Ik ben 'peizerke', 37 jaar. Peizerke staat voor 'nadenken'... en dit lijkt mij dé plaats om mijn zieleroerselen kwijt te raken. Hopend op wat reacties... want in het dagelijks leven heeft men nauwelijks nog tijd om te praten !
... Als ik denk aan mijn moeder, speelt zich vaak in mijn hoofd af dat ze 'alleen' is. Inderdaad, ze is al lang alleen... maar eigenlijk zijn er best veel mensen die om haar geven. Zo had ze vroeger weinig contact met haar zus, maar nu die (terwijl mijn moeder in Gent lag te wachten op haar hartoperatie) haar man verloren is, hebben ze meer contact met elkaar. Zo belt haar zus zowel 's ochtends als 's avonds en ze komt ook wekelijks langs. Verder zijn er nog mijn broers, die bellen wel veel en komen soms ook langs. Ze wonen een eind verder en het is niet altijd evident om te komen...Ik ben waarschijnlijk meer alleen dan haar...Maar dat is het probleem niet. Vanavond ging ik langs en een vriend van haar was er. Hij wou weggaan omdat ik er was, maar hij mocht niet van mijn moeder. Ze is niet graag alleen... (kan ik héél goed geloven als je zolang in het ziekenhuis ligt...). Ze wil niets van Kerstsfeer rond zich en wil niks vieren. Vandaag dacht ze aan de jonge kinderen die dikwijls een been verliezen door landmijnen. Ze vond het verschrikkelijk voor hen. Ik dacht dat het voor de kinderen die een prothese kregen nog beter meeviel dan voor de kinderen die nooit geen kans kregen hiertoe. Nu, ik ben blij dat mijn moeder aan hen denkt. Het is zo'n sterke vrouw... hemeltje... Ik wou dat ik vroeger veel meer kon praten met mijn moeder. Ik heb mijn vader al verloren toen ik 8 jaar was, en zie daar heel wat van af. Ik had niet echt een goeie band met mijn moeder, omdat ik een speelvogel was en zij altijd maar moest hameren op het studeren. Ik was in haar ogen nooit goed genoeg... Dat heeft me uitermate veel gekwetst... Zo zelfs dat ik nu last heb van die situatie van vroeger... Nu, ik ben heel blij dat ik zoveel kan doen voor mijn moeder. Woensdag nog heb ik witlof in ham klaargemaakt met een heerlijk licht kaassausje. Ze was er zo blij mee en dan heb ik echt zin om te huilen. Dan denk ik soms : zie je wel dat ik de slechtste niet ben...
De operatie is achter de rug... De eerste dagen waren heel erg pijnlijk voor mijn moeder. Uiteindelijk stemde ze erin toe om morfine toegediend te krijgen. Ze kon zo niet verder. Je zag dat ze echt veel pijn leed en ze was compleet uitgeput. Nu gaat het dus wat beter. Zaterdag was ik op bezoek geweest en ze was net terug uit de dialyse. Ik was er net en mijn moeder moest naar het toilet. Ze wou op de toiletstoel gaan en de verpleegsters vroegen of ik een oogje in het zeil wou houden. Ik was er al niet happig op... je weet maar nooit... en ja, toen mijn moeder even later zei van : er hangt precies wat bloed op mijn knie (van het goeie been...), keek ik naar haar been (ik stond aan de andere kant van het bed) en ik zag een grote plas bloed onder de stoel liggen. Onmiddellijk de verpleegsters geroepen die uiteindelijk de controle hadden over wat moest gedaan worden. Een chirurg uit het operatiekwartier was er snel bij... Er was een ader beginnen bloeden... Ik was helemaal aangedaan en was er echt niet goed van. Mijn moeder heeft het maar half beseft volgens mij... (ze had misschien geen pijn toen ???). Ik heb het ganse weekend niet geslapen en de zondag hoorden we nog van de dokter dat we blij mochten zijn dat ik erbij was, want anders ging mijn moeder uitbloeden.... De verpleegsters vroegen speciaal om te reageren op het ziekenhuis omdat er zo weinig personeel was... Zucht.....
