Op 27 januari ben ik naar Budapest gereden. Eigenlijk waren we met twee chauffeurs, maar we zijn wel apart gereden. Het is te moeilijk om elkaar te volgen gedurende welgeteld 2950 km. We zijn elkaar af en toe wel eens tegengekomen. Heel goede trip gehad ware het niet van onze GPS. Mijn GPS bevat alle landen van Europa, dat dacht ik althans. Maar niet die van Oost-Europa. En daar stond ik dan. Bij het binnenrijden van Budapest ben ik maar onmiddellijk gestopt om de weg te vragen. Maar hun taaltje begrijp ik met de beste wil van de wereld niet en zij verstonden noch mijn Vlaams, Frans, Engels of Duits. Hoeveel talen moet je wel spreken eer je overal terecht kan. Dan maar een stadsplan van Budapest gekocht en ja hoor, de straat stond erin aangegeven en zo heb ik dus de firma gevonden waar ik moest leveren. Het zijn allemaal farmaceutische firma en zonder in detail te treden, het gebouw waar ik me moest melden zag er volledig verlaten uit, gebroken ruiten kapotte deuren enz.. Het personeel dat daar rondliep kon me niet overtuigen dat ze gelukkig waren. Een lach kon er niet af. Nu ja, begrijpelijk toch wel als je ziet hoe de mensen daar leven. Wat een luilekkerland is België toch. De streek van Budapest daarentegen is prachtig. Na gelost te hebben in de firma heb ik dan de terugreis aangevat. Snel eens binnen springen in de plaatselijke Lidl alwaar dezelfde producten als bij ons verkocht worden en waar de prijzen niet veel verschillen van de onze. Vandaar het ontbreken van de glimlach waarschijnlijk. Na een lange vermoeiende reis heel gelukkig dat we weer in ons landje waren.
