Het hotel maakt reclame met de leus, "dicht bij het Sequoia National Park". Nou ja het was toch nog 70 kilometer rijden. Maar we waren er om 10 uur en hebben het hele park doorgelopen en gereden. Prachtig en heel bijzonder. De zaadjes die we kregen moeten nog wel ergens bij Otto in een la liggen maar ik denk dat het niet meer lukt om ze te laten groeien. Zo aardig, ze hadden de volledige informatie over de bomen in het Nederlands. We hebben wel een stukje stam en eikels of appels of hoe heten die dingen meegenomen. Er kleine dingen voor zo'n grote boom. Om vijf uur was het genoeg voor Otto en zijn we weer naar ons hotel gegaan. Het was de moeite echt waard. De chinees beviel wel, er is zoveel keus dat je niet hetzelfde hoeft te eten als gisteren. Eerst nog even gewinkeld. Alle winkels zijn tot 8 uur open en mijn schoenzolen waren versleten. Van het autorijden. Ja dat kan ook al. Dus even nieuwe schoenen gehaald. Ook kunnen we nu bellen met het mobieltje van Vida. Eerst werkte het net niet maar ik heb bij T-mobile een Amerikaanse simkaart gekocht en heb nu 150 minuten te verkletsen. Lukt me vast niet.
Om acht uur vertrokken en als we geen problemen hadden gehad waren we er vroeg in de middag geweest. We moesten eerst een paar uur door het noorden van LA en dan omhoog door een heuvelrug naar Bakersfield en verder. Ongeveer 500 kilometer. Midden in de heuvels was een verschrikkelijk ongeluk gebeurd. Dat duurde twee uur voordat we er voorbij waren. En dan 40 graden en de airco laag vanwege de oververhitting. We zagen de uitgebrande auto en de verbrande berm. Dus we kwamen wat later aan. Maar we hoefden niets meer dus lekker uitgerust in ons hotel en bij de chinees van het buffet genoten.
Zaterdag naar de BBQ. Het was bij een prachtige, grote paardenboerderij. Omdat het hier niet regent stonden alle tafels buiten en zo'n 40 man zat daar. Heel gezellig maar wel een beetje Amerikaans. Ze zongen van God bless America en nog zo wat van die liederen. Geen beter land dan Amerika lijkt het. Wij vieren deden niet mee, hoor. Geef mij maar Amsterdam. Maar het vlees was goed. Zo ongeveer als Ralph probeerde in Nederland. Nee, echt heel goed en lekker. Om vier uur komen en om acht uur weer naar huis. Amerikaans vlaggetje meegenomen als souvenir.
Als alles goed gaat zijn we 3 juli 's middags weer terug. Van mijn verjaardag vieren komt niet zo veel. We moeten ons klaar maken voor de 4e juli. Ook dat zal ik nu maar vast vertellen. 4 Juli is het onafhankelijkheidsdag, Independenceday. Marian had ons al verteld dat er dan in het dorp van alles te doen is onder andere een optocht, the parade. Leek ons leuk om naar te kijken. Maar het loopt anders. We kijken niet naar de parade, we zitten er in. Jan en Bep hebben ons opgegeven als Hollands stelletje. We rijden in een open auto. Jan heeft van hout een grote adelaar gemaakt, de Amerikaanse eagle, en die staat tussen ons in. En zo rijden we dan het dorp door. Al zwaaiend en snoepjes uitdelend. Dat is weer eens wat anders. Als het goed is staan Marian en haar zus Anita naar ons te kijken. En hopelijk foto's te maken. Wat dat zie je niet elke dag, Otto en Els from Holland in the parade
Natuuurlijk komt het ook door ons Jeepie maar het rijden gaat goed. Bij elk beetje kruispunt staat er op vier hoeken een stopteken. Die het eerst bij het kruispunt staat mag gaan rijden. Een beetje op je gevoel gaat het maar het gaat goed. Hier in het dorp is er niets aan tenminste. Op de snelweg, de freeway, mag je links en rechts inhalen. Dat is wel even wennen maar daar zijn de spiegels voor. Het tanken is ook anders, benzine heet hier gas. Je rijdt naar een pomp, zet je auto neer en gaat naar binnen, Daar geeft je geld, bv 20 dollar en dan stelt de pompbediende jouw pomp in op dat geld. Geen druppel mee. Moet je toch even weten. Enne, als je geld over hebt krijg je het wel terug hoor.
Zondag morgen gaan we naar het grotebomenbos, het Sequoia National Park. Dat was ook een van de doelen. Het is ongeveer 450 km en dat doen we op zondag. Ik heb voor twee nachten een hotelletje geboekt in Tulare. Zitten we al aardig in de buurt. Maandag hebben we dan de hele dag voor het bos en dinsdag gaan we weer terug. Ik ben heel benieuwd, het moet heel bijzonder zijn enorme grote bomen..
Vandaag gaan we naar het diner van de Rotary. Daar worden de koffiemokken uitgedeeld. Het is op een paardenboerderij op de weg naar Palms Springs. Ongeveer drie kwartier rijden. Alles een beetje in country stijl. Ik heb een rood-wit-blauw geruite blouse gekocht in de thriftshop, een tweedehandswinkeltje voor een dollar en ik ben helemaal cowboy. Otto had toevallig zijn houthakkershemd bij zich dus klaar zijn we. het wordt niet laat, als het donker wordt is het feest afgelopen en dat is om negen uur. Niet zo gek voor ons want morgen gaan we op pad met z'n tweeen. Ik zal maar een beetje vooruit vertellen wat we gaan doen want het wordt nu druk.
's Morgens vroeg belde Marian. Het bleek slecht nieuws te zijn .Erwin, Herberts broer, is zomaar overleden. 55 jaar. We zitten een tijdje geschrokken bij elkaar. Onbegrijpelijk. Hoe kan dat nou. Zo jong. We zijn helemaal in de war en hebben geen zin om wat te doen. Terwijl we zo zitten te suffen gaat weer de telefoon. Weer Marian en weer slecht nieuws. Oom Koos, de jongste broer van mijn vader, is overleden. Hij was wel ziek, en ernstig, maar ik had toch gehoopt dat ik hem nog zou zien als we terug zijn. Dat is heel snel gegaan. 74 jaar oud en hij was zo gezond. Als ik het aan Otto vertel moeten we samen erg huilen. Wat zitten we nu ver weg. We waren nu liever thuis.
Met mijn zere teen gaat het nog niet veel beter. Ik loop wel goed maar de teen is nog steeds dik en staat een beetje krom. Nog krommer dan anders. En het doet pijn als ik er aan kom. In mijn schoenen gaat het goed, vast een goed steuntje. Maar als ik thuis kom zal ik maar even naar de dokter gaan. als het niet over is.
's Morgens hebben we kalm aam gedaan en in de middag zijn we naar Palm Springs en Palm Desert gegaan. Dichtbij, maar een uurtje rijden. In Palm Desert hebben we gewinkeld en wat gegeten en 's avonds zijn we naar de markt gegaan in Palm Springs. Heel gezellig. De markt is 's avonds omdat het dan koeler is maar het was er bloedheet. Onbegrijpelijk dat mensen koken en bakken in die hitte. Maar de markt is heel leuk, de moeite waard. Heel donker was het toen we thuis kwamen.
Een rustdag. Dat hebben we ook wel verdiend. Eerst maar eens lekker langzaam op gang komen, buiten koffie drinken op het deck en wat huishoudelijk werk doen. Was ook nodig. De lamellen hier zijn van hard plastic maar ze hebben eerst de lamellen opgehangen en toen de vaste vloerbedekking gelegd. Dus dat past niet. Die lamellen schuiven niet over het kleed. Otto heeft ze allemaal een stukje afgeknipt. Het staat beter en het werkt beter. Een lamp gemaakt en de WC liep niet goed door dus ook maar meteen gedaan. Ziezo. Nu is alles naar onze zin. Tijd om mijn verslag bij te werken. Bij deze.
Kwamen we daar dus aan het eind van de middag na een lange rit en waar ik bang voor was gebeurde. Het hek was gesloten en de pottenbakker gaf niet thuis. Hij schijnt een belastingschuld te hebben van vijf miljoen dollar dus dan wil je je wel verstoppen. Dus daar stonden we. Jan naar zijn mobieltje gebeld. Antwoordapparaat. Jan wist echter de weg. We zijn over het hek geklommen, Jan en ik, en hebben de mokken gevonden. Ze stonden af te koelen in de oven. Ze waren wel goed gelukt. Ondertussen belde de pottenbakker terug en raadde ons aan om te doen wat we al hadden gedaan. Help yourself. Hij dacht dat er binnen nog wat dozen lagen die we konde gebruiken om de boel in te pakken. Moesten we met een schop de deur openbreken, de schop stond er bij. Dat lukte dus niet. Zo geroutineerd als inbreker zijn we nou ook weer niet. Dus maar naar de oven buiten. Handschoenen aan en de mokken eruit gehaald. In oude dozen en een emmer hebben we alles meegenomen. Over het hek en klaar. Naar huis.
Om 8 uur waren we weer present. We zijn naar the Venetian gereden en hebben daar ontbeten. Het hotel is helemaal nagebouwd alsof het Venetie is. Dus er varen gondels door het hotel. Het San Marcoplein is nagemaakt en het plafond is een mooie blauwe hemel met wolken. De prachtigste Italiaanse winkels zijn er. De moeite waard. Toen nog even naar het Belagio hotel. Daar is het plafond gemaakt van grote glazen bloemen in allerlei kleuren. Er is een prachtige tuin bij met elke dag verse bloemen. Er is een chocolaterie en daar is een adelaar van flikken gemaakt. Vleugels wijd dus een enorm beest. Ik heb een foldertje gevraagd met prijzen voor als we weer gaan. De goedkoopste kamer is 350 en de duurste 800 dollar. Er stond een bruidje voor de deur bij een enorme limousine. Leuk plaatje. Maar we moesten weer terug. De woestijn riep. We zouden eerst met een omweg, via een andere woestijn weer naar huis gaan maar het leek toch beter om de pottenbakker op te zoeken waar we afgelopen zondag vergeefs waren om de koffie mokken op te halen en dan naar huis te gaan. Dat scheelde Jan een rit. Dus dat gedaan.
Het was nog licht toen we in Las Vegas aankwamen. We werden wel een beetje moe dus eerst maar een hotel gezocht. Dat was niet zo makkelijk als we dachten. Er waren meer mensen op zoek naar een kamer. Maar oke we vonden een hotelletje zonder casino. Dat is er altijd wel. Wat ik tot nu toe zag van de stad was niet erg boeiend. Misschien omdat we moe waren. We hebben in een groot hotel gegeten, the Sahara, en konden zo meteen het casino bekijken. Onbegrijpelijk dat er honderden casino's zijn die allemaal verdienen en er wordt nog steeds gebouwd. Welk apparaat moet ik nemen om te spelen. Je kunt geen keus maken zoveel zijn er. Dus maar niets gedaan. Alleen gekeken. 's Avonds werd het beeld van de stad een beetje bijgesteld. Wat een lichten en kleuren en al die mensen op straat ondanks de hitte. Het was avond dus koel, 35 graden. We hebben de hele strip gereden en je kijkt je ogen uit. Nu eerst maar naar bed.
Om half zeven 's morgens vertrokken. Op weg door de woestijn. Het is zo'n kleine 500 km rijden. Maar het gaat erg makkelijk in ons Jeepie. De Mohave woestijn is enorm. Niet als de Sahara alleen maar zand. Er zijn wel wat struiken en kleine boompjes en ik zag een paar kleine wilde paardjes. Hele gekke bomen, Joshuatrees. Verder is er af en toe zand en veel rotsachtig steen. En dat dan urenlang. Het is een rechte weg en nog druk ook. De dam is indrukwekkend. Otto is helemaal in vorm, foto's gemaakt van alle kanten. Het is er wel even 42 graden maar hij heeft geen last. Toen alles vast lag zijn we doorgereden richting de Grand Canyon. Veel te ver natuurlijk. Die afstanden. Maar het begin hebben we gezien. Later toch maar terug gereden. We gaan slapen in Las Vegas.
We zijn gisteren nog even bij het bruggetje gaan kijken dat Jan en vrienden maakten voor Jim. Veel opzichters en een werker, Jan. Maar het is mooi geworden en iedereen blij. Meteen een paar uitnodigingen gekregen voor BB's maar we zien wel. Het is in ieder geval aardig. Zaterdag zijn we naar het dorp gereden en hebben daar elk winkeltje uitgebreid bekeken. Later zijn we naar het Naturecenter gereden waar Bep als vrijwilligster werkt. Was interessant. Ik had nog nooit poep van een slang gezien. Ze hebben daar een slang, nou ja een flinke paling maar die was nogal hongerig de laatste dagen en had vijf muizen opgegeten. Dan wil je wel poepen. Stinken dat ie deed. Er zijn ook wat bakken met kleine diersoorten en de achtergrond van die bakken is prachtig geschilderd door Jan. 's Avonds gingen we uit eten bij cafe Aroma. Een leuk restaurantje met een groot deck. Zo noemen ze hier het terras. Livemusic zou er ook zijn. Tot de bestelling ging alles goed maar ineens werd Otto weer beroerd. Alles tolde voor zijn ogen. Bleek en kletsnat. Dus Jan heeft hem naar huis gebracht en in bed gedaan. Ondertussen kwam bij ons het eten. Dat van Jan werd afgedekt en dat van Otto ingepakt om mee te nemen. Leuk was het niet meer. Otto heeft alleen maar geslapen tot zondagmorgen acht uur. Toen ging het weer. We hebben een "rustige" dag gehad. Om elf uur kwamen Jan en Bep bij ons op de koffie en toen zijn we over de berg gereden naar Riverside. Op de berg zag je grote verbrande stukken. Helemaal kaal. Schijnt aangestoken te zijn. Maar toch een mooie rit. In Riverside hebben we een oud en prachtig hotel bekeken en wat gedronken. Maar de reden dat we er naar toe gingen was dat Jan 144 koffiemokken moest ophalen voor de Rotary club. Enfin die waren nog niet klaar, nog niet goed afgebakken. De kleur deugde niet. Dus een beetje voor niets. Bij elkaar zit je dan wel vijf uur in de auto om "even" iets te halen. Onderweg maar meteen voor de lunch en het avondeten gegeten. Otto gaat goed tot nu toe. Het was een goede oefening want morgen gaan we naar Las Vegas.Ook vijf uur in de auto. We blijven daar dan slapen en dan weer terug. Dus vanavond een schone broek inpakken en vroeg naar bed want we vertrekken ook vroeg. Het zal dus wel woensdag worden voor ik weer kan computeren. Enne wat een lekker Jeepie hebben we.
Leuk, ik krijg ook reacties. Ja, elke dag lukte niet vanwege Otto's duizeligheid en ik denk dat het nu ook niet elke dag zal gebeuren maar vandaag kun je trots op me zijn Herbert. We hebben een auto gehuurd een mooie nieuwe, witte Jeep. Staat me heel goed en zit heerlijk. Vanmorgen zijn we naar Hemet gereden met Bep en daar de auto opgehaald. Ik ben er blij mee. Otto loopt toch niet zo goed en nu kun je uit de voeten. We nemen deze auto om naar Las Vegas te gaan volgende week. We gaan nu even bij Jan kijken. Die is een brug aan het bouwen bij het huis van een vriend. Doen ze even hier. Ja haalt wat hout, zet het in de beits, roept nog acht man op en een paar uur later heb je een nieuwe brug. Ik heb nog niets over ons eigen huis geschreven. Het is een houten huis in een dennenbos. Het staat hoog op palen tegen een helling aan. Twee grote terrassen met goede stoelen. Binnen een grote huiskamer met open haard (niet nodig), keuken en eetkamer. Twee slaapkamers met een Kingsize en een Queensize bed en ieder een eigen badkamer met mieren. Die spoelen vanzelf weg. Een wasmachine en een droger. Daar hangt een briefje op dat we dat niet mogen gebruiken maar dat kan ik niet lezen. Dus vanmorgen om zeven uur gewassen en gedroogd. Prima gelukt. Ik ga niet slepen met mijn vuile was als er beloofd wordt dat alles er is. Toen we thuis kwamen uit Hemet stond onze koffer er. Ik had spritskoeken meegenomen voor Jan maar die eet hij nu met een lepel. Helemaal stuk. Maar het smaakte toch. Alle medicijnen van Otto zijn er weer en onze Tomtom. Heb ik ook al ingesteld op een ander thuisadres. Idyllwild. En het werkt allemaal. Volgens mij zijn we nu wel genoeg geacclimatiseerd en kunnen we op pad.
Over het weer hoef ik niet elke dag wat te schrijven want dat is alleen maar mooi, droog en warm maar ik kan er wel tegen. Vandaag zouden we onze eerste barbeque hebben van de "nature club" Afsluiting van het seizoen geloof ik maar dat ging niet door want Otto kreeg een aanval. Hardstikke duizelig dus in bed en wachten tot het over was. Dat duurde nogal. Wel kwam er een telefoontje van de KLM, de koffer is in LA. Nu nog naar Idyllwild. Niemand op dat kantoortje had ooit van dat dorp gehoord dus Jan stelde voor om de koffer met Fedex te sturen. Zouden ze doen. We wachten af. Maar het komt in ieder geval dichterbij.
Om drie uur 's nachts wakker. We hebben allebei wat gerommeld maar toch maar naar bed ondanks dat we klaar wakker waren. En ja, hoor tot acht uur geslapen. Bep had voor ons eerste onbijt gezorgd, alles stond in de koelkast dus dat was een goed begin. Om half elf kwam Jan ons ophalen en hebben we samen koffie gedronken. Heerlijk buiten. Later zijn we naar de supermarkt gegaan om de koelkast verder in te ruimen. Samen uitgebreid geluncht. Vanavond alleen maar een boterhammetje. Wat een prachtig huis hebben Jan en Bep. Van binnen van buiten, het is prachtig, smaakvol en heel gezellig. De eekhoorntjes eten in de tuin het vogelvoer op. Er vliegen spechten, vlaamse gaaien en kolibri's om je hoofd. Geweldig. Ik zit nu aan de computer bij Jan en Bep. Er is iets niet goed maar deze post gaat wel.
Maar we zijn er. We zijn redelijk op tijd vertrokken maar zeker op tijd aangekomen. De vlucht is prima gegaan.Bij de douane kenden ze Otto nog, hij stond nog in de computer dus hij hoefde geen iriscan en vingerafdruk maar die van mij hadden blijkbaar in Chicago niet gewerkt. Ik moest op nieuw. Toen we er door waren draaiden er al twee koffers van ons op de band maar het derde koffertje kwam maar niet. Ik gevraagd aan een aardige meneer met een briefje in zijn handen. En wat stond er op het briefje. De derde koffer van Falkeisen was vergeten en stond nog in Amsterdam. Wordt nog bezorgd, waarschijnlijk morgen. Toch jammer want dit kostte veel tijd. We kwamen midden in de spits terecht van LA. Na een uur maar gestopt en wat gegeten. Ik was nogal beroerd maar we moesten door. Blij dat we er eindelijk waren. De sleutel van ons huis opgehaald en snel naar ons vakantiehuis. Heel goed. Toilettas uitgepakt en gauw naar bed. We waren al wat uurtjes wakker.
