Cédric (inmiddels alweer 10 jaar) heeft het soms een beetje moeilijk. Het is voor hem zo anders in Frankrijk, dan in Nederland en daar kan hij af en toe last van hebben. Hij is van de zomer twee weken op vakantie geweest in Nederland. Dat was één groot feest. Daarna heeft hij het toch wel even moeilijk gehad. Hij miste Nederland. Het is heel moeilijk te omschrijven wat het verschil is. Het is vooral op school anders. Er wordt meer gestraft dan gemotiveerd, alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat de jongere onderwijzeressen wel al meer proberen te motiveren. Maar ja nu is dit jaar toevallig de directrice zijn juf. Ze zit al ruim 30 jaar in het vak en is er één van de oude stempel. Er is ook een behoorlijke competitie. Hoe dat precies komt weet ik niet, dus als iemand het mij kan verklaren dan hou ik me aanbevolen. Onderling zijn ze ook best hard. Ze kunnen elkaar flink dwars zitten. Toen Cédric in het eerste jaar in Frankrijk, halverwege het jaar een groep hoger werd geplaatst, is hij een week lang door een aantal jongens uit de groep gepest en door één zelfs tot het einde van het schooljaar. In Nederland is meer aandacht voor samen werken en samen leven, dat is hier veel minder. Cédric speelt dan ook nog steeds het liefst met z’n Nederlandse vriendjes. Het is algemeen bekend dat het competitiever is in Frankrijk dan in Nederland, maar ik kijk er toch met verbazing naar. Ook op de voetbal is dat te merken. De trainer is behoorlijk fanatiek en één op de 20 keer geeft hij eens een compliment. Ach Cédric die overleeft het wel. Hij is assertief genoeg, kan voor zichzelf opkomen en wij houden de vinger aan de pols. Hij heeft zo zijn eigen oplossingen. Op het moment speelt hij op school meer met de meisjes. Zonder overigens dat hij daarvoor gepest wordt door de jongens. Dat kan dan weer wel. Toen ze laatste een klassenvertegenwoordiger moesten kiezen, werd hij gekozen. “Mam”, zei hij,”dat komt omdat ik ook met de meisjes speel, die hebben namelijk allemaal op mij gestemd”.

27-10-2007 om 12:47 geschreven door Sabine

Het Franse kaasplateau is vaak een moment van verwarring tijdens het diner. Onze gasten krijgen een typisch Frans diner voorgeschoteld en daar hoort vanzelfsprekend het kaasplateau bij. Het is vaak onduidelijk wat nu de etiquette is van zo’n kaasplateau tijdens het diner. In Nederland kennen we natuurlijk onze borrel met stokbrood en Franse kaasjes, waarbij iedereen in willekeurige volgorde meerdere malen een stukje kaas met brood of toast neemt. Maar dat vinden de Fransen heel vreemd. Wij leggen dan ook vaak aan tafel uit wat de etiquette is. Om u nu tijdens een eventueel bezoek aan Frankrijk te behoeden voor een ongemakkelijk gevoel, of erger, een moeilijk kijkende Fransman die u ziet ploeteren met het kaasplateau, volgen hier de regels van kaas eten tijdens een diner in Frankrijk. Het kaasplateau wordt geserveerd na het hoofdgerecht en voor het nagerecht. Op een kaasplateau liggen meerdere soorten kaas. Het kaasplateau gaat de tafel rond en als het uw beurt is, kunt u een keuze maken uit de kazen met behulp van het mesje dat op het kaasplateau ligt. Meest gangbaar is om een paar kazen (en dus niet alle!) te kiezen en daar dan een stukje (geen grote hompen!) van af te snijden. Over hompen gesproken, men snijdt een kaas vanuit het midden, dus bij een ronde kaas snij je puntjes, net als bij een taart. Indien het een vierkant stuk kaas is, dan zorg je ervoor dat de korstjes nooit (!) over blijven en snij je dus altijd een stukje korst mee. Dit is uit beleefdheid voor de andere gasten. Zo blijft het kaasplateau er presentabel uitzien. Vergelijk dat maar eens met uw kaasplateau na een feestje in Nederland! De kaas eet je trouwens met een klein stukje stokbrood, je maakt geen boterhammen. Indien u een kaas erg lekker vindt of graag nog een stukje kaas wilt, dan kunt u dat gerust op een vriendelijke manier aangeven en dan komt het kaasplateau weer uw kant op. Voor Fransen is de kaas een tussengerecht, een extraatje voor de smaakpapillen, vandaar dat ze ook kleine stukjes nemen. Aan u om hun voorbeeld te volgen. 

28-09-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

Op een mooie zomeravond werden we zomaar getrakteerd op een idyllisch Frans tafereeltje. We zaten met gasten aan het aperitief op onze al zo sfeervolle binnenplaats en verwachtten nog een Frans echtpaar, dat ons even tevoren had gebeld met de mededeling dat ze ietwat vertraagd waren. Ineens hoorde we het ronkende geluid van een auto en daar kwamen ze aangetuft in mijn droomauto. Een prachtige roomwitte uitvoering met open dak. Brommend kwamen ze tot stilstand voor het hek van de binnenplaats. Geheel in stijl droeg mijnheer een mooi klassiek wit overhemd en een strooien hoed en mevrouw was gekleed in een prachtige elegante jurk met bolero. Wat een klasse! Een tafel vol Nederlandse en Belgische gasten werd helemaal enthousiast bij het aanzien van zo’n ‘geit’, zoals de Belgen zeggen. Het was die avond het onderwerp van gesprek en er zijn vele vragen op het Franse echtpaar afgevuurd. De Fransen noemen de auto liefkozend ‘Dodoche’ of  ook wel ‘deux pattes’ wat tweepoot betekent en staat voor de twee cilinders die de auto heeft. De Dodoche had het gered omhoog over de 1100m hoge berg die hierachter de boerderij ligt, maar naar beneden was mijnheer toch wel bang geweest dat de remmen zouden doorbranden. Vandaar de vertraging die ze hadden opgelopen. Maar alles was goed gegaan en nu stond hij te pronken voor het hek. Bij het parkeren was er een‘cale’ tevoorschijn gekomen, een schuin aflopend blokje wat voor het achterwiel wordt gelegd en zodoende dient als handrem. De ‘cale’ werd er altijd door de fabriek bij geleverd zo vertelde mijnheer. Dat is nog eens service! De auto is in 1990 helaas uit de productie genomen. Oh wat zou ik graag zo’n auto willen hebben. Ik zie me al helemaal toeren in mijn ‘Dodoche’, dakje open, door de Franse velden naar de markt mijn boodschapjes doen. Maar helaas het zit er nog even financieel niet in. De volgende dag, nadat de ‘Dodoche’ weer vertrokken was, las ik in het gastenboek: “…. En de volgende keer neem ik je mee voor een ritje in de Eend.” Yes!!!

25-08-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

Het klinkt natuurlijk allemaal erg romantisch: een chambre d’hôtes beginnen in Frankrijk. En misschien leest u wel een tikje jaloers mijn stukjes. Maar weet u, het is in het seizoen echt keihard werken. Al is het dan in een mooie natuurlijke omgeving met veel zon en een prachtige boerderij, maar toch. Vanaf begin april tot half november zijn we zeven dagen per week in de weer. Altijd is er wel wat te doen. De dag begint met het ontbijt. De gasten mogen zelf bepalen wanneer ze ontbijten, het is tenslotte vakantie. Dus kan het zijn dat de laatsten rond 11.00 uur pas weg zijn. In de tussentijd hangen we de was op, maken de keuken schoon en verzorgen de dieren. Daarna maken we de kamers schoon en de eetzaal. 's Middags houden we een uurtje siësta en daarna is het strijken, de was verder doen, de moestuin en tuin onderhouden en het eten voorbereiden voor 's avonds. Tussendoor beantwoorden we de email en doen we de administratie. één keer per week doet Thierry de boodschappen en in het hoogseizoen twee keer per week. Omdat we minimaal een half uur moeten rijden voor een goede supermarkt, is het belangrijk om niks te vergeten. Vanaf 18.00 uur staat Thierry  in de keuken en om 19.30 uur schuiven de gasten aan tafel. Naar gelang het seizoen hebben we tussen de twee en 20 gasten aan tafel. We eten met de gasten mee, dus is het belangrijk dat we goed georganiseerd zijn. Ook de afwas moet gedaan worden. Tegen 23.30 uur sluiten we onze dag af en de volgende dag gaat rond 8.00 uur de wekker weer. Dit is een normale werkdag voor ons en dan dus zeven dagen in de week. Daarnaast is er onze zoon, die naar school gaat en proberen we af en toe een paar uur te nemen om een evenement te bezoeken of tijd voor Cédric te nemen. Dit betekent echter meestal dat we die tijd achteraf in moeten halen, het strijkgoed blijft tenslotte gewoon liggen nietwaar. Maar het is waar we voor hebben gekozen en we doen het met plezier. Maar ik vraag me wel af….. bent u nog steeds jaloers op ons?

27-07-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

Oh je wordt gek van die Franse bureaucratie. Ja toch? Op 6 juni kwam ik er achter dat mijn rijbewijs tot 5 juni geldig was. Ik bel met de sous-prefecture hier in Frankrijk. “Mevrouw ik wil graag een nieuw rijbewijs”. “Dat kan, daar heeft u alleen een geldig rijbewijs voor nodig”. “Maar mijn rijbewijs was geldig tot gisteren!”. “Helaas dan kan ik u niet helpen dan moet u in Nederland zijn”.  Ik bel met de RDW en die antwoordt:”Dat kan mevrouw, dan heeft u alleen een geldig rijbewijs nodig”. Ik herhaal: “Mijn rijbewijs was geldig tot gisteren”. “Dan kan ik u niet helpen. Als u in Nederland woont dan kunt u ten alle tijden een verlopen rijbewijs verlengen, maar als u in het buitenland woont dan moet hij geldig zijn om hem te kunnen verlengen”. Ik vraag: “Wat moet ik nu doen?” Mijnheer van de RDW:”Ik kan u alleen een rijbewijs verstrekken als u een geldig rijbewijs heeft”. Ja dat had hij al gezegd. Nu kreeg ik het benauwd, want ik zag me al opnieuw rijexamen moeten afleggen. En probeer het nog een keer:”Wat moet ik nu doen?”. Nu wordt hij boos en herhaalt geïrriteerd:”Mevrouw ik kan u alleen een rijbewijs verstrekken als u een geldig rijbewijs heeft”. Nou die denkt dus echt met mij mee, van hem hoefde ik geen medewerking te verwachten. Nederlandse bureaucratie misschien? Dus belde ik maar weer met de sous-prefecture hier in Frankrijk en vertelde dat ik echt een heel groot probleem had, omdat men mij in Nederland niet zou kunnen helpen. En wat zegt ze: “Als u er voor zorgt dat u vandaag nog langs komt, dan wil ik u voor deze ene keer wel helpen”. Onderweg er naar toe haalde ik me van alles in mijn hoofd, waardoor ik het rijbewijs alsnog niet zou krijgen. Bij de sous-prefecture aangekomen, was er geen wachtrij, ik werd direct geholpen. Alles was in orde en het nieuwe rijbewijs zou ik toegestuurd krijgen. Er waren geen kosten (!) verbonden aan mijn nieuwe rijbewijs en twee dagen later lag het in de bus. Lang leve de Franse bureaucratie!

25-06-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

Het wordt toch weer een man. Ik had het wel leuk gevonden een vrouw. Ze is bovendien ook nog eens ‘op en top’ vrouw; charmant en goed gekleed en dat zou Frankrijk een andere uitstraling hebben gegeven. Nicolas Sarkozy heeft Segolene Royal verslagen en dus krijgt Frankrijk toch weer een mannelijke president. Wederom van rechts, maar wel een stuk jonger, 53 jaar. Alle verkiezingen vinden op een zondag plaats. Eigenlijk een ramp voor het toerisme want bijna iedereen blijft dan thuis. Dus ook bij ons was het rustiger dan normaal. We hebben er van geprofiteerd door deel te nemen aan de gezamenlijke maaltijd in Mornans, die steevast bij elke verkiezing wordt georganiseerd. Iedereen neemt een gerecht mee en zo delen we samen de maaltijd. Erg gezellig, lekker weer en heerlijk in de schaduw onder de platanen op de binnenplaats van de ‘Mairie’. Tussendoor gaan de mensen stemmen. Nederlanders mogen in Frankrijk stemmen bij de gemeentelijke en Europese verkiezingen, maar niet de presidentiele. Dus helaas ik mocht niet stemmen. Voor de presidentiele verkiezingen zijn er twee rondes. In de eerste ronde waren er twaalf kandidaten. Indien een kandidaat 50% van de stemmen haalt wordt hij president. Is dit niet het geval dan gaan de twee met het hoogste percentage door naar de tweede ronde. In de eerste ronde zat Sarkozy met 29% net een paar procent voor Royal en in de tweede ronde won Sarkozy met 53% van de stemmen. Mornans telde dit keer 66 stemgerechtigden. Heel weinig natuurlijk, maar ze komen wel allemaal stemmen. Om 18.00 uur komen geïnteresseerden weer bij elkaar voor de telling van de stemmen onder genot van een Pastis. Alles gaat hier handmatig. Onze zoon Cédric van negen mocht ook mee tellen. Iemand opende de bus en riep de namen af. Cédric, samen met twee andere mannen, zetten streepjes achter de naam die afgeroepen werd. Zowel in de eerste als de tweede ronde kwam Segolene Royal als ruime winnaar uit de bus. Maar het heeft niet mogen baten. De Fransen moeten het weer vijf jaar met een man doen.

27-05-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

Pépé Martin is niet meer. Nooit meer zal de oude man op zijn fiets door het dorp slingeren op weg naar de Boulangerie voor z’n dagelijkse baguette. Nooit meer zijn fiets pal voor de deur parkeren om na z’n bezoek aan madame la Boulangere zijn ‘pain’ onder zijn snelbinders te binden. Onlangs hoorde ik bij de kapper in Bourdeaux dat hij is overleden. Hij is 97 jaar geworden en was een van de vertrouwde gezichten van het dorp. Met z’n altijd blauwe werkbroek en grijze alpinopet zat hij vaak voor zijn huisje naast de plaatselijke autogarage. Als je Bourdeaux binnen reed, kon je hem niet missen, zijn huis ligt aan de hoofdweg en iedereen wist dan ook wie Pépé Martin was. Het was een echte buitenman en toen hij in het ziekenhuis terechtkwam met z’n 97 jaar, moesten ze hem aan zijn bed vastbinden. Niks voor hem.  Hij heeft dan ook niet lang in het ziekenhuis gelegen. Maar Mamie Miraculée (madame Gresse) is er nog. Zij woonde in onze boerderij tot begin 2000. Toen werd ze door de dokter haar huis uitgehaald, omdat ze in die oude koude boerderij teveel gezondheidsklachten kreeg. Iedereen dacht dat ze snel zou overlijden, maar ze is vandaag de dag geweldig in vorm en heeft bij ons in december haar 95^e verjaardag kunnen vieren. In haar oude vertrouwde omgeving vertelt ze ons verhalen over vroeger en hoe het toch mogelijk is dat Monsieur Liotard toch nog aan de vrouw is gekomen. “Maar hij moest haar dan ook wel helemaal in Lyon gaan zoeken!” Vertrouwd ze ons dan toe. Hopelijk mogen we nog lang van haar genieten al die andere markante gezichten in ons dorp. sabine@pauroux.com

20-04-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

We zijn flink aan het klussen in de tweede gîte. Die willen we nu echt af hebben voor de zomer. Niet vanwege reserveringen, zoals je bij de programma’s over het roer om altijd ziet, maar gewoon omdat hij maar eens klaar moet zijn. Er liggen nog zoveel andere klussen te wachten. Tot nu toe loopt de verbouwing van de gîte vrij goed. Dat is op zich best verbazend, want wij zijn helemaal geen klussers. Thierry had nog nooit elektriciteit en water aangelegd of muurtjes gebouwd. Maar daar draait hij nu zijn hand niet meer voor om. En ik vul de voegen in de oude stenen muren (een klusje van 150m2!) en ben aan het stuken geslagen. We hebben ook onze inzinkingen hoor, want als stel samen klussen is toch heel iets anders dan samen wonen! Vlogen we elkaar in het begin bij het maken van een groot houten planken plafond telkens in de haren, we wisten het natuurlijk allebei beter, nu het plafond bijna af is, gaat het al beter. Alles gaat natuurlijk wel langzaam, want elke keer moet we alles zelf uitvinden. Maar het voordeel is ook weer, dat je niet op bedrijfjes zit te wachten, die vervolgens niet of veel later komen. En die zijn er volop! Een jonge Fransman Laurent, wil hier vlak boven een kaasmakerij starten. Van de zomer hebben onze gasten al kennis gemaakt met zijn geiten en ze zelfs gemolken. Deze winter is hij begonnen met de bouw van zijn kaasmakerij met volop ‘het-roer-om-momenten’. Eerst kreeg hij geen vergunning om te bouwen, toen kreeg hij geen lening, vervolgens komen allerlei bedrijven hun afspraken niet na. De vloertegels werden schots en scheef gelegd. (Hygiëne is heel belangrijk in een kaasmakerij) Zei de tegelzetter gewoon: ‘nou dan is er iemand over heen gelopen’ en toen hij dan zelf maar de muurtegels ging doen, moest hij twee keer naar het ziekenhuis worden gebracht omdat er een stukje tegel in z’n oog was gesprongen. Momenteel ligt hij in de clinch met de gemeente omdat er geen septic tank in de grond mag worden geplaatst op het terrein. Maar het is een doorzetter en ik garandeer u komende zomer organiseren we leuke rondleidingen bij hem, met zelf geiten melken en een heerlijke proeverij van kaas en lekker knapperig stokbrood met een wijntje erbij!

20-03-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

20-02-2007 om 00:00 geschreven door Sabine

We zijn net terug uit Nederland en ik zit achter mijn laptop in het zonnetje deze column te schrijven. vijftien dagen van veel bezoekjes en heel veel lekkers (boterkoek, oude kaas, appeltaart, drop…). Het is alle dagen grijs en regenachtig geweest. Gelukkig hadden we het te druk om het vervelend te vinden, maar opvallend was het wel. Hier schijnt het twee weken stralend weer te zijn geweest en net als in Nederland is het zacht weer. Gisteren kwamen we op La Ferme aan met zon en vijftien graden. We konden nog net een kopje thee drinken in het zonnetje voordat de zon om 16.00 uur achter de berg verdween. Het was leuk om weer in Nederland te zijn. We hebben oud en nieuw in Velsen-Zuid gevierd met door mams gebakken oliebollen en appelflappen en aardig wat vuurwerk. Dank jullie wel mensen uit Velsen-Zuid (bij de brandweerkazerne), vooral namens onze zoon Cédric. In Frankrijk kennen ze geen oliebollen en vuurwerk. Hier vier je oud en nieuw met een groep mensen thuis of buitenshuis, met natuurlijk een uitgebreide maaltijd en om 24.00 uur champagne. En ze hebben confetti, feesttoetertjes, hoedjes en serpentines om het nieuwe jaar mee in te luiden. Gelukkig nieuwjaar wensen doen ze de hele maand januari en het is heel gewoon dat iemand je een nieuwjaarskaart stuurt eind januari. Ze kijken dan ook vaak raar op als ze van ons al voor de kerst een kerstkaart ontvangen inclusief de beste wensen voor het nieuwe jaar.  Bij thuiskomst lag er een uitnodiging in de bus van de gemeente Mornans om een ‘Galette de Roi’ te komen eten.  Dat is een traditie die ontstaan is met Drie Koningen waarbij iedereen een stukje krijgt van de ‘Galette’, een koek van bladerdeeg en frangipane (een soort van amandelspijs). In één van de stukjes zit een klein beeldje verstopt de “fève”(betekent: boon, die werd er vroeger altijd in gestopt). Wie het beeldje vindt is de ‘Roi’, koning en krijgt de kroon op. Het is op deze manier heel leuk thuiskomen. We kunnen nu in een keer alle dorpsgenoten gelukkig nieuwjaar wensen en de kerstman schijnt ook nog bij een dorpsgenoot cadeautjes te hebben achtergelaten voor de negen kinderen die in Mornans wonen. Ach ja, eigen haard blijft goud waard. sabine@pauroux.com

24-01-2007 om 11:38 geschreven door Sabine

Dit jaar heb ik meegeholpen met de kerstbomenverkoop op de markt in Bourdeaux. Elk jaar levert een boer gratis kerstbomen aan de school en die worden dan verkocht door vrijwilligers. De boer kapt de bomen uit eigen bos. Verser kan dus niet. Erg handig want je hebt dan geen uitvallende naalden. Het nadeel is wel dat je allerlei vormen en maten tegenkomt. Maar de dorpsbewoners hebben dat best over voor de school en een boom met een platte kant is erg handig tegen de muur. Het was heerlijk weer en we stonden lekker in het zonnetje. Kopje koffie erbij; wij kwamen de ochtend wel door. We verkochten goed. Ook aan de directeur van het bejaardentehuis, de bakker, de garagehouder en de apotheker. Bij ons kwam niemand weg zonder een boom. En zeg nou zelf voor zes, acht of tien euro hoef je het toch niet te laten. Tegen twaalven kwam het oude rode Renaultje 4 aantuffen van de familie Riaille. Pa van in de 80, met alpinopet, achter het stuur. Ma, zelfde leeftijd, achterin en hun zwakzinnige zoon (van 50) naast pa voorin. Ze reden de kerstbomen bijna omver, hetgeen ons deed twijfelen over het feit of ze langs wilden rijden en de kerstbomen over het hoofd zagen of dat ze een kerstboom wilden kopen. Door de ruit heen zagen we dat Pa met zoon in een heftige discussie was. Even later stapt de zoon, een doodgoeie vent, gedecideerd uit. Ik loop op hem af en hij zegt: “Ik wil een kerstboom kopen, want het is voor de school, maar Pa zegt dat we er wel één van op ons eigen terrein kunnen kappen. Nou ik koop er toch één!”. Ik zeg dat ik dat erg tof vind en we zoeken samen een kleine mooie boom uit. Hij betaalt en ik loop mee naar de auto. Met een grote glimlach zet ik de kerstboom naast Ma en bedank ik ook zijn ouders voor het geweldige idee om de school te steunen. Ma moppert nog wel een beetje na, maar kijkt me toch ook een beetje gevleid aan en glimlacht uiteindelijk zelfs naar me. Gezamenlijk, hopelijk tevreden, tuffen ze weer naar huis. Joyeux Noël!

24-12-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

Het jachtseizoen is in volle gang. Dat betekent dat we met rode kleding of petjes moeten gaan wandelen, want je kan zomaar aangezien worden voor een ree of een everzwijn. Dat overkwam twee weken geleden een mevrouw die paddestoelen aan het zoeken was. Je hoort op zich snel genoeg waar de jagers zich bevinden door het blaffen van de honden. Als we op de binnenplaats staan, horen we altijd precies waar de jagers van Mornans aan het jagen zijn. Onze buurman monsieur Poulet is de ‘president’ van de jachtvereniging. Omdat al het gebied privé bezit is, lopen ze regelmatig door andermans bossen en over andermans velden. Het is mij al overkomen dat er een jager schoot terwijl ik de was stond op de hangen. Het leek wel of ik het doelwit was, zo hard en dichtbij. Om de overlast weer goed te maken, organiseren de jagers elk jaar rond 20 augustus een uitgebreide zondagse lunch voor de dorpsbewoners met aansluitend een jeu de boules toernooi met heuse bekers voor de winnaars. Als ik aan jagen denk dan zie ik een jager urenlang door het bos struinen op zoek naar wild. Maar hier doen ze ‘battues’. Dat betekent dat ze posten hebben. Ze staan of zitten urenlang op dezelfde (strategische) plek te wachten tot het wild langs komt. Zo steken de reeën hier achter de boerderij regelmatig het veld over, dus is daar een uitkijkpost. Komt er wild langs, dan worden de collega’s via portofoons ingelicht en komen ze naar die plek om het betreffende dier in te sluiten. Jagers mogen niet zomaar jagen. Er zijn afspraken over op welke dagen en op welke dieren ze mogen jagen. Ook zijn er afspraken over aantallen. Half augustus had men in Bourdeaux een administratieve jacht uitgeschreven. De overlast van de everzwijnen was voor de boeren groot, ze woelen de grond helemaal om en dan gaat de oogst verloren. Daarom werd er een verordening afgegeven om buiten het jachtseizoen éénmalig te jagen. Er zijn die dag negen everzwijnen geschoten. Onze vriend Didier had er maar liefst zes geschoten. We kregen ook een groot stuk. Dat heeft Thierry heerlijk klaargemaakt en we hebben er uiteindelijk met zestien personen van kunnen eten. Dat is nog eens iets anders dan kipfilet uit de supermarkt. sabine@pauroux.com

02-12-2006 om 09:36 geschreven door Sabine

‘Een Franse vriend vroeg me mee om champignons te gaan zoeken. Drie uur lang hebben we gezocht om slechts een handjevol te vinden. Mijn Franse vriend was verrukt: Die gaan we vanavond heerlijk klaarmaken met een omelet. Hij maakte ze met enthousiasme klaar en zat heerlijk te smullen, een feest vond hij het. Ik keek het verbaasd aan. OK het smaakte, maar om nu te zeggen dat het zo geweldig was. We hebben er wel drie uur voor moeten zoeken en uit de supermarkt smaken ze net zo goed’. Dit aldus een Nederlandse gast die onlangs bij ons was. Hoe duidelijk komt hier het cultuurverschil naar voren tussen Nederlanders en Fransen. Voor Fransen is het de gewoonste zaak om in september en oktober op zoek te gaan naar champignons en je koopt ze misschien op de markt, maar zeker niet in de supermarkt. Op de gekste plekken langs het bos zie je auto’s geparkeerd staan en is het ineens voor mannen geoorloofd om met rieten mandjes rond te lopen. De dagelijkse gesprekjes gaan er over. Je vraagt naar elkaars ‘vangst’ of het wel of niet een goed seizoen is en je houdt angstvallig je beste vindplek geheim. Het heeft wel wat vind ik. Wij leren nu veel over paddestoelen. En ik geef eerlijk toe dat ik daar in Nederland geen interesse voor had. Ik ben een echte ‘stadse’. Maar hier is alles anders. Nu we op het platteland wonen leren we meer over het ‘echte’ leven, zoals ik altijd zeg. Dus zoeken wij ook naar paddestoelen (is in Nederland trouwens verboden) en leren welke het lekkerst zijn en ook vooral welke je niet moet eten. Laatst hadden we ‘girolles’ gevonden. We hebben vriend Laurent uitgenodigd ze te komen eten, met een omelet natuurlijk. Eigenlijk een beetje laf, want we dachten als hij het durft, dan zullen ze wel goed zijn. Maar toch, in een dorpje even verderop wonen Engelsen, gespecialiseerd in de ecologie (de relatie tussen een organisme en zijn omgeving). Vorig jaar was er grote hilariteit omdat de hele Engelse familie was opgenomen in het ziekenhuis na het eten van giftige paddestoelen. Het zal je maar gebeuren.

24-10-2006 om 14:06 geschreven door Sabine

Het is een doordeweekse woensdag. Monsieur Leotard van 73, lange baard en overall, komt ons een door hem zelfgebakken brood brengen. Een echte ronde pain de campagne van veel graansoorten  en gebakken in een echte stenen broodoven naast zijn boerderij. Het meel heeft hij weer gehaald bij mijn andere buurman, Monsieur Hortail die molenaar is. Geweldig zo’n onverwacht bezoek! Hij is niet de enige. De burgemeester van dit wel 60 inwoners tellende dorp, komt regelmatig vragen hoe het gaat. Mijn buurvrouw van de overkant komt vaak met een plant of bloem uit de natuur met de uitleg erbij hoe we die kunnen gebruiken als kruiden of voor een thee. Weer een ander komt fruit brengen waarvan hij weet dat wij het niet hebben in de tuin. En dan moet je weten dat de dichtstbijzijnde buur op 1,5 km woont. Bijna alle huizen en boerderijen in Mornans liggen erg verspreid, maar je bent daardoor nog zeker niet eenzaam en alleen. De mensen hier bewonderen ons omdat we zo ontzettend snel geïntegreerd zijn, maar dat komt niet op de laatste plaats door deze mensen zelf. De historie van deze omgeving gaat ver terug en laat zien dat hier veel oorlogen woedden zoals de godsdienstoorlog en de eerste wereldoorlog. Die hebben hier beiden erg veel leed veroorzaakt. Het heeft de mensen sociaal gemaakt in de zin van: ‘dat willen we nooit meer’. Vroeger zijn in deze omgeving veel mensen en ook kinderen opgevangen. Ze kwamen naar het platteland om onder te duiken of  aan te sterken. Vandaag de dag is die sociale inslag dus nog steeds goed te merken. Er is hier een kindertehuis in Bourdeaux (een dorpje van 500 inwoners) en een opvanghuis waar gescheiden ouders uit de hele Rhone-Alpes hun kinderen kunnen ontmoeten. Verder zijn er veel pleeggezinnen en ook lopen er aardig wat geadopteerde kinderen rond. Wie had dat gedacht op dit rustige stukje platteland. Je begrijpt dat het er op een school met 110 kinderen dan toch net even anders aan toe gaat dan elders. En Cedric, die is zich er heel goed van bewust, hoe gelukkig hij is dat hij een vader èn een moeder heeft.

24-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

Hoe idyllisch is het landschap maar wat verraderlijk zijn die bochten. Ik kreeg vanochtend het bericht dat mijn buurvrouw van 67 jaar met haar auto in een weiland is beland en nu met een gebroken schouder, bekken en enkel in het ziekenhuis ligt. Ze had nog geluk, want ze is op 10cm na rakelings langs een betonnen paal geschoten. Het is een Française die hier is geboren en getogen, dus dan verwacht je niet dat ze zich zo laat verrassen door de bochten. Dat het mij overkomt, zo’n Nederlandse die alleen maar rechte wegen gewend is. Het gebeurde toen ik met Cédric uit Montelimar kwam. Het was invallende nacht. De weg van Dieulefit naar Bourdeaux zit vol met bochten. Op een bepaald moment zag ik een lichtje branden op het dashboard. Ik zat in een bocht dus kon niet kijken. Toen ik uit die bocht was, dacht ik; zo nu kan ik kijken. Ik kijk op het dashboard en toen ik weer terugkeek, zat ik plotseling in een bocht. Ik had direct door dat het mis was. Ik haalde de bocht niet en kwam parallel aan de weg in de greppel terecht. Cedric natuurlijk erg geschrokken Gelukkig reden we de berg op, want ik moet er niet aan denken, wat er gebeurt zou zijn bergafwaarts. Afijn we hadden niks, alleen de auto zat rechtsvoor in elkaar. Kosten 1000 Euro! Dat hakt er in. Zeker als je bedenkt dat ik 22 jaar all-risk verzekerd was en nooit een aanrijding heb gehad. Nu ben ik sinds 6 maanden WA verzekerd. Tjakka!

Andere Nederlanders die hier net een camping begonnen zijn, overkwam hetzelfde. Ze hadden voor het eerst van hun leven een nieuwe auto, zo’n stoere terreinwagen. Op een keer namen ze een bocht op een landweggetje te snel, probeerden te corrigeren en gleden daardoor nog meer weg en gingen drie keer over de kop de berg af.. Mooie nieuwe auto total-loss. Gelukkig hadden ze zelf slechts een beetje spierpijn. Dat is dan weer het voordeel van een terreinwagen. Moraal van dit verhaal: geniet van het mooie Frankrijk, maar let extra goed op de bochten!

10-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

Onze zoon van acht heeft de Tour de France gefietst! Althans de inspanning was er gelijk aan. Hij is met school van het noorden van de Drôme naar het zuiden gefietst en heeft in vijf dagen 213 km afgelegd. Heuveltje op en heuveltje af (in Nederland zouden we zeggen berg op en berg af, want de hoogste berg was wel 700 m hoog). Hij heeft een prachtige prachtige en vooral dure Loekifiets met wel drie versnellingen waar zijn vriendjes in Nederland vol bewondering naar keken. Nou volgens Franse begrippen was die prachtige Loekifiets maar niks, want hij moest toch echt 21 versnellingen hebben op zijn fiets. Niet dat die kinderen weten hoe ze er mee om moeten gaan, maar dat is een andere zaak. Nou hij heeft het toch maar mooi gedaan op zijn Loekifiets. Tussen maart en juni hebben ze getraind. Een aantal kinderen had eerst helemaal geen fiets en sommigen konden zelfs niet eens fietsen! Dat is een geweldig verschil met Nederland. Thierry en ik hebben de trainingen begeleid. Ik weet niet of jullie wel eens geprobeerd hebben een kind een weg omhoog te laten fietsen van enkele kilometers, maar ik kan je verzekeren dat het een enorme creativiteit vergt. Toch was het mooi om te zien hoe ze gedurende het voorjaar met sprongen vooruit gingen. Cédric was uiteindelijk zeer gemotiveerd om ‘La Traversée de la Drôme à Velo’ te gaan doen. Er deden 750 kinderen mee en om het verkeer niet te ontregelen had elke klas een eigen route. De klassen werden begeleid door hun leerkrachten en ouders. Thierry heeft één dag meegefietst en vond het een geweldige ervaring. De laatste dag hebben we ze toegejuicht toen ze over de finish kwamen in Buis-les-Baronnies. Onderweg naar de finish kwamen we ze tegen, zwoegend en zwetend bij 28 graden een berg op van 700 m hoog. We zijn toen gestopt om ze aan te moedigen en stonden met tranen in onze ogen, zo geweldig was het om te zien hoe die kleine mensjes hun best deden en vooral niet in de bezemwagen wilden. Die reed namelijk achter elke klas met de bagage en met eten en drinken. Konden de kinderen echt niet meer dan mochten ze in de bezemwagen mee. Maar daar is niet vaak gebruik van gemaakt. Daar waren ze te stoer voor.

10-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine

04-09-2006 om 12:09 geschreven door Sabine

04-09-2006 om 00:00 geschreven door Sabine