Hoi, we zijn terug thuis. Het is hier wel even wennen; meteen een dikke trui aan. En dan is het nog goed weer!
De reis is al met al goed verlopen; een beetje gerommel onderweg, maar niets waarvan Erna blijvende schade van ondervindt. Alleen wat weinig geslapen, en dat zal zich de volgend edagen wel weer gaan wreken. Als je mij dus al slaapwandelend in den Hanneksnest ziet belanden, dan ligt het aan de jetlag.
Het is toch weer een heel prachtige reis geweest; NZ is vele landen in één, en dat alles op een compacte ruimte. En plaats dat daar is!
Daarom een paar algemene indrukken:
1. De mensen De Nieuw Zeelanders zijn niet bepaald het meest welkome volk. Ze zijn blijkbaar zo lang afgezonderd en op zichzelf aangewezen geweest, dat ze anderen al snel als lastig aanvoelen. Ze zitten liever alleen of met de 'mates' dan dat ze met vreemden praten. Op het noordeiland gaat het nog, maar op het zuideiland heb je totaal geen contact met hen. Niet zo moeilijk trouwens want er wonen maar 1 miljoen NZ-ers op een opppervlakte die 5 keer groter is dan België.
De NZ-ers zijn ook erg zwaar; de meesten zelf vet. De Amerikaanse eetcultuur heeft hier dus ook wonderen verricht. Bij de Maori's is het zelf uitzonderlijk om iemand met normale europese proporteis te vinden.
De Britse invloeden zijn overal te vinden; in de huizen, de kleding, de sport. Ze rijden er zelfs nog links.
2. Het verkeer
Op een paar steden na is het er zeer rustig op de wegen. Kan ook moeilijk anders met zo weinig mensen. Overal 2 baanswegen met 100km/uur als maximum. Voor een scheet en een hond wordt die snelheid echter verminderd; de NZ-ers houden zich daar ook aan, wij op den duur dus ook maar. De wegen worden trouwens zeer goed onderhouden.
De japanners zijn heel dominanant, met Toyota op kop. Daarnaast heb je nog wat Ford en Holden; en rond de groete steden een occasionele BMW of Merc, maar daarmee is de kous af.
Wat wel opviel was het groot aantal old-timers of vintage cars zoals ze ze daar noemen. Ze worden hersteld en er wordt ook nog meer gereden; naar het restaurant of de golf bijvoorbeeld, maar ook naar boer Neel die zijn koe moet bevallen.
Gezien het terrein is het aantal terreinwagens dan ook heel groot. Omdat heel veel Kiwi's ook nog een boot hebben komt dat bovendien erg handig om die te trekken, want op de bochtige wegen doen die boten het niet zo goed; op zee des te beter.
3. De Industrie
Eigenlijk niet gezien; alleen rond de steden is wat aanwezig, maar voor de rest is het nog steeds heel veel land-en veeteelt. Het is ook daardoor een proper land.
Voor de energie hebben ze een paar grote troeven: het zit vol vulkanische ondergrond en dus geothermische energie. Daarnaast zijn er zo veel snelstromende rivieren (want veel bergen en veel regen), dat er veel dammen zijn gebouwd om ook die energie te gebruiken.
Ze hebben ook wel wat gas, maar die voorraden hebben ze aan de Amerikanen verkocht, en dat wordt dus uitgevoerd, zodat ze wat ze zelf nodig hebben moeten invoeren. Het lijkt bijna de Belgische logica; goed voor de handelsrelaties en dus voor een aantal mensen dat daarmee bezig is, maar niet heel slim op de langere termijn. Kan je wat anders verwachten van afstammenlingen van Her Majesty?
4. De natuur
Daar is in overvloed van aanwezig, zoals jullie al hadden ervaren waarschijnlijk. Van alles wet wat, alleen de woestijnen en de wilde dieren ontbreken.
Je kunt wat je in NZ ziet ook elders zien, maar dan moet je wel heel veel reizen om dat allemaal bij mekaar te sprokkelen. Er er is bovendien heel veel van.
Het is een erg bergachtig land, met heuvels en bergen tot vlakbij zee.
Onmogelijk te zeggen wat ons het meest heeft aangegrepen; misschein wel de hoeveelhied en de variatie, en het feit dat er overal wel wat te zien is. Never a dull moment.
Het weer is ook ontzettend goed meegevallen. Geen regen van betekenis gehad, wel veel zon, de hele dag rond. Het is trouwens een erg verraderliijke zon, want het welbekende ozongat ligt vlakboven NZ.
Het zal dus niet zo verwonderen dat de NZ-ers veel buiten leven. Wat ze doen als het regent, en dat is duus ook heel vaak, is mij niet bekend. Waarschijnlijk indoor bowls, indoor vissen, en indoor bergbeklimmen.
De Walter (broer Erna) en de Cor hebben wel de wetenschappelijke uitleg gegeven voor de naam, maar niemand heeeft kunnen zeggen waar de naam vandaan kwam. En dat was nu de eigenlijke vraag.
dan dus maar het antwoord:
Zoals al eerder gezegd, werd op walvissen op grote schaal gejaagd door de walvisvaarders (garnaalvissers vissen op wat anders). Dat was zo rond de jaren 1850. Die walvisvaarders waren natuurlijk stoere binken, maar die misten wel hun wijfjes.
Omdat die mannen meestal voor een heel lange tijd op stap gingen (een paar jaar dus), kregen die op den duur visioenen van vrouwen. Ze konden aan niks anders denken; de walvissen werden er echter niet beter van. Die werden nog altijd gevangen.
Toen ze die beesten opensneden, ontdekten ze inderdaad een grote, slijmerige massa in het hoofd; wel zo'n 2000kg zwaar. Verblind door hun eigen spermoverschot, dachten ze dat het sperma was en noemeden ze die walvissen dus SPERMWHALES.
Op de terugweg naar huis werd rond Ceylon (want daar zitten de wijfjes; die houden niet zo van het koude water rond NZ en blijven liever zonnen in in de Tropen. Er is dus nog niets veranderd) werd echter een vrouwelijke spermwhale gevangen, en die had ook die witte massa in het hoofd; het kon dus geen sperma zijn, maar ondertussen was het kwaad geschied en de naam ingeburgerd. Dus is dat ook maar zo gebleven.
Enfin, ik zal die twee mannen maar een pint betalen voor de moeite, en de uitleg.
We zitten nu op de luchthaven van Auckland, klaar in de startblokken om te vertrekken. Voor alle duidelijkheid: we komen aan op DINSDAG en niet op donderdag zoals eerder gemeld (verkeerd gekeken).
Gisteren nog een mooie dag gehad in d eomgeving van Rotorua. Nog genoten van de mooie natuur; zoals zo vaak : prachtige meren, vulkanen, bossen etc. De zon er gratis bovenop. Wat dat laatste betreft hebben we ontzettend gelukgehad; het weer slaat om, ze verwachten bakken regen de volgende dagen. Oef, op tijd weg.
Tot heel binnenkort. Ik ga thuis de volgende dagen foto's aan de blog toevoegen, zal daar vermoedelijk iets simpeler gaan.
Felix, Spijtig het slechte nieuws over Karamel te horen. We weten wat het betekent een lief beest te verliezen. Met Max hebben we een tweetal maanden geleden hetzelfde meegemaakt. We denken er nog steeds aan. Veel moed en tot binnenkort
Moeke en Papi; we zullen ook blij zien jullie allemaal terug te zien Kusjes
Alweer 3 dagen geleden sinds het laatste nieuws. Het begint dus stilaan op te geraken.
Donderdag zijn we weer de Cook straat overgestoken, van zuid naar noord deze keer. Woensdagavond dachten we dat het een ruwe oversteek zou worden, regen en wind. Maar donderdagmorgen was de zon alweer van de partij. Vermits we pas na de middag vaarden, hebben we eerst nog wat de omgeving verkent. Prachtig daar rond de Marlborough Sound. Waikawa Bay is in volle ontwikkeling; overal worden prachtige huizen gebouwd, met uitzicht over baai met alles eroip en eraan. Een niet onaardige jachthavben ook; ik schat dat er zo'n stuk of 600 boten lagen te glimmen in de zon.
Toen we de Cook Straat een paar weken geleden overstaken, was er niet veel te zien, te slecht weer. Gelukkig nu niet. Wat een spectakel om zo langs die fljord met zijn omliggende bergen en de vele baaien te varen. Het leek wel een cruise.
Wellington hebben we deze keer maar snel achetr ons gelaten. We dachten die dag nog een flink stuk op te schieten, maar dat was zonder de files gerekend. Wegenwerken en dus een dik uur aanschuiven.
Het is die avond voor het eerst donker geworden vooraleer we een logement vonden.
Gisteren dan in een ruk naar Rororua gereden, een 350km; een van onze lange ritten hier. We zijn daarbij weer de vulkaanstreek rond Tongariro gepasseerd, maar langs de andere kant van de berg. Door wat heet Desert Road; niet echt een woestijn, maarwel gedurende ruim 50km dorre hoogvlakte, metuiteraard een goed zicht op de vulkanen. Die hebben zich ook nu stilgehouden; maar goed ook.
Zitten dus nu in Rotorua, het vulkanisch en geothermisch centrum van NZ. Overal spuit de stoom hier uit de grond. Op de meeste plekken is het water zo heet dat je er niet aan of omtrent kunt.
Vananvond gaan we naar een Maori show en hangi maaltijd. Echt toeristisch dus, maar dat hoort er nu eenmaal ook bij.
Maandag vullen we de blog nog een keertje bij voordat we de vlieger opstappen. 36uur onderweg, amai.
Vandaag zijn we van Kaikoura naar de wijnstreek rond Blenheim gereden. Van de natuur niets speciaals te melden. Wel heel droog en opnieuw redelijk bergachtig.
In Blenhiem zijn we de Hunters Winery gaan bezoeken. We hadden de baas daarvan in Italie ontmoet bij onze laatste doortocht daar verleden jaar oktober. Hadden hem beloofd om langs te komen.
Hij heeft ons eerst een rondleiding in de wijngaarden en de wijnmakerij gegeven, en vervolgens hebben we ter plaatse een lekkere lunch genuttigd, overgoten met enkele van hun wijnen. Lekker intermezzo.
We zitten thans in Wanaka, vlakbij Picton, en dus klaar voor de overtocht naar het noordeiland morgen. Daarna nog een 4-tal dagen en de tocht zit er weeral op. Wat gaat het toch snel.
Op onze strooptocht op de stranden rond K hebben we heel wat interessante schelpen gevonden. Prachtexemplaren die je bij ons niet ziet.
Zo onder andere de paua schelpen. Een soort grote mossel. Als je ze vindt ziet ze er meestal niet uit, maar als je eenmaal de harde kosrt eraf haalt, komt er een prachtige blauw-groen-paarse schelp te voorschijn. Daar worden hier overal juwelen van gemaakt. We hebben onze voorraad ingedaan.
Daarnaast hebeen we voor Pieter een paar skeletten of stsukken ervan gevonden; een van een vis, een stuk tand van een walvis en een stuk geraamte van een possum denken we. Zien iof we dat heel terug in Belgie krijgen.
De walvisvaarders streken hier neer rond 1850 en deden hun job zo goed dat er bijna geen walvissen meer overbleven. Van armoede trokken ze dan maar weer weg.
Maar er blijven nog een aantal mannelijke "sperm whales" over in de buurt, genoeg om d ehele toeristen-industrie te ondersteunen. (Een pint voor wie ons kan vertellen waarom men die exemplaren spermwhales noemt).
Wij dus de boot op samen met een 50-tal andere walvisvaarders. Op hoop van zege. En jawel na een 15-tal minuten werd een exemplaar aan de opppervlakte gesignaleerd; onze snelle catamaran daar dus als een speer naartoe. vanop een 50-tal meter kan je dan zo'n exemplaar bekijken, tot zijn parkeermetervtijd verstreken is, want dan gaat hij weer duiken. De begeleiders van de boot weten dat duiken perfect aan te geven. Dat is inderdaad een prachtig zicht; eerst reusachtige kop omhoog, dan het hele lijf en vervolhgens gaat de reuze staart de lucht in. Alle camera's natuurlijk in de aanslag, ook de onze. ik denk wel dat het een stel mooie foto's zijn.
We hebben daarna nog 2 zulke zeemonsters gezien. Zeer de moeite waard. Daarna hebben we nog wat dolfijnen, zeehonden en een paar albatrossen gezien. We hadden niet zoveel geluk als de campers naast ons; die gingen gsiteern en die zagen een groep dolfijnen van wel 100 stuks groot, en van alle kunstjes doen; Dolfinarium op volle zee dus.
Na de walviscruise hebben we een lekkere steack op de BBQ gegooid en die met een fles merlot doorgespoeld. Dat was genoeg voor een dag.
Gisteren hebben we eht een daje rustig aan gedaan in Kaikoura; de steerk wat verkennen, wat zwemmen en rusten. Zwemmen in zee is er echter niet bij; veel te koud en een strand dat het midden houdt tussen een schelpenstrand en de rocky mountains; niet echt zo erg geschikt om te liggen dus.
Vandaag zaterdag weg van de fjorden, en de terugweg ingezet.
We hadden iendelijk eens wat meer normale weg; nog wel wat op en neer maar minder steil, en vooral minder bochtig. Het ging dus vandaag iets vlotter vooruit.
Eerst hebben we een erg dorre streek doorkruist, ook totaal geen dorpen en ook weinig schapen of enig ander vee; en dat gedurende meer dan 100km; het deed wat aan de Karoo in zuid afrika denken.
Bij nog een paar meren hadden we mooie vergezichten op de Zuidelijke Alpen en Mt Cook in het bijzonder.
We zitten nu in Geraldine, zo'n 100km ten zuiden van Christchurch. Morgen hopen we tot Kaikoura te rijden, en daar blijven we dan 3 dagen; wat naar walvissen en dolfiijnen kijken (hopelijk) en wat zonnen of niksen.
Morgen moet je van ons niks nieuws verwachten, er zal vermoedelijk niet al te veel te zien zijn. Dat kan ook eens gebeuren.
We amuseren ons best kostelijk; de tijd vliegt voorbij.
Gisteren dus naar Milford Sound geweest. We hebben niet zelf gereden, en dat was maar goed ook want ik weet niet of onze camper sommige van de helling opkon. Met de bus mee dus; niet zo maar een bus trouwens. Eentje die speciaal voor de tocht is ontworpen. De zetels staan een beetje naar buiten gekeerd, en de opeenvolgende rijen staan telkens een beetje hoger dan de vorige zodat iedereen een goed zicht heeft. De ruiten zijn extra groot, en ook in het plafond aan de buitenzijde zijn ruiten aangebracht, zodat je goed het landschap om je heen kan aanschouwen.
Eerst langs het Wakaptipu meer, waar Queenstown aanligt. Dat is met zijn 70km lengte en 1 tot 2 km breedte een behoorlijke plas water. Aan een kant lopen de rotsen steil omhoog, en dus ook onder water even steil. Dus erg diep en koud water.
De weg naar het zuiden doet wat aan de schotse highlands denken, maar dan met veel hogere rotsen en dichter op mekaar.
Onderweg ook ontzettend veel schapen, met de duizenden. In de lagere weiden zitten vooral de lammeren; de merino's zitten in de bergen. Ook heel veel herten. Daar zzit een wat bijzonder verhaal aan vast. De herten werden om de jacht ingevoerd, maar gedijden zo goed dat ze een echte pest werden; ze werden dan ook massaal afgeschoten, to iemand erachter kwam dat daar op andere plekken vraag naar was. De beesten worden dus nu gevangen en gekweekt; het slachtvlees gaat vooral naar Europa en meer bepaald naar Duitsland. Dus als jullie nog eens reerug kopen, kan die goed uit NZ komen.
Vanaf Te Anau gaat het flink omhoog, eerst nog enigsins open maar hoe langer hoe sterker door de bergen omgeven. Eerst ook enorme beukenbossen ( de NZse exemplaren dan), daarna regenwoud.
Bij de Homer pas ga je door een tunnel omdat de rots daar zo'n 1000m omhoog gaat en geen andere doorgang mogelijk. Aan de andere kant steil omlaag naar de fjord. Daar de boot op voor een rondvaart van 2.5uur. Prachtig. De wanden van de fjord gaan letterlijk honderden meter steil op vanop de rand van de fjord. En met de boot ga je tot op een paar meter van de wand; dat kan omdat het water er erg diep is (die rots houdt immers niet op bij het water, maar gaat nog een paar honderd meter verder onder water). Op vele plaatsen ook watervallen, en die worden gevoed door de vele regen die daar neerplenst. Onderweg nog wat pinguins en zeehonden gezien ook.
Leuke tocht dus, en dus heel veel foto's gemaakt (ik zit al aan 500 trouwens).
Queenstown geeft zich graag uit voor de avonturenhoofdstad van de wereld. En het is werkelijk onwaarschijnlijk wat hier allemaal te doen is, weliswaar tegen vaak forse prijzen. Je kan het zo gek n iet bedenken of het wordt hier aangeboden: rafting, benji jumpen, jetboaten, parasailing, mountainbiken; helikopter en normale vluchten, boothuur en -uitstappen, en ga zo maar . De winkels die al dat moois aanbieden zijn trouwens om 7 uur 's ochtends al open, de andere winkels ook trouwens, en dat 7 dagen per week.
Naast al deze aktiviteiten heb je natuurlijk al de restaurants, met naast de locale vooral aziatische; hier komen dan ook zo'n 150.000 japanners en 100.000 chinezen per jaar.
Gebouwd wordt hier aan de lopende band; alle groete hotels hebben hier wel 1 of 2 vestigingen; Accor zelfs 4.
Aan de andere kant van het meer is zopas een nieuw project gestart; eens dat af is zullen daar 1800 huizen staan, een countryclub, een 18 hole golfbaan, enz.
Toerisme is hier dus BIG business. Het valt trouwens op dat ook nu nog bijna alles is volgeboekt.
Op de campsite (uitgebaat door een nederlands koppel) was gelukkig nog wel plaats.
Bij campsite moeten jullie trouwesn heel wat anders voorstellen dan in Europa; het is meestal een combinatie van vakantiebungalows, stacaravans, campervan en tentsites, met daarbij heel goede faciliteiten. Niet alleen kraaknette sanitair, maar ook een volledig uitgeruste keuken + eetzaal, een wasplaats, een TV lounge, en internet.
Gisteren zoals al gemeld een dagje uitgeblazen. Lekker relax; zat winkelen, wat zonnen aan het meer, wat zwemmen in dat meer, een biertje drinken. Het water van het meer viel heel goed mee, helemaal geen ijskoude toestanden, ik zou denken een 22-23 graden.
Vandaag opweg hierheen een paar oude goudstadjes bezocht; die houden ze voor de bezoekers in stand. In Arrowtown is ook een Chinese setlement; daar kwamen de Chines gatsarbeiders terecht tijdens de goudkoorts van 1870. Piepkleine huisjes.
De streek rond Cromwell bloei geweldig op, dankzij de wijnbouw die er een grote uitbrieding neemt dank zij het warme microklimaat daar.
De Kawarau gorge is weer zo'n stuk onverwachte natuur; daar in de buurt wordt ook serieus aan bungi jumpen gedaan (wedr daar trouwens uitgevonden). We hebben dat zo een poosje bekeken maar waren zelf te bang om dat ook zelf te gaan doen.
Zijn dan nu in Queenstown, en dan kom je ineens in een andre wereld, dat van het internationale massatoerisme. Het wordt hier behoorlijk volgebouwd, en van alles is er te beleven (tegen vaak forse prijzen). Morgen gaan we een hele dag met de bus naar de Milford Sound. Voor de kiwis is dat het 8ste wereldwonder; benieuwd dus wat dat wordt.Meer nieuws daarover morgen of overmorgen.
Alle petten zijn nu gekocht; Felix kan dus op zijn 2 oren slapen. Cindy we hebben je bericht nu gelezen.
Vooraleer te vertrekken uit de gletsjerstreek gongen we nog even lanfs Lake Matheson; een niet zo groot meer, maar gekend vanwege zijn foto's met Mt Cook in de achtergrond. We gingen eigenlijk maar tegen beter weten in, want het had s'nachts geregend en de mist hing er 's morgens nog. Maar in de verte bespeurden we streepjes blauw; dus je weet maar nooit.
Busladingen vol aan het meer; maar we kennen dat al, die gaan niet verder dan het eerste het beste uitzichtpunt. Wij natuurlijk niet. Tegen de tijd dat we het uiteinde van het meer hadden bereikt was de lucht opgeklaard, en lagen Mt Cook en Mt Tasman in de zon te blaken. Grandioos zicht met het meer in de voorgrond; alleen nog niet perfect, want al shet meer helemaal stil is, reflecteren die bergen ook nog in het meer zelf; dubbel zicht voor de prijs van een. 10 min later was de mist weer voor de bergen geschoven en was het voor de volgende bezoekers uit met de pret. Reizengeluk gehad dus.
De weg van de gletsjers naar de westkust loopt door een subtropisch regenwoud; door de vele regen (natste deel van NZ) groeit alles hier weelderig. Vooral de varens en de palmen, maar dat had ik jullie al verteld.
Bij Haast weg van de westkust. Door het Mt Aspiriing Nat Park, met vele stops voor foto's. Je kunt hier blijven trekken; besneuwde bergen, watervallen, bergrivieren. Tot aan de Haast pas zeer weelderige begroeiing; daarover verandert het landschap plots volledig; het wordt veel opener, de bergen zijn er minder hoog en vooral er groeit daar bijna niets meer. Plaats dus voor de schapen. Die zijn er hier massaal, zo'n 62 miljoen om precies te zijn naar het schijnt.
Doch dat wil echter nog niet zeggen niet mooi, want we worden alweer getrakteerd op 2 meren, Lake Wanaka en Lake Hawea. Kristalblauw water.
In Wanaka zijn we dan maar gestopt, het was wel geweest, en dat plaatsje ligt er zo mooi bij, dat we hier vandaag maar een rustdag hebben ingelast. De camping ligt op 200 m van het meer. Het stadje op 500m lopen. Gisteren zijn we daar een hapje gaan eten en wat biervocht aan onze droge levers gaan toevoegen. Vanop het terras een niet onaardig zicht op meer en bergen.
Vandaag gaan we dus niet te veel uitrichten; wat op het strand liggen. Voor ons het meer (hoplelijk niet te koud om te zwemmen), links en rechts de heuvels (toch tot een 1500m hoog) en voor ons de besneuwde bergen van Mt Aspiring; meer moet dat niet zijn. Straks nog een paar biertjes kopen en de droogte doorspoelen.
Morgen richten de fjorden. Tot dan. Dikke smakken van mij en Erna.
Vandaag een heel mooie dag gehad bij de gletsjers. Vanmorgen hadden we voor het eerst regen, maar dat was al bijeen niet erg, want we moesten toch een dikke 130km rijden vooraleer we aan de gletsjers waren; tegen die tijd was de regen ook over.
Eerst een bezoek aan de Franz Jozef gletsjer (zowaar genaamd naar de duitse keizer). Je kan tot een goede 500 m van de gletsjer komen , na een dik uur stappen. Je kijkt dan tegen een ijsmuur van zo'n 500m aan; heel indrukwekkend. Maar het uitzicht boven was niet zo goed, er hing nog steeds een mist. Dus wij dan maar wachten. De meeste toeristen waren toen al vertrokken, moesten waarschijnlijk hun bus halen, of hun lunch. De mist trok heel langzaam op, er kwam hier en daar een streepje zon. Na een dik uur was de hele gletsjer te zien, en de bergen er omheen. De moeite van het wachten waard dus.
Daarna nog naar de Fox gletsjer. Daar kan je tot vlak aan de wand geraken, en kijkje dus tegen een echte ijsmuur aan. Naarmate je dichter bij de gletsjer kwam werd het ook aanzienlijk kouder. Je zag het ijswater ook letterlijk uit de gletsjer stromen, wit van de kou.
Carolien, jouw beer (we noemen hem poefje) is al op een paar plaatsen getrokken; fotogeniek ventje!
Zo, we gaan nu wat kokerellen in de campingkeuken.
De campings zijn hier trouwens allemaal heel goed verzorgd. Ook uitgerust met grote keukens, met alles erop en eraan; we hoeven dus helemaal niet in onze camper te koken.
Gisteren hebben we een bericht blijkbaar twee keer verstuurd.
Ik had op de campsite waar we verbleven voor een half uur internet betaald. Net toen mijn bericht helemaal af was, en ik het wou versturen, zegt dat knullige apparaat dat mijn tijd verstreken is. En volgens de eigenaar ( een hollander dan nog wel!) is dan alles weg. Ik natuurlijk pisnijdig. Ik had geen zin om daar nog eens geld te spenderen.
Ben dan maar destad ingetrokken en heb daar nog eens ge-internet. Bijna hetzelfde bericht, maar toch iets anders. Toen ik dat verzonden had, bekeek ik even de blog, en jawel hoor, ook het eerste bericht stond erop. Tweemaal prijs dus.
Ik heb jullie nog vergeten te vertellen van de kewa. De wat hoor ik jullie zeggen. De western kewa om juist te zijn. Dat is een vogel; lijkt wat op een parelhoen. Is even raar als een kiwi en is bijna niet te zien. Gisteren bij de wandeling aan Cape Foulwinds liep er plost zo'n exemplaar naast onze geparkeerde auto. Ik dacht eerst dat het een roepiroepi was, maar hij maakte geen geluid; bij nazoeken bleek het dus een kewa.
Na de aankomst in Picton zijn we eerst langs de Marlborough Sound gereden. De sounds zijn eigenlijk een stuk oceaan, maar het lijken eerder een stel meren omgeven door bergen (een soort fjorden dus). Zeer sterk wisselende zichten op zee en op de bergen.
In Nelson zijn we gisteren eerst naar de wekelijkse zaterdag markt geweest; daar stellen lokale producenten en kunstenaars hun spullen te koop. Interessant maar niet om er lang te vertoeven. Dan maar de natuur in, naar Nelson Lakes Nat Park.
Een stel gletschermeren, waar in de winder geskied wordt in de buurt. Aan Lake Rotoiti hebben we eerst een wandeling gedaan, daarna gepicknicked op de oever van het meer, en daarna werden we nog getrakteerd op powerboat racen. Dat was niet meteen het stilte ogenblik van de dag. Daarna ook een bezoekje aan het andere meer, Lake Rotoroa, maar daar hadden een zwerm zandvliegen het op onze blote plekken gemunt. Snel wegwezen dus, en binnen de minuut vol beten. Eerst nog de auto uitmesten van die beesten, en dan weer op weg. Buller Gorge is een groete spleet aan de Buller rivier, zoals de naam al doet vermoeden. Via een hangbrug van 150m, 20m bover de rivier, kan je naar de overkant. Vasthouden aan 2 kabels is de boodschap. Best spannend.
In Westport was als naar gewoonte weinig te doen; de meeste locals schijnen om 6 uur s'avonds van de aardbol te verdwijnen.
Cape Foulwinds bezochten vandaag het eerst; lekker rustig want niet op de toeristenroute. De naam komt nog een keer van piet piraat Capt Cook. Zoals de naam al doet vermoeden, kan het daar aardig spoken; niet vandaag echter want de zee was erg kalm. Een mooie wandeling gemaakt langs deklippen en het strand.
Paparoa Nat Park is beroemd om zijn pancake rotsen; de rotsen lijken inderdaad op een stel opgestapelde pannekoeken; prachtige natuur en een indrukwekkende kustlijn. En nog steeds volop zon!
We hebben al jullie kommemtaren in het gastenboek gelezen. Leuk.
Dikke kussen aan Felix, Bob, Kyan en Ayla, en aan de mama's en papa's.
Na de aankomst in Picton zijn we eerst langs de Marlborough Sound gereden. De sounds zijn eigenlijk een stuk oceaan, maar het lijken eerder een stel meren omgeven door bergen (een soort fjorden dus). Zeer sterk wisselende zichten op zee en op de bergen.
In Nelson zijn we gisteren eerst naar de wekelijkse zaterdag markt geweest; daar stellen lokale producenten en kunstenaars hun spullen te koop. Interessant maar niet om er lang te vertoeven. Dan maar de natuur in, naar Nelson Lakes Nat Park.
Een stel gletschermeren, waar in de winder geskied wordt in de buurt. Aan Lake Rotoiti hebben we eerst een wandeling gedaan, daarna gepicknicked op de oever van het meer, en daarna werden we nog getrakteerd op powerboat racen. Dat was niet meteen het stilte ogenblik van de dag. Daarna ook een bezoekje aan het andere meer, Lake Rotoroa, maar daar hadden een zwerm zandvliegen het op onze blote plekken gemunt. Snel wegwezen dus, en binnen de minuut vol beten. Eerst nog de auto uitmesten van die beesten, en dan weer op weg. Buller Gorge is een groete spleet aan de Buller rivier, zoals de naam al doet vermoeden. Via een hangbrug van 150m, 20m bover de rivier, kan je naar de overkant. Vasthouden aan 2 kabels is de boodschap. Best spannend.
In Westport was als naar gewoonte weinig te doen; de meeste locals schijnen om 6 uur s'avonds van de aardbol te verdwijnen.
Cape Foulwinds bezochten vandaag het eerst; lekker rustig want niet op de toeristenroute. De naam komt nog een keer van piet piraat Capt Cook. Zoals de naam al doet vermoeden, kan het daar aardig spoken; niet vandaag echter want de zee was erg kalm. Een mooie wandeling gemaakt langs deklippen en het strand.
Paparoa Nat Park is beroemd om zijn pancake rotsen; de rotsen lijken inderdaad op een stel opgestapelde pannekoeken; prachtige natuur en een indrukwekkende kustlijn. En nog steeds volop zon!
We hebben al jullie kommemtaren in het gastenboek gelezen. Leuk.
Dikke kussen aan Felix, Bob, Kyan en Ayla, en aan de mama's en papa's.
We hebben Janbert en Annemeik dus goodby gewuifd en zijn verder zuidwaarts getrokken. Eerst langs het vulkanische hart van het noordeiland, omgeving Tongariro. Daar liggen 3 nog werkzame vulkanen; niet zo heel actief maar toch. Naar we later vernamen is de Roapehu vulkaan de laatste keer in 1996 uitgebasten, alleen maar rook en as, maar genoeg om het hele skigebied daar onder de as te bedelven. In 1954 zijn er bij een zwaardere uitbarsting 140 doden gevallen, door een ontspoorde trein dan nog. Het gebied rong de vulkanen is een koude hoogvlakte,verder niet veel te zien. Eigenlijk moet je hier de Tongariro wandeling maken maar met 18km en 8 uur stappen is dat voor ons Erna wat te veel. Het is hier zoals overal in het noordeiland zeer bergachtig; het gaat constant op en neer, geen 200m rechte weg. Opschieten doe je dus niet echt, maar dat hoeft ook niet.
Wellington dan. Duidelijk te zien dat dit de hoofdstad is; veel overheidsgebouwen. De stad ligt dan wel aan het water, nmaar doet daar zoals Antwerpen verder weinig mee, alles speelt zich in de binnestad af.
Wat wel zeer de moeite waard was, was het Te Papa museum, het nationale museum van NZ. Niet alleen een prachtig gebouw, maar een fantastische inrichting. Ze behandelen er alle mogelijke thema's op een zeer didactische wijze, veel interactief materiaal waar je zelf wat mee kunt doen. Over fauna en flora, maar ook over aardbevingen (gisteren was er een in Auckland trouwens, 4.5 richter, niet zo zwaar dus alleen maar wat gerommel), vulkanen, maori etc. Ook heel interessant voor de kids, die kunnen zich hier goed uitleven en van alles doen.
Vanochtend dan de overtocht van noord naar zuideiland gemaakt. Prachtige tocht. eerst door de baai van Wellington, vervolgens de Cook Engte over en vervolgens door de Marlborough Sounds. Op vele plaatsenzijn de oevers van de eilanden maar een 100m weg, lanfzaam varen dus. Spijtig dat het weer een beetje miezerig was (voor het eerst, voor de rest zonnig weer gehad). Zijn nu verder door de Sounds getrokken; prachtig gebied. Het lijken allemaal meren, maar het zijn in feite fjorden. Zijn op tijd gestopt en hebben ons een 6-pak stella aangeschaft. Het lokale beir is toch niet zo lekker, en Stella vindt je hier overal, ook in Cafees; geen bollekes evenwel, dat zullen we hen nog eens aan het verstand moeten brengen.
Dave en Cindy, wanneer horen we eens wat van jullie? Hoe gaat het met de bomma?
De Bay of Islands hebben we nu achter ons gelaten. De weg van de oostkust naar de westkust voert door echt pionierland, dat merk je zo aan de stijl van de huizen. Hier hebben zich na de overeenkomst met ede Maori's de eerste inwijkelingen gevestigd. ook opvallend veel engelse en schotse namen. In de dorpen zie je slechts twee soorten sportaccommodatie: een rugbyveld en een bowling green; oer-engelser kan niet.
Het volgende stukje prachtige natuur is de Haitiki lagune aan de westkust. Aan de ene kant groene heuvels en aan de andere kant enorme zanddduinen, en daartussen dus de emeralden lagune. Mooi hoor.
Ten zuiden van de lagune liggen de kauri wouden. Kauris zijn enorme bomen; het oudts exemplaar is 2000 jaar oud, heeft een stam van 50 m hoog en 13 meter omtrek. Kolossaal dus. Deze bomen zijn nu beschermd, want de meest exemplaren werden door de houtindustrie al een stuk korter gemaakt.
Onderweg zien we opvallend veel dode beesten, een soort groet konijnen. Bij navraag blijken het possums te zijn (zoek maar op in google); die diertjes worden hier als een pest beschouwd. Ingevoerd uit Australie, vreten ze hele bomen kaal, en richten veel schade aan onder de vogels, vooral dan de kiwi's. Ze worden dan ook met plezier platgereden.
Onder Auckland hebben ze ook nog de Waitomo grotten bezocht. In de buurt daar liggen een paar honderd grotten, de ene al wat groter dan de andere. Een soort grot van Han, maar dan wat specialer. Ze zit namelijk vol met glimwormen. En dat is wel een heel apart spectakel. Met duizenden hangen die bij mekaar tegen de plafonds van de grot. Via hun mond spinnenze draadjes; die hangen als een soort gordijn van het plafond. Met hun staart geven ze licht; dat trekt andere insecten aan; die denken dat het licht buitenlicht is, en vliegen tot hun stomme verbazing in de netten, om vervolgens te worden opgepeuzeld. Leuke beesten, die glimwormen.
Zondagavond hebben we dan Annemiek en Janbert gezien in Taupo. We hadden met hen daar afgesproken. Niet echt tot onze verbazing zaten ze op een terrasje met een glas wijn. We hebben natuurlijk heel wat gekeuveld.
De twee dagen dat we met hen hebben doorgebracht hebben we ook heel wat leuke dingen gedaan.
Op dag 1: een bezoekje aan de Huka waterval. Die is niet zo heel hoog, maar wel heel spectaculair; er vloeit zo maar eventjes 400.000 liter per seconde door de kloof, en dat veroorzaakt dus nog al wat lawaai. De Aratiatia waterval is eigenlijk te gek om woorden. Op de Waitomo rivier werden 8 dammen aangelegd, die de waterval dus eigenlijk droogleggen. Maar om de toeristen te plezieren worden 4 keer per dag de sluizen opengezet, en vult het hele zooitje zich weer op. Een half uur later loopt alles dus weer leeg en zie je alleen nog rotsen. Maar als ze vol zijn is het wel heel spectaculair.
Dit gebied is ook heel vulcanisch. Overal dus geizers, warmwaterbronnen en slijkpotten.
Gisteren hebben we praktisch de hele dag op het water doorgebracht. In de ochtend zijn we gaan jetboten. Zo'n boot is uitgerust met 2 jetmotoren van 300pk elk, en raast dus met 60km/uur langs alles heen; en tussendoor worden voor de fun cirkeltjes van 360 graden gemaakt. Pure sensatie dus, goed vasthouden is de boodschap; niet voor noiks heeft iedereen een reddingsvest aan. Fun! Na de middag zijn we gaan vissen op het meer. Forel mag hier niet worden verkocht; alleen zelf gevangen exemplaren mag je opeten. Met een charter zijn we dus de hele namiddag het meer op geweest; heerlijk rustig. Je mag alleen de forellen van meer dan 45cm lengte houden, de rest moet er terug in. We hebben zo'n stuk of 10 exemplaren gevangen, maar hebben er slechts 4 gehouden. 2 ervan hebben we s'avonds in een restaurant laten klaarmaken, en 2 worden er gerookt om mee te nemen voor onderweg.
We hebben de afgeleden 3 dagen dan ook samen aardig wat afgesmuld en gedronken, want vis zonder wijn gaat natuurlijk niet, en eten zonder wijn gaat al helemaal niet.
We hebben het dus aardig naar onze zin, en trekken dus nu naar Wellington, en vandaar naar het zuideiland. Tot de volgende
We zitten nu in Paitia aan de Bay of Islands. Mooie plek, maar zeer toeristisch. Het kleine stadje ondergaat door het toerisme een hele metamorfose; hele risten motels en appartementen; gelukkig worden die klein gehouden. Geen spaanse teostanden dus.
Vanmorgen de Watingi Treaty Grounds bezocht. Dat is de plek waar in 1840 de overeenkomst met de Maori's werd getekend. Er is bijvoorbeeld ook een War Canoe te zien; een gevaarte van 35m dat uit 3 kauri bomen werd gemaakt, waarin plaats is voor 80 roeiers en nog 55 man. Een echt kunstwerk.
Na de middag zijn we een boottocht in de baai gaan maken. De baai is bezaait met tientallen kleine en grote eilanden, velen in privaat en rijke handen. De tocht was zeer de moeite waard.
Gaan nu nog een stukje barbecuen en dat zit deze dag er op.
Ik heb geprobeerd om foto's toe te voegen, maar de blog laat maar max 200k toe, en mijn foto's hebben meer geheugen dan dat. Zal er dus wat moeten op vinden>
