Willem Vermandere heeft een aangrijpend lied geschreven over Vladslo.
In ‘t Praetbos buiten Vladslo, van God en mens verlaten, ligt de jonge Peter Kollwitz, in een massagraf van soldaten en ik ken geen vrediger wereld, geen roerlozer bomen, geen schoner kathedrale, om te bidden en om te dromen.
Je mag er ook nootjes rapen, of stilletjes mediteren, als z’op uw rechter kake slaan moe’j de linkere ook presenteren daar komen soms kinders spelen en geliefden heel teder vrijen, want ‘t mos is daar zo zacht, om te slapen en om te schreien.
Schaam je maar niet om je tranen, je mag daar ook nere knielen en prevel de dode namen van de dertigduizend zielen, ze kwamen uit Duitsland de moeders en de vaders in grote getallen, om zwijgend ‘t hoofd te schudden, ‘ach mein Kind ist hier gefallen.’
Voor al dat nutteloos sterven, al dat afgeknakt jong leven, waar is die God van den hemel, die ons hier vrede kan geven, waar zijn nu de dwaze officieren, al die leuzen zo lelijk gelogen, niets dan versteende vaders en moeders diepe gebogen.
In ‘t Praetbos buiten Vladslo, op dat massagraf van soldaten, staan nu Käthe Kollwitz’s beelden, van God en mens verlaten en ik ken geen heviger wereld, geen menselijker bede, dan die twee donkere stenen, die zo diepe schreien om vrede.
Käthe vatte reeds in december 1914 het plan op een herdenkingsmonument voor haar zoon te maken. Ze wou via haar kunstwerk ook spreken uit naam van alle ouders van wie een zoon was omgekomen.
Haar jongste zoon Peter had bij het uitbreken van de oorlog vrijwillig dienst genomen. Hij was in de nacht van 23 op 24 oktober 1914 gesneuveld ter hoogte van Esen. Hij werd door zijn kameraden op het Roggeveld begraven.
De beeldengroep ‘Treurend Ouderpaar’ is ontworpen door de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. Zij was gehuwd met dokter Karl Kollwitz en samen hadden ze 2 zonen: Hans en Peter.
Links een man, de armen over elkaar tegen het lichaam aangedrukt. Het gelaat heeft een sterk gesloten uitdrukking, met diepliggende ogen, de mondhoeken naar beneden getrokken.
In Frankrijk ontmoet ze Georges Ladoux die voor de Franse spionagedienst werkt. Hij kent Mata Hari van de rapporten die over haar verschenen waren. Hij vraagt haar om voor de Franse regering te gaan spioneren. Ze zou er een hoop geld voor krijgen en Margaretha gaat akkoord. Hoewel ze nu de Duitsers beduvelde was ze niet van plan hetzelfde te doen met de Fransen. Ze legt contacten met Duitse officieren, die dachten dat ze voor hen spioneerde, en hoort ze uit. Die informatie levert ze weer keurig af bij de Fransen.Maar in februari 1917 gebeurt het onvoorstelbare: de Fransen arresteren haar voor spionage. Na een kort proces wordt Mata Hari ter dood veroordeeld. Een vuurpeloton beëindigt haar veelbewogen leven op maandag 15 oktober 1917. Ze wilde niet geblinddoekt worden. Volgens de legende blies ze nog een kus naar de twaalf soldaten die haar seconden later doodschoten.
