coctail skemerkelkie spectaculair skouspelagtig paperclip skuifspeld bulldozer stootskraper stuntman waagarties aanbellen die deurklokke lui
Onze groep: het 11-tal
Liliane - Freddy
Denise - Paul
Hilda- Raymond
Folkert en Denise
Sam (onze chauffeur)
Karoline
Hilda en Denise
Uitspraak Commissie Sauer (1945)
"Ons kan alleen in één van twee rigtings beweeg: of ons moet die weg van gelykstelling opgaan en uiteindelik gelyke politieke, ekonomiese en maatskaplike regte aan die nie-blanke toeken, wat op die duur vir die blanke ras nasionale selfmoord en vir die nie-blanke rassegroep vernietiging van eie identiteit sal beteken: of ons moet op die weg van apartheid beweeg waardeur elke ras se karakter en toekoms binnen sy eie gebied beskerm word (...)"
Nie gewoon nie L
Reis door Zuid-Afrika in 21 dagen
23-11-2008
Zaterdag 25 oktober 2008 Oudtshoorn
Het ontbijt verliep al even chaotisch als het avondmaal. Geen verdere woorden aan vuil maken. De volgende rit bracht ons naar Oudtshoorn. Het centrum van de struisvogelteelt in Zuid-Afrika, gelegen in de West-Kaap provincie, gelegen tussen de Outeniqua gebergte en de Swartberge. Zo een 560 km van Kaapstad. Over de Outeniquabergen trokken we er heen.
Oudtshoorn
De stad, gelegen in het hart van de Klein Karoo, telt een 55.000 inwoners en heeft heel veel aan de struisvogels te danken ( struisvogel wordt in het zuid-afrikaans volstruys genoemd) want die hebben de stad rijk gemaakt. Toen het in Europa en de VS mode werd dat de dames zich in veren boa's hulden, ontstond er een enorme vraag naar de zachte veren van de grootste van alle levende vogels. In de periode van 1875 tot 1880 betaalde men voor een paar struisvogelveren 1.000 pond sterling. Wat nu zeker in de orde van 25.000 euro en meer zou bedragen. Kort voor de Eerste Wereldoorlog leefden er rond de stad 750.000 struisvogels die zo'n 500 ton veren opleverden en dat verzekerde de struisvogelhouders elk jaar van een winst die een slordige drie miljoen pond bedroeg.
De prachtige paleizen van de struisvogelbarons getuigen van de enorme rijkdom uit die tijd. Maar na de Eerste Wereldoorlog veranderde de mode en dat betekende van de ene dag op de andere het einde van de lucratieve struisvogelteelt.
Sinds enkele jaren leeft de struisvogelteelt weer op, maar deze keer niet vanwege die veren. Vooral het zachte, bultige leder ( tweede sterktste soort leder. Het sterkste leder is kangoeroeleder) en het magere ( bijna cholesterolvrije ) vlees zijn internationaal in trek. De stad is genoemd naar de gouverneur van de Kaapkolonie in 1772, namelijk baron Pieter van Rheede van Oudtshoorn.
Onze eerste stop was bij een atelier waar het eder van struisvogels verwerkt wordt. Hier konden we zien hoe het leder bewerkt werd en in de gepaste vorm gesneden werd voor handtassen, portefeuilles, riemen en andere lederen voorwerpen. De moeite waard om te bezichtigen, maar toen we de prijskaartjes bekeken van de handtassen en andere artikels, zakte onze interesse naar het nulpunt. Ons Gaia sympathie kwam naar boven en we verlieten de winkel met de gedachte dat we die beestjes liever zagen rondlopen dan ze te dragen in de vorm van een handtas. Zelfs wetende dat de hersenen van die grote beesten 30 gram wegen en één oogbol 60 gram. Ik denk niet dat er ook maar één struisvogel naar Einstein zal vernoemd worden.
Onze volgende stop was in een struisvogelboerderij. Waar ze gekweekt werden en waar we ze van dichtbij konden bezichtigen. Ik had vroeger al de overtuiging dat het geen al te slimme beesten waren, maar als ik hun kop zag in verhouding tot hun lichaam, werd mijn overtuiging nog versterkt.
We kregen de kans om op een struisvogel te rijden. Die "we" werd beperkt tot mensen die niet meer dan 75 kg wogen. Enkele kandidaten, waaronder ikzelf, vielen hierdoor uit de boot. Mijn vrouwke Karoline, een pluimgewicht, probeerde als eerste een struisvogel te beklimmen. Gelukkig was het beest tussen een houten U-vormig obstakel geplaatst en had het een kap over de kop. Want een struisvogel met zijn 30 gram verstand redeneert als volgt " Als ik niets zie, zie een ander me ook niet. Dus ben ik veilig." Sommige mensen doen dat bij ons ook. Wij noemen dat dan struisvogelpolitiek. Terug naar onze toekomstige struisvogelrace. Karoline werd getoond waar ze haar handen moest leggen om haar vast te houden. Namelijk aan de voorste kant van hun vleugels. Met twee assistenten naast haar, werd de kap van de struisvogel weggenomen en ja, de koers begon. Eerlijk gezegd een raar zicht om een oversized kieken met een vrouw erop rondjes te zien lopen in een "hippodroom". Of moet ik zeggen een "Ostrichdroom". Mijn vrouw heeft die rit fantastisch afgelegd. De volgende. Hilda was de tweede volontaire, maar haar techniek om de vogel vast te nemen was wel een beetje buiten het gewone. Hilda besloot de struisvogel in een soort schroefgreep bij zijn lange hals vast te houden. Het leek erop dat ze de vogel elk moment zijn kop, of liever gezegd zijn hals, ging los draaien. Het arme beest ligt nog altijd in traumatologie. Zij lijdt aan "Jacktheripperitis". Eénmaal losgelaten zal het geen struisvogel meer zijn, maar een stressvogel. De derde kandidate was Lieve. Beide hebben niet gereden. Raymond was de enige onder de mannen, gezien zijn lichtgewicht, die ook de rit met een struisvogel aandurfde. Ook hij deed het prima. Niet alleen was hij een goed paardrijder geworden ( Den Jack), maar ook een goed struisvogelberijder. Eerlijk gezegd, het zag er geen sinecure uit. Chapeau voor onze ostrichboy en -girl
Als beloning had Frank een etentje voorzien in een nogal afgelegen restaurantje. Of liever eethuisje. Gelegen op de weg naar de Swartbergepas, in the middle of nowhere, parkeerden we voor een klein huisje. Mijlen in het rond geen huizen of iets anders te zien. De vegetatie was zeer armtierig en bestond uit kleine struikjes gras. Hier gingen we eten. Via een poort gingen we de tuin binnen.Groot was onze verrassing daar een overdekte eetgelegenheid aan te treffen met centraal een grote stenen buffetplaats voorzien van een assortiment groenten, aardappelen, lamsvlees en struisvogelvlees. Het lamsvlees is zeer lekker in die streek. Het soort gras dat de schapen eten, heeft de smaak van tijm smaken en dit zorgt er voor dat het vlees op een ntuurlijke wijze doordrongen is van een fijn aroma. Het struisvogelvlees had in de melk overnacht en was daarna in zeer fijne reepjes klaargemaakt op de BBQ ( braai). Fingerlicking good.
Het meest originele was, buiten de naam van het plaatsje nl Kobus se gat, de baas zelf. Groot en een buik om U tegen te zeggen. En om de twee minuten liet hij een bulderlach horen. Precies Coluche. Na ons buikje dik en rond gegeten te hebben, begaven we ons (dankzij de aanrader van Paul en Denise) naar de grotten van Kango. Die lagen in de directe nabijheid en zouden het bezoeken waard zijn.
Grotten van Kango
Deze grotten bestaan uit kalksteen die hier ongeveer 700 miljoen jaar geleden werd afgezet, toen dit gebied nog onder water lag. In de honderden miljoenen jaren die nadien volgden, werden nog verschillende lagen afzettingsgesteente hier bovenop afgezet. Tot 20 miljoen jaar geleden was dit een gesloten rotsmassief. Ongeveer 20 miljoen jaar geleden begon de vorming van de grotten. Dit gebied was boven de waterspiegel komen te liggen ( platentektoniek). Het gebied was bijgevolg omgeven door planten. De wisselwerking tussen rottend afval en regenwater zorgde voor licht zuurhoudend grondwater. Dit grondwater dat de grotten binnendrong, begon vanaf 20 miljoen jaar geleden geleidelijk aan de kalksteen van binnenuit op te lossen. Tegelijk begonnen rivieren diepe beddingen in het landschap te maken. Men denkt dat de grotten zowat vier miljoen jaar geleden voor het eerst werden ontsloten door een rivier. Het ondergrondse water stroomde daardoor naar buiten. Uit deze periode dateren enkele van de grote kamers in de Kangogrotten. De grootste is de Grote Zaal met een diameter van 107 meter. Nadat de grotten geledigd waren, kon de vorming van de druipsteenformatie beginnen. ( stalagtieten zijn hangende druipstenen en stalagmieten zijn staande druipstenen. ) Er zijn aanwijzingen dat de San (Bosjesmannen) de grotten 10.000 jaar geleden al gebruikten om in te schuilen. De grotten werden ontdekt door een boer, een zekere Van Zyl, die met een kaars, als enig verlichtigsmiddel, de grotten afdaalde. Het moest daar aardedonker geweest zijn voor die man.
Het bezoek aan de grotten was meer dan de moeite waard. Een must. Natuurlijk hadden we weer het geluk om een team Hollanders in onze nederlandstalige groep te hebben. Ze wilden de tocht door de grotten starten onder een happy birthday gezang maar werden vlug stilgelegd door een paar leden van onze groep. Eerlijk gezegd je zou van minder racist worden. Racist moet je hier opvatten als opvoedkundige.
Na deze belevenis gingen we naar ons hotel. De Oude Meul. Gelegen in een zeer mooie tuin. Met prachtige aparte huisjes. Zeer gezellig. We hadden met moeite onze valiezen in de kamers gezet of er kwam een bus opgereden met......... je gelooft het niet ............ een troep Hollanders. En wat voor een troep. Na een half uur waren het zwembad en het terras al ingepalmd door deze gasten die onder veel rumoer het water op alle mogelijke houdingen insprongen, maar geen enkele die op iets trok. Daar ging onze gezellige avond. 's Avonds gegeten en gelukkig kregen we koffie geserveerd in een apart zaaltje. De Noordenburen hadden er niet beter op gevonden dan Nederlandse smartlappenmuziek te laten afspelen. Totaal ongepast in deze rachtige omgeving.
Vlug ons stekkie opgezocht en dodo gedaan zonder te dromen over oranje boven of andere dingen die daar verband mee houden.
Reacties op bericht (1)
23-11-2008
RSA
Mooie en interessante reportage...in 1995 heb ik ook RSA aangedaan, een individuele reis door Transvaal, Swaziland, Krügerpark, Natal...het zuidelijk gedeelte staat nog op het programma...
Bloggroet van PEDRO http://blog.seniorennet.be/pedro
My Sarie Marais is so ver van my hart, Maar ek hoop om haar weer te sien. Sy het in die wyk van die mooirivier gewoon, nog voor die oorlog het begin. O bring my terug na die ou Transvaal, daar waar my Sarie woon, daar onder in die mielies by die groen doringboom, Daar woon my Sarie Marais daar onder in die mielies by die groen doringboom, Daar woon my Sarie Marais
