Bedankt beste bezoekers aan deze blog!
In enkele weken tijd heeft de operette bewezen dat ze niet dood is, alleen wordt er te weinig aandacht aan gegeven!
Momenteel (05/11/2011) staat onze blog op plaats 547 in de top 1000 van alle blogs. Bij de muziekblogs zitten we in de TOP 20, namelijk op de 18de plaats! Dat is niet belangrijk voor de blog zelf, wel voor de "operette" !We doen dus volle moed verder. Suggesties tot besprekingen van operettes zijn nog steeds welkom.
Aankondigingen van operettes die worden opgevoerd, kunnen ook aangegeven worden. Ze zullen worden geplaatst! Ook de "opvolger" van de operette, de musical, zal binnenkort wat meer in de verf worden gezet!
Groeten, Bertiepepper

22-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

"Schön ist die Welt" is een operette in drie actes naar een libretto van Ludwig Herzer en Fritz Löhner-Beda die zijn eerste opvoering kreeg op 2 december 1930 in het Metropol-Theater in Berlijn.

  
               

Waarschijnlijk kende men in die tijd de term "recycleren" nog niet, maar wat de term inhoudt, daar deden Franz Lehar en consoorten duchtig aan mee. Het beproefde recept was: men neme een vroegere operette uit eigen werk die niet teveel succes had, men voegt er wat nummertjes aan toe en men schaaft de tekst wat bij en floep, je hebt een nieuwe operette! Dit had hij als eens gelapt met "De Lustige Weduwe" en "Het Land van de Glimlach", en ook "Schön ist die Welt" is recyclagewerk van de operette ""Endlich Allein" uit 1914. In de CPO - CD opname horen we de volledige operette zonder tekst. In dit geval misschien niet slecht, alhoewel je bij een operette zonder tekst altijd een beetje het gevoel hebt dat je naar wat muzikale hoogtepunten zit te luisteren. Lehar probeerde in deze operette toch wat nieuwigheden en op die manier trachtte hij de traditionele operettesetting te doorbreken. Hij deed dat onder andere door zang en tekst te verweven, één keer zelfs in een stuk van ongeveer 15 minuten. Ook bracht hij naast de wals de tango en de rumba in zijn operette.

Act 1: We bevinden ons in de lobby van het Zwitsers "Hotel des Alpes". De manager verwacht belangrijke gasten, namelijk de koning en de kroonprins van een onbekend land omdat ze incognito een belangrijke missie hebben. Kroonprins Georg zal immers zijn toekomstige bruid, Prinses Elisabeth von und zu Lichtenberg. Zij ziet dit opgelegd huwelijk niet zitten en laat weten aan haar tante, Hertogin Marie Brankenhorst, dat vrouwen zelf zouden moeten mogen kiezen met wie ze trouwen.

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

In 1935 gaat in de "Staatsoper Unter den Linden" in Berlijn de operette "Die Grossen Sünderin" in première. Het is één van de latere werken van Künneke die na deze operette nog slechts drie werken zou maken. Hoewel Künneke vooral bekend staat als componist van het lichtere werk, is deze operette toch van het iets zwaardere slag en in sommige besprekingen wordt hij zelfs als "opera" bestempeld. Maar vermits dit werk ook werd uitgegeven in de serie "Traumland der Operette" zullen we het maar als een operette bestempelen.

     

Het werk is gemaakt in onmiddellijke opdracht van de Berlijnse Staatsoper Unter den Linden en men gaf de opdracht aan Künneke om aan te tonen dat in deze moeilijke tijden ook mensen van Joodse afkomst nog kansen kregen. In gedachte dat dit werk een "opdracht" is, kunnen we stellen dat het één van de sterkere operettes is die als een "opdracht" werden geschreven. Er bestaan zeer weinig opnames van deze operette, bij mijn weten bestaat er één uit 1951 met Helge Rosvaenge in de rol van Reiteroberst Johann Georg von Schrenk. Het duurde nog tot 1978 dat men de operette opnieuw kon opnemen, want men vond niemand die de zangrol van de Reiteroberst aankon, die was immers geschreven op de stem van Rosvaenge. In 1978 neemt echter Rudolf Schock, die op het toppunt van zijn roem staat, de rol aan en vervult hem met bravoure. Ook van deze uitvoering bestaat een opname. beide uitvoeringen werden gedirigeerd door Franz Marszalek, persoonlijke vriend en muzikaal erfgenaam van Eduard Künneke, die hem blindelings vertrouwde.

  
 
Eduard Künneke was een Duitse componist, geboren op 27 januari 1885 in Emmerich-Am-Rhein (dicht bij de Nedrlandse grens) en gestorven op 27 oktober 1953 in Berlijn. Hij wordt beschouwd als één van de beste Duitse componisten van operettes en liederen in het lichtere genre van de eerste helft van de 20ste eeuw. Hij studeerde muziek in Berlijn. Voor de eerste wereldoorlog schreef hij enkele opera's, maar met een operettebewerking van een Hongaars stuk, "Das Dorf ohne Glocken" behaalde hij een eerste succesje en raakte hij zelf op de bühne in Wenen in 1925. Dit stuk werd opgemerkt door de producent Hermann Haller, wat leidde tot een jarenlange samenwerking tussen Haller, Künneke en Rideamus waarvan de operette "Der Vetter aus Dingsda" zeker het hoogtepunt mag genoemd worden. Künneke bracht met regelmaat nieuwe operettes uit, maar buiten "Lieselott" uit 1932 brachten ze niet al te veel succes op! Zijn werken bleven boeien omdat ze niet in één net te vangen vielen. Zo werd ""Die Grosse Sünderin" (met een libretto van Katharina Stoll en Hermann Roemmer) in 1935 een stuk dat, zoals gezegd, door sommigen als een opera, door anderen als een operette wordt beschouwd. Künneke verzorgde ook de muziek voor zo maar eventjes 30 films, dus we kunnen toch wel stellen dat hij een belangrijke figuur voor het genre is geweest.

In het kort de inhoud van de operette: Reiteroberst Schenk (een sympathieke, avontuurlijke "ruiteroverste") komt aan op het kasteel van Hertyogin Sybilla met wie hij verwant is van het zevende knoopsgat maar wie hij al van in zijn kindertijd niet meer heeft gezien. Sybilla, die jong weduwe is geworden, leeft in het kasteel met haar jongere broer Ludwig, onder streng toezicht van haar hofgezelschap. Wanneer ze het eens niet meer ziet zitten, laat ze zich eens enkele dagen goed gaan in haar kleiner slot "Bonbonniere".  Haar vader, vordt August, ziet de escapades van zijn dochter met lede ogen aan, zeker wanneer hij van drie minnaars een huwelijksaanzoek vioor zijn dochter krijgt! Wat betreft zonden begaan en liefdesavontuurtjes, moet ze blijkkbaar alleen onderdoen voor Schenk! Beiden begaan zonden en hoeden zich voor het feit mekaar de deugdelijkheid aan te praten!

Tot besluit kan U het enige fragment beluisteren dat ik gevonden heb. Het is het lied van Schrenk ("Das Leben des Schrenk") vertolkt door de Deense tenor Helge Rosvaenge in 1935. Volg de link onderaan.

www.youtube.com/watch?v=PaAP4L-PpVY
 

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

We kunnen nog eens 10 operettes toevoegen aan de lijst van de besproken meesterwerken uit het "Light Opera" genre (operettes en musicals)!

1. "Frühling" 1922 van Franz Lehar
2. "Der Zigeunerprimas" 1912 van Emmerich Kalman
3. "No, No, Nanette" 1925 van Vincent Youmans
4. "Fürstin Ninetta" 1893 van Johann Strauss Jr.
5. "Der Bettelstudent" 1882 van Karl Millöcker
6. "Orpheus in der Unterwelt" 1858 van Jacques Offenbach
7. "Les Cloches de Corneville" 1877 van Robert Planquette
8. "H.M.S. Pinafore" 1878 van Gilbert & Sullivan
9. "Die Zirkusprinzessin" 1926 van Emmerich Kalman
10. "Pique Dame" 1862 van Franz von Suppé
11. "Allegro" Rodgers & Hammerstein
12. "La Generala" Amadeo Vives
13. "La Mascotte" Edmond Audran
14. "Der Liebe Augustin" Leo Fall
15. "La Route Fleurie" Francis Lopez
16. "Urlaub nach Zapfenstreich" Jacques Offenbach
17. "Der Sterngucker "Franz Lehar
18. "Die Perlen der Cleopatra" Oscar Straus
19. "Trial By Jury" Gilbert & Sullivan
20. "Die Dubarry" Karl Millöcker en Theo Mackeben
21. "Jabuka" Das Apfelfest 1894 van Johann Strauss Jr
22. "Axel an der Himmelstür" 1936 van Ralph Benatzky
23. "Adrienne" 1926 van Walter W. Goetze
24. "Eva" 1911 van Franz Lehar
25. "Le château à Toto" 1868 van Jacques Offenbach
26. "Maske in Blau" 1937 van Fred Raymond
27. "Die herzogin von Chicago" 1928 van Emmerich Kalman
28. "Eine Nacht in Venedig" 1883 van Johann Strauss Jr
29. "Die Schöne Galathee" 1865 van Franz von Suppé
30. "Anything Goes" 1934 van Cole Porter

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Zoals beloofd nog eens een musicalbespreking. Uit 1934 dateert deze musical met muziek van Cole Porter en naar een boek van Guy Bolton en P.G. Wodehouse.

 

Ik beluisterde voor U de versie uitgegeven door EMI American Classics met het London Symphony Orchestra en deze uitvoering benadert erg de klassieke versie van de musical met prachtige zangpartijen die U eerder doen denken aan een Amerikaanse operette dan aan een klassieke musical.

  

Het is niet makkelijk om een goede recensie over deze musical te maken, daar er verschillende keren aan werd gesleuteld. in 1962 werd er een eerste "revival" op de planken gezet en dan nog eens één in 1987 en 2011, deze twee laatste in zowat dezelfde versie. Dat maakt dat er toch drie versies bestaan, met telkens muzieknummers weggelaten en bijgevoegd, dikwijls nummers die al gediend hadden voor een andere show. Het verhaal bleef wel altijd ongeveer hetzelfde.

Act 1: Billy Crocker, een jonge Wall Street beursmakelaar, is verliefd geworden op een meisje dat hij vluchtig in een taxi heeft gezien. Zijn baas Elisha J. Whitney gaat een zakenovereenkomst sluiten en vertrekt met het schip S.S.American naar Londen. Reno Sweeney, een nachtclubzangeres die zich tot het evangelie heeft bekeerd, zit op hetzelfde schip. Hoewel ze Billy pas kent, zingt ze reeds dat ze verkikkerd is op de jongeman:

Te zien op de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=qIGHOShAtOQ

Billy gaat nog even aan dek om zijn baas goede reis te wensen, wanneer hij plots het mysterieuze meisje uit de taxi ziet.

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=3V9cGi8BU5A

Zij is de erfgename Hope Harcourt en zij is, vergezeld van haar moeder, Mrs Harcourt, op weg naar Engeland samen met haar verloofde Sir Evelyn Oakleigh, een knappe, maar een bedrukte en ongelukkige Britse aristocraat. Billy gaat als verstekeling aan boord in de hoop het hart van Hope te kunnen winnen. Ook aan boord bevinden zich de tweederangsgangsters "Moonface" Martin (Public Enemy nr13) en zijn vriendin Bonnie, die zich hebben vermomd als een geestelijke en een zendelinge, de echte kapelaan achterlatend aan wal. Ook zijn ze per ongeluk hun baas, "Snake Eyes" Johnson (Public Enemy nr1) aan wal vergeten en ze geven zijn paspoort en zijn ticket aan Billy die hen geholpen heeft. Ze zeggen natuurlijk niet dat het het paspoort van de topgangster is! aan dek weet Billy Sir Evelyn te overtuigen dat hij zeeziek is zodat hij beneden dek Hope kan zien. Ze zien elkaar terug en Billy en Hope vertellen dat ze elk de hele nacht aan de andere hebben gedacht.

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=_JAsyLKDZAw
Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=ZydVsfI3B3k

Op het schip komt een telegram aan met de boodschap dat Public Enemy Nr1 aan boord is! Bonnie en Moonface verklappen hun werkelijke identiteit aan Billy en ze besluiten Billy te verkleden als lid van de crew, zodat zijn identiteit als "Snake Eyes" veborgen blijft. Nu komt de crew van het schip in beeld met een "lied van de crew" (gezongen door Elisha Whitney), gevolgd door een kwartet matrozen die de meisjes aan wal bezingen en een lied van Bonnie die de matrozen bezingt!

Te zien op de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=jAFhoJK3ZpY
Te zien op de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=d2jiOMnrl00

Wanneer Bonnie terug bij Billy en Moonface komt, heeft ze een matrozenpak aan. Hope verneemt van Evelyn dat hij ook niet bijster gelukkig is met het nakende huwelijk. Billy vraagt aan Reno hem te helpen Evelyn en Hope te scheiden en ze stemt erin toe, waarop ze elkaar bestempelen als "De Top!"

Te zien op de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=HcjmdOGTUbs

In de nieuwere versies werd het nummer "Friendship" toegevoegd, gezongen door Moonlight, Bonnie en Billy om hun vriendschap te bevestigen. Eigenlijk komt dit nummer uit de film "Dubarry was a Lady Lady" met Lucille Ball en Red Skelton, waarvan ook een meer dan leuk fragment.

Te zien op de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=l1la1I375gY

Ook in de nieuwe versies hebben Hope en en Billy een romantisch moment met het nummer It's De-Lovely", eigenlijk een nummer uit de show "Red, Hot and Blue"

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=CBr2McK0oYY

Er wordt afgesproken dat Reno zich laat betrappen met Sir Evelyn in haar kajuit door Moonface, maar wanneer dat gebeurt is Evelyn helemaal niet boos en hoopt hij dat Hope zal horen over zijn escapades. Reno vertelt dat Evelyn haar gekust heeft en dat ze hoopt binnenkort Lady Oakleigh te worden. Tegenwoordig schijnt toch alles te kunnen ("Anything Goes!") Billy, die al een nieuwe vermomming had aangemeten met een baard gemaakt van het haar van de hond van Mrs Harcourt, wordt door deze dame betrapt omdat ze het haar van haar hond herkent. Billy wordt aanzien voor de beruchte Enemy Nr 1, Snake Eyes Johnson;

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=qo6lPifGnGA

Act 2: Billy wordt bezongen en geprezen in de hymne "Public Enemy Number One"

Te zien op de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=euLSb9BKN5Q

Na dit nummer komt in de latere versies Bonnie naar voren met een danspartij "Let's Step Out", die eigenlijk komt uit het stuk "Fifty Million Frenchmen"

Te zien op de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=cMHQmwE8-Zg

Billy vertelt de kapitein dat Moonface, die nog steeds verkleed is als geestelijke, hem helpt om weer op het goede pad te komen. Hope is helemaal niet blij met Billy's maskerade en om haat te plezieren vertelt hij iedereen dat hij gewoon de verstekeling Billy is!

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=3KCZBSKM3mU

Op zijn beurt zegt ook Moonface geen geestelijke is maar Public Enemy Nr 13. De kapitein stuurt Billy en Moonface naar de cel. In de 1962 versie zingen Reno en sir Evelyn het nu het nummer "Let's Misbehave", origineel uit het stuk "Paris". U hoort hier de twee versies na elkaar
Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=A-QNg3NiR-4
Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=tmwc9artTUM

Reno kan nu het feit dat ze zich tot het evangelie heeft bekeerd goed uitspelen door de dienst over te nemen met het anthem "Blow Gabriel Blow"

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=2vjp9zplH7c

In de cel probeert Moonface Billy op te vrolijken met het nummer "Be Like the Bluebird"

Te zien op de volgende link: www.youtube.com/watch?v=Slh8tFWoOfs

05-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Deze operette van Johann Strauss in drie actes ging op 3 oktober 1883 in première in het "Neues Friedrich Wilhelmstadisches Theater" in Berlijn en het was meteen de enige operette van Strauss die niet in Wenen in première ging!


        
Het libretto van deze operette is van F. Zell (pseudoniem van Camillio Walzel) en Richard genée. Het werk is gebaseerd op het boek "Le Château Trompette" van Jules Cormon. De operette zoals we ze nu kennen, verschilt van de operette die in première ging in Berlijn. Omdat ze niet zo goed onthaald werd in Berlijn, werden er vooral in het libretto veranderingen aangebracht. Strauss maakte zich weinig zorgen en weet het feit van het mindere succes aan de Berlijners die moeilijkheden met de combinatie van de muziek en de tekst. Inderdaad, toen de operette zes dagen later in het beroemde "Theater an der Wien" in Wenen op de bühne werd gebracht, scoorde Strauss met dezelfde operette, wel een beetje aangepast wat libetto betreft, een groot succes! het liep 44 keer onafgebroken voor volle zalen en werd naast "Die Fledermaus" en "Der Zigeunerbaron" als één van de drie standaardwerken van Strauss Jr beschouwd. U kan nu de ouverture beluisteren van deze operette:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=rkW_YpJd3cQ

Later zou Strauss ook stukken uit deze operette bewerken tot losse werken, zoals de "Lagunen Walzer" en "Die Tauben von San Marco Polka".
De operette verhuisde ook overzee en werd opgevoerd in 1884 in de Daly's Theatre in New York en in 1944 in de Cambridge Theatre in Londen. Ook de Light Opera van Manhattan (1980) en de Light Opera van Ohio (1981, 1991, 1999 en 2009) zetten het op hun repertoire.

Acte 1: een avond in het 18de eeuwse Venetië, de carnavalperiode is in zicht. Pappacoda, een jonge macaroni-kok staai aan het kanaal waar venters hun waren verkopen. Hij wordt benaderd door Enrico, een zeemachtofficier, die hem vraagt een berichtje af te geven aan Barbara, de vrouw van Senator Delaqua met de boodschap dat hij voor haar klaar staat deze avond om negen uur. Er komt een boot aan met Annina, een vissersmeisje aan boord, die haar waren (Frutti di Mare) aanprijst:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=rzdMsJwKLPM

Pappacoda zegt haar dat ze zich zeker verblijdt omdat de Hertog van Urbino is aangekondigd en dat ze een oogje heeft op diens barbier, Caramello. Annina weerlegt dat. Pappacoda vertelt haar dat hij zelf verliefd is op Ciboletta, de kokkin van Barbara Delaqua, die hij omschrijft als "Ze is zo dom als een oester, maar wel even lekker!"
Wanneer Barbara arriveert, geeft hij het briefje en Barbara laat Pappacoda achter met Ciboletta. Hij vraagt haar wanneer ze gaan trouwen. Wanneer je een goede positie hebt bemachtigd, repliceert ze gevat. Senator Delaqua stuurt zijn vrouw Barbara weg naar een klooster omdat hij weet dat de Hertog van Urbino een groot banket gaat geven en hij dit heerschap niet betrouwt in de nabijheid van zijn vrouw. De komst van de hetog wordt aangekondigd door een gondel met daarop Caramello, die goed onthaald wordt door de menigte:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=f-U0Nv3p3dE

Annina is eerst niet goed gezind dat Caramello zo lang niets van hem heeft laten horen, maar wanneer hij over trouwen begint, is de boze bui vlug over. Hij zegt haar dat hij eerst de positie van "Steward van de Hertog" wil bemachtigen, alvorens te trouwen. Nu wordt het tricky! Caramello verneemt van Pappacoda dat Barbara een afspraak heeft met de Hertog om negen uur in een gondel. Caramello weet echter niet dat Barbara aan Annina heeft gevraagd om haar plaats in te nemen, zodat zij op haar beurt met Enrico kan afspreken! Annina stemt toe in de overtuiging dat ze kan terug zijn in een uurtje voor het grote carnaval dansfeest met Caramello, Pappacoda en Ciboletto die de maskers van hun meesters gebruiken. De Hertog komt toe en groet het Venetiaanse volk:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=fGqkxvEW88c

Caramello vertelt de Hertog over het plan van Barbara en zegt hem dat hij de gondelier zal vervangen om zo Barbara bij hem te brengen in plaats van naar het klooster. Ze gaan Barbara halen, maar in plaats van barbara stapt de gemaskeerde Annina in de gondel, terwijl Barbara kan ontsnappen naar Enrico. Zo zitten Caramello en Annina bij elkaar in de gondel zonder elkaars identiteit te kennen.

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=7GxCl7eltGo
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=PROVtP03-RY
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=9CGCWtfYfHA

Acte 2: In zijn paleis wacht de hertog verwachtingsvol op Barbara,  terwijl de senatorsvrouwen aankomen op het gemaskerd feest, de angst voor de morele gevaren die hun echtgenoten hebben aangegeven, in de wind slaand. De hertog maakt zich zorgen over het feit dat hij zo moeilijk trouw kan zijn:

Ga naar de volgende link:    www.youtube.com/watch?v=AuP5QYAMIm0

Wanneer Caramello en Annina toekomen en de maskers afvallen, verschiet Caramello zich een floeren aap! Annina echter laat zich de aandacht van de hertog goed gevallen!
Caramello wil de hertog waarschuwen voor de gemaskerde Annina, maar deze gaat leuk door haar te versieren alsof het Barbara is en neemt haar in zijn armen om te walsen.

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=NvHayYEu5jg

Terwijl de hertog zich met Annina in de balzaal bevindt, laat Caramello de andere gasten binnen, waaronder Pappacoda die zich vermomd heeft met een senaatsmantel en een grote kromme neus. Zijn zakken puilen uit van worstjes en pasteitjes. Hij heeft ook al zijn vrienden meegebracht aan wie hij de uitnodigingen heeft gegeven die hij had gekregen van Caramello. Wanneer senator Delaqua binnen komt met zijn "zogezegde" vrouw, zijn er plots twee "Barbara's". De tweede Barbara blijkt Ciboletta te zijn. Delaqua vertrekt om zich te vervoegen bij zijn echte vrouw in het klooster. De hertog blijft achter met Annina en Ciboletta die hij alle twee het hof maakt. Caramello en Pappacoda houden een oogje in het zeil dat de zaak niet uit de hand loopt. Zij storen heraaldelijk de hertog en de twee dames. Maar de hertog moet zich naar de boemelaars begeven om het grote feest te openen en gemaskerd begeven ze zich (ook Annina) naar buiten.

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=FK73mOx77Fk
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=0LgISGxTa1M
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=emZE66J-P8E

Acte 3: Oorspronkelijk begint deze acte met de volgende prelude. Echter in latere opvoeringen wordt deze prelude er vaak uitgehaald.

MOMENTEEL NIET BESCHIKBAAR OP YOU TUBE

Op het San Marco plein vieren de boemelaars het carnaval. Maar Caramello houdt zich afzijdig, zich opwindend over de wispelturigheid van de vrouwen, meer bepaald Annina. Ciboletta vertel Pappacoda dat hij de kok van de Hertog kan worden, zodat ze ook kunnen trouwen. Dat stemt Pappacoda al wat milder na het geflirt van Ciboletta met de hertog. Ciboletta vertelt de hertog dat Barbara niemand anders is dan Annina, de verloofde van Caramello. De hertog gaat dit verifiëren en vindt Annina die haar bij de senatorsvrouwen aan wie ze haar escapades met de hertog vertelt. de grote carnavalsstoet gaat van start waarna de duiven weer rustig op het plein kunnen  neerstrijken. Delaqua verschijnt plots en is ontstemd omdat hij Barbara niet in het klooster vond. dan ziet hij Barbara met Enrico. Enrico vertelt hem dat hij zijn tante Barbara gered heeft uit de klauwen van een valse gondelier. De hertog is, wanneer hij de forse Enrico ziet, maar al te blij dat hij Barbara niet heeft meegenomen en benoemd caramello als dank tot steward. Zo kan ook Caramello trouwen met zijn Annina! We sluiten deze bespreking af met de finale: Alle Maskiert!

Ga naar de volgende link:    www.youtube.com/watch?v=-RjSXkAdEb8

04-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

04-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Deze bijzondere operette van Emmerich Kalman werd voor het eerst opgevoerd in Wenen weerom in het "Theater an der Wien" in 1928. Een impressie vanuit het Verdi Theater in Trieste.

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=FuiGRvnzQGA

Het stuk liep er voor 372 voorstellingen. Men probeerde het stuk ook in Amerika te lanceren via tryouts in Newark en Springfield, maar het haalde Broadway niet en het geraakte zo in de vergeethoek. In 1997 de Lubo Opera Company uit New York het vanonder het stof, waarna de Light Opera Works uit Illinois het in 1998 opnieuw in een volledige versie op het toneel bracht. In 1999 bracht Richard Bonynge een prachtige cd box uit met een volledige opname van de operette wat een vernieuwde interesse in de operette teweeg bracht.

  

De operette bestaat uit twee acten met een voor- en naspel. De operette bevat verschillende muziekgenres. Jazznummers en walsen wisselen mekaar af. Ook de setting is bijzonder. Amerika is nu niet bepaald de meest gekozen plaats voor de Weense operettes, zoals we voordien ook al eens hadden aangegeven.
Door de muziekkeuze: verschillende nieuwere muziekstijlen vermengen met de Weense walsen en de Hongaarse invloeden, ligt deze operette in hetzelfde laatje als Het Witte Paard (Ralph Benatzky) en Viktoria en haar Huzaar (van Paul Abraham). Het libretto is eerder van modern-satirische aard en leunt aan bij het politieke cabaret uit het radicalere Weense, Munchener en Berlijnse milieu. Het stuk gaat rechtstreeks over de impact van Amerika op de wereld en zijn sociale revolutie. met zijn commentaar op de toenmalig situaties, gezien vanuit de jazzscene van Chicago.
De operette speelt zich af in de "Roaring Twenties" met zijn jazz- en charlestoninvloeden. De originele operette duurde zo maar eventjes vijf uur, wat erg lang was voor een operette.

In de proloog zien we de eccentrieke Miss Mary Lloyd met de Amerikaanse dames van haar "Young Ladies Eccentric Club" afzakken naar Europa met een weddenschap over wie nu het duurste wat er met geld te kopen is, kan kopen. Ze is vergezeld door de privé-secretaris van haar vader, Johnny Bondy, die zelf miljonair is.
In de "Grill Américaine" in Boedapest ontmoet ze Prins Sandor, erfgenaam van de troon van Sylvaria. Die is helemaal ondertseboven van het feit dat hij de rijke oliebronnen van zijn land in pand heeft moeten geven aan Benjamin Lloyd, een miljonair uit Chicago. Sandor staat op het punt te trouwen met de al even blutte Prinses Rosemarie van Morenia. In de club wil hij alle miserie van zich afgooien, maar hij wordt er geconfronteerd met de nieuwe muziekstijlen jazz en charleston, die hij verfoeit. Sandor houdt nog vast aan de Weense wals en de Czardas, maar Mary is ervan overtuigd dat ze ooit met Sandor, die zich uitgeeft als de raadgever van de prins (van zichzelf dus!), de charleston zal dansen! Wat muziek uit de proloog:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=TwVjV6YZNM4

Act 1: Prins Sandor viert zijn verjaardag terwijl zijn oom, Koning Pancras, in Monte Carlo verblijft. Hij verneemt dat mary in Boedapest verblijft waar ze de charleston probeert te promoten. dat is voldoende voor Sandor om overal deze dans te verbieden. Ondertussen stelt Bondy aan de ministers van Sylvaria voor dat Mary het koninklijk paleis koopt en het helemaal moderniseert. In ruil zal ze zes miljoen dollar betalen. De ministers stemmen hierin toe. Prinses Rosemarie van Morenia, die lispelt wanneer ze praat, wordt verteld dat ze moet trouwen met Prins Sandor. Geen van beiden ziet dat zitten. Wanneer Sandor van de plannen van Mary hoort, is hij furieus! Rosemarie vertelt aan Bondy dat ze moet huwen met de arme Sandor, want dat er niemand anders haar wil door haar lispelen. Bondy vertelt haar dat zijn vader en die van Mary ook bedisseld hebben dat Mary en Bondy moeten trouwen, tegen hun zin! Wanneer Sandor vertelt aan Mary dat de ruïne die ze wil verbouwen, zijn "thuis" is begrijpt ze zijn werkelijke identiteit. Hij gaat akkoord met de verkoop maar staat erop dat enkele cent moet dienen om het lot van zijn volk te verbeteren. Mary verwittigt haar vader per telegram dat ze een kasteel heeft gekocht en dat ze vastberaden is de prins die erbij hoort, ook te strikken! Nu wat muziek die hoort bij act 1:

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=-N8nuMiJEXQ
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=h6IM2NQc_RA
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=w-lZI2D2fhE
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=Xl1SFhxU7Zc
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=R7tQfMldLUk

Act 2: Het paleis is gemoderniseerd, maar, zoals Sandor opmerkt, traditie is geofferd op de slachtbank van het comfort en de luxe. Hij weigert nog steeds met haar te dansen en hij plaagt haar omdat ze heeft leren walsen. Ze countert zijn opmerking door te eggen dat haar jazzleraar nog elke dag bij haar komt om haar les te geven. vermits Sandor de charleston verbannen heeft, voelt hij zich verplicht dit te controleren! De ministers van Sylvaria maken Mary tot hertogin zodat ze op gelijke sociale voet met Sandor staat. Ze zouden immers willen dat die twee trouwden! Bondy ontvangt voor zijn verdiensten de Davidsster en de titel van graaf. Mary's vader, Mr. Lloyd arriveert met enkele dames uit de "Eccentric Club" om de draagwijdte van de telegram van Mary te ontrafelen. Mary vertelt hem over de weddingschap met de dames van de club, maar haar vader vermoedt dat ze verliefd is op Sandor. Bondy vraagt aan Rosemarie of ze niet liever een rijke graaf zou trouwen dan een arme prins en ze is erg opgetogen! Mr Lloyd stemt erin toe Sandor te ontmoeten, maar Sandor is zich niet bewust dat Mary verliefd is op hem. Wanneer Sandor op de hoogte geraakt van de weddingschap, de verkoop van het paleis aan de Lloyds en het telegram, is hij woedend en hioj kondigt onmiddellijk zijn verloving aan met Rosemarie. mary en Rosemarie zijn allebei van slag! Hier wat muziek uit de tweede acte:

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=PZaPwmTwGxY
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=rSls4ZrOCkU
Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=SnxA823oNDw
 Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=8-CyCaUkoLY

Epiloog: In de "Grill américaine" zit koning Pancras verveeld met het feit dat de rijke Mary niet gestrikt is voor Sandor. Zij komt binnen met een mysterieuze vreemdeling en op dat moment besluit Pancras zelf met Mary te trouwen. Sandor, die terug in Boedapest is, verneemt dat zijn verloofde Rosemarie ervan tussen is gemuisd met een rijke Amerikaan. Hij ziet de Amerikaan (Bondy) bij Mary en deze vertelt hem dat hij probeert Mary en Sandor te koppelen en hij zegt hem dat Mary verliefd is op Sandor. Mary en Sandor vinden elkaar en wanneer Mary met Sandor de charleston wil dansen, zegt deze dat die dans al passé is en dat nu iedereen de slowfox danst! Ziehier nog twee fragmenten uit de epiloog:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=EdG2OfRSRko
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=afd717MWOXI

01-11-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Raimund Friedrich Vesely alias Fred Raymond was een Oostenrijks componist die amper 54 jaar oud werd. (1900 Wenen - 1954 Überlingen).
  

Na de vroege dood van zijn ouders, begon Fred Raymond naast operettes ook filmmuziek en schlagers te schrijven en in de twintiger-dertiger jaren was het niet ongewoon dat me zijn vrolijke deuntjes langs de straten kon horen. In 1925 werd hij wereldberoemd met het nummer "Ich hab mein Herz in Heidelberg verloren", waarrond hij in 1927 zijn eerste operette schreef. Zijn nummers werden omschreven als typische Berlijnse jaren 20 deuntjes, zoals daar zijn het ondeugende "Ich hab’ das Fräulein Helen baden seh’n" en het nonsenslied "Ich reiß' mir eine Wimper aus" (hier gezongen door Max Hansen) 

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=R-JoZNLAL9c
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=Ds7wA1euhFM

Hij leed aan een zwak hart, daarom werd hij in het leger gespaard door hem een lichte taak toe te wijzen. In de WOII en net daarna is het muzikaal windstil rond Raymond. Hij maakt in de periode tussen 1948 en 1951 nog drie operettes en in 1951 verhuist hij met zijn jonge vrouw naar Überlingen. Hij sterft er in 1954 aan een hartritmestoornis, net voor de geboorte van zijn zoon Thomas.
Als introductie bij de beschrijving van deze operette, een mooi fragment uit de film "Maske in Blau" uit 1953 met Marika Rökk, een walspartij die niet moet onderdoen voor de Hollywoodmusicals.

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=bsa7NUibKPk

Het eerste deel van deze operette speelt zich af in San Remo en het tweede deel in Rio Negro in Argentinië. Het verhaal speelt in de jaren 30.

Deel 1: De schilder Armando Cellini heeft een prijs gewonnen voor zijn schitterend schilderij "Masker in Blauw" Op het schilderij staat een onbekende schjone met een masker. Nadat ze ervoor had geposeerd is ze weer vertrokken met het masker en met een ring die ze van Armando heeft gekregen. Ze belooft dag op dag na een jaar terug te verschijnen bij de schilder. Na een jaar komt een rijke plantage-eigenares uit Rio Negro, Evelyne Valera, aan bij Cellini. Ze blijkt de dame met het blauwe masker te zijn. tegelijkertijd probeert de sinistere Pedro Armando dal Vegas het schilderij te kopen. Cellini weigert. Door een listige streek met de ring doet dal Vargas Evelyne geloven dat Cellini haar belogen heeft. Evelyne gaat bedroefd en ontgoocheld weer naar Argentinië. Enkele nummers uit het eerste gedeelte:

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=ygoKlevKXRg

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=vnD9AZQJvwk

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=0fP9W6Q7Hhs

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=UJu_IcL2WwE

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=Lxvej-KuP5s

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=tvCCMoDQqY4

In het tweede deel bevinden we ons in Rio Negro op de ranch van Evelyne Valera waar ze tracht Armando Cellini te vergeten, maar daar niet in slaagt. De schurk Vegas onderschept een telegram van Cellini waarin hij aankondigt dat hij naar Aegentinië komt om Evelyne te ontmoeten. Iedereen  komt bij elkaar op de ranch waar het goede zegeviert en Evelyne en Cellini samenkomen!
Nog enkele nummers uit het tweede deel van de operette:

Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=JHXNw9p0VKM

Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=g-sX5PpZdrY

Zoals U hebt kunnen horen, bevat deze operette een schat aan melodiëen. Fred Raymond komen we tijdens onze operettebesprekingen zeker nog tegen!

31-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Uit het rijke oeuve van Jacques Offenbach haalden we deze keer een operette (of een "opéra-bouffe" zoals men de werken van Offenbach soms placht te noemen) in dire acten uit 1968. De operette was tot voor kort onuitgegeven op CD, maar gelukkig is daar verandering in gekomen nadat men in 2002-2003 een live registratie van deze operette in Bologne-Billancourt op de CD heeft gezet!

             

Het is een prachtige productie geworden van Alfred Herzog, die de operette ook heeft georchestreerd. U moet weten dat van vele Franse operettes enkel de vocale partituren werden teruggevonden, met daarbij de noten uitgeschreven voor de begeleiding op piano. Soms werden er wel enkele aanwijzingen neergeschreven over het gebruik van de instrumenten. Herzog bewerkte het stuk voor een klein orkest met 12 instrumenten: vier houtblazers, vijf snaarinstrumenten, een trompet, een slaginstrument en een piano. Er is ook veel zorg gedragen voor de opstelling van de instrumenten op het podium om zo een optimale klank te krijgen. Bovendien werden, met geen afbreuk te doen aan de bestaande muzikale notities van Offenbach, vooral het slagwerk en de snaarinstrumenten in een modern kleedje gestoken. Dank zij Herzog blijft deze verborgen muziek van Offenbach, die op sommige momenten magistraal is, maar steeds onderhoudend en verbazingwekkend fris, niet langer in de kast verstopt!

       

Ik heb twee nummers kunnen terugvinden met beelden: twee nummers "La Bourrée" en het themanummer van de operette "La Ronde du Château" (iets wat Offenbach vaak deed in zijn operettes, een themanummer dat als rode draad terugkwam in de operette). Het wordt gezongen door een sopraan en een kinderkoor.

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=cRm-ISSPV98

Offenbach begon aan deze operette te werken in januari 1868 terwijl hij in Nice verbleef en tegelijkertijd nog aan twee andere operettes werkte: "les Brigands" en "Vert-Vert". Op 6 mei 1868 gaat het stuk in première in het "Théâtre du Palais-Royal" iin Parijs. Het wordt slechts 75 keer gespeeld en het succes is niet op de afspraak! Nochtans is de bezetting fantastisch: het hoofdpersonage Hector de la Roche-Trompette wordt gespeeld door Zulma Bouffar (inderdaad een sopraan, het gebeurde al eens meer bij Offenbach dat een mannelijk hoofdpersonage door een vrouw werd vertolkt) en de rest van de crew waren allemaal acteurs uit het vorige grote succes van Offenbach, "La Vie Parisienne". Daarenboven zitten er evenveel vermommingen in deze operette dan in de vorige en zitten er enkele prachtige muzikale hoogtepunten in, zoals de coupletten van de lokale postbode "Café-Concert" waarin hij de voordelen bezingt van lange benen tegenover korte benen en waarin hij tevens de kwaliteiten van een fiets met vooraan een groot wiel en achteraan een klein wiel bezingt.

                                                    

Men probeerde het nog eens in december 1868 met een twee-actes versie in hetzelfde theater maar op het einde van het jaar werd het afgevoerd. Het stuk verscheen nog even in 1869 in Wenen, maar verdween dan definitief van de planken.
Tot wanneer in 2000 na een avondvullend programma over Jacques Offenbach, een nogal vreemd heerschap zich bekend maakt als Graaf Gerard Offenbach, achterkleinzoon van Jacques Offenbach. Hij tovert het verdwenen script en muzikale aantekeningen van "Le Château à Toto" uit zijn hoge hoed. Onder leiding van Alfred Herzog, directeur van het Nationaal Conservatorium van Boulogne-Billancourt begint men aan het avontuur om een nieuwe opvoering voor te bereiden. In mei 2001 wordt het stuk op een prachtige manier, na het nooit meer opvoeren van meer dan 140 jaar, opnieuw op de planken gebracht. U kan de operette beluisteren op mijn bekende Multiply account.

Acte 1: Hector de la Roche-Trompette, beter bekend als Toto, heeft in Parijs zijn fortuin er door gejaagd en komt terug naar zijn plattelandsdorpje om er zijn kasteel te verkopen om zo zijn schulden af te lossen! De naburige baron Jean de Crécy-Crécy ruikt zijn kans om een jarenlange familievete met de la Roche-Trompettes te beslechten in zijn voordeel ndoor het kasteel goedkoop te kopen. De lokale notaris Ernest Massepain organiseert de verkoop. Toto wordt vergezeld door Markies Raoul de la Pépinière en de Burggravin de la Farandole, die allemaal verblijven op de boerderij van Catherine. Raoul is gefascineerd door Catherine die op haar beurt haar aanbidder Pitou flink de duimschroeven aandraait! Toto op zijn beurt is aangenaam verrast door de aandacht die de bevallige dochter van Crécy-Crécy, Jeanne, aan hem besteed.

Acte 2: De Burggravin (in het werkelijke leven Blanche Taupier, een gewezen boerin uit de streek) maakt bekend dat ze het kasteel wil kopen. Crécy-Crécy en de la farandole bieden tegen elkaar op, maar uiteindelijk worden ze overboden door de oude Generaal Bougachard (Pitou in vermomming aan wie Jeanne haar geld heeft gegeven op zo haar vader af te bieden). Na de verkoop tijdens het feest, verliest Pitou zijn vermomming en moet hij vluchten naar de boerderij van Catherine. Hij vlucht net wanneer een dorpschampetter (eigenlijk een vermomde Massepain) nadert.

Acte 3: In deze laatste acte grijpt ook de baron Crécy-Crécy naar de vermomming (een dorpspostbode) en wil hij graag de Burggravin het hof maken. Catherine vindt raoul maar wat gewoontjes en Pitou kan haar hart herwinnen, gekleed als een echte "dandy". de baron wordt ontmaskerd en wordt verplicht zijn dochter Jeanne met Toto te laten trouwen, waardoor het kasteel in de handen van het jonge koppel kan blijven. De baron verovert het hart van de Burggravin. Toto zweert zijn parijse leven af en blijft voortaan braafjes in zijn plattelandsdorpje!

30-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Walter Wilhelm Goetze (1883-1961 allebei in Berlijn) was een Duitse componist van operettes en revues.



                                 

Muziek werd Goetze met de paplepel ingegoten! na zijn middelbare studies was het al snel duidelijk dat hij muziekstudies zou gaan volgen. Na deze studies werd hij orkestmusicus in het Berlijnse cabaret "Pêle-Mêle" . Later werd hij verkast naar het Berlijnse "Intimen Theater" waar hij zijn eerste chansons schreef. Deze zou hij later vaak gebruiken in zijn bühnewerken. Tegen 1911 kon hij van zijn werk als componist leven en in dat jaar leverde hij zijn eerste volwaardig bühnewerk af: de "fliegerposse" "Parkettsitz nr. 10". In 1912 volgt dan een eerste succesje in zijn geboortestad met de posse (Berlijnse operette) in drie acten "Nur nicht Drängeln". Er volgen een hele reeks operettes waarvan Ihre Hoheit - die Tanzerin uit 1917 met zo maar eventjes 700 voorstellingen de bekendste was. Echter heden ten dage is ook deze operette bijna volledig uit het collectief geheugen verbannen.
De enige twee operettes die soms nog eens opgevoerd worden zijn "Adrienne" (1926) en Der goldene Pierrot" (1934). Ook van zijn laatste operette "Liebe im Dreiklang" (1950) blijven nog wel wat opnames over!

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=3bV5bkzG03E

De bedoeling van Goetze was de Berlijnse operette te veredelen en te verfijnen, iets waar hij zeker in gelukt is.
Van "Adrienne" vond ik spijtig genoeg geen beelden, behoudens misschien wel het bekendste lied uit de operette, het "Branntweinlied".

Ga naar de volgende link:    www.youtube.com/watch?v=ed23wnAoX7I

De hele operette kan je beluisteren via mijn Multiply account, dat vind je iets verder op deze blog.
"Adrienne" speelt zich af in Mitau (hertogdom Kurland) en in Dresden (koninkrijk Saksen). Adrienne Lecouvreur is niet de eerste historische figuur die wordt opgevoerd in een operette: Pompadour, "die Dubarry", "die Kaiserin" (Maria Theresia), Admiraal Lord Nelson in "Lady Hamilton" en Goethe in "Friederike" zijn andere voorbeelden.
"Adrienne" draait rond de affaire tussen Moritz von Sachsen en de toneelspeelster Adrienne Lecouvreur. De Hertogin kan zich niet neerleggen bij deze affaire daar ze zelf Moritz in haar netten wil strikken.
Dus voor de liefhebbers: op Multiply vindt U de volledige operette!Maar ook hier kan U via de volgende links verschillende nummers uit "Adrienne" beluisteren:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=yXhcj0adLj8
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=v2dgwESfesI
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=P9U6wRdPO2U
Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=d9-wt39H0Rk

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Deze operette is de geschiedenis ingegaan als de doorbraak van de grote Zarah Leander die de hoofdrol van Gloria voor haar rekening nam.
Ralph Benatzky, die vooral beroemd is geworden door het samenstellen van de operette "Im Weissen Rössl", werd geboren in Mährisch-Budwitz (Moravia) in 1884 en stierf in Zürich in 1957. Vaak werd hij verkeerdelijk als iemand met Joodse roots bestempeld, maar dat was waarschijnlijk omdat hij tweemaal trouwde, telkens met een Joods meisje. Benatzky had geen gemakkelijke jeugd: nadat hij wegens insubordinnatie van school was getrapt, ging hij op 15-jarige kadet in het leger in Wenen.

     

Maar in het leger werd hij ook aan de deur gezet, naar verluidt omdat hij een duel uitvocht, officieel omwille van gezondheidsredenen. Hij begon dan aan een aantal studies en combineerde met succes muziekstudies met philologiestudies.
Hij startte zijn muzikale successen als songwriter van onder meer "Ich muss wieder einmal in Grinzing sein", "Draussen im Schönbrunner Parke" en "Ich weiss auf der Wieden ein kleines hotel"

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=64-IbA5gGyc

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=ol6YMZQMPAw

Tegelijkertijd verzorgde hij de muziek van enkele kleinere cabaret-musicals en operettes zoals "Laridon", "Kokettchens Mission" en "Das Blonde Abenteuer". In Wenen werd hij directeur van het Rideamus Cabaret. Hij schreef dan een leuke vaudeville "Prinzchens Frühlingserwachen" en een niemendalletje werd zelfs bewerkt voor het Britse theater tot "The Frolics of Gabrielle". Hij zorgde voor een groot aantal operettes en bühnewerken die U kan bekijken op de website over Ralph Benatzky, http://www.ralph-benatzky.de/main.php
Deze operette is eigenlijk wel een buitenbeentje. Zelden speelt een echte Weense operette zich af in Hollywood! Het werd meteen een mooie, jazzy maar soms ook bijtende Hollywood satire. Mooi is dat Zarah Leander die in 1936 de première speelde en de hoofdrol vertolkte, dat ook nog eens overdeed in 1958 voor de enige CD opname die er van deze operette bestaat (een Weense studio-opname). De CD bevat ook als bonus en aantal historische opnames uit 1936 met Zarah Leander en haar toenmalige tegenspeler Max Hansen.

             
 Max Hansen                                                          Zarah Leander

Een operette met in de hoofdrol een excentrieke filmdiva, paparazzi zonder scrupules, studiobonzen met veel geld maar weinig verstand, hyperventilerende filmdirecteurs, enz., zo zijn er niet veel in de Weense operettegeschiedenis.
Deze operette bevat eigenlijk maar één echte Weense wals, die dan nog verwijzingen bevat naar Amerikaanse films met een setting in Amerika, Mickey Mouse in lederhosen en Amerikaanse toeristen die vallen voor de Beierse klederdracht wanneer ze Salzburg bezoeken. Benatzky schreef deze hitoperette samen met cabaretsterren Paul Morgan, Adolf Schütz (boek) en Hans Weigel (liedjesteksten). Zij ging in première in het "Theater an der Wien" met een cast vol superlatieven: Max Hansen als de Hollywood journalist Axel en de nieuwkomer Zarah Leander in de rol van de film- diva Gloria Mills. Het werd zo'n glansrol dat Zarah Leander zelf kort daarne een Duitse filmdiva zou worden toen ze bij de Duite filmmaatschappij UFA aan de slag kon en zo één van de bekendste sterren van de nazi-cinema werd. Zo werd ze een goede vervangster voor Marlène Dietrich die haar rug had gekeerd naar het gedachtengoed van Het Derde Rijk!
Als opwarmer hoort U één van de beginnummers uit de operette, gezongen door zarah Leander, "Kinostar"

Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=RzoHVr58iy4

Het was echt niet de gewoonte om Weense operettes een setting te geven in Amerika laat staan in Hollywood. Enkele uitzonderingen zijn: "Die Arme Jonathan" van Karl Millöcker uit 1890, "Vergelt's Gott" van Leo Ascher uit 1905, "Die Dollarprinzessin" van Leo Fall uit 1907. Bijzonder is dat ook deze drie operettes in première gingen in het Theater an der Wien. Ook het Hollywoodgegeven dat in de jaren '30 zijn hoogtepunt bereikte, was voor enkele operettes het onderwerp: "Hochzeit in Hollywood" van Oscar Straus in 1928, "Herzogin von Chicago" van Emmerich Kalman ook uit 1928 en "Märchen im Grand Hotel" van Paul Abraham uit 1934. Maar "Axel an der Himmelstür" bleef zeker de meest succesvolle! Daarenboven heeft de operette nog geen last van het naziregime gehad: "Axel" is geestig, soms bijtend en spottend met de politiek! Naast de hoofdplot over de liefde tussen de diva en de journalist, is er de zijplot van de Duitse uitgewekenen naar Hollywood. Gegeven de Duitse situatie na 1933 was dit zeker een realistisch gegeven. het wordt pas zeer realistisch wanneer men weet dat na de Anschluss van Oostenrijk in 1938, Benatzky zelf uitwijkt naar Amerika en Paul Morgan gedeporteerd werd en omkwam in het concentratiekamp. Toch slagen de makers van deze operette naar Joodse traditie aan zelfspot te doen en de moeilijke en zware periode op een luchthartige manier in de operette te verwerken.

Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=0wlFJ3gJsD0

Zoals Max Hansen hierboven het "Lied van de Oude mannen" zingt uit de operette "Axel an der Himmelstür": De dommen hebben geluk, zo hadden ook de makers van de operette geluk dat de eerste keuze voor de vrouwelijke hoofdrol, Benatzky-getrouwe Liane Haid, afhaakte voor de rol. De Deen Max Hansen stelde dan voor om de onbekende Zweedse zangeres Zarah Leander te nemen. Het was al helemaal ongewoon om geen sopraan te nemen voor de leading rol in een operette en daarbij ook nog eens een onbekende dame, dat was toch wel een risico! Een conteraltstem die eigenlijk aanleunt bij een vibrerende diepe basstem, dat was toch echt wel ongewoon.
Max Hansen omschreef het eerste optreden van Zarah Leander als een stem die alle hoeken van de zaal bereikte. De mensen zaten op het tipje van hun stoel. wat was dat? Een primadonna die geen sopraan was, zelfs geen mezzosopraan! Het eerste onwennige rondgekijk ging al vlug over in een besef dat deze dame iets wonderlijks en unieks bevatte! ze kreeg al gauw het label van Greta Garbo van de operette. Vooral het nummer "Gebundene Hände" uit deze operette bleef hangen bij het publiek:

Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=X21EUsdaM-8

Leander bleef Benatzky trouw voor har eerste film in 1937 "Zu neuen Ufern" waarvoor benatzky twee hits componeerde: "Ich steh' im Regen" en "Yes, Sir!"

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=eQqym78NV2E

Ga naar de volgende link:  www.youtube.com/watch?v=mBk0QauAbHw

In Duitsland werd ondertussen de operette "Axel an der Himmelstür" tot een nazi-operette omgevormd. zo werden bv de Joodse schrijvers van de affiche geschrapt. In deze versie die vooral in Munchen speelde, werd de rol van Axel vertolkt door Johannes Heesters, de nederlandse operettezanger. Hij geldt als een fenomeen: hij werd geboren in 1903 en staat in het Guiness Book of records als oudste artiest die nog steeds optreedt: hij is inmiddels 108 jaar oud!!! Zijn optredens tijdens het naziregime zouden hem later steeds parten blijven spelen wanner hij terug wou optreden in Nederland. Men scandeerde er meermaals "Heesters SS!" en zo maakte men hem duidelijk dat hij beter in Duitsland bleef.
Leander werd nog gevraagd om de rol van Gloria te spelen in een speelfilm, maar dat weigerde ze omdat ze inmiddels weer naar Zweden was getrokken. Na de oorlog verdween de operette zowat in de vergeetschuif en het waren eerder de zeemzoete Weense operettes die overeind bleven. Toch bleef Zarah Leander bekendheid vergaren en bleef ze nummers uit "Axel" zingen. Dat maakte dat men op het idee kwam in 1958 een totaalopname van de operette te maken, opnieuw met Leander in de hoofdrol. Wanneer je deze uitvoering hoort, lijkt het wel of Zarah leander nog beter is geworden dan in 1936. Alleen Toni Niessner als Axel is misschien niet zo sterk als Max Hansen, maar de opname blijft wel een schitterend werkstuk! het aparte stemgeluid van Max Hansen kon hij  niet echt benaderen. U hoort Max Hansen hier met een lied uit de operette "Axel an der Himmelstür" Ga naar de volgende link: www.youtube.com/watch?v=_sieJyfv5SE In deze operette waagde Max Hansen zich zelfs aan een soort jodelen in het nummer "Hollyhollyhollyhollyhollywood"

DEZE OPNAME IS MOMENTEEL NIET BESCHIKBAAR

Het is echt spijtig dat deze operette tegenwoordig niet meer op de affiches te vinden is van operettegezelschappen. Wellicht heeft de colloratuur van de hoofdrolspeelster hier iets mee te maken maar het is zonde dat deze mooie, ironische, ritmische muziek niet meer gespeeld wordt. Tot besluit een modernere versie van Hollyhollyhollyhollywood en nog enkele liederen uit de operette

Ga naar de volgende link:      www.youtube.com/watch?v=tBUdKqnUxVk

24-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Met de operette Jabuka brengt Strauss Jr een oude Servische liefdeslegende op de bühne. Als opwarmer hoort U de ouverture:

Ga naar de volgende link:   www.youtube.com/watch?v=TE_pHUFjysA

De operette speelt in het 19de eeuwse Servië. Het is Strauss 14de podiumwerk. De première in 1894 vond plaats ale een jubileum voor Strauss die er 15 jaar carrière had opzitten. Ondanks het enthousiasme en succes van de eerste voorstellingen (met de vedette Alexander Girardi in de hoofdrol), kwamen de tekorten in het libretto (van Max Kalbeck en Gustav Davis) al gauw naar boven. Waarschijnlijk vond Strauss zijn interesse in het thema na het zien van Smetana's "Die verkaufte Braut" waarvoor Kalbeck de Duitse versie schreef. Al snel kwamen de twee librettisten in conflict: Kalbeck, die zijn eerste bühnewerk schreef, wilde meer de operakant uit, terwijl Davis, die de teksten van de liederen voor zijn rekening nam, meer de tradiotionele operettekant uitwilde!

  
Het kwam tot een hevige ruzie die er toe leidde dat de librettisten ermee stopten en Strauss tussen twee vuren zat! Resultaat was dus een zeer zwak libretto, maar op muzikaal vlak een meer dan interessant werk, tussen de opera en de operette in!
Professor Christian Pollack een eminentie op operettevlak, omschrijft Jabuka als een meesterwerk met prachtig koor- en orkestwerk en doorspekt met aria's die Girardi goed afgingen! Ondanks het librettodebacle bleven Kalbeck en Strauss goede vrienden, maar wel jammer dat Kalbeck hiermee zijn bühnedebuut verknalde Op You Tube kan U nagenoeg de hele operette beluisteren, welliswaar in verschillende stukken. Lokale mannen en vrouwen zijn op weg naar Jabuka voor het jaarlijks appelfestival. Een gebruik wil dat een jongman die in een appel bijt, deze appel doorgeeft aan het meisje waar hij wil mee trouwen. Als deze er ook in bijt, stemt ze in. Bijt ze er niet in, wijst ze hem af. Er arriveren twee verarmde edelmannen, Mirko en Vasil, die hun ruinekasteel trachte te verkopen aan de rijke zetmeelfabriekseigenaar Bambora. Die trapt daar niet in, zodat de twee op zoek moeten naar een rijke buid. Ze worden de risé van de andere deelnemers aan het festival die hen belachelijk maken. Dan horen ze dat Jelka, de rijke boerendochter, het festival zal bezoeken. Ondertussen verschijnt ook de gerechtsdeurwaarder Joschko met zijn helper Franjo. Mirko en Vasil vrezen dat ze hun kasteel gaan kwijtraken voordat ze het kunnen verkopen aan Bambora. Wanneer deze aankomt met zijn dochter Annita, doet Vasil een poging zhet kasteel te verkopen door het op te hemelen. maar Bambora klaagt dat het niet goed gaat in de zetmeelindustrie. de mannen gaan dan kaart spelen en vooral vals spelen. Annita merkt op dat het verwerven van een kasteel toch wel een goede zaak kan zijn. De rijke boer Mischa en zijn mooie dochter Jelka en haar tante Petrija komen toe na een defect aan hun rijtuig. Jelka bezingt zichzelf als de schoonheidskoningin van het festival. Mirko ziet haar wel zitten maar Jelka weigert zijn avances. Mirko vraagt hulp aan Joschko om Jelka te strikken. deze stemt toe in de hoop zo het kasteel te bemachtigen.

                                                      

Act 2: de tweede acte speelt zich af op het kasteel van Mirko en Vasil, dat Mirko ombouwt tot een herberg om zo alle gasten te kunnen ontvangen. vasil maakt avances bij Annita, iets wat Bambora wel zint, want hij ziet zo zijn kans het kasteel en een adelijke titel te bemachtigen. Voor Mirko verloopt het moeilijker, want jelka wil maar niet toehappen. Wanneer hij haar een appel presenteert, gooit ze hem na een zekere aarzeling voor zijn voeten. Mirko blijft echter verliefd en de andere gasten amuseren zich kostelijk met dit ongelukkige "paartje".Act 3: De rijke boer Mischa komt aan op het kasteel. Hij verneemt dat Mirko en Vasil er helemaal niet goed voorzitten en dat Joschko als gerechtsdeurwaarder hun kasteel wil inpikken. Als Bambora dat hoort, probeert hij Annita weg te halen van vasil. Ondertussen probeert een dronken Joschko zoveel mogelijk spullen uit het kasteel mee te nemen. Mischa dreigt ermee hem aan te klagen voor fraude, waardoor Joschko het onderspit moet delven. Wanneer Jelka de spot wordt voor de gasten, komt Mirko tussenbeide en laait de liefde weer op. Strauss zorgt voor een echt operetteslot met twee liefdeskoppels Vasil en Annita en Mirko en Jelka!

23-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

23-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Als 20ste bepreking hebben we hier te maken met een eigenaardig werkstuk dat in 1879 wordt afgewerkt door Karl Millöcker onder de titel "Gräfin Dubarry", maar dat door gebrek aan succes vlug werd afgevoerd en in 1931 opnieuw met veel meer succes werd opgevoerd na een herwerking van Theo Mackeben als "Die Dubarry"
 
   

De oorspronkelijke "Gräfin Dubarry" was een operette in drie actes met muziek van Karl Millöcker en een libretto van F Zell en Richard Genée. Het verhaal draait rond de waargebeurde geschiedenis van Madame Du Barry, minnares van de Franse koning Lodewijk XVde. Eb het is misschien daar dat het schoentje knelt, want dat verhaal is niet echt een hapklare brok voor het operettepubliek. Zell en Genée kunnen er geen logisch en geschikt geheel van maken en derhalve verdwijnt het stuk reeds na 14 voorstellingen in Wenen van het toneel. men probeert nog wel eens vruchteloos het stuk opnieuw op de bühne te krijgen, maar het publiek wil niet mee.
In 1931 neemt dan Theo Mackeben de operette onder handen. Mackeben was tot dan dirigent van de "Dreigroschenoper". Hij zette Paul Knepler, Ignaz Michael Welleminsky en E.M.Cremer aan de bewerking van de tekst en zelf componeerde hij twee nieuwe aria's die klassiekers zouden worden: "Ich schenk' mein Herz" en "Ja, so ist sie, die Dubarry":

Ga naar de volgende link:http://www.youtube.com/watch?v=6NofrnYkqEg
Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=5sWxP6FfW30

Madame du Barry kan men bestempelen als één van de machtigste vrouwen aan het hof van de koning, samen met de koningin en echtgenote van de Franse vorst, Marie Antoinette. Spijtig genoeg zullen ze beiden hetzelfde lot ondergaan na de Franse Revolutie: de guillotine!
Tegenwoordig wordt nog enkel de versie van 1931 gespeeld. In die versie is de operette ingedeeld in negen hoofdstukken. Ook werd er een koorpartij en een ballet toegevoegd. De operette speelt in het jaar 1762 in het slot Trianon in Versailles.
de operette begint in een modeatelier in parijs, waar de modiste Jeanne de schilder René leert kennen. Ze gaan samenwonen en door een toeval ontmoet Jeanne de graaf Dubarry in het atelier. Deze vraagt haar voor hem te komen werken, maar Jeanne weigert. Echter iemand gaat aan René vertellen dat Jeanne "arlegeances" heeft gemaakt met Graaf Dubarry, en René zet Jeanne aan de deur.

Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=PO6wakJpsk8
Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=cVZjuVwvgB0
Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=nWUaflSikUA

Ondertussen vertelt markies De Brissac aan zijn vriend Graaf Dubarry dat hij in een voorstelling een prachtige danseres heeft gezien, Manon. Groot is Dubarry's verbazing dat deze danseres niemand minder is dan de modiste Jeanne! Graaf Dubarry denkt Jeanne voor zijn kar te kunnen spannen om een politiek spel aan het hof van Lodewijk XVde te spelen. deze is namelijk zijn maitresse Madame de Pompadour beu en wil wel wat nieuw, jong vlees in de kuip! Dubarry wil zich meer invloed aanmeten door de koning Jeanne als minnares te schenken.
Na heel wat intriges komt Jeanne op een bal terecht bij de koning. Daar ontmoet ze opnieuw René, die nog steeds een boon heeft voor Jeanne. Maar wanneer de koning een prachtige beeltenis van Jeanne krijgt doorgespeeld en daardoor verliefd wordt op haar, denkt Jeanne dat René deze beeltenis heeft doorgespeeld (in werkelijkheid deed Graaf Dubarry dit!) en blaast ze alle bruggen op met René. Ze geeft toe aan de aandacht van de koning. Maar zijn ministerpresident, die liever had gezien dat zijn zuster de minnares van de koning werd, verklapt de koning dat Jeanne  nog steeds gehuwd is en eigenlijk René nog graag ziet. De koning verlangt bewijzen en de ministerpresident organiseert een geheim treffen tussen René en Jeanne, dat de koning kan afluisteren. Echter tijdens dit treffen laat Jeanne duidelijk merken dat de relatie tussen René en haar voorbij is. Dat pleziert de koning enorm en hij ontslaat zijn ministerpresident. Zo is Jeanne erin geslaagd één van de machtigste vrouwen van Frankrijk te worden!

Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=hgdaxeysOC8
Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=fv0yuDUUXxA

En als afsluiter het aandoenlijke "Liebe Kleine Jeanne"

Ga naar de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=RI-iWLtAx44

23-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

"Die Perlen der Cleopatra" is een operette van drie actes met een libretto van Julius Brammer en Alfred Grünwald die voor het eerst werd opgevoerd in 1923 in het "Theater an der Wien" in Wenen.
Oscar Straus is een Oostenrijkse operettecomponist (1870 Wenen - 1954 Bad Ischl) die eigenlijk is geboren onder de naam Oscar Nathan Strauss met twee "s"en. Later liet hij de naam veranderen in Straus om zo een verwarring met de Strauss-walsdynastie te vermijden.

             

                           

Rond de eeuwwisseling maakte Oscar Straus een aantal succesrijke operettes waarvan in 1907 "Ein Walzertraum" één van de meest in het oogspringende is!
Wanneer ik de operette "Die Perlen der Cleopatra" voor het eerst hoorde, meende ik eerder invloeden van Offenbach en Wagner te bemerken dan Weense invloeden.
Wat zeker is dat er heel wat ironische knipogen inzitten en dat, net zoals bij Offenbach, pikante toespelingen verweven zitten in de teksten! Wat te denken over het openingslied helemaal in het begin van de operette wanneer de Syrische Prins Belladonis arriveert in het paleis van Koningin Cleopatra. Hij zingt er het lied "Meine Kleine Liebesflöte" en de uitvoering van het Muziektheater uit Munchen laat aan de verbeelding niet veel meer over!

De operette speelt zich af in de antieke havenstad Alexandrië in de tweede helft van het jaar 100 voor onze tijdsrekening. Nadat prins Belladonis zijn lied heeft afgewerkt verschijnt Cleopatra. Zij beklaagt zichzelf en ziet een liefdesaffaire wel zitten om haar van haar kwaaltjes te verlossen. Pampylos, die haar horoscoop leest, ziet een flirt voor Cleopatra met Belladonis wel zitten. Ondertussen komt de legionair Silvius terug vanuit het kamp van Caesar. Hij is verliefd op de gezelschapsdame van Cleopatra, Charmian, maar Cleopatra strikt Silvius in haar eigen netten. Charmian wordt getroost door Pampylos en Belladonis, die Charmian aanraden een ander "lief" te zoeken, daarbij eerst aan hunzelf denkende! In haar boudoir hoort Cleopatra dat Silvius verliefd is op Charmian. Ze doet één van haar befaamde liefdesparels in rode wijn en wanneer Silvius de wijn drinkt, bedrijven Cleopatra en hij nadien de liefde!
In de tweede act worden de verwikkelingen nog groter: De Nijl is bijna opgedroogd. Cleopatra bezoekt de God Ptah en dankzij de kussen die ze de mooie priester Radamos geeft, begint het water weer te stijgen!

                                    
Ondertussen wacht Belladonis nog steeds op Cleopatra en hij wacht met zijn "kleine liefdesfluit" in het liefdesconservatorium bij de jonge studentes waar hij zijn erotische fantasiëen kan botvieren. Silvius is niet blij dat Cleopatra blijkbaar niet genoeg heeft aan hem en hij zint op wraak door steun te geven aan de opstandelingen die Cleopatra van de troon willen stoten. Cleopatra en haar trouwe Pampylos breken de opstand en Silvius verdwijnt in de ketens! Act 2 eindigt wanneer Cleopatra weer één van haar liefdesparels oplost voor Belladonis!
Act 3: nadat Cleopatra gebruik heeft mogen maken van de liefdesfluit van Belladonis, neemt ze afscheid van hem door hem een stuk land te schenken. Dan komt Marcus Antonius aan met zijn schip! Hij roept Egypte uit als een Romeinse provincie. Cleopatra zal ook hem in haar netten lokken met haar beroemde liefdesparels!

Kenners omschrijven deze operette als een meesterwerk van operette en cabaret, wars van enige erotische preutsheid of ingetogenheid. Op dat gebied alleen al is deze operette een buitenbeentje. De librettist had een boon voor Nietzche en Wagner, en dat voel je ook bij deze operette.
Naar analogie met "Le Chat Noir" in Parijs, zat Straus mee in het groepje dat de "Überbrettl" oprichtte, een cabarethuis waar men naar hartelust kon schimpen met de welvoeglijkheid en de bestaande morele waarden.

        

Straus ontmoet er ene Rideamus, waarmee hij zijn eerste burleske operettes maakt. Ze zaten vol met maatschappijkritiek en ironische en cynische knipogen naar toenmalige gebeurtenissen en opvattingen. Dit werd beter onthaald in Berlijn dan in Wenen, maar naarmate de eerste wereldoorlog nadert, krijgt dit soort werk minder bijval. Die Lustige Nibelungen (1904) kon nog enigszins bekoren, maar Hugdietrichs Brautfahrt (1906) was helemaal geen succes.

19-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Het succes van Die Lustige Witwe (1905) had Lehar al gehad wanneer hij in 1916 "Der Sterngucker" componeert, een operette in die actes met een oorspronkelijk libretto van Fritz Löhner, later in datzelfde jaar nog verbeterd door Arthur Maria Willner. In 1922 werd het libretto nogmaals aangepast voor een Italiaanse versie van de operette met als titel "La danza delle Libellule". De eerste versies van deze operette zijn echter helemaal in de vergeethoek geraakt, in zoverre dat tot sinds kort er enkel pianoversies bestonden van de muziek. Gelukkig is er het muzieklabel "CPO" die stelselmatig de vergeten operettes van Lehar in volledige orkestversie uitbrengen. 

       
Het is spijtig, maar ook van deze operette is er geen bewegend beeldmateriaal te vinden en ook al zijn de muzikale stukken in de operette van meer dan behoorlijke kwaliteit, toch vind je moeilijk uitvoeringen terug van deze operette. U zal deze operette ook alleen kunnen beluisteren via mijn multiply account waarvan U de  gegevens elders op mijn blog kan vinden.

Waar draait het in deze operette om: Franz, een jonge astronoom, heeft zijn jongere zuster Kitty opgevoed na de dood van hun ouders. Kitty en haar drie vriendinnen wachten Franz vol verwachting op wanneer hij hen bezoekt in hun laatste jaar op school. De drie meisjes flirten met hem en het komt zover dat hij verloofd geraakt met de drie vriendinnen tegelijk! En van hen zegt zelfs haar verloving op met haar vroegere vriend Paul, die op zijn beurt toch al een oogje had laten vallen op Kitty. er volgen heel wat complicaties wanneer de drie ouderparen van de meisjes een detective aan het werk zetten die de financiële toestand van Franz moet onderzoeken. Er zijn heel wat vrouwelijke truukjes nodig om Franz terug vanuit de sterrenhemel naar de aarde te brengen en hem uiteindelijk voor het altaar te leiden.

18-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

"Urlaub nach Zapfenstreich" is een operette van één act uit 1867 en is geschreven in hetzelfde jaar als ""La Grande Duchesse de Gérolstein" en "Robinson Crusoé". De originele Franse titel is "La Permission de Dix Heures".
   
      

Deze min of meer vergeten operette van Offenbach werd in zijn Franse versie pas voor het eerst opgevoerd in Parijs in 1873. De eerste opvoering in de Duitse taal zou in Bad Ems geweest zijn, er is wel wat onzekerheid over het jaar (1866 of 1867). Het libretto is van Mélesville en Pierre Carmouche. Spijtig genoeg heb ik geen beeldmateriaal van deze operette kunnen vinden. Een van de laatste keren dat de operette werd opgevoerd was in 2010 door het "Petit Théâtre de Naples" in Parijs dat zich tot doel gesteld heeft van vergeten operettes uit de 19de eeuw weer op de planken te brengen. Volgens de toeschouwers was het de enige keer dat de operette was opgevoerd na de opname van 1950 die U ook kan beluisteren via mijn multiply account.

    

Hoe gaat het verhaal: De jeugdige Nicole is verliefd op de onstuimige militair Larose Pompon, maar haar tante, Madame Jobin, een jonge weduwe en verkoopster van militaire galons, weigert dat Nicole voor haar zou trouwen. Larose is van plan Madame Jobin in de armen te drijven van de jonge, naieve sergeant, Lanternick, niet wetende dat deze zelf verliefd is op Nicole. 

             
      Nicole en Larose                                        Lanternick en Larose

Dankzij een list van Nicole, bemachtigt Larose de "toestemming van 10 uur" om uit de kazerne te geraken, waardoor het jong koppel kan afspreken in de tuin... waar ook Madame Jobin en Lanternick ronddwalen!

       
 

17-10-2011 om 23:17 geschreven door Bertiepepper

Beste Blogbezoekers,
De meeste besproken operettes kan U beluisteren via mijn MULTIPLY account.
U kan deze vinden via de volgende link:
http://bertiepepper.multiply.com/music

15-10-2011 om 12:22 geschreven door Bertiepepper

"La Route Fleurie" is een operette van twee actes, voor het eerst gespeeld in 1952.
    
          
       FRANCIS LOPEZ                                   HOES CD

Francis Lopez (Montbéliard 1916 - Parijs 1995). Lopez is een Bask van geboorte en voor 1939 was er eigenlijk weinig dat zou aangeven dat hij een muzikale toekomst tegemoet ging. Hij studeerde eerst aan het Lyceum van Pau en daarna studeerde hij aan de universiteit van Parijs waar hij als tandarts afstudeerde. In 1939 wordt hij onder de wapens geroepen (hij had immers de Franse nationaliteit gekozen) en het is daar dat hij voor zijn medesoldaten zijn eerste composities makt voor een kerstshow. In 1940 keert hij geblesseerd naar huis maar hij blijft wel comopsities maken. Hij leert zanger André Dassary en orkestleider Raymond Legrand kennen. Met Legrand en Lucienne Delyle wint hij met het liedje "Refrain Sauvage" de "Grand Prix du Dique" in 1942
 

15-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Leo Fall (Olomouc 1873 - Wenen 1925) had van bij het begin van zijn muziekcarrière weinig succes. Hij probeerde het eerste met een opera, maar dat was een flop. Zijn eerste operette uit 1905 "Der Rebell" was ook al geen hoogvlieger, maar met zijn tweede operette "Der Fidele Bauer" uit 1907 ging het de betere kant uit! 

              

Uit deze operette zingt Fritz Wunderlich de mooie aria "O frag mich nicht":

Toen in 1907 ook "Die Dollarprinzessin" een hit werd, begon Fall al te denken dat "Der Rebell" misschien toch niet zo'n flop was! Er volgde nog "Die Geschiedene Frau" in 1908 en "Brüderlein Fein" in 1909 waaruit hier een extract tijdens een huisconcert.

En luister maar eens hoe deze "Brüterlein Fein" klinkt op de nachttrein van Dallas naar Grapevine:

Na nog enkele operetteprobeersels, kwam dan in 1912 de kangverwachte bewerking van "Der Rebell" op de scène in het Nieuwe Theater in de Zoo van Berlijn. De titel was veranderd in "Der Liebe Augustin" en in Londen ging de herwerkte versie op het toneel onder de naam "Princess Caprice". Speciaal voor deze versie componeerde Fall er nog vier nieuwe nummers bij.
Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf: Een pianoleraar Augustin Hofer is verliefd op zijn leerlinge Prinses Helene, terwijl Anna, de dochter van Helene's kamerdienaar, verliefd is op vorst Nicola. de librettisten Bernauer en Welisch toveren op het eind een deus ex machina uit hun hoed: Helene en Anna blijken met de geboorte verwisseld te zijn zodat twee huwelijken van gelijke stand kunnen plaatsvinden.
Bekende nummers uit de operette zijn onder meer:
Lass dir Zeit
Wo steht denn das geschrieben? (Hieronder een mooie uitvoering van dit nummer)



Heut Nacht, nach acht
En natuurlijk de wals- en operetteklassieker: Und der Himmel Hängt voller Geigen

Na deze operette kan Leo Fall zijn succes nog bestendigen met "Die Kaiserin" en "Die Rose von Stambul", beide uit 1916, "Madame Pompadour" uit 1922 een operette die ook in Engeland een mooi succes boekte! Zijn twee laatste operettes waren "Der süsse Kavalier" uit 1923 en "Jugend im Mai" uit 1926, uitgebracht een jaar na zijn dood.

14-10-2011 om 23:16 geschreven door Bertiepepper

Edmond Audran (1842 Lyon - 1902 Tierceville) was een Frans componist die zo'n 40 operettes schreef maar waarvan "La Mascotte" zeker de beste en de meest succesvolle was. Audran kreeg les aan de befaamde school "Ecole Niedermeyer" onder meer les van Camille Saint-Saens.

              

In 1859 won hij een eerste prijs in een compositiewedstrijd. Hij verhuist met zijn familie nar Marseille, maar zijn eerste operettes zijn echt geen succes. Het is pas wanneer hij bijna zijn "operettekostuum" over de haag had gesmeten, dat zijn eerste succes kwam: Henri Chivot bezorgt hem de tekst voor "Le Grand Mogol" (1877) en deze operette krijgt alle lof en wordt zestig keer opgevoerd, wat toendertijd veel was in de provinciestad Marseille. 

                                                          

Op deze 78-toerenplaat staan enkele mooie bewerkingen van Audran's operettes "Le Grand Mogol" en "La Mascotte"

In 1880 verschaft Chivot opnieuw een libretto en het zou meteen Audran's grootstse succes zijn: "La Mascotte" was geboren. Niet alleen in Parijs wordt het stuk opgevoerd, maar ook in Londen wordt de operette succesvol op de planken gebracht!
Volgens de Encyclopedia Brittanica in 1911 was Audran één van de beste opvolgers van Jacques Offenbach. Hij bezat misschien niet dezelfde humor en ironie van een Offenbach, maar zijn muziek springt eruit dank zij haar elegantie en frisheid, iets wat de "opera bouffe" uit die tijd vaak mist. Nadien zou Audran het succes van "La Mascotte" alleen nog kunnen benaderen met "La Poupée" (1896).
Nog een weetje: het Engelse woord "mascot" is volgens het woordenboek rechtstreeks afkomstig uit de operette "La Mascotte".
Waarover gaat het verhaal:
Act 1: Op de boerderij van de kleine boer Rocco, stelt Rocco vast dat hij lijdt aan een vreselijke ziekte: hij vindt namelijk dat hij alle pech van de wereld over hem krijgt. Pippo, zijn schaapherder, denkt dat een mascotte, door de hemel gezonden, wonderen kan doen;

De oudste broer van Rocco, stuurt hem als "mascotte" zijn kalkoenhoudster, Bettina. Maar het is de schaapherder Pippo die, welliswaar platonisch, verliefd wordt op Bettina. Er volgt het hilarische duet van de kalkoenen en de schapen (Le duo des dindons et moutons).

Maar driewerf helaas! Laurent XVII, prins van Piombino, heeft dezelfde aandoening dan Rocco: niets waar hij aan begint, lijkt te lukken. Hij heeft gehoord van de "mascottegaven" van Bettina en zakt met zijn dochter Fiametta af naar de boerenhofstee van Rocco. Daar eist hij Bettina op en neemt haar mee naar zijn paleis.
Act 2 In het kasteel heeft Bettina heimwee naar haar dorp



Prins Laurent wil Rocco troosten door hem zijn kamerheer te maken. Sinds Bettina op het kasteel gaat, loopt alles op wieltjes en gaat het Laurent voor de wind. Hij hoopt zelfs Bettina aan hem te kunnen binden door met haar te trouwen. Maar Picco, die op het kasteel is aangekomen, vermomd als hansworst, tracht dit te voorkomen door op zijn beurt de dochter van Laurent, Fiametta, het hof te maken. Met hulp van Fritellini, Prins van Pisa, vluchten Picco en Bettina uit het kasteel naar het kasteel van Fritellini. Voor de finale van act 2 zingt Bettina nog "Het Lied van de Kapitein"

In act 3 komen alle actoren bij elkaar in een Italiaanse herberg in het hertogdom¨Pisa. Sinds het vertrek van Bettina, heeft Prins Laurent weer alle tegenslag van de wereld. In een orlog met Prins Fritellini, moet Laurent het onderspit delven. Maar Pippo en bettina huwen, Fritellini trouwt met de dochter van Laurent, die zijn kasteel terugkrijgt en Rocco krijgt zijn boerderij terug. Eind goed, al goed!

12-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Volgens wikipedia moeten we "La Generala" catalogeren onder de operettes van Amadeo Vives, maar in Spanje zal men er al gauw een "zarzuela" van maken. Een zarzuela kan je het best omschrijven als een Spaanse lichte opera en leunt dus eigenlijk sterk aan bij de operette, maar meestal mist de zarzuela wel de Weense zwierigheid en zijn er veel Spaanse, muzikale invloeden te bemerken.
              

Ook al heeft deze zarzuela een Engelse setting, toch leunt hij muzikaal erg aan bij zijn Weense broertje, de operette! Het libretto is van Guillermo Perrin en Miguel de Palacios. Deze laatste zorgde steeds voor de serieuze en weemoedige noot terwijl Perrin grappig en origineel was! Hun "operettewerk" was zeer wisselend van kwaliteit en dat zorgde ervoor dat de twee librettisten niet altijd au sérieux werden genomen.

                                  

                   Guillermo Perrin                        Miguel de Palacios

 Wat je van Perrin en Palacios wel kan zeggen is dat ze met relatief weinig materiaal en plot, steeds een verhaal konden maken waarmee de componist (in dit geval Vives heel wat kanten uit kon! Ook zijn het de librettisten die het dichtst aanleunen bij de Weense libretto's!
Al bij al is "La Generala" een eerder wollige operette geworden waarbij een aantal "landelijke liefdesaffaires" zich afspelen in het Edwardiaanse England. Vives slaagt er wel in, alhoewel niet altijd even consistent, muziek af te leveren die charmant en opzwepend is. Het was Vives' eerste avondvullende operette en alhoewel er niet echt veel Spaans temperament inzit, bezit de operette wel de komische noot die veel van de andere "zarzuelas grandes" missen. Kortom, de hoogtepunten van deze operette zouden niet misstaan in een Weense operette.
U hoort nu de tenor Alfredo Kraus met de aria "Salida del Principe" uit act 1 waarin hij als Prins Pio zijn vader, Koning Cirilo II van Molavia, beloofd om met een rijke erfgename te trouwen, zodat de benarde financiële positie van de koninklijke familie kan opgekrikt worden:

Het idee is om Prins Pio te koppelen aan Prinses Olga, dochter van Koning Clodomiro van Espartanopia, vriend van Koning Cirilo. Daarvoor zouden ze vragen aan Generaal Tocateca om zijn prachtige kasteel te mogen lenen om de ontmoeting in te laten plaats vinden. Terwijl zingt zijn vrouw Berta het Lied van de Harlekijn, en dat maakt haar echtgenoot generaal Tocateca zo goed gezind dat hij zijn kasteel uitleent.

Pio ontmoet op het kasteel Berta en herkent in haar zijn jeugdliefde. Ze zingen het mooie duet "Mi Dulce Sueño de adolescente":

Berta (La Generala) ontdekt dat Prins Pio meer voelt voor haar dan voor Prinses Olga, die zeer ongelukkig is. Berta besluit een geheime afspraak te maken met Pio, maar olga in haar plaats te sturen. De twee koningen gaan met Berta in een komisch trio het lied "Señora Señora" zingen waarin het misverstand dat Berta een avonturierster is, niet wordt weggewerkt!

De koningen vertellen alles aan Tocateca die zijn vrouw gaat bespieden. Hij ziet echter alleen dat in een mooie slotscène alles goed komt en Pio en Olga in elkaars armen vallen.

Tot slot een mooie intro op deze operette met wat uitleg over een uitvoering in Parijs. Echt de moeite om eens te bekijken!

11-10-2011 om 23:00 geschreven door Bertiepepper

09-10-2011 om 12:34 geschreven door Bertiepepper

Soms kan je lezen dat deze operette uit twee actes bestaat. Fout, het gaat hier om een zuivere eenacter van een klein uurtje waarvan de ouverture alleen al een zevental minuten in beslag neemt. Voor de nieuwe uitvoering in 1864 in Graz wordt er in het libretto wel gewag gemaakt van twee actes. Voor de rest kan je nog genieten van negen liederen en dan is de kous af wat deze operette betreft. Deze operette heeft nochtans een hele geschiedenis achter de rug. Toen hij in 1862 "Die Kartenschlägerin" presenteerde, zag men von Suppé als een waardig concurrent van Offenbach en de enige die zijn stijl enigszins kon benaderen: de Weense zwierigheid verbonden met de ironie en de satire op toenmalige situaties. Het libretto is van Karl Treuman. Maar wanneer de operette voor het eerst wordt opgevoerd in het Weens Kaitheater op 26 april 1862, mogen we gerust van een flop spreken en na amper vier voorstellingen wordt de operette afgevoerd. Von Suppé herwerkt de operette tot "Pique-Dame" en waagt een tweede kans in 1864 in Graz. Het stuk zou echter, door de voorafgaandelijke flop, nooit meer naar Wenen terugkeren, ook niet in de periode dat von Suppé zijn grootste sucessen beleefde! Verwar deze operette niet met het balletstuk "Queen of Spades" dat eerder gebaseerd is op het gelijknamige boek van de Russische schrijver Alexander Pushkin.

Hierboven kan U een afbeeldeing zien van de CD-hoes (label CPO). op deze cd vindt U de volledige weergave van de operette. U kan ze ook beluisteren via mijn multiply site: http://bertiepepper.multiply.com/music 
Het verhaal in een notedop: Emil, een componist, is verliefd op de lieftallige Hedwig, maar beschikt niet over de nodige middelen en leent een som van Fabian Muker die in het geniept ook verliefd is op Hedwig. Fabian vraagt aan Judith, de adoptiemoeder van Emil, die kaartenlegster is om de kaarten te manipuleren en te doen uitschijnen dat Hedwig voor hem is voorbestemd. Maar dat was ze nu net van plan om voor Emil te doen! In een Balzaal waar alle personen samenkomen, vinden er nog een aantal amusante activiteiten plaats, waarna alles op zijn plaats valt en de operette, zoals het hoort, een goed einde kent.
Er zitten heel wat parodiestukjes in op bestaande opera's of bekende componisten: Offenbach, Wagner, Shubert, Meyerbeer, Haydn en Verdi zijn in sommige stukken niet ver weg! Neem echt eens de moeite om deze operette beluisteren, voor mij was het een openbaring en niet alleen omwille van de prachtige ouverture!

09-10-2011 om 12:12 geschreven door Bertiepepper

Richard Rogers zei ooit over deze musical "Van alle musicals waar ik ooit aan werkte en die geen succes kenden, is "Allegro" naar mijn mening diegene die een tweede kans verdient!"

       
            


"Allegro" was Rodgers en Hammerstein's derde show, na de twee successen "Oklahoma" en "Carousel". Deze musical werd op de planken gebracht vlak na hun enige musical die ze rechtstreeks voor het witte doek maakten, namelijk "State Fair".  Voor deze film wonnen ze een oscar voor het beste lied, "It Might as Well Be Spring"
 

We mogen stellen dat "Allegro" eigenlijk één van de belangrijkste musicals is waar de meeste mensen nog nooit van gehoord hebben. De makers wilden én een origineel verhaal brengen én een aantal vernieuwingen doorvoeren in het musicalgenre. "Allegro" was misschien wel de eerste musical die het predicaat "Conceptmusical" mocht dragen! een conceptmusical is eigenlijk een musical waarbij het achterliggend idee waar de musical voor staat belangrijker is dan het verhaal zelf. Hieronder een beeld van de originele musical uit 1947.



Het concept voor "Allegro" was simpel: een van de wieg tot de midlife crisis verhaal over een gewone man Joseph Taylor Jr. Special is ook het "Grieks Koor", dat is een term voor een koor dat constant commentaat geeft geeft over de actie op het toneel, zowel commentaar aan de acteurs als aan de toeschouwers. Directeur en choreograaf van de show is Agnes de Mille. Zij was de choreograaf van broadwaysuccessen als Oklahoma, Bloomer Girl, Carousel, Brigadoon, Gentlemen Prefer Blondes, Paint Your Wagon, Goldilocks en 110 in the Shade. Ze deed slechts de choreografie voor één film, Oklahoma. U ziet dus, deze musical had alles om een succes te worden! Maar was het ook een goede musical? Ondanks de grootste voorverkoop van tickets ooit, waren de kritieken erg verschillend.



Sommigen vonden de show subliem en vernieuwend, anderen pretentieus, vervelend en prekerig. Inderdaad, wanneer je het libretto leest, heb je de neiging de laatste categorie gelijk te geven. Maar wanneer je de show beluistert en volgens de weinigen die hem gezien hebben, bekijkt, val je omver van de warme en driedimensionele karakters van Hammerstein en de meeslepende en zeer muzikale score van Rodgers! Een andere vernieuwing was ook het introduceren van de "Verteldans", danspartijen die door de choreografie ook iets vertellen. Ook de musicals Carousel en The King and I bevatten van die fameuze verteldansen. Op de foto de makers van de musical en een voorbeeld van zo'n geweldige danspartij uit de musical "Allegro"



Het verhaal speelt zich af in het medische milieu. Joe Jr wordt geboren als zoon van de dorpsdokter en wordt zelf ook klaargestoomd als dokter. Hij huwt met zijn vriendinnetje Jenny, die wil dat hij naar de grote stad verhuist omdat de depressie het het jonge gezinnetje niet makkelijk maakt. Net voor de verhuis komt Joe Jr. tot inkeer en hij blijft in zijn geboorteplaats. Jenny verlaat hem en Joe Jr. vindt troost bij de mensen waarvan hij weet dat ze hem altijd dierbaar zullen blijven. Van de musical zijn zeer weinig beeldfragmenten te vinden. Wel van enkele liedjes, dikwijls gezongen door amateurs. Tot besluit enkele voorbeelden:

 

09-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Na "DER ZIGEUNERPRIMAS" uit 1912 is dit de tweede operette, 14 jaar later gemaakt dan "Der Zigeunerprimas", van Emmerich Kalman die we bespreken in deze blog. "Der Zigeunerprimas" was de derde operette van Kalman, "Die Zirkusprinzessin" de elfde. We rekenen daarbij niet al de herbewerkingen van zijn operettes voor andere landen en in andere talen.
We geven een voorsmaakje van de prachtig muziek met de openingsaria van de operette, gezongen door Fürstin Fedora Palinsa
 

08-10-2011 om 23:26 geschreven door Bertiepepper

Als we ons wagen aan de operettes van Gilbert & Sullivan, dan zijn we nog niet thuis! Deze pioniers van de Engelse operette: Arthur Sullivan (1842-1900) componist en W.S. Gilbert (1836-1911) librettist gingen een Victoriaans theaterpartnership aan dat resulteerde in niet minder dan 14 komische operettes tussen 1871 en 1896. Ziehier de lijst in chronologische volgorde:
1.   Thespis (1871)
2.   Trial By Jury (1874)
3.   The Sorcerer (1877)
4.   HMS Pinafore (1878)
5.   The Pirates of Penzance (1879)
6.   Patience (1881)
7.   Iolanthe (1882)
8.   Princess Ida (1884)
9.   The Mikado (1885)
10. Ruddigore (1887)
11. The Yeomen of the Guard (1888)
12. The Gondoliers (1889)
13. Utopia, Limited (1893)
14. The Grand Duke (1896)
HMS Pinafore is dus de vierde operette van het duo en ze zou uitgroeien tot een groot succes! Alleen al in de Opera Comique in Londen speelde de vertoning 571 keer! Daarmee was het tot dan toe de operette die de tweede plek haalde in het aantal opvoeringen. Inderdaad, nog succesvoller was... de operette die we hiervoor bespraken "Les Cloches de Corneville"!
Als opwarmer horen jullie hier de ouverture van HMS Pinafore:
 

Als toemaatje kan je hier horen waarom Dick Deadeye zo'n "Disagreeable Man" is geworden. De versie van ESSGEE is een zeer komische en soms zelfs hilarische uitvoering, ook te koop op DVD. De moeite waard!
 

07-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Het land van de Glimlach:

Wanneer? 5, 6, 12 en 13 november 2011 te Aarschot
27 november 2011 te Wilrijk

Tickets? C.C. Het Gasthuis, Gasthuisstraat 22 - 3200 Aarschot
Tel: 016-56.48.24
E-mail: annick@ccgasthuis.be

C.C. De Kern, Kern 18 – 2610 Wilrijk
Tel: 038-21.01.36
E-mail: ccdekern.reservaties@stad.antwerpen.be

03-10-2011 om 11:59 geschreven door Bertiepepper

02-10-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

We blijven bij de "Nanette's" of in dit geval de "Ninetta", maar we komen wel in een heel andere tijdsgeest en muziek terecht.
We schrijven 1892 en Johann Strauss II zat in zak en as: zijn eerste (en het zou ook meteen zijn laatste worden) opera "Ritter Pasman" was grandioos geflopt! Niet dat alles uit deze opera nu zo slecht was. Het opus 441.1, de Csardas uit deze opera mag er best wezen. U kan hier een prachtige uitvoering horen van op het Nieuwjaarsconcert 2000 in Wenen. Het stuk werd trouwens hernomen op het Nieuwjaarsconcert van 2011
 

25-09-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

Dit artikel belicht de musical "No, No, Nanette" met muziek van Vincent Youmans en een libretto van Irving caesar en Otto Harbach.
Het hele ontstaan van deze musical begint bij een zekere Harry Frazee, een Amerikaans theateragent die ook van 1916 tot 1923 eigenaar was van de legendarische  Major League Baseball Boston Red Sox. In 1919 begon hij verschillende spelers te verkopen aan de New York Yankees, waaronder ook de legendarische Babe Ruth. Na deze verkoop zou de club tot 2004 in de kelders van het baseballgebeuren belanden. Door de verkoop van Babe Ruth kon Frazee een theaterstuk financieren op Broadway met de titel "My Lady Friends" (1919)
                                            
                                            Frazee in 1916
Vooraleer hij dit stuk in 1925 als No, No, Nanette op de bühne zou krijgen, producete hij nog twee andere Broadway stukken met veel succes, "Dulcy" (1921-1922) en "Her Temporary Husband". Frazee contacteerde daarvoor de componist Vincent Youmans en de tekstschrijver Irving Caesar.
                  
               Vincent Youmans                       Irving Caesar
Irving Caesar had tevoren al meegeschreven aan lyrics voor de Broadway musical "The Girl Behind the Gun", later omgedoopt tot "Kissing Time". Dit is wel een zeer bijzondere musical voor ons, Belgen, want het oorspronkelijke boek werd dan wel geschreven door Guy Bolton en P.G.Wodehouse (jawel, de grote P.G.Wodehouse, wellicht het grootste Engelse komisch schrijfgenie ooit!), maar de muziek was van Ivan Caryll. Deze Ivan Caryll heette eigenlijk Félix Marie Henri Tilkin en dat was, jawel, een Belg die leefde van 1861 tot 1921 en zo maar eventjes een 40-tal muzikale komedies en operettes schreef!
                                          
                                           Ivan Caryll
We kunnen later aan deze illustere Belg die werd geboren in Luik en er ook studeerde, een apart artikel wijden. Maar dat de man zeker de kwaliteiten bezat om een operette te schrijven,  bewijst deze prachtige Pink Lady Wals (1911) van zijn hand, die niet moet onderdoen voor de Strauss walsen!
 
 
Vincent Youmans (1989-1946) was eigenlijk van plan om ingenieur te worden, maar doordat hij werd opgeroepen voor WO I, deed hij daar zijn interesse op voor theater door verschillende shows te producen voor de troepen van de zeemacht. Youmans is juist één dag na George Gerschwin geboren en zou juist zoals deze grote componist geen lang leven beschoren zijn (57 jaar). No, No, Nanette is dan ook één van zijn belangrijkste werken voor het nageslacht! De musical had er al een weg opzitten via Detroit, Chicago en zelfs Londen, alvorens op Broadway te belanden. Echter de grote doorbraak voor de musical kwam er op Broadway doordat de producer Frazee aan Caesar en Youmans gevraagd had enkele nieuwe stukken voor de show te schrijven. Frazee zelf zorgde dan voor een hele nieuwe cast. De twee toegevoegde stukken werden ook meteen de klassiekers "Tea for Two" en "I Want to Be Happy"
Eerst een leuke uitvoering van Tea for Two door Rafaëlla Cara uit 1975.
 
Van het nummer "I Want to be happy" is er een prachtige opname met Ruby Keeler op het toneel. U ziet hier een weergave. Echt spijtig dat deze opname niet bestaat in een betere kwaliteit, maar ze blijft indrukwekkend om te zien! De tapdance uitvoring is fenomenaal!
 
Het Broadway succes resulteerde in twee films met dezelfde naam in 1930 en 1940 en in 1950 werd de musical herwerkt tot een Doris Day vehikel met als titel "Tea for Two". Indien U zin hebt kan U de hele film met Anna Neagle in de rol van Nanette (film uit 1940) hier bekijken.
 
Wanneer 45 jaar na de eerste opvoering de show een nieuw leven begon op Broadway, moest de musical opnieuw door dezelfde lijdensweg: de musical sloeg niet meer aan, ondanks het opvoeren na 4& jaar van de oude ster Ruby Keeler. de show werd herschreven en kreeg een Art Deco look die iedereen verbaasde! het resultaat was 861 opvoeringen en twee jaar lang ononderbroken op Broadway!
De opname van deze show kan U beluisteren via de volgende link:
http://bertiepepper.multiply.com/music/item/1279/No_No_Nanette_1925_van_Vincent_Youmans
Om te besluiten een korte impressie van de musical op het toneel.
 

19-09-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

18-09-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

16-09-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper

14-09-2011 om 16:53 geschreven door Bertiepepper

Deel 2 : Willi Kollo (1904 Königsberg - 1988 Berlijn)

Willi begon zijn muzikale loopbaan als "hulpje" van zijn vader Walter en verschafte hem vooral teksten voor zijn operettes. De operette "Marietta" uit 1917 van Walter Kollo is eigenlijk een operette waar ze beiden aan werkten.  Einde jaren 1920 begon hij zelf cabaret-revues te schrijven in Berlijn  en in de jaren dertig schreef hij draaiboeken en filmmuziek. Hier ziet U een impressie van hoe zo'n Berlijnse revue er moet uitgezien hebben.

 

We geven enkele van de belangrijkste composities van Willi Kollo
1. Lieber Leierkastenmann
2. Ich hab' eine kleine Philosophie
3. Warum hast du so traurige Augen
4. Das War sein Milljöh
5. Zwei in einer grossen Stadt
6. In deine Hände
Maar hier kan U eigenlijk zelf eens beluisteren hoe frivool de muziek van Walter en Willi Kollo is in een medley die gezongen werd door verschillende artiesten in 2006
 

14-09-2011 om 15:41 geschreven door Bertiepepper

De familie Kollo: uithangbord van de Berlijnse operette

Toen Walter Kollo op 18 januari 1878 werd geboren als Elimar Walter Kollodziepski in de stad Neidenburg in Oost-Pruisen, bestond de operette officieel reeds 23 jaar! (We nemen daarbij aan dat de allereerste muzikale eenakter "Les deux Aveugles" van Jacques Offenbach uit 1855 als allereerste operette wordt bestempeld). Walter werd door zijn vader onterfd omdat deze een andere carrière voor hem in petto had dan een muzikale loopbaan! Hij ging werken als dirigent in Königsberg en trouwde er met de chansonnière Mimi Josetti. In 1904 werd hun zoon Willi geboren en in 1906 vestigden ze zich in Berlijn waar ook de familienaam verkort werd tot Kollo. In 1907 ontmoette hij Claire Waldorff die met het lied "Schmackeduzchen" van Walter Kollo furore maakte en het twee jaar lang avond na avond moest zingen. Hiervan kan U hier een interpretatie zien.
 

Bijlagen:
http://youtu.be/P8yKwXwE0_4   

09-09-2011 om 00:00 geschreven door Bertiepepper