|
en hoe... Net één week thuis van het
kortverblijf... krijgt mijn moeder telefoon vanuit het ziekenhuis dat
ze terug moet opgenomen worden. Vanuit de dialyse hebben ze in
het bloed een bacterie ontdekt.
Maandagnamiddag was de opname en natuurlijk was mijn moeder ferm
ongerust. Ook ik was wat ongerust, maar we moesten
een reeks onderzoeken afwachten om te weten om welk soort bacterie het
ging.
Donderdagvoormiddag was ik net op bezoek geweest en de dokter was
langsgeweest en vermoedde dat de bacterie vanuit de wonde op haar voet
kwam. Ik was eigenlijk een stuk gerustgesteld. Er was
namelijk kans dat de ontsteking vanuit de liesstreek kwam en daar zit
een stuk kunststof om een overbrugging te maken. Het stuk weefsel
rond de kunststof was al eens ontstoken en dat was toen gelukkig
opgelost met antibiotica, maar er was geen 100% zekerheid dat die
ontsteking zou wegblijven. Als die terugkomt, staat er een heel
erg zware operatie op het programma en die was niet zo vanzelfsprekend.
Maar toen ik het nieuws kreeg dat de bacterie in de voet zou zitten...
was ik dus gerustgesteld. Een paar uur later werd ik via mijn
broer op de hoogte gebracht dat haar voet + onderbeen dringend
geamputeerd zou worden. Ik reageerde eigenlijk verdoofd...
Ik moest niet huilen om wat er zou moeten gebeuren. Ik had er nog
niet aan gedacht, maar had er wel al van gehoord dat dit in sommige
gevallen nodig is...
Toen ik deze morgen vroeg mijn moeder kon bezoeken (want ik moest
gisterenavond werken en kon dus niet langs gaan...) stond ik al van in
de lift te huilen... Ze heeft al zoveel meegemaakt en nu nog dit
erbovenop... Ze is een heel sterke vrouw... Echt beresterk
!!! Zoveel onderzoeken, operaties en al 8 maand ziekenhuis achter
de rug.
Het ziet er naar uit dat kerst en nieuwjaar ook in het ziekenhuis gevierd zullen worden...
De dokters hebben gisteren al onmiddellijk van een prothese
gesproken. Daar schrok ik dus wel even van, want ik had al een
idee dat mijn moeder altijd in een rolwagentje zou moeten
zitten... Met onmiddellijk de achterliggende gedachte dat ze niet
meer naar huis zal kunnen en dat zal haar heel erg veel pijn
doen.
Deze namiddag gebeurt te operatie. Vanavond mag ik gelukkig nog
langs gaan... ongeacht het uur van de operatie... Het was dus
héél dringend...
Jeetje jeetje jeetje !!! Ik heb echt heel veel verdriet om
haar... Ze maakt zoveel mee en ziet zoveel af
!!! ZUCHT.
En wat als ze niet meer wakker wordt ???
30-11-2007, 12:36 geschreven door peizerke
|
