Wat een leute...! Wat een plezier...! (alle teksten: copyright Annemarie)
24-11-2012
Wat een heerlijke namiddag... !!!!
Wat een overheerlijke namiddag met het kleine meisje en haar mama...! Mijn oudste dochter zou naar enkele speelgoedzaken gaan met het oog op de goede sint... :-D Natuurlijk ging omake graag mee... Ik verwen mijn kleindochtertje zooooo graag... in naam van de Sint natuurlijk... :-D Alle kleinkinderen normaal gezien... dat spreekt vanzelf... maar tja... dat is uiteraard afhankelijk van bepaalde elementen die we hier in dit blogje niet ter sprake willen brengen. Ik leerde mezelf beschermen... en ook te genieten van de mensen die mij een warm hart toedragen. De anderen zoeken het zelf maar uit. Het leven is kostbaar en de mensen erin waardevol. Wie dat niet weet, beseft, ziet en zijn tijd verdoet met wraak, wrok, nijd, afgunst... tja... dat is zeer jammer... maar mijn hart wordt niet langer in mootjes gehakt door gefrustreerde of jaloerse mensen. Zo is dat.
Het was dus een overheerlijke namiddag met die twee meisjes van me. Schateren met het lieve kleintje... dat doe ik... ze lacht en ik lach met haar mee... ze schatert en ik schater net zo met haar mee... De auto waarin we beiden op de achterbank zaten... schokte van het geschater van de oudste en de jongste... :-D
Toen kwamen we aan in de eerste speelgoedzaak... heerlijk hoor... Ik ben dan wel volwassen en zelfs naar de zestig toe... toch voel ik me daar net weer kind... Zo lopen er twee kleuters door de rekken vol speelgoed, eentje van 20 maanden en één van 58 jaar... haha. Ik vergeet de mensheid om me heen... vaak zijn ze zo serieus... en bekijken me met argusogen... omdat ik zo lekker geniet van het juichen en verkennen... het benoemen... en het kiezen... met 't lieve kleintje. Schateren, lachen... met grote ogen kijken.... Is het leven dan niet al ernstig genoeg misschien?
Ze komt nergens aan... omdat ook omaatje alléén maar kijkt (we moeten toch het goede voorbeeld geven?)... en wàt ze koopt voor het kleintje.. nu dàt mag het kleintje ook vastnemen.
Een leuke kerstmuts met Mickey Mouse erop... en een boekje van Sinterklaas want ze kende door dat andere boek slechts Zwarte Piet... :shock: hem stak ze royaal haar hand uit... maar bij Sint kwamen prompt traantjes met tuitjes... :cry:
Dan kocht ik nog wat leuks voor in onze eigen woonkamer... daar kunnen we allemaal van genieten... Allemaal= zij en wie weet nog andere kleinkindjes die na haar misschien ooit ook omaatjes woning zullen verblijden met hun komst... Ik kocht een houten winkeltje met twee kratjes, één met houten groenten en één met houten fruit... (omaatje houdt van duurzaam speelgoed)... en tja... omdat ik het zooooooooooo leuk vond... ook nog een met een bakje met plastic flesjes.... Ik ga daar na de feestdagen een leuk plekje voor uitzoeken in onze piepkleine woonkamer en dan leuk telkens het lieve kleintje komt... gaan we 'winkeltje spelen'....
Het is een kadootje voor omaatje... én voor àlle kleinkindjes... en ik ben zo gelukkig als wat... voel me net weer een kind... verheug me al op het spelen met haar... of het gadeslaan van het lieve kleintje, de grootste schattebout van de hele wereld wat mij, haar omaatje betreft....
Leuk ook voor haar mama en papa en tanteke terwijl omaatje in de keuken wat lekkers maakt, kunnen zij lekker de boel daar leegkopen... Allemaal biofruit en biogroenten natuurlijk... wat dacht je dan.
Tjonge, tjonge wat heb ik genoten... maar me ook kapot gezweet. Wat maakt het ook uit... Ik kwam gelukkig terug thuis...en mijn blijdschap straalde zo van me af dat mijn jongste er gelijk ook blij van werd. Wat wil een omaatje nog meer? Niets toch? Wat geef ik nog om een koffietje in een tearoom sinds zij er is? Niets... Ik voel me gelukkig telkens ik wat leuks voor haar vind... ik hoef geen koffietjes meer of wafels met slagroom... Al wat ik voor haar vind... daar geniet ik mee van... méér, véél meer dan van een kop koffie met een wafel. De dikke kleurpotloden... een kleurboekje, een tekenblok... we kleuren en tekenen er samen op los...
Het is zo lang geleden... dat ik me nog zo gelukkig heb gevoeld... en dat dank ik aan haar komst... en aan het samenzijn met haar mam en pap en mijn jongste...
Het leven is op die momenten... wondermooi, een paradijs.
Hallo, ik ben Annemarie. Dit blogje ben ik vooral begonnen omdat ik een uitlaatklep miste om de vreugden van een omaatje te zijn te kunnen delen. Er is hier geen maatje in mijn huis om al dat geluk en het plezier mee te kunnen delen. Ik vertegenwoordig misschien dat soort omaatjes dat groot en klein in een deuk legt. Het kan me weinig schelen hoor. Er is op zulke ogenblikken maar één ding dat telt=dat mijn kleinkindjes dolle pret hebben én ik niet minder...! Ik zing, dans, speel en doe lekker gek, geniet van de verwonderde blikken in hun oogjes. Die blik verandert al spoedig in een blik vol verwachting voor nog meer jolijt... Olé...! Dat ik na afloop geen stuiver meer waard ben, kan me evenmin veel schelen. Die heerlijke uren neemt niemand me af en rusten doe ik erna vanzelf... simpelweg omdat ik haha tot niet veel anders meer in staat ben. Blijkbaar werk ik erg inspirerend op mijn omgeving want menige keer hoor ik andere kindjes in de omgeving vragen aan hun grootouders of ze dat ook willen spelen met ze, omaatjes en opaatjes voeten bedelven onder zand of zandtaartjes bakken en 'smoutebollen' van zand, joelen, zingen, springen, een wilde rondedans uitvoeren in een tent en water gieten over voeten in waterbestendige sandalen, Ierse, Schotse dansen en walsen, twisten en shaken en in een wildernis van een tuin op avontuur gaan. Soms ben ik zelf verwonderd over het feit dat mijn botten nog niet gebroken zijn door al die stunten maar ik ben wel best voorzichtig hoor. :-) Enne wat (schoon)dochters en (schoon)zonen betreft die al grappend zeggen dat je niet bij ze hoort, dat maakt me slechts nog meer aan het lachen. Dolle pret...! Ik ga liever gek dood dan bloedserieus.
Omaatjes wereld...!
