De levenswandel van een Fiat 500. Welkom aan de bezoekers van Nobi's Cinquecento.
Op deze pagina zul je het wel en wee kunnen volgen van een kleine rode Fiat 500.
Door op de begeleidende foto's te klikken kom je in diverse fotoalbums terecht.
12-10-2009
Maas-Mijnroute Maasmechelen
Zondag 11 oktober 2009: de Fiatclub richt de Maas-Mijnroute in. Programma: Bijeenkomst op de openbare parking langs de E314 te Zolder en dit om 11.00 uur. In groep naar Maasmechelen (zaal Concordia), waar de Fiatjes zullen gekeurd worden door Ferrari-liefhebbers; hapje; drankje gevolgd door rondrit. Dit leek ons wel iets. Op voorhand deelname bevestigd; Bolleke de dag voordien een grondige wasbeurt gegeven en de dag zelf om 09.15 uur richting Limburg getuft. (Tuffen zoals in "rustig rijden" en niet zoals het limburgse "spuwen"). Wanneer we in Zolder arriveerden stond Marc met zijn "Tijger" reeds te wachten met in zijn gezelschap een familie met enkele kinderen. Ik vond het wel raar dat ik slechts één 500 zag staan en een zevental mensen erbij. Ge kunt niet alle leden kennen, en misschien lagen ze wel opgestapeld tijdens de heenrit, de beleefdheid gebied mij om iedereen dan ook te begroeten. Bleken het, op Marc na, allemaal bewonderaars te zijn van de rode cinquecento. En plots stonden er twee naast elkaar. Ze wisten niet waar eerst kijken. Stilaan kwam er nog meer Fiatmoois aangereden. Iets na elven, toen iedereen ter plaatse was, ging het in kolonne richting Maasmechelen. Aan zaal Concordia, gevestigd op de Oude Baan, was een deel van de parking speciaal voor ons gereserveerd. In totaal telde ik 14 Fiats van verschillend pluimage. De grootste was een 132; de kleinste was één van de acht aanwezige 500's. Dit exotisch gezelschap werd gekruid met een 850; een 126P; een 1500 cabrio; een 128 Sport en als toetje een Autobianchi A112 (gebouwd onder licentie van Fiat). De Ferrarifanaten verdrongen zich rond al dat moois. We hoorden vele Italiaans getinte kreten van bewondering. Na de keuring schoven we de beentjes onder tafel. We mochten, als een soort eregasten, plaatsnemen op het podium. Op het menu stond penne/bolognaise. Omstreeks 14.30 uur had iedereen zijn buikje rond gegeten en kregen we een roadbook toegestopt. Eigenlijk leek dit niet zo belangrijk want de tocht werd "in groep" aangevat. Toch bleek het aangewezen om op papier te volgen want een misstapje is vlug gebeurd. Ondertussen waren de hemelsluizen opengegaan en werd al het gepoets tot "nutteloos" herleid. Na een zevenentwintigtal kilometer stonden we een klein uurtje later terug aan zaal Concordia. Onderweg waren we een oude mijnsite en Maasmechelen Village gepasseerd. Verder was de rit een mengeling van rust en drukte. Bij het napraten aan de zaal bleek wel dat de talrijke verkeersdrempels een storend element waren bij het gros van de deelnemers. Om halfvijf besloten we om stilaan huiswaarts te keren. We haspelden de 114 kilometer grotendeels af in het gezelschap van Marc de Herdt met zijn gele cabrio en van Jacky De Metz met de witte L die 's zaterdags pas voorzien was van een splinternieuwe motor.
12-10-2009 om 20:42
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Na een jaartje te hebben gepast voor deze prachtige meeting in Noord-Frankrijk, besloten we om van 11 tot en met 13 juni 2010 terug af te zakken naar ons plaatsje op de heuvel langs de oever van het Lac de Madine. Door de aankoop van een camperbus (oktober 2009) werd de reisformule lichtjes aangepast. In plaats van de slordige 330 kilometer met ons klein rood Fiatje af te haspelen kozen we om hem op de ambulance te zetten en moest zijn grotere groene neef het sjouwwerk maar uitvoeren. Meteen hadden we dan ook ons bedje bij en mocht de iglotent naar het museum verdwijnen. De buren Sandra en Jozef, die duidelijk meer verlof hebben dan de gewone werkmens , waren enkele dagen vroeger reeds richting Metz getrokken met de Estafette en konden dus bijgevolg onze vaste stek reserveren. De belangstelling was dit jaar ook weer enorm. Dit succesverhaal blijft van jaar tot jaar verder groeien. Gelukkig is het domein rond het meer ook zo uitgestrekt. Van de weersomstandigheden hadden we dit jaar zeker niet te klagen. Een kleine fractie van de aanwezig pareltjes werd, door ons, op de gevoelige plaat vastgelegd (klik op bijgevoegd foto voor de bewijzen). Ook de populariteit van ons bolleke is nog niet verminderd. Toch misschien eens overwegen om voor elke foto die van ons troetelkind genomen wordt een kleine bijdrage te vragen . Zo moesten we een ganse franse familie echt teleurstellen door hen mede te delen dat bolleke niet te koop is. En nog bleef vader nog aandringen: "Eh bien. Tu n'a pas un autre?" Zondag in de late namiddag kwam de lichtgrijze Simca, verdiend en met glans, als winnaar uit het concours d'elegance. Net vóór de grote uittocht van de enkele duizenden oldies die plots allemaal tegelijk hun thuishaven willen opzoeken, samen met Jozef ons bolleke goed vastgesjord op de aanhangwagen, en dan de pist in. Ik moet natuurlijk niet vertellen dat Sandra & Jozef nog van de bijlange niet naar huis keerden omdat ... zie hoger. De duisternis was reeds ingevallen toen we in de heimat arriveerden, en minuten later bleek het dat we enorm geluk hadden gekend. De 500 stond nog maar pas met de vier wielen op de begane grond en de dubbelasser moest nog in de stalling geduwd worden. Tijdens dit maneuver viel er gewoon een wiel, van de remorque, in de struiken. Diagnose: beide wiellagers stukgedraaid. Uit nazicht van de andere lagers zou blijken dat ze allemaal hun beste tijd gekend hadden en werden ze ineens alle acht vervangen. Eind goed, al goed pffff!!!
Wensen ook nog te vermelden dat op 21 mei 2010, de vrijdag vóór Pasen, de laatste onderdelen werden aangekocht teneinde de Abarth-motor af te werken en te laten plaatsen. De verwachte 30 PK komen dichterbij...
24-10-2010 om 00:00
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Op 20 juni 2010, voor de negende keer reeds, bliezen de oldtimers verzamelen te Kontich op het Sint-Martinusplein. En ook dit jaar waren we weer van de partij, samen met onze vrienden Sandra & Jozef en ook met collega David, Wendy en dochter Mirthe die speciaal voor deze gelegenheid het verre Koersel achter zich hadden gelaten. Voor de verandering reden Sandra & Jozef dit jaar niet met hun Renault Estafette, maar wel met hun tweede juweeltje: de Renault R4. Voor David & Wendy is het een ander verhaal: ter gelegenheid van hun trouw werden ze indertijd rondgereden in een kleine rode Fiat 500 als bruidswagen. Na de geboorte van hun dochter Mirthe en wanneer deze baby eerst een kleuter en dan stillaan een grote meid begon te worden en ze de trouwfoto's en gelijkaardige film te zien kreeg, was ze gewoon verknocht aan het kleine rode bolletje, zodanig dat vader David zelf een 500 besloot aan te schaffen. Omdat de oorspronkelijke kleur niet was wat het moest zijn werd de Fiat, op vraag van dochterlief, speciaal in een felrode kleur herspoten. De uitgestippelde rondrit van deze editie was voor ons niet zo spectaculair als anders. En wel omdat ze zich grotendeels afspeelde in onze achtertuin en het parcours voor ons dus geen verrassingen in petto had. Voor de rest was alles echter weer tot in de puntjes geregeld met een grote surplus er boven op: de volledige toer stond, op kaart, weergegeven op de site van de VANK-rally. Dit maakte dat het een makkie was om de rit over te zetten op GPS (kwestie van niet verloren te rijden in onze achtertuin hé). Vertrekplaats zoals steeds Kontich-centrum en dan via de Groeningenlei; de Doornstraat; over de Campus van de U.I.A. en rond Fort VI, tot aan het park Den Brandt. Dan door de tunnel onder de A12 over het Valaar naar Hoboken alwaar er een rondje werd gereden in de omgeving van de Kioskplaats. Voordien moesten we ook al een vraag beantwoorden op de begraafplaats van het Schoonselhof. Ook in het Heemmuseum aan de Broydenborglaan (vroegere Medisch Centrum) moesten enkele vragen en opdrachten opgelost/uitgevoerd worden en werd er ook een bezoek gebracht aan een restaurateur van oude wagens diens werkplaats verstopt zit achter zijn woning aan de Van Amstelstraat. Langs de oude scheepswerven van Cockerill en via de site van Umicore ging het dan richting Hemiksem en zo naar Schelle en Niel. In taverne "d'Aa Statie" hielden we een pitstop. Na een droogje en een natje en onder goedkeurend oog van de waard, werden de motoren opnieuw gestart om het laatste deel van onze rit af te haspelen over volgend traject: Matenstaat - Pierstraat - 's Herenbaan en dan richting Aarstelaar. Langs de oever naar de Keizershoek en dan de groene omgeving in van de Moorstraat. Via rijksweg N1 kwamen we terug in het centrum van Kontich en was de cirkel rond. Zoals gebruikelijk moesten er nog vragen opgelost worden in de winkelstraten van Kontich zelf. En zoals gewoonlijk hadden wij daar te weinig tijd voor, zodanig dat ons antwoordformulier weer eens ergens in een vuilnisbak belandde. Niet getreurd echter: we hadden ons weer eens goed geamuseerd en zoals David instemmend knikte en zei: "Dit is voor herhaling vatbaar.", en toen met zijn drie oogappels terug richting Limburg trok.
24-10-2010 om 00:00
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Gisteren, op zaterdag 29 januari 2011, was het zo ver: onze rode bolide was voorzien van een opgevoerde motor op basis van een duitse Fiat 126P met de technologie van een Fiat Panda 30. Het hele geval zou nu een dertigtal paardjes moeten kunnen uitbraken tegenover de achttien, die een oorspronkelijke Fiat 500, en de vierentwintig die een Fiat 500 voorzien van een 126P-motor, in de schaal kunnen werpen. Welke wijzigingen zijn er nu juist allemaal gebeurd? Wel de motor, die al enige jaartjes, ons Fiatje liet voortbewegen werd gewoon integraal gedemonteerd en vervangen door een gelijkaardige bron, maar dan afkomstig uit een Fiat 126 Personal van duitse makelij. Zoals reeds eerder vermeld verschilt deze, uiterlijk, van de gewone 126P-motor door de vorm aan de rechterzijde. De beplating van het koelhuis is hier rechthoekig, wat de montage van de Pandakop vereenvoudigt. De duitse motor werd eerst opgekuist en vervolgens voorzien van: een cilinderkop van een Fiat Panda 30; een dubbelkanaals inlaatspruitstuk Panda 30; een carburator Weber 30DGF; een tuimelaar Panda 30 (= hefboom nokkenas-cilinderklep); een snelle nokkenas 40/80; verstelbare aluminium stoterstangbussen; een lichter vliegwiel; een lichtgewicht distributieset; een elektronische onsteking van Abarth; een aluminium bovenzijde van het koelhuis Abarth; een aluminium kleppendeksel Abarth; een aluminium carter Abarth (3,5 liter) en een aangepaste luchtfilter van Nanni. Dit alles werd, in de bestuurdersruimte, dan nog aangevuld met een Abarth-dashboard. In verband met het lichtere vliegwiel willen we nog even verduidelijken dat dit een origineel vliegwiel van 7,3 kilogram betreft dat is afgedraaid tot 6 kilogram. Momenteel zijn er racevliegwielen op de markt van 4,4 en zelfs van 2,5 kilogram. De, van de Fiat Panda 30 afkomstige, ontsteking van Magneti Marelli werd dus niet gebruikt maar vervangen door de splinternieuwe elektronische ontsteking van Abarth (zie foto). Gezien over dit onderdeel zeer weinig te vernemen valt op het internet, hebben we zo'n flauw vermoeden dat het een zeldzaam item betreft. Ook moeten we nog vermelden dat, bij het demonteren van de duitse motor, bleek dat het er één van de eerste serie was en dus slechts een longinhoud had van 600 cc in plaats van de beoogde 652 cc. Om die reden moesten we bijkomend dan nog een cilinderset van 652 cc aanschaffen en het onderblok laten uithonen. Wat betreft de prestaties van onze huidge combinatie kan ik nog niet veel kwijt gezien het geheel dus nog moet ingereden worden. Eén ding kan ik wel zeggen: het geluid is heel anders dan dit wat we gewoon zijn. Hij klinkt veel meer "volwassen" en "pakt beter op" tussen de versnellingen (lees: heeft meer koppel). En dan hebben we hier nog ergens een uitlaat "Giannini style" liggen. Plus dat we recentelijk ook nog een dubbele Solex 35 PHH op de kop hebben kunnen tikken. We houden U op de hoogte... We wensen onze lezers dan nog even te waarschuwen voor de praktijken van een handelaar in de buurt van Rotterdam (NL) die denkt dat hij met die "domme Belgen" alles kan doen wat hem belieft en die bovendien op zijn website nog het Webshop Keurmerk heeft staan.
30-01-2011 om 00:00
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Op zondag 17 april 2011 organiseerden Domenico en Fabio van de Fiatclub Oldtimer uit Maasmechelen, onder het vaandel van de Fiat Club Belgio, de Maaslandrit. Voor de deelnemers uit het Antwerpse was het verzamelen geblazen op de parking van het benzinestation langs de E313 te Ranst en dit om 08.30 uur. Bij onze aankomst aldaar werden we reeds opgewacht door een rode 500 van een koppeltje uit Zoersel. Even later arriveerde ook Ivo met zijn witte 500. Met z'n drieën ging het in een gezapig tempo richting Limburg. Voor ons was het meteen een eerste grote test van de getunede motor. In Heusden-Zolder pikte een rode Topolino zijn wagonnetje aan en zo ging het verder richting Maasmechelen. Goed op tijd voor het ontbijt draaiden we, onder de vertrek- en aankomstboog, het kerkplein op aan de Kastanjelaan. Buiten een waaier van verschillende types uit Torino zagen we ook twee Unimogs; een Mercedes; een BMW; een Austin Healy en een Volkswagen T3 op het plein verzamelen. Aan de inschrijvingstafel in het Grand Café Casino kregen we bonnetjes die we de rest van de dag konden bezigen en ook een mooie rallyplaat. Nadat het innerlijke van de mens wat versterkt was en de deelnemers de plaat op het bolide hadden bevestigd, werd er, in volgorde van inschrijving, gestart voor het eerste deel van de rit. Het roadbook bracht ons langs de Maas in Kotem naar Boorsem en Uikhoven. In Oud Rekem trokken we door het historische stadsgedeelte. Vervolgens werden we via Neerharen naar Lanaken geleid en dan " de schreve" over, het centrum van Maastricht binnen. Langs de Cannerweg en de brug over het Albertkanaal belandden we aan het oorlogskerkofje van Kanne om dan een kleine col vol haarspeldbochten aan te vallen om, over Zichen-Zussen-Bolder, Riemst te veroveren. In restaurant-gasthof Delizia werd de lunch geserveerd. De bediening en het eten waren perfect, en omstreeks 14.30 uur kregen we op de parking deel 2 van het roadbook overhandigd. Door akkers en velden ging het eerst naar Vlijtingen; Rosmeer en dan naar Mopertingen. Wanneer we nogmaals het Albertkanaal gekruist waren, kwam Gellik reeds in het vizier. Via de bossen van Zutendaal en daarna Opgrimbie maakten we de cirkel rond en arriveerden we terug in onze vertrekplaats: Maasmechelen. De tocht werd beëindigd in de Koningin Astridlaan aan café Paddock, waar werken aan de voetpaden wat roet in het eten strooiden voor een mooie groepsfoto. Dit "roet" beperkte zich echter tot het figuurlijke want van uit de tuin van het café kwam de heerlijke geur van barbecuevlees ons reeds tegemoet. Nadat onze magen voor de derde maal gevuld waren trokken we omstreeks 18.15 uur terug huiswaarts in gezelschap van de Fiatleden uit Zoersel en Ivo. Te 19.45 uur parkeerden we onze cinquecento in zijn stalling met 322 kilometer extra op de teller.
15-05-2011 om 19:14
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Vandaag, zondag 22 mei 2011, werd er in het bedevaartsoord Scherpenheuvel een italiaanse dag georganiseerd. De plaats van het gebeuren: de Noordervest, zeg maar de toegangspoort tot deze druk bezochte stad. En wat was er dan allemaal wel te doen? Op het verkeersvrije plein stonden kraampjes met italiaanse passie en smaken en natuurlijk mochten de mechanische pareltjes uit de "groen-wit-rode laars" niet ontbreken. Zo konden de talloze wandelaars zich vergapen aan verschillende auto's; scooters en motorfietsen. Buiten dit alles werd er voor deze voertuigen ook een individuele rondrit uitgestippeld van een slordige 60 kilometer. Doordat we, na een nachtshift, nog wat slaap dienden in te halen konden we er niet bij zijn van bij de aanvang om 10.00 uur. Wel besloten we om, rond de middag, met ons "bolleke", richting Scherpenheuvel te karren. Bij onze aankomst ter plaatse hadden we amper de tijd om ons bolideke tussen de andere oldies te parkeren of we werden aangesproken door talrijk aanwezige bewonderaars en Italfanaten. Na enkele aangename gesprekken over onze gezamelijke interesse, mocht ik, uit handen van de voorzitter van de Fiat Club Belgio, een prachtige gepersonaliseerde sleutelhanger ontvangen. Een uniek stuk dat, speciaal voor de leden, ontworpen is naar aanleiding van het vijfentwintigjarig bestaan van onze vereniging. Nadat ons in brassierie "Het Molenhuis" twee pannenkoeken werden aangeboden, raakten we in gesprek met Paul Theunissen. Dit is de huidige eigenaar van de witte 850 Sport Spider waar onze vrienden Mon & Erna nog korte tijd met rond gereden hebben. Omstreeks 16.30 uur werd het stilaan tijd om de drukte de rug toe te keren en om stilaan de heimat op te zoeken. Eerst nog even stoppen op de Diestsesteenweg te Rillaar om enkele beeldjes te schieten van een verkommerde 850 die we al verschillende jaren onbewogen op de parking vóór huisnummer 169 weten staan. Het duurde niet lang of de eigenaar verscheen ten tonele om nog een kwartiertje een babbel te slaan over Fiat, Ferrari en Porsche. Zo vernamen we dat de rode 850 eigenlijk een "special" was, voorzien van polyester wielkasten met echte Abarthvelgen en dat de motor nu, na tien jaar stilstand, vermoedelijk wel "vast" zal zitten. En ook dat er nog heeeeel veeeeel werk aan was om hem terug in piekfijne staat en rijvaardig te maken. Maar dat was dus een publiek geheim.
22-05-2011 om 20:10
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Het weekend van vrijdag 17 juni 2012 tot zondag 19 juni 2011 hadden we weer een afspraak met één van de mooiste jaarlijkse meetings op ±330 km afstand, namelijk de bijeenkomst aan de boorden van het meer van Madine (F). De Fiat op de ambulance gezet en wij naar ginder. Onze buren Jozef & Sandra zouden we daar treffen met hun Renault Estafette bouwjaar 1978. Bij onze aankomst ter plaatse, rond 16.00 uur, kenden we onmiddellijk een klein probleempje. Alhoewel het in 2010 geen enkel probleem was, kregen we dit jaar geen toegang tot het terrein met onze camper bouwjaar 1999. De 500 mochten we uitstallen voor het publiek doch onze "woning" moest geparkeerd worden op een parking 500 meter verder buiten het domein. Na lang onderhandelen met de hulp van Jozef en nadat we zelfs overwogen hadden om, met "hebben en houden", terug huiswaarts te keren en omdat er blijkbaar reeds andere "niet-oldtimers" op de weide stonden, kregen we uiteindelijk toch de toegang. Van kop tot teen vol met stress dan maar onze vaste stek opgezocht op het heuveltje aan de rand van het meer. Nadat onze uitschuifbare partytent geïnstalleerd was kwamen we weer wat tot rust en maakten we een eerste rondgang over het terrein om al wat foto's van de aanwezige bolides te schieten. Na de maaltijd en enkele versnaperingen werd er nog wat nagekaart met de buren en kropen we moe onder de veren. Die nacht stak er echter plots zulke verschrikkelijke wind op dat we, bij het ochtendkrieken, moesten vaststellen dat we de partytent voor de laatste maal hadden moeten opzetten. Vóór onze camper lag een hoop verwrongen aluminium profielen, lichtjes overdekt met een wapperend zeil. De hele boel was gewoon in elkaar gezakt. Gelukkig was de tent goed verankerd met extra stormriemen. Ik mag er niet aan denken welke schade een losgeslagen frame kan aanrichten aan de peperdure oldtimers die ons kamp omringden. Ons eerste werk was dus het zooitje opruimen en bij de afvalcontainer deponeren. Daarna konden we gaan douchen, ontbijten en verder genieten van het evenement. De aanblik van de honderden blinkende beauties deed ons alles weer snel vergeten. We hebben dan ook nog twee dagen rondgeslenterd over de onderdelenmarkt en tussen de aanwezige oldies. En het weer: dat was erg wisselvallig. Gelukkig bleef de stormwind van vrijdagnacht achterwege voor de rest van het weekend. Zondag in de vroege namiddag ons bolleke, zonder accidenten, weer op de ambulance gezet onder het toeziend oog van talloze toeschouwers. En van het ogenblik dat we een gaatje zagen in de aanschuivende wagens die plots allemaal ineens het terrein wilden verlaten, waren we weg richting heimat. Onze buren bleven nog een nachtje en zouden pas maandag terugkeren.
23-04-2012 om 00:00
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Nadat de inrichters van de Geitenrally er, na 22 jaren, in 2008 mee gestopt waren, besloten ze om op 7 augustus 2011 opnieuw aan te knopen met het verleden. Het jaarlijkse evenement zou echter een nieuwe naam krijgen. Voortaan zal men spreken van het Oldtimertreffen Wilrijk. Samen met Mon & Erna die, voor de gelgenheid een knalrode MG geleend hadden van hun schoonbroer, trokken we die zondag naar het centrum van Wilrijk. Dit jaar zou er geen zoektocht verbonden zijn aan de rondrit(ten). De dag werd ingedeeld in een voormiddag- en een namiddagrit. Dit met de bedoeling om de prachtige oldtimers zo veel mogelijk in het Wilrijkse straatbeeld te houden. Vanaf 10.30 uur kon men vrij vertrekken voor een korte rit van ongeveer 15 kilometer door het district, meer bepaald omgeving Middelheim en Schoonselhof. Bij onze terugkomst aan het nieuwe districtshuis van Wilrijk genoten we van een heerlijke barbecue op de Bist waar tevens de nodige animatie en muziek voorzien was. Rond 13.30 uur werd dan het startschot gegeven voor een grotere toer van een 40 kilometer en dit door de Rupelstreek (ons zeer wel gekend). Omstreeks 17.00 uur werd het treffen afgesloten met een drink in het districtshuis en kreeg iedere deelnemer een certificaat en mocht je een zak met relatiegeschenken nemen waarin: een rugzak - een strandbal - een ijskrabber - een CD etui - een zaklampje - sleutelhanger en stylo. In sommige van de zakjes zat er zelfs een speciale prijs verstopt. Ook werden er enkele kunstwerken uitgereikt aan de deelnemers die werden verkozen voor de publieksprijs. Deze eer viel ons jammer genoeg niet te beurt, maar niet getreurd, het was weer een aangename dag geweest.
23-04-2012 om 22:47
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Na onze aanwezigheid op de Spa Six Hours van 2007 en 2009, was het in 2011 nogmaals het moment om daar de benzinedampen te gaan opsnuiven. De organisatie had gekozen voor het weekend van 23 tot 25 sptember 2011. Wij kozen voor een andere formule. In tegenstelling tot onze twee vorige bezoeken, toen we met de 500 naar ginder tuften en logeerden in aparthotel "Dry les Courtis" in Robertville, vrijdagnamiddag plaatsen we onze mini Ferrari nu op de trailer en trokken die met de camper richting Francorchamps. We reden in konvooi met onze buren Jozef en Sandra met de Renault Estafette. Het was de bedoeling om van vrijdag op zaterdag te overnachten op de camperplaats aan de afdamming van de Gileppe. Wegens asfalteringswerken aan de parking was deze ontoegankelijk. Daarom weken we iets uit naar de afdamming van de Vesder (Weser) in Eupen. Daar was plaats genoeg. Na een fikse wandeling langs de boorden van het meer kropen we onder de wol om 's anderendaags vroeg te vertrekken. Bij onze aankomst in Francorchamps, op zaterdagmorgen, installeerden we ons op de parking achter het circuit.Het Fiatje had direct wat beziens van de andere aanwezige kampeerders waaronder onze buren: twee echte duitsers. 's Zaterdags was het schitterend weer en nadat we onze ogen de kost hadden gegeven op en in de onmiddellijke omgeving van het circuit, werd er besloten om er helemaal rond te wandelen. Dit blijkt best een avontuur te zijn. Het was niet altijd even gemakkelijk om de juiste weg te vinden en enkele keren moesten we op onze stappen terugkeren wanneer we plots vóór een gesloten hek stonden of wanneer er plots geen pad meer was. Gelukkig hadden we uit het verleden geleerd dat je op dit evenement het best voorzien bent van oorstoppen, dit om ernstige gehoorschade te voorkomen. Eens terug aan de camper en nadat de laatste racegeluiden uitgestorven waren besloten we om de bbq aan te steken. Dit lukte ons weliswaar beter dan bij onze buren. Al vlug kwamen deze verbroederen en, na het uitwisselen van drank, boden wij hen, tussen twee stukken vlees in, een hoekje van onze barbeceu aan. Binnen de korste keren lag ons vlees aan de zijkant en maakten beide heerschappen vlot gebruik van ons beste vuur om hun "wursten" te bakken. Alhoewel beiden zeer diep in het glas hadden gekeken zagen ze er op zondagmorgen nog betrekkelijk goed uit. In de namiddag keerden we terug naar huis want op maandag is het weer "werkendag".
26-04-2012 om 15:49
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Zoals reeds vermeld in een vorig artikel hadden we, op een online veiling, een dubbele Solex 35 PHH op de kop kunnen tikken. Vervolgens een aangepast spruitstuk gekocht, evenals twee trompetfilters en een beugel om trillingen van de carburator te voorkomen. Bovendien waren we niet tevreden van de blauwe (verstelbare) stoterstangbussen. Bij het indrukken van het gaspedaal spoot de motorolie in het motorcompartiment. Kort nadat we die blauwe bussen hadden aangekocht kwamen er echter gelijkaardige op de markt die voorzien waren van een veer en die dus beter pasten in het geheel. En omdat we hier toch keuze hadden uit verschillende kleuren, dan maar ineens voor de rode tint gegaan. Normaal was het voorzien om alles te plaatsen nadat er een 2000 kilometer waren afgehaspeld met de volledige Panda 30 set doch aangezien we, op een goed jaar tijd, nog maar 800 kilometer asfalt onder ons hadden zien passeren, werd besloten om, op zaterdag 10 maart 2012, onze vijfhonderd bij garage Van Roosenbroek af te leveren. Op enkele dagen tijd had Ronny alles in elkaar gepuzzeld inclusief het plaatsen van de andere sportuitlaat type CSC Giannini style. Ook had hij het klokje ingebouwd dat we ons in juni 2011, tijdens de meeting "Lac de Madine", hadden aangeschaft, en had hij de bladveer eens goed doorgesmeerd. Zaterdag 17 maart 2012, één week later dus, wagentje opgehaald en getest. Meteen viel onze mond open. De reactie op het gas en de overgang tussen de versnellingen verliep vlotter en beter dan ooit tevoren. Bij het vertrek aan een stoplicht is er geen verschil meer te merken tussen ons 42 jarige oudje en de moderne wagens. En van olie in het motorcompartiment is er ook geen sprake meer.. tenzij daar waar het dan moet zitten. Wat betreft de topsnelheid blijft het voorlopig nog gissen. Eerst wat roderen hé...
02-05-2012 om 18:09
geschreven door Nobi-ben-kenobi
Reeds enkele jaren droomden we, telkens we de aankondigingen voor ogen kregen, stiekem van Spa Italia. Nooit voordien namen we enig initiatief om deel te nemen aan dit jaarlijks weerkerende evenement. Langs de ene kant sprak het ons steeds geweldig aan, doch als tegenpool was er tevens een soort afkerige houding en wel om twee redenen: ten eerste vonden we ons piepklein oudje niet echt passen tussen het hedendaagse italiaanse geweld, zeker niet op een bloedmooi en razendsnel circuit dat Francorchamps wel is; ten tweede waren de, toch wel, redelijke entreegelden ook een struikelblok. Dit jaar was het anders. Met meer dan 30 PK onder de motorkap kregen we plots moed en misschien wat grootheidswaanzin en de inkomprijs namen we er dan maar bij. Ten slotte zijn we beiden niet-rokers, daar spaar je wel een centje mee uit dat je ergens anders kan investeren. Enfin we besloten om ons in te schrijven en om bovendien deel te nemen aan één van de vier "Grande Parades". Zo'n "Grande Parade", dat moest wel lukken. Het is tenslotte geen race ... Op voorhand ook eens geïnformeerd bij voorzitter Ivo die toch wel enige ervaring heeft met dit gebeuren op en rond het circuit, en wel over: waar we best konden gaan staan met de camper en of er eventueel een mogelijkheid was om binnen het circuit te overnachten. Ivo stelde voor dat we ons zouden engageren als medewerker tijdens het weekend en dan was het geen enkel probleem om ons "huisje op wielen" binnen de poorten te plaatsen. Als tegenprestatie moesten we dan wel de clubstand mee opzetten en nadien weer afbreken en ook toezicht houden op de Fiats die, tijdens de twee dagen, gebruik zouden maken van de voorziene parking van Fiat Club Belgio. Zeg maar fungeren als een soort parkeerwachter. Zo gezegd, zo gedaan. Op vrijdag 27 april plaatsen we de 500 op de remorque en omstreeks 15.00 uur trokken we richting Luik. Zoals gebruikelijk rond dit uur verliep de trip niet zonder fileleed. Rond 17.30 uur waren we in de buurt. Ivo, die ons stond op te wachten op de parking "kant Ster", wist ons te vertellen dat er de dag voordien een grondverzakking was geweest en dat we moesten rondrijden om, via Blanchimont Gate, binnen te geraken. Campers en vrachtwagens kunnen namelijk enkel via deze ingang de Paddock bereiken. Iets later dus, samen met de voorzitter, richting ingang gereden. Na een halfuurtje wachttijd; verschillende telefoontjes en drukpogingen op de parlefoon, ging de slagboom eindelijk omhoog en konden we het Walhallah van de racerij betreden. Onmiddellijk beide campers opgesteld en, bij het avondmaal, een kasteelwijntje gekraakt. Op zaterdagmorgen, na een verkwikkende douche en een stevig ontbijt, met z'n beiden begonnen met de clubstand op te zetten en met het aanbrengen van de nodige signalisatie zodat de clubleden en andere Fiatisti ons makkelijk zouden vinden. Stilaan begon er ook leven te komen op de andere standen zoals Lancia; Ferrari; Abarth enz... Voor mijzelf begon meteen ook de voorbereiding tot hetgeen het summum van het weekend zou worden: de Grande Parade. Omdat ik op voorhand ingeschreven had, plaatste de organisatie mij in GP1. Dit wil zeggen op zaterdag tussen 10.00 en 11.00 uur. Net op dat ogenblik arriveerden ook Tom & Jamie met hun camper aan de ingang. Ook zij zouden fungeren als helpers op de FCB-stand. Ze stonden echter ook voor een gesloten slagboom en dienden noodgedwongen even te wachten tot mijn rondjes gereden waren alvorens ik hun de inkomtickets kon bezorgen. Mijn optreden in de Grande Parade 1 is te volgen via deze link: http://youtu.be/IMszQXdh1WE Let op de witte camper in de bocht "Paul Frère", rechts naast achter het hek. Daar staan Tom en Jamie naar het gebeuren te kijken. Al snel bleek de Grande Parade weinig gemeen te hebben met een parade. Ik schat dat de pacecar toch regelmatig snelheden ontwikkelde van 140 kilometer per uur. Maar ook al waren wij "de slak" op de omloop, toch kregen we verschillende omhooggerichte duimen uit de Ferrari's, Lamborghini's en Maserati's, wanneer deze ons voor de zoveelste keer dubbelden. Het moeilijkse stuk voor ons bolleke was de Raidillon met z'n sterk stijgingspercentage en de daarop volgende Kemmel wat bijna één kilometer vals plat is. Het moeilijkste stuk voor mijzelf was de afdaling tussen Bruxelles en de Double Gauche. Een heel huzarenstukje om, met de trommelremmekes, onze dikke 600 kilogram (auto + bestuurder) net genoeg te kunnen laten vertragen om de voorkomen dat de "Double Gauche" een "Enkele Rechtdoor" zou worden. Vermelden we ook nog dat het asfalt enkel op de ideale rijlijn al opgedroogd was en de rest nog vochtig lag. Door onze beperkte snelheid moesten we noodgedwongen regelmatig van de ideale lijn afwijken om de snelle jongens te laten passeren. Uiteindelijk reden we, op een goede 53 minuten, toch een mooie 65 kilometer. Wat neerkomt op ongeveer 75 km/u gemiddeld. Zo traag is dit nu ook weer niet voor een vijfhonderdje van 42 jaar oud. Na deze unieke ervaring onze twee extra helpers binnen geholpen en mij verder van mijn taak gekweten. Alhoewel de voorspellingen het ergste deden verwachten waren de weergoden ons zeer gunstig gezind. 's Avonds waren het aangezicht en de onderarmen redelijk rood gekleurd. Wanneer na 18.00 uur de laatste Fiat Coupé van het parcours verdwenen was en het geluid van de brullende motoren stilaan uitstierf, konden wij onze beentjes onder tafel zetten en bij een overheerlijke bbq een volgend flesje kraken. Alhoewel Ivo ons verteld had over de nachtelijke rust in deze omgeving, werden we, iets na middernacht toch plots opgeschrikt. Uit de luidsprekers klonk plotseling zeer luide muziek over de paddock. Op dat tijdstip hadden we niet echt meer zin om onze beentjes nog eens uit te zwieren, bovendien was de songkeuze ook niet meteen je dat waar we wild van werden. Nadien hebben we gehoord dat er blijkbaar een storing zou zijn opgetreden waardoor dit alles toch meer dan een halfuur geduurd heeft. Tegen de morgen aan begon het dan ook nog te regenen, al was het maar een beperkte bui. Zondagmorgen dezelfde routine als de dag voordien. Alhoewel de weersomstandigheden een ietsje minder waren, zou er toch meer volk over de vloer komen dan de dag voordien. Zo maakte ook Ronny Van Roosenbroek zijn opwachting op onze parking en wel met zijn perfect gerestaureerde Fiat Abarth 750 Zagato (double bubble). Meteen een ferme blikvanger voor de talrijke bezoekers. Ook Ronny zou, om 15.00 uur, nog een uurtje rondtoeren op het snelle asfalt. Wijzelf hadden, door de grotere opkomst, iets meer problemen met de inrichting van de parking. Ivo kweet zich van zijn taak als PR-man door de gasten van spijs en drank te voorzien en, met de nodige sympathie, aan te sporen om een lidkaartje te tekenen. En ik denk dat dit redelijk geslaagd mag genoemd worden. Eigenlijk waren we een "dreamteam". Ook op zondag kwam er om 18.00 uur een einde aan de festiviteiten en konden we beginnen met alles op te ruimen. Een uurtje later stonden we gepakt en gezakt klaar en namen we afscheid van Ivo, Tom en Jamie. Zij keerden terug naar huis. Wij zouden nog een ommetje maken naar de afdamming van de Vesder in Eupen. Tenslotte was het, voor Liliane en mezelf, nog weekend tot woensdag. Eindbeschouwing: Spa Italia was een unieke ervaring die ik aan elke bezitter van een bolide afkomstig uit de laars, kan aanraden. Ik zal volgend jaar in elk geval terug van de partij zijn, tenzij de werkverplichtingen er anders over beslissen.
13-05-2012 om 19:32
geschreven door Nobi-ben-kenobi
, waren enkele dagen vroeger reeds richting Metz getrokken met de Estafette en konden dus bijgevolg onze vaste stek reserveren.
. Zo moesten we een ganse franse familie echt teleurstellen door hen mede te delen dat bolleke niet te koop is. En nog bleef vader nog aandringen: "Eh bien. Tu n'a pas un autre?" 
pffff!!!
Na onze aanwezigheid op de Spa Six Hours van 2007 en 2009, was het in 2011 nogmaals het moment om daar de benzinedampen te gaan opsnuiven. De organisatie had gekozen voor het weekend van 23 tot 25 sptember 2011. Wij kozen voor een andere formule. In tegenstelling tot onze twee vorige bezoeken, toen we met de 500 naar ginder tuften en logeerden in aparthotel "Dry les Courtis" in Robertville, vrijdagnamiddag plaatsen we onze mini Ferrari nu op de trailer en trokken die met de camper richting Francorchamps. We reden in konvooi met onze buren Jozef en Sandra met de Renault Estafette.
Zoals reeds vermeld in een vorig artikel hadden we, op een online veiling, een dubbele Solex 35 PHH op de kop kunnen tikken. Vervolgens een aangepast spruitstuk gekocht, evenals twee trompetfilters en een beugel om trillingen van de carburator te voorkomen. Bovendien waren we niet tevreden van de blauwe (verstelbare) stoterstangbussen. Bij het indrukken van het gaspedaal spoot de motorolie in het motorcompartiment. 
Reeds enkele jaren droomden we, telkens we de aankondigingen voor ogen kregen, stiekem van Spa Italia. Nooit voordien namen we enig initiatief om deel te nemen aan dit jaarlijks weerkerende evenement. 
Ik schat dat de pacecar toch regelmatig snelheden ontwikkelde van 140 kilometer per uur. Maar ook al waren wij "de slak" op de omloop, toch kregen we verschillende omhooggerichte duimen uit de Ferrari's, Lamborghini's en Maserati's, wanneer deze ons voor de zoveelste keer dubbelden. Het moeilijkse stuk voor ons bolleke was de Raidillon met z'n sterk stijgingspercentage en de daarop volgende Kemmel wat bijna één kilometer vals plat is. Het moeilijkste stuk voor mijzelf was de afdaling tussen Bruxelles en de Double Gauche. Een heel huzarenstukje om, met de trommelremmekes, onze dikke 600 kilogram (auto + bestuurder) net genoeg te kunnen laten vertragen om de voorkomen dat de "Double Gauche" een "Enkele Rechtdoor" zou worden. Vermelden we ook nog dat het asfalt enkel op de ideale rijlijn al opgedroogd was en de rest nog vochtig lag. Door onze beperkte snelheid moesten we noodgedwongen regelmatig van de ideale lijn afwijken om de snelle jongens te laten passeren. Uiteindelijk reden we, op een goede 53 minuten, toch een mooie 65 kilometer. Wat neerkomt op ongeveer 75 km/u gemiddeld. Zo traag is dit nu ook weer niet voor een vijfhonderdje van 42 jaar oud.
