de laatste tijd heb ik in niet veel meer zin,want het spookt nog altijd in mijn hoofd,ik weet het moet tijd hebben maar ik zit nog een beetje in zak en as,natuurlijk tijd heelt vele wonden maar ik moet nog mijn wonden verzorgen en dat lukt nu zo goed niet,als de kleindochter komt zie ik dat ook zij anders is, ze beseft het niet ten volle maar als oma zie ik toch dat ze er onder lijd ook al kan ze het nog niet uitdrukken daarvoor is ze nog te jong,en dat maakt van mijn hart een moordkuil,en als ze weg gaat moet ik mijn tranen verbijten,omdat ik weet hoe ze nu leeft,ze mist haar papa enorm,goed dat het nog wat school is dan verzet ze ook haar gedachten,want een mens denkt ze zit er niet mee maar 'kweet wel beter.
