En toen werd ik 50 ... 

Dit feit riep enigszins tegenstrijdige gevoelens op : enerzijds beetje triest omdat ik er al een halve eeuw had op zitten anderzijds uitzinnige vreugde omdat ik al zo ver geraakt was.

M'n partner verraste me met een feestje en welgeteld 5 maanden na deze (al dan niet) heugelijke gebeurtenis verraste hij me zowaar opnieuw ... door me in te ruilen voor een jonger exemplaar met een beter koetswerk en minder kilometers op de teller.  Ik heb nog gepiept "ja maar, k ben d'r zeker van dat zij ook al een andere uitlaat en nieuwe banden heeft laten installeren ... en die koplampen kunnen echt niet origineel zijn ..."  maar het mocht niet baten.

Wat volgde waren enkele maanden van intens verdriet, onnoemelijke woede en uiteindelijk berusting en verdeling van de inboedel.

Negen maanden later  werd ik benoemd tot  SWOFTY (Single Woman Over fiFTY) .

Een titel waar geen lintje bijhoort en nog veel minder een kroontje ... integendeel !!!  Het lintje leek een strop rond m'n nek en het kroontje een loodzware last op m'n schouders.

Maar de cabrio kreeg ik wel !! T.t.z., ik had hem al en ik mocht hem houden.

 
In eerste instantie dacht ik nog hiermee een goede zaak te hebben gedaan tot ik bedacht dat Cabrio en ik eigenlijk lotgenoten waren : roestige carrosserie en de km's op de teller hé.

Ik heb hem nog een tijdje gehouden - als status symbool - en Cabrio oogstte de nodige mannelijke interesse toen we er samen op uit gingen maar toen ze mij in het vizier kregen ....

Ik besefte dat ik er niet bepaald als een gegeerd sekssymbool, met blonde haren in de wind, uitzag.  

Nee, het beetje haar dat ik nog had waaide alle kanten uit en bleef ook zo staan eens we geparkeerd waren. Een sjaaltje was geen optie want dan leek ik meteen 75!!!

Bovendien dronk Cabrio meer dan zijn baasje en uiteindelijk heb ik hem ook ingeruild.

Na de berustingsfase kwam de "I wanna live"-fase ....

Het besef van single te zijn en opeens minder beperkingen en meer mogelijkheden te hebben overviel me van het ene moment op het andere.

Het idee van de "herfst" van m'n leven alleen door te brengen bezorgde me koude rillingen en dus besloot

ik om me in de wereld van het daten te wagen.

En het reilen en zeilen in dit wereldje zal de rode draad vormen in mijn volgende verhalen.

Tot later

Pallas Athena

Ook ik heb je verhaal gelezen en wat goed van je dat je het op deze manier van je kunt afschrijven, doe zo voort, want het zal helpen bij de verwerking, ik ben sinds kort ook alleen, door het overlijden van mijn man, het is heel moeilijk maar een scheiding zoals jij is ook verschrikkelijk, ik wens ja dan ook heel veel sterkte toe en heet je ook welkom op mijn blog met een lieve groet van Hilda

19-01-2014 om 14:49 geschreven door Hilda

Mvgr.

18-01-2014 om 20:31 geschreven door Remie

18-01-2014 om 15:01 geschreven door Oma-C