Het is me dan toch gelukt : ik heb mijn blog aangemaakt, na veel kleine computerprobleemkes.. .Terwijl ik zat te babysitten op ons lief klein puppietje Kira:
vanaf nu kun je me hier volgen want: "OPA GAAT OP STAP".

"Naar waar?" "Santiago de Compostela"

"Met de fiets weeral?" "Neen, te voet!"

"En waar vertrekt ge?" "Van thuis uit, de deur achter mij dicht en weg!"

"Toch niet alleen?"
"ja helemaal alleen, maar ik zal wel overal mensen ontmoeten, of een hond om tegen te klappen. En als het erg lang duurt, dan babbel ik met mijn rugzak, mijn huisje op mijne rug voor 4 maanden."

Ik zal mezelf ongetwijfeld meermaals tegenkomen, maar ik denk dat dit eens goed zal zijn voor mij. Honderd  en tien dagen zorgen voor mezelf, genieten van de natuur rond mij en van alle mogelijke weersomstandigheden: een klein stukje van de winter, de hele lente en nog een heel klein stukje van de zomer van 2012.

Al vele jaren wou ik graag eens voor een hele poos "uit het leven stappen".

Nee, niet echt natuurlijk, maar figuurlijk! En niet voor een of twee weken (want dat is wat kort voor mij) maar voor een langere periode. Kan ik  enkele maanden zonder jullie verder? Zonder mijn lieve (grote) familie van 6 kinderen en 6 kleinkinderen en een zevende onderweg, zonder mijn collega's op het werk in de apotheek van het ziekenhuis, en op al die andere diensten, waar ik soms opduik, zonder mijn vrienden en bekenden in de sportclub en elders die me allen zo nauw aan het hart liggen?

Al zoveel jaren zit er diep in mij een stemmetje dat stillekes fluistert, dat soms efkes wat harder roept en dan weer stilvalt voor een lange periode : "Santiago de Compostela-pelgrimstocht"

Sinds einde 2010 (nota bene een heilig jaar voor de Santiago-kenners) pasten alsmaar meer stukjes van die puzzel in mekaar. De kinderen waren nu allemaal de deur uit en ik vond het voor mezelf tijd om al eens aan mijn pensioen te DENKEN. Ik wil nu eindelijk wel eens weten wie ik ben,  wat ik al 58 jaar lang heb uitgespookt op deze "aardkloot" zoals men het zo plastisch uitdrukte in de middeleeuwen. Wat wil ik met de rest van mijn leven nog doen, want ik ben ondertussen al effe over den helft...
"IK WIL WORDEN WIE IK BEN!"

Ook waren er in mijn directe omgeving enkelen die, ofwel te voet, ofwel met de fiets, op pelgrimstocht vertrokken. En dan was er nog Arnout Houben, van Man Bijt Hond, het VRT-programma, die me, maanden aan een stuk, 1 of 2 keer per week hardop deed dromen.

Maar de aller voornaamste trigger voor dit project is echter het groene licht van Irma geweest. Ze is  mijn lieve vrouw, mijn beschermengel die al meer dan 37 jaar voor me zorgt en al zoveel lief en leed met me gedeeld heeft:  "Als je wil gaan , dan doe je het nu, ik wil niet sterven zonder dat je uw droom hebt kunnen verwezenlijken. En ik stap in gedachten heel de tijd met je mee." Dat was  in oktober 2010.

Ja, maar wat nu: Kan ik die TV wel missen en de dagelijkse krant? Hoe zal ik functioneren zonder de kinderen en kleinkinderen, de computer met al zijn mailtjes, geen reclame meer, voorstellen om kroonkurken te ruilen, uitnodigingen voor de volgende tafeltennismatch of voor  de wekelijkse jogging? Wat zal ik voelen als ik geen douche heb elke dag, geen lekker warm bedje, geen gezellige huiswarmte of een lekker, vers bereid, avondmaal? Hoe moet dat gaan met die "handwas" en zal mijn ondergoed, mijn sokken en T-shirt wel droog zijn op 1 nacht? Hoe zal ik me voelen met die rugzak op mijn rug, waarin alles zit wat ik denk nodig te hebben om 4 maanden te overleven? Deze gedachten spelen nu door mijn hoofd en maken het extra spannend, maar de onderneming gaat zeker door:

Traject : Sint-Gillis-Waas => Mechelen => Namen => Rocroi (Fr) => Reims => Vezelay => Le Puy en Velay(Camino Podiensis) => St Jean-Pied-de-Port => Roncesvalles (Sp) en dan via de Camino Frances ( Pamplona - Burgos - Leon) naar Santiago de Compostela. Alles bijeen +/- 2.600km te gaan.

Hopelijk ben ik terug thuis na 110 dagen rond 21 juni 2012.
Nog veel leesgenot en wees gerust : dit is het allerlangste wat ik ooit zal schrijven (denk ik)

Tot later
Mark

15-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

"Ik ga op reis en ik steek in mijne rugzak..."
Ik heb nog geen goeie rugzak: dat is een verhaaltje voor komende week.

Ik ga eerst wat vertellen over de stapschoenen, ook niet onbelangrijk zou ik denken: mijn huidige stappers hebben er 10 dodentochten in Bornem op zitten, ze hebben hun beste tijd zo’n beetje gehad.

Dus een hele poos terug, op 1 maart 2011, 1 jaar voor de vertrekdatum zijn we naar een outdoorwinkel gereden. In geen tijd had ik mijn HAN WAG , Banks GTX aangemeten. Het werd maat 45, voor mannen, kleur "Asche". Voor een kleurenblinde zonder veel snelheidsambities was dat wel een super-de-luxe-model.

En ja, ik heb ze enkele maanden later mogen testen in Bornem: superlicht, met zo'n GTX lijk je wel te vliegen (de eerste 40 km), maar dan ging, ook met de Banks GTX maat 45, het licht weer uit en heb ik weer afgezien tot aan de finish zoals al die andere jaren.

En in die botinnen draag je sokken. Dit weekeinde heb ik weer veel bijgeleerd: Er zijn wollen sokken en er zijn katoenen sokken. Volgens Irma neem ik best wollen sokken mee, want als je die wast zijn ze sneller droog. Volgende week gaat ze naar de markt in Stekene,  en ze brengt 2 paar voor me mee! Ze koopt niet zomaar wollen sokken, maar het zullen de echte "Coolmaxen" worden, wat me garandeert dat ik overal mijn schoenen ongegeneerd zal kunnen uitdoen, zonder dat de omgeving zijn neus zal ophalen. Als dat waar zou kunnen zijn !!! En het is niet wat de naam van de sokken doet vermoeden : "ik zal er nooit geen koude voeten mee hebben" zegt ze.

mark

20-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Als alles mee zit ben ik bijna 4 maanden weg van huis op 3 maart 2012. Misschien laat ik dan wel een leemte achter?

Wat kun je zoal doen om zulk een leemte op te vullen??!! Daar heb ik het volgende op gevonden: "Ik vraag me een puppy voor mijne verjaardag", niet alleen omdat ik puppy's graag zie , maar ook omdat puppy's leemtes kunnen opvullen.

En ja hoor : op maandag 12 december hebben we de nieuwe aanwinst voor de familie gaan afhalen in Erwetegem (boerengat van Zottegem). Het is een kleine superlieve golden retriever en we noemen haar weer Kira, net zoals onze eerste golden retriever.

Het teefje doet het prima in zijn nieuwe leefomgeving en past zich heel goed aan . Ze is heel dankbaar voor de speelgoedjes van de kleinkinderen die haar superlief en supercool en superleuk etc. vinden.

Ik hoop maar dat ze me nog zal kennen als ik terugkom, want ze heeft nu al een plaatsje veroverd in mijn hart!

mark

24-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Ja misschien wel het voornaamste ding voor de pelgrimstocht is de rugzak.

Die zal ik dag in, dag uit, op mijne rug meezeulen.

Ik vrees dat ik hem dikwijls zijn overgewicht zal verwijten, maar hij zal ook mijne beste vriend zijn op de eenzame momenten.
Ik zal hem alles kunnen toevertrouwen (lees erin steken) en hij zal er zorg voor dragen.
Ik zal met hem lief en leed kunnen delen.
Ik zal hem al mijn geheimpjes kunnen toevertrouwen, zonder risico  dat ie ook maar iets  verder vertelt.

Ik heb hem niet gekocht, mijn rugzak, maar ik heb hem geleend en ik noem hem liefdevol: "DRAPPY".

 Het is een Deuter ® ACT lite 45 + 10 SL rugzak.

DE SL staat er in niet al te grote letters bij. Dat is maar goed ook, want SL is de campus van het ziekenhuis waar ik werk, graag werk, maar waar ik toch effe niet té veel aan wil denken als ik weg ben.

"Drappy" is al eens vertrokken naar Santiago in 2010. Hij heeft al veel, heel veel, meegemaakt. Maar spijtig genoeg is hij in Los Arcos  (Spanje) gestrand. Daar heeft zijn baasje, na +/- 1800 km., de handdoek in de ring moeten werpen, "overmand" door een stressfractuur, en zo eindigde haar pelgrimstocht.
De gestrande pelgrima heeft me duidelijk laten verstaan dat Drappy dit keer wel moet aankomen in Santiago de Compostela zodat ie de pelgrimszegen alsnog kan ontvangen.
 Ik neem haar wens zeker ter harte en ik zal er alles aan doen om deze waar te maken. Ik weet nu wat me te doen staat!

mark

28-12-2011 om 00:00 geschreven door opie

Naar het schijnt is het best om 3 maanden voor het vertrek te starten met de training.

Dat had ik totaal over het hoofd gezien! Bijgevolg heb ik me op 1 januari voorgenomen om af en toe met Drappy, mijn rugzak, eens op stap te gaan. Maar juist als ik me klaarmaak voor de maidentrip, belt mijne goeie vriend Marc aan. Hij deed het in 2011 per fiets in 24 dagen (de tocht naar Santiago natuurlijk) en hij wil er als de eerste bij zijn om me een goede tocht te wensen. Een geknipte kerel om al de speciale hoekjes en kantjes van Drappy mee te ontdekken. Hij wijst me onder andere op 2 gleufjes waar ik mijn duimen moet doorsteken: “Zo voorkom je gezwollen handen als je lang stapt.”

We moeten Drappy eerst opvullen, zodat haar rondingen wat beter uitkomen en ze niet zomaar aan mijn rug hangt te hangen: ik zet alvast een sixpack Leffe Kerstbier klaar en 6 halve liters melk. Mijn metgezel zet prompt de Leffe terug op het rek in de garage: “dat is voor later”.

Ik trek de juiste kledij aan, ik gesp Drappy vast en neem afscheid van mijn maat Marc.

Ik wandel richting Kemzeke, waar de parochiekerk is toegewijd aan de heilige Jacobus. Als ik voorbij loop staat het portaal open. Ik steek voorzichtig mijne kop binnen. De pastoor heeft juist een vaandel van de heilige Jacobus opgerold om te laten restaureren. Wanneer ik hem van mijn pelgrimsplannen vertel toont hij me prompt al de "Jacobus"rijkdommen van zijn parochiekerk: een echte Jacobuspreekstoel, een schilderij, een schrijn, een standbeeld enz.enz. Ik leer ook dat de Jacobusparochie van Kemzeke in de jaren 1100 is gesticht , en afgesplitst is  van de parochie Waasmunster, omdat de parochianen te ver moesten stappen naar hun toenmalige parochiekerk. Dat waren effe andere tijden hé!!  Als toetje op de taart neemt hij me mee in de sacristie en geeft me al een stempeltje van de parochie op een klein papiertje. Als ik mijn stempelboekje en geloofsbrief heb, bel ik hem op en ga daar om mijn eerste stempeltje.

Enkele uurtjes later was ik weer thuis, zonder dat ik mijn regenuitrusting heb kunnen testen. Ik weet niet of ik nu “gelukkig” of “spijtig” moet schrijven, want weet ik niet of de poncho waterdicht is. Dat zal voor een volgende keer zijn…

Doei 

Mark

02-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

08-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

De ideale manier om eenzame avonden te voorkomen op het thuisfront leek ons de aanschaf van een kleine puppy golden retriever. We noemen haar Kira.

En ja hoor, onze stoutste dromen kwamen uit: het hondje heeft de harten gestolen van al onze kinderen, behalve Thomas, en ook al van enkele kleinkinderen.

Voor Thomas zal het nog wel wat duren voordat ie beste maatjes is met Kira, maar dat hadden we toch een beetje ingecalculeerd.

En wat  onze 2 jongste telgen betreft: ze  kunnen wel veruit het hardste gillen, maar ze hebben ook het kleinste hartje als Kira effe komt aangestormd: Kira kan al voetballen, in een worstje bijten, grommen, een sok vastgrijpen en niet meer loslaten, en zoveel meer.

Slechts een probleem: haar greep (met vlijmscherpe tandjes) in de schoen, broek, trui, arm, hand, … loslaten op ons bevel. Wat dat betreft is er nog wat werk aan de winkel .

Maar je houdt het niet voor mogelijk: we hebben via een hulplijn de knowhow van een echte (?) hondenfluisteraar ingehuurd!!

Overmorgen heeft ie zijn eerste date met ons klein lief tijgerke.

Ik laat morgenvroeg een kaars branden voor sint Jacob van Compostela dat het inzicht van de fluisteraar het mag halen op het speelse jeugdige geweld van onze kleine bijter.

Als dat maar allemaal goed komt?!

Mark

23-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Om van thuis uit naar Santiago te stappen heb je wel wat tijd nodig.
In de moderne consumptiemaatschappij is daarvoor een  speciale constructie uitgebouwd: je kan tijd kopen voor het opvoeden van je kinderen, of voor de verzorging van zieke familieleden, en ook om even te stoppen met werken bijvoorbeeld. Op datzelfde aanvraagformulier staat er verder nog een vakje “andere” en daar heb ik mijn kruisje gezet: ik wil een beetje tijdskrediet voor een "andere reden", en dat kan blijkbaar ook (voor zolang het nog duurt in deze tijden van crisismanagers, reconversies en bezuinigingen !).

Maar ook mijn werkgever moet op dat papier wat vakjes invullen en deze week was het eindelijk zover: mijn formulier is klaar om naar de VDAB te brengen. Mijn voorganger in het ziekenhuis (lees “de collega met een pelgrimsverleden”) overhandigde mij in hoogsteigen persoon met een vleugje emotie de akte. Ik moet wel nog een papier tegentekenen voor ontvangst. 
En wat las ik verder?  Na meer dan 35 jaar van trouwe onafgebroken dienstverlening, wordt mijn arbeidsovereenkomst toch wel GESCHORST zeker, en dat voor een periode van 3 maanden. Toch efkes slikken en nog eens nalezen voor ik mijn handtekening zet. Nu bleek het woord SCHORSEN een omschrijving te zijn  als een andere,"een vakterm", en wat denk je dan: “het doel wettigt de middelen, schors me maar eens even. En zet je krabbel daar maar onder, want daarna mag je gelukkig weer gewoon terugkomen en verder werken!”

Een dag later sta ik om 8u30 al bij de dienst schorsingen op de VDAB. En weer moet ik een papier tekenen. “Momenteel kunnen we je aanvraag niet verder verwerken meneer, gezien de recente regeringsbeslissingen op het federaal niveau. Maar wanneer het sein op groen wordt gezet gaan we je aanvraag voor SCHORSING en tijdskrediet direct verwerken, meneer. Dan krijg je weer een formulier van ons toegestuurd. En daarmee kun je dan weer een aanmoedigingspremie aanvragen meneer, maar dat is niet bij ons meneer, dat ressorteert onder de bevoegdheid van het Vlaamse Gewest, dienst aanmoedigingen".
"Dank U wel mevrouw van de schorsing" .
"Graag gedaan meneer van het tijdskrediet voor andere doeleinden" .

En dan  verder naar het werk voor weer een gewone werkdag.

Vertrekken is wel wat moeilijker dan ik had gedacht , maar nu zal het wel goed komen, met de hulp van de heilige Jacob van Compostela...!!

Mark

27-01-2012 om 00:00 geschreven door opie

Maandag 30 januari : Het is koud en ik heb een “rimpeldag”. Bovendien ligt het land plat volgens de vakbond. Het ideale moment om mijn thermisch ondergoed en mijn nieuwe flies (maatje XXL, want de gewone maten waren al lang weg in de solden) eens te testen.

Het is al 11 uur als ik de baan opga. Drappy, de rugzak, zit vol met 8 tripels van Tongerlo,  en ook veel Fristi . Voor ’t zekerst heb ik mijn aftrekker thuisgelaten, want je weet maar nooit… Mijn mok, fré, heb ik gevuld met wat warme koffie, en verder sleur ik mijn slaapzak en mijn matraske ook al mee om extra gewicht en volume te hebben.

Drappy weegt goed door als ik hem met 1 hand opneem, dat is nog wat wennen.

Na 3 km kom ik in de dorpskern van Kemzeke. Daar loopt aan de overkant van de  straat een oude man langzaam in mijn richting met zijn rolator ( hulpmiddel bij het stappen). Ik ben hem  al half voorbijgelopen als ie zegt: “Ge gaat precies nog ver stappen?” Ik voel me verplicht om hem het een en ander te verduidelijken en steek de straat over. Al vlug ontstaat er een gesprek over van alles en nog wat. We hadden het over het wereldkampioenschap cyclocross van de dag ervoor.  Hij beschrijft, met zijn zelf gerold cigaretje in zijn linker mondhoek , het hele koersverloop. Dan volgt er commentaar op de prestaties van elke atleet apart. En zo belanden we naadloos in het verleden: mijn nieuwe oude vriend heeft heel veel oude kerken van binnen en van buiten gezien. Hij werkte namelijk op de dienst monumentenzorg. Naast kerken zat hij ook veel in gevangenissen (om te werken). Een kwartier later en heel wat anekdotes verder neem ik afscheid en vervolg mijn wandeling.

Ik ontdek wat verder dat mijn mok niet waterdicht is en dat de inhoud niet warm blijft, da’s een tegenvallerke. Gelukkig zat er geen bier in…

mark

01-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het is nu zondagochtend en ik luister naar de muziek die mijn voorkeur wegdraagt: deze van de late fifties en de vroege sixties. Daar heb ik ook mijn ipodje al mee volgeladen voor de tocht. Verder zit er nog wat Charles Aznavour bij, wat Elvis, Beatles, Randy Newman…

Ondertussen zit mijne Kira hier aan de keukenmat te trekken en sleuren zoals een klein tijgerke zijn prooi verscheurt.

Soms is ons hondje poeslief , maar  soms echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. “Kordaat en consequent zijn” zegt de hondenfluisteraar. Maar ondertussen staat ze weer uitdagend in de zetel te wachten op onze zoveelste kordate “eruit”. Het is voor haar een leuk spelleke zonder einde , ze is een echte pestkop, maar als ze je dan weer lief aankijkt…. 

En nu nog wat over de tocht: Het komt al aardig dichterbij en het voelt aan als lentekriebels na een lange koude winter. “Et giet oan” zouden de Friezen zeggen.

De startplannen zijn lichtjes gewijzigd:  Ik zou de eerste 2 dagen samen met mijn 2 boezemvrienden Luc en Eddy stappen via Bornem tot in Mechelen. Eén ervan heeft nu forfait gegeven met een doktersbriefke. Maar dat pikken we niet en daarom  hebben we gisteren zelf controle-arts gespeeld: een ziekenhuisbezoek op kamer 310. En ja, de dokter had spijtig genoeg gelijk toen ie zijn ziekenbriefje schreef.

Onze beste vriend lag er nog zo stillekes bij. Het enige wat hij deed was alsmaar de hoofdstand van zijn bed veranderen met de speelknopkes van de afstandsbediening : Wat hoger, weer een beetje lager, nog wat meer naar beneden en weer een beetje omhoog...

En  verder dronk hij water, alleen maar water . Dat laatste overtuigde ons helemaal van de ernst van zijn toestand. We hebben hem dan maar de permissie gegeven om thuis te blijven. Hij moet ons enkel komen uitwuiven.

Mark

12-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Al zoveel jaren zit Santiago ergens ver in mijn achterhoofd.
Al zoveel maanden zitten er concrete plannen in mijn hoofd.
Al zoveel weken zit de concrete startdatum van 3 maart 2012 in mijn hoofd.

En nu komt het echt wel dicht : ineens vliegen de dagen bliksemsnel voorbij.

Over 2 weken rond deze tijd zit ik in mijn eerste “gastenhuis” in Bornem.

Ook de vertrekkoorts stijgt.Daarnet kreeg ik van mijn lieve dochter en schoonzoon  nog een laatste gadget voor de tocht : een teaser voor stoute hondjes.

Ik zie me in gedachten al stappen met al die moderne gadgets aan mijn broeksriem :

·        een gsm om berichtjes en telefoontjes direct te kunnen bekijken of beluisteren ( het is een gsm met pillicht en radio en een superstraffe batterij)

·        een digitaal fotoapparaat in een stevig zakje ( Irma heeft vorige week nog een extra groot geheugenkaartje gekocht , zodat ik keiveel fotookes kan pakken)

·        een dazzer om de honden weg te jagen met ultrasonische geluidjes (Ultrasonic dog reterrent)
En dan is het ineens zover : Daar vliegt een groep Canadese ganzen heel dichtbij over mijn hoofd. Ik zoek mijn fototoestel , maar ik pak eerst mijn gsm. Oei verkeerd, waar zit dat fototoestel nu weer , en ik heb mijn dazzer vast. Ondertussen zijn de ganzen al weer een heel eind weg en heb ik eindelijk mijn fototoestel uit zijn hoesje aan mijn gordel vast. Ik heb nog juist wat kleine vogeltjes in de verte op de gevoelige plaat vastgelegd. Allé, volgende keer beter...

Nog erger wordt het in mijn gedachten als er een pitbull komt aangestormd… Eerst de gsm (ik bel dan 112), en dan een foto die ik eigenlijk helemaal niet wil nemen, maar van pure stress duw ik toch op die knop. Als ik maar geen hap in mijn kuit heb vooraleer ik die  dazzer van mijn gordel heb getrokken en in de richting van mijn agressor heb gericht...

Genoeg gezeverd, ik wou dat ik al 2 weken verder was, en ik heb er het volste vertrouwen in dat dit rampscenario me nooit zal overkomen !!  

Mark

18-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

St Romboutskathedraal Mechelen 25/2/2012 10u30

Ongeveer 150 pelgrims en hun familie en/of sympathisanten komen bijeen in dit prachtige kader. Allen hebben het plan om in 2012 de Camino (pelgrimstocht) aan te vatten.

De pelgrima wiens rugzak ik heb geleend voor de tocht, wacht me op  samen met haar man. Hun aanwezigheid doet me veel deugd.

Er volgt een hééél mooie viering  onder het motto :

Op weg om te ontdekken wie je bent …

·        Afscheid nemen,

·        Vertragen en onthaasten,

·        Ontmoeting ,vertrouwen en gastvrijheid,

·        Dankbaarheid, warmte en blijdschap

·        Verbondenheid met de dierbaren thuis

·        Ontmoeting met Hem

Ik kan je garanderen dat deze thema’s door merg en been snijden één week voor de start van een tocht van 2600 km gespreid over 3 seizoenen en 110 dagen.

De pelgrimszegen voor elke pelgrim apart bevestigt mijn gevoel dat ik er niet alleen voor sta. Mijn supporters hebben dit unieke moment op de gevoelige plaat vastgelegd: Een heel mooi souvenir van het echte begin van deze tocht.

De ontmoeting daarna met geestesgenoten  doet veel deugd.

Ik heb nog wat aangepaste lectuur gekocht om de eenzame momenten op te vullen: “Het geheim van de schelp” is de titel van een soort minimissaal met verstevigde kaft: Het boekje staat vol met vitamientjes voor de geest.

Met een goed gevoel rijd ik weer huiswaarts.
Ik hoor nog net op de radio dat Tom Boonen in de sprint tegen Sep Van Marcke (wie is dat nu weer?) de eerste wielerwedstrijd in ons landje verloren heeft. Ik zal die voorjaarsklassiekers wel missen, maar mijn besluit staat vast :
ULTREIA (“vooruit”).

Pelgrimsgroeten

Mark

25-02-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
vertrekkenpresentatie.ppsx (172.7 KB)   

Hallo allemaal !!
Gisterenmorgen, 3maart 2012, was het eindelijk zover: start om 11u.
Daags voordien was ik op het werk al zeer aangenaam verrast: Mijne bureau stond vol met stapschoenen, rugzakken, etc. Op de koop toe lezen mijn lieve collega's mij een zeer mooie afscheidsbrief voor die me een traantje deed wegpinken. Waarvoor dank lieve collega's!!!
In mijn vrije namiddag ga ik met Irma nog eens een laatste keertje naar de GB-supermarkt van Sint Gillis Waas. Dan volgde het afscheid in onze stamkroeg, de Grauwesteen: dat ging vlotter dan op het werk want we waren er voor de drukte van de vrijdagavond .
Maar gisteren, op de vertrekdag, kon ik weer ervaren dat ik maar een klein hartje heb: om kwart voor elf ging de bel alsmaar weer opnieuw. En op een kwartier tijd zat heel mijn huis vol: kinderen en kleinkinderen, weer andere collega's van het werk, vrienden en vriendinnen uit de buurt en ook van de sportclub, ...

Bij elke knuffel werd een traantje geplengd. "Hou je goed", "Wees voorzichtig" "Veel moed en sterkte" " Volhouden hé man, wij duimen" "Geen zotte dingen doen" " Het allerbeste hé onderrweg" ...." Ik besef echt nog niet waar ik aan begin
En dan de baan op met 10 minuten vertraging tot er 2km verder weer een grote witte spandoek opdoemde. De collega's van het werk en nog enkele vriendinnen van thuis wilden het afscheid nemen nog eens over doen. Een aangename TOTALE verrassing.

En dan zijn we pas echt weg, nadat eerst mijn jongste zoon op zijne moto 200 meter verder nog eens langs komt gereden. Eerst stappen we langs de kleine wegeltjes waar ik jaren lang elke ochtend langs  fietste richting Temse. Ik heb al een eerste kort onverwacht bezoekje gepland in mijn hoofd op 200m van de route bij Maria en Paul aan km 8. Hun deur gaat heel gastvrij voor ons open als we aanbellen. Een tasje koffie, een koekje, en een sanitaire stop, en dan trekken we verder naar Temse.  In een buskotje in Temse Velle neem ik mijn eerste picknick maar ik heb geen honger.  Mijn vriend Eddy die met me meewandelt heeft al een klein bleintje.
In Temse zelf  is mijn oudste zoon, Christophe, in een lokale taverne alles in gereedheid aan het  brengen om die avond op te treden met zijn rock & roll  band "Black Daniels". We poseren even en laten ons een frisse pint trakteren om ons moed in te drinken: nog 2585km te gaan. Dan stappen we verder naar Bornem, waar Julienne en Hendrik hun frietjes al in de friteuse lagen als we toekwamen (we hadden het gekund om toch al wat verkeerd te lopen op het einde van onze eerste stapdag, een slecht begin?!...). Na de kip met friet volgt een verfrissende douche, wat TV, enkele SMSjes en dan is het al bedtijd om 21u30.

Op zondagmorgen komt Eddy daar terug aan rond 9u30. Hij heeft zijn vrouw Anni meegebracht. Onder fietsbegeleiding van Hendrik stappen we via het park Breeven naar de drukke Puursesteenweg (den A12). Ineens een telefoontje: er is een klein geheugenkaartje gevonden aan de voordeur in de Collegestraat. Dat is het mijne natuurlijk, en de eerlijke vinder brengt het sofort achter met zijn auto. Amai, als ik zo overal alles zal kwijt spelen zal ik rap terug thuis staan! Dan stappen we een heel saai stuk langs al de grote industrieën van Puurs. Er volgt een picknick in het bushokje ter hoogte van de firma Pfizer en dan een lekkere tas warme soep in een cafétje in Willebroek. Ik ontmoet er iemand die me vraagt om voor een dierbare die zwaar ziek is een kaars te branden ginderachter…

En dan hebben we heel de tijd in de regen gestapt. Ik heb dan al een eerste keer mijn poncho kunnen testen: in Willebroek, langs de drukke baan, hebben we met 2 in een bushokje staan zoeken hoe  ik dat ding deftig over mijn rugzak én over mezelf moest trekken. Helemaal niet zo eenvoudig :) ... In de namiddag doden we de tijd door een liedje uit onze jeugdjaren te zingen uit volle borst over een ooievaar en een kleine kikker, verscholen in het riet op de schoot van zijn moeder.

We houden ook nog even halt in een klein cafétje aan de kerk van Hombeek om samen een laatste Leffe te drinken. Er zitten nog 5 gasten die geen woord zeggen terwijl ze naar de voetbal kijken op TV…  In Mechelen moet ik weer afscheid nemen van de laatste 2 meestappers uit St. Gillis-Waas. Zij maakten mijn eerste 2 dagen wat minder eenzaam. Bedankt Eddy en Anni, vanaf nu trek ik alleen verder naar Santiago de Compostella, nog zo’n 2550km te gaan.

Ik was nog geen km. alleen of ik liep alweer een beetje verloren.
Gelukkig een (mooi) iemand om de weg te vragen in mijn "pelgrimskostuum" (regenzeil dat bijna tot op de grond hangt over rugzak en mezelf).
Rond half zes loop ik het huis van Luc en Kristien voorbij waar ik zal slapen. De attente bewoner ziet me en roept me terug. Er staat spaghetti op het menu na eerst een lekker warm badje. Het blijkt dat ik op visite ben bij de ouders van een goede vriend van mijn collega kroonkurkenverzamelaar Kim Moens. Wat is de wereld klein. Terwijl al mijn zakdoekjes vol tranen al in de wasmachine zitten mag ik ook even op de home PC tokkelen.
Morgen verder richting Leuven - Namen - Dinant / Leffe. En weer hoef ik de eerste uren niet alleen te lopen. Gastheer Luc heeft een dagje verlof genomen en zal met mij wat meestappen, zodat ik niet verloren loop in Zemst en Elewijt.
Ik had me onthaasten enigszins anders voorgesteld, maar ik weet het wel: nog effe en ik kom mezelf tegen. Dat laat ik jullie niet weten.
Maar tot dan mag je meegenieten van al het moois dat me overkomt

Mark

04-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!!
Wat een avontuur , ik  ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder).
Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf.
Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag.
We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne.  Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!! 
We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe.
Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd.
"Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien.
Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad.
Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen.
Nu ben ik ECHT helemaal alleen. 
Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken.
Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden.
Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ... .
Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken.
Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel  en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop...
Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om  mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen.
Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor  en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.

Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.

Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ...
Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging.
Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien.
Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!!
Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden.
Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee"
Dat was al een meevaller maar nu komt het.
Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen  x 80 = 8000€ !? "
En wat nu volgt is niet gelogen:
Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge...
Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen...
Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip.
Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag 
Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry:
En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...)
In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters.
Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?"
Dat vind ik ook natuurlijk.
Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!!
Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als  welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks.
Maar nu ben ik  nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau.
"Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend.
Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!!
De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme.
Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen"
Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken.
En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.

Waar is pater Jacques ???
Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder. 
Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet.
Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school...
Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen.
We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk.
"Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??"
"Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen.
Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet !
"Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd. 
Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp.
Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid.
Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren)
Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje  leraar , en ik kan mijn ei kwijt.
Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur....
En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen.
Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !!
Slaapwel en tot over enkele dagen !!

pelgrim Mark

06-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik heb zalig geslapen bij de 2 paters in het heel grote en mooie kasteel. Maar om 6 uur kwam de kuisfirma in het kamertje naast de EHBO ruimte waar ik sliep al zijn emmers vullen om de klassen proper te maken...
Het ontbijt : pater Henri is al op van een uur of  5 en hij komt bij me zitten: "Mag ik een eitje voor U bakken?" Ik neem zijn aanbod met open armen aan en verorber de 2 spiegeleitjes met veel smaak.
Ik was ook deze nacht tot de vaststelling gekomen dat mijn zakdoeken nog op het droogrek hangen in Zemst ...
Maar pater Henri sloft gauw naar zijn kamer, en geeft er mij 3 andere mee!
Wat kan het leven toch eenvoudig mooi zijn: het beetje dat je bezit (2 eitjes en wat armtierige zakdoeken vol gaatjes) delen met een toevallige gast.
Ook pater Jacques komt erbij zitten en om half 9 is het weer tijd om afscheid te nemen. Ik beloof plechtig om in de nazomer nog eens op bezoek te komen en ik stap met  frisse moed het domein af richting Ecluse. In een piepklein gehucht passeert de postbode met zijn autootje. Hij wijst me de weg: alsmaar rchtdoor langs modderige eenzame golvende veldwegen.
Zo kom ik dan terecht op de Ravel fietsroute : een toeristische fietsroute in Wallonie op de oude spoorwegberm van Hoegaarden naar Namen.
Dat wordt mijn lange eenzame route voor vandaag tot Eghezée. En het is weerom koud, bar koud. De oude treinroute steekt op veel plaatsen wat boven de velden uit. Ik wist dat ik heel weinig mensen zou ontmoeten met deze ijskoude wind en daarom heb ik het aangedurfd:  Ik zet een zakdoek van pater Henri op mijn hoofd met  4 knoopjes erin, onder mijn muts als extra beschermlaag tegen de kou.
Rond half 4 nader ik Eghezée en bel naar het gemeentehuis: ik krijg een telefoonnummer door van een verblijf voor pelgrims maar ze nemen daar niet op.
Ik zie het zoekscenario van daags voordien weer opduiken...
Terwijl ik op een bank zit te bellen staat er voor mij een dame in de auto te wachten op haar zoon in de muziekschool. Ik waag mijn kans en tik op het autoraam.
Je zult me weer moeilijk geloven maar wat ik niet durfde dromen gebeurt: Eerst een kleine aarzeling, maar dan biedt zij een kamer met ontbijt (niet aan bed natuurlijk) aan. Ze heeft een bed vrij.
Het is het bed van haar dochter Alice die op kot zit in Namen.
Het begint juist op dat eigenste ogenblik te regenen dus ik twijfel geen seconde om haar voorstel aan te nemen want nog een uur in die ijskoude regen rondtoeren op zoek naar een slaapplaats ... .
Eén klein probleemke: ik zit nu 10 km van mijn route in Hingeon. Gelukkig is het niet verder afgelegen van mijn volgende doel : Namen.
Ondertussen heeft de gastvrouw, Marie-Agnes, me al heel veel bijgeleerd over wat gezonde voeding is : Minder suikers eten, en zeker niet in de morgen, ook niet veel vlees, geen zout, etc... Mijn besluit staat vast : dit wil ik ook uittesten als ik weer thuis ben. Terwijl ik dit schrijf heeft de gastvrouw al een lekkerse visschotel met champignons en veel andere groenten bereid. Heerlijk na zo een lange koude dag.
Maar ik leer haar ook wat bij: Ze is lerares Nederlands in een groot college wat verder in Champion en ik spreek vanavond alleen maar Nederlands met haar!!
Het leven van een pelgrim is nog niet zo saai als ik dacht!
Tot later

Mark

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (44).JPG (239.5 KB)   
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (48).JPG (154.9 KB)   

10-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Deze keer slaap ik een beetje langer, tot half 7 en ben ik rond 9u weer op pad. De schilder uit Senegal zou namelijk al "vroeg" komen om de kamer verder te schilderen, maar toen ik vertrok was ie er nog steeds niet, Afrikaanse tijd waarschijnlijk...
Mijn landkaart kan ik in mijn rugzak laten: ik ga de Maas volgen tot Dinant. Ik herken veel plaatskes van mijn fietstocht naar de Ballon d'Alsace enkele jaren terug met fietsvriend Marc. Tijd om wat te mijmeren over dat mooie avontuur.
Veel vogels langs het water: eenden , Canadese ganzen, gewone ganzen, en ook wat honden ...
En stront, overal stront op het jaagpad naast de Maas.
Maar ja met stevige stapschoenen trekt ge U dat niet zo erg meer aan na enkele km.
Het is ferm koud, maar ik heb mijn warme muts besteld bij mijne schat die morgen op bezoek zal komen. Want ik begin al ferm te snotteren , en met maar 3 zakdoeken in mijn bagage ....
In café "Le Chalet" in Anhée is het tijd om een briefke van 50€ te gaan wisselen; Dat gaat natuurlijk niet zonder iets te consumeren: Een koffie dan maar want ik wil niet plat op mijn buik vallen na iets lekkers met wat alcohol in ...
En roken dat ze daar deden. Ik had nog zin om te zeggen dat ik een ambtenaar was van de FOD Volksgezondheid die incognito de caféetjes inspecteerde
In Dinant kwam ik in de Delhaize weer een engel tegen: een zwartje, een kassierster, ze was 54, ik weet haar naam niet, maar we hadden oogcontact toen ik binnenkwam.
Ik koop één appel, 1 banaan , een bierworst, en karnemelk en ik schuif aan bij haar kassa.
Ze schrijft op de achterkant van het kastiket de titel van een boek van Paulo Coelho dat ze aan het lezen is " le pèlerinage de St.Jacques de Compostelle" : heel warm aanbevolen. Ik neem haar raad in dank aan en ik wil nog zo veel zeggen, maar de rij achter mij aan de kassa stuwt me voort . Wat spijtig!!!
Het is nog maar 100m stappen tot aan de abdij van Leffe waar ik zo naar uitgekeken heb.
Zoeken naar de bel : Een oudere dame doet open, pater Hugues is er even niet.
Ze toont me direct de eetplaats voor de gasten, en dan botinnen uit in de inkomhal, en op mijn kousen naar boven. Zo blijft de mooie planken vloer goed bewaard in het mooie gebouw.
Onder de dakpannen ligt mijn gezellig klein gastenverblijfje. Warm en koud water, en toilet en bad aan de overkant van het gangetje. Meer moet dat echt niet zijn.
De vespers zijn om 18u30 en het avondmaal om 19u.
Ik kan dat hier niet in detail vertellen, maar zoveel vitaminen opgedaan voor de innerlijke mens: 13 paters in een witte pij zingen samen in het Frans allerlei religieuze gebeden in een sfeer van sereniteit, rust en vrede die onbekend is voor mij. 
En dan om 20u30 naar de Complies, zoek zelf maar effe op wat dat eigenlijk is.
Om 21u45 lig ik al bijna te ronken... Het was weer mooi vandaag.
Om 6u30 begint de dag van de paters al met office de lectures en om 7u oraison of zoiets .Alhoewel ik al een poos wakker lig, als gevolg van het klaterende fonteintje in de binnentuin van het klooster besluit ik niet te gulzig te zijn voor mijn geestelijke honger en laat dat aan mij voorbij gaan.
Wel ga ik naar de "Laudes" om 7u30 en dan is er een ontbijt..
Ook hier wil ik zeker nog eens terug komen. Onbeschrijflijk mooi en rustgevend en verrijkend en ...."Alleen de Leffe zelf van de paters van Leffe heb ik effe gemist in Leffe".
Nog  vertellen dat de afwas samen met de paters ook heel speciaal was!!!! En dan het stempeltje van père Hugues in mijn boekje en ik kan weer weg !!

(pater) Mark.

Ik laat voor een medegast, die er verblijft zonder nog een rooie duit op zak, mijn stuk zeep in mijn zeepdoos in stilte achter voor zijn slaapkamerdeur. Hij had dat stuk de avond voordien van me geleend, samen met mijn scheermachine, om zich te douchen en vond het zo heerlijk ruiken ...
Mijn scheermmachien heb ik weer meegenomen
 

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (75).JPG (295 KB)   
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (80).JPG (264.3 KB)   

10-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

12-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

12-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik vertrek op mijn gemakje nog eens terug naar het centrum van Rocroi. Het is marktdag, het is niet druk maar er heerst een gezellige atmosfeer. Ik stap een krantenwinkel binnen om een "Frans"  simkaartje te kopen voor mijn tweede gsm (jawel , pelgrim met 2 gsm's!). Zo hoop ik het lokaal telefoonverkeer in Frankrijk wat goedkoper te houden. De verkoper vult al de bijhorende papieren voor mij in en helpt me met de "installatie" van het kaartje en het opvragen vande 5€ belwaarde bij SFR (één van de Franse Belgacoms). Gelukkig maar want dat is niet echt mijn sterkste punt. Ondertussen lopen de lokale lottospelers binnen en buiten in het drukke winkeltje. Wanneer alles  in orde is maak ik nog een wandelingske op de omwalling met zicht op het stadje en vertrek dan naar het bos richting Sevigny la Forêt en verder door het bos naar Chilly. Daar is het tijd voor een picknick aan de rand van het dorp. Nabij de brug staat een  nieuwe bank en tafel , met zicht op een kabbelend riviertje en een vuil wit paard dat wat verder staat te grazen in de wei.La douce France op zijn best. Ik voel me goed nu ik definitief in dit grote land ben waar ik helemaal doorheen zal stappen.
In de namiddag passeer ik een verlaten dorpje, l'Echelle. Juist als ik er door wandel trekt een madammeke haar voordeur open en kiepert een emmer kuiswater naar buiten. Dat kan niet beter passen want ik zit juist zonder drinkwater in mijn flesje ..
Ik kom rond half 5 al in Aubigny aan bij Marie en José Lagard. Ze hadden vroeger een beenhouwerij en hebben 5 kinderen. Nu wonen ze nog met hun tweetjes op een grote boerderij, met veel kippen, ganzen en andere neerhofdieren in de grote tuin en ook nog een grote brave Duitse herder, ZONDER staart. De hond was een vondeling, meegebracht door 1 van die 5 kinderen. Het dier heeft nog steeds een speciale band met degene die zich over hem ontfermde, ook al woont die nu al lang niet meer in het ouderlijke huis!!
Eerst wat genieten buiten op het terras van een welkomstdrankje, en dan kan ik me installeren op mijn kamertje als enige gast in een schuur die is omgebouwd vol slaapkamers.Wachten op het avondmaal om 19u. Na de apéro volgt een zelfgemaakte paté van de chef, dan een kaastaartje als voorgerecht. Hoofdschotel is hert met appels en patatjes. Eerst kaas en dan fruit als dessert. 
Om 21u lig ik in mijn bedje met een (over)volle maag.
Mijn eerste wandeldag in Frankrijk richting Spanje was een meevaller!

Om half 9 ben ik weer aan het stappen langs golvende weiden en door bos. Na een tijdje staan er op alle bomen markeringen in alle kleuren en pijltjes naar Santiago door elkaar. Ik kom tussen lage bramen en andere vervelende takken terecht en ben de weg helemaal verloren in dat grote sprookjesbos. Als ik in de verte houthakkers hoor ga ik hun richting uit. Ik moet 2 keer over de pinnekesdraad kruipen (fil de fer barbelé in het Frans). Dat was niet zo eenvoudig: eerst mijn stokken erover zwieren, dan Drappy voorzichtig erover zetten en dan proberen om mijn been er over te zwaaien in 1 vloeiende beweging. Dan het andere steunbeen laten volgen en zien dat je broek (met inhoud) ongeschonden blijft...
Ik vraag de weg naar Signy-l'Abbaye. Het blijkt dat ik in het bos een stuk heb afgesneden en een kortere weg genomen heb. Een geluk met een ongeluk.
In dat stadje zoek ik naar een geldautomaat. Die blijkt niet in het bankkantoor te staan maar wel in een hoekje van een klein supermarktje, een heel eind terug bij de ingang van het dorp. Hij zit vol met enkel briefjes van 20€. Ik koop er ook 3 worteltjes die liefdevol voor mij gekuist worden achteraan in de beenhouwerij. 

Mark

13-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (149).JPG (199.2 KB)   

14-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo,
hier ben ik weer, maar ik moet 3 euro betalen voor een half uurke. In Justine l' Herbigny sliep ik in een klein "appartementje" in het hoekje van een grote koude schuur. Heel speciaal , zo alleen in zo'n groot kot. Gelukkig was er geen wind want dan zouden die oude balken nogal kraken. Wel lekker koud : 8 graden 's morgens, da's niet veel om stilletjes te zitten onbijten, maar er stond een mazoutkacheltje gelukkig. De eigenaar brengt in een mooi rieten mandje het ontbijt. Het lijkt wel een echt sprookjesmandje.
Buiten heeft het wat gevroren. ik loop heel de dag door een heuvelend landschap . Eerst tussen 10 nieuwe windmolens, made in Holland, en wat later zie ik in de verte 6 herten midden van het veld . Ik denk eerst dat het koeien zijn, maar als het troepje zich in beweging zet is er geen twijfel meer mogelijk : nooit zag ik koetjes zo gratieus door het landschap crossen.
Op de middag een picknick onder het kille zonnetje op de trappen van de kerk tegenover het gemeentehuis van Avançon. Als ik voort ga zie ik juist achter die "mairie" een pleintje met enkele banken. Verdorie, ik had beter nog 100m verder gestapt alvorens me neer te zetten om mijn boterhammetjes op te eten. Ook nog een babbeltje gedaan met enkele plaatselijke champagneboeren die met een engelengeduld de wijnranken vastknopen aan de leidraden.
Tegen avond kom ik na 32 km "duurloop" aan in Bazancourt . Daar kan ik gratis slapen in de feestzaal van de gemeente : daar waar de acteurs zich omkleden voor het toneel staan er ook enkele opgeklapte veldbedden. Ik ben de eerste pelgrim van deze lente. Oppassen voor de bedwantsen denk ik dan , en ik breng de matrashoes uiterst zorgvuldig aan over de matras om die beestjes zeker uit mijn slaapzak te houden. De douche is ijskoud, dus het wordt een kattewasje zoals ze dat vroeger noemden: ik heb enkel mijn voeten goed gewassen en de rest wat minder . 
's Avonds ga ik eten in mijn eentje in een klein restaurant: salade, lasagne van het huis, chocolade mousse en koffie en 2 pintjes voor 18€€. Probeer dat maar eens bij ons !!! En nog krijg ik mijn avond niet gevuld met die uitgebreide smulpartij. Om 21u lig ik al op mijn vouwbed.
Ik heb zalig geslapen, want het was akelig muisstil in die grote zaal naast mij. Het ontbijt op een ministoeltje aan de rand van mijn opklapbed is speciaal: ik eet zoveel mogelijk van mijne camembert kaas, want die stinkt enorm in mijn rugzak,Drappy.
Het is vandaag de 14e stapdag : Ik zit daar alleen op de rand van dat kleine bed en besluit voor het eerst in die 2 weken om mijn I-podje eens aan te zetten. "Mister lonely is my name" zingt Bobby Rydell. Ik spoel vlug door naar het volgende nummerke want ik wil niet in tranen losbarsten zo ver van huis als ik het verhaal hoor van die eenzame Amerikaanse soldaat aan het front ....
Als het gemeentehuis om 9 u weer opent geef ik daar vlug de sleutel af van de feestzaal en ik schrijf nog een dankwoord in hun "livre d'or".
Dan verder  naar Reims: korte etappe van een km of 15 langs een kaarsrechte oude Romeinse heirweg door de uitgestrekte velden . In Reims zelf denk ik dat ik er bijna ben, maar de brug over de spoorweg is volledig opengebroken.
Ik vraag de kortste weg aan een lokale bewoner en zijn zoon pakt me een kilometertje mee met zijn auto over de volgende brug. Om 14u15 kom ik aan in de "accueil des pèlerins" in de kathedraal.
Ik vul mijn naam in op het nog korte lijstje van dit jaar 2012. Ene van Tessenderlo en een paar Nederlanders zijn me al voorgegaan. En een beetje later komt pelgrim Hugo aan uit Oostakker. 
We delen nu een piepklein kamertje en hebben gisteren samen een stapke in de wereld gezet. We hebben ook samen al onze vuile was in de wasmachine gestoken op 30 graden en dan effe een pint gaan pakken tot het klaar was.
Daarna alles in de droogkast . Deze keer geen pint meer. Pelgrims zijn soms sobere  mensen he??!!
Vandaag zijn we over de markt van Reims gewandeld zonder rugzak : amai da's een fijn raar gevoel.
Ik heb 2 kiekebillen gekocht : 1 voor nu en 1 voor morgen, en ook nog 2 appels. Dat meneerke keek maar raar...: "is dat alles?" leek hij te denken.
En nu is het tijd om af te sluiten 
Morgen op stap ("en route") richting Vezelay (286km). Dat is de eerstvolgende grote tussenstop op mijn tocht en hopelijk blijft het allemaal zo goed lopen als tot nu toe. 
Iedereen  wat duimen hé!
 
Groetjes van een kleine pelgrim in de imposante kathedraal

Mark

17-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Wat doe je als echte pelgrim : naar de H.Mis gaan natuurlijk.
Om 9u30 zijn we beiden in de kathedraal. Meezingen gaat niet want ik ken die Franse teksten niet.
Het credo in het Latijn is ook al meer dan 40 jaar geleden.
Maar ik geniet ervan om dat alles weer opnieuw te horen : niet gewoon genieten, maar echt genieten , zoals alleen pelgrims dat kunnen. Probeer je eens voor te stellen : je hebt 14 dagen non-stop gestapt met +/- 13kg op je rug en komt na 350 km aan in je eerste grote tussenstop ...Dan ben je niet meer dezelfde van thuis hoor !!
Na de preek in het Frans komt op het einde de communie: ik zit naast Hugo en onze rugzak staat op de grond. Niemand kan passeren.
Ik zet mijn rugzak recht op de oude rieten kerkstoel naast mij, maar hij valt om. Ik probeer hem achterstevoren te zetten : hij valt weer om. Ik leg hem dus maar languit plat over 2 kerkstoelen en ga te communie.
Gelukkig is de rij communiegangers voor mij niet te lang want ...
Als ik terugkom wil ik heel devoot alles in mijn hersenpan weer ordenen en een woord van oprechte dank uitspreken voor wat ik al mocht  ervaren de  2 voorbije weken. Maar ik zie ineens iets vervelends : op de grond ligt een heel plasje MELK. Dedju toch
En tussen het riet van de kerkstoel ook al. Gedaan met mijn aanzet tot bezinning.
Ik pak zo snel als ik kan de zakdoek van pater Henri uit Meldert en kuis er alles mee op.

Ik wil jullie verder laten weten dat ik nu weer een 20-tal km verder ben en in volle champagnestreek zit. Hugo komt me pas morgen achterna gestapt. Hij wacht nog in Reims op een pakje op de post waar we gisteren tevergeefs 3 postkantoren voor hebben afgelopen....
Ik wandel een stuk door een groot bos en heb een zware beklimming achter de rug daar. Ik stuurde dan een sms-je naar mijn vrouw: "bel me eens". Een beetje later ontdek ik dat er totaal geen GSM- netwerk is in dat bos en dat de gsm enkel maar het noodnummer 112 kan oproepen. Pas een uur later kan ik weer bellen : "Oef ik ben blij dat ik je terug hoor" is het eerste wat ze zegt als ik een heel eind verder in het kleine gehuchtje les Haies aankom.
De mensen waar ik slaap in Germaine, maken deel uit van een "chaine d'hospitalité" : echte gastvrijheid voor pelgrims.
Nicole en Jean-Pierre zijn mijn  gastvrouw en gastheer op zondagavond. Nicole heeft voor mij de volgende 4 dagen op andere plaatsen ook al een onderdak geregeld!
Zoveel goedheid en gastvrijheid in deze soms harde wereld , het bestaat hier echt nog.
Bij het vertrek , de volgende morgen, gaat ze met me mee naar haar bureau op het gemeentehuis waar ze "in de conseil" zit als schepen van sport en zo, en ze zet het mooie stempeltje van Germaine in mijn credential. Dan zet me verder op pad in de goede richting naar Santiago. Ze geeft me ook nog  4 appeltjes en wat lekkere roze droge koekjes (biscuits roses) mee, een typische specialiteit van Reims.
Tot nu toe heb ik op mijn tocht nog geen majeure probleemkes gehad. Maar ik heb ondertussen wel al veel spierkes in mijn broze lijf herontdekt...
Toch geniet ik nog steeds met volle teugen van ALLES.
In Hautvillers, waar Dom Perignon, de uitvinder van het champagneprocedé begraven ligt, ga ik een klein caféetje binnen voor een glas fruitsap. Als ik buiten sta ben , mis ik mijn wandelstokken ... Daarna hou ik een picknick op een plaats met een heel mooi uitzicht over de vallei. Wanneer ik dan via de abdijkerk van de champagne-uitvinder terug verder trek  rond de tuin van het klooster sta ik ineens weer opnieuw aan de picknick-plaats na een flinke trip.

Daarstraks in het bos liep ik langs een vijverke vol kikkers: langzaam zwommen ze voort, want ze waren nog maar juist wakker uit hun winterslaap, heel traag ...
Ze waren op zoek naar een partner om zich voort te planten. Ik stond er op te kijken en als de ene de andere naderde kwam er direct een derde aan gezwommen, en weer één en weer één . Er zaten er tientallen bijeen op enkele vierkante meter , allemaal verscholen in de modder. En het was een heel grote vijver, dus er zaten er daar heel veel bijeen !!
Ik dwaal af van mijn pelgrimstocht, sorry.
Nog een champagnegroet en tot later,

Mark

p.s. Morgen ga ik me af en toe eens aanbieden bij een champagneboer om te proeven en niet te kopen: ik heb de tijd want ik moet maar 20km stappen.

18-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

20-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal,
ik slaap vannacht in een boerderij in Bagneux, rue du canal n°1, op weg richting Troyes.
We zijn ondertussen al enkele dagen verder.
Ik probeer eerst mijn gedachten wat te ordenen: 3 nachten terug sliep ik in een chique hotel:  "l' Auberge Champenoise" in Moussy aan een speciaal pelgrimstarief. Juist voor ik daar aankwam was ik in een klein dorpje, Pierry, gestopt bij champagneboer Vollereaux. Er lag een golden retriever  te slapen op de binnenplaats. Het deed me aan thuis denken natuurlijk. De oude heer des huizes liet me eens proeven, zonder dat ik moest kopen of betalen. Geen sukkelaars hoor, die champagneboeren, maar het is hard labeur op de wijngaarden heel het jaar door en in alle weersomstandigheden.
's Avonds ging ik eten in het mooie restaurant van het hotel en de madame (Lidia met "i") plaatst nog een meneer bij me aan tafel.
Hij heet Floris (mooie Vlaamse naam, misschien een tip voor onze Frederik die eerstdaags zal papa worden) en hij heeft een eigen zaak: heel de week op andere locaties een "demonstratie" geven van matrassen !!
"Hoe werkt dat ?" vraag ik voorzichtig. Zijn madame in het zuiden van Frankrijk (Perpignan) zoekt restaurants over heel Frankrijk met een zaal eraan verbonden. Dan begint een team van +/- 10 telefonistes vanuit Marokko te bellen naar iedereen die in die regio woont met een voornaam die "oud" klinkt. En al de opgebelden worden uitgenodigd op een "gratis ontbijt" in het restaurant gekoppeld aan "een kleine demo van de supermatras ..."
Maar hij is niet de enige die demonstraties geeft. Ze zijn met een zestal verkopers tegelijk overal in Frankrijk bezig.
Voor Parijs is er echter een probleem: Parijzenaars komen niet als ze door een telefoniste met een zuiders accent (lees Marokkanen) worden gebeld ...
En zo kan ik nog blijven vertellen over Floris, dit is maar een voorsmaakje. Het zou ons nu wat te ver leiden. Als je zo'n matras wil kan je me contacteren als ik terug thuis ben, ik heb Floris zijn visitekaartje...

De volgende ochtend neem ik afscheid van Lidia (haar zoon is juist terug van een trektocht door India en wat ontgoocheld over de Indiërs die hem steeds probeerden te 'pluimen' als toerist) en ik wandel richting Epernay: hele mooie vergezichten en overal rondom mij wijngaarden.

Dan slaap ik op een heel eenvoudig kamertje in een "Foyer de Charité": een gemeenschap van heel diep gelovige mannen en vrouwen die samen bidden en leven in een eigenhandig gerestaureerd kasteel in Blaye. Weer vitaminen voor de innerlijke mens en een vesper en een laude en een mis (dat hadden jullie van mij allemaal niet verwacht hé). Na een gemeenschappelijke maaltijd samen met heel de gemeenschap kruip ik weer op tijd in bed in mijn sober kamerke in een hoek van het grote kasteel....

De aalmoezenier vertelt nog een mop over een boer die aan God vraagt :"Mon bon Dieu, faites - moi comprendre les femmes ..."

Het contrast met het hotel van de de avond tevoren kon niet groter zijn .....

dit is deel 1

22-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

22-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na mijn nacht in de Foyer de Charité ga ik eerst naar de bakker voor een baguette.
Ik laat dat ding altijd in 2 snijden door de bakkerin, kwestie van niet achter een verkeersbord of een tak in het bos te blijven haperen hé !!
Daarna zet ik me op weg zoals Marie-Claire, die me super goed had rondgeleid en opgevangen in dat grote kasteel, had gewezen.
Maar mijn roadbook stuurde me eigenlijk langs een oude spoorweg verder en toen ik dat ontdekte keerde ik toch maar op mijn passen terug, kwestie van het noorden niet kwijt te raken.
Als ik bijna terug aan die oude spoorweg ben gekomen voel ik toch wel de sleutel van mijn kamerke nog in mijn broekzak steken...
Ik zit nog vol goeie moed en veel zin voor goedheid in mijn hoofd na al die gebeden...
Dus ik keer weer maar eens terug op mijn stappen naar Marie-Claire in de foyer de charité.
Een goddelijk toeval wil dat zij aan de achterkant van het kasteel in de tuin is (dat spaart me enkele honderden meters stappen ) en ik geef haar weer rap de sleutel van mijn kamerke terug...

Dan stap ik verder naar Vindey, op de grens van de champagnestreek. En weer slaag ik er in om 2 km langs een  superdrukke route départementale (D44 in plaats van D951)  te lopen in de verkeerde richting!
Deze keer komen de auto's voorbijgeraasd aan hoge snelheid. Pas een heel eind verder op een parking kan ik weer de weg vragen.
En weer wat binnensmonds gemompel.
En weer loop ik met de moed der wanhoop terug....

Ik kan met enige fierheid vertellen dat ik nu in Bagneux ben geraakt op +/- 35 km van Troyes en dat ik nu echt niet meer verkeerd ben gelopen (want ik moest heel de tijd een oude spoorweg volgen ..) Morgen moet ik verder langs een heel lang kanaal dat recht naar Troyes loopt ...

Heb wel nog 2 x 2 herten zien huppelen in de uitgestekte velden van de champagne.
Volgens de boerin die mij vanavond ontvangt , komt dat omdat ook die diertjes last hebben van de lentekriebels. Ze wagen zich dan veel verder in de open ruimten van de velden.
Gelukkig heb ik tot nu toe nog niet te veel last van al dat "lente gedoe" alhoewel ik toch ook al efkes alleen aan het stappen ben.
Ik geniet nog steeds met volle teugen van de stilte , de natuur, de ontmoetingen allerhande, het glaasje champagne dat ik niet moest betalen, mijn handwasje ophangen op een droogrek , picknick op een telefoonpaal die omver ligt .....
Morgen heb ik er mijn eerste 3 weken al op zitten.
Tussen Troyes en Vezelay woont er nog minder volk dan hier, dus daar zou het best kunnen dat je me weer enkele dagen niet hoort...Gelukkig heeft mijn gastheer in Vindey de tijd genomen om voor mij wat Michelinkaarten uit te printen van de streek tussen Troyes en Vezelay.

Wees niet ongerust!
Ik doe het morgen en overmorgen rustig aan om daarna wat langere etappes te kunnen verwerken.
Veel pelgrimsgroeten  uit Bagneux, rue du Canal n° 1

Mark

 

22-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

hallo allemaal
Vooreerst laat ik weten dat ik vannacht weer opa ben geworden : op 22-3-2012 is Fela geboren, ons 7e kleinkind. Lore en Seppe, Vince en Maxime, Yasin en Aydin zullen blij zijn : weer een kleine speelkameraad erbij; Oma thuis , en opa in de Champagne-Ardennes streek, zijn heel fier met die prestatie.
Wel effe raar , zover van huis opa worden. Maar ik was de eerste met mijn beslissing om op tocht te trekken, pas dan zijn Flore en Frederik eraan begonnen.

De fiere opa

23-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik zie dat deze blog al in de top 200 van seniorennet is binnengekomen, dank zij al jullie "bezoekjes". Ik had nooit gedacht dat er zoveel volk mijn uitstap zou volgen op het internet
Dat motiveert me natuurlijk om telkens weer opnieuw ergens een computer te "versieren"
Mijn gastvrouw vanavond in Savières is een weduwe en ze heet Lucette. Na een gezellige tête à tête en een lekkere maaltijd wil zij niet dat ik help afwassen!! Dat overkomt een man niet zo vaak , maar ge moet maar voor het geluk geboren zijn ziet ge wel...
Als ik haar belde zei ze dat ze in nummer 1108 woont, terwijl ik toen aan huisnummer 1 stond aan het gemeentehuis, en de moed zinkt me in de schoenen. Wanneer ik begin te stappen gaat het wel sneller vooruit dan verwacht met die huisnummerkes. Het nummer 1108 is niet het zoveelste huis in die straat, maar gewoon de afstand in meters tot aan het gemeeenthuis.
Ik mocht wat TV kijken , maar dat zag ik zo niet zitten en zo heb ik haar de PC laten opzetten. Ze kent er verder nikske van, 't is die voor haar dochter.
Ik kan dus nog vertellen dat ik vandaag aan het kanaal 2 dikke vette muskusratten heb gezien vanmorgen en ook 2 spelende eekhoorntjes in het dorp toen ik vertrok...

pelgrimsgroeten,
mark

23-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo hier ben ik weer , terwijl de afwas al ver gedaan is  wil ik nog vlug dit vertellen.
Langs het kanaal was er weinig beweging : er is wel een fietspad aangelegd van +/- 40 km maar er zijn in Frankrijk nog geen fietsterroristen / fietstoeristen.
Als ik in onze regio aan het joggen of wandelen ben spring ik vaak een halve meter in de lucht als er zo'n racer op zijn carbon bike komt aangevlogen en dan roept ( hij heeft geen fietsbel) dat ik opzij moet gaan
Hier heb ik maar een tiental fietsende koppeltjes gezien gedurende heel deze dag en ze fietsten naar Vlaamse normen ontzettend traag. Ze zegden ook allemaal goeiendag .
Misschien een tip voor de fietsterroristen onder jullie : koop een fietsbelleke, vind je snelheid niet zooo belangrijk en zeg vriendelijk dag tegen de wandelaars. Het leven zal er veel mooier uitzien langs de fiets- en wandelpaden;

Mark

23-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen ik hier aankwam in Savières,, had mijn gastvrouw Lucette , een dame van +/- 70 die vanaf haar 14e in de lokale schoenfabriek heeft gewerkt, een doodziek kindje van 3 jaar op haar arm met een onmogelijke naam.
Er liep daar ook nog ene Lucien rond van 10 jaar en wat later kwam Emile erbij: ze waren buiten met steentjes naar de kippen aan het smijten
"Mijn dochter houdt deze kinderen bij, maar ze is nu boodschappen gaan doen."
En nu de clou : haar dochter, en dus ook zij af en toe, voedt 3 kinderen op die door het gerecht geplaatst zijn, en die alle 3 een mentale achterstand hebben. Ze zijn geplaatst van kort of iets langer na de geboorte bij die dame.
De ene moeder is terminaal door alcoholmisbruik, de andere ouders zijn zelf mentaal niet in staat om voor hun kind te zorgen.
Ik moest effe slikken toen ik al die mensen daar samen zag zitten in de kleine warme leefruimte.
En na het eten, toen de dochter vertrokken was toonde mijn gastvrouw me heel fier haar map vol oude postkaarten van de gemeente Savières waar ik nu ben; ze waren mooi uitvergroot tot kwarto-formaat . Haar echtgenoot was enkele jaren geleden plots overleden na een hartaanval.  Twee weken ervoor hadden ze een cruise gemaakt met de kapitein die zopas zijn schip op de rotsen parkeerde in Zuid-Italië.... hij was een scheidsrechter van basketbalmatchen in zijn vrije tijd.
Van een dag vol verrassingen gesproken.
Ik stop ermee.
Morgen naar Troyes en dan enkele lange etappes omdat er gewoon niks is tussen Troyes en Vezelay ...
We zien wel.
"Que dieu vous garde" zeggen de Fransen.

Veel groeten en tot ???
Mark

23-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Van Savières naar Troyes is het 15 km langs het kanaal stappen op een jaagpad.

Maar heel de nacht passeren er feestende toeristen (weekend) die te diep in het wijnglas hebben gekeken, en 's morgens vroeg komen de mannen van 't stad met hunne straatveger langs om de overdekte markt naast het hotel en de verdere omgeving proper te vegen. Van een korte nacht gesproken. Op de koop toe was ik helemaal vergeten dat er 's nachts werd overgeschakeld naar het zomeruur , zo weg van alle kranten, TV,....Bijgevolg is het alweer een uur later als ik opsta vanmorgen

28-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Wat (te?) laat vertrokken met dat stomme zomeruur...
Eerst loop ik een heel eind door het park vol zondagswandelaars en joggers. Hoog in een boom zit ook een specht "in te hakken" op de boomstam.

Er is een mountainbike wedstrijd bezig: "Faites attention monsieur". Ik vertrek samen met vier VTT-ers (mountainbikers = vélo tous terrains in het Frans) gelijk onderaan een helling. Raadt eens wie er eerste bovenkomt??? Echt waar, met Drappy op mijn rug kruip ik sneller de berg op dan die jonge gasten met een mountainbike in de hand. Ik beland daarboven weer op de juiste route.

Ondertussen is het flink later geworden. Ik heb telefonisch al een slaapplaats proberen regelen, maar het hotel is gesloten op zondag en de 2 andere nummers antwoorden ook niet. Iedereen is er op uit getrokken met dat schone weer... Terugkeren naar dat verblijfje van de gemeente vind ik geen optie

Ik zeg aarzelend ja, want heel de avond alleen op die kamer zitten is ook maar niks.
Het avondmaal is best gezellig en copieus. Het is een Engels koppel dat met hun hoogbejaarde ouders op reis is. De oma heeft ondanks haar mindere fysieke toestand een enorme joie de vivre en een geweldige zin voor humor. Ze hebben heel veel (11) kinderen, 21 kleinkinderen, en al meer dan 10 achterkleinkinderen. Nu zijn ze nog eens op vakantie daar. De zoon had ooit veel marathons gelopen en trainde hiervoor 2x daags, zijn PR is 2u47 of zoiets...Amai! Hij raadt me aan om vaseline aan mijn voeten te smeren elke dag om blaren te voorkomen. Maar als je nu geen blaren hebt, moet je dan ook gaan smeren ???

Op de koop toe krijg ik ook nog picknick mee en wat lekkere zelfgebakken cake. Van oprechte gastvrijheid gesproken daar in la douce France !

28-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

28-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

We vertrekken vol goeie moed in Champsicourt en het weer ziet er goed uit. De gastvrouw haalt een oude stafkaart boven om me de weg te wijzen. 

Via een binnenwegel loop ik terug naar de plaats in het bos waar die jager stond gisteren.

"Het kan iedereen overkomen dat zijn spullen ineens weg zijn" krijg ik als antwoord. 
Op het plein aan de rand waarvan dat SDF-kamertje gelegen is staat het vol kermisattracties en caravans...

29-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

29-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

30-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

Camp Cora is een oude burcht van de Romeinen boven op een heuvel.

Ik hou Drappy heel dicht bij mij. Stel je voor dat ze hem in een onbewaakt moment mee in  de koffer van de autobus kieperen...

Nog 12 km te stappen naar Vezelay, mijn tweede grote tussenstop op weg naar Santiago de Compostella, op 640km. van thuis.

30-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

In plaats van veel kaartjes te schrijven naar iedereen , deze kleine tekst op een denkbeeldig postkaartje waar de basiliek uit de XIIe eeuw staat :

30-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

31-03-2012 om 00:00 geschreven door opie

01-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

:-)Normaal mag een pelgrim maar 1 dagske blijven in deze "herberg",
maar er wordt zonder veel problemen een uitzondering gemaakt voor de "echte" die al van "ver" komen...
Ik eet die avond in het kleine refterke mijn oud brood op. Bij mij slaapt een pelgrim, 71 jaar oud, uit Parijs, die onderweg is naar Jeruzalem!! Een diepchristelijk man die in Frankrijk zoveel mogelijk in kloosters slaapt, dank zij de tussenkomst van zijn 2 zonen, 2 priesters in de regio van Parijs... En 's nachts komt er nog een Nederlandse pelgrim bij ons bij slapen.
Ik sta al om 6u op om naar de laudes te gaan in de kathedraal en de pelgrimszegen te ontvangen samen met de man uit Parijs en Jean-Louis en Denis, 2 vrienden die vandaag hun zoveelste pelgrimstocht starten van Vézelay naar Lyon, waar Jean-Louis ergens in de buurt woont.
Op het kamerke waar ik slaap is er een bed kapot. En om 9u30, wanneer de pelgrims normaal allemaal vertrokken zijn, komen er 2 jonge nonnekes in hun lange pij binnen met een gereedschapskist en een boormachien in de hand om dat bed te repareren.
Mijn ogen rollen uit mijne kop. "Vous avez deux "mains droits" mes soeurs" laat ik me ontvallen.
Zuster X (ik ken haar naam niet) richt haar boormachine al lachend op mij : "pas op, ik ben gevaarlijk".
Ik maak me gauw uit de voeten , anders moet ik misschien nog helpen, en ik ben al zo handig ...
Ik trek dan het kleine stadje in en haal een pakje met landkaarten op dat mijn vrouwtje me "poste restante" opstuurde in het postkantoor van Vézelay. Dan zoek ik de toeristische dienst op want daar staat een PC. Ik ben er 2 uur bezig om de belevenissen van de laatste dagen te vertellen en het kost me welgeteld 12€€ , flink wat geld, om al die verhaaltjes te vertellen. Maar het was nodig hé want ik ben al enkele dagen "off-line" geweest.
's Middags eet ik op mijn eentje een salade in een klein restaurant en in de namiddag wandel ik wat rond en bezoek een dame uit Verviers die naast de kathedraal een klein winkeltje / atelier heeft waar ze echte iconen schildert volgens de geldende regels. De dag vliegt snel voorbij en bij de vespers 's avonds ontmoet ik Eric Heyna. Het is een Franse pelgrim, die nog niet lang vertrokken is en ook via Le Puy wandelt naar Santiago. Maar hij wil de pelgrimstocht HEEN en WEER stappen gedurende 5 maanden. We hebben direct een heel intense band met elkaar.

pelgrimsgroeten

Mark

01-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (461).JPG (52.3 KB)   

Ik sta op en er hangt een geurtje in de bungalow: Ik heb mijn Damarke wat te dicht bij de chauffage gehangen, verdorie toch...
Gelukkig is ie niet verder gekrompen , of verbrand, want hij is al nipt door te wassen bij 50° vorige week ergens ...
In la douce France is er heel veel gesloten op maandag. Ik weet dat al uit ervaring.
Het enige plaatske waar ik me kan bevoorraden vandaag is in Anost op 18 km van de Lac des Settons.
Bovendien passeer ik ook morgen, dinsdag, nergens voorbij een winkeltje waar ik me kan bevoorraden: dinsdag wordt een "bosdag" in de Morvan.
Bij het vertrek zie ik een lokale fietser met een stokbrood: Hij stelt me gerust : in Anost is "het" op maandag ook open.
Een pak van mijn hart, want een dag stappen zonder eten op GR paden is onmogelijk (voor mij).
Ik heb ondertussen ook al proberen bellen naar de gite in Athez waar ik wil overnachten, maar ik kom steeds op een antwoordapparaat terecht.
Ik heb in mijn bungalow toevallig vanmorgen boven de dampkap ook de telefoon van het gemeentehuis van Anost gevonden, en daar weten ze te vertellen dat het een verkeerd telefoonnr is dat wordt vermeld in mijn reisgidsje (Lepère) Vezelay - Le Puy-en-Velay ....(misschien een helpende hand van St.Jacques deze morgen?)
Op de picknick aan een tafeltje van een buitenverblijf aan de bosrand, eet ik alles behalve 1 boterham op. Maar ik nader de winkel toch om mijn eetvoorraad weer aan te vullen. Terwijl ik nog wat nageniet van mijn lekkere picknick passeren daar de 2 pelgrims die ik in Vézelay een dag voor mij zag vertrekken.
Om 14u30 kom ik aan in Anost. Wat later kom ik de 2 pelgrims van Vézelay ook weer tegen : "Ik zit hier te wachten tot de winkel opengaat" roep ik hen toe, en ze wandelen rustig verder.
De eerste winkel ( een supermarkt), maar ook de bakker, de beenhouwer , het café-tabac, alles is gesloten.
Dan loop ik verder naar het gemeentehuis.
Ook dat is gesloten op maandag, maar ze doen open voor "Urgences" hangt er op de deur. Ik vind dat het toch wel dringend is, mijn probleem van deze maandag.
Ik klop en leg mijn geval uit : "Ha ben jij die pelgrim die deze morgen belde ?" zegt de mevrouw.
Ik krijg een stempelke en het advies om naar het 2e winkeltje 100m verder te gaan ofwel naar de pizzeria op het plein ernaast.
De tweede winkel gaat open om 16u volgens een kaartje met de openingsuren dat aan de deur hangt.
Ik besluit nog 3 kwartier te wachten want anders heb ik niks om te eten voor de avond en ook niet voor morgen dinsdag.
Het is 16u10 en nog steeds geen beweging in dat winkeltje ...
De eigenaar woont wat verder, maar de buurman wil zijn adres niet geven.
Laatste hoop : de café- pizzeria daarnaast.
Er hangt een handgeschreven papierke aan de deur: "ouverture 17h".
Daar zit niks anders op dan weer te wachten. Ik vind nog een appel in mijn rugzak
Om 17u stipt komen er 2 mensen toe en ook wat caféklanten . Het is de bazin met haar duim in een groot verband die  terugkomt van het ziekenhuis: ze had  's middags met een broodsnijmachien voor baguettes in haar duim "gehakt" en ze was voor verzorging naar het ziekenhuis gevoerd.
"De keuken opent pas om 18u meneer ..."
Wat een dag, wat een dag
Nog een uur wachten, ik bestel een biertje, en na een half uur een tweede.
Een tooghanger vraagt : "Tu veux encore une mousse?" Ik begrijp hem niet goed en knik ja.
"Une mousse" is het dialect voor een biertje , dat viel mee, maar 't was wel mijn derde op een nuchtere maag.
Gelukkig was de pizza heel lekker en groot.
Ook heb ik van de bazin nog een oud stokbrood van de dag daarvoor kunnen overkopen voor 1€
Om 19u heb ik  nog 5 km te stappen naar mijn dortoir communale.
Weer het bos in.
Ineens sta ik oog in oog met een hert aan de bosrand. Toch nog een leuke ontmoeting om die klotedag af te sluiten.
Wat verder mis ik een GR pijltje en loop een kwartier alle mogelijkheden af op dat kleine "kruispunt". Ondertussen belt mijn dochter Katrijn: "Papa waar zit ge met Pasen, we gaan je komen bezoeken!" "Al die moeite moet je niet doen , mijn kind, ik trek mijn plan en weet echt niet waar ik dan zal zitten in deze desolate streek. Bespaar jullie die moeite om zo ver (meer dan 700km enkel ) heen en terug te rijden op een weekend met jullie 2 kleine spruiten al  die uren in de auto." Ik heb het even kwaad...
Uiteindelijk had ik een klein GR-pijltje in het schemerdonker in het bos gemist...
Ik begin me te haasten want de avond valt hier snel.
Maar haast en spoed is zelden goed : Ik schuif uit en val op mijne zijkant => mijn heup, mijn knie en mijn onderbeen zijn geschaafd , want Drappy, de rugzak  laat niet met zich sollen en liet me een flinke totter maken.
Gelukkig geen verrekking of nog erger en een kwartierke later ben ik in mijn gite aangekomen in het donker.
Er slaapt nog een studente landbouw en haar hond. Pauline maakt nog een lekker tasje thee voor mij en we eten samen nog een boterhammetje met zelfgemaakte paté die ik in Anost kreeg van een dame die toevallig aan het winkeltje passeerde en aan wie ik om wat eten vroeg...
Vlug een douche en het is weeral bedtijd want de volgende etappe naar Larochemillay is er een van 35km volgens het boekje.

Pelgrimsgroeten
Mark

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Vandaag, dinsdag 3 april, wil ik van Athez naar Larochemillay stappen, 35km.
Ik ben juist een maand geleden vertrokken en heb al een goeie 720 km gewandeld.
Wat gaat het allemaal snel hé , ook voor een pelgrim die wil onthaasten.
Ik ben al rond een uur of 7 wakker, en de hond van Pauline, de studente landbouw die ook in de gite slaapt, staat al te wachten om met me te spelen. Pauline niet ...
Weer besluit ik om de GR kelk niet tot op de bodem te nuttigen en laat de beklimming van de Haut-Folin ( het hoogste punt van de Morvan) links (eigenlijk rechts ) liggen. Voor wie het niet zou weten : "Haut" is het Frans voor "hoog"...

Ik wandel rechtdoor richting St.Prix en picknick in een klein bushokje.
Daarna begint het zowaar te regenen, na 3 weken zonder 1 druppel nat.
Ik moet nog uittesten hoe ik alleen mijn poncho moet aantrekken over mijn Drappy en mezelf.
Voorwaar geen simpele klus, zeker niet als het rap moet gaan, maar in gedachten heb ik de oefening al dikwijls uitgevoerd de voorbije dagen. Mijn plannetje werkt perfect en de poncho zit al vlug op zijn plaats. Maar de wind maakt dat mijn broek wat later kletsnat is , en die poncho blijkt nog steeds  niet zo waterdicht als ik had gehoopt. ondanks het bespuiten met de spray in Leuven.
Mijn planneke en de wegbeschrijving (in de kaarthouder die aan alle kanten vol tape hangt ondertussen) en mijn fototoestel en portefeuille zijn ook al nat. Ik geef alles een ander plaatsje in mijn vestzak in plaats van in mijn broekzak.
Ik stap door en loop via de GR het  bos in. Hier komt de regen er zo niet door, maar alles wat nat is blijft wel nat...
Boven op een berg kom ik ineens terecht in Bibracte, een stad uit de tijd dat Julius Caesar onze contreien veroverde. Deze nederzetting van enkele tientallen hectaren groot lag boven op een berg waar nu een groot bos is.
Er gebeuren daar opgravingen en reconstructies onder een grote tent : echt de moeite waard, zeker als het droog is.
Ik blijf niet hangen want het is ferm koud, ik ben doorweekt en op de koop toe hangt er daarboven een dichte mist. Ik raak er op een open vlakte de gr-tekens kwijt...
Wat nu, terug, en weer zoeken maar niks te vinden in die stomme mist. Maar dan zendt de heilige Jacobus ineens een man naar mij, 't is te zeggen ik zie daar in dat rotweer iemand aan een schommel, bevestigd aan een grote boom, staan met zijn zoontje en ik vraag hem de weg.
En ja hoor , hij kent de GR route daar en zet me direct weer op het rechte pad: ik was vergeten rechtsaf te draaien tussen die bomen ...
Dat was effe geluk hebben, dat er in dat heel slechte koude en natte weer toch nog mensen "buiten lopen".
En dan was het alsmaar bergaf , maar weer met losse keien soms.
Ik zie nog een houthakker een hele hoge dode boom vellen : 1 minuutje werk met zijn kettingzaag en dan nog een kwartierke sleuren met zijne tractor.
Nog een heel uur door de regen stappen en ik kom aan in Larochemillay.
Ik heb nog steeds geen contact gekregen met de verantwoordelijke van de gite communale en bel terug naar het gemeentehuis van onder de hangar op een boerenhof waar er geen loslopende hond is. Ze hadden me toch wel de verkeerde GSMnummer doorgegeven zeker
Hoe is dat nu mogelijk denk ik dan in zo'n klein dorp waar iedereen iedereen kent ?!
Ik bel doorkleumd en onderkoeld naar het goeie nummer maar krijg weer geen antwoord!
Dus bel ik terug naar de "mairie" en zeg dat ik niet wil buiten blijven staan in zo'n hondeweer.
"Nee nee meneer , ga alvast maar naar boven ( Larochemillay ligt boven op een heuvel verdorie, en dat pikt als je kleddernat bent na zo een dagje stappen...) en de gite ligt daar naast de kerk. Wij zullen de verantwoordelijke voor U proberen bereiken".
En ja hoor, als ik daar een kwartier later aankom staat ze me juist op te wachten, een jonge dame met enkele kleine kinderen in haar auto die ze juist van school had opgehaald.
Eind goed, al goed, weer een dagje om niet al te snel te vergeten.
Maar nee het is nog niet gedaan.
Na het uittrekken van al mijn natte spullen zie ik 3 jonge gasten in de keuken : bonjour ...
Ze zijn van Lokeren en hun ouders zijn nog boodschappen gaan doen (12km verder, maar met de auto is dat niet zo erg ver hé). Het wordt nog een gezellige babbel , en ik mag nog wat ravioli van hen meeëten ( gelukkig maar, want mijn blikje ravioli was wat klein uitgevallen als souper). Als toetje op de taart krijg ik ook nog enkele glaasjes rode wijn erbij!!
En nog voor mijn souper komen er nog 2 waterkiekens aan (lees pelgrims): Denis en Jean-Louis.
Ik had ze al ontmoet op het ontbijt in de gite van Vezelay en gisteren ook in Anost waar ze me passeerden toen ik stond te wachten.
Met hen heb ik lekker gezellig ontbeten vanmorgen en nu zullen we weer een gite en zelfs dezelfde kamer delen denk ik (er zijn maar 6 bedden in die gite van Issy l' Eveque).

Woensdag 4 april
Vandaag was het off road stappen : dit wil zeggen ik volgde de GR niet maar ben recht naar Luzy gestapt (12km) om daar eten te kopen voor vanmiddag en vanavond. Het deed raar om nog eens een winkeltje te zien dat geopend was !
Gelukkig bleef de regen weg en had ik tijd om wat koetjes in de weide te fotograferen, alsook een grote muskusrat die een vijvertje over zwom.
Ik vergat nog bijna te vertellen dat ik vanmorgen een kleine levende tor uit mijne (nog natte) bottin haalde.... Hoe die erin kwam weet ik niet. Als groene jongen heb ik hem maar door het venster buitengezet, in plaats van hem te vermorzelen onder mijn schoen.
En ook leuk om te vermelden : ineens staan er na die regen van gisteren heel veel groene blaadjes aan de bomen .
Het landschap zal er in de komende dagen heel anders uit zien. LENTE !!!
De bibliotheek gaat hier sluiten om 17u en ik zal mijne gite eens gaan zoeken.
Stel het wel daar. Ik doe hier hetzelfde onderweg naar Le Puy en Velay;

Pelgrimsgroeten
Mark

PS. het zal weer wel enkele dagen duren voor ik een PC vind, vandaag was echt toeval !!

04-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

05-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

06-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ben ik wel een echte pelgrim?
Ik denk het nog niet , ik ben zoals ik ben...ik heb zelfs 2 telefoontjes bij: 1 voor lokale reservaties in Frankrijk, en 1 van thuis.
Ik voel me nog geen echte pelgrim, want toen gisteren het Telenet-netwerk overal uitviel had ik het even moeilijk. Mijn Franse GSM is namelijk ook al geblokkeerd.
Bij de aankoop van je SIM-kaartje (enkele weken terug in Rocroi) moest ik papieren invullen. Ik heb dat mooi gedaan samen met de verkoper in het gazettenwinkeltje maar er is wat misgelopen bij de Franse post, terwijl ik zeker weet dat ik de enveloppe direct in een postbus heb gedropt daar.Maar  de enveloppe is blijkbaar nooit aangekomen. Nu na enkele weken hebben die mannen van SFR hem toch wel geblokkeerd zeker, de kl...zakken. Ik kan hem niet meer opladen en als ik naar een herstelnummer bel werkt het niet want ik heb ook geen belkrediet meer. Dat noemen ze een vicieuze cirkel!
Ik wou dat ik een echte pelgrim was en mijn GSM kon missen...
Ondertussen is het contact met de Belgische provider wel weer in orde gekomen, en als ik hier niet te ver in de bossen zit kan ik sms-jes maken of bellen. Maar soms zit ik uren zonder netwerk!!
Gelukkig went dat snel en dan voel ik me weer wat meer pelgrim

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

We vertrekken samen vanuit Issy l'Eveque richting Bourbon Lancy. Maar ik ga eerst nog langs bij de plaatselijke kruidenier om een nieuwe oplaadkaart voor mijn GSM. Het is er hemels druk met allemaal eenvoudige plattelandsvrouwen die elkaar kennen en daar hun inkopen doen. Ik krijg, voor het eerst sinds lang stress, omdat mijn 2 maten buiten op mij staan te wachten…
In Grury kunnen we ons, volgens de Lepère-reisgids weer bevoorraden. Maar in de praktijk is de bakker verdwenen, en ook het kruidenierswinkeltje is er niet meer. De streek loopt hier leeg;
Gelukkig hebben we nog voldoende  brood om te overleven.
In Bourbon Lancy slapen we buiten het centrum bij een Zwitserse boerin. Mijn 2 gezellen nemen de kortste weg , en ik loop naar het centrum van Bourbon Lancy om een nieuwe SFR-sim kaart voor mijn "Franse GSM" te zoeken. In de cafe-tabac hebben ze er geen meer, maar 2km verder is er een gsm winkel en daar hebben ze het wel denkt de madame.
2 km op het einde van een dag heen/terug is wel veel met een rugzak. Maar ik ben dapper , ik ga ervoor want ik wil een nieuw SIM-kaartje hebben.
Altijd maar rechtdoor lopen langs de hoofdweg richting  Moulins, dus op de koop toe is het nog saai stappen.
Ik vind het GSM-winkeltje zonder problemen, maar geraak daar ook niet gesteld. "Misschien in den "Atac", het grootwarenhuis hiernaast mijnheer?" . 
Daar hebben ze spijtig genoeg geen SIM kaartjes, alleen maar herlaad- dinges aan de kassa...
Heel die omweg voor niks.
Ik bel naar Christophe en vraag hem om van op zijn PC thuis mijn gsm te deblokkeren want ik kan hem nog steeds niet heropladen. Ik voel me niet zo happy...
En nu zoeken naar  de boerderij in Chevagny. Ik doe een auto stoppen : "eerste links" zegt hij. Een minuut later komt die auto terug in de andere richting gereden. Hij had gezien dat het niet de eerste , maar de 2e straat links was en keerde speciaal terug om me dat te vertellen !!! . Zou jij hetzelfde gedaan hebben voor mij ???
Ik kom een uur of 2 na mijn copains doodmoe toe. Ze hebben er wel wat plezier in dat al die moeite voor niks is, het zijn dan ook ECHTE pelgrims die al 2 keer in Santiago zijn geweest. (maar die 2 deden het wel steeds maar in stukken van 1 maand)
Onze Zwiterse gastvrouw kookt super lekker voor ons en het wordt een gezellige avond en een rustige nacht op de grote boerderij.
De Zwitserse is een "echte boerin" die haar land verliet om hier van nul te beginnen in een streek waar er "veel meer ruimte" is. In het begin moest ze de boerenstiel echt leren, en van haar geburen-landbouwers kreeg ze niet echt veel steun. Maar nu loopt alles veel beter, en ze kweekt ook renpaarden op haar domein. Op het erf slapen 2 pauwen in de boom.
Ondertussen probeert zoonlief van thuis uit tevergeefs mijn GSM nummer te deblokkeren en weer op te laden.  
Weer een stapke dichter bij St Jacobus in Spanje.

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

6-4-2012
We vertrekken om 9u en maken een omweg naar een heel mooi oud kerkje dat 1km buiten de route ligt in St Aubin: We bewonderen er muurschilderingen uit de XIIe eeuw, SUBLIEM. Dan komen we nog juist op tijd aan op de middag in Diou om daar onze inkopen te doen in de supermarkt voor ze sluit om 12u30. Ik doe mijn voorraad van chocolade, banaan en appels, brood en salami op.
Terwijl ik boodschappen doe heeft Jean-Louis ons verblijf voor de avond kunnen regelen: We slapen in klein "kotje" van de gemeente St. Léon, dat te reserveren is  via  het gemeentehuis. Wat we niet  wisten is dat die mairie gesloten is op goede vrijdag
Jean-Louis belt dan maar naar de apotheek in dat dorpke , en ja , die geeft het telefoonnummer door van de adjunct burgemeester, en na nog wat extra telefoontjes van Jean-Louis hebben we gelukkig een dak boven ons hoofd vanavond.
Ik wil direct gaan picknicken (moet ge dat zo schrijven ??) maar Denis heeft een gezellig restaurantje gevonden met een compleet dagmenu van 12€€. De naam is niks origineels : "La tradition" maar het zit er stampvol, en pas binnen een kwartierke kunnen we in een hoekje een aperitief drinken, in afwachting van een tafeltje dat vrij komt.
Jean-Louis heeft zijn twijfels om te gaan dineren want we moeten nog 5u30 stappen !! Dat is wel een heel lang eind
Maar Denis is niet om te praten en gelukkig voor hem is het hééél lekker (charolaise-vlees) en het gaat er goed vooruit. We zijn na een uurke buiten en hebben de drank sober gehouden. Wel hebben Denis en ik het zakje, waarin ons bestek en onze serviette zat, gevuld met respectievelijk wat peper en zout. Gelukkig hielden de uitbaters ons niet al te zeer in het oog. We zaten wel opvallend hard te lachen ...
Bij het buitengaan, om kwart na 2, ontdek ik dat de serveuze van Hoboken afkomstig is en al sedert 6 jaar in Frankrijk woont.
Wat is de wereld klein !!
Ik betaal heel het eetgelag met mijn bankkaart en mijn gezellen betalen mij met cash geld terug, want er is daar (weerom) geen geldautomaat. Zo kom ik terug aan wat baar geld.
Onze tocht verloopt vlot: geen te zware hellingskes en goed begaanbare wegen . Het is al anders geweest in de Morvan vorige week...
De aankomst om half 6 in de gite is ontnuchterend : Een klein kamerke met 1 tafel en enkele stoelen, een lavabo om de afwas te doen, een toilet en maar 2 veldbedden.
Gelukkig heb ik mijn matraske bij.
Ondanks onze aankopen van die middag gaat Denis bij de lokale bakker weer wat lekkers afhalen: Hij koopt voor ons 3 een aardappeltaartje ( nee, geen appeltaartje)  en laat dat daar in de microgolfoven opwarmen. Ik koop het dessertje. In de winkel naast de bakker kopen we 3 bierblikjes. Denis is een echte Franse Boergondiër. En wij genieten mee.
De nacht verloopt niet zo goed: De veldbedden kraken enorm . We zingen "Pour un flirt" van Michel Delpèche, maar voegen de daad niet bij het woord...
Denis en Jean-Louis proberen stil te liggen , maar dan krijgen ze krampen, dus ze houden mekaar en mij een hele poos wakker. Voor we gaan slapen nemen we nog wat actiefoto's in dit uitzonderlijke kader en lachen ons een breuk.
Ik kreeg deze morgen wel een pluim dat ze mij niet hadden gehoord.
Maar mijn nacht op die flinterdunne matras die zichzelf opblaast op een kille stenen vloer, was ook niet zoals ik het graag gehad zou hebben.
Dat hoort er allemaal bij denken we dan en blij gemutst vertrokken we deze morgen weer op weg.

Pelgrimsgroeten
Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik ben ze alweer kwijt , mijn 2 goeie maten
Na een hele maand alleen, vond ik het best wel fijn om samen met hen op te trekken gedurende die 2 dagen.
Ze moeten naar een feest van iemand in de familie die 60 wordt...
Ik probeer me nog uit te nodigen, maar dat lukt niet, want ik heb gene plastron bij.
Jean-Louis dropt de sleutel van de kleine gite in de brievenbus van het gemeentehuis  van Léonen onder een druilerige regen gaan we die mistige ochtend weer op pad.
In Bert, na 12km. (zo heet dat dorpje) hebben ze afgesproken aan het kerkje met de vrouw van Jean-Louis.
En zo ontdekken we nog dat wij, de stappers deze morgen heel veel geluk hebben gehad.
Jean-Louis zijn vrouw had "emmers" water over haar auto gehad onderweg;
Ik mag er niet aan denken, wij kwamen er vanaf met wat druppels in de mist.
Vanaf vanmiddag moet ik weer zelf mijn kaart lezen, en mijn logies zoeken. Mijn 2 companen vragen of ik nog mee ga eten met hen in een klein restaurantje daar, maar ik wil het afscheid niet te lang uitstellen en ga niet in op hun mooie aanbod. Beter een korte pijn denk ik, want ik vrees dat het afscheid me anders heel zwaar zal vallen. Ik picknick een eindje verder in Bert in de kou aan de rand van een mooie vijvertje met zicht op het plaatselijk zwembad.
Het worden nog moeilijke dagen : morgen Pasen, maandag weer alles gesloten en dan dinsdag en volgende dagen de eenzame bergen in.
Ik moet morgen, met Pasen, zeker voor de middag in Arfeuilles geraken , en dan hopen dat de bakker nog open is!
Als dat niet lukt wordt het schooien om wat brood hier en daar...
We zullen wel zien.
Eerst vanavond in Droiturier nog lekker aanschuiven in de chambre d'hôtes . En weer slapen in een zacht bed zal ook deugd doen.
Morgen slaap ik in een bungalow op de camping in Saint Clément. Waarschijnlijk blijf ik daar een dagje rusten, want zonder het echt  te willen heb ik deze week verschillende dagen van +/- 30km op een zwaar terrein achter de rug.
En dat laat zich voelen: mijn linker schouder heeft ambras met "Drappy" de rugzak.
Ik zal "Drappy" vanavond eens goed insmeren met wat Voltaren gel, dan zal het wel weer beter gaan (of zou ik beter mijn schouder insmeren? )

Tot binnen een week pas waarschijnlijk !
Hopelijk wordt het geen te slecht weer , want de tijd van stralende zon is voorbij zeggen de "locals" hier.
Komt wel goed

Mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen ik de bibliotheek (te) haastig verliet bij  sluitingstijd, vergat ik mijn boekje met de wegbeschrijving daar op een stoeltje. Ik sta buiten nog wat te treuzelen en ben langzaam  een klein eindje verder gewandeld. Ineens komt er een dame van de bib aangelopen met mijn boekje. Wat een geluk, ik kan me niet voorstellen hoe ik het zonder dat ding hier zou moeten stellen in deze streek!!!

In de gite vind ik Denis en Jean-Louis terug en samen trekken we even naar de kerk naast onze gite. Daar staat een mooi beeld van St Jacobus. Ik ga hem even danken dat ik mijn boekje terug heb gekregen!

pelgrimsgroeten
mark

07-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na de eenzame picknick in Bert trek ik via Loddes en Andelaroche naar Droiturier. Het zijn lichtlopende macadamwegeltjes in een prachtige natuur! In alle weiden staan er veel koetjes en ik voel me niet alleen.
Achteraf hoor ik van Jean-Louis en Denis dat het restaurant in Bert werd uitgebaat door een koppel uit de Kempen. Ze kwamen daar ooit eten als toerist, en vroegen of het resto te koop was. Dat was toen niet het geval , maar ze lieten toch hun adres achter. Thuis in België krijgen ze de boodschap dat ze de zaak toch kunnen overnemen. Ze verkopen hun winkel in ?? en trekken naar Bert...
In Droiturier bezoek ik nog even de gerestaureerde kerk en kom dan aan bij Brigitte.
Het is er een kleine dierentuin : een "gepensioneerde" blinde-geleide hond, nog 2 andere honden en een papegaai. Het avondmaal is heel lekker en Alice eet ook mee, haar kleinkindje van 2 jaar. Echt gezellig. Ik kan ook nog een uurtje op de pc mijn verhaaltjes bijwerken  (gelukkig maar) en ik zie dat ik na 5 weken al mijn 6700e bezoeker heb. (140e in de top 200 van de blogs op seniorennet, wauw!!).
Op Pasen vertrek ik met enkele paaseitjes en een potje zelfgemaakte confituur van Brigitte in mijn picknickdoos. Brigitte heeft me super in de watten gelegd. De eerstvolgende dorpjes zijn Chatelus en Bruyère.
Ik moet op tijd in Arfeuilles raken want de bakker sluit op de middag !!!

Pelgrimsgroeten 

Mark 

08-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Pasen 2012. 
Om nooit te vergeten: bij het vertrek in de gîte in Droiturier krijg ik een potje zelfgemaakte confituur mee en enkele paaseitjes.
Ik wandel recht naar Arfeuilles, via Chatelus en Bruyère, waar ik bij de bakker 2 broden koop. De kleine bakkerij staat proppensvol mensen die allen hun  reuzegrote paasbestelling komen afhalen. Het is er een gezellige drukte, maar ik voel me niet echt op mijn gemak: telkens er een klant buiten gaat zie ik het broodrek in de winkel steeds meer leeg geraken. En als het eindelijk mijn beurt is schiet er echt niet veel meer over. 
Dan is het tijd voor een picknick maar het is maar 6 graden. In de café-tabac is het alleen maar "tabakwinkel" en geen "café". Dus ik stap verder en boven op een heuvel vraag ik of ik even binnen mag om te eten aan een meneer en mevrouw op het terras van hun huisje.
Er woont  een oude dame alleen. Haar 2 kinderen en hun familie zijn op paasbezoek. Ik voel me niet op mijn gemak maar dat duurt maar even : apéritif maison (champagne) en dan een glas  rode wijn helpen me om me thuis te voelen..... Als mijn boterhammetjes op zijn krijg ik nog een lekker stukje taart aangeboden.
Ik heb wel effe geluk zegt de oma, dat haar kinderen op bezoek  zijn want als ze alleen was zou ze me misschien niet hebben binnengelaten
Ze vindt het ook wel een beetje gevaarlijk voor mij : zo alleen....
Ik zeg haar dat ik me voel als een heel klein vogeltje in de handen van Onze Lieve Heer. En tot nu toe is dat altijd al super goed afgelopen vind ik, hopen dat het zo blijft;
Een heel gezellige babbel nog met die toffe familie en dan trek ik vol goeie moed opnieuw verder, maar eerst nemen we nog een mooie foto van ons allen op het terras in het kille zonnetje.  Ik krijg nog een mooie chocolade paashaas mee als souvenir, die ik in de namiddag begin te verorberen in Charguéraud op een bankje, want ik ben moe...Ik was al gepasseerd in La Croix des Chabannes (wat een leuke namen toch hier voor al die gehuchtjes)
Enkele uren verder in het bos staat een auto uit NL. aan een huisje.  Ik zeg  "dag" en prompt krijg ik iets (een Heineken) aangeboden om te drinken op het terras van de vrouw des huizes. Het is al wat warmer gelukkig dan vanmiddag. Een beetje later komt de heer des huizes erbij zitten, hij was zijn gras aan het afrijden...Het zijn 2 Rotterdammers.
Weer kom ik niks te kort en ik krijg nog een busje ravioli, wat energiekoeken, en wat snelverband mee (dat had ik niet mee van thuis). Toen ik enkele dagen terug een goeie totter maakte 's avonds in de afdaling ontdekte ik dat een schaafwonde snel opgelopen is, zodus vroeg ik het nu maar aan die lieve mensen...
De gastvrouw vertelt me nog dat de kat met een adder aan het spelen was die middag...

Ik kom veilig aan rond half 7 in camping  les Plans in St. Clément en ik slaap in bungalow Hortensia.
De sleutel  ligt onder de mat. Ik zoek eerst tevergeefs naar de sleutel onder de mat van bungalow les Bluets want ik was vergeten dat er nog een last minute wijziging naar mij was doorgebeld...

Na de douche en het eten ga ik wat wandelen. In de bungalow bij de buren vraag ik een zakje thee. Het is  al donker. Ik moet binnenkomen. Een opa ("je suis le patriarch")  is daar met zijn kinderen en kleinkinderen op paasweekend in 2 bungalows. Weer een glaasje wijn en wat theezakjes en wat klontjes suiker cadeau gekregen. 
Ik trek rond half 10 terug naar mijn bungalow en de patriarch gaat mee naar buiten om zijn pijp te roken:
"Waar is uw vrouw?" "Die is het afgebold en heeft me laten zitten met de kinderen." Hij komt al meer dan 20 jaar telkens met zijn familie naar die camping met Pasen.
In 1958 vocht hij met het Franse leger in Algerije: Ze zijn vertrokken met 20 en 2 jaar later kwamen ze terug naar huis met 6. Meer dan 50 jaar later heeft hij "er nog steeds veel last van..." "Tot morgen en à propos, hoe ken jij Filip, de eigenaar van de camping?" vraagt hij nog.
Al die gastvrijheid en goedheid, ik ben er echt niet goed van.

Maandag: 2e paasdag 

Ik wordt wakker om half 9 en heb vannacht 11u geslapen. Het regent zachtjes heel de tijd door.
Ik veeg de bungalow proper met een borstel, zoals gevraagd  in ruil voor het gratis verblijf. Om 10u30 stipt staan de buren aan mijn bungalow : zoals afgesproken nemen ze me mee MET DE AUTO naar de paasmarkt in Le Mayet de Montagne, een klein stadje in de buurt. Ik heb daar een paraplu gekocht en een nieuwe sim kaart voor de GSM. Verder nog wat bananen en Franse kaas.
Ook een zakje paaseitjes voor Jules, Tom en Oscar, de 3 lieve kinderen van het koppel dat me meeneemt. Ik zeg hen : "je moet ze tellen om te zien of er even veel in zitten voor elk van jullie" Onmiddellijk begint de jongste te tellen : 20 eitjes, elk 6 en 1 voor mama en 1 voor papa. Dat is dan weer goed opgelost. Mama is een verpleegster, papa werkt op een bedrijf dat industriële afval verwerkt.
Bij de bakker moet ik van hen een gebakje  kiezen om straks samen met hen op te eten!!!
Al die vriendschap is ongelooflijk om te ervaren!!!

De wereld is nog lang niet om zeep !!!
Ik tik dit verhaaltje op het terras buiten (binnen heb ik geen internet verbinding) op een iPad van de papa van de drie jongens.("pas de problème, fais-ce que tu veux")
Sorry voor de tikfouten (die ik nu, enkele dagen later verbeterd heb) : de pc verandert voortdurend al wat ik typ naar het Frans !!!
Morgen ga ik weer verder op stap richting Santiago.. .
Ik trek de bergskes van het Centraal Massief in !!!
Hopelijk wordt het niet te koud daarboven. En hopelijk vind ik een slaapplaats want reserveren vandaag lukt niet tot op heden.
En weer zeg ik: "je zal me even niet horen". 


OOK NOG DANK VOOR AL JULLIE BERICHTJES.!! IK LEES ZE ALLEN MET VEEL PLEZIER !

tot later !
Mark

09-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Zoals reeds eerder verteld had ik in de voormiddag een gebakje mogen kiezen bij de bakker in le Mayet de Montagne. In de namiddag heb ik dat samen met de hele familie op het terras van de bunglow opgegeten.
"Kijk, daar nog 2 stappers" roept ineens iemand.
Ik kijk om en ongelooflijk maar waar: Jean-Louis en Denis passeren op straat, aan de overkant van het riviertje dat langs de camping stroomt. Ze slapen ergens 1 km verder.
Ik loop even naar hen toe en we spreken af om de dag erop weer samen al vroeg te vertrekken.
Wat een verrassing of is het een helpende hand van mijn engelbewaarder hierboven die ervoor zorgt dat ik niet alleen in deze eenzame streek moet stappen ?  (dat zul je enkele verhaaltjes verder wel begrijpen)

In de vooravond trekken alle leden van de gastvrije familie weer naar hun respectievelijke woonplaats: de vader en  zijn 3 kinderen (+ kleinkinderen) elk naar hun huis en ik blijf daar helemaal alleen in dat bungalowpark achter. Een beetje akelig, maar een kleine wandeling naar het klaterende riviertje vol forellen geeft me weer wat rust.

Mark

10-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Dinsdagmorgen bellen de 2 copains me al vroeg wakker op mijn GSM.
Ze komen al langs om 8u., dat is een stuk vroeger dan daags voordien was afgesproken, om me op te pikken.
Na enkele dagen van alleen stappen, omdat ze naar een familiefeest moesten, zijn we nu weer samen op weg met ons drie !
"Waarom vertrekken we zo vroeg?" De gastheer waar ze sliepen stelde voor om hun bagage met zijn auto mee te pakken (al om 7u. 's morgens) tot in Lavoine, zo'n 15 km verder! Ze vonden dat ze dat voorstel niet konden afslaan...
En zo sta ik daar dan met mijn Drappy volgestouwd met alle proviand die ik daags voordien kocht op de paasmarkt.
En die andere 2 stappers lekker fris en monter, met een klein rugzakje op hun schouder... We wandelen eerst door St Clément en klimmen dan omhoog de bossen in langs een reeks windmolens in de mist die een geluid maken alsof er wat verder een helicopter staat te draaien.
In Lavoine eten we samen in de Auberge des Bois Noirs ( zo noemen ze de bossen in deze streek : "Bois Noirs"). Een super menu met alles er op en er aan en nog een pint erbij en een fles wijn, voor nog geen 15€ per persoon. Echt aanbevolen!
Buiten staat er een heel speciaal horloge dat werkt met lopend water in houten gootjes dat potjes vult, en door het gewicht van het water dan houten bollen laat rollen. Terwijl ik er op sta te kijken rolt er een bol uit zijn goot. Hopelijk kent er iemand wat van dat ingewikkelde mechanisme en komt de bol ooit weer op de goeie plaats terecht, anders zitten ze daar in Lavoine wel met een groot "tijdsprobleem" nu...
Vanaf half 2 stappen we weer ieder met zijn zware rugzak verder naar Chabreloche.
Daar staat ons bedje klaar in hotel Le Mandrin.
Er is ook een schoenmaker, en ik weet niet of ik het al verteld heb, maar de naden van mijn schoenen scheurden open ! Eerst een heel klein beetje, maar met al die keien en heuvels van de Morvanstreek en die regen af en toe erboven op werd dat steeds maar erger.
Nog 1700 km te gaan, dat zou nooit lukken zonder reparatie.
We komen er pas aan rond half 7. Ik trek direct naar de schoenmaker twee straten verder op mijn sandalen, de botinnen in de hand, terwijl het flink regent.
"Is het dringend? Anders neem ik ze mee naar de fabriek morgen? "
"Ja eigenlijk nu direct, als het kan."
 Gelukkig staat er daar nog een aftandse stikmachine in de plaats waar vroeger het schoenmakerijtje was. En ja hoor, ik mag er een half uur later weer om komen...
't Is 5 € en "ik heb er nog flink wat zeehondenvet aangesmeerd zodat het water er geen vat op heeft...". Ik wil 10€ geven voor de snelle service, maar dat wil de vriendelijke man niet!
Wat zit dat weer even mee, juist op tijd een schoenmaker ( 't is de eerste die ik gezien heb op heel mijn tocht tot nu toe) en dan nog DIRECT geholpen....
Het avondeten is niet super, maar dat geeft niet, want mijn schoenen zijn hersteld!
We slapen samen op een familiekamer, ik slaap in het grote bed voor de ouders, en Jean-Louis en Denis in de "kinderbedden" in het kamertje ernaast...
De badkamer moeten we delen. We zijn allen moe na 32 km wandelen en 1050 m stijgen (volgens het "slimme uurwerk" van Jean-Louis ).

Mark

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Van Chabreloche vertrekken we richting Col de la Loge
Ik ga het kort houden:
Een heel karig ontbijt in het hotel: één croissant, één stukje brood met confituur en een kleine tas thee.
Maar mijn schoenen zijn gemaakt, joepie!
Het regent al van 's morgens vroeg en we gaan ons direct weer bevoorraden bij de bakker. In het bos liggen een aantal bomen omgezaagd, en op die manier vinden we de GR-tekens niet. Ik geraak met moeite vooruit en we stoppen pas voor de picknick rond half 2. Ik heb dan al 2 bananen op... Als we ons goed en wel hebben geinstalleerd in het gras komt er een zoveelste ferme hagelbui. Het parcours is echt zwaar : steeds maar stijle hellingen en afdalingen over zandwegen bezaaid met grote en kleine rotsblokken, gevaarlijk met je rugzak...
Rond een uur of 3 komen we aan in Couvent Notre Dame de l'Ermitage, op een hoogte gelegen midden in de bossen en met een prachtig vergezicht richting Alpen.
De "buvette" is nog gesloten, maar ze doen die speciaal voor ons open ! We willen iets warm drinken, omdat het buiten al heel de dag zo koud is, maar bestellen dan toch maar een bruine Pelfort. Ik koop er uit sympathie ook een potje hééél dure "baume du pèlerin" voor 16€€! Het is waarschijnlijk een foutieve prijs want het staat op een klein etiketje met de hand geschreven. Ik kom later een pelgrim tegen, Alain die ook zo'n potje kocht in Rijsel voor 10€€ ...
We gaan een half uurke later weer verder voor het laatste traject van onze wandeling. Het hagelt non stop en we worden moe. Om half 7 zijn we eindelijk op onze bestemming.
Vandaag zijn we 1360 meter gestegen (met het GPSke van Jean-Louis gemeten).

's Avonds is onze pijp uit na 31 km over zulk geaccidenteerd parcours met een zware rugzak ( vol proviand voor de volgende 3 dagen op de cols die volgen)

Pelgrimsgroeten
Mark

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na een copieus avondmaal in het "Centre d'Accueil" op de Col de la Loge slapen we heel goed na de zware tocht van gisteren.
Maar er wacht ons een heel mooi stuk vandaag : Via Col du Béal stappen we naar Col des Supeyres. Bij mooi weer kan je vanop de bergkam de Alpen zien aan de ene kant en de Puy-de-Dome en andere uitgedoofde vulkanen aan de andere kant.
Naar het schijnt echt supermooi. We zien het wel zitten.
Omdat in de Col de Béal de chauffageleidingen kapotgevroren zijn deze winter is die gite halfweg gesloten. We moeten dus verder tot de volgende col. De reservatie is gelukt , gelukkig, want we zijn weer de eerste pelgrims , en het seizoen is nog niet bezig...
We krijgen een uitgebreid ontbijt deze keer en eten ons buikje vol met veel brood en confituur, want meer krijg je niet op je bord in la Douce France 's morgens.
Er zitten ook 6 mountainbikers te ontbijten wiens spullen zeiknat aan de open haard te drogen hingen sinds gisterenavond : sokken, handschoenen, koerstruien, broeken, hemdjes en noem maar op : al hun gerief was zeiknat...
Ze kwamen via de Col du Béal  van de Col des Supeyres: ze hadden heel veel sneeuw gehad.
We kijken eens naar mekaar maar zeggen niks: dat belooft denken we alle 3...
Ik doe een onderhemdje extra aan, want we stijgen tot 1600m en hoger vandaag, da's hoger dan de oversteek van de Pyreneeën.
We vertrekken in wat regen en smeltende sneeuw. Maar in het bos blijven we redelijk droog en het eerste uur valt alles nog best mee. We stijgen en komen op een hoogvlakte terecht vol heideplantjes, en geen bomen meer!
Amai wat veel sneeuw en wind! We banen ons vol goeie moed een weg in de 5-10 cm sneeuw.
De GR tekens zijn ondergesneeuwd hier en daar.
Maar de wind waait ferm en onze poncho volstaat niet. In geen tijd is mijn broek kletsnat van de sneeuw!!
Aan de Col du Béal raken we niet binnen zoals voorspeld: Alles toe, nergens een hoekje om te schuilen  en dus trekken we terug verder.
Stilstaan is echt geen optie meer want dan begin je direct helemaal te verkleumen met je koude natte spullen in de ijzige wind.

We nemen een (verboden) macadamweg van het Franse leger, parallel aan de GR, die ons omhoog leidt naar een grote ondergrondse bunker en 2 torens vol met allerlei satellietmateriaal en schotelantennes in La Pierre sur Haute. (Elisabeth zal me later vertellen dat die daar in de streek smalend "les Grandes Oreilles" worden genoemd).
Die militaire weg is volledig sneeuwvrij gemaakt, zodat we makkelijker kunnen stappen, maar het stijgt alsmaar meer. Ondertussen zien we geen 50m meer voor ons ogen van de mist. De ijskoude wind doet ook helemaal geen deugd. We komen op de militaire basis zelf terecht, en willen ze oversteken. Maar er is maar 1 ingang en geen tweede uitgang, en we moeten terugkeren naar de plaats waar we de basis  "binnendrongen als ongewenste gasten". Gelukkig worden we niet als spionnen opgepakt want op het eerste gezicht is daar geen levende ziel te bespeuren.
Na die militaire basis belanden we weer op de GR route in de sneeuw, maar we komen op de hoogvlakte en zien het wandelpad niet meer liggen tussen de ondergesneeuwde heideplantjes.
Overal oneffenheden vol sneeuw, geen bomen, dus de GR tekens bevinden zich soms op een rots op de grond ONDER DE SNEEUW. Maar door die verse sneeuw zie je het smalle wandelpad niet meer in die vlakte. Het kan eigenlijk naar alle kanten lopen...
Er hangt een dikke mist, dus je ziet niet waarheen de weg voor je neus zou kunnen leiden.
Het geeft je echt een heel beangstigend gevoel.
Gelukkig zijn we met 3. Terwijl ik "de weg" afdaal op zoek naar mogelijke GR-tekens op een klein paaltje daar beneden, in een drassig moeras, blijven de andere 2 wachten. Gelukkig maar, want van wat lager daar beneden zou ik in een totaal verkeerde richting terug gelopen zijn, helemaal gedesoriënteerd door die dikke mistbrij!!
En zo hebben we samen deze dag overleefd: Jean-Louis met de stafkaarten van deze streek en Dénis met het kompas!! Een echte "jour de pénitence" zeggen die mannen. Het zal wel zo zijn zeker ? En misschien wel een klein wonder dat ik op 2e paasdag weer op die 2 supermannen ben gebotst om me hier door deze extreem moeilijke omstandigheden te loodsen waar ik helemaal niet op was voorzien.
Leuk is wel wat anders: Zeiknat in de mistbrij en ploeteren in 10 cm sneeuw soms op hobbelige wegjes vol ondergesneeuwde keien. We passeren de plaats van het oneindig mooie vergezicht, en we zien wel 10 mont blancs, maar niet de echte, het zijn er hele kleintjes dicht bij.
Soms houdt het wat op met sneeuwen.
Aan de kant van een onbewoond huisje schrokken we al rechtstaande wat eten binnen rond half 2. En dan weer verder sukkelen in die sneeuw.
Alleen maar sneeuwvlaktes, en heel soms een wit en een rood GR- lijntje dat ons de weg wijst op een kei waar er geen sneeuw op ligt.
We hebben het gehaald, en een oud vrouwtje kwam ons al tegengewandeld. Ze wist van onze reservatie in de gite en was er eigenlijk niet zo gerust in.
Ik kan mijn sokken uitwringen...
Ik heb geprobeerd om wat foto's te trekken van de miserie van vandaag want eigenlijk schieten mijn woorden veel te kort.
Morgen is het bergaf en is de sneeuwmiserie, toch al zeker voor een tijdje, van de baan....

Pelgrimsgroeten

Mark
Ps : mijn buikje is al weggesmolten zoals sneeuw voor de zon de laatste dagen. En nu komen mijn vriendjes vragen waar ik uithang. Ik stop dus met tokkelen op de PC want er staat nog iets speciaals op de agenda: ik vier vandaag mijn 1000^e km (ongeveer natuurlijk). Eerst een aperitief  aangeboden door mijn maten en ik zorg voor de pousse café: een Verveine du Velay, super lekker.

12-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

13-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

"jour de pénitence!?" Vol goeie moed op weg!



Niets houdt ons tegen





"Picknick" met verkleumde handen, terwijl het sneeuwt en waait...





Nog "maar" 4.5km te gaan. We zullen het halen !

13-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Het ontbijt in Chabreloche enkele dagen terug bestond uit 1 croissant en 1 stukje brood en een klein tasje thee. Het ontbijt daarboven op de Col des Supeyres was van een ander niveau: de uitbaatster was in de vroege morgen al (speciaal voor ons waarschijnlijk?)  naar St. Anthelme gereden (2 x 13km) om verse baguetten te gaan kopen. Het ontbreekt ons aan niets en bovendien is de zon van de partij.  Soms is gastvrijheid echt wel geen ijdel woord op de Camino!  We hebben daar bovendien een prachtig uitzicht op de Puy de Dome en de andere uitgedoofde vulkanen van het Centraal Massief.

In de loop van de dag belt Denis met zijn moeder, die hoogbejaard is en in een rusthuis verblijft. Zijn ma vraagt hoe dat met hem gaat natuurlijk. Ik hoor hem antwoorden dat alles onder controle is :  nous avons des “pieds tous terrains” (naar analogie met het woord VTT vélo tous terrains)  (we hebben voeten voor alle terreinen)...
We hebben in de voormiddag een lange afdaling tot Saint Anthelme over asfalt. Denis komt er als eerste aan en hij heeft bij de warme bakker al een quiche lorraine en nog wat anders lekkers uit de microgolf gevonden voor 2.80€€ per persoon. We eten het smakelijk op in de vernieuwde bar op de markt met een lekker pintje  en een tasje koffie erbij.

Heel de dag stappen we langs  bergweiden vol gele paasbloemen, "les jonquilles", de natuur op zijn mooist! We houden halt in la Chapelle en Lafaye. Dit is een klein dorpje met een hele oude geschiedenis: reeds voor het begin van onze jaartelling kwamen de Kretenzers daar vanuit Marseille naartoe om lood te kopen en ze trokken nog verder door naar Bretagne op zoek naar zout.  We slapen in de pastorij naast de kerk die is omgebouwd tot een gezellige gite. We gaan naar het lokale restaurant - café nog 2 pintjes drinken. 
Ze voorspellen weer slecht weer en zelfs weer sneeuw, vanaf overmorgen maar ook dat went en we laten de moed niet zakken : Ultreia.
Op aanraden van de verantwoordelijke van de gite  nemen we een andere route dan deze die beschreven is in de "guide Lepère" en die ongeveer 1 dagetappe korter is. Ze loopt langs die  eeuwenoude historische route van de Cretenzers: " La route de César".

 De volgende morgen klimmen we naar Montarchet, een prachtig dorp gelegen boven op een heuvel. In Usson-en Foreze zijn we weeral eens goed nat. We eten daar een complete menu en pas rond half 3 trekken we verder, eerst langs een heel grote houtzagerij en dan verder in het bos waar we een vos zien weglopen. We volgen de route de Bollène en dan de route de César, dat wil zeggen een weg recht op het doel af.

Mark

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

We slapen vanavond in een grote gite waar een hele groep “routards” (motorrijders) hun bed gereserveerd hebben. Denis is niet zo opgezet met dat type volk, maar we hebben hem goed de les gespeld: "soyez poli ". Hij heeft zich in de loop van de dag ook al serieus druk kunnen maken over de crossbrommers. Het is namelijk zaterdag en in de mooie bossen komen we twee motocrossers tegen die, om ons te imponeren, de  gashendel flink opendraaien op die zandwegel vol keien. We hebben onze bedenkingen bij al dat lawaai, die stank, en de losgerukte keitjes van die 2 rustverstoorders. Na al die dagen in de stille natuur is dat echt "confronterend". Maar dan komt ons “moment de gloire”. Ineens horen we wat verder een moto sputteren. We wandelen rustig door en naderen de 2 supermannen. Eén probeert uit alle macht zijn moto weer op te starten, tevergeefs. Hij roept wat schietgebedjes tot de heilige Gasoil of zoiets. We verstaan dat gemompel niet zo goed en wandelen met een brede glimlach rustig voorbij. Even later komt de tweede crosser ons voorbijgereden, en een tiental minuutjes later keert hij terug met een busje naft voor zijn goeie vriend.

De groep motorijders in de gite zijn gelukkig van het beschaafde type en maken niet veel kabaal. We hebben geluk dat er nog plaats is voor ons, want ze zijn heel talrijk. Het winkeltje, de bar-tabac en de bakker zijn al gesloten als we daar toekomen. De kerk is wel nog te bezichtigen. De eigenaar van de gite verkoopt ons  de laatste blikjes van zijn persoonlijke voorraad bier: 3 Leffe en 2 Hoegaarden voor elk 1€€ '’t stuk. We gaan het eerlijk verdelen. Omdat de vloer van planken is op onze slaapzaal moeten we van de uitbater onze botinnen beneden laten staan en krijgen we mooie flashie pantoffeltjes aangeboden om binnen rond te lopen.

We ontbijten de volgende morgen samen met de groep motards. Jean-Louis stelt me voor aan enkele van hen:  "Il est parti tout seul près d'Anvers". Ze snappen er niks van, van wat pelgrimeren betekent.  Ze zijn meer bezig met hun blinkende machines en leren pakjes.

We vertrekken ongeveer gelijktijdig: wij nemen een kleine binnenweg. De motards maken al een flink ommetje door de smeltende sneeuw. Rond de middag passeren we, nog maar eens flink uitgeregend,  langs een dorpje met een hele mooie naam: Bellevue la Montagne. Er is helemaal geen mooi uitzicht, en bergen zijn er ook al niet. Gelukkig staat er een "“Hotel des Voyageurs"”, op 700m buiten onze route. We gaan onze natte spullen weghangen en staan in het toilet voor een grote spiegel. Hoe zie ik er uit na 6 weken, zonder after-shave, zonnecrème, revitaliserende crème, parfum, deodorant,  anti-rimpelcrème met Q10, collageen restructurizer voor de oogcontouren enzoverder ???… We trekken er een mooie foto.

Ik heb ook enkele mooie foto's getrokken van een "salers" : een bruine koe die tegen de kou bestand is en hele grote horens heeft!

pelgrimsgroeten

mark

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

14-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Onze volgende slaapplaats is een boerderij in Le Cros, een mini gehuchtje van  St. Geneys-près- St.Paulien . Bij onze aankomst om 15u45 staat de deur al open voor ons terwijl de boer en de boerin nog volop aan het werk zijn: ze hebben 350 schapen te verzorgen. We installeren ons boven op de slaapkamer en Denis botst al eens met zijn hoofd tegen een laaghangende balk. Hij hangt prompt een deken over die balk om te voorkomen dat hem nog eens hetzelfde zou overkomen. Een beetje later zit ik met Jean-Louis beneden en weer horen we een zware boenk, gevolgd door enkele straffe uitspraken. Wat er juist gebeurd is hebben we nooit geweten...
'’s Avonds zijn we te gast bij Martine en Jean-Louis, 2 sympathieke hardwerkende mensen met een hart van goud. Vroeger waren het fervente joggers. Zij, Martine,  heeft jarenlang het wedstrijdrecord van de 15km van le Puy en Velay op haar naam gehad, tot er loopsters met een donkere huidskleur begonnen deel te nemen. Terwijl de kinderen braaf naar de TV kijken krijgen we bij de taart  tot slot nog een lekkere eau-de vie van bosbessen aangeboden. Zo kunnen we de kilte te vergeten van de smeltende sneeuw en hagel die onze  laatste twee  stapdagen “opsmukte”. Gelukkig hadden we de wind meestal van achter en stapten we veel door de bossen, zodat het koudegevoel toch een beetje minder erg was dan op de col du Béal, enkele dagen terug! 
De gastheren tonen ons ook nog een krantenknipsel dat gaat over een soort van loopwedstrijd die start aan de kathedraal van Le Puy-en- Velay en eindigt in St. Jean-Pied-de-Port, gespreid over verschillende dagen. We zijn het er allen unaniem over eens dat dit een smaakloze stomme uitdaging is die niet thuishoort op het caminotraject. Er zijn genoeg andere GR's om de lange-afstandslopers hun kunnen te laten demonstreren.

Mark

15-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja het is zover, ik ben in Le Puy-en-Velay aangekomen, de derde grote halte in mijn camino, na Reims en Vézelay.
Ik ben nu ongeveer 1100km van huis. Het was een korte etappe vandaag van maar 19km.
De aankomst vanop de heuvel met zicht op Le Puy en Velay, na 44 dagen stappen is overweldigend ondanks het mistige weer.
Het zat ons mee dat we op de middag voor we aankwamen in Le Puy nog een klein restaurantje vonden in Polignac dat open was (niet evident) maar het was weekend ! Het eethuis ligt aan de voet van een zeer mooi oud kasteel boven op een steile heuvel. Maar op het pleintje ligt alles open, wegens grote "wegenwerken".
In Le Puy-en-Velay slapen we naast de cathédrale Notre-Dame de l'Annonciation voor 1 nacht. Die gite gaat maar om 16u30 open, dus we hebben alle tijd om tot rust te komen in die overweldigende kerk want we komen aan in de vroege namiddag. We brengen ook een bezoek aan het museum en het klooster met de binnentuin in de buurt. 
De volgende nacht is daar alles volgeboekt, maar wat verder heb ik iets gevonden voor de 2e nacht: het Appart hotel des Capucins.
Nadat we ons gerief hebben geinstalleerd in de gite wandelen we rond op zoek naar een frisse pint. Uiteindelijk vinden we een gezellig café aan een groot plein. We eten daar ook ineens ons laatste avondmaal samen. Normaal ging een vriend van Jean-Louis ons vervoegen, maar door de overvloedige sneeuwval van de laatste dagen was het een enorme chaos op de wegen in die streek. Hij is niet ter plekke geraakt.

Ik vraag mijn 2 stapmakkers om een afscheidswoordje neer te schrijven in mijn klein zakboek: ...." Le hazard c'est bien Dieu qui voyage incognito. Merci Mark pour ces bons moments vècus ensemble et partagés dans l'humour et l'amitié. Prends bien soin de toi pour la suite du chemin et la suite de ta vie..."

Het afscheid valt me heel zwaar, en de atmosfeer in het middeleeuwse stadsgedeelte rond de kathedraal is heel speciaal. Ik ben te moe om nog te douchen en kruip om 22u15 in bed.
De volgende morgen vroeg gaan we nog samen naar de pelgrimszegen in de kathedraal om 7u.
Ik neem uit een "bakje" een briefje met daarop een intentie geschreven van een onbekende pelgrim. Ik laat een briefje met mijn intentie achter in het bakje...
Daarna koop ik in de sacristie een Michelingids voor de route van Le Puy tot St. Jean-Pied-de -Port en ook een "Miam Miam Dodo", een heel gerenommeerd boekje met de adressen van slaapplaatsen en landkaarten van de Camino Podiensis route.
Dan nemen we samen nog een ontbijt in de gite en het ogenblik van het definitieve afscheid komt eraan. Met tranen in de ogen pakken we mekaar nog eens stevig vast vooraleer mijn 2 engelbewaarders langs de middeleeuwse kasseiwegeltjes rond de kathedraal wegstappen. Verweesd blijf ik weer helemaal alleen achter.
Maar ik moet verder en ik heb op deze rustdag nog een heel programma af te werken: eerst naar de post om een pakje van thuis op te halen, dan me installeren in de andere gite, geld uit de muur halen, nieuwe sokken zoeken ter verpanging van mijn huidige vol gaten, en een doosje Compeed voor mijn hielen en verder nog wat eten kopen voor de volgende dagen en de route bestuderen voor morgen. Zo zal mijn "rustdagske"  er weer snel op zitten.
Vanavond ga ik mijn blikje ravioli klaarmaken, dat ik al dagen meesleur en dat ik kreeg van de Nederlandse dame juist voor mijn aankomst op de camping op Paasdag. Deze regio is immers wat minder desolaat.
Morgen begin ik +/- 1 maand te stappen richting St. Jean-Pied-de-Port: héééél mooi zeggen alle pelgrims die meerdere routes gelopen hebben. Het is de mooiste weg naar Saint Jacques. Ik heb dus niet voor niks die zware doorsteek van de Morvan en de Auvergne naar Le Puy-en-Velay gemaakt waarschijnlijk.
Vanuit  Le Puy vertrekken dagelijks een 50 tal pelgrims richting Compostela: Ze hebben veel verschillende nationaliteiten: Samen met mij vertrekken Duitsers, Fransen, Oostenrijkers, Noren, Denen, Zwitsers, een Japanse, een Canadees ...
In Le Puy passeren of vertrekken elk jaar 35.000 pelgrims, waarvan er slechts +/- 5%  gaan voor de hele tocht van daaruit naar Santiago de Compostella in één trek. Alle anderen lopen een deeltje eenmalig, of doen jaar na jaar een gedeelte tot ze de volledige route hebben bijeen gestapt.

Nog vele pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 7-1 (88).JPG (236.8 KB)   

17-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Toen we dit weekend door de bossen in de sneeuw stapten kwamen we een groepje oudere dames tegen, op wandel met hun kleinkinderen.
Daarna keken we allen even naar elkaar, want we waren een beetje verdoofd van de parfumgeur die achter de groep hing ...
Het was de eerste keer in die 6 weken dat zulke geuren mijn reukorgaan prikkelden, want op het Franse platteland is alles puur en sober.
Ik vroeg me ook een beetje af hoe ikzelf er nu uitzie: al 6 weken geen aftershave, geen zonnecrème of aftersun, alleen wat zeep en tandpasta, en ook wat lippenstift (Labello). Ja het is al heel koud geweest, en dan krijg je wel eens wat kloven in je lippen als je heel de tijd buiten bent.
Maar eigenlijk heb ik al die spullen nog geen seconde gemist.

een puur natuur mens,

Mark

17-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Denis et Jean-Louis,
St Jacques nous a mis ensemble la première fois le matin à Vezelay.
Vous etes partis là après la bénédiction pour les pèlerins vers Le Puy-en-Velay un jour avant moi.Quelques jours plus tard, vous me passez à Anost et alors on se retrouve un jour plus tard à Larochemillay, tout mouillés.
Nos chemins se sont séparés à Bert, quand vous m'avez quitté pour fêter un anniversaire pendant le weekend de Paques.
Mais 3 jours plus tard et +/- 40 km plus loin St. Jacques nous a mis ensemble une deuxième fois "par hazard ?" Je ne croix pas du tout  que c'était le hazard...

Merci pour votre gentillesse. Vous m'avez accueilli avec une hospitalité chaleureux, une hospitalité des vrais pèlerins.
Merci Denis et Jean-Louis pour me "sauver la vie" dans le froid et le brouillard du col de Béal.
Merci pour chercher avec moi les balises du GR, cachés sous la neige dans " l'enfer blanc"
Merci pour boire avec moi la bière chaque fois quand on était arrivé  bien fatigué .
Je ne vous oubliérai jamais, vous êtes des vrais pèlerins, des randonneurs très routinés, aves lesquels j'ai marché 250 km vers notre but, Le Puy-en-Velay, et plus loin St. Jacques de Compostelle
Maintenant vous êtes parti dans l'autre direction(Lyon), encore une fois après la bénédiction dans la cathédrale.
Avec les larmes aux yeux je vous dis: Un très grand merci pour tout ce qu'on a fait ensemble!
Ultreia, Buen Camino mes amis !!

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik heb toch wel wat stress gehad vandaag, ik verklaar me nader:
Ik ga naar het postkantoor waar een pakje van thuis op mij zou moeten liggen te wachten: "poste restante"
De lieve postmadame komt eerst af met een brief voor mij : een kaartje van mijn lieve collega, Inge, om me aan te moedigen nu ik al bijna halverwege ben.
"Is dat alles facteuse?"
Ze gaat nog eens in haar hokje kijken waar de "poste restante" ligt en ze komt terug met een hele grote doos: Ja er staat wel degelijk mijn naam op in grote drukletters en ik herken de naam van de afzender. Het is een vriend uit Sint-Gillis-Waas die altijd wel klaar is voor een grapje! Ik denk: " Irma zal mijn gerief  met nog wat andere dingen van de vriend samen verpakt hebben in één grote doos".
In een hoekje van de post staat er een klein tafeltje waar ik de doos probeer te openen.
Ze is met kleefband heel stevig vastgeplakt en ik heb mijn zakmes een maand geleden terug naar huis gestuurd...Nu zou het goed van pas gekomen zijn.
Uiteindelijk krijg ik ze toch open: een flesje whisky, een flesje jenever, een flesje wodka, een halve liter leffe in blik, een blik grimbergen blond 33cl, koekjes, chips, borrelnootjes, minute soep, een kleine sleutelhanger, een doosje chocolade truffels, en nog van alles....
Ik weet echt niet wat gedaan met al die spullen !!!.
Eerst ga ik nog eens terug naar de postmadame om te vragen of dat nu echt alles is wat ze heeft voor mij, want ik mis eigenlijk nog steeds het pakje waar ik voor kwam, het pakje dat Irma me zou opsturen.
Ze is welwillend en gaat nog een derde keer voor mij zoeken, en ja hoor, ze komt terug met weer een klein pakje.
Om een lang verhaal kort te maken: ik ben een heel uur lang bezig geweest om mijne paraplu die ik een dikke week terug kocht, mijn matraske en mijn overbodige documentatie allemaal in een doos te proppen samen met de fleskes sterke drank om terug naar huis te sturen.
Die flesjes drink ik wel op als ik terug thuis ben.
Op de vrijgekomen plaats in mijne rugzak prop ik de minute soep, koekjes, worstjes, truffels, enz.
De grote doos laat ik daar in het hoekje van het postkantoor staan en ik ga op zoek naar mijn nieuwe slaapplaats een eindje verder in de stad. Ik sleur ook een plastic zak mee, met daarin nog wat gerief dat ik niet meer bij in mijn rugzak kreeg.
Het duurde wel even vooraleer ik hier weer wat bovenop was: ik droomde van een veel lichtere rugzak omdat ik vanalles naar huis ging sturen wat ik niet meer nodig had, maar dat is dus echt nog niet voor morgen... Ik ben er even echt niet goed van...

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja ik slaap in een zaaltje in de rue des capucins,29, bij de capucienen: ze zijn er al lang niet meer maar de naam is wel gebleven.
Bij mij slaapt (tot nu toe) een Duitse juffrouw (geen pelgrima) en een Franse meneer (wel een pelgrim). Verder nog een Deen die elk jaar duizenden kilometers wandelt. De Dodentocht in Bornem is hem ook niet onbekend.
De Duitse dame is met haar klas pubers voor enkele dagen op reis rond le Puy-en-Velay om hen toch iets van de Camino te laten kennen. Die gasten crossen daar rond van de ene in de andere slaapzaal, terwijl ik mijn soepke en mijn ravioli klaar maak in een klein keukentje, en ze zitten ook steeds met enkelen samen aan de pc om facebook-berichtjes te lezen en te versturen. Ik geraak maar heel moeilijk even op dat ding om wat te schrijven.
Ik heb jullie nog van alles te vertellen maar de receptie van de gite/hotel gaat sluiten en dus moet ik de pc afsluiten.

Maar ik heb nog een groot blik Leffe om op te drinken  hier op het terras, en mijn koekjes en mijn chips heb ik al uitgedeeld aan de schooljuffrouw, voor haar pubers.

Tot binnen enkele dagen !!

Mark

18-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik word 's morgens wakker bij de capucienen in le Puy-en-Velay.

Allen samen aan het avondmaal na een korte bezinning, geleid door de "huisbaas" over de Emmaüsgangers en de paastijd in het eeuwenoude kerkje wat verder. De volgende morgen zitten we weer samen aan het ontbijt. Wat een ambiance en vriendschappelijke sfeer!

19-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Dag 2 na Le Puy kom ik aan in Saugues.

Een ander vrouwtje zegt me dat ik in de fotowinkel ook op internet kan: ik kom daar aan maar er is een probleem sinds enkele uren met Orange, de provider...Dat gebeurt wel eens meer in Frankrijk naar het schijnt en dan valt heel het dorp zonder internet

Bijgevolg zaten jullie wat langer zonder nieuws van mij....
Ik heb dan maar van de vrijgekomen tijd gebruik gemaakt om een bezoekje te brengen aan de kerk en ook aan "het clubhuis", een soort oude kerk, van de "penitents" of zoiets. Het is een vereniging van diepgelovige mannen (geen vrouwen toegelaten!!!) die in de paastijd in de processie rondstappen met een lang wit kleed en een witte kap over hun hoofd als teken van boete. Een heel unieke plaats op de camino en ook elders zijn er zo nog maar heel weinig van die "verenigingen".
Er is daar ook nog een museum van "la bête du Gevaudan"- "Gevaudan's beast", maar dat is gesloten.
In onze gite slaapt er een niet-pelgrim die van vele honderden km verder hierheen komt om in de archieven alles te bestuderen over dat dier. Het beest zou tussen 1764 en 1767 meer dan 60 aanvallen op mensen hebben gepleegd en deze hebben gedood. Bij het eten ontspint zich een boeiende discussie over wat het beest nu zou geweest zijn, een wilde hond, een wolf , ...
bij mij op het kamertje slaapt Gabriel, een jonge Bretoen, die op zoek is naar zichzelf en zich bezint hoe hij zijn verdere leven gaat verder gaan. Naast ons slaapt Gilles, en hij is gisteren zijn tandenborstel al vergeten na 1 dagje stappen. Een beginnersfoutje ?!
We moeten hem morgenvroeg wekken.

Bijlagen:
week 7-3 (05).JPG (265.4 KB)   

Ik vertrek in Saugues op de boerderij en zie ter hoogte van een kleine kruidenierswinkel 2 mooie nieuwe “Carrixen” op de grond liggen. De eigenaars zijn inkopen aan het doen. Carrix is een “rugzak op wielen” die je met een garreel om je schouder en je heup verder trekt. Je kan er heel wat materiaal in kwijt. Een stuk verder , in de ijzige kou zie ik een handschoen liggen , die juist verloren is door de eigenares van de “Carrix”. Ik raap hem op en vraag of het de hare is …Dit is de allereerste ontmoeting met Charlotte en Henk uit De Haan (B) waarmee ik in het Spaanse deel van de camino over enkele weken nog veel lied en leed mee zal delen.

En wat nu volgt is een poging om je te laten proeven van de solidariteit en de vriendschap op de camino:

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik heb op de kamer geslapen met Gabriël, een Bretoen van een jaar of 35 die bij mentaal gehandicapten werkt. Zijn hele lichaam heeft wat last van die eerste Camino-uitdagingen en hij gaat op dag 3 maar 20 km stappen tot in Le Sauvage.In de kamer naast ons slaapt Gilles. Hij is in Saint- Privat zijn tandenborstel al vergeten ... Ja die beginnelingen moeten nog alles leren.
Ik plan om nog een tiental km verder te stappen dan Le Sauvage.

Hij is "vergeten te stoppen" in Le Sauvage ( eigenlijk stond er daar nergens vermeld dat die gerestaureerde hoeve "Le Sauvage" heet...)

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja , bij jullie is het weekend.

Jan, een Parijzenaar, en René, een Bretoen zijn mijn enige gezellen voor die nacht. Het is er best gezellig en de open haard knettert terwijl we al onze spullen, nat door die smeltende sneeuw overal, laten drogen. Dat zorgt voor een huiselijke warme sfeer. De boer en zijn vrouw wonen een eind verder. René heeft een wandelstok en elke dag kerft hij een ringetje schors weg. Hij doet dat voor zijn kleinkind. Ik zeg hem dat ik er al 7 heb, en dus zoiets moeilijk kan realiseren ... Ik zie me al lopen met 7 stokken. 

Daar hadden we niet echt op gerekend, maar ook in die dingen zijn we solidair met elkaar en een kwartierke later was de klus geklaard. Gelukkig dat Jan even terug kwam. Ik zie me daar al staan, helemaal alleen als laatste vertrekker met die berg afwas van onze diner van gisteren.

21-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

22-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Aubrac ligt in de Cantal streek op 1300m hoogte en de dagen ervoor heeft het daar veel gesneeuwd.
Van Lasbros naar Aubrac is dus weer heel wat klimwerk. Ik vertrek samen met Jan en we wandlen samen langs mooie paadjes door die heel desolate streek. Op de middag stappen we samen met Jan,Pierre en Marie-Pierre binnen bij "Rosalie", een deftig restaurant, waar we onze tijd nemen (het is zondag hé)  om aligot te proeven. Dit is een heel lekker lokaal gerecht op basis van kaas en puree of zoiets, superlekker!
Er komt een eenzame Belgische pelgrim het restaurant binnen, Linda. Ze wandelde vanuit Cluny met haar hond, een golden retriever. Maar dat beestje is nu aan het manken. Ze heeft al haar bagage op een (gehuurd) karretje liggen, maar dat ding heeft al lang zijn beste tijd gehad, en ze is er al eens mee in panne gevallen ergens ver van de bewoonde wereld. 
Ze hoopt dat het met wat rusten en wat kortere etappes weer goed komt voor haar hond, anders moet ze haar boezemvriend weer terug naar huis brengen.
Ik heb echt met haar te doen, en die babbel van 5 minuten naast de open haard, doet haar enorm deugd. 
Ik denk nog veel aan haar, maar heb totaal geen idee hoe haar verhaal verder gelopen is. 
We trekken verder naar Nasbinals en komen daar te laat toe: de bakker is gesloten over de middag en opent pas weer rond 16u. Maar daar kunnen en willen we niet op wachten. 
Spijtig dat ik geen tijd heb om al mijn foto's te tonen, want de hoge weidse plateau's van de Aubrac zijn super, als het niet regent tenminste.
Door al dat geslenter, en de korte kerkbezoekjes, begin ik samen met Marie-Pierre aan het laatste stuk. De anderen, Jan en Pierre, lopen voor. We klimmen alsmaar hoger, en af en toe krijgen we wat ijskoude regen als toemaatje.
Maar dan komen we weer op een sneeuwplateau zoals een weekje terug.
Deze keer veel meer sneeuw, op een eindeloze vlakte met hier en daar een boom.
Om het nog wat "leuker" te maken onder die dikke sneeuwlaag af en toe een onzichtbaar beekje smeltwater. Platsj, dratsj, kilometers lang enkele uren aan een stuk. Helemaal in de verte zien we kleine stipjes lopen, precies kabouterkes in de sneeuw, onder een dreigend grijs wolkendek. Omdat er geen mist hangt vind ik de weg heel gemakkelijk deze keer.
Zowat 5 km verder , en heel veel later komen we aan in de gite. We moeten er zelf koken, maar ze verkopen er wat kleinigheden in een mini-mini winkeltje (1 rekje). Vermits het zondagavond is, is het aanbod op het kleine rekje zéér beperkt en zijn er veel lege vakjes. Het winkeltje wordt pas morgenvroeg, maandag, weer aangevuld.
Maar het toeval (?) wil dat we na onze douche in de gemeenschappelijke refter een groep "luxe-pelgrims" tegenkomen. Ze doen heel korte etappes en beschikken over enkele chauffeurs die hun bagage en heel wat andere "luxegoederen" transporteren per auto.
Ook voor hen is het zondag en ze laten ons meevieren: we krijgen een aperitief aangeboden en daarna krijgen we de overschot van hun pasta.
We eten alles op, en krijgen ook nog wat lekkere kriekjes als dessert!!
Weer effe boffen
Afwassen doen we wel zelf en dan is het weer op tijd naar bed want onze pijp is uit.

Groetjes van een afgepeigerde sneeuwman.

Mark

Bijlagen:
Santiago 29-02-12 tem 26-04-12 (1003).JPG (140.8 KB)   

En ja , we zitten op een heel hoog plateau in de dichte mist en er ligt een dikke laag sneeuw. Er zijn hier nog heel wat andere pelgrims, maar die zijn langs de openbare ( lees "veel beter begaanbare") weg tot hier gestapt en niet door de besneeuwde grasvlakte zoals wij. Ze zien er heel wat frisser uit dan ik...
Afin , in de vroege ochtendmist trekken we weer op pad in de "platsjende sneeuw". Gelukkig zijn onze kletsnatte schoenen en kousen en de rest weer zo goed als droog geraakt op de radiator van de centrale verwarming.
Op enkele minuten tijd verandert het landschap nu van een sneeuw- naar een grasveld.
Mijn kamergenoot Jan van enkele dagen geleden is een illustrator. Hij tekende in de sneeuw een mooie "Santiagoschelp" en een pijltje erbij om ons de weg te tonen.
Weer is het landschap onbeschrijflijk mooi: groene golvende weiden vol rotsblokken, en in de verte zie ik de witte hoogvlakte liggen waar we zoveel dolle sneeuwpret beleefd hebben ??!!
Ik heb 's morgens in de gite van Aubrac nog vlug 2 sneden brood meegepakt (het is maandag en de bakkerij was natuurlijk weer gesloten toen we passeerden) en eet ze nu op in een piepklein kotje naast een oude weegbrug in Saint Chely d' Aubrac.
De winkels zijn allemaal toe, ik had het moeten weten, want het is weer maandag.
Honderd meter verder zit de café-tabac vol met bekenden, dus daar nog vlug twee koffies gedronken samen met hen.
Als we buiten komen is het weer beginnen regenen. Het is nog 16km te dalen, eerst langs mooie brede verharde landwegen en dan verder langs smalle paden in het bos.
Ieder heeft zijn tempo en na een km of 7 gebeurt er toch nog iets leuk om te vertellen.
We zijn (Pierre, Jan en ik ) nog in elkaars buurt en een boer en boerin hebben met een draad de weg afgespannen: even wachten (in de gietende regen)!
Maar we beseffen ineens waarom: daar komen een 20 tal koeien aangelopen uit  de stal die over de "modderweg" naar de weide stormen. Ze hebben geen oog voor ons. Gelukkig stonden we goed opzij.
Wat verder is er een heel kleine garage: Op een oud kramiekel tafeltje staan 3 thermosflessen: koffie, heet water en fruitsap. Verder een "offerblok" waar je 1 € in moet steken telkens als je iets pakt.
We zijn al helemaal doorkleumd, en de boer vertelde ons zojuist dat het nog 9 km te stappen is .
Dus al rechtstaande drinken we vlug een warme koffie ad fundum, en met onze zeiknatte voeten weer verder! Gelukkig is het alsmaar dalen, maar de regen heeft de boswegeltjes in ware rivieren herschapen. In het begin proberen we nog van steen op steen te springen, maar al snel stappen/lopen we ieder aan zijn tempo verder, en kijken we niet meer of we nu naast of in de plas trappen. En het blijft maar regenen, regenen, regenen zonder ophouden 
Ik dacht dat ploeteren in de sneeuw erg was , maar die regen...
Afin, in St Côme d'Olt slapen we in een heerlijk warm nonnenklooster.
Pierre en ik komen er als eerste aan, maar het zijn kamerkes van 3 dus we zeggen aan de receptionist dat als er een zekere Jan aankomt, dat die bij ons mag slapen. Onze broeken hangen totaal vol modder !!!
En ik ben zo moe dat ik vergeet naar de vespers te gaan..., als ik er binnenkom hoor ik nog juist een laatste Franse weesgegroet Maria zingen...
Na het gezamelijke avondeten is het weer heel vroeg bedtijd.
Om 21u15 gaat het licht uit op ons kamerke (letterlijk !)

Mark , het waterkieken.

Bijlagen:
week 08-2 (23).JPG (184.1 KB)   

Hallo daar in België.
Nee geen paniek, hier alles super, maar de laatste dagen zat ik precies in een roller coaster op de kermis.
Ik probeer nu alles wat op een rijtje te zetten.
Ik begin met het hier en nu.
Ik slaap in de gite communale van Estaing met een tiental bekenden.Het is een oude kapel die is omgebouwd tot een gite. De overnachtingen in gites van de gemeente kosten maar weinig geld : Dit keer is het één grote slaapzaal met een gang in het midden, en gordijntjes aan beide kanten die de kotjes met 2 bedden "afsluiten". Ik slaap weeral bij een andere pelgrim vannacht, bij Pierre uit de Vendée. Maak je geen zorgen, gewoon slapen.
Want we zijn allemaal een beetje steendood:  de gids met wegbeschrijving (Michelinboekje) die we volgen gaf 19.5 km aan voor deze etappe van vandaag, maar het zijn er zeker 25 volgens de madame van de gite, en met die info voelen we ons al een heel stuk beter: nu weten we hoe het komt dat we pas zo laat zijn aangekomen. Het was bovendien loodzwaar omdat we uren aan een stuk door echte modderpoelen en smalle wandelpaadjes moesten ploeteren in het bos !!
Ik moet seffens nog een kilo pasta meebrengen uit de winkel en een grote zak gemalen kaas.
De dames in onze groep doen dan de rest, en daarna is het weer aan de heren voor de afwas.
Ik denk dat Jan, de Parijzenaar,  voor de wijn zorgt en voor het zekerst zal ik ook nog wel een fles kopen want we zijn met een hele groep voor de pastaparty...

En nu nog even over enkele dagen terug.
Terwijl ik toen in de "bureau de tourisme" al mijn verhaaltjes neerschreef regende het buiten pijpenstelen. Alle anderen waren volledig doorweekt aangekomen in de gite van Lasbros. Aan de open haard in de living hingen er vele spullen te drogen.
Ik kwam droog toe en kreeg als toetje op mijn taart nog een supermooie regenboog voorgeschoteld om te bewonderen tijdens mijn laatste kilometers.
's Avonds probeert Isabelle (een parisienne , die haar baan bij een televisiestation heeft opgezegd) me een Frans kaartspel aan te leren, samen met Jan en Pierre, gezellig samen in die living aan het houtvuur.
Het is een spel met 72 kaarten en ik bespaar jullie de details. Wat verder zit Marie-Pierre geanimeerd te babbelen met een oude pelgrim (meer dan 80jr) over de gesloten kloosters.
 Het kaarten wordt geen echt succes, en we kruipen vroeg in ons bedje , want morgen volgt weeral een mooie zware etappe in de sneeuw naar Aubrac.

Mark

Bijlagen:
week 08 (23).JPG (253.8 KB)   
week 08-2 (98).JPG (218.9 KB)   

"Uiteraard zijn we een beetje geinteresseerd na al die miserie in de weersvoorspelling van vandaag: 's morgens redelijk, in de namiddag regen."
Ik sta al op rond een uur of 7, terwijl de andere 2, Jan en Pierre nog slapen, en ik vul mijn dagboek nog wat aan in de badkamer op het toilet. We zijn weer weg rond half 9. Mijn linker hiel doet ferm pijn van die lange afdaling gisteren die ik "al lopend" deed, en onze schoenen zijn deze keer bijna droog, ondanks of dankzij het krantenpapier waarmee we ze hebben volgepropt gisteravond in de inkomhal van het klooster.
Maar het begint al snel weer te regenen, ook hier gaat de weersvoorspelling wel eens "de mist in" . De regen van de voorbije dagen heeft echter ook op de GR 65 zijn sporen nagelaten.
De route loopt langs de Lot, de rivier die een mooie vallei domineert.Maar al gauw klimt de weg door het bos omhoog naar een Mariabeeld dat boven op de heuveltop staat en  vanuit heel de vallei te zien is op de heuveltop.
Geen probleem zou je denken voor een afgetrainde stapper als ik met al 1200km op zijn teller...
Maar de wegeltjes zijn weer herschapen in kleine bergrivieren.
En als het niet steil genoeg is zijn het echte modderpoelen geworden.
Onbeschrijflijk. Ik heb pelgrims op handen en voeten in de modder zien ploeteren en weer wegglijden. echt hallucinant.
Wat ben ik blij met je wandelstokken, Carine, ze bewijzen me hier ongelooflijke diensten.
Soms leen ik er ene aan Marie-Pierre, en dan krijg ik hem 's avonds in de gite terug.
Als tegenprestatie helpt ze mij dan koken

Een stukje voor Estaing begint eindelijk het zonnetje weer een beetje te schijnen, na al die regen en modder. Ik vind een grote open schuur vol hooi en zet me daar doodmoe alleen neer om wat te eten. Wat later komen Pierre en Marie-Thérèse, het onafscheidelijke duo, en ook Isabelle eraan. Ze zetten zich bij mij, en samen zitten we een beetje te bekomen van deze surrealistische dag. Nog een poos later komt ook Marie-Pierre erbij zitten, terwijl de anderen weer vertrekken.
Bij de aankomst in Estaing zijn we allemaal stikkapot. Onze Michelingids zegt dat we maar 15.5km gestapt hebben, maar de madame in het overvolle souvenirswinkeltje weet wel beter: "die afstanden in de Michelin zijn niet correct, het is minstens 20km dat jullie gestapt hebben". Het doet ons echt deugd om dat te horen. Ik voel me, met mijn grote rugzak echt als een olifant in haar porceleinwinkel met smalle gangetjes tussen de rekken en ben blij wanneer ik weer buiten sta zonder dat ik er iets omver heb gelopen !!!

Zo ben ik nu dus al een week aan het stappen op de Camino Podiensis. 
Ik had er veel van gedroomd, ik had het me voorgesteld als een "leuke" mooie tocht, tussen veel andere pelgrimerende stappers, maar het draait toch even totaal anders uit.
Zo een intens leven, dag aan dag , fysisch én spiritueel, lief en leed delen met vreemden ...
Haast elke dag slaap je met een andere, soms een ronker, meestal niet...
Als het weer het toelaat even babbelen, genieten van een zonnestraaltje, de natuur bewonderen, een stukje alleen stappen en mediteren.
Het is zwaar, maar heel verrijkend. Gelukkig spreek ik al een aardig mondje Frans.

De juffrouw van de "bureau de tourisme" zegt dat het stilaan tijd wordt voor mij om af te sluiten. Nog afrekenen (het eerste kwartier is gratis en dan een € per kwartier) . Ik hoef niks te betalen (hoewel ik zeker een uur bezig ben geweest). Dat is weer geluk hebben hé!

En nu nog 1kg spaghetti en 400g kaas en wat wijn gaan kopen voor onze groep van 8 personen. Maar als ik buitenstap uit  "den bureau de tourisme" loop ik Isabel tegen het lijf die ook al 3 flessen wijn vast heeft.... Dus enkel nog spagetti en kaas kopen. Dat geeft niet want op mijn sandalen stap ik echt niet zo gemakkelijk met mijn pijnlijke hielen  , en overal grote plassen op de weg ...

Veel pelgrimsgroeten uit Estaing, en waarschijnlijk zou het morgen beter weer worden.
Dat zal de streek en de de beleving van de tocht weer helemaal omgooien: zonnestraaltjes op onze weg. Hopelijk wordt het echt zo.

Mark

Ps de gite communale is een oude kapel met een torentje op: pelgrims logeren overal
  

24-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Hallo allemaal
Wat is pelgrimsgeluk? vandaag zowat alles,
Ik verklaar me nader

• Ik heb alweer een computer gevonden (betalend deze keer in de gite van Sénergues)

• Ik heb gisteren eens lief gelachen naar de dame in de toeristische dienst van Estaing , en ik moest NIKS betalen voor het gebruik van de computer (het eerste kwartier was gratis en dan was het eigenlijk een halve euro per kwartier , maar niet voor mij. Ik was toch wel meer dan een uur bezig geweest)

• Het heeft niet geregend
• Het doet bijna nergens pijn

En verder in het kort nog wat belevenissen:  Ik sliep voor de verandering eens met Pierre achter een gordijntje in de grote houten dortoir, vol kamertjes voor 2 personen.
Het heeft nog heel veel geregend de voorbije nacht.
Op aanraden van de madame in de souvenirswinkel, nemen we vandaag niet de GR 65 maar de variante GR6 en na een half uur klimmen (met prachtig uitzicht op Estaing) en weer dalen komen we een rivierke tegen. Gewoonlijk kun je daar van kei naar kei stappen, maar na al die overvloedige regen van de laatste dagen is het een echte brede rivier geworden waar je nooit met droge voeten doorkomt.

Ik overleg met mijn maat Jan en we besluiten om ons geluk via de weide wat verder te proberen. Na wat zoeken vinden we een plaatske waar het rivierke maar een meter breed is maar ook heel diep.Ondertussen zijn Veronica en Isabelle al bij ons gekomen ...

Ik doe mijn rugzak uit en waag als eerste de sprong. De "oever" aan de overkant is stevig , en ik zak niet weg in de  blubber. Dan volgen de 4 rugzakken en dan de andere 3 pelgrims. Happy end , want al van 's morgens vroeg met natte voeten lopen is echt niet wat ik wil ...
Pierre , die wat later aankwam, waagt de oversteek via een omgevallen boom, helemaal begroeid met mos, met zijn rugzak op zijn rug. We moedigen hem aan van op de overkant en houden ons hart vast moest hij eraf donderen.

Middag : picknickvreugde in een (moeilijk te vinden) droog hoekje, een tafel met 2 bankjes achter een kleine kerk waar juist voor ons nog een koppel Walen zat die vriendelijk plaats ruimen voor ons.

Namiddag: na al die zware tochten van de voorbije dagen beginnen we ons toch wat minder fris te voelen. Jan voelt hetzelfde , dat valt al mee. We plannen een "noodstop" in de namiddag voor een frisse pint of een warme koffie in Espeyrac, een dorpke met 1 gite en nog wat huizen.

We bieden ons aan in het hotel waar het venster open staat, maar dat is buiten de waardin gerekend LETTERLIJK. De waard (een madame die niet te vermurwen is ) zegt door dat open venster dat de zaak nog niet open is...

Niets aan te doen, we zijn er trouwens bijna: nog 3.5km tot Sénergues. Een aantal pelgrims, zoals Isabelle en Veronica, die ook op de pastaparty van gisteren aanwezig waren blijven achter in Espeyrac, maar Jan en Pierre stappen samen met mij verder.

Om 16u bieden we ons aan in Domaine de Senos, de enige gite van Sénergues, en wat raadt ge: we krijgen de laatste 3 plaatskes toegewezen!! Dat is pelgrimsgeluk ten koste van Marie-Therese , de chef kok van de pastaparty die met mij de afwas deed gisteren en haar copain Pierre (de tweede uit de Vendée) die met mij vannacht een "kamertje" deelde.

Ze komen een kwartierke na ons toe, en Pierre de tweede wil al zijn rugzak naast mijn bed zetten om weer met mij de kamer te delen...

Ja , ofwel verder naar Conques(10km) , ofwel een dorpje terug. Ze zijn verder gestapt, want het is nog niet zo heel laat ...
Op onze kamer slaapt ook een Canadees, Guy Thatcher, die voor de 2e keer op de camino stapt. Hij heeft over zijn eerste tocht een boek geschreven dat hij ons direct toont, en is nu verhalen aan het verzamelen voor zijn vervolgboek. Hij interesseert ons niet direct (later, zal ik hem nog eens tegenkomen en dan zal ik wel een plaatsje krijgen in zijn boek zei hij als "Mark from Antwerp"...)

Ondertussen zijn we al inkopen gaan doen, want om de kosten te minderen hebben we in deze gite geboekt voor enkel een overnachting, zonder avondeten of ontbijt. We hebben voor de verandering weeral eens pasta gekocht 500g + 200g gemalen kaas (uit Zwitserland) en een fles wijn (Cote du Rhone villages). In de winkel kwamen we de pelgrim met de ezel tegen. hij slaapt buiten in een tent en hij had een fles wijn in zijn boodschappenmandje liggen, kwestie van  los door alles heen te slapen misschien ??!

Dat belooft weer een knalfeestje te worden met ons drie in de keuken van de gite?!
Even terug is Marie-Pierre ook nog in de gite aangekomen. Zij slaapt , omdat ze daar alleen toekwam in een "reservebed". Ze gaat met ons meekoken en -eten natuurlijk.

Verder hebben we ook onze kleren al allemaal samen in een wasmachine gestoken en er flink wat zeep op gedaan. Straks nog alles in de droogkast en we voelen ons weer superfris vanaf morgen !

Ik hoop dat mijn spullen niet te veel krimpen...
Op het bed van Jan bleef nog een droog t-shirt liggen van die hele berg wasgoed. Ik had het niet herkend, maar het was er eentje van mij. En omdat voor iedereen elke gram in zijn rugzak telt lieten mijn maten het zonder probleem voor mij liggen !!!

Nu begint het buiten heel hard te waaien. Gelukkig hebben we een stevig dak boven ons hoofd want het blijft tot diep in de nacht door stormen.

Pelgrimsgroeten

Mark

Bijlagen:
week 08-3 (21).JPG (313.7 KB)   

Nog effe een kleine mededeling:
Ik deed daarnet in de douche een akelige ontdekking: mijn "Michelinbandje" (beetje bij beetje aangekweekt de laatste jaren) is bijna helemaal verdwenen.

Maar nu heb ik daar precies een blauwe gordel in de plaats gekregen om mijn middel.
Als ik zo naar mijn heupen kijk in mijn blootje zie ik links en rechts een gordeltje met alle kleuren van de regenboog.
Het komt daar omdat ik mijn rugzak wat te stevig rond mijn middel vastsnoer...
Ik zal er nog eens wat moeten uitzwieren...

Ik dacht dat ik al niet heel veel met me mee droeg, maar toen ze vanmorgen de ene na de andere rugzak de beek overzwierden in mijn richting, woog mijn Drappy toch het zwaarste.
Ik moet wel opmerken dat ik de enige was van het groepje met al meer dan 1250 km wandelafstand. Die 3 anderen zijn maar voor max. 3 weken onderweg.

Dat is misschien toch een niet onbelangrijk verschil dat ik erbij moet vertellen?!
Ik zal eens beginnen overpeinzen of ik nog wat kan missen.
En nu tijd voor een half uurke rust voor we de keuken induiken in onze gite in Sénergues om wat pasta klaar te maken ...
Morgen wandel ik naar Conques waar ik een halve dag rust neem.

A propos, kennen jullie het Franse woord voor Michelinbandjes ? Een "poignet d'amour" Moet ik dat vertalen ?!!

Pelgrimsgroeten zonder geurtje, maar met een nieuw kleurtje,

Mark

25-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik zit hier in de receptie van een hotel in Figeac, nabij het klooster waar ik slaap, en het wil maar niet lukken met de pc.
Je hebt nog een verhaal te goed van een koppige ezel die heel traag stapte.
Hier volgt dat verhaaltje met enkele dagen vertraging. We passeren weer dezelfde meneer, onderweg naar Conques: zijn ezel stopt en begint te grazen; hij snokt even aan de lange koord.
"Hij heeft honger " zeg ik.
"Nee, nee, hij moet stappen, hij probeert me te domineren, ik ben hier de baas!!"
Met zo'n ezel stappen zou niks voor mij zijn: Hij zou direct baas over mij spelen, en daarenboven stapt ie zo traag als een ...?? ezel !
Ik zou een half jaar onderweg zijn en zo lang kan ik jullie echt niet missen
.
Mark

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ja het is zover, ik ben vandaag in CONQUES aangekomen, na een korte etappe van 13km.
Het heeft heel de nacht gestormd en hard gewaaid, maar de dagtrip naar Conques verloopt vlotjes.
Aankomst rond de middag in dat prachtige dorpje: een 100-tal oude huisjes opeengepropt in een klein valleitje rond een enorme kerk van 1000 jaar oud. Supermooi.
Ik schreeuw het uit aan mijn vrienden : 1100 km heb ik gestapt tot in Le Puy + nog eens 200 km naar Conques. Dat is samen 1300km.
Groot feest , ik ben halfweg ongeveer, en dat toevallig in dit oneindig mooie plaatske.
Ik geniet. Ik kan het niet geloven, 55 dagen stappen, en al die onverwachte avonturen.
Ik slaap met Jan, en Marie-Pierre, en nog 7 anderen in zaal nr. 3, een zaaltje met 5 stapelbedden, in het klooster "l'abbaye de ste Foie".
Wat een drukte om daar aan te komen.
Nadat alle emoties wat op een rijtje zijn gezet neem ik een verfrissende douche en ga op stadsbezoek.
Op een uurke zijt ge daar rond , maar elk hoekje is een foto waard.
Marie-Thérèse zit kaartjes te schrijven op een steen naast de ingang van de kathedraal en ze zegt me dat er om half 4 een geleid bezoek is van "het moois boven in de kerk".
Ik twijfel, "wat heeeel oude stenen op een hoopke" denk ik dan. Maar ik ben al snel klaar met de bezichtiging van het kleine "stadje" , en ga toch maar een toegangsticket halen op de dienst voor toerisme. Op het allerlaatste moment kom ik Jan, mijn gezel van de laatste dagen tegen en weet hem te overtuigen om mee te gaan. Hij heeft geen tijd meer om een ticket te kopen maar na een kort overleg met de gids mag hij zo aansluiten met de groep.
Die Romaanse kerk, die supergoed bewaard is, bekijken vanop een hoogte van 20m (7 verdiepingen) is weer een niet te beschrijven ervaring. Het bezoek overtreft al mijn verwachtingen. De gids weet het allemaal zo boeiend te vertellen. Mijn dag kan niet meer stuk.
Na het avondeten, allen samen in de grote refter met een 100-tal pelgrims gaan de meesten naar het avondgebed, gevolgd door een uitleg over het tympaan, het beeldhouwwerk boven de inkom van de kathedraal.
Dan volgt om 21u30 een orgelrecital door père Jean-Daniel in die prachtige omgeving.
Het wordt me allemaal te machtig: zo mooi, zo'n supermooi decor, die eeuwenoude kerk, al die pelgrims rondom mij, die dag na dag met mij optrekken, al 2 maanden weg van het thuisfront, en dan beseffen dat ik vandaag zowat juist in de helft ben. 
Er komen tranen aan te pas. Gelukkig is het een hele grote kerk, en zit ik wat apart...
En naar het schijnt was ik niet de enige met een traan in de ogen. Ook zij die nog maar een week op pad zijn, zijn diep onder de indruk.  
Wat een dag! Wat een dag!

Pelgrim Mark 

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

28-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En na die superdag in Conques leest Marie-Pierre ons 's avonds voor het slapengaan nog een mooi gedichtje voor op de "slaapzaal" over een ami pèlerin en een à-mi pèlerin.
Andere woordjes die er in staan zijn "platsj" , "plets" en zo verder. Ze heeft het al stappend en mijmerend voor ons geschreven.
Ze heeft het poëtische hoogstandje in Livinhac le Haut, van op een bank in de avondzon naar mijn mailadres doorgestuurd met haar "slimme gsm", maar het is "mislukt" en ik vind het nergens terug in mijn mailbox. Wat jammer.
Hopelijk kom ik haar nog eens tegen zodat jullie kunnen meegenieten van die mooie Franse poëzie en de vriendschap onder pelgrims.

Mark

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En de roller coaster draait maar door !!
Gisteren sliepen we in een klooster bij de zusters Carmelitessen in Figeac.
Later zal ik er nog meer van vertellen.
We wandelden (Jan , Werner, en ikzelf) rond in het stadje.
Ineens veel wind.
Ineens een jong ventje in paniek.
Het boomke in zijn kleine voortuintje was afgebroken en blokkeerde de voordeur van het huis.
Hij had de brandweer opgebeld, maar die was al uitgerukt, en het gemeentehuis was al gesloten.
Zijn  moeder etc in paniek, want ze konden met hun baby niet meer binnen in hun eigen huisje.
We hebben wat geholpen met takken af te breken tot er een oude buurvrouw aankwam met een hakbijl. Ze hadden zelfs geen zaagske in huis.
Na wat hakken hebben we het boomke toch weggekregen en opzij gesleurd.De voordeur was ontruimd en ze konden weer binnen. Happy end zoals in alle sprookjes.

Ik moet stoppen.
Nog vlug dit: ik maak een ommetje van +/- 50 km (moet het nog juist uittellen) naar Rocamadour.
Ik zit nog op mijn stapschema van zowat 25km per dag, en binnenkort wordt het veel vlakker naar het schijnt om te stappen. Gedaan met de steile hellingen en de modderboel...??!!
Ze voorspellen nog een hele week slecht weer en veel regen. Maar dat komt niet altijd uit want pelgrims hebben vaak geluk? Dus ik waag het erop om die omweg aan te vangen en hopelijk wordt het de moeite waard...
Ik zit nu in het dorpke met moeilijke naam: Lacapelle Marival. Er staat een mooi groot oud kasteel.Ik mag op het pc-tje van de meneer van de gite mijn ervaringen weer eens neertikken naast de open haard in de living/keuken.
Maar, de soep wordt nu uitgeschept door de gastheer ....
Tot later!!

Veel groeten aan alle familie en bloglezers

Mark

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

29-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

En de roller coaster draait maar door. In Figeac komen we vanuit Livinhac le Haut al aan in de vroege namiddag, na een wandeling onder een stralend zonnetje, door de velden en weiden. Ik maak al stappend wat beter kennis met Isabel, die morgen naar Parijs terugkeert vanuit Figeac. Ze werkte bij een TV-station en heeft haar job opgezegd juist voor de tocht. Haar ouders hebben een hele poos geleden in Haïti ontwikkelingswerk gedaan. We slapen, Isabel, Jan en ik,  in een kleine gite van het klooster van de zusters Carmelitessen. Je kan daar enkel maar overnachten na aanmelding in het “bureau de tourisme” waar ze dan contact opnemen met het klooster. De hospitaleros openen de gite  om 16u en zij die zich eerst aanmelden hebben plaats… Omdat we een stuk te vroeg zijn gaan we eerst een lekkere pint drinken in een café van waaruit we het klooster, aan de overkant van de rivier gelegen, kunnen observeren. Kwestie van onze slaapplaats niet kwijt te spelen. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn op onze slaapzaal met 8 bedden, ga ik naar het hotel wat verder in de straat om op de pc te tokkelen, maar het lukt me niet goed en als ik na een tijdje mijn huiswerk probeer op te slaan op de computer ben ik alles kwijt. Gelukkig is de meneer aan de receptie niet al te moeilijk en ik krijg mijn geld terug.(Ik  kreeg de slaaptip van het Carmelitessenklooster van Figeac in Conques van een Nederlander die  er als hospitalero  verbleven had vorige week).

Het klooster van de carmelitessen is een slotklooster en er zijn nog een 6-tal religieuzen.

Ik ben er op zondagmorgen naar de H.Mis geweest. Het is een kleine kapel aan de zijkant van een grotere kerk. Ik heb nog nooit zo een sobere kapel gezien: minimum minimorum daar. Ook mensen van de gemeente Figeac kunnen mee de mis volgen.
Als ik toe kom is het gordijn voor mij en voor het altaar nog toe geschoven. Ik zie wat beweging achter dat gordijn : de slotzusters zoeken hun plaats en zetten zich neer met hun rug naar ons toe. Dan wordt het gordijn opengeschoven en de priester komt vanuit de grote kerk achter mij binnengewandeld. Na de mis verdwijnen de slotzusters weer via de deur langswaar ze zijn binnengekomen zonder een babbeltje te slaan of een blik in onze richting te werpen.
Ze leven daar al héél lang binnen die kloostermuren en komen nooit met de buitenwereld in contact, behalve met een dokter als ze ziek zijn en met een priester om te biechten. Alleen maar bidden en werken en nooit meer een voet buiten het klooster zetten in de stad of elders om iemand te bezoeken.
Ze ontvangen pelgrims in een hoekje van hun klooster, maar de opvang gebeurt door vrijwilligers (hospitaleros), ex-pelgrims die zich inzetten om ons pelgrimsbestaan wat makkelijker te maken onderweg.
Gelukkig dat ze er zijn, zo vinden we weer goedkoop onderdak voor één nacht en moeten we vanavond niet zelf koken!

Pelgrim Mark

30-04-2012 om 00:00 geschreven door opie

Na de douche in de gite van Figeac wandelden we wat door de stad (Jan, Werner, een Duitser die ik nog nooit had gezien, en ik). Ineens is er even veel wind. En ineens een jonge gast in paniek want het boompje in zijn voortuintje was afgebroken en blokkeerde de ingang van zijn huis. De brandweer was al uitgerukt naar elders, en het gemeentehuis was al gesloten. Zijn moeder en zijn vriendin zijn ook in paniek. We hebben wat geholpen aan een zinloze onderneming om de takken stuk voor stuk met de hand af te breken. Dan komt er plots een  oude buurvrouw aan met een hakbijl. Ze hadden zelfs geen zaagske in huis om zich te behelpen... Na wat hakken hebben we het boompje toch weg gekregen en opzij gesleurd. De voordeur was ontruimd en de familie kon terug naar binnen.

mark

de houthakker

Bijlagen:
IMG_6015.JPG (354.9 KB)   

Ja Drappy, de rugzak, is altijd bij mij en nu even een woordje van dank voor haar. Bij het vertrek in Conques was er een steile afdaling op een middeleeuwse kasseiweg.
Het was kil en vochtig die morgen en ineens glij ik onderuit.
Wat doe je als je onderuit gaat? Je armen uitsteken om de schok op te vangen.
Met een plof kom ik op mijn rechterpols neer, MAAR gelukkig was daar Drappy. Het was alsof ik op een kussentje terecht kwam op de slaapzak die steeds aan Drappy vasthangt onderaan! Ze brak mijn val , mijn pols deed effe goed pijn maar het ging snel weer beter. Zonder die schokbreker had ik misschien wel een gebroken pols gehad , of 2 ???!!! Ik durf er niet aan denken !

En nog wat over Drappy: Ze heeft al een hele tijd een opgeblazen gevoel, alsof er vanalles inzit dat er uit moet. Gisterenavond in Rocamadour heb ik me even over haar ontfermd en ik heb een zakje gevuld om haar, en ook mijn schouders en heupen en knieën en hielen te ontlasten.
In dat zakje zit o.a. mijn scheermachien, een dweil (die dienst doet als handdoek), enkele paar sokken die ik teveel meesleur sinds Le Puy-en-Velay, mijn "damar" onderhemd dat gekrompen is in de droogkast van Gramat, wat Imodium en andere pillen die ik denk niet meer nodig te zullen hebben. Ik hoopte het vandaag in Bastide Murat, in de post op te kunnen sturen.
Maar wat raadt ge: we zijn aangekomen rond 15u30 en zoeken ons slaapplaatske ( een klein rijhuisje met slechts 3 bedjes). Direct op pad naar het postkantoor met mijn rommel. De post sluit om 16u en ik ben 10' te laat... Wat jammer, ik zal nog minstens 1 dag langer met die spullen moeten sleuren.
Dan maar verder naar het caféetje op het plein, want een frisse pint hebben we wel verdiend na 26km stappen tussen de tsjierpende krekels onder een stralende zon. Ja ja " het kan verkeren" zei Bredero ooit , en dat geldt ook voor het weder voor de pelgrims !
Van het caféterras trek ik nog even langs de lokale bibliotheek, die is gelukkig wel wat langer open dan het postkantoortje. Zo kan ik dan eindelijk al die wonderbaarlijke avonturen neerpennen, want ik beleef zoveel intense belevenissen op een stukje camino, waar je dat echt niet zou verwachten!

Ik slaap samen met Jan en Paul, een zonderlinge, maar brave Canadees in het kleine huisje. Nicolas komt toe en er is geen plaats meer: we stellen hem voor om "in 't zwart" bij ons te slapen in een hoekje op de zetel, maar hij verkiest om zijn tentje op te slaan in de (volledig lege) camping  wat verderop. Jan en ik bereiden onze zoveelste pastamaaltijd en Paul eet op zijn eentje een bord soep met een boterham...

Pelgrimsgroeten
Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Ik denk dat het de dag voor Figeac was in Livinhac-le-Haut
We slapen in de gite communale en buiten zit er een struize jongeman op een bank in de kleine tuin terwijl ik op vrijdagavond weer eens naar mijn collega's bel op het werk in de apotheek van het ziekenhuis om hen goed weekend te wensen.
Het blijkt een Antwerpenaar te zijn. Hij weegt minstens 120 kg, en sleurt een caddy achter zich mee waar al zijn gerief in zit. Hij heeft 40kg bagage bij (jawel 40kg).
Met dat ding geraakt ie natuurlijk niet vooruit en op de koop toe moet hij langs de grotere wegen passeren, want langs de GR is dat quasi onmogelijk met al die modder en die keien...
Ik eet weer pasta, ditmaal samen met Elisabeth, Isabelle, Jan en Pierre. Dan volgt een korte avondwandeling rond het pleintje aan de kerk. Marie-Pierre slaapt alleen in een gite die nog volop wordt gerenoveerd door een koppel Spanjaarden. Ze stuurt vanop een bank haar "poème" naar mijn mailadres. Het gedichtje zal nooit aankomen en ik zal haar nooit meer terugzien. Niemand heeft haar adres. Een engel die uit ons gezichtsveld verdwenen is...
De dikke vriend  daarentegen heeft een kartonneke blonde Leffe bij zich als we  weer in de "living-eetzaal-polyvalente ruimte-slaapzaal" (zie verder) binnenkomen. Hij drinkt er 3 van op en de vierde is er eentje voor mij, zijn nieuwe maat uit zijn buurt in België.
Na de pastamaaltijd blijft hij nog verder TV kijken, en naar het schijnt ook verder wijn drinken almaar door (minstens een fles, en dan nog een carafke volgens mijn ooggetuigen ter plekke) met mijn kamergenoot Pierre en Isabelle, de keukenprinses, tot een uur of 11. Ik lig dan al lang onder de lakens.
De volgende morgen liggen er 2 onder de tafels op de grond te slapen.
Naar het schijnt had "mijn nieuwe vriend", die in kamer 1 sliep, zo hard gesnurkt dat er 2 gasten in het holst van de nacht hun bed hebben geruild voor een plaatske op de grond in de refter...
Gelukkig sliep ik in kamer 3!!

Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie

Jan en ik

Van Figeac gaat het verder naar Lacapelle Marival. Als we daar aankomen installeren we ons in de gite en dan brengen we een bezoek aan een fototentoonstelling in een mooi eeuwenoud kasteel (1€ inkom). Het zijn allemaal sobere zwart-wit foto's van oude historische gebouwtjes en ruines in die regio. En nog hebben we wat tijd over, zodat we verder trekken naar het enige café in dat dorp dat geopend is. We kunnen daar kijken naar een internationale rugbymatch tussen Frankrijk en ??. Jan is een fervente supporter van zijn Franse team.

Ook tot daar zit het weder lekker mee.
De volgende morgen trekken we van Lacapelle Marival richting Gramat.
We zullen daar slapen in een gite die nog maar pas geopend is: het is het geboortehuis van een zekere Pierre Bonhomme, priester-stichter van een orde religieuzen, die daar in die regio wel gekend is en meerdere kloosters heeft opgericht. We zullen zelfs in het kamerke slapen waar de vrome man in 1803 geboren zou zijn (zijn bedje staat er niet meer).
Maar nu even terug over het weer:  in Lacapelle Marival passeert er een flink onweer  's avonds terwijl we allen samen gezellig eten. Dan komt er een jong meisje aankloppen die enkel een tentje bij zich heeft en ze vraagt gratis onderdak voor één nacht want ze is bang van dat dreigende onweer. Er zit een groep van 4 lieve dames-pelgrims bij aan tafel. Ze zijn onderweg voor 1 week en stoppen hun tocht in Moissac. Ze willen al direct de verblijfskosten van Adeline voor hun rekening nemen!! Maar dat wil de sympathieke uitbater niet. Hij neemt het meisje even terzijde: ze krijgt kost en inwoon, maar ze moet de volgende ochtend wel wat stofzuigen en helpen kuisen voor even... .
En verder slaapt daar nog Nicolas Zurlinden, een Fransman die al vele jaren in England woont, en daar aan een universiteit werkt in Bristol. Hij weet ons boeiend te vertellen over de electrische autootjes op Heathrow (luchthaven Londen)  die zonder chauffeur, mensen van op de parking met hun bagage naar een "gate" brengen en omgekeerd. Al jaren is hij met een team dit project aan het uitwerken en bijsturen.

Jan en ik vertrekken de volgende morgen, als Adeline, zo heet het jonge meisje, nog volop aan het "werk" is.
Na 10' begint het al te druppelen. We trekken direct onze regenkledij aan in de open schuur van een boerderij, maar het regent steeds harder en we zijn weeral kletsnat na een uur. Ook onze voeten kunnen we niet drooghouden: regelmatig moeten we door de overstroomde beken en rivierkes ploeteren terwijl het onophoudelijk verder regent. De wandelpaadjes zijn omgevormd tot mini-rivieren.
In de lege receptie van een camping houden we even halt op een bank om terug op krachten te komen. We eten wat koekjes, die daar op de toog staan voor de gasten, en zijn weer een beetje opgedroogd want het is even gestopt met regenen. Als we vertrekken zien we Adeline, de jonge "kuisvrouw" passeren. We kunnen haar echt niet volgen. Wat een tempo.
Wat later zien we achter ons van die donkere zwarte wolken opdoemen en ja hoor, als we bijna in Gramat  zijn krijgen we eerst nog een lekker onweer op ons "dak". We zien de schaapkes in de weiden vluchten onder de boom. Er is plaats voor een 20-tal diertjes. De rest van de kudde crosst verder naar de volgende boom.
Wij hebben geen boom om onder te schuilen, en de wind en de hagelbollen maken het extra "leuk".
We komen al vroeg in de namiddag aan rond 2u. en hebben helemaal geen zin om met dat weer verder te ploeteren tot Rocamadour. Er hangen nog veel dreigende wolken in de lucht ! De dame van de gite is zo vriendelijk om ons al anderhalf uur vroeger dan normaal  in haar giteke te ontvangen.
Eerst al onze natte spullen uittrekken. We hangen ze op aan een nog door ons te spannen wasdraad op de binnenkoer. De rest gaat in de droogkast. Dan een lekkere warme douche om die hagelbollenmassage en de bliksemschichten te vergeten. Verdorie, mijn damarke is gekrompen in die droogkast!!

We wandelen even rond naar het toerisme-bureau en krijgen er van een "zure pruim" een kaart van de regio. Wat verder in een wijnwinkel volgt een mini-degustatie en we kopen ons een flesje lekkere wijn. Jan heeft de minste kilo's in zijn rugzak, hij heeft de fles gekozen, en hij zal ze morgen  heel de dag meedragen...
Ondertussen komt er nog een kletsnatte pelgrim toe: Nicolas, de Franse engelsman.
Hij gaat die avond met ons mee cassoulet eten in een restaurant. Daar krijgen we van een koppel toeristen nog een halve fles wijn toegestopt: ze zijn afkomstig van "het noorden", Issy l'Abbaye, waar ik enkele weken terug ben gepasseerd.

Weer een dagje dichter bij St Jacques!!

Mark

02-05-2012 om 00:00 geschreven door opie