De angst dat ik een sukkel ben, dat ik er niets van bak... die was er ook... maar die wil ik niet meer de revue laten passeren.
Ik ga ook die strijd aan... stoppen met dat oordeel over mezelf... Ik wil mezelf geruststellen, ik moet niet in alles perfect zijn, ik hoef in feite nergens perfect in te zijn. Ik mag zijn wie ik ben, zoals ik ben....
Stilaan wil ik dat vreselijke gevoel laten afnemen, hopelijk slaag ik erin... dat mensen me alleen maar mogen als ik op alle vlakken presteer... en me zo voorbeeldig mogelijk gedraag..... De mensen die me niet kunnen aanvaarden zoals ik ben... moet ik daar heus zoveel pijn door blijven lijden?
Het is dubbel merk ik... want het voelen dat het ok was hoe je was... is verlies geworden, plots werd je zelfs door mensen die je zo nauw aan het hart lagen op een wrede manier geliquideerd, waardoor dat gevoel nog werd verstevigd, het gevoel maar niet te voldoen in de ogen van je omgeving. Dat je bestaan een gezwel is, een vreselijk iets... Ik als mens, vriendin, moeder, zus, dochter, leek voor ze wel een last, een kwelling, een viezigheid, een immense belasting. Ongewenst, onbemind, verfoeid.
Het is het verleden dat nog steeds doorwerkt met zijn vergif... want ik moest na bepaalde gebeurtenissen nog meer 'bewijzen' dat ik geen onding was... dus moest ik nog meer zaken volbrengen, zelfs die ik al lang niet meer aankon. Ik denk dat ik heel erg over mijn grenzen ben gegaan... door altijd maar hele zware zaken te blijven trotseren. Na nog enkele zware klappen leek ik niet alleen dat maar mijn hele zelf opgegeven te hebben.
Nu voel ik me beter. Om dat besef en dat ik aan zoveel mogelijk van die ellendige zaken wat wil veranderen, wat ten goede zal komen aan mijn psychisch welzijn, daar ben ik zeker van. Het ziet eruit als een onoverkomelijk puinhoop... daarom wil ik die ook niet in zijn geheel aanschouwen.
Kleine stapjes zetten, ieder stapje is er één. Je moet ergens beginnen als je leven in puin ligt. Als je jezelf niet meer vindt. Een puzzel waarvan de stukjes op een enorme hoop liggen en waar de afbeelding volledig de mist inging... Waar begin je? Met welke van die duizenden stukjes kan je iets beginnen vormen.
In het klein oefen ik daar waar ik gisteren gestart ben... Terwijl ik materie bewerk, bewerk ik ook mijn brein, mijn gevoel, mijn gedachten... ga die angsten en die onzekerheid te lijf....
Het is ook goed dat ik nog iets anders als een project ben gaan zien. Een angstige daardoor nogal onvoorspelbare hond trainen. Dat is het voordeel van mijn 'aanvoelen' en dat moet ik 'terug' gebruiken. Al was het in het begin een nachtmerrie, een hel en meer dan belastend voor mijn psychisch gestel. Wellicht had dat te maken met een combinatie van een doorbreken van mijn ritme... onder druk staan door allerlei... en de angst, het op dat ogenblik ook teveel te verwerken krijgen en niet echt klaar zijn voor die 'opdracht'.
Door druk komen de akelige gedachten en de nare drang in vaak zeer sterke vorm naar boven. Dan weegt het leven zo zwaar dat ik het nog minder aankan dan anders.
Nu al enkele hinderpalen er niet meer zijn en ik rustig mijn eigen ritme kan volgen... voel ik me veel meer in staat me toe te leggen op de strijd in mezelf... om op te boksen tegen de angst, ontreddering telkens de aardige hond verwerd tot een agressieveling. Uit angst... dat weet ik, begrijp ik....
Door allerlei op te zoeken en uit te proberen, vond ik een tot hiertoe goed werkende techniek bij deze hond. Hij gaat ondertussen niet meer over de rooie, liet niet eens één blafje meer... waar die voordien volledig mesjogge en onhanteerbaar werd bij nog maar de stomste prikkel.
Dat sterkt zijn vertrouwen in hemzelf maar ook het mijne en dat werkte als in een vicieuze cirkel maar dan helemaal de goede kant op. Stilaan probeer ik stapjes (pootjes) verder te gaan... en hem te confronteren met situaties waarbij die voordien witheet werd... Ik blijf echter uiterst voorzichtig en laat die zaken nooit te lang duren... even 'aanraken' bij wijze van spreken, dat volstaat. Te grote stappen in één keer is noch voor mens, noch voor dier goed, is althans mijn ervaring.
Het is opnieuw een proces geworden van vertrouwen hervinden in mijn eigen capaciteiten en in de hond... én het belangrijkste van alles... dàt de hond vooral vertrouwen krijgt in zijn begeleider... want een angstige en onzekere hond voelt als geen andere aan dat hij niet op je kan rekenen en wordt daardoor zo mogelijk nog onvoorspelbaarder.
Stilaan begin ik het zelf leuk te vinden die trainingen... ik lach en prijs en loop met hem mee. Zo krijg ik steeds meer beweging ook... want waar ik voordien nog amper kon lopen, voel ik dat het nu beter gaat.
Maar... ook ik let zorgvuldig op mijn grenzen. En moet dat blijven doen. Het is enorm moeilijk... maar in dit geval gaat het me beter af dan naar mijn omgeving en andere mensen toe... daar raak ik steeds verstrikt in die val van emoties, angst, onzekerheid... bang dat ze me verkeerd begrijpen en me afwijzen, vergooien, boos op me zullen worden en me zullen mijden. Om nog maar te zwijgen van het omgaan met de emotionele chantage die ze soms plegen... dan geraak ik helemaal het noorden kwijt.
Ik voel verdriet... dat is net zo raar... verdriet bij dat priempje geluk dat er weer af en toe door priemt. Het lijkt wel alsof dat verdriet daardoor precies voelbaar is. Ik voel ook veel angst en daarom laat ik die priempjes geluk zoals gisterennamiddag en na de laatste sessie, de priempjes hoop, geluk, moed zo vlug mogelijk weer elders, bang voor wat erna vaak opnieuw volgt.
Voorzichtig, uiterst voorzichtig laat ik die priempjes toe. Ik hang er niet te veel hoop aan op... te gevaarlijk. Beter ze stilletjes ergens laten zijn. Teveel hoop doet dodelijk wanhopen... bij tijden... heb ik te vaak ervaren.
Blij zijn met die seconden, minuten, uren... ze niet echt koesteren... maar wel stilletjes, voorzichtig zo lang ze sluimeren, laten sluimeren. Dat voelt veiliger, minder angstaanjagend.
Ik merk dat ik het niet zo goed kan weergeven als ik wel zou willen.
