vanavond ga ik de nacht ontbinden zeer moeilijk spel ik de letters van onze liefde vertederd streel ik het vuur dat niet branden wil waarom valt de duisternis plots in een hinderlaag uiteen in 1000 stukken verdronken in mijn woorden zal ik met inktvisarmen om hulp roepen de mensen zullen uit hun huizen komen uit hun kelders en ze zullen vast en zeker met sneeuwballen gooien als ze ons zien
we moeten dringend onze naam veranderen opnieuw op de aarde wonen we zullen met dieren leven in huizen van leem en stro vandaag woon ik in deze, mijn stad, alleen maar om het blonde haar van de meisjes
dit is de eerste keer in oktober dat ik de muziek niet hoor vluchtend uit je tot blond verweven haren
misschien hindert de hand van de wind of zijn er herfsttakken te strak gespannen in mijn oor
wat je er ook mag van denken: morgen kijk ik naar het aquarium van onze stilte en komt de schaamte potsierlijk maar prachtig de trap af een verzamelaar koopt dan voor een spotprijs mijn behangpapier met spreuken uit de voorbije zomer
de zon hangt halfstok en treurig meldt de krant dat ik verder leef tussen de verbleekte rozen en de nauwelijks te onderscheiden klanken van de ogenblikken
