graag naar een dvd, ze heeft wel één voorkeur , het moet altijd dezelfde film zijn om naar te kijken , ze noemt hem de film van de tante en het kindje het is een gevoelige film en elke keer rollen de traantjes over haar wangen. Je kan je al inbeelden hoe geconcentreerd ze kan kijken terwijl de andere naast haar zit te lachen en te tateren . Ook niks dus, je kan je niet voorstellen wat spelltjes oma uitgevonden heeft om de dag door te komen zonder al te veel gekibbel. Ik was zo blij dat het eindelijk bedtijd was ,om 19 uur dan gaan we naar boven (oma ook) dan mogen ze nog naar een film zien dan zijn de rollen gelukkig omgekeerd , de jongste valt dan als een blok in slaap (is niet moeilijk na zon turbulente dag) en de andere vecht om niet in slaap te vallen, als ze voelt dat ze in slaap gaat vallen, zet ze zich goed recht met haar knufffel en tutje. Na een tijdje geeft ze het dan toch op en rond 20u is alles kalm tot .6u s morgens dan is de jongste volledig uitgerust en klaar voor een nieuwe leuke dag!? Dus oma is doodop vandaag, heeft de kinesiste afgebeld voor de rest van de week en ik doe gene klop nie meer (zeggen ze in Leuven).
Op de fotos kan je duidelijk zien wie van de twee het grappenmakertje is..haha, jullie mogen even raden.
Een stralende mooi vrouw Blond krullend haar en ogen helder blauw Vandaag wordt ze 35 jaar En staat in het middelpunt vandaar . De eerste in mijn leven, mijn licht mijn wonder Houd je van me , of niet.. Je hebt het eens gezegd, en ik ben het vergeten.. Proficiat !!!
Vandaag denk ik al diegenen die van ons veel te vroeg zijn heengegaan maar die ik altijd in mijn hart zal dragen, al onze dierbaren zijn pas écht dood als je niet meer aan hen denkt. Daarom doe ik dit niet alleen vandaag maar élke dag.
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Dit bracht me op het idee volgend berichtje te plaatsen . Zwanger zijn vond ik fantastisch, ik liep op wolkjes . Op het einde waren het wel zware wolken want ik zag eruit als een echt slagschip
. Een en al buik en borsten, dit komt nooit meer goed dacht ik .Mijn zwangerschap verliep normaal, bijna zorgeloos! De baby zat verkeerd , in stuitligging, d.w.z ondersteboven, met haar kontje naar beneden. Een geboorte was in die tijd zo al een ingewikkelde operatie voor moeder en kind, ja, je had natuurlijk de zwangerschapscursussen die hoorden je voor te bereiden op de barensweeën. En wat hadden zij daar als voornaamste middel om de pijn te bestijden ? Juist, ja, ademhalingsoefeningen. Wat was de les ? : pijn hoort bij een vrouwenleven, pijn is fijn, mooi is afzien ! Als er een God bestaat dan heeft die aan geboren worden toch niet veel tijd besteed. Iedereen liep maar te razen over het wonder van het leven. Ik had een groottante die op de koffieklets er over opschepte Och schat, voor een tas koffie zet ik een kind op de wereld, bij mij valt dat er gewoon uit 
!Ik versta héél goed waarom die kleine op zich laat wachten hoor ! Terwijl je als moeder zon kind ter grootte van een kegelbal door je vagina probeert te persen, moet die kleine zich in allerlei bochten wringen om eruit te geraken , maar één keer je naar buiten komt begint de miserie. Dus ik begrijp goed waarom zon babytje zich liever binnen verstopt, als ik een babytje was zou ik ook twee keer nadenken voor ik eruit zou komen. Eerst en vooral al dat wringen en wroeten voor je door die veel te smalle uitgang geraakt. Dan krijg je meteen al dat felle licht in je gezicht, alsof je op een politieverhoor ondervraging zit! Wie ben je en wat komt u hier doen ? Dan snijden ze je permanente voedseltoevoer af en tenslotte beginnen er allerlei vreemde mensen je te bepotelen, ze leggen je op een koude weegschaal, je wordt gewassen en papa moet zijn eerste fotos nemen en meneer doktoor is ondertussen je moeder aan het dichtnaaien. Dus zolang je daar binnen zit is alles tiptop in orde. Maar eruit komen moet het toch hoor! Hopelijk laat het niet te lang meer op zich wachten !
