2^de zondag B – 15 januari 2012

‘Spreek, Heer …’

Vandaag horen we twee verhalen over de roeping van mensen: de kleine Samuel, en ook enkele vissers.

Oude verhalen zijn het, die ook ons verhaal zijn, hier en nu. Groeien, worden wat God in ons ziet. Dat gaat niet vanzelf. We herkennen in onszelf ook andere neigingen en we zullen steeds moeten leren wat dat inhoudt en vraagt:

die mens worden, die God in ons ziet.

In die tijd stond Johannes daar, met twee van zijn leerlingen. Hij richtte het oog op Jezus die voorbijging en sprak: ‘Zie het Lam Gods.’ 

De twee leerlingen hoorden hem dat zeggen en gingen Jezus achterna. Jezus keerde zich om en toen Hij zag dat zij Hem volgden, vroeg Hij hun: ‘Wat verlangt gij?’ 

Ze zeiden tot Hem: ‘Rabbi’  – vertaald betekent dit: Meester – waar houdt Gij U op?’ Hij zei hun: ‘Gaat mee om het te zien.’ Daarop gingen zij mee en zagen waar Hij zich ophield.  Die dag bleven zij bij Hem. Het was ongeveer het tiende uur. 

Andreas, de broer van Simon Petrus, was een van die twee  die het gezegde van Johannes hadden gehoord en Jezus achterna waren gegaan. De eerste die hij ontmoette was zijn broer Simon tot wie hij zei: ‘Wij hebben de Messias 
– dat betekent: de Gezalfde – gevonden,’ en hij bracht hem bij Jezus. 

Jezus zag hem aan en zei: ‘Gij zijt Simon, de zoon van Johannes; gij zult Kefas genoemd worden, dat betekent: Rots.’

Johannes 1,35-42

 ‘Uw dienaar luistert’

Dit stukje evangelie doet ons mijmeren over onze eigen roeping. Je kan Jezus maar volgen omdat anderen over Hem spreken. ‘Luisteren’, komt eerst. Omdat anderen, zoals Johannes, naar Jezus verwezen, gingen ogen en harten voor Hem open. Onbekend maakt onbemind. Ook wij hebben nood aan mensen die bezield over Jezus spreken.

Jezus nodigt ons dus zelf uit, langs andere mensen. Maar Hij dwingt niet, Hij vraagt enkel: ‘Wat verlang je?’ Zijn vraag laat ons vrij: ‘kies je mijn vriendschap? Ik dwing je niet, maar kan je dingen achterlaten voor Mij?’

Jezus leer je niet intiem kennen door preken of boeken, maar door bij Hem te blijven in stil gebed of in zelveloze zorg voor zwakken. Die diepe momenten van innig samenzijn vergeet je niet zomaar. Zo is het ook louter menselijk: wat ons tot in de diepste vezel raakt, zindert heel lang na. We zien het hier bij de oud geworden evangelist Johannes: na vele jaren weet hij nog: toen was het, op dat uur, op die plaats; daar begon onze vriendschap te ontluiken.

Wie Jezus persoonlijk en innig ontmoet heeft, kan dat niet voor zichzelf houden. Je wil het  van de daken schreeuwen. Zo geef je die vreugde ook door aan anderen en breng je ook anderen bij Hem. Vanzelf word je apostel omdat je heel diep door Jezus geraakt bent .

Je wordt een nieuwe mens, anders dan voorheen. We horen dat hier. Simon krijgt een nieuwe naam: ‘Kefas’, rots, en die naam geeft weer wat Jezus in Hem ziet: zo betrouwbaar en stevig als een rots te worden, zodat ook na de  dood van Jezus zijn levenswerk zal verder gaan.

Wij worden christen genoemd. Zegt die naam ook iets over een nieuw leven?

Trekvogels

Wat hebben ze gehoord,

dat ze hoog boven onze hoofden doet samentroepen

en op weg zet voor de lange trek?

Het zuchten van de wind over de kaalgeschoren velden?

Een roep, een onweerstaanbaar heimwee?

Of luchten die ijl beginnen te worden in de bomen?

Het zijn maar vogels.

En toch beschrijven zij de eeuwige beweging

die het leven eigen is.

Van de seizoenen, die je leren groeien.

Van komen en gaan.

Van verder durven kijken dan de ogen raden.

Van het gekregene weer los te laten

tot je zelf bijna gewichtloos wordt,

om je dan te wagen,

onbevangen, aan een nieuwe vlucht.

De twijfelwolken in,

duikend, maar vliegend op het licht.

De enige manier om perspectief te vinden,

voorbij de horizon.

Of, na de winter,

terug te keren, met een groene tak.

Kris Gelaude

14-01-2012 om 07:35 geschreven door Omer

Maak van je leven een experiment

Hou je ervan om te experimenteren met nieuwe attitudes en gedragingen? Probeer je voortdurend je vaardigheden te verbeteren? Maak je van je leven 'actieve kennis'?

Het is niet moeilijk om  in te zien wat er gebeurt als we weigeren ons aan te passen.

Weet je wie de norm aangaf voor precisie uurwerken gedurende het grootste deel van de 20^ste eeuw? Als je antwoordt: ‘de Zwitsers’, dan heb je het correct voor. Zwitserse uurwerken domineerden de wereldmarkt voor meer dan 60 jaren en Zwitserse firma’s verfijnden continu hun meesterschap. Ze optimaliseerden minuten- en secondewijzers, schroeven en andere onderdelen. Ze ontwikkelden zelfs waterbestendige en zelfopwindende uurwerken. In 1968 kwam 65 % van de uurwerken uit Zwitserland en 90 % van de winst was voor Zwitserland.

Nu, welk land verkocht de meeste uurwerken na 1980? Juist, Japan. Na 1980 was nog slechts 10 % van de uurwerken Zwitsers en was er slechts 20 % winst voor Zwitserland.

Waarom? De Zwitsers hadden geweigerd de traditionele productie van uurwerken te veranderen en eveneens geweigerd kwartskristallen te gebruiken. Ironisch eigenlijk, want de kwartsbeweging was een Zwitserse uitvinding. Zij wilden niet experimenteren met een totaal andere manier om de tijd te meten.

Ons leven verschilt niet zoveel van dit voorbeeld. Zonder een voortdurende aanpassing van onze gewoontes en gedragingen om het beste eruit te halen, gaan we achteruit. Oudere manieren van denken zullen even goed werken als grootvaders klok in een space-shuttle.

We moeten experimenteren en groeien. We moeten ons leven omvormen tot actieve kennis.

‘Over 20 jaar zal je meer ontgoocheld zijn over de dingen die je niet deed dan over de dingen die je wel deed’, schreef Mark Twain. ‘Dus gooi  de boeien los. Zeil weg uit de veilige haven. Haal de wind in de zielen. Ontdek! Droom! Verken!’

Maak van je leven een experiment, en er zal iets moois gebeuren.

(Bron onbekend)

12-01-2012 om 08:17 geschreven door Omer

Winter

 

Bezielde wereld, waar een onzichtbare

maar zwaar ademende god

door vaart met stormen en regenvlagen

zodat de bomen zich biddende buigen

en de schepen vergaan.

 

Blinkende wereld, hij is er aanwezig

in de gele glans van de sneeuwwolken, in

het schitterende geritsel van de hagel,

deze god in het duister dat licht wordt,

het doodshemd van sneeuw.

 

Vrede blijft over in de avond,

vrede blijft over zoals een hand

ligt op het witte tafelkleed,

zoals een schip in een haven vaart,

zoals een man in de duisternis

ligt in de armen van een vrouw.

 

J.W. Schulte Nordholt

10-01-2012 om 10:58 geschreven door Omer