|
Ergens in september is het zover. Er staat een stevige bries. Het grasperk, dat is omgeven met eeuwenoude, majesteitelijke bomen, is voor het eerst weer bezaaid met afgevallen blaadjes. Het bijeenrijven ervan is even futiel als het leegscheppen van de zee met een emmer, maar toch is dat precies wat ik doe. De meeste bomen staan immers nog groen, de luttele gouden hoopjes zijn maar het begin van de rijkdom die nog moet komen. Het geruis van de kruinen is zo overweldigend, dat hier enorme krachten aan het werk moeten zijn. Een besef van onherroepelijkheid maakt zich van mij meester. Dit is een keerpunt: de mooie zomer, die we tot hiertoe hebben gehad, is aan het wegtrekken, voorgoed.
bladeren rijven -
met gedruis wuiven kruinen
de zomer vaarwel
|
