Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Niesje's dagboek
mijn ervaringen
20-09-2015
Zaterdagnacht 19.09.2015
Liefste zoet,
Vandaag ben ik voor de tweede keer jarig zonder dat jij bij me bent, Zo triest, want ik geraak het maar niet zonder jou gewend Alweer hebben onze kinderen en Anneleen gezorgd voor een kei leuke verwendag waar ik toch, ondanks jouw gemis, enorm naar uitzag. Morgen wordt er nog wat verder gefeest, met lieve mensen om me heen maar jou mis ik het allermeest. Met een lach en een traan, kan ik er nu alweer tegenaan. Ik beloof je om flink te zijn, ondanks de herhaalde pijn. Maar dankzij onze kinderen hun goede zorgen, voel ik me veilig en geborgen.
1 jaar 52weken 365 dagen De gevoelens van een jaar geleden want dan ben jij, mijn allerliefste, overleden. Voor mij & onze kinderen was je de liefste die er kon zijn, daarom doet dit allemaal zo'n pijn. JIJ bent onze ster, die twinkelt van heel ver. Er zijn nog alleen al die foto's die we bekijken, konden we je toch nog maar eens bereiken.... Tranen die stiekem glijden, voor anderen onze tranen vermijden. Je zal altijd in onze harten blijven, want onze liefde voor jou is niet te beschrijven. Jouw twee laatste wensen, Plankendael & de zee, Plankendael heb je gehaald en naar de zee.....nemen we je morgen mee. t'Wordt een moeilijke dag, waar ik enorm tegenop zag. Maar samen met m'n broer, kinderen en schoonkinderen, gaan we proberen de pijn te verminderen. We houden nog steeds even veel van jou al toen, en sturen je met de wind een héle dikke warme knuffelzoen.
Alweer werd ik naar m'n blogje getrokken om te lezen.....en te herlezen.... tranen vloeien dan over men wangen als alles lijkt of het gister was.... Op de achtergrond heb ik mooie muziek opstaan, wat de emoties nog aanwakkert, maar ik kan het me niet aantrekken.... k'Ben alleen.... alleen in gedachten bij m'n zoetie..... Wat heb je toch die laatste weken moeten doorstaan ???? !!!!
Waarom toch ???!!
Waarom moet ik altijd huilen bij de vraag 'waarom???' !!!
Ik ga nu proberen te slapen om hopelijk te mogen dromen van jou, dromen van hoeveel ik van je hou, want in mijn dromen ben je dan weer terug dicht bij mij, en hou je ook van mij....
37 jaar geleden, hebben wij elkaar ons 'ja-woord' gegeven. Nu zoveel jaren later, wist ik niet.... dat pijn zo'n pijn kon doen, want dat is me nooit verteld.
De leegte voelt nog leger, dan ik me had voorgesteld
Het verdriet is nog zoveel groter,dan dat ik uit kan leggen
Ik mis je zoveel meer, dan dat ik ooit kan zeggen.
M'n allerliefste zoetie......wat mis ik je toch !!!
Ik wou hier iets komen schrijven maar het gaat niet, écht niet.....
Telkens alvorens ik kom schrijven herlees ik hoe de periode dag op dag, vorig jaar verliep en......dat doe ik natuurlijk deze periode van t'jaar beter niet .....
Alweer lopen de tranen over m'n wangen en vind het beter om af te sluiten en een andere keer hier terug te komen....
Mijn échte blog-geinteresseerde-lezertjes die gaan mij begrijpen denk ik...
Dag op dag, is het een maand geleden, dat ik mijn blogje kwam bij schrijven.... t'Is écht niet met opzet dat er zo veel weken tussen zitten hoor ; t'is gewoon een samenloop van omstandigheden : nog steeds druk met renovatiewerken hier (wat helemaal eigenlijk geen excuus is) maar ook het feit dat ik het soms heel erg moeilijk heb, is wel een eerlijk excuus... Het schrijven lukt me niet zo best Al kom ik praktisch alle dagen op men blogje want de aantrekkingskracht om te komen lezen hoe het hier vorig jaar, deze tijd aan toe ging, trekt me enorm aan, al doet het héél veel pijn, wetende nu wat komen gaat.....
Weinig mensen begrijpen (dat merk ik aan hun reacties) dat het gemis alsmaar groter wordt en dat gemis gaat gepaard met vele tranen en veel denkwerk....
Te weten dat het haast gaat verjaren, maakt het allemaal nog veel veel erger ! DIE dag wil ik écht niet herdenken ! DIE dag wil ik écht wissen in m'n geheugen ! DIE dag stond voor mij de wereld stil ! Maar DIE dag.....daar denk ik nu bijna 365 dagen aan ! t'Is een film die in m'n oogjes staat gegraveerd.....zéér pijnlijk!
Intussentijd woon ik dus volledig in m'n nieuwe stekje (de gans vernieuwde, gerenoveerde en uitgebouwde benedenverdieping van het ouderlijk huis). Ik slaap sinds twee weken in m'n nieuwe bedje, geniet van de regendouche in m'n nieuwe badkamer, kijk in m'n nieuwe zetel naar m'n nieuwe ultra moderne flatscreen en kook lekkers in m'n nieuwe landelijke keuken en heb vandaag voor de allereerste keer, samen met m'n zoon buiten op men nieuwe terras gegeten en genoten van het zalige voorjaars zonnetje.... allemaal dingen die t'leven zo heerlijk zalig zouden moeten maken, maar voor mij allemaal dingen die het zo verdomd moeilijk maken en waarvan ik 'geniet' met zeer gemengde gevoelens van enerzijds fierheid maar ook anderzijds enorm verdriet van gemis.
Kon ik het hem toch maar eens allemaal tonen - wat zou hij fier zijn ! Kon ik hem toch nog maar eens vastnemen, knuffelen, ruiken ! Kon ik toch nog maar voor hem zorgen ; ik had het écht de rest van m'n leven met hart en ziel gedaan !!
Maar neen......er is alleen die leegte. Voor de eerste keer in m'n leven slaap ik in t'midden van t'bed....
Ach.....en zo kan ik hier nog lang doorgaan, maar t'helpt niks.... t'gemis blijft nu....morgen....later....for ever!
Alle dagen praten we over je ; overal betrekken we je er bij ; woorden als 'wat zou papa zeggen' of 'hoe zou papa dit oplossen' etc etc zijn hier dagdagelijkse kost.
De lente is in t'land men zoetie .... en ik zou voor m'n nieuwe terras nieuwe tuinmeubeltjes moeten gaan uitzoeken..... Godzijdank heb je me twee schatten gegeven die nu jouw taak een beetje overnemen en me met raad en daad bijstaan.....
Ook is het 'onze' maand ..... alweer een verschrikkelijke dag die op me afkomt....onze trouwdatum.... Sta me bij aub om deze ooit prachtigste dag in m'n leven, te doorstaan....
Lieve zoetie....
Van hier op aarde blijf ik aan je denken want daar in het land van gedachten en dromen kan ik je mijn liefste wensen sturen
Ik stuur ze omhoog langs zonnestralen die met hun warmte mijn liefde vertalen ! ....
Morgen 'woon' ik alweer een weekje in m'n nieuwe plekje (beneden dus) ; t'is prachtig, dat wel, maar......k'mis hem zo hard. k'Heb er wel voor gezorgd dat hij overal aanwezig is, hetzij door z'n foto, hetzij door z'n mooie schilderij, hetzij door een mooi beed dat hij gemaakt heeft...... Sinds gister ligt m'n nieuwe terras - t'moet alleen nog maar gevoegd worden....hierbij ook alweer emotionele gevoelens : zou zo zalig geweest zijn daar nu op zo'n mooie lentedag zoals vandaag met hem gezeten te hebben. Nu moet ik er achtereen alleen gaan zitten - maar gelukkig zijn de kinderen hier nog en die zullen me wel, indien mogelijk, gezelschap komen houden. De inrichting van men nieuwe nestje is al bij al prachtig - heb al vele complimentjes gekregen en dat doet enorm deugd, vooral ook toen m'n schoonzus zegde toen ze de eerste keer hier binnen kwam, dat hij (haar broer dus - mijn zoetie) héél erg fier zou zijn ! Van zo'n woorden word ik stil en krijg ik het moeilijk.... maar toch doen ze deugd te mogen horen en ben ik ook trots en denk ik 'wel.....je hebt het helemaal ni zo slecht gedaan!'
Morgen (dinsdag) is onze zoon jarig.... Hij heeft het moeilijk en wou die dag gewoon even vergeten en 'niet-verjaren' maar heb hem gezegd dat dat niet gaat en dat papa dat ook niet zou gewild hebben, dus al bij al, na enkele dagen nagedacht te hebben, heeft hij toch besloten en me gevraagd om toch zijn peter (mijn broer) en meter (m'n schoonzus) alsook z'n zus met partner uit te nodigen en ook al woon ik nu veel kleiner dan voordien gaan we het proberen gezellig te maken.
En zo hopen we dat papa ons ergens bezig ziet en écht toch een beetje trots is op ons allemaal, want eenieder voor zich doet z'n best om papa overal bij te betrekken
Ik mis je van dag tot dag, meer en meer...ik mis de dingen die we samen deden, ik mis je hand in de mijne, ik mis je reuk, ik mis het strelen in je haar, nadien je hoofd... Maar vooral mis ik je steun in m'n dagelijkse leven, en de liefde die je me steeds hebt gegeven. Het is allemaal zo verdomd oneerlijk want we hadden samen langer verdiend, Ik mis je zo mijn zoetie....mijn allerliefste en beste vriend!
Hangen er nu slingers voor je op? Vieren ze een beetje feest voor jou daarboven? Is je lievelings-kriekentaart voor jou gebakken? Zoeteke toch, wat zou ik dat allemaal zo graag geloven !
Zij er cadeautjes voor jou gehaald? Gaan ze je laten stralen, de ganse dag? Hebben ze, zoals wij altijd voor jou deden, ook voor jou gezongen? Leef je daarboven nu toch een beetje met een lach ?
Terwijl wij nu hier beneden aan jou denken, en onze tranen de vrije loop laten gaan. Terwijl wij even niets willen vandaag, dan alleen maar bij jou stilstaan.
Omdat we je zo ontzettend missen, en vandaag nog véél meer! Jouw eerste verjaardag zonder jou, het doet zo verschrikkelijk veel zeer !
Mijn allerliefste,.....vanavond zal iedereen hier aanwezig zijn zoals we altijd zo leuk verjaardagen vieren, en waarschijnlijk zit je dan daarboven op een sneeuwvlokje toe te kijken hoe we zouden moeten genieten, maar het stiekem toch niet doen. Je gebaren.....even je hand die rust op m'n been, even die knipoog, even die blik van jou....die glinsterende oogjes.....ik weet het allemaal nog zo goed!
Gelukkige verjaardag zoet.....ik/wij missen jou verschrikkelijk hard !!!
Mij overdag hier te vinden.....dat is niet van m'n gewoonte....
Eigenlijk zou ik me nu een prinses moeten voelen met al die hard werkende mannen om me heen..... Beneden zijn ze de laatste afwerking aan de voorgevel aan het doen en ook zijn er enkele aan m'n nieuwe terras bezig waarvoor ik gister de tegels ben gaan kiezen (alweer zeer moeilijk!) en binnen zijn ze in m'n nieuwe plekje m'n droomkeuken aan het installeren.....en ja! wat wordt/is ze mooi !!! k'Heb zo juist tegen die meneer-installateur gezegd 'de eerste keer in m'n leven dat ik met een vaatwasmachine ga moeten leren werken'.... kon me nog net op tijd omdraaien zodat hij m'n vochtige oogjes nét niet heeft gezien 'hoop ik'.
En die mensen die werken kei hard en kei mooi om mij gelukkig te maken en hoe zit ik hier??? Ja ....depri !
DIT is weer een shit-moment en die momenten die haat ik zo ! die doen zo'n pijn ! Bij het zien van al dat moois of hoe alles mooi aan het worden is, mis ik m'n zoetie zo hard bij me !!! Kon ik het hem allemaal maar laten zien ! Wat zou hij trots zijn !!!!
Trots op alles : op z'n twee kinderen die hun mama zo goed helpen ; op de mensen die het hier allemaal afwerken en installeren en hopelijk ook een beetje op mij.....ik die t'zo verdomd moeilijk heb !!
M'n tijdstip om te verhuizen naar beneden begint serieus dichterbij te komen nu : vandaag is de keuken af, dan wordt er door m'n kinderen nog verder geschilderd, volgende week wordt het salon geleverd.... de week nadien m'n nieuwe meubels, en last buth nog least, midden maart de slaapkamer.... M'n pronostiek van met Pasen in men nieuwe nestje te verblijven, gaat uitkomen. Héle gemengde gevoelens gaan er door me heen : enerzijds ben ik zo blij met al dan nieuwe! 'Nieuwe' waar ik ooit samen met m'n zoetie over gepraat en gepland heb....'al dat nieuwe' waar ik zo naar uitkeek om samen met hem te gaan kiezen en bestellen....
Ik dacht daarnet bij mezelf, omdat ik het zo moeilijk heb : 'kom schrijf het even van je af, dan betert het misschien' maar momenteel voel ik alleen maar verdriet, gemis en pijn....
Volgende week dinsdag is m'n zoetie jarig..... Ook dat spookt door m'n hoofd al gans de voorbije dagen, maar vooral vandaag! DIE dag ga ik niet zo maar laten voorbij gaan! no way !!! Onze zoon heeft al een halve dag genomen en onze dochter was aan het twijfelen of ze ja dan nee op net die dag zou gaan solliciteren en uiteraard heb ik haar daarin gemotiveerd ! Papa zou niet anders willen ! Maar s'avonds gaan we allemaal samen zijn.....zoals we altijd met zijn verjaardag samen waren.... mét koffie en mét taart .... zijn lievelings kriekentaart.....én zijn lievelings Leonidas pralinetjes ! Mijn God wat gaat dat een kl** dag worden !!!
65 zou je worden lieve zoet!! Nooit ben je met verjaren zo hard bezig geweest als de voorbije drie jaar! Want je zou kost wat kost je 65 halen !!! ..... maar t'lot heeft er anders over beslist !.... JIJ die dat zo verdient zou hebben ! Waarom toch ????
t'Is moeilijk maar....ook al 'lees' je me hier veel te weinig, toch ben ik hier (op m'n blogje) praktisch alle dagen.
Wat ik hier dan doe wel.....tevergeefs proberen iets te schrijven en voor de rest.....terugblikken....
Terugblikken op 'dag-op-dag-vorig-jaar' wat was er toen, wat deden we toen, wat ging er toen gebeuren, hoe voelde m'n zoetie zich, hoe voelden wij ons enz enz.....
En dat 'terugblikken' dat heeft zo z'n positieve en negatieve kanten ; meestal negatieve en zit ik hier stilletjes te lezen terwijl de tranen maar blijven komen..... écht niet leuk, maar langs de andere kant alweer een vorm van 'verwerken' zegt men. Misschien is dat wel zo. Ik weet het niet....
Als ik dan lees hoe 'goed' m'n zoetie zich vorig jaar deze tijd nog voelde..... hoe positief goed de controle uitslagen NOG steeds waren.....hoe hij nog mee het afgeleverde stookhout samen met onze zoon met de kruiwagen naar achter in de tuin bracht.....hoe hij genoot van het volgen van de ijverig hard werkende mezen in de vogelkastjes, alwaar het cameraatje in geplaatst was om het broeiproces van die mooie vogeltjes te volgen op zijn computerscherm (een verjaardagscadeau van ons allemaal)..... Minutenlang kon hij naar die beelden zitten kijken, de ganse dag door volgde hij die vogeltjes en wat was de vreugde groot toen we op een zekere morgend een nestje vol met eitjes op het scherm zagen... Of hoe hij genoot van de 'zure frut' die je niet bij iedere beenhouwer hier in de buurt kan kopen en waar ik desnoods half Belgie had voor afgereden om hem die smaak toch te gunnen..... En zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Herinneringen die over blijven.... Enerzijds natuurlijk goed dat we ze hebben, anderzijds doen ze zo verschrikkelijk veel pijn !!!!
Mijn excuses aan mijn 'blog-lezertjes' die zich misschien afvragen of ik gestopt ben met schrijven. Neen......maar t'is zo verdomd moeilijk.
Die lezertjes die me al een tijdje volgen zullen dan ook nog wel weten dat 'de laatste wil' van m'n zoetie zo goed als klaar is, maar de laatste loodjes zijn écht wel de zwaarste. Even ter herinnering in t'kort : de laatste wens van m'n zoetie was: dat één van onze beider kinderen het ouderlijk huis zou kopen, wél met nadruk op t'feit dat gans de benedenverdieping wordt omgebouwd in appartement en dat ik met hem......de rest van ons ganse leven daar het woonrecht zouden hebben. Aan die laatste wil wordt nu sedert vijf maanden héél erg hard aan gewerkt want na dagen en weken van rekenen en overleg tussen beider kinderen heeft onze zoon het huis gekocht en komt papa's wens uit met dat verschil........dat ik nu, spijtig genoeg, alleen naar beneden zal moeten verhuizen. De gedachte achter t'feit dat het zoetie's wens was én dat alles zodanig omgebouwd is naar zijn wens (hij heeft de plannen nog mee getekend), die gedachten houden me sterk en geven me moed om nu bijna die stap te gaan zetten. Uiteraard ook dankzij de steun van m'n kinderen gaat me dit wel lukken, daar twijfel ik niet aan, al moet ik wel toegeven dat ik toch wel een beetje bang heb voor de eerste dagen....nachten.....in m'n nieuwe stekje.
Dus vanaf nu ga ik over die grote veranderingen hier ook wat neerschrijven, want de dag van 'verhuis' nadert met rasse schreden, alhoewel hij niet écht vast staat, maar we schatten toch op einde maart.
Het is écht onherkenbaar geworden beneden, zo mooi. De kamers wachten nu nog op m'n bestelde interieur : alles is besteld : nieuwe meubelen, nieuwe keuken, nieuw salon, nieuwe slaapkamer, nieuwe badkamer (is reeds klaar). Waarom alles nieuw : wel omdat de meubelen die we samen hadden spijtig genoeg te groot zijn. Van een groot huis verhuizen naar een appartement is niet niks, en brengt serieus opruimings- en sorteer werk met zich mee, en daar ben ik nu volop mee bezig.... en alweer niets dan herinneringen en alweer vele traantjes.....
Het kiezen en beslissen van kopen van gans die inrichting heeft me verheugt, want nieuwe zaken kopen is altijd leuk, maar anderzijds ook heel verdrietig want als je bijna veertig jaar steeds alles samen gekozen en beslist hebt is dit écht pijnlijk. Ook hierbij helpen men kinderen ontzettend - Godzijdank !
Deze weekend worden de plafonds geschilderd en ga ik met onze dochter de muurverf kiezen - ook alweer een leuke maar toch ook hele moeilijke opdracht..... Binnen drie weken wordt de keuken geplaatst en de week daarna wordt het salon geleverd......
Alles komt nu écht dichterbij...... geloof me: het doet raar.....
Enkele weken terug zijn we met z'n allen (ik, m'n zoon en dochter, en schoondochter) naar het verre Gelderland gereden, dat is in Nederland. Kort na het overlijden van m'n zoetie, wiens urne ik hier thuis veilig en warm bij ons heb staan, hebben we samen beslist, na een zoektoch op het internet, om die klassieke urne ooit te vervangen door een prachtig houten handgemaakt beeld. Voor meer uitleg hierover verwijs ik naar de website van : www.ret-urn.nl . Door daar het verhaal achter die beelden te lezen, zal je beter begrijpen hoe het komt dat wij met veel plezier die vele verre kilometers gereden hebben.
Dat prachtige beeld siert nu de woonkamer hier en binnen enkele weken krijgt het een mooie plaats in m'n nieuwe woning. Ook onze kinderen hebben daar beiden persoonlijk iets moois gekozen om bij hen persoonlijk ook papa een mooi plekje te geven. Hij zou zo trots op hen zijn!
Het gemis wordt alle dagen groter en groter en één van de vele vormen van groot gemis is herinneringen hebben en er niet kunnen over praten, maar gelukkig kan ik dat wel, alle dagen met diegene rond mij die me dan t'meest begrijpen en steunen.
We zijn er voor elkaar en dat vergroot die mooie herinneringen door de vreugde ervan te delen en het verdriet dat er door ontstaat te verminderen.... makkelijk om dit neer te pennen, maar ooo zo moeilijk om het te ondergaan....
Slaapwel zoetie....slaapwel lieve schatten van mij.....slaapwel iedereen
Vorig jaar deze tijd.... nog vrolijke kreten : 'een fantastisch nieuwjaar' hoe konden we toen weten..... Dat Kerst en Nieuwjaar deze keer, zo eenzaam en zo raar, nu niet meer hetzelfde is, zoals vorig jaar.... Er is nu zoveel pijn, en we zitten nog steeds met zoveel vragen. Die nog heviger zijn, in deze donkere dagen... De kaars ter nagedachtenis, gaat iedere dag aan, voor mijn allerliefste die dit jaar is van ons heen gegaan....
Ons verdriet geraken we maar niet kwijt.... het verlies kunnen we nog steeds niet vatten... het gemis blijft duren....
We missen je zo hard, mijn allerliefste zoet......onze allerliefste papa....
Kerstfeest zonder papa is een feest met veel pijn en verdriet. Iedereen is vrolijk, maar ons verdriet ziet men niet. Dat hoeft ook niet, want we gunnen iedereen een zalig Kerstfeest, maar voor ons is het pas feest, als papa er was bij geweest..... Helaas zal dat nooit meer zo zijn, en moeten we leren leven met die vreselijke pijn. De laatste jaren zijn zeer hard geweest, maar hopelijk wordt er in 2015 wel een beetje terug gefeest. Want ik weet dat hij altijd over ons zal waken, en als we verdrietig zijn zou hij ons ook terug vrolijk willen maken...
Hij heeft ons zo veel geleerd, maar hij leerde ons niet hoe het zou zijn zonder hem.....
December......'feestmaand'.... voor mij WAS dit altijd DE mooiste maand van t'jaar....
Soms betrap ik me er nu op dat ik alles doe op automatische piloot ; dan hoop ik dat alles een boze droom is waaruit ik alle momenten zal wakker worden...
Maar dan komt het besef alweer terug en volgt er een vloed van emoties en verschrikkelijk gemis, waar ik letterlijk pijn voel tot in m'n vingertoppen. Ze zeggen soms 'hartepijn' wel....sinds zes maanden weet ik perfect hoe dat voelt.
Dan bekruipt me een hartverscheurend gevoel wat betreft m'n zoetie, voor alles wat hij verdomme heeft moeten meemaken (al die onderzoeken, therapie, en vooral met het leven met de wetenschap dat z'n ziekte ongeneeslijk was). Angst: want hoe moest het nu met mij zonder hem..., daar zat hij vaak over te dubben.
Ik ben precies de helft van mezelf en m'n leven kwijt. Godzijdank heb ik onze twee kinderen die dat verschrikkelijke gevoel kunnen opvangen en gedeeltelijk goedmaken!
Overdag probeer ik zo veel mogelijk bezig te zijn en voel me ondertussen al wat minder schuldig als er al eens gelachen wordt...
De 'renovatie-verbouwingswerken' naar m'n nieuwe nestje beneden, vorderen goed en het lichtje in de tunnel komt langzaam maar zeker dichter en dichter en enerzijds ben ik daar blij om, maar anderzijds bekruipt me dan ineens de angst om het 'alleen-eten, alleen-opstaan, alleen.....'
Nog steeds ben ik boos op 'slechte mensen' die wèl blijven leven, op familie waarmee je 'ruzie' hebt en niet waarvan sommigen niet eens weten waarom, op koppels die samen hand in hand op straat lopen, op mensen die zeuren over details, of op post die soms nog op zijn naam bezorgd wordt of de belastingsbrief die ik volgend jaar ga moeten invullen en waarop ik 'weduwe' ga moeten schrijven. Die dingen samen zijn soms voldoende om gans de dag depressief rond te lopen, iets wat ik helemaal niet wil !
We zijn nu zes maanden verder......de wereld is niet blijven stilstaan, maar het blijft heel moeilijk. Ik kan soms plots in paniek geraken als ik besef dat dit voor altijd is....
Overal neem ik hem met me mee, iedere avond en morgend geef ik z'n foto op men nachtkastje een zoen. Zijn mooie foto staat in de woonkamer met iedere week verse bloemen en iedere dag brandt het kaarsje en dat......dat brengt me tot rust. Het is mijn manier van rouwen en verwerken.
Ik geloof vast dat hij nog ergens is....hij voelt soms heel nabij en t'liefst van al droom ik over hem.....dan zie ik hem écht terug in m'n dromen, en word ik niet graag wakker.
Ik draag nu z'n trouwring rond men hals en gebruik nog steeds met trots z'n familienaam.
Ik heb wél veel geluk met onze twee kinderen, alsook enkele begrijpende vriendinnen én een lieve broer waar ik altijd kan op rekenen, en vooral geluk dat ik bijna 40 jaar met zo'n prachtig man heb mogen leven en van hem heb mogen houden. Hij was zo'n boeiend persoon !
Maar......het verdriet blijft.
Ik weet dat ik heus niet de enige ben met verdriet. Vroeg of laat verliest iedereen een geliefd partner maar.....mij overkwam het véél te vroeg....
..... met héél véél moeite probeer ik hier iets neer te schrijven....
Ik heb zo juist in m'n dagboekje hier gaan kijken naar 'vorig jaar-deze tijd'...... en als ik dan zo zit te lezen dan rollen de tranen over men wangen.... ongelooflijk hoe 'goed' je je toen nog voelde lieve zoetie... / je hebt zelfs nog geholpen met het installeren van een nieuwe motor voor de garagepoort ... Je hebt zelfs worstenbrood gegeten !!! Ik zie het allemaal zo voor me, precies alsof het gister was! Ik herinner me het zo goed allemaal!
Maar dan... Ik ben zelfs iets verder gaan lezen....de eerste week van december vorig jaar... je ging toen zienderogen achteruit - écht niet te geloven! Ook die film komt dan helemaal terug, dus ben ik maar gestopt met lezen....
Mijn allerliefste zoetie toch..... Kon je maar eens zien hoe goed 'de werken' hier verlopen - hoe alles zo mooi aan t'worden is - hoe hard onze twee schatten van kinderen me helpen en steunen - hoe mooi je foto steeds tussen steeds verse mooie rozen staat - hoe vaak ik kusjes geef op die prachtige foto....
De advent begint deze week zoetie.....en jij weet als de beste dat ik dan stipt altijd m'n adventslichtjes op de vensterbank plaats..... en nu zie ik er zo tegenop.. Het kerstgerief moet binnen 14 dagen naar hier gehaald worden en ook dat zie ik momenteel niet zo goed zitten. Maar de kinderen houden ook van die warmte en die gezelligheid rond Kerst, een gevoel dat wij ze hebben aangeleerd en meegegeven en dat missen ze nu ook zo hard, dus zal ik proberen met uiterste best te doen om ze die warmte te blijven meegeven, ook al zeggen ze vaak dat, sinds jij er niet meer bent, hun 'thuis' verdwenen is. En dat te moeten horen doet zo'n pijn, dus heb ik voor mezelf voorgenomen om, ééns ik hier beneden in 'ons' nieuwe stekje intrek, ik er écht alles, maar dan ook alles aan zal doen, om voor hen terug die 'thuis' te creëren die ik al die gelukkige jaren met jou gecreërd heb...... een moeilijke taak, maar ik zal er voor vechten om die warmte terug in huis te halen, dat beloof ik jou !
.....hier een klein gedichtje voor jou, men allerliefste zoetie.....:
Nog elke dag laat ik een traan om jou, omdat ik je mis en nog altijd van je hou ! Het is nu 6 maanden geleden... maar voor mij als de dag van vandaag, maar ''waarom'' DAT blijft mijn vraag.
Het doet pijn als ik thuis kom en je er weer niet bent, weet dat dit NOOIT went....
Er heerst soms zo een vreemde stilte in huis, soms kijken we elkaar aan, maar zeggen geen woord. We zijn iets dierbaars kwijt, het is JIJ die bij ons hoort !
Lang heb jij tegen je ziekte gestreden. ons verlaten was nog niet jou plan, en wij wisten daar allemaal van.
Toch denk ik elke dag terug hoe jij kon blijven lachen, met al die pijn achter de rug Hou je daar boven een plekje voor mij apart ?? Lieve zoetie.....je bent en blijft voor altijd in mijn hart!
De tijd gaat zo moeilijk voorbij en ik mis je ...keer op keer.. want je bent er niet meer.... Je bent voor mij van onschatbare waarde en dat zal voor altijd zo blijven Voor altijd zal jij dat speciale plekje hebben in mijn leven jij hebt me zoveel liefde gegeven lieve zoet.... Daarom gedenk ik je niet alleen met Allerheiligen, maar iedere dag in m'n verdere leven !
Hoe het komt weet ik niet (weet ik eigenlijk wel maja.....) pfff heb het al gans de avond verschrikkelijk moeilijk..
k'Dacht met hier eens te komen lezen hoe het allemaal vorig jaar rond deze periode verliep, dat me dat deugd zou doen, maar ook dat helpt niet
Dan maar wat achtergrondmuziek opgezet .....maar ook dat helpt niet - geen goede keuze denk ik...
Zelfs een glaasje met een slaapmutsje maakt het hier allemaal nog maar erger...
Dus...k'ben eventjes ten einde raad, vandaar dan maar wat bij tokkelen en denken aan de woorden van de dokter...."schrijf het van je af op moeilijke momenten"..... dus dat is wat ik nu doe
Alles, maar dan ook ALLES spookt momenteel door m'n hoofdje.....alles van de voorbijen twee en een half jaar : de chemo momenten, de dagziekenhuismomenten, de minder goede momenten thuis, de laatste week....de laatste dag(en).... HET einde..... écht ni te doen !!! Hoe komt dat nu toch ?????!!!
En m'n nieuwe stekje is zo prachtig aan het worden - zo mooi dat ik het daar ook moeilijk heb als ik aan het idee denk dat het de bedoeling was van daar met ons tweetjes in te trekken !!! GVD!!!! (sorry)
t'Wordt allemaal zo mooi.....m'n nieuwe keuken waar ik ooo-zooo-trots op ben ; m'n nieuwe badkamer .... ; het nu op zoek gaan naar nieuwe meubelen, salon, enz..... Godzijdank heb ik m'n kinderen die me hierbij ondersteunen : onze zoon thuis met het opvolgen van de werken en onze dochter die met me naar de winkels rijdt om te kiezen en leuke ideetjes ter kennis te geven..
Morgen werken de bouwvakkers hun voorlopig laatste dagje hier want alles moet nu de tijd krijgen om 'uit te drogen' plus het wachten op bestelde ramen neemt ook de nodige tijd in beslag. Weet je......ik ga die mannen al missen ! Zo content zijn we over hen ! Het énige voordeel dat ze nu even niet komen is dat ik een half uurtje langer kan slapen want voor koffie moet ik dan niet zorgen. Dat het maar vlug twee weken verder is (dan komen ze terug )
Ondertussen stoppen de traantjes maar niet en zal ik hier maar wijselijk afsluiten.....t'heeft toch geen zin en misschien helpt m'n bedje ....
Een dag met gemengde gevoelens vandaag.... vandaar dat ik het hier even van me kom afschrijven...
Onze dochterlief is vandaag jarig ! Maar liefst 29 kaarsjes ! Héle dikke proficiat lieve schattemie !!!
Samen met haar heb ik er, ondanks onze grote angst voor de 2de verjaardag die hier 'gevierd' moet worden zonder papa, toch een leuke dag van gemaakt.
Vanmorgend samen vertrokken naar Maastricht om daar wat rond te kuieren en papa was bij ons - zéker weten want zoals we gevraagd hadden was bij aankomst en voor de rest van de dag, het zonnetje van de partij !
Wat is het daar toch een gezellig stadje ! En telkens ik daar op het Vrijthof sta blijf ik m'n droom koesteren om er ooit toch eens een 'André Rieu - optreden' te mogen meemaken .... hoop doet leven zegt men !
Dankzij het stadsplannetje, welk we door m'n zoon hadden meegekregen, hebben we nu toch al een gedeelte van t'mooie Maastricht leren ontdekken, maar er volgt nog en dat is reeds gepland voor een andere keer, zéker weten.
Toch een beetje met de tijd rekening houdend, zijn we dan 40km verder in t'mooie Nederland moeten rijden om daar de bestelde vloertegels te gaan afhalen voor m'n nieuwe keuken - geen simpele opdracht maar toch zijn we er in geslaagd ook dit tot een goed einde te brengen. De tegels worden morgen aan de aannemer overhandigd en met een beetje geluk zullen ze eind deze week of begin volgende week reeds geplaatst worden. Wat zou m'n zoetie alweer fier geweest zijn !!! ....
Na de tegelafhaling startte dan onze terugreis in de hoop om niet in de spits-files te moeten belanden en we hebben ook daar geluk in gehad want nét op tijd waren we ter plaatse in het door onze jarige dochter gereserveerde Italiaanse restaurantje. Daar waren we afgesproken om samen met haar broer, haar vriend, haar meter en haar nonkel, samen gezellig te gaan eten én we hebben ook daar t'beste van gemaakt en het was héél gezellig.
Haar papa.....mijn allerliefste zoet.....die we allemaal zo verschrikkelijk hard missen......is vandaag NOG meer ter sprake gekomen..... enerzijds pijnlijk, anderzijds MOET het zo zijn want hij hoort er bij en dat zal altijd zo blijven !!!
Ik wou gaan slapen maar de traantjes zijn hier alweer in de meerderheid....
Hoe het komt dat dit de ene dag wat minder is en andere dagen alweer vreselijk, is moeilijk te verklaren. Alleen mensen in deze situatie kunnen dat begrijpen.
Ik ben momenteel zwaar verkouden en de vochtige oogjes die m'n loopneusje opwekken, doen er uiteraard geen goed aan en maken het wenen nog makkelijker - ik snap er niets van maar t'is nu eenmaal zo.
Telkens ik hier nu nog op men dagboekje kom blader ik terug naar een 'dag-op-dag-datum' en dat maakt me zo pijnlijk verdrietig...... Wat ben ik toch een stoere strijder verloren ! Ik ben zo trots op hem maar mis hem verdomme zo hard !!! Ik kan het hier écht niet verwoorden hoe dit aanvoelt, maar ik probeer het want daarvoor dient dit blog tenslotte toch voor.
Mensen die me persoonlijk kennen, weten dat er een nieuwe toekomst op me wacht. Een toekomst die in opmaak is en waar dagdagelijks héél hard aan gewerkt wordt. Een toekomst die m'n zoetie nog voor mij samen gepland en besproken heeft. Een toekomst die we SAMEN gingen aangaan en waar we beiden zo naar uitkeken ..... Een toekomst die ik nu 'alleen' moet aangaan. ALLEEN schrijf ik hier tussen ' ' omdat ik Godzijdank men twee kinderen dicht bij me heb en die me bij de start van die nieuwe toekomst mee gaan steunen. Moest dat niet zijn........man man man.....
Voor die nieuwe toekomst moeten er nu bepaalde beslissingen genomen worden, bepaalde keuzes qua inrichting etc etc etc en bij die keuzes sta ik meer te huilen dan te lachen want op die momenten mis ik m'n zoetie nog meer. Ik mis het vasthouden van z'n hand bij t'binnenstappen van bepaalde winkels, ik mis zijn ogen bij t'maken van keuzes, ik mis z'n armen om me heen en z'n lieve steunende woorden van 't gaat ons wel lukken zoeteke'..... VERDOMME WAT MIS IK HEM !!!!
Ik hoop en denk wel dat hij trots op me zal zijn als de werken zullen beëindigd worden en zijn plekje daar in m'n nieuwe stekje, ligt al vast...... Eén dezer zaterdagen rijd ik met de kinderen naar een speciaalzaak voor as-beelden en assierraden. Ik (we) hebben al een mooie keuze gemaakt en DAT plekje is al voorbehouden.
Ik moet nu gaan slapen want morgenvroeg staan die lieve hardwerkende mensen hier alweer voor de deur om de laatste wil van m'n allerliefste zo mooi en waar mogelijk te maken.....
Als ik er de moed voor heb zal ik hier regelmatig nog wat komen bij schrijven.
Slaapwel
ps: mijn dank nogmaals aan al die lieve sympathieke mensen die tot hiertoe reageerden op mijn blogje en wie ik uiteraard niet persoonlijk ken. Dankjewel voor de woorden van steun !
......Ik wou dat de hemel een gsm had, dan kon ik je stem nog eens horen.... ......Ik heb alweer veel aan jou gedacht vandaag, da's ook niks nieuws... ......Ook gister dacht ik vaak aan jou, en telkens gebruik ik vaak jouw naam....(ons papa dit....ons papa dat....) Het énige dat ik bezit zijn vele mooie herinneringen, en die zitten allemaal voor eeuwig en altijd in mijn hartje....
Zoet wat mis ik je toch verschrikkelijk !!!!! .....
Eerst en vooral.....dank ! Dank aan die lieve reacties op mijn blogje ! Geloof me.....dat doet deugd te weten dat er toch mensen zijn die 'mij' willen lezen, ook al ben ik voor de meeste een onbekende, toch zijn er altijd die er in slagen een grote hulp en steun te zijn, daarvoor zeg ik 'dankjewel!'
Vannacht heb ik alweer even m'n zoetie mogen zien ; écht super hoe hij alweer opkwam voor onze lieve dochter - ongelooflijk duidelijk tot ik met spijt wakker werd en alles alweer een droom bleek te zijn. Ik heb het haar daarstraks verteld en samen hebben we er om zitten lachen. Nogmaals werd er bewezen (al is het in een droom) wat voor een kostbaar iemand we hier iedere seconde van de dag missen......
Vanmorgend was ik in de keuken met de voorbereiding bezig voor een verse lasagna schotel te maken....; de radio speelde op de achtergrond, maar ondanks dat waren mijn gedachten ten volle bij hem.....m'n zoetie.... Hoe dat komt is moeilijk te verklaren, maar zo gaat het dag in dag uit, uur in uur uit, alle minuten en vele seconden..... Toen werd er gebeld,....het was de postbode met een brief gericht aan 'de wettelijke erfgenamen van.....' en toen ze de brief aan mij overhandigde met de vraag 'hoe gaat het eigenlijk nu met jou?' tja.......schoot m'n moed alweer vol met alle gevolgen vandien. We hebben een zeer sympathieke postbode die zeer begaan is met haar 'klanten'. Op zo'n momenten besef ik eens zo meer dat het verwerkingsproces nog zeer lang gaat duren.....
Morgen is voor mij een iets 'rustigere' dagje wat wil zeggen dat ik niet zo veel in het huishouden hoef te doen en met m'n vriendin M ben afgesproken. Zij is een enorme steun voor mij (en ik denk dat ik dat ook wel een beetje voor haar ben want zij heeft ook haar kopzorgen). Wat we juist gaan doen weten we nog niet maar alleen al het samen zijn en het babbelen helpt en s'avonds kijk ik uit om met m'n dochter een hapje te gaan eten en ook met haar gezellig bij te kletsen. Ik weet dat ook zij, alsook m'n zoon, het niet makkelijk hebben. Ik vind het zo verschrikkelijk voor m'n twee schatten maar ik kan er spijtig genoeg niets aan veranderen. DIT zouden zij op hun leeftijd niet mogen meemaken ! DIT is allemaal zo oneerlijk !!!!
Geen mens wordt zo gemist als de mens die er niet meer is.....
Aan al m'n lezertje(s)....sorry dat ik hier nu even wat pauzes inlas.
Nog steeds is het niet makkelijk om hier iets neer te schrijven...
De drang om terug-te-gaan-lezen is zo groot en uit ondervinding zo pijnlijk...
Steeds als ik hier kom wil ik dag op dag gaan kijken wat we vorig jaar rond deze periode gedaan hebben....hoe m'n zoetie zich toen voelde.....
Het gemis wordt iedere dag zwaarder en moeilijker, niet alleen voor mij maar ook voor m'n twee kinderen alsook voor m'n lieve schoondochter want ook zij had een plekje in de bovenste schuif bij haar schoonpapa.
Vandaag is alweer een dagje met een '2' ervoor.....wat wil zeggen dat de 'verjaardag' alweer dichterbij komt..... zaterdag aanstaande is het drie maanden...... niet te geloven !!!
Deze namiddag heb ik alweer zitten wenen bij het bekijken van foto's.... enerzijds mooie herinneringen, anderzijds zo pijnlijk....
Van s'morgens tot s'avonds laat ('s nachts) brandt de kaars naast z'n mooie foto welke omringd is door verse rozen.....zo mooi. Toen ik vroeger naar de winkel ging zegde hij vaak 'zoeteke, breng maar bloemekes mee hoor' ....
Waar ben je toch? Zie je mij/ons? Hoor je mij/ons? Geef toch 'nog' eens een teken aub ? Kan je zien welk prachtig werk onze zoon de laatste maanden hier geleverd heeft ? Wat zal je dan toch trots op hem zijn !!! Kan je zien hoe onze dochter kei hard haar best doet op haar stage én hoe hard ze zoekt naar een goeie job zodat je ook op haar trots kan blijven ? Zoeteke....de kinderen missen je ook zo hard ! Gelukkig voelen we mekaar aan en vinden we troost bij elkaar, maar t'doet verdomd zo'n pijn !!
In men handtas maar vooral in m'n hartje neem ik jou overal mee naartoe en dat geeft me een bevredigend gevoel ; je foto naast m'n bed staat haast krom van de kusjes.... m'n bed is véél te groot..... jouw dikke teddybeer waakt over mij zoals je het gewild zou hebben.....
Zoals je ziet....het is zo hartverscheurend moeilijk, vooral op momenten zoals nu.....zittend op jouw plekje in de zetel, aanleunend met m'n rug tegen jouw kussen, inbeeldend hoe het vroeger was en hoe het nu spijtig genoeg niet meer is en nooit meer zal zijn....
Sprakeloos van verdriet ga ik m'n bedje opzoeken in de hoop dat het een heldere hemel is, zodat ik jouw sterretje kan zoeken....
Mijn allerliefste.....die ik zo verschrikkelijk hard mis ....
They say memories are golden well maybe that is true... Buth I never wanted memories... I only wanted you ! A million times I needed you a million times I cried... If love alone could have saved you you never would have died... In life loved you dearly in death I love you still... In my heart you hold a place no one could ever fill.
Als de kalender een dag aanwijst......beginnend met het cijfer '2'.....bekruipt me hier een vreselijk gevoel....
Het gemis is met momenten niet te beschrijven.... écht....nu ook vind ik geen woorden om neer te tokkelen wat ik voel.... alleen kan ik zeggen : 'verdomme wat mis ik hem !!!'
Ik heb voor de zoveelste keer vandaag het mooie fotoalbum in m'n handen genomen ; het eerste in een rij van drie ; deze album(s) gaan over onze schitterende drie gezinsvakanties van de laatste twee en een half jaar. Toen hij het in het beginstadium van zijn ziekte zo schitterend goed deed qua verdragen van de chemo en qua mooie bloed- en scanresultaten, groeide hier het eerste jaar het verlangen om met z'n allen op vakantie te gaan, nét zoals vroeger toen de kinderen nog klein waren want de laatste jaren voor papa's ziekte gingen ze eigenlijk meer met vrienden op reis en probeerde iedereen zo'n beetje z'n eigen weg te zoeken. Maar vanaf dag 1 van de bekendheid van papa's ongeneeslijke ziekte is de band in ons gezin, die toen al zeer gehecht was, NOG sterker geworden ; vandaar onze gezinsvakanties.
Drie hebben we er gedaan : het eerste jaar naar de Elzas ; hetzelfde jaar in het najaar naar Normandië en vorig jaar naar de Provence ..... en dit jaar stonden de bergen op het programma (Oostenrijk), maar die reis heb ik geannuleerd... ik kan/kon het niet aan om naar de plek te gaan die m'n zoetie samen met ons mee had uitgezocht en bestudeert. Dus eigenlijk geen vakantie maar ook met dat idee voelde ik me niet zo best, vandaar dat het idee is ontstaan om er toch met z'n allen enkele dagen van tussen uit te trekken en zodoende vertrekken we morgen (maandag) voor een weekje terug naar de Elzas (Route du Vin) maar gelukkig is die Route zodanig lang dat we nu een totaal andere kant van die mooie streek gaan leren kennen ; dit hebben we bewust zo gekozen om de emotionele herinneringen iets minder moeilijk proberen te maken. Maar ik weet nu al, bij het schrijven van deze woorden, dat ik het alweer ontzettend moeilijk ga hebben.
Ik mis hem toch zo verschrikkelijk hard !!!
Uiteraard gaat hij mee ; hij gaat trouwens overal mee naartoe : van naar de bakker tot nu in de Elzas....
Mijn valiesje staat klaar....leeg..... Het doet zo raar om in te pakken voor mezelf alleen.... Morgen nog eens met veel moed aan beginnen....proberen.....tenslotte moet het me wel lukken of ik moet thuis blijven en dat is ook geen optie.
Ondertussen is onze zoon en z'n vriendin terug van hun weekje vakantie ; ze zien er beiden zeer goed uit en hebben zo te horen al bij al toch nog een mooie week achter de rug. Ik wist, door de dagdagelijkse smsjes, dat onze zoon het vrij moeilijk heeft gehad daar uiteraard door het grote gemis van z'n papa. Ook hij kan het nog steeds geen plaats geven.....wij ook niet
k'Ga nu proberen te slapen.....ttz : nog een tijdje naar de hemel kijken - sterretjes zoeken - z'n foto dicht bij mij leggen en hem een nachtzoentje geven...
Op de achtergrond zingt Luc Caals.....'een beetje verliefd' (André Hazes) en de tranen rollen over m'n wangen.... Ondanks dat ik vandaag een luchtig ontspannen dag heb beleefd, samen met m'n dochter en haar meter (mijn ex-schoonzus. Ons geplande fietsdagje hadden we geruild, wegens de slechte weersvoorspellingen, naar een bezoek aan het Mas in Antwerpen (Muzeum Aan de Schelde). Ikzelf was daar nog nooit binnen geweest. Wél heb ik daar nog niet zo héél erg lang geleden eens met m'n zoetie voor een gesloten deur gestaan met toen de belofte dat we ooit wel eens zouden terugkomen...... En dat was dus vandaag.....maar, buiten dat hij in m'n handtas aanwezig was.....was het dus totaal anders. Ik had vanmorgend niet gedacht dat het me zo ging ontroeren maar ik merkte het vrij vlug toen we alsmaar hoger en hoger gingen en toen we het daarin gevestigde zeemans museum binnentraden werd het me emotioneel alsmaar moeilijker en moeilijker. M'n zoetie hield zo van alles wat met het water te maken heeft : de zee, de boten, de visserij, de knopen, enz... Maar toch probeerde ik me sterk te houden en trok m'n handtas alsmaar dichter tegen me aan tot we het dak van t'Mas bereikten..... Man wat is het adembenemend daarboven ..... ik merkte aan ons dochter dat ook zij het moeilijk had en samen zijn we dan in tranen uitgebarsten en hebben we in mekaars armen troost gevonden. Ik fluisterde in haar oor 'kind ik mis papa zo erg.....' waarop zij me antwoordde : 'kweet het mama.....ik ook...' Gelukkig was haar meter er nog om ons beiden te begrijpen en een hartverwarmend woordje te zeggen waarop we, na diep in- en uitademen, onze toeristische tochtje verder zetten. Het idee van onze dochter om in 'De Burgerij' iets lekkers te gaan eten heeft veel goed gemaakt en was best gezellig. Nadien heb ik ook nog t'Felix Pakhuis leren kennen en was het al bij al voor mij toch zelfs een leerrijk dagje, met papa diep in ons hartje en héél dicht bij ons.....
Zeker voor herhaling vatbaar, wetende dat er nog zo vele van die emotionele momenten op onze weg gaan liggen.....
Ik heb deze week een dochter-weekje en we proberen er t'beste van te maken. Er staat al vanalles op onze agenda maar in het bijzonder ook enkele bezoekjes bij juweliers ivb met het as-juweeltje dat we willen uitzoeken....
Lang geleden..... k'weet het wel en voel me er een beetje schuldig om, maar.....'t schrijven lukt me 'nog' niet al te best...
We zijn nu 6 weken en 6 dagen verder...... en het gemis wordt alsmaar groter en erger en pijnlijker en onbeschrijfelijker...
En de herinneringen die worden alsmaar groter en pijnlijker ...
In één woord : ONEERLIJK!!!
Alle vier hier in huis proberen het ieder's op z'n eigen manier te verwerken.....te verteren.....ermee om te gaan.....en zo veel meer ; maar alle vier weten we van elkaar dat, indien het écht nodig is, we er zijn voor elkaar, ondanks alle neven-problemen die er soms nog bij komen want ieder van ons is 'maar' van vlees en bloed, met ieder z'n gebreken, maar ook ieder z'n gevoelens en persoonlijk gemis naar HEM die we hier zo hard missen!
Dromen doen we ook alle vier en s'anderendaags vertellen we daar dan ook over...
Praten tegen zijn foto' doen we ook alle vier....
Iedere week krijgt hij van mij verse bloemen en de kaars brandt van s'morgens tot s'avonds met alleen onderbrekingen bij afwezigheid in huis, maar die afwezigheden zijn minimaal want t'buiten komen interesseert me niet zoals voorheen. Gelukkig heb ik men beste vriendin die me daarin steunt en bij staat en met haar lukt het me wel wat beter, alsook met m'n dochter die nu, na haar zware studie periode toch enkele weken vakantie heeft en me bijna overal mee naartoe neemt.
Overmorgen vertrekt onze zoon met z'n vriendin op vakantie - weekje Frankrijk camperen en vissen ; beiden doen ze dat graag en t'zal hen ook eens deugd doen / onze dochter die vertrekt volgende zondag naar haar Italiaanse vriendin in Sardinië en ik.....wel uiteindelijk tel ik ook een beetje af naar een korte vijfdaagse vakantie naar de Elzas ; dit samen met m'n broer, onze zoon met z'n vriendin en onze viervoeter. Emotioneel weet ik nu reeds dat dit zwaar gaat zijn, maar dat geldt ook voor de mensen om me heen en dat stelt me een beetje gerust... Nadien zal ik t'pas weten of het nog te vroeg was maar daar wil ik nu zo weinig mogelijk aan denken want ik wil niemand's verlangen naar 'er even tussen uit' verbrodden.
Ik ben Niesje, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Niesje.
Ik ben een vrouw en woon in Provincie Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 19/09/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Gezinnetje , werken met Pretex, fietsen, cinema, etentje, .
Ik ben zéér gelukkig getrouwd, al 33 jaar met een schat van een man, en dat mag iedereen weten ! Ons gezinnetje is verrijkt met 2 fantastische kinderen. En ik heb momenteel maar één wens: genezing voor mijn allerliefste !
forum
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
)
