We zijn weer thuis. Alles is goed gegaan. Toen we gisteren naar het vliegveld reden moesten we eerst de auto terug brengen. Dat zou nogal wat tijd kosten werd ons verteld. Dus ook daar hebben we ruim de tijd voor genomen. Maar toen we bij de "returns" kwamen en ik parkeerde kwam er iemand naar ons toe, vroeg eerst of alles goed was en vroeg toen de sleutels, noteerde de kilometerstand en keek of de tank vol was en we konden gaan. Ze wees naar de shuttlebus. Die bracht ons naar het vliegveld zo'n tien minuten verderop. Druk dat het was daar. Wij de koffers gepakt en naar de shuttle gebracht. Ik zit net in de bus en dacht, die Tomtom heeft ons maar weer goed de weg gewezen. Ik vloog meteen de bus weer uit. De Tomtom zat nog aan het raam. Ik was net op tijd, er zat al een chauffeur in onze auto en die wilde net wegrijden. Had het apparaat al van het raam gehaald. Nou, die had ik nooit meer terug gezien. Maar dat was het enige dat een beetje mis ging. Met een half uur vertraging waren we op Schiphol. Einde vakantie.
We kunnen het kalm aan doen vandaag. Het vliegtuig vertrekt pas om ongeveer acht uur vanavond. Maar we moeten er om vijf uur zijn en voor die tijd moeten we de auto nog terug brengen. We hebben alles gepakt en zijn zo goed als klaar. Het ontbijt bij Denny's was leuk. We hebben van alle serveersters roerend afscheid genomen. Ze zullen ons missen zeggen ze. Ze vonden ons een vrolijk stel. We zullen nog over jullie praten zeiden ze als ze naar ons vaste tafeltje kijken. Nou, wij ook over hen. De tank zit overvol. En als we op het vliegveld zijn zal die nog vol genoeg zijn want het is maar een half uur rijden. We gaan nog even langs Marja om afscheid te nemen. We hebben genoeg tijd en ze is thuis. Het is een raar idee. Misschien of waarschijnlijk zien we haar niet meer. Maar we hebben een goed beeld van haar leven en dat van de kinderen. We hebben wat tastbare herinneringen meegekregen en daar doen we het mee. We kunnen mailen en foto's sturen. We hebben elkaar wel een beetje leren kennen. En daar ging het om. Eerlijk gezegd willen we toch wel weer terug. En zo hoort het ook. Mijn laatste bericht zal uit Amsterdan zijn als we weer veilig thuis zijn.
Vandaag is het de laatste dag. Morgen gaan we weer reizen dus die telt niet meer mee. Ik moest een brief posten want er zijn nog mensen van voor het computer tijdperk en die heb ik geschreven. Het is er maar een, hoor. Briefpapier en envelop had ik al in het hotel gevonden en ergens onderweg zag ik een postkantoor en had ik een postzegel gekocht. Maar nu nog een brievenbus. Ik had al eens rondgekeken maar kon niets vinden. Aan Marja gevraagd maar die kon ook niet bedenken waar een brievenbus stond. Dus waar post Marja haar brieven? Ze nam me mee naar de overkant van de straat. Daar staat een grote kast en als je de deur open doet zie je postvakken. Een deel van de straat heeft daar dus de brievenbus. De bezorger legt alles netjes in de vakken. Maar onderin is een vak en daar kun je zelf post leggen en de bezorger neemt die post mee. Vandaar dat er zo weinig brievenbussen zijn. Later zei de receptioniste dat zij ook post meegeeft als de postbode langs komt. Ik hoor wel of het aangekomen is. Maar dat zal wel goed gaan. We zijn vanmiddag naar een heel groot tuincentrum geweest. We hebben er al een paar gezien maar deze was prachtig. Marja kreeg van Otto een boompje als herinnering. Maar we hadden ook geld van haar oom om aan haar te besteden en dat moest iets voor de tuin zijn vond Marja. Maar ze kan niet besluiten. Er zijn zoveel mooie beelden, fonteintjes en potten, ze weet het niet. Dus vandaar dat we steeds zoeken maar het niet echt kunnen vinden. Het komt wel en dan stuurt ze ons een foto zodat we kunnen zien wat ze gekocht heeft. Voor de laatste keer uit eten. We wilden nu weer naar het Poolse restaurant. Vorige week was Michael te laat maar nu gingen we op tijd. Toch twintig minuten rijden en dan blijkt de Pool met vakantie. Gelukkig was er vlakbij een leuk restaurant. We hadden allemaal een driegangen-menu genomen maar de taart als dessert ging mee in een doosje en 's avonds bij de koffie hadden we nog wat lekkers.
Dacht ik toch dat het een vrije dag was voor iedereen. Maar alleen de banken en grote bedrijven sluiten voor het feestweekend. De winkels zijn gewoon open en eigenlijk moest Michael ook werken maar zijn klus was net af en zondagmorgen moet hij naar Pittsburgh voor een week naar een andere klus dus dat was boffen voor hem. De dag begon vroeg met de parade. We zijn naar Carol Stream gegaan een stadje vlakbij. Stoeltjes mee en kijken. Het was een grote parade, zeker anderhalf uur. Dus de hele gemeente liep volgens mij mee. Maar het was mooi. Otto maakte 120 foto's, dat is de hele parade. Hij heeft niet gezeten en hij was ook moe naderhand. 's Middags hebben we de restjes van het verjaardageten opgegeten en toen zijn we naar Sean en Kim gegaan. In dat stadje wonen nogal wat mensen die zelf vuurwerk kopen en dat zouden we vanaf het terras kunnen zien. Nou dat klopte. De buurman tegenover had volgens mij de hele voorraad vuurwerk opgekocht. Het was prachtig. In de verte kon je makkelijk het vuurwerk van de gemeente zien. We hebben tot half elf op het terras zitten kijken. Payton was een beetje bang en bleef binnen bij zijn moeder, de baby en de honden. Maar Madison is nergens bang voor en genoot. Net als wij. Bij het huis van Marja bleken toch ook wat buren geknald te hebben. Het bleef nog lang rommelen net als bij ons met Nieuwjaar. We waren laat thuis dus heb ik mijn weblog maar op zaterdagmorgen gedaan.
Mijn verjaardag. Het werd een echte feestdag. 's Morgens gaan we altijd naar Denny's aan de overkant om te ontbijten. Er zijn daar een paar serveersters die ons al kennen. We hoeven niets te zeggen, we gaan op dezelfde plaats zitten en we krijgen koffie. Vanmorgen zei Otto dat ik jarig was. Ze kwamen aan onze tafel zingen en ze brachten een grote ijscoupe. Dat was al heel leuk. Ik kreeg veel e-mails overdag. We zijn nog naar een grote hobby winkel gegaan. De hobby-lobby. Prachtige winkel, daar hebben ze alles op handwerk en knutsel gebied maar ook cadeaus. Een winkel die wij echt missen in Amsterdam. 's Middags kwamen Nick en Krysten met de kinderen. Marja en Michael waren vroeg thuis. Ik had gevraagd of ze mee uit eten gingen maar dat was niet de bedoeling. Zij trakteerden mij. Marja had heerlijk eten besteld en Krysten had een birthday cake gemaakt en brownies. Ze had tien kaarsjes en die moest ik natuurlijk uitblazen. De cadeautjes waren er ook, ik heb een mooi fotoboek van Chicago gekregen van Nick en Krysten en Marja een paar mooie dingetjes om in de kast te zetten. Heel attent en liefdevol en ik was helemaal jarig. De buurvrouw kwam ook nog even feliciteren. Als ontbijt morgen eten we de rest van de cake op. Er staan een paar foto's op het internet.
Het begon vanmorgen al warm en het werd heet. En vochtig. Maar ze beloofden ook een flink onweer. We zijn naar Schaumburg gegaan. Daar is een shoppingmall, helemaal overdekt en gekoeld. Een enorme ruimte, drie verdiepingen. Ze komen er met bussen vanuit Chicago.Daar was het prettig en tamelijk rustig. Het was maar een kwartiertje rijden. We zijn naar binnen gegaan, hebben uren rondgelopen en toen we verzadigd waren weer terug naar de auto. Ik was vergeten het vak te onthouden. Maar ik wist dat we bij JCPenney naar binnen waren gegaan dus daar moest de auto ook staan. Niet dus. En heet buiten. Een meneer in een auto zag ons zoeken en die zei dat er meer uitgangen waren van die winkel. We moesten beneden maar eens proberen. Volgens mij was ik niet naar beneden gereden maar vooruit. Geen auto. Bij de sleutels zit een alarm en daar drukte ik op. Als de auto in de buurt is begint die te toeteren. Geen geluid. Een keer raden wie wel geluid gaf. Het werd spannend. En waar moet je zoeken. Het lijkt allemaal op elkaar. Otto wilde systematisch het hele parkeerterrein over zigzaggen. Je hebt geen idee hoe groot dat is. Maar ik vond nog een parkeerplaats iets verderop en daar was ook nog een uitgang van JCPenney. Toen had ik de auto zo. En toen was Otto weg. Die had het opgegeven en liep niet meer. Dus ik ben in de auto gestapt en opeens reed ik langs hem. We moesten even afkoelen. En weer wat geleerd want het is allemaal heel duidelijk aangegeven. Je moet er alleen even naar kijken. Net toen we thuis waren werd het aardedonker, het begon te waaien en te bliksemen en even later regende het. Maar het duurde niet lang. We konden droog naar Marja om sloppy joe te eten. Een prutje van gehakt en tomaat en daarbij noedels en brood. Michael doet er scoops bij, een soort chips. Hij vertelde dat die dingen branden. Dus even geprobeerd buiten en ja dat gaf een leuk vlammetje als je er een aansteekt. Leert ie van collega's in de bouw. Want het verhaal dat hij een keer verdwaald was in de bergen en dat ze hem gevonden hebben met een helicopter doordat hij een scoop had aangestoken, daar trapten we niet in.
Volgens het weerbericht zou het een warme dag worden maar we zijn toch maar naar downtown Chicago gegaan. Bij het meer is het altijd wat koeler. Met de trein tot Unionstation en toen met een watertaxi over de Chicago rivier naar de Navy Pier. Daar vaar je dan tussen al die wolkenkrabbers. Ik vind het geweldig. Vanaf het bootje zie je veel meer dan lopend. De pier is aan de ene kant een pretpark, veel draaimolens en speeldingen voor kinderen. Daar liggen de boten voor tochten over het meer en particuliere zeilboten. In het midden is het overdekt en is er een prachtige tuin en concertzalen en aan de andere kant is een rustig gedeelte waar je kunt wandelen en van het meer kunt genieten. We hebben het hele rondje gemaakt natuurlijk. Het was er behoorlijk druk. In deze week van de 4e juli nemen veel mensen een paar dagen vrij en gaan dan vooral naar Chicago voor het grote festival, "de taste of Chicago". Het was te merken. Waren wij blij dat we vorige week de Searstower al bezocht hebben, nu stonden er rijen. Het festival is langs het water, veel muziek en dans maar voor ons te veel mensen. En dan nog warm ook. Maar we hebben ons goed vermaakt op de pier. We waren zo laat thuis dat we niet meer naar Marja zijn gegaan. We hadden laat gegeten en Otto wilde uitrusten. Dus we hebben even gebeld met elkaar. Even bijpraten. En afspreken voor morgen.
Droog en warm weer. Vandaag een culturele dag. Chicago heeft een beroemde architect, Frank Lloyd Wright. Hij heeft prachtige huizen ontworpen maar ook meubels en lampen. Hij woonde in Oak Park weer een van de oudere voorsteden van Chicago. Daar woonde hij, pas getrouwd, in bij zijn moeder en haar twee zusters. Dat werd niks dus besloot hij voor zichzelf te bouwen. De buren vonden het ontwerp zo mooi dat hij van hen opdrachten kreeg om ook voor hen te bouwen. En zodoende staan er in een kleine wijk prachtige huizen. We zijn de wijk doorgelopen en hebben het huis en zijn studio bezocht en nog een tempel die hij ook gebouwd heeft. Hij is ook de ontwerper van het Guggenheim in New York. We hebben genoten en zijn heel blij dat we het gevonden hebben. Leve de Tomtom. Ik heb terwijl ik in de launderette was de hele folderverzameling daar door gekeken en wat meegenomen en zo kwam ik er achter dat het maar een half uur rijden was. Want de mensen hier doen zo iets niet. Marja heeft een paar meubels en lampen in de Frank Lloyd Wright stijl maar wist niet dat zijn collectie zo dichtbij te zien was. Krysten's zuster zei het al, we werken meestal vijf maar vaak ook zes dagen en de zevende dag zijn we thuis. Vader en moeder werken, hebben een paar kinderen en geen of weinig vrije dagen dus die komen niet verder dan een visite bij een familielid of vriend. Het gras moet gemaaid en het huis moet schoon want die sociale controle is er wel. Ook van de gemeente, die let op of je je huis goed verzorgt. Anders krijg je een bekeuring. Marja heeft in haar leven drie keer een bekeuring gekregen. Een keer omdat haar banden te veel lawaai maakten, een keer omdat ze niet stil stond bij een stopbord, (dat op elke hoek staat) en een keer voor te hard rijden in de bebouwde kom bij een school. Mag je maar 20. Vandaag ging ik geld halen en ik kon in de auto blijven zitten. Net als bij een een benzinepomp rijd je naar een paal en haalt je geld eruit. Voor benzine moet je er nog uit maar voor je geld kun je blijven zitten. En ik heb een rootbeer float geprobeerd. Gedver. Rootbeer is volgens mij een soort (vieze) gingerale, het is een ouderwets drankje. Michael heeft een fles Dad's rootbeer en daar schenkt hij wat van in een glas en dan een klont vanille ijs er bij. Het is donkerbruin met een grote schuinkraag dus het ziet er goed uit. Maar het is niet lekker. Otto en ik hebben het samen opgedronken maar dat was eens maar nooit weer. De spaghetti van Marja smaakte beter.
Baby dag vandaag. Het begon met mooi weer maar later ging het flink regenen. Wel jammer want Sean heeft een grote, mooie tuin en daar konden we niet inzitten. Maar de baby mocht ook nog niet naar buiten. Nick en Krysten kwamen ook met de kinderen dus het was weer een grote kinder speelplaats. Maar de baby is prachtig. We kregen een fotootje dat in het ziekenhuis is genomen toen het een paar uur oud was. En we hebben natuurlijk zelf foto's gemaakt. Een paar staan op het internet. Na de pizza zijn we weer naar huis gegaan. Kim heeft steeds migraine aanvallen dus die wilde liggen. Voor ons was het ook genoeg.
Vandaag wordt Alyson drie jaar en ze geeft een feestje. We kregen een mooie uitnodiging gericht aan Opa en Els. We zijn er met Marja en Michael naar toe gegaan. Het is de oudste van Nick. Daar waren we twee dagen. Nu zijn we er voor het feestje. Het gaat wel anders als bij ons. Er kwamen wat vrienden met kinderen, bij elkaar een man of twintig. Ze komen zomaar aanlopen en gaan ergens zitten, binnen, buiten maakt niet uit en pakken wat te drinken en te eten. Ze stellen zich niet voor, als ze toevallig voorbij lopen zeggen ze hoi. En de cadeautjes worden in de kamer in een hoek gezet. Niet één cadeautje maar geweldige pakken en zakken. Niet normaal. Als er genoeg gegeten is komt de verjaardagstaart. Met kaarsjes. En als dat op is worden de cadeaus uitgepakt. Bij elk pak zit een kaart en iemand verzamelt die kaarten en schrijft er op wat diegene voor cadeaus heeft meegebracht. Dat is om later op de bedankkaartjes te kunnen zeggen, bedankt voor de mooie jurk, pop of wat dan ook. Zeker vijf poppen, een hele stapel jurken, rokken en t-shirts. En allerlei spellen. Als je daar door het huis loopt kun je geen stap verzetten of je schopt tegen speelgoed aan. En dan dit er allemaal weer bij. Maar het schijnt gewoon te zijn. Marja zei dat dit nog eenvoudig is. Terwijl de kinderen toen wij er waren een hele middag speelden met een opblaas lieveheersbeest. Kostte een paar euro. Maar het was toch leuk om mee te maken. Gelukkig was het goed weer, het waaide erg en er kwamen een paar druppels maar verder was de lucht blauw. Toen we terug waren zagen we dat het in Hanover Park erger was geweest. Alle potplanten lagen om en de matten waren weggewaaid. Weer een bijna tornado gemist.
