Een man speelt gitaar. Hij oefent en oefent, totdat het instrument naar behoren wordt beheerst en een leuk repertoire is opgebouwd. Dan gaat hij op zoek naar geestverwanten, want een groep muzikanten verhoogt zijn mogelijkheden. Samen bouwen ze aan het repertoire dat bij de instrumenten past en, zie daar, ze gaan optreden. Eerst in een rokerige kroeg, op een verhoging van dertig centimeter, maar langzaamaan toch onder betere omstandigheden. Er worden nieuwe muziekinstrumenten gekocht, er wordt een vijfde muzikant aangetrokken, het repertoire wordt verder uitgebreid, ze halen het nieuws in de plaatselijke krant en verdomd, de hele zaal zit vol op zaterdagavond.
Een vrouw wordt lid van de plaatselijke toneelvereniging. Haar man, haar familie, haar buurvrouw roepen het al jaren: “Jij, met jouw talent, zou je moeten aansluiten bij de toneelgroep.” Na een tijdje vindt ze genoeg zelfvertrouwen om die stap te wagen en doet ze auditie. De regisseur luistert en knikt. Hij vraagt haar het nog eens te doen, maar dan anders. Weer knikt hij, mmm, ze heeft wel talent, maar ze moet nog veel leren. De vrouw wil dat wel, ze voelt de kritiek als een uitdaging. Ze bezoekt elke week trouw de repetities en werkt ook thuis aan het stuk dat nu op de rol staat. Ze krijgt er lol in en gaat met sprongen vooruit. Nu pas ziet ze dat talent niet genoeg is. Dat ze, door met anderen te werken, veel heeft geleerd.
Een goed schilderij komt tot stand door oefening. De beginnende schilder zal met vallen en opstaan uiteindelijk tevreden zijn met zijn eerste schilderij. Hij kijkt er nog eens naar, maar dan verschijnen de eerste barsten in zijn zelfvertrouwen. Het moet anders, beter de volgende keer, denkt hij. Er komt een tweede schilderij, met als resultaat: beter dan alle vorige werken. Toch is hij niet tevreden. Hij besluit om via internet een groep geestverwanten op te zoeken. Er moet een input van buitenaf komen, er valt nog veel te leren. Hoe meng ik mijn kleuren, wanneer gebruik ik welke kwast, wat is de functie van een palletmes, wat snij ik, hoe repareer ik. Het zoveelste doek komt uiteindelijk van zijn schildersezel. De schilder kijkt en is redelijk tevreden. Hij heeft iets geleerd over opstelling, over decor, over perspectief en over atmosferische vervaging. Hij kan ermee voor de dag komen.
Een groep schrijvers komt enthousiast bijeen om gezamenlijk een website in de lucht te brengen. Ze geven zich op, schrijven een stukje over zichzelf en leveren één stukje, twee stukjes, drie stukjes in. De teller wordt opgezocht om het resultaat te meten. Niets. Stilte is het enige meetbare medium. ‘Goh, we trekken geen bezoekers, hoe kan dat nou?’, lees ik in een ingekomen stukje. ‘Nou, als het zo gaat, dan houd ik het wel voor gezien’, zegt een ander.
Schrijven schijnt een van God gegeven gave te zijn. Het zit in je. Toch? Je bent er al, je had al lezers bij je geboorte. Waarom jezelf nog verder verbeteren?

© Paul Waterman 2010-12-08