de novemberkleuren van de bomen zijn zo mooi dat ik ze liever niet beschrijf de zon voelt zich niet meer op haar gemak vlucht weg tussen de regenbuien toch probeer ik rust te vinden langs de wilde snelweg van mijn leven hier tref ik mijn bewustzijn aan op een met struikgewas begroeid terrein waar overal het onbegrip opschiet met daartussen enkele frustraties een fikse dosis weemoed en wat melancholie mijn dromen liggen verstopt en mijn verlangens zijn vertrapt weer beukt de wind tegen mijn woorden getemde chaos
