Na negen maanden in spanning te hebben geleefd, rinkelde de telefoon, heel op het onverwachts!!!
Het was je papa om te zeggen dat je mama was binnengegaan in de kraamkliniek, maar dat ze nog in de arbeidskamer lag en het nog en tijdje kon duren.
De  hoorn lag nog niet helemaal op de telefoon, of ik wilde al naar het ziekenhuis.
We hebben dan nog een half uurtje gewacht en zijn dan toch maar vertrokken.
We wisten waar de kamer was van je mama, wij er naartoe, maar er was nog niemand in de kamer!!! En wij maar wachten, wachten, och wat duurt de tijd lang !!
Ik heb dan maar de bloemetjes in een vaasje gezet en alles wat op orde gedaan,  om de tijd te doden.
Na één uur hoorde ik een bed in de gang komen aanrijden, daar was je mama, je papa, en jij mijn klein lief meisje, oooo zo klein, zo mooi, zo vers!!!! Je lag rustig te slapen in je vers bedje .
Na je mama en papa gelukgewenst te hebben, konden we je eindelijk eens bekijken.Mijn hartje was zo klein, ik had traantjes in mijn oogjes, ik was oma, ja ik was oma!!!!!
Je mama heeft geen gemakkelijke bevalling gehad hoor. Ze heeft haar kranig gehouden zei je papa, maar kleine pruts, jij wilde precies nog liever wat bij je mama in de buik blijven!! En nu ben je er, alles erop en eraan. Zo mooi, tien kleine vingertjes staken boven het lakentje uit, je klein neusje, je mooi mondje, een weinig haar op je hoofdje!!Wat was ik fier om jou oma te mogen zijn.