In het betoverende dorpje Oosterbeek werd op een zonnige lentedag

een speciale zieltje geboren: Catharina Wilhelmina.. met de helm op!  

Ik dus en ze noemden mij Karin, nummer 5 op de rij van 6.

Het geboortevlies dat nog om mij heen zat,

symboliseerde niet alleen mijn razendsnelle en unieke entree in de wereld,

maar ook de openheid waarmee ik de gaven vanuit het licht zou mogen gaan ontvangen.

Vrolijk dartelde ik dus heerlijk door de grote tuin van ons ouderlijk huis Dreyeroord en ja,

als kind al groeide ik op in een wereld die gevuld was met kleuren

die helderder schenen,

geluiden die dieper resoneerden en emoties die intenser voelden.

Mijn geboorte met de helm op maakte mij ontvankelijker

voor subtiele signalen uit het universum,

en al snel kwam de ontdekking dat ik een bijzondere connectie had

met het licht om mij heen, alleen dacht ik toen nog dat elk mens dat had.

Je kunt ook zeggen, een HSPertje met een groot emphatisch vermogen,

alleen had men in die tijd daar nog nooit over gehoord,

af en toe wat eenzaam ook daardoor.

Blij met alle inzichten van nu.

Mijn gevoeligheid bracht dus uitdagingen met zich mee.

Omdat ik altijd dacht dat anderen om mij heen dezelfde diepgaande ervaringen hadden, moest ik door diepe dalen.

Mensen misbruikten soms mijn goedheid, maar toch..  

te midden van de duisternis ontdekte ik een innerlijk licht dat onuitputtelijk Is.

Even terug grijpende..

Geboren dus in het pittoreske Oosterbeek, bracht ik mijn vroege jaren door

te midden van de rustgevende bossen,

samen met vier broers en één zus dus.

Ons thuis was Dreyeroord,

een hotel dat niet alleen vier muren en een dak bood, maar een plek

"waar Meneer zich thuis en Mevrouw zich uit voelde."

Het was een bijzonder huis, doordrenkt van warmte en omringd door de natuurlijke schoonheid van de bossen.

het stond midden in een inmens grote tuin vol grote bomen.

Wij hadden liefhebbende ouders en werden opgevoed met

het geloof in Jezus Christus die voor ons gestorven was.

De onderliggende band tussen broers en zus

was ook van veel waarde en nog.

Jammer dat onze ouders, mijn zus en 1 broer al zijn voorgegaan,

maar nog altijd heel dicht in ons hart.

Mijn moeder kon uitmuntend koken en daardoor was er voor ons

een kindermeisje als rechterhand van haar.

Thea Salemink

hier mochten mijn broer Roland en ik (rechts)  met haar huwelijk meehelpen

 Natuurlijk gebeurden er in die tijd ook van alles en nog wat welke mij sterk wisten te raken

Veel blijdschap had de overhand.

Zo mocht ik de rechterhand zijn  van en bij W.G. van der Hulst jr.

en werkte mee aan zijn werken  die gekoppeld waren aan

het boek “”De Soete Suikebol” welke zijn vader ooit schreef

en hij als jonge knul had geïllustreerd en

nu hernieuwd werd voor de NCRV tv verfilming, intens van genoten

en in de avond bezocht ik de Kunstacademie te Arnhem.

Mocht mee helpen in het hotel en leerde op veel fronten

en zag hoe mijn broers en zus zich ontwikkelden.

Het voelde voor mij aan als wat je ziet in de film van

de Fam. Von Trap in de Sound of Music.  

30-01-2024 om 00:00 geschreven door Love and Light

In 1974 trouwde ik met Paul, de vader van mijn zonen Marco-Paulo en Micha.

Het was een tevreden huwelijk van 16 jaar waar de gezelligheid hoogtij vierde

en nooit een onvertogen woord in voor viel.

Dit huwelijksfeest, 24 Januari 1974,

vierden we samen met een groot aantal vrienden en familie

welk een weekend duurde en in t ouderlijk huis, "Dreyeroord" plaats vond,

en wat ik mij vooral herinner is dat de tuin vol stond met narcissen en we zonder jas heerlijk buiten in de zon de foto s konden maken,

de liefde en warmte om ons heen en stralende mensen.

Mijn jeugdvriend Dieter was onze fotograaf en

zijn vriendschap duurde tot de dag van vandaag. prachtig!

Natuurlijk had ik wel meer vriendjes, ze noemden mij toen Kaatje Floep

omdat ik een vrolijk dartele vlinder was in die tijd.

Op de kunstacademie werd ik Katja genoemd naar mijn moeder,

daar er 3 meiskes in mijn klas ook zo heetten.

In Oosterbeek werden beide zonen geboren op een behoorlijk heftige manier,

waardoor ik over dit onderwerp en vele anderen goed mee kan praten en luisteren.

Mijn eersteling Marco-Paulo, geboren Mei 1976, een diamantje, de parel van mijn hart

was oorspronkelijk met een broertje opgestart

en dus t woord verloren tweelinghelft is mij niet vreemd. 

Deze schat werd bwv spreken met t potlood tussen zn. vingertjes geboren,

kunstenaar in hart en ziel.

https://yoo.rs/parel-van-mijn-hart-1485361689.html

Micha kwam.. ging..  en werd alsnog geboren, een zonnetje

dat altijd zijn hart open heeft voor het welzijn van zijn medemens

en bij alle vragen wel een antwoord klaar heeft,

vooral in daden en wensvervullingen. 

3 Rechterhanden en zo technisch als wat.

Wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen, wat een rijkdom.

https://yoo.rs/micha-1486211404.html

Hoe grappig kan het gaan als je uiteindelijk na jaren het besef hebt

zoveel op elkaar te lijken, mooi

Beide zonen zijn net als ikzelf hoogsensitief en emphatisch,

waar we heel dankbaar mee zijn, toch ook vele jaren mee moesten worstelen,

vaak sta je wat eenzaam in de wat hardere wereld.

20% van de mens heeft dit, dat zegt dus wel genoeg lijkt mij.

Het komt niet in ons op om een ander bewust te kwetsen

en vinden het fijn dat inzicht en begrip onze rijkdom is.

Hun vader Paul kent dit dus ook niet en leeft zo hij dat fijn vind

met minder interesse wellicht omdat hij weer anders in elkaar steekt,

desondanks dankbaar zulke mooie zonen te hebben gekregen samen

en na 16 jaar huwelijk gingen we ieder ons weegs.

15-02-2024 om 00:00 geschreven door Love and Light

https://blog.seniorennet.be/ons_leven_in_oosterbeek/?fbclid=IwAR0Ev_A-j-tWNs-5OcHViuMvtKjsGJSzrwQEr_ZfSMDF1rUxXKA6IUv9niQ

Klik maar op de link hierboven

16-02-2024 om 00:00 geschreven door Love and Light

https://atelierdequast.nl/

klik maar eeens op de link voor mijn nieuwe website

rechtsboven zie je 4 streepjes voor t volgende blad

https://blog.seniorennet.be/atelierdequast/

 ook bovenstaande link meer over t leven in atelier de Quast

29-02-2024 om 00:00 geschreven door Love and Light

Wat is een empaat?

https://nieuwetijds.com/waarom-is-het-belangrijk-een-empaat-te-zijn/

Empatisch vermogen is het vermogen zich in te kunnen leven

in de belevingswereld van anderen,

kort gezegd: hoe het is om hen te “ZIJN”.

Emphatie

Een persoon die zich bevindt op het niveau van het hart voelt empathie voor anderen.

Of hij wel of niet ooit zelf de ander zijn pijn ervaren heeft,

is irrelevant aan zijn vermogen om het te herkennen en op gelijke voet er mee te komen.

Hij is in staat zichzelf in andermans schoenen te plaatsen.

De persoon die empatisch vermogen heeft, houdt zich niet bezig met zichzelf,

maar houdt zich bezig met de ervaring van de ander. 

Hij is niet bang zijn eigen pijn te voelen

en is daardoor ook niet bang om iemand anders’ pijn te voelen.

Het doel van empathie is te zien,

voelen en weten wat de ander ervaart,

onafhankelijk van de eigen ervaringen.

Omdat zij niet bang zijn om menselijk lijden te voelen, voelen zij dit OVERAL.

Bedenk dat een empaat een subliem afgestelde antenne heeft

die duizenden radiofrequenties oppikt, dag en nacht.

Een empaat staat voor de taak te leren – niet hoe hij beter afgestemd moet zijn –

maar hoe hij de signalen die hij ontvangt kan filteren.

Hij moet zich de kunst van onderscheidingsvermogen eigen maken

wil hij zijn eigen geestelijke gezondheid kunnen behouden.

***

Klik maar op de link bovenaan dit bericht als het je interesse heeft

01-03-2024 om 10:45 geschreven door Love and Light

Van de hak op de tak, steeds iets van toen door elkaar kiezende

***

In het najaar van 1981 besloten wij om naar Huissen te verhuizen .

Dit was een avontuur op zich,

met dozen vol herinneringen die van de ene plek naar de andere werden gesleept.

Toen wij eindelijk onze intrek namen in ons nieuwe huis,

werden wij begroet door een verrassing die wij niet hadden zien aankomen.

Overal waar wij keken, waren vlaggetjes neergezet,

als een kleurrijk welkomstcomité van de buurt.

Het was een lief gebaar, maar het duurde niet lang voordat wij ontdekten

dat de vlaggetjes niet het enige waren wat de straten sierde.

De leerlingen van de basisschool hadden een spel bedacht waarbij

hondenpoepjes werden gemarkeerd met kleine vlaggetjes.

Een ongewoon tafereel, maar wij konden niet anders dan erom lachen.

Toen de winter zijn intrede deed,

bracht ik mijn tijd door met het plannen van een prachtige tuin.

Geïnspireerd door mijn liefde voor natuur en schoonheid,

ontwierp ik een tuin met sawa's vol vaste planten en wilde flora.

Kleurrijke bloemen bloeiden tussen het groen,

terwijl delicate orchideeën zich verstopten onder de bladeren.

Het was een plek van rust en verwondering,

waar ik graag mijn tijd doorbracht.

Op een nacht hoorde ik via de radio over een speciale aanbieding:

gratis kinderkopjes voor wie zich als eerste meldde.

Dat werd ik dus en diezelfde nacht reed er een grote vrachtwagen voor

en die stortte  een extreem grote berg kinderkopjes voor het huis

Meteen wist ik dat dit perfect zou passen bij mijn tuinontwerp.

Met een glimlach op mijn gezicht begon ik aan het avontuur

om ze te verzamelen en ze in mooie rondingen te leggen,

als kronkelende paden door mijn groene oase.

En zo werd mijn nieuwe thuis in Huissen

niet alleen een plek van verrassingen en avonturen,

maar ook een bron van vreugde en creativiteit.

Elk hoekje vertelde zijn eigen verhaal,

gevuld met herinneringen aan het voorjaar van 1982 en alles wat daarna kwam.

toch ga ik eerst weer terug naar onze jeugd en alle herinneringen

03-03-2024 om 20:31 geschreven door Love and Light