Wat een leute...! Wat een plezier...! (alle teksten: copyright Annemarie)
14-11-2012
Een oppasdagje vermoeiend? Maar néén :- )
Beiden waren we vroeg uit de veren. Nog voor de kippen en de haan... namelijk vier uur... Toevallig beiden op datzelfde uur ... Ja een haha band is er wel tussen grootmoeke en het lieve kleine meisje dat ze zo vaak in haar armen kan sluiten. Beiden waren we dus ook na enkele uren (hoe kan het ook anders) doodop... 't Lieve kleintje verraste haar omaatje door bij alles wat omaatje voorstelde 'neen' te zeggen en dat was bizar... Bovendien niet zomaar 'neen'... neen, het klonk duidelijk droef, murw... dit kleine duracelbatterijtje was dit keer doodop.
Zelfs een wandelingetje, haar favorietje kon haar dit keer niet bekoren... 'Néén' klonk het ook bij die vraag....
Ook slapen wou ze niet... wat wel een bijzonder hekel punt werd als ze tegelijk duidelijk doodop was. Dus omaatje nam haar breiwerkje en plaatste een stoel pal naast het bedje van het lieve kleine meisje... en ging aan het breien... kon ze tegelijk het kleintje geruststellen... en sussen... Uiteindelijk viel ze in slaap.... Omaatje slaakte een zucht...
Een uurtje, dus niet erg lang gezien de duidelijke graad van vermoeidheid... ze was duidelijk nog niet helemaal uitgerust. Dus na een hapje eten, stelde ik het wandelingetje opnieuw voor... dit keer wel prijs.
Een goede keuze voor zowel omaatje als kleinkindje want ik sliep bijna waar ik stond, zo moe was ik. De frisse lucht, de rust buiten deed ons beiden héél véél deugd.
Na twee uur wandelen, een kaartje uitkiezen voor haar liefste mammie die bijna jarig is, keerden we huiswaarts... De wandeling duurde zomaar effekes twee uur omdat ik mijn tijd nam, rustig aan deed. Hadden beiden nood aan rust haha.
't Was een fijne wandeling... paddestoelen, mooie herfstblaadjes, en rust... o zoveel rust.
Eenmaal thuis waren we beiden zeer ontspannen... en mijn lieve kleindochtertje at in een mum van tijd al haar fruit op... Omaatje nam een biertje en dat smaakte.
De energie was terug... we zongen en dansten en kropen op handen en knieën het hele huis rond. Ja, je leest het goed... dit omaatje vernam dat kleindochtertje enkele weken geleden voor het eerst kroop (nadat ze eerst kon stappen, zelfs lopen... :lol: en dus besloot ze dat even uit te proberen en even te vergeten dat ze niet meer die jonge mam was die zelfs rond de tafel kroop met haar kindertjes maar een omaatje die naar de zestig ging. Zij kroop voorop en kleinkindje achterna en soms draaiden ze om... Lachen joh...!
Omaatje was vreemd genoeg doodop eenmaal thuis en haar schouder, hals, pols en knieën voelen stram... hoe kan dat nou? :-D Onbegrijpelijk toch?
Hallo, ik ben Annemarie. Dit blogje ben ik vooral begonnen omdat ik een uitlaatklep miste om de vreugden van een omaatje te zijn te kunnen delen. Er is hier geen maatje in mijn huis om al dat geluk en het plezier mee te kunnen delen. Ik vertegenwoordig misschien dat soort omaatjes dat groot en klein in een deuk legt. Het kan me weinig schelen hoor. Er is op zulke ogenblikken maar één ding dat telt=dat mijn kleinkindjes dolle pret hebben én ik niet minder...! Ik zing, dans, speel en doe lekker gek, geniet van de verwonderde blikken in hun oogjes. Die blik verandert al spoedig in een blik vol verwachting voor nog meer jolijt... Olé...! Dat ik na afloop geen stuiver meer waard ben, kan me evenmin veel schelen. Die heerlijke uren neemt niemand me af en rusten doe ik erna vanzelf... simpelweg omdat ik haha tot niet veel anders meer in staat ben. Blijkbaar werk ik erg inspirerend op mijn omgeving want menige keer hoor ik andere kindjes in de omgeving vragen aan hun grootouders of ze dat ook willen spelen met ze, omaatjes en opaatjes voeten bedelven onder zand of zandtaartjes bakken en 'smoutebollen' van zand, joelen, zingen, springen, een wilde rondedans uitvoeren in een tent en water gieten over voeten in waterbestendige sandalen, Ierse, Schotse dansen en walsen, twisten en shaken en in een wildernis van een tuin op avontuur gaan. Soms ben ik zelf verwonderd over het feit dat mijn botten nog niet gebroken zijn door al die stunten maar ik ben wel best voorzichtig hoor. :-) Enne wat (schoon)dochters en (schoon)zonen betreft die al grappend zeggen dat je niet bij ze hoort, dat maakt me slechts nog meer aan het lachen. Dolle pret...! Ik ga liever gek dood dan bloedserieus.
Omaatjes wereld...!
