Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Doorheen de dagen
Ervaringen besproken
29-06-2013
ZONDAG 30 JUNI
13de ZONDAG C – 30 juni 2013
‘VOLG MIJ … OP MIJN WEG NAAR JERUSALEM'
Gods Woord kan wel eens hard aankomen; dan zouden we het liever niet horen. Wie Jezus wil volgen, moet soms veel opgeven, sterven aan zichzelf in veel kleine dingen: met geduld en offer, in verdriet en eenzaamheid.
Maar wie de Heer volgt in zijn sterven, zal ook met Hem verrijzen in zijn vreugde. Of in meer gewone woorden: wie zijn eigen belang eens vergeet, ervaart dat het deugd doet een ander vreugde te schenken.
Toen de tijd naderde dat Hij zou worden weggenomen, koos Jezus vastberaden Jeruzalem als reisdoel. Hij zond boden voor zich uit, maar toen die in een Samaritaans dorp kwamen om zijn komst voor te bereiden, wilde men Hem niet ontvangen, omdat Hij Jeruzalem als reisdoel had gekozen.
Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dat merkten, zeiden ze: `Heer, zullen we zeggen dat er vuur uit de hemel moet neerdalen om hen te vernietigen?' Maar Hij keerde zich om en wees hen terecht.
Toen gingen ze naar een ander dorp.Terwijl ze hun reis voortzetten, zei iemand onderweg tegen Hem: `Ik wil U volgen, waar U ook naartoe gaat.' Jezus zei tegen hem: `De vossen hebben een hol, en de vogels van de hemel een nest, maar de Mensenzoon kan nergens het hoofd neerleggen.'
Tegen een ander zei Hij: `Volg Me.' Die zei Hem: `Heer, sta me toe eerst mijn vader te gaan begraven.' Maar Hij zei hem: `Laat de doden hun doden begraven; u moet het koninkrijk van God gaan verkondigen.'
Weer een ander zei: `Ik wil U volgen, Heer, maar sta me toe eerst thuis afscheid te nemen.' Tegen hem zei Jezus: `Wie de hand aan de ploeg slaat en dan nog eens omkijkt, deugt niet voor het koninkrijk van God.'
(Lucas 9,51-62)
‘JERUSALEM EN VERDER’
Dit stukje evangelie tekent een keerpunt in Jezus' leven. Hij trok door Galilea, riep zijn leerlingen, genas zieken naar lichaam en ziel, en schonk vergeving aan zondaars. Nu zal Hij naar Jeruzalem gaan, de plaats van zijn lijden en dood. Hij gaat Zijn opdracht voltooien ondanks de vijandschap, die Hij zal ontmoeten: de machtigen voelen zich bedreigd, omdat Hij een liefdevolle God predikt, en geen boeman. Jezus' weg van Liefde moet verworpenheid en vijandschap meebrengen. Hij is een bedreiging voor wie zichzelve zoekt. Daarom staat er: Jezus kiest vastberaden voor die weg, die de tegenstand niet vreest, maar als een kruis op zich neemt.
Bij de eerste afwijzing al, zijn de leerlingen verbolgen. Jezus wijst hen terecht: Hij komt niet met macht en vuur, maar is de lijdende Dienaar. Hij is niet gekomen om te vernietigen, maar om tot leven te wekken! Jezus misbruikt zijn macht niet, Hij vertrapt geen mensen, maar kiest bewust voor de liefde, die haar kruis draagt, ten einde toe, tot op Calvarie.
De weg van Jezus is geen gezapig tochtje. Wie Hem volgt, moet keuzes maken. Aan die drie mensen, die Hem willen volgen, stelt Hij strenge eisen. Laten we die eisen echter goed verstaan: gezin en vrienden zijn niet verkeerd. Maar Jezus wijst mensen af die vasthangen aan wat de liefde in de weg staat. Meestal is er geen conflict tussen wat Jezus oplegt en wat menselijk schoon is. De liefde vraagt ons dat wij zorgen voor ons gezin, onze doden en onze vrienden. Wat Jezus wil, tonen wij juist door deze warme genegenheid.
Maar, uitzonderlijk, bij overdreven gehechtheid, kunnen wij niet liefdevol zijn. Dan vraagt de Heer ons te kiezen voor de liefde die zichzelf vergeet. De voorbeelden zijn extreem maar ze tonen ons: altijd moet de liefde voorrang krijgen. In de omstandigheden die het leven zelf aanbrengt, dienen wij steeds opnieuw, vastberadenenradicaal te kiezen voor die ene weg: de liefde, die zichzelf niet zoekt.
Het is niet makkelijk, maar … zo ging de Heer ons voor.
De Heilige Bruno van Keulen was de stichter van de orde van de Kartuizers, een van de strengste religieuze gemeenschappen. Iedere monnik leeft in een soort gemeenschappelijke afzondering. Een volledige stilzwijgendheid is maar een van de vele strikte regels die ze naleven.
Hun stichter werd geboren in 1035 in Keulen. Hij was een telg uit een vooraanstaande familie en studeerde in Reims en in Parijs. Eenmaal terug in Keulen werd hij kanunnik. Vanaf dan kwam zijn carrière in de Kerk pas goed op gang. In Reims was hij zowat de adviseur van de ‘kruistochtpaus’ Urbanus II.
Hij werd benoemd tot bisschop van Grenoble en zelfs tot aartsbisschop van Reims. Vooraanstaande posities, maar Bruno vond er geen voldoening in. Andere bronnen houden staande dat hij moest wijken voor de kandidaat van de koning, en dat dat de reden was waarom hij in 1083 aansloot bij de benedictijnen.
Wat er ook van zij: al snel bleek dat Bruno dat kloosterleven niet uitdagend en streng genoeg vond. Dus trok hij met zes geestverwanten de bergen van de Dauphiné in. Nabij Grenoble stichtten ze het eerste kartuizerklooster, het schitterende Grande Chartreuse.
Ondanks de uiterst strenge tucht sloeg de kluizenaarsgemeenschap van de ‘orde van de heilige Bruno’ aan. Paus Urbanus nodigde de grondlegger in 1090 uit naar Italië, waar hij in Calabrië een tweede klooster stichtte.
Het was in dit klooster dat Bruno de kartuizer op 6 oktober 1101 overleed. De weinige kartuizers die er nog zijn, vereren Bruno als hun ordestichter.
De heilige Bruno wordt afgebeeld in de witte klederdracht van zijn orde. Zijn attributen zijn een kruis of een schedel. Mijter en staf aan zijn voeten wijzen op de afwijzing van de bisschoppelijke waardigheid. Op sommige prenten komt hij mediterend voor, zonder enig attribuut.
(Bron: Ghislain Truyers – Raymond Rutten: ‘Alle Heiligen’)
---
Wie meer over de Grande Chartreuse of de Heilige Bruno wil weten kan o.m. terecht op volgende websites:
