Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
18-10-2025
MISSIEZONDAG
19 OKTOBER 2025 – MISSIEZONDAG
IS HET ALLEMAAL DE MOEITE WAARD?
‘Pater, het is goed dat je eens naar huis gaat om wat te rusten en je familie te zien. Maar blijf toch niet te lang weg, want ik kom graag luisteren naar wat jij over God te zeggen hebt.
Weet je: ik geloof in God en ik denk dat jouw God eigenlijk dezelfde is als mijn God maar jij kent onze God blijkbaar beter dan ik en daarom ben ik telkens geboeid door wat jij zegt over onze God.
Pater, als het waar is dat onze God, 2000 jaar geleden, mens geworden is, dat Hij geboren werd uit de schoot van een moeder, dat Hij kon wenen, lachen, werken en lijden, en dat Hij op 33 jaar voor ons zijn leven gaf en werd gedood. Als het waar is dat Hij uit de doden is opgestaan, dat Hij ons zijn Geest geschonken heeft en zo voor altijd in ons midden wil blijven … als wij Hem maar toelaten en ontvankelijk zijn.
Pater als dit allemaal waar is waarom hebben jullie dan zolang gewacht om ons dit te komen vertellen?’
(De echte bron van dit getuigenis is mij onbekend, maar het wordt toegeschreven aan een Boeddhistischte monnik uit Thailand)
EEN VERHAALTJE VAN PADRE FRANS
Ik woon in de Travessa 31 de Março nummer 34. Veel straten worden in Brasil met een datum aangeduid. Wat hadden we dan op 31 maart ? Dat was de dag van de militaire staatsgreep, zegt irmã Renata bitter. Nadien hebben we 21 jaar dictatuur en verdrukking doorstaan. Bijna alle straten van Tapiramutá zijn naar bandieten uit die tijd genoemd. We heben hier ook de rua Presidente Médice, de ergste van al. Tijdens zijn ambtsperiode werden ontelbare mensen gefolterd. Ik zou wel liever meteen in de dahlialaan of in de madeliefjeslaan gaan wonen. Dat kan voorlopig niet in deze stad. Maar eens gaan de bloemen hier ook bloeien ... com certeza....
(De foto’s tonen drie goede vrienden, die als missionaris werkzaam zijn of waren in Brazilië: Dom André De Witte, Frans Verelle en Jef Floren)
Tien melaatsen werden genezen, één komt er terug om Jezus te bedanken. Het deed mij denken aan een feit van enkele jaren geleden. Het gaat over een prof in Gent die, in al zijn geleerdheid, een heel eenvoudig mens gebleven is. Hij is doctor in de biologie, internationaal gekend voor waterzuivering, maar geeft ook al jaren catechese aan kinderen op de parochie. Met zijn vrouw was hij in de Veldstraat gaan winkelen, en een slinkse dief had de handtas van zijn vrouw gepikt. Het zette de prof aan het denken en hij schreef: ‘Sommige verhalen zullen nooit vergaan’, begon hij, ‘zoals die oma die met haar kleinzoon naar zee ging. Het was plezant tot een hoge golf de jongen meesleurde. Oma viel op de knieën en smeekte tot God: ‘Geef mij toch mijn kleinzoon terug, dat is al wat ik vraag.’ En wonder boven wonder, het kwam zo uit: een beetje later, wierp een golf het kind op het strand, vlak voor haar voeten. De jongen was ongedeerd, alles oké. Maar oma keek omhoog en riep kwaad: ‘toen we hier aankwamen had hij een hoedje op!’
Je zou verwachten dat ze dankbaar zou zijn en dat ze haar vreugde zou uitjubelen. Maar niets daarvan, ze mopperde! En daarom vroeg de prof zich af: ‘Kunnen we dank zeggen als iets niet helemaal in orde is?’. En hij dacht op wat hij die dag beleefd had: ‘De handtas van mijn vrouw was dus gestolen. We waren druk bezig met alles wat kwijt was: de identiteitskaart, het rijbewijs, de bankkaarten … Een hoop last en werk, en we waren nogal ontevreden. De dag was verknoeid. Maar ik kreeg opeens heel andere gedachten: als ik de dingen anders bekeek kon ik ook dankbaar zijn bij al wat er gebeurd was. Inderdaad: ik ben dankbaar dat dit nooit eerder gebeurde; en ik ben dankbaar dat hij alleen de portefeuille nam en niet mijn leven. Ik ben ook dankbaar dat hij niet veel kon stelen; maar vooral ben ik dankbaar dat hij de dief is en niet ik.’
De prof had even goed kunnen zeggen: ‘Dank u voor de miserie!’. Maar hij voelde zich helemaal niet miserabel. Want, schreef hij: ‘het is moeilijk om je miserabel te voelen als je dankbaar door het leven gaat, en als je al wat je meemaakt ervaart als een geschenk uit Gods hand.’
‘Als ze niet naar de profeten luisteren …’, zo besluit Jezus zijn gekende parabel over de naamloze rijke en de arme Lazarus. Niet alleen toen, ook nu nog zendt God zijn profeten! Misschien is het goed om er eens op te letten dat ze niet ongezien voorbijgaan!
Cesar Maes is zo’n ongekende profeet. Begin 1970 – hij was toen bijna 40, een gevierde prof met veel talent en aanzien – liet hij de wijsheid en de rijkdom van de wereld achter zich en vertrok, als missionaris naar een verloren hoek, ergens in Guatemala, om te levenbij de indiaanse bevolking, hoog in de bergen.
Hij bouwde een kerkje, bezocht oude en zieke mensen op de meest onmogelijke plekken… en overleed in 2005. Hij was toen bijna 75. Zijn belevenissen heeft hij neergeschreven in ‘ADIOS TRISTEZA’, en ik ben nog eens gaan grasduinen.
‘Voorlopig huis ik nog in het primitieve hok. Ik gaf het een moderner uitzicht met een degelijke petroleumlamp, een paar planken voor de potten en de pannen en een reeks nagels voor de kopjes, want ik heb er nu al vijf. Een plastiekzak, waarin ooit een deken stak, is het venster. De WC, die honderd meter verder staat, kan nu eindelijk ook bij regenweer gebruikt worden.’
‘Ik kook zelf mijn potje. Ik ben helemaal geen sukkelaar. Men moet eerst honger hebben om te weten hoe lekker een schotel pakjessoep smaakt. Lekker zijn ook de bananen, de tomaten, de eieren, de aardappelen, al zijn er niet telkens alle ‘oogjes’ uit, en de ruwe lappen vlees. Men moet eerst door vlooien gebeten zijn om te weten hoe weldoend een zalfje kan zijn. Men moet eerst moe zijn om van rust te genieten. De nachten zijn heerlijk, ook zonder lakens, na een bezoek te paard aan een ver bergdorp. Men moet eerst heimwee hebben naar het oneindige en naar de mensen opdat elk woord van omhoog en elke groet van een vriend verrijkende vreugde kan geven.’
‘Dit heb ik nu al beter begrepen: dat er zonder behoeften geen voldoening kan zijn en dat wie sterren wil zien in de nacht moet gaan staan.’
‘Soms heb ik het gevoel dat ik mij vergist heb, dat ik allang hier had moeten zijn, dat ik deugden heb geleerd die hier niet passen. Stiptheid? Wat een gekke uitvinding is een uurwerk, dat ons steeds op de hielen zit en aanspoort om tijd te winnen, zonder te weten waarvoor. Een Indiaan weet beter en heeft tijd genoeg. Beleefdheid? Geef mij maar de warme, vuile hand van een Indiaanse boer en de glimlachende groet van ongewassen kinderen.’
Wij steken van wal met vertrouwen in de toekomst en met de hoop dat het getuigenis van ons geloof luid en oprecht mag klinken.
‘Terzelfdertijd groeide echter de pijnlijke zekerheid dat er een onchristelijke kloof ligt tussen de theologie van de welgevoeden en de theologie van de opzijgeduwden’.
‘Voor de zwijgzame Indianen is de glimlach de taal van hun vriendschap. Ze glimlachen voortdurend.’
‘Het ouder worden doet denken. Over de mooie, kleine dingen hier, die ik in België niet kon zien, omdat daar de huizen te hoog zijn.’
‘Eigenaardig hoe volle magen niet enkel stevige buiken maar ook slappe geesten kweken.’
Geen knecht kan twee heren dienen: Je kunt niet tegelijk God dienen en de geldduivel.'
(Lucas 16,13)
HET VERHAAL VAN DE TWEE WOLVEN
Een opa zei tot zijn kleinzoon, die naar hem toe was gekomen, vol boosheid op een vriend die hem onrecht had aangedaan: ‘Laat mij een verhaal vertellen…’
‘Ook ik heb soms grote ergernis gevoeld voor hen die meer namen, zonder zich te bekommeren om de anderen. Maar woede schaadt jou maar hindert jouw vijand niet. Het is als vergif nemen en hopen dat jouw vijand zal sterven. Ook ik heb meermaals met die gevoelens geworsteld.’
‘Het is of er twee wolven in mij schuilen; de ene is goed en berokkent geen kwaad. Hij leeft in harmonie met allen rondom hem en hij neemt geen aanstoot wanneer er geen kwaad opzet is. Hij wil enkel vechten als het gerechtvaardigd is en enkel op een faire manier.’
‘Maar…de andere wolf… oei! De kleinste zaak wekt zijn ergernis op. Hij vecht met iedereen, op elk ogenblik, zonder reden. Hij kan niet nadenken om dat zijn woede en ergernis zo groot zijn. Zijn ergernis is nutteloos want die ergernis zal niets veranderen.’
‘Het is soms moeilijk te leven met die wolven binnenin mij want elk van beiden tracht mijn geest te domineren.’
De jongen keek in de ogen van zijn opa en vroeg: ‘Opa, welke van de twee wint?’
De opa glimlachte en antwoordde rustig: ‘Hem die ik voed.’
(De auteur van dit verhaal is mij onbekend)
De afgod geld
U bent mijn God,
maar er is midden in mijn leven
een gouden teken opgeheven
dat met uw macht en liefde spot.
De afgod geld
staat allerwegen voor mijn ogen
als nieuw en enig alvermogen
en roept en trekt mij met geweld.
Laat toch niet toe
dat ik mij op hem blind zou staren
en hem tot meester zou verklaren:
dat ik een knieval voor hem doe.
O maak mij vrij
van al de nieuwe aardse goden
en hun verslavende geboden;
van hebzucht en van hovaardij.
Houd U mij vast,
dat ik mijn vingers niet zal branden:
leer mij dat in uw eigen handen
het ware goud ligt opgetast.
En laat U zien:
dat ik voortaan voorgoed zal weten
hoe groot en rijk en niet te meten
de ene Heer is die ik dien.
Michel van der Plas (1927-2013)
De drie foto’s werden genomen tijdens een reis naar Roemenië in 2015. Foto 1 toont de Andrassy boulevard in Boekarest. Met dit prestigeproject wou de voormalige dictator Ceaucescu de Champs Elysées in Parijs overtreffen. Foto 2 geeft het luxejacht van dezelfde dictator. En de 3de foto werd genomen tijdens de heenreis, in Boedapest, Hongarije, met een zicht op het Burchtpaleis, vanaf de overkant van de Donau.
