Het leven telt niet door het aantal keren dat je
adem hebt gehaald, maar door het aantal adembenemende momenten.
Dit last ik op qualitytime
Prachtig gewoon. Ik werd zelfs wat melancholisch bij de muziek die ik er hoorde. Gisteren
is mijn ma dus terug thuisgekomen. Ze was héél erg moe en wou
eigenlijk het liefst slapen en waarschijnlijk alleen zijn. De
komende dagen zal duidelijk worden wat het inhoudt om terug thuis te
zijn... Het zal moeilijk worden, maar hopelijk lukt het... Toen
ze een weekend in intensieve zorgen geweest was en een aantal dagen in
een gewone kamer lag, kreeg ze de melding dat ze terug naar huis
mocht. Er was een trombose in het been geweest en eerst moest het
been ontzwellen... Haar hartritme was een week gevolgd geweest en
er waren geen grote onregelmatigheden aangetroffen. Ik was vooral
al heel erg opgelucht dat het zo snel voorbij leek te zijn. Maar
na 2 dagen, kreeg ik midden in de nacht telefoon van mijn ma, dat ze
zich zo slecht voelde. Ze had gelukkig ook de huisarts
opgebeld. Ik ben snel naar haar toegereden en samen met de
huisarts zijn we naar het ziekenhuis gereden. Opnieuw was de
hartslag boven de 140 in rust. Met de medicatie werd die naar
beneden gehaald. Opnieuw ging ze naar de intensieve zorgen en
deze keer voor een 2-tal weken. 3 keer per dag een half uurtje
bezoek. Het waren angstige dagen, maar de toestand bleef stabiel.
|