 |
|
|
| Van Lier naar Santiago de Compostella |
|
|
| 15-05-2013 |
 Dag 1: 12 maart 2013 van Lier naar Heist-op-de-Berg |
|
Dag 1: 12 maart 2013
van Lier naar Heist-op-de-Berg
Het vertrek begint nogal chaotisch. Ik heb
gisterenavond mijn geloofsbrief en stempelboekje zorgvuldig klaargelegd, maar
kan het nu nergens vinden. Het stempelboekje heb ik nodig om mijn eerste
stempel op te halen in het toeristische informatiebureau in Lier.
Alles uitgeladen en opnieuw ingepakt, maar
nog steeds nergens te vinden. Uiteindelijk besluit ik om zonder te vertrekken.
Het is een witte start! Het heeft tijdens de
voorbije nacht gesneeuwd, en een sneeuwstorm heeft de stuifsneeuw doen
opwaaien. Samen met Mia, die de eerste dag mee stapt, vertrek ik thuis om 8h45.
Aan het bureau van de toeristische
informatie staan Petri, Paul en Dianne ons op te wachten. Bij gebrek aan een
stempelboekje krijg ik een stempel op een kaart van de stad Lier.
De lange tocht kan beginnen. Het is een mooi
begin in de witte sneeuw.
Het was de bedoeling de Nete zoveel mogelijk
te volgen omdat het daar rustig stappen is, maar omwille van de sneeuw, nemen
we de weg die naast de spoorlijn loopt. Dat ziet er beter uit. Althans in het
begin want een halve kilometer verder stopt de weg. Dan moeten we een
wandelpad door het bos volgen, dat helemaal ondergesneeuwd is. Eenmaal erdoor
proberen we opnieuw de spoorlijn te volgen, omdat die een rechte verbinding
vormt met Heist-op-den-Berg, en ik in Houtvenne, een vijftal kilometers voorbij
Heist, een eerste overnachtingsadres heb. Voor Mia komt dat ook goed uit, omdat
ze dan de trein terug naar Lier kan nemen.
We stoppen in Berlaar, dat tussen Lier en
Heist-op-den-Berg ligt. In het oud stationsgebouw drinken we nog een koffie en
als het tijd is voor de trein nemen we afscheid. Terwijl Mia naar huis spoort,
zet ik mijn weg te voet verder richting Heist-op-den-Berg.
Van hieraf probeer ik zoveel mogelijk de
spoorlijn te volgen, maar op een landelijke weg moet ik door een strook waar de
opgewaaide sneeuw dertig centimeter dik ligt.
Rond 4 uur kom ik aan in Heist-op-den-Berg,
maar wel aan de verkeerde kant van de spoorweg. Met mijn kar moet ik eerst een
trap op en dan een trap af, om aan de juiste kant van het spoor te geraken.
Het is nog te ver naar Houtvenne de sneeuw
heeft voor heel wat vertraging gezorgd en zoals afgesproken bel ik Mia, die
mij dan zal komen oppikken en naar Houtvenne brengen.
Ik wacht in café Het Hoekske, waar ik in
het boekje Via Monastica mijn geloofsbrief en stempelboekje vind: ik
had ze daarin gestoken om ze zeker niet te vergeten!
Een half uurtje later komen Mia en Jonas
aan. Zij brengen mij met de auto naar Houtvenne bij Ria. Ria is thuis met de
kinderen, Olivia en Luka.
Als Stijn, haar echtgenoot, s avonds thuis
komt, eten we. Het is heel gezellig en we worden niet afgeleid door een teevee,
want die is er niet.
Stijn speelt gitaar en heeft die avond
repetitie met enkele muziekvrienden. Als de kinderen in bed liggen, praat ik
nog wat met Ria, terwijl Stijn muziek maakt.
Rond 11 uur ga ik slapen op een matras in
het bureau.
  
15-05-2013, 21:55 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 2: 13 maart 2013 van Heist-op-den-Berg naar Nieuwrode |
|
Dag 2: 13 maart 2013
van Heist-op-den-Berg naar Nieuwrode
s Morgens, na het ontbijt, herschik ik mijn
spullen. Ik wil nu al een deel terug meegeven met Jonas, die me straks terug
naar het station zal brengen.
In de apotheek aan het station koop ik
complete pleisters tegen de blaren. Omdat ik geen goede kaart heb, probeer ik
zoveel mogelijk de spoorlijn te volgen, die tot in Aarschot loopt. Daar
voorbij, in Nieuwrode, heb ik mijn tweede overnachtingsplaats.
Onderweg ben ik mijn Tilley-hoed kwijt
geraakt: die moet van mijn hoofd zijn gewaaid, en doordat ik daaronder nog een
muts droeg tegen de kou, heb ik niets gevoeld. Jammer.
Op de grote markt drink ik nog een koffie op
een terras, waar ik aangesproken word door een man en een vrouw: de man is een
enthousiaste wandelaar. Ze wijzen me de weg naar Nieuwrode.
In Aarschot bel ik het gastgezin op, waar ik
zal overnachten. Ze wonen afgelegen en zullen mij komen ophalen aan het kruispunt van
Nieuwrode; ik hoef enkel op te bellen als ik daar ben.
Enkele minuten later komt een vrouw aan met
de wagen, en vraagt mij heel vriendelijk om mijn kar in haar auto te laden. Ze
was toevallig in het dorp!
Onmiddellijk krijg ik iets te drinken
aangeboden en hun zoon Bert, die aan het koken is, wijst mij de badkamer, waar
ik een douche kan nemen. Als ik terug beneden kom, is de gastheer thuis.
Na het avondeten zoekt Herman, de gastheer,
op het internet adressen van overnachtingsplaatsen in Wallonië bij het Waalse
Santiagogenootschap.
Rond 10 uur ga ik slapen in een heel zacht
bed
 
15-05-2013, 22:00 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 3, 4, 5 en 6: 14, 15, 16 en 17 maart 2013 van Nieuwrode naar Kumtich |
Dag 3, 4, 5 en 6: 14, 15, 16 en 17 maart 2013
van Nieuwrode naar Kumtich
s Morgens ontbijt. Ik krijg ook nog een
lunchpakket, water en koffie in mijn thermoskan mee. Herman brengt mij tot aan
het kruispunt.
Bij gebrek aan een goede kaart kies ik voor
de kortste weg: gewoon langs de hoofdweg tot Binkom, vandaar naar Kerkom en dan
naar Kumtich. Ik ben heel blij als ik er ben. Een dagje rust zal me goed doen.
Alexander is een beetje ziekjes, en oma
Griet is er om voor hem te zorgen. Na haar werk komt Barbara thuis.
Het was de bedoeling om één dag te blijven
om wat uit te rusten, maar omdat ik de eerste dag op de kinderen heb gepast en
nog eerst eens naar SA Adventure wil gaan zijn het er twee geworden, en
tenslotte drie omdat ze de derde dag nog een kinderoppas nodig hebben
  
15-05-2013, 22:00 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 7: 18 maart 2013 van Kumtich naar Huppaye |
|
Dag 7: 18 maart 2013
van Kumtich naar
Huppaye
Vandaag vertrek ik van bij Barbara. Opnieuw
herschik ik al mijn spullen om nog eens zoveel mogelijk achter te laten.
Ik trek langs wandel/fietspaden en weer is het
even ploeteren door de sneeuw tot in Hoegaarden. Daar zie ik twee wegenwerkers:
de ene staat in een put en zegt tegen zijn collega: Die gaat naar Santiago.
Zijn collega kijkt ongelovig. Als ik 65 ben ga ik dat met ex-renners ook
doen, zegt hij.
In Hoegaarden begint de Ravel het is een fietspad, aangelegd op een oude
spoorweglijn.
Aan het begin van de Ravel stop ik even om
iets te eten. De Ravel loopt rechtdoor tot in Namen. In Jogoigne stap ik een
Carrefour binnen. De kassierster vraagt wat mijn plannen zijn en roept meteen
haar collega: Monsieur est
motiver.
Ergens op de Ravel zit een man op een houten
afsluiting. Hij vraagt waar ik naartoe ga. Saint Jacques. Dat zou ik ook
willen doen, het is een droom van mij, zegt hij, maar ik moet voor mijn
moeder zorgen. Dat is al de tweede vandaag die het ook zou willen doen.
Als ik in Huppaye ben, wordt het heel koud. Ik
zie geen mogelijkheid om een overnachtingsplaats te vinden. Net voorbij de
Ravel staat er een huis met een grote beschutte tuin. Ik bel aan en vraag aan
de vrouw die de deur opent of ik mijn tent mag opzetten in de tuin. Geen
probleem, en ze wijst me de weg naar de tuin. Als ik iets nodig heb, moet ik
het maar zeggen.
Ik zet mijn tent op en bel even later nog eens
aan en vraag of ik het toilet mag gebruiken.
Ze wijst me het toilet en vraagt of ik een bad wil nemen. Ze roept haar
14-jarige dochter, die boven zit, en zegt dat ze de badkamer moet vrij maken,
want de monsieur moet zich wassen. Als ik terug beneden kom is alles geregeld
voor de repas. Ze zullen me roepen als haar man thuis is.
Ik ga terug naar mijn tent en kruip in mijn
slaapzak, want het is buiten koud en killig. Gelukkig heb ik een goede
slaapzak, die tot 15°C onder nul nog comfortabel is.
Een half uur later komt haar man, Sebastien,
mij roepen voor avondeten in het Nederlands: hij is geboren en getogen in
Edegem. Ze hebben 4 kinderen: twee zonen
van 12 en 10 en twee dochters van 14 en 5 jaar.
Na het eten praten we nog wat.
De kinderen gaan naar bed en ik krijg een
kus van Constance, de kleinste.
Het regent zowat de hele nacht.
 
15-05-2013, 22:05 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 8 : 19 maart 2013 van Huppaye naar Namen |
|
Dag 8 : 19 maart 2013
van Huppaye naar Namen
Om 7h30 sta ik op en begin ik in te pakken.
Mijn tent is nat en buiten regent het nog een beetje. Ik pak alles in terwijl
ik het buitenzeil laat opstaan. Als laatste pak ik het buitenzeil in en steek
het natte zeil in een aparte zak, die ik boven op mijn kar bind. Net op tijd:
Sebastien komt mij roepen voor het ontbijt.
De kinderen moeten naar school en we nemen
afscheid.
Ik volg weer de Ravel, deze keer tot in Namen.
Het is kil en regenachtig, twee keer vallen er zelfs hagelstenen. Terwijl ik
rust neem aan een bank, komen er plots twee pelgrims aan. Het zijn Paul uit Lille (provincie Antwerpen)
en Tilda uit Peer. We praten even en dan trekken ze verder.
Ondertussen begint het te regenen en trek ik
mijn poncho aan.
In Eghezee stop ik even aan het
stationsgebouw te lunchen, want er is
nergens een café open die zijn blijkbaar alleen open in het toeristisch
seizoen. Het gebouw dateert van toen de Ravel nog een spoorlijn was.
Ik heb nog geen overnachtingsplaats voor
vanavond en bel naar een adres uit het boekje 'Via Monastica'. Geen probleem,
maar niet vóór17 uur. Dat is dan ook weer in orde.
Ik probeer goed door te stappen, want als je
stopt, krijg je het heel snel koud. Het is nog 15 km tot in Namen verder dan
ik gedacht had. En de overnachtingsplaats is dan nog eens 4 km onder Namen. Ik
probeer er niet aan te denken en stap door.
In Namen aangekomen ben ik doodop. Het is koud. Dan volg ik de Maas. Vanaf nu
tjsool ik verder. Het is niet meer plezant: kilometer na kilometer tot ik er
ben.
Aan de deur hangt een briefje: bel kapot, kom
maar binnen. Ik sleur mij kar binnen. Mevrouw komt onmiddellijk: de kar is geen
probleem, maar ze moet een beetje aan de kant staan.
Ik neem het hoogst nodige mee naar boven en
ze wijst me de kamer, de badkamer en het toilet. Het is een oud huis met hoge
kamers.
Ik neem een douche en ga naar beneden. De
tafel is gedekt. Haar man, Jean, is er ook. Even later komen haar zoon en zijn
vrouw er ook bij.
Er is ook soep van de drie laatste preien
uit de tuin. Na het eten gaat de zoon en schoondochter weg. Ik blijf nog even
beneden, maar ben zo moe dat ik heel vroeg naar bed ga.
Het is ongeveer 8 uur.
  
15-05-2013, 22:10 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 9 : 20 maart 2013 van Namen naar Anhée |
Dag 9 : 20 maart 2013
van Namen naar Anhée
Ik heb mijn wekker gezet op 7h. Ontbijt om 8h.
Ik pak alles in en laad mijn kar voordat ik
de eetkamer binnenga. Mevrouw is druk in de weer en meneer Jean zit rustig aan
tafel.
Ik vertrek richting Dinant. Het is koud en
regenachtig. Ik blijf de Maas volgen. Dat is de route die aangeduid is als de
Santiagoroute, met de nodige markeringen.
Ik heb het zwaar na gisteren en moet
regelmatig stoppen, maar het is te koud om langer dan 10 min stil te staan. In
Profondeville is er een taverne open. Binnen drink ik een kop koffie om mij op
te warmen, maar mijn kar moet buiten blijven.
Ik loop verder langs de Maas via Godinne. In
Anhée aangekomen zoek ik een overnachtingsadres. Het dichtstbijzijnde is in
Anhée, ca. 1 km van waar ik mij nu bevind. Ik bel en kan er gelukkig naartoe.
Het is onverwacht, maar meneer is thuis. Een half uur later kom ik aan. Het is
dicht bij de Maas en ik hoef er niet voor om te lopen.
Op tafel staan veel flessen bier: Meneer
Jacques is voorzitter van de plaatselijke wandelclub en zondag houden ze een
tombola. Ze moeten nog alles voorbereiden. Vandaar al die flessen bier op
tafel.
Ze ontvangen veel pelgrims, vorig jaar 70,
en ze houden een fotoboek bij van alle pelgrims die er zijn geweest. Meneer
Jacques toont mij zijn boek en geeft uitleg bij alle specialekes, zoals een
man uit Helsinki die te voet naar Santiago ging en hier halfweg was, twee
ingenieurs met een zelfgemaakte steekkar met alles erop en eraan: keukentje,
tafeltje, stoeltjes en een gps op zonnepanelen
in totaal 90 kg. Vóór ze in Vézelay
waren, hadden ze al de helft teruggestuurd.
Daarna wijst hij mij mijn kamer en de
badkamer. Ik kan gerust eerst douchen en dan naar beneden komen. Ik neem een
douche en tegen dat ik beneden ben is mevrouw thuis. Ze maakt vlug eten klaar:
spek met eieren. Normaal is er vlees, maar omdat ik onverwacht ben gekomen is
er geen vlees. Ondertussen komen er nog een paar vrouwen om de tombola voor te
bereiden: pakjes maken, nummer opplakken, enz.
De telefoon rinkelt en ik hoor Jacques
zeggen: «Non, mais il y a ici
quelquun qui parle néerlandais», en ik krijg de telefoon
toegestoken. Een Nederlander is op zoek naar een overnachtingsplaats. Die heeft
even geluk gehad, anders was hij nu aan het zweten.
Door de drukte van de voorbereidingen voor
de tombola loop ik er wat verloren bij. Ik kan op de laptop mijn e-mails
bekijken via internet, en daarna kijk ik boven op een kamer naast mijn
slaapkamer naar een mini-Tvtje. Ik hou het niet lang vol en kort daarna ga ik
slapen.
Het wordt een nacht om niet te vergeten:
diarree! Ik ben wel 10 keer opgestaan. Het vreselijkste is nog het doorspoelen:
zoveel lawaai! Ik ben bang dat ik het hele huis wakker maak! Gelukkig is het
toilet vlak naast mijn kamer.
  
15-05-2013, 22:14 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 10 : 21 maart 2013 van Anhée naar Dinant en verder naar Tenneville |
Dag 10 : 21 maart 2013
van Anhée naar Dinant
en verder naar Tenneville
Ik sta op om 7h, en breng mijn spullen naar beneden. Ik pak
eerst mijn kar in en ga dan aan tafel, waar het ontbijt klaar staat.
Mevrouw vraagt: Bien dormi? en ik doe mijn verhaal, maar ze hebben er niets van gemerkt, want ze slapen
beneden. Ondertussen komen een paar ouders met hun kinderen binnen. Mevrouw
doet aan kinderopvang. De kinderen kijken verwonderd en mevrouw legt uit aan de
ouders dat ze onderdak verleent aan pelgrims, en dat er dus 's morgens iemand
kan aanwezig zijn. Tegen een van de kinderen die heel verrast kijkt, zegt ze: Tu vois, monsieur mange!
Mijn systeem ligt nog overhoop en ik eet zo
weinig mogelijk. Ik heb trouwens geen zin in eten. Ik krijg een lunchpakket
mee, maar dat houd ik ook heel beperkt. Wel een paar appels.
Bij mijn vertrek wordt er aan de deur een foto
genomen van mij samen met Jacques en de coquille, voor het fotoboek. En dan loopt Jacques
nog een eindje mee, ongeveer 100 m, tot aan de Maas. Vanaf nu ben ik weer
alleen.
Ik loop verder naar Dinant. Jacques heeft
vader abt van de abdij van Leffe laten weten dat er een pelgrim zou komen. Om
11h00 is er mis van de monniken en ik wil die zien. Het valt niet mee: de
diarree is nog niet over, en ik voel mij nogal leeg, maar ik stap verder om op
tijd in Leffe te zijn. Het is tenslotte maar 6 km.
Een beetje vóór de sluis voor Dinant in de
buurt van de abdij zie ik iemand op een bank zitten. Het is een pelgrim,
Johan, die op terugweg is. Nog drie dagen te gaan en hij is thuis. Hij is in
september vertrokken en helemaal te voet naar Santiago getrokken en te voet
teruggekeerd.
Wij praten een kwartiertje, maar moet dan
verder, wil ik op tijd in Leffe zijn.
Even later bereik ik de sluis. Ik steek over
en loop dan de verkeerde richting uit. Een kilometer verder vraag ik de weg en
sturen ze me terug. Ik ben net op tijd terug aan de abdij. Een paar minuten
later begint de mis met een 10-tal monniken.
Na de mis ga ik terug richting Maas en bel
ik Kris op. Ik wacht op haar in een taverne die aan het water ligt, net buiten
het centrum van Dinant. Ik val bijna in slaap. Plots kijk ik op en ik kijk
recht in het gezicht van de kelner, die was komen kijken wat er aan de hand
was.
Uiteindelijk komt Kris aan en we rijden tot
bij haar thuis in Tenneville.
Eerst kijken we of Karl thuis is, want bij hem
mag ik overnachten. Hij is er niet en we rijden door naar haar appartement. Het
is ijzig koud geworden en we gaan vlug naar binnen. Kris doet mijn was. Veel is
het niet, maar alles moet op tijd gewassen worden, want ik heb niet veel bij.
Kris maakt eten klaar, maar mijn eetlust is
nog niet groot en de rest geeft ze mee voor de volgende dag.
Rond 8 uur laat ze Karl weten dat we eraan
komen. Karl wijst mij mijn kamer. En nu terug naar het gastenverblijf, want Thuis
mag niet gemist worden. Ik neem plaats naast de brandende houtvuurkachel.
Daarna praten we nog wat over Santiago, want
Karl is er ook geweest.
Om kwart vóór 22U ga ik naar mijn kamer. Het
wordt een betere nacht dan de vorige.
  
15-05-2013, 22:18 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 11 : 22 maart 2013 |
van Tenneville naar
Anseremme en verder naar Hastiére-par-dela
Om 7h gaat mijn wekker.
Kris is al aangekomen en staat in de keuken
met Karl te praten. Karl bakt eieren met spek. De tafel is gedekt voor het
ontbijt.
Rond 9h nemen we afscheid van Karl, en Kris
brengt me terug naar Dinant, of beter gezegd naar Anseremme, iets onder Dinant,
omdat het van daaruit beter stappen is. Kris zet mij af aan de barrage, die ik
oversteek. Zij rijdt naar de eerstvolgende brug, steekt die over, parkeert haar
auto aan het kasteel van Freÿr en komt mij te voet tegemoet. We
lopen een eindje samen tot we terug aan het kasteel zijn. Daar eten we nog iets
en ik drink de warme soep op die Kris me in mijn thermosfles heeft meegegeven.
En nu is het tijd om afscheid te nemen.
Weer verder langs de Maas, koud en killig.
Normaal wordt de afstand Dinant-Givet in één keer afgelegd, maar ik voel mij
nog niet helemaal in orde. In Hastière-par-dela is er een café-boulangerie open
en ik stap binnen om een koffie te drinken. In het boekje Via Monastica vind
ik een adres met telefoonnummer in Hastière waar ze onderdak verlenen aan
pelgrims. Ik bel, maar het nummer is niet meer in gebruik. In de boulangerie vraag ik
waar dat adres zich bevindt 3 km terug. Uiteindelijk verwijst de vrouw mij
naar de pastorij, de presbytère, 50 m verderop, vlak achter de kerk. Ik loop
erheen, maar alles is dicht. Ik hoor wel een hond blaffen. Het is al na 17 uur
en het wordt koud. Voor alle zekerheid zet ik mijn tent op.
Ik hoor een paar huizen verder een auto
aankomen, en ik ga daar eens informeren hoe het zit met de opvang in de presbytère Ik word
heel vriendelijk ontvangen, maar ze vragen wel naar mijn geloofsbrief. Zodra ze
die zien, is alles in orde. In de presbytère zit het
blijkbaar een beetje vreemd in elkaar: er woont iemand, Narcis, en dan is daar
een zekere meneer Petit bij komen wonen. Meer weten ze niet. Meneer Petit
blijkt de man te zijn van het adres in Via Monastica en dat geeft me hoop. Ik
keer terug naar mijn tent en wacht tot meneer Petit er is. Even later stopt de
wagen van Narcis, een refugié van Afrikaanse origine. Ik leg uit wie ik ben en wat ik kom doen en
vraag naar meneer Petit, maar het enige antwoord dat ik krijg is: Je ne sais pas. Ik zeg dat
ik zal wachten tot hij er is en ga terug in mijn tent zitten.
Plots roept de vrouw van daarnet mij. Ze
nodigt mij uit om te komen eten. Veel honger heb ik niet, maar toch liever
ergens binnen zitten dan in mijn tentje.
Ik doe mijn verhaal over Narcis en zij en haar
man zijn heel verontwaardigd. Mevrouw is heel beslist en verzekert mij dat ze
vader abt van de abdij van Leffe daarover zal aanspreken. Zelf heeft ze altijd
voor de abdij gewerkt.
Meneer zoekt op het internet een
overnachtingsplaats in Givet. Het enige wat ik heb, is een telefoonnummer en
een adres.
Ik ga terug naar mijn tent, maar bel eerst
nog even aan aan de pastorij. Niemand doet open en ik ga gewoon slapen.
Plots hoor ik buiten stemmen die nogal hoog
oplopen. Ik blijf stil. Geen reactie.
  
15-05-2013, 22:54 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 12 : 23 maart 2013 |
van Hastiére-par-dela
naar Givet
Het heeft bijna de hele nacht geregend. Ik
sta op rond 8 uur en pak alles in
Aan de deur van de pastorij hangt een papier
dat er de vorige avond niet hing, met de vermelding in het Frans en het
Nederlands dat dit geen pastorij meer is en dat ze geen onderdak verlenen aan
pelgrims. Zo, dat weten we dan voor de volgende keer.
Weer loop ik langs de Maas, maar nu aan de
kant van Hastiére-par-dela. De weg is onverhard en het is moeilijk stappen,
vooral omdat er overal plassen zijn. Aan de eerstvolgende barrage steek ik over
en volg de Maas aan de andere kant. Het pad
loopt hier gemakkelijker. Het regent bijna de ganse weg.
In Hastiére, net voor de grens, vind ik een
café dat open is. Ik stap binnen en drink een
koffie om op te warmen.
Dan steek ik de grens over: nu ben ik in Frankrijk,
niet meer thuis. Aan beide kanten van de weg is de Franse vlag op de grond
geschilderd.
Nu loop in niet meer langs de Maas. Er is zo
goed als niemand te zien: wie niet naar buiten moet, blijft binnen.
Ik heb deze morgen niet gegeten en begin
honger te krijgen. Ik stop in de straat, zet mijn stoeltje (een driepikkel)
recht, ga er op zitten en eet langs de weg rustig een banaan en twee appels
(die uit Anhée). Een jongen fietst voorbij en kijkt wat vreemd.
Ik stap verder naar Givet. In het centrum op
een plein staat er gelukkig een stadsplan; daarop zoek ik de straat waar ik
moet zijn. Ik heb niet verwittigd. Op het betreffende adres staat een gebouw
met een hoge muur en daarin een ijzeren deur met een bel. Ik bel, en nog eens,
en nog eens
maar niemand doet open. Dan zie ik een blad met een pijl die
verwijst naar de andere hoek van het gebouw. Ik loop erheen en plots hoor ik
roepen pèlerin. Ik draai me om en een
man komt me achterna gelopen. Pèlerin? vraagt hij. Ik zeg ja, en hij brengt mij naar het verblijf voor de
pelgrims. De bel werkt niet meer. Ik zag je lopen en ben je maar gevolgd, zegt
hij.
In de kamer staan twee bedden, een klein
keukentje met kookplaat, microgolfoven. Er staat soep (pakjes). Er is een
douche, toilet, verwarming. Alles erop en eraan. Ik mag zelfs blijven tot
maandag een dagje rust na zes dagen stappen!
Even later komt er een tweede pelgrim
binnen. Het is Jos, iemand uit Laakdal. Hij blijft maar tot morgen, zondag.
 
15-05-2013, 23:00 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 13 : 24 maart 2013 |
van Givet naar Givet
Vandaag is het Palmzondag. Op het
binnenplein, aan mijn kamer, verzamelen de mensen zich met palmtakken. Ik ga
bij hen staan. De pastoor komt er bij. Ik heb ook een takje genomen, maar
sommigen hebben bijna een volledige boom mee.
Na de wijding van de palm gaan ze in processie
naar de kerk, een paar honderd meter verderop. Ik loop mee en volg een hele mis
in het Frans. Ze spreken er geen schoolfrans! Op de markt koop ik een bakje
aardbeien en wat druiven bediening in het Vlaams!
De rest van de dag breng ik rustig door op
mijn kamer.
 
15-05-2013, 23:05 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 14 : 25 maart 2013 |
van Givet naar Fumay
Om 6 u sta ik op, neem een douche, eet en maak
alles klaar om te vertrekken.
Om 8 u komt de man van de parochie dit
verblijf is een initiatief van de parochie de poort van de binnenkoer openen,
en tegen die tijd wil ik klaar zijn. Ik moet nog iets in het gastenboek
schrijven.
Om klokslag 8 uur is hij er. We praten nog
even na en dan vertrek ik richting Fumay, via de Route Verte een mooi
aangelegd fietspad langs de Maas, dat van Givet tot Charlesville-de-Mesière
loopt.
Het is nog 30 km tot Fumay. Dat vind ik te
ver, omdat ik wat last heb met mijn rechterbeen en vooral met mijn rechtervoet.
Hopelijk gaat het over. In Givet is de hoogwatersperring gesloten en moet ik
met mijn kar over een muur klauteren om mijn weg te kunnen verderzetten.
Het regent niet, maar het blijft koud. Ik
probeer goed door te stappen en niet te veel aan mijn voet te denken. Het is
heel rustig, alleen af en toe een eenzame wandelaar.
Na een paar uur stappen houd ik halt voorbij
enkele huizen. Ik ben nog maar net gestopt of een man komt naar me toe: Saint
Jacques? zegt hij. Hij woont in een van die huizen en had me zien aankomen.
Hij doet meteen zijn verhaal: dat hij vorig jaar met zijn kleindochter van 13
met de fiets naar Santiago is gereden, korte etappes van 60 km dat meisje
mocht er niet de brui aan geven.
Na 10 min stap ik weer verder, want het is nog
te koud om lang te blijven zitten.
De tocht verloopt heel vlot en ik kan vrij
snel doorstappen, sneller dan de vorige dagen. Ik stop een paar keer om iets te
eten of wat water te drinken, en probeer vóór 3 uur in Haybes te zijn, dat op
3 km vóór Fumay ligt. Ik heb geen overnachtingsplaats en besluit mijn
geluk te beproeven in het gemeentehuis van Haybes. De dame aan de receptie is
heel bereidwillig en zegt onmiddellijk oui, oui, als ik vraag of ze een arme dakloze
pelgrim kan helpen, maar de man die ze erbij haalt denkt daar duidelijk anders
over en wimpelt het af. Hij stuurt mij door naar Fumay, 3 km verderop. Tegen
dat ik er ben, zal het gemeentehuis gesloten zijn. Toch stap ik snel door.
Plots komt een nieuwsgierige man naast mij lopen, die vertelt dat het zijn
droom is om met de fiets naar Saint Jacques te gaan. Ik zit goed en vertel hem
vlug ik dat ik nog geen overnachtingsplaats heb, maar wel een tentje om in te
slapen. Heel enthousiast nodigt hij mij uit in zijn tuin. Maar een paar minuten
later rol ik naar beneden, want zijn tuin helt af, en ik zou in de Maas kunnen
belanden. Dus stap ik verder naar Fumay. Het is ongeveer 16 uur als ik aankom,
en te laat om naar het gemeentehuis te gaan. Ik besluit dan maar om toch alleen
op de gesloten camping municipale van Fumay te gaan staan. Maar eerst nog wat inkopen doen. Ik vraag aan
een man die in mijn richting komt waar er een winkel is. In onverstaanbaar
Frans wijst hij de weg.
In de winkel doe ik een boodschappen en
informeer of ze ergens iets weten voor pelgrims. Ze horen het in Keulen
donderen. Ik weet wat mij te wachten staat: de camping municipale.
Ik loop nog even rond op het plein. Geen enkel
café is open, en nu al in een tent zitten is geen mooi vooruitzicht. Plots zie
ik boven een naaiwinkel, waar ze herstellingen doen, iets staan van
'catholique' en ga daar nog eens mijn kans wagen. Ze kijken bezorgd: iets om te
overnachten? Nee, ze weten niets, en sturen mij ten slotte naar de pastorij.
Ik bel aan en er beginnen een hele reeks
klokken te luiden. Niets. Ik blijf nog wat kijken naar de affiches aan het
raam, en plots staat er een man in de deuropening. Hij zegt: Entrez, en wijst mij
zonder meer waar ik kan slapen. Hij verdwijnt even vlug als hij gekomen is.
 
15-05-2013, 23:15 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 15 : 26 maart 2013 |
van Fumay naar Rocroi
Om 6 u sta ik op, was mij beneden aan de
pompbak met warm water: ik verwarm water met de elektrische waterkoker en
neem het mee naar boven, naar mijn verwarmde kamertje, waar ik heb geslapen. Ik
zet thee en eet de de rest van de baguette van gisteren op.
Als mijn kar ingepakt is en alles klaar staat
om te vertrekken, verschijnt plots de oude pastoor. Tu as déjà mangé? vraagt hij, en nodigt mij uit om in zijn
persoonlijke vertrekken koffie te drinken.
Op tafel staan voor elk 2 tassen: een grote
bol en een kleinere tas. De kleine of de grote, vraagt hij, en giet op mijn
aanwijzing de grote vol. Dan haalt hij nog een pak suikerbrood tevoorschijn.
Gekregen, zegt hij en zet het ook op tafel. Hij is 82 jaar oud en heeft geen
verantwoordelijkheden meer. Hij vertelt over alle parochies waar hij heeft
gewerkt, en over de rare snuiters die in de parochie rondlopen. Hij ziet er
blij uit met mijn gezelschap.
Maar het is het lot van de pelgrim, dat hij
onderweg moet zijn, en het is tijd voor mij om door te gaan. Dit keer niet
langs de Maas, maar over de heuvels we zijn immers in de Ardennen. Eerst koop
ik nog een baguette in de plaatselijke winkel en dan stap ik richting Rocroi.
Bij gebrek aan een kaart met alternatieve wegen volg ik de hoofdweg. Het is er
niet druk, maar het is wel klimmen: kilometers na elkaar een stijgend
slingerpad door de heuvels. Af en toe moet ik even stoppen. Het is koud en ook
nu kan ik niet lang blijven staan.
Het is een eentonige weg, eerst door het bos
het grootste deel van de weg een enkele km voor Rocroi is het open. Bij het
binnenkomen van Rocroi zie ik een Aldi. Bijna al die kleine stadjes in
Frankrijk hebben een Aldi, dat is blijkbaar een van de enige winkels die er
zijn. Ik loop door naar de oude stad Rocroi, een zeer goed bewaarde vestingstad
in stervorm.
Er is een toeristische dienst in het centrum
van de oude stad en volgens de gegevens waarover ik beschik, is er in Rocroi
een opvangplaats voor pelgrims. Ik daarnaar toe. Nee meneer, vroeger wel nu
niet meer, maar we hebben wel B&B, enz., Ik vraag naar de pastorij, want ik
had dat meegekregen uit Fumay. Eventjes zoeken, maar aangezien het historische
Rocroi niet groot is, vind ik het vrij snel. Ik bel aan en na een tijdje staat
er een oude pastoor in zijn zwart kostuum met zijn zilveren kruisje in de
deuropening. Ik doe mijn verhaal en met een onbewogen gezicht zegt hij: Non, je ne fais pas ça. En ik kan gaan.
Ik slenter terug naar het centrum, want het is
nog maar 14h30, en ik heb geen zin om verder te trekken. En wonder boven
wonder: er is een café open. Ik stap binnen. Er zitten vier mensen:
West-Vlamingen uit Dadizele en Menen. Ze maken hun jaarlijkse trip door de
Ardennen. Ik zoek in het boekje met de pelgrimsroute naar adressen voor
overnachting en vind in Rocroi een adres was ze ook aan pelgrims onderdak
verlenen.
De zoon is thuis, maman is er nog niet. Het
is er heel apart. Overnachting in een caravan. Ik bekijk de caravan en houd
mijn mond.
Ze hebben een kamer voor drie personen
(pelgrims) voor 60 euro. Dat komt dan op 20 euro per persoon. Gisterenavond
hebben hier 2 pelgrims geslapen die onderweg zijn met een ezel, en afhankelijk
van hoe ver ze vorderen met de ezel zullen ze al dan niet terugkomen om te
slapen en de ezel op de weide van de moeder van maman laten staan. Ze
komen niet terug en laten niets meer van zich horen. Ten slotte mag ik voor 20
euro op de kamer slapen.
Het toilet spoelt niet door. Gelukkig staat
er een oude pispot naast en kan ik die gebruiken om water in te gieten. Het
moet gezegd, dat de douche van alle mogelijke snufjes voorzien is: het water
spuit naar boven, naar onder, links, rechts en het loopt zelfs weg. Ik ben
gewassen.
  
15-05-2013, 23:21 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
| 16-05-2013 |
| Dag 16 : 27 maart 2013 |
van Rocroi naar
Aubigny-les-Pothée
Ik heb een
overnachtingsplaats bij particulieren kunnen regelen, maar dat is 33 km
verder. Daarom sta ik vroeg op om 7u. Mijn kar is ingepakt om 7h30. De
bediening is onvergetelijk. Er is brood met confituur voor ontbijt.
Waarschijnlijk is er een probleempje met de bakker: hij is de laatste week niet langs geweest.
Maar goed, ik overleef het en ik kan weer
verder, heuvel op, heuvel af. Heel wat anders dan het vlakke pad langs de Maas,
maar tot nu toe valt het nog mee. In deze tijd van het jaar zijn er maar weinig
mensen die hun hoofd buitensteken. 33 km is wel veel.
Ik zie dat er na ongeveer 20 km een adres is
in Aubigny-les-Pothée. De wegbeschrijving zit er bij. Ik bel vlug en kan er
heen. De wegbeschrijving is in het Frans en het Nederlands. Het lijkt
eenvoudig: onder de brug van de spoorweg door, dan rechts, daarna links enz.
maar
de laatste paar honderd meter naar het huis gaan steil omhoog. Het huis
staat boven op een heuvel. Het is het een Gîte, maar ze hebben ook een
pelgrimskamer met twee bedden. Gelukkig word ik goed ontvangen. Er is nog een
tweede pelgrim, Lionel, maar die heeft liever een kamer alleen. Ik zie hem pas
bij het avondeten. Mevrouw heeft erg haar best gedaan om te koken, want
pelgrims moeten goed eten, vindt ze.
  
16-05-2013, 09:21 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 17 : 28 maart 2013 |
van Aubigny-les-Pothée
naar Signy-l'Abbaye
Ontbijt om 8h30. De andere pelgrim, Lionel,
is er ook.
Rond 9h vertrek ik richting Signy-l'Abbaye,
dat ca. 10 km verder ligt. Het is de bedoeling in totaal 20 km te stappen.
Het legt
goed aan, maar plots loop ik midden in het bos: het pelgrimspad dat overigens
heel goed aangeduid is loopt dwars door het bos niet over wegen in het bos!
en daarna door weilanden. Tot mijn verrassing volgt mijn kar zonder
problemen. Ik doe er wel 5 uur over om in Signy-l'Abbaye te geraken.
Eerst ga ik naar mevrouw Boucher, één van de
contactpersonen voor de pelgrims op deze route. Ik heb haar gisteren opgebeld,
en ze heeft mij uitgenodigd om eens langs te gaan. Ik krijg meer en meer last
van mijn rechtervoet. Mevrouw Boucher regelt een afspraak met de dokter.
Signy-l'Abbaye heeft twee dokters en een apotheek de dorpen in de omgeving
hebben er geen. Ze regelt ook een overnachting bij iemand in het dorp.
Ik neem eerst een douche. Er liggen handdoeken
klaar en ik kan kiezen uit een hele rij verschillende soorten zepen.
Om 17h45 heb ik een afspraak met de dokter.
Ik kan mijn schoen nog moeilijk aan houden. Mijn voet is ontstoken. Het is niet
erg, maar het moet verzorgd worden en ik moet oppassen met stappen.
Ik breng de avond door met mevrouw Lefort: ze
heeft eten klaargemaakt en praat aan één stuk door. Ik besluit de volgende dag
door te stappen en geen rustdag te nemen.
Veel overnachtingsmogelijkheden zijn er niet
in deze omgeving. De enige mogelijkheid is in Château-Porcien,
29 km verder.
  
16-05-2013, 09:25 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 18 : 29 maart 2013 |
van Signy-l'Abbaye naar Château-Porcien en verder naar Reims
Ontbijt om 8h30.
Mevrouw Lefort regelt een afspraak met het
gemeentehuis van Château-Porcien,
en ik kan met een gerust hart vertrekken. Het pelgrimsverblijf is van de
gemeente en er zijn maar vier bedden.
En dan gaat het richting Château-Porcien.
Op aanraden van mevrouw Lefort volg ik niet het pad door de bossen, want met
mijn voet moet ik opletten, maar de gewone weg. Het is een secundaire weg met
heel weinig verkeer. Alles verloopt vlot tot in Lalobbe, en van daar tot in
Wasigny. Daar neem ik dan toch een onverharde weg door bossen en velden. Valt
in feite heel goed mee. In Wasigny moet ik even zoeken, en ten slotte kom ik op
een plein waar een middeleeuwse hal staat. Ik zet mijn kar even aan de kant om
een paar foto's te nemen, en word aangesproken door een vrouw die vraagt of ik
Belg ben. Zij is Nederlandse en heeft een huis Wasigny. Wanneer ze hoort, dat ik problemen heb met
mijn voet, nodigt zij mij uit voor een koffie bij haar thuis en stelt voor om
mij naar Château-Porcien te brengen. Daar ben ik heel blij meet. Mijn voet is helemaal
gezwollen.
Ze brengt mij tot aan de Mairie in Château-Porcien. Het is even vóór 14 uur
en het gemeentehuis is nog dicht. Het is een piepklein kamertje, net groot
genoeg voor twee stapelbedden naast elkaar.
Er is al iemand: George, een Pool die in
Litouwen woont. Hij is heel gelovig en zet zelfs zijn Mariabeeldje met het
kindje Jezus voor mij, om me te beschermen. In het eerste half uur dat ik er
ben, drinkt hij een fles wijn leeg. Dan gaat hij met zijn fiets een toerke
doen, en hij gaat kijken of er een bus of trein is naar Reims, want ik moet
heel goed opletten met mijn voet. Pelgrimstocht is geen calvarietocht, zegt
hij, en hij kan het weten: hij zwerft al 9 jaar rond op zijn fiets. Hij is
invalide: hij heeft een heel zwaar ongeval gehad, waarbij zijn wervelkolom
gebroken is en waarna hij twee jaar verlamd is geweest. Maar door zijn liefde
voor Jezus kan hij weer fietsen. En weg is hij.
Een uurtje later is hij terug. Ik lig op
mijn matras en reageer niet.
Weer een half uur later gaat de deur open en
komt er nog een pelgrim binnen: het is Lionel van twee dagen geleden. Hij is
totaal kapot, de afstand naar Château-Porcien was inderdaad te groot.
Hij weet niet wat hij moet denken als hij mij daar ziet zitten. Hij heeft mij
gisteren voorbijgestoken, en nu zit ik daar al.
Als George hoort dat er nog een vierde pelgrim
komt, besluit hij om met zijn fiets naar het volgende dorp te rijden. Op mijn
vraag of hij daar een overnachtingsplaats kent, krijgen we goede raad. Hij gaat
er zelfs bij zitten: Ik vraag altijd aan Jezus om voor mij te zorgen. Vraag aan
Jezus een overnachtingsplaats en hij zal er je een geven. Jezus laat zijn
kinderen nooit stikken.
Lionel is het nog niet gewoon en probeert nog
even zijn visie te geven, maar hij heeft ongelijk.
En weg is onze vreemde vogel.
Tegen 18u30 verwacht Lionel een vriendin, met
wie hij een eind zal optrekken. Vorig jaar is ze van Brussel naar Château-Porcien
gestapt en nu wil ze van hieruit verder gaan. Haar ouders brengen haar. Niet veel later komen ze aan. Als ze hoort
van de ontsteking aan mijn voet, vraagt ze haar ouders om mij naar Reims te
brengen.
We laden eerst mijn kar in de auto. Het is
wat foefelen, want we moeten er met zijn drieën in en er zitten al een paar
koffers in, maar het lukt.
We rijden naar La Maison Diocésaine van
Reims. Als we rond 20u aankomen is de hoofdingang gesloten en moeten we naar de
achterkant van het gebouw. De bewaking komt even later opendoen en laat de pèlerin blessé binnen.
En zo zit ik tegen
20u op een kamer. Het is blijkbaar heel typisch voor een pelgrim: je ziet maar
wat de dag brengt.
In elk geval, ik zit hier beter dan
onderweg. Een paar dagen rust en zien wat mijn voet doet. Die zal alles
bepalen.
Het is een klein kamertje: bed,
minitafeltje, toilet met douchecabine. We zullen het ermee doen.
 
16-05-2013, 09:31 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 19 : 30 maart 2013 |
van Reims naar Reims
Ik sta op rond 8 uur. Het is heel stil. In
feite is het huis gesloten tijdens het weekend, maar ik kan via de achterdeur binnen en buiten.
Ik loop even tot bij de bewaking. Petit dejeuner?
Nee, alles is gesloten, maar er is een bakker in de buurt. Het is pas 9 uur en
alle winkels zijn nog dicht. Er is enkel hier en daar een boulangerie.
Ik ga terug naar mijn kamer.
Tegen de middag ga ik terug naar buiten. Er is
weinig volk in de straten en ook weinig drukte in de winkelstraten.
Ik loop in de richting van de kathedraal en
zie daar het bureau voor toerisme.
Om 19u klopt de verantwoordelijke van het huis
op mijn deur met de vraag of ik blijf tot morgen.
Mijn voet is nog erg gezwollen en doet pijn.
Ik denk dat ik nog een paar dagen moet blijven. In elk geval zeker tot morgen.
16-05-2013, 09:38 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 20 : 31 maart 2013 |
van Reims naar Reims
Met mijn voet gaat het beter. Ik moet wel
nog sandalen dragen, maar ik kan er ten minste fatsoenlijk op lopen.
In La Maison Diocésaine staat alles in het teken van Pasen. Rond 9u
loop ik even tot aan de kathedraal. In een kleiner gedeelte van de kathedraal
wordt een Gregoriaanse mis opgedragen. Het is er stampvol. Ik blijf met nog wat
laatkomers langs het hekken staan. De priester is van Afrikaanse origine.
Na de mis keer ik terug naar mijn kamer. Het
is koud en de straten zijn verlaten. Bovendien begint mijn voet weer pijn te
doen.
Rond 14 uur ga ik nog even de stad binnen. Er
is heel weinig volk te zien, alleen hier en daar een restaurant dat stampvol
zit. Ik ga op een verwarmd terras zitten en drink een koffie. Daarna keer ik
terug naar mijn kamer. Mijn voet heeft rust nodig.
Er is een feestje in La Maison Diocésaine: het gezin van de conciërge heeft ter gelegenheid
van Pasen familie uitgenodigd. In de namiddag worden op het binnenplein eieren
verstopt voor de kinderen, en om drie uur, bij het luiden van de klok, stormen
33 kinderen naar buiten.
Morgen vertrek ik, om 9u30 moet de kamer vrij
zijn.
Ik zal zien hoe het morgen is met mijn voet.
Misschien blijf ik nog een dag, maar op een andere locatie. Als ik te vlug
begin te stappen zou het verkeerd kunnen aflopen met mijn voet. En in die
kleine dorpen rijden er zelfs geen bussen.
16-05-2013, 09:40 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 21: 1 april 2013 |
van Reims naar Reims
Vandaag verlaat ik La Maison Diocésaine. Het was hier goed: ik
heb kunnen uitrusten en mijn voet is al heel wat beter.
Tegen 9u30 ben ik klaar en ik breng ik de
sleutel naar de receptie.
Het is heel stil in de straten. Ik had
gedacht dat het druk zou zijn op maandag. Zo stil had ik het helemaal niet
verwacht. Ik loop tot aan de sportwinkel, maar die is gesloten. De stilte in de
straten! Het is paasmaandag, ook de Fransen doen daar aan mee. Uiteindelijk
stap ik de McDonalds binnen. Daar hebben ze Wi-Fi en ik wil even op internet.
Ik wilde vandaag nog naar de apotheek en een
sportwinkel, maar dat zal voor morgen zijn. Ik bel het CIS in Reims op om een
overnachting te boeken. Ze hebben pelgrimskamers. Om 14 uur ben ik er. Mijn kar
moet in de garage beneden en ik krijg een sleutelkaart voor mijn kamer. Het is
een kamer voor 4 personen, maar ik ben alleen.
Ik ga ook hier vroeg slapen.
 
16-05-2013, 10:06 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 22: 2 april 2013 |
van Reims naar Reims
Om 8 uur opgestaan, ontbijt beneden in de
cafetaria. Hier is er tenminste volk.
Voor ontbijt is er een beetje van alles:
baguette, natuurlijk, maar ook cornflakes, fruitsap, fruit, koffie, confituur
in grote dozen die je met een pompje in een klein potje moet overpompen. Ik
neem een appelsien mee naar mijn kamer.
Gisteren heb ik op internet gezien dat er in
Reims een Decathlon is. Daar wil ik
vandaag naartoe. Ik schrijf me in voor een tweede overnachting, maar
moet verhuizen naar een andere kamer.
In de nieuwe kamer ben ik niet alleen. De man
die in de kamer is, doet zijn best om Frans te spreken. Toon, een Nederlander
uit Eindhoven, is op weg naar Santiago. Toon is altijd wijkagent geweest, maar
is nu op pensioen. Hij stapt goed door: hij heeft op een dag 47 km gedaan.
Teveel, vindt hij, maar het was koud.
Hij vertelt over de problemen die hij thuis
heeft gehad met zijn schoenen en laat de schoenen zien die hij op het laatste
moment heeft aangekocht. Ze zijn soepel en hij heeft geen problemen met zijn
voeten.
Ik ga eerst naar het toeristisch
informatiebureau om te weten welke bus ik moet nemen naar Decathlon. Bus 9 tot aan de terminus. Een paar honderd
meter verderop is de winkel.
Zo heel veel keuze is er niet, maar ze hebben
Lowa wandelschoenen. Ik pas tot ik een paar vind dat goed zit aan mijn voeten
en loop met die schoenen de winkel rond. Ik besluit het erop te wagen en koop
ze.
Terug naar de bus, weer een buskaartje
kopen. De bus rijdt tot in het centrum van Reims. Bij het uitstappen staat er
controle te wachten. Ik geef mijn twee kaartjes. Pech, ik had ze moeten
valideren! De man ziet dat ik een buitenlander ben en is zo vriendelijk om me
te tonen hoe ik ze moest valideren anders was dat 30 euro boete.
Terug naar het CIS de Champagne (Centre International de
Séjour de Champagne). Toon zit nog op de kamer zijn
administratie bij te werken.
Ik heb geen wegenkaart van Reims tot de
volgende grote stad. Het is wel handig om een idee te hebben van de weg en de
omgeving. Op de receptie geven ze me het adres van een winkel waar ze dat
waarschijnlijk hebben, 10 minuutjes te voet. Na een half uur ben ik er. De
winkel is gesloten. Er hangt een briefje aan het venster: vandaag uitzonderlijk
gesloten wegens inventaris. En ik kan terugkeren.
Samen met Toon ga ik naar beneden, naar de
cafetaria. Die blijkt gesloten, maar ervoor staan enkele tafeltjes en stoelen.
We eten er het overschot van een baguette met wat chocolade en de appelsien die
ik vanmorgen uit de cafetaria heb meegenomen. Dat is ons avondeten.
Terug op de kamer merken we dat een derde
bed in gebruik is genomen, door wie weten we niet. Een geheimzinnige man
wie
zou dat kunnen zijn? Even douchen voor hij binnenkomt, want in die kamertjes is
er net genoeg ruimte om te slapen, en als die onbekende man er ook is en je
moet dan nog een douche nemen, weet je niet waar je je voeten kunt zetten.
Rond 8 uur kruip ik in bed. Toon een
kwartiertje later. Plots gaat de deur open en de vreemde man komt binnen. Een
minuut later is hij weer verdwenen.
Ik doe mijn ogen dicht en ik slaap. Goede
nacht allemaal.
  
16-05-2013, 10:55 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 23: 3 april 2013 |
Van Reims naar Rilly-la-Montagne
Toon heeft zijn wekker op 7 uur gezet, en
dat vervelend ding loopt af.
We staan op. Toon maakt zijn rugzak in orde en
we gaan naar de cafetaria voor de petit dejeuner. Het is niet uitgebreid, maar
lekker. Ik hamster wat voor de dag die komt, want je weet nooit of er een
winkel op je weg ligt.
Na het ontbijt vertrekt Toon zo snel
mogelijk, want hij wil zon 30 km stappen. Voor mij is het de eerste dag
stappen na mijn verblijf in Reims, en mijn voet laat zich nog voelen.
Alles ingepakt, kar uit garage gehaald. En
ik besluit om toch eerst nog een wegenkaart te gaan kopen. De winkel is open,
maar ze hebben geen kaarten. Aan de overkant van de straat, in de boekenwinkel,
zegt de vrouw aan de kassa. Had ik gisteren ook kunnen doen. Dat heeft me nu
een uur extra tijd gekost en enkele km meer voor mijn benen
maar ik heb een
kaart.
Ik keer terug tot waar het Santiago pad loopt.
Dat is bijna helemaal terug tot aan het CIS, langs het water. Ik neem de lift
boven op de brug en laat me zakken tot op het pad naar de rivier. Nu ben ik
weer echt op stap.
Ik stop een paar keer onderweg, want ik wil
de pijn in mijn voet niet negeren. Maar behalve de pijn doet mijn voet het
goed. Ik hoop dat het zo blijft, en zonder pijn. Op een gegeven moment zie ik
weer de aanduidingen van de via Santiago. Ik zit dus op de goede weg. Nu gewoon
de aanwijzingen volgen en ik kom automatisch terecht. Het pad loopt langs de
rivier. Op een bepaalde plaats zijn er werken en moet ik een parallel pad
volgen. Er zijn weinig aanwijzingen en ik neem er een paar keer mijn kaart bij
om zeker te zijn dat ik niet verkeerd loop. Na een tijdje zie ik weer een
aanduiding, dit keer weg van het water, Cormontreuil binnen. Cormontreuil is
een randstad van Reims. Daar moet ik door om aan de landelijke wegen te komen.
Af en toe zie ik een aanduiding, maar vrij weinig. Op een bepaald moment kom ik
aan de Decathlon waar ik gisteren andere schoenen heb gekocht. Geen aanduiding
van het Santiago pad. Het is er zo druk, dat ik begin te twijfelen of ik wel op
het juiste pad zit. Ik keer terug naar de laatste aanduiding die ik heb gezien,
maar moet toch terugkeren naar de drukke weg en langs het verkeer tot over een
brug. Op de brug staat er een aanduiding. Ik zit toch juist. Ze waren beter
niet zo zuinig geweest met hun plakkertjes. Eens over de brug zijn het weer
rustige wegen met weinig verkeer.
Ik volg het boekje Randonneurs & Pèlerins 51 Via Monastica Reims-Sezanne-Troyes.
Het wordt weer koud en de meeste wegen zijn niet verhard. Mijn kar volgt
verrassend goed. Vanaf Rilly-la-Montagne gaat het pad door de bossen, en om
mijn voet niet teveel te belasten bel ik een adres op in Rilly-la-Montagne. Ik
kan er naartoe. Geen ontbijt en geen beddengoed, zelf slaapzak meebrengen.
Overal zijn er wijngaarden, en men is overal
aan het snoeien. Nergens staat er al iets in het blad. Nog steeds een winters
landschap. Uiteindelijk kom ik aan in Rilly-la-Montagne. Het is even zoeken
naar het adres. De overnachtingsplaats is in een ander huis, en de vrouw die ik
aan de telefoon heb gehad brengt er mij heen. Het is een groot huis met
eetkamer, keuken, verschillende kamers, badkamer met ligbad.
Ik krijg slippers om aan te doen, want ik
mag niet door het huis lopen met mijn wandelschoenen. Ik krijg de sleutel en
mevrouw neemt mijn stempelboekje mee. We spreken af, dat ik morgenvroeg om 8u30
de sleutel zal terugbrengen en dan krijg ik mijn stempelboekje terug.
Eerst loop ik naar een kleine proxy winkel die
in de namiddag pas om 16 uur open is. Er is geen avondeten voorzien en ik koop
iets om in de microgolf op te warmen.
Wanneer ik terug ben, neem ik een bad. Dan
was ik mijn spullen. Er is een wasmachine, maar daarvan gebruik ik alleen de
centrifuge dat is beter dan alles voorzichtig uit te wringen. Het duurt wel
even voor ik dat ding aan de praat krijg, maar het lukt.
Vóór ik naar bed ga, neem ik nog een bad
wie weet wanneer ik dat nog eens zal kunnen doen.
Het bed kraakt verschrikkelijk (gelukkig ben
ik alleen). Het huis kraakt navenant, precies of er een spook in woont. Het laat
mij in elk geval slapen.
16-05-2013, 11:04 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 24: 4 april 2013 |
|
Van Rilly-la-Montagne naar Mardeuil
's Morgens zorg ik dat ik op tijd wakker
ben. Mijn kleren zijn droog. De centrale verwarming stond niet erg hoog en ik
vreesde dat alles nog nat zou zijn. Op het gasvuur kook ik water voor thee, het
enige wat ik nog heb, en om mijn thermos te vullen met warm water.
Ik overweeg om de gewone weg te volgen, want
het pad in het boekje loopt dwars door het bos.
Ik breng de sleutel terug. Volgens de
sleutelvrouw vormt het pad door het bos geen probleem, enkel de eerste halve
kilometer, maar daarna niet meer. Ik waag me dus door het bos. Ik ben alleen
bang om vast te zitten als mijn voet me in de steek laat. Ik doe het rustig
aan. Het eerste stuk is inderdaad zwoegen, maar daarna liggen er goede boswegen
voor de machines van het bosbeheer. Overal liggen gekapte bomen. Er is niemand
in het bos, ik ben helemaal alleen. Na een 5-tal km zie ik iemand wandelen. Een
eind verderop komt een wagen heel traag aangereden. Iemand zit vooraan op de
motorkap, terwijl de chauffeur met zijn hoofd buiten het raam zit rond te
kijken. Ik wacht tot ze voorbij zijn. Het is een auto van de universiteit van
Reims. Wat ze daar doen weet ik niet.
Ondertussen heeft de wandelaar van daarnet
me ingehaald en we lopen samen verder. De man woont een paar kilometer verderop
en maakt iedere dag zijn wandeling. Als we in Les Haies aankomen, het dorp waar
hij woont, nodigt hij mij uit voor een kop koffie. Ik ben wat blij dat ik even
binnen kan zitten. De koffie, die nog in de kan staat van s morgens, warmt hij
op in de microgolf. De man is 63 jaar, en één van zijn zonen heeft een
tuinaanleg-bedrijf. Dit is hier de champagnestreek, en zijn zoon verdient goed
de kost.
Dan weer op pad, naar Germaine, serieus
bergop. Na iedere bocht een nieuwe berg, en zo verder.
Als ik eindelijk voorbij Germaine ben, stop
ik even. Ik ga aan de kant zitten en eet een appelsien, die ik in de proxy in
Rilly-la-Montagne heb gekocht. Plots stopt er een auto en de dame aan het stuur
vraagt of ik naar Saint Jacques ga en of alles in orde is. Zij is de
plaatselijke contactpersoon in Germaine voor de pelgrims.
Dan maar weer de volgende berg op, en de
volgende. Plots doet mijn kar raar, een platte band. Ook dat nog. Ik heb
plakgerief en een reserve binnenband bij, allemaal nog van Bert, maar of het
zal lukken, valt af te wachten. Ik installeer me aan de kant en haal mijn
plakgerief uit. Plots stopt er een auto naast mij staat. De man vraagt of alles
in orde is. Ik hoop van wel, ik heb toch alles bij. De man rijdt verder. Het
stoppen van de band verloopt vlot, en het oppompen met zo'n minipompje gaat ook
goed. Ik kan weer verder.
Ik stap verder, deze keer niet door het bos,
want de weg zit vol diepe putten, over de ganse breedte van de weg, die vol staan
met water.
Ik moet een paar kilometer langs een heel
drukke weg, maar dat is het enige alternatief.
In Champillon heb ik weer aansluiting op het
bewegwijzerde Santiago pad. Opnieuw door de bossen. Het is niet moeilijk, want
het zijn hier ofwel wijngaarden ofwel bossen waar ze aan bosbouw doen. Overal
liggen gekapte bomen, en er staat hier een vrachtwagen die boomstammen aan het
opladen is. Het stappen verloopt anders goed. Geen aanduidingen meer te zien
misschien zijn ze weggekapt. Het bospad loopt tot in Hautviller. Daar bel ik
naar het gemeentehuis van Mardeuil, want zij zorgen voor opvang. Er wordt niet
opgenomen. Ik volg de route door Hautviller, tot ik plots wordt teruggebeld
door het gemeentehuis van Mardeuil. Overnachten is geen probleem, naar de
Mairie komen.
Het dorp na Hauteviller is Cumières. Daar gaat
het steil naar beneden, tussen de wijngaarden. Ik doe het heel rustig aan. In
Cumières duiken de aanduidingen van het Santiago route terug op. Nog twee
kilometer naar Mardeuil. Ik stap even door: misschien sluit het gemeentehuis om
vier uur, en ik wil op tijd zijn.
Het gemeentehuis in Mardeuil is gemakkelijk
te vinden. Als ik aankom, staat de vrouw die ik aan de telefoon heb gehad net
buiten. Ze stempelt eerst mijn stempelboekje af en brengt me dan naar de
gemeenteschool aan de andere kant van de straat. Ik krijg de volledige school
tot mijn beschikking. Keuken, douche, slaapplaats (daar slapen de kleuters die
in de namiddag nog slapen). Er staat eten klaar, ik moet maar nemen wat ik
nodig heb. En als ik morgenvroeg vertrek vóór er iemand is, zijn er een paar
schakelaars om de deuren te openen.
Enkel tussen 16h30 en 18h15 is het wat druk:
ik zit tussen de kinderen van de naschoolse opvang. Daarna is het stil en kan
ik doen wat ik wil.
Ik neem een douche en warm eten op in de
oven.
    
16-05-2013, 11:12 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
| 27-06-2013 |
| Dag 25: vrijdag 5 april 2013 |
|
van Mardeuil naar Montmort
Ik sta vroeg, want ik wil met alles klaar
zijn vóór de kinderen aankomen voor de voorbewaking.
Dat is heel vroeg en het is nog koud. Het
eerste gedeelte van de tocht loopt door de wijngaarden; het terrein is
heuvelig. De route volgt de berg afwaarts, volgens het boekje tot in Piercy. Ik
kom uit in Épernay, op een andere plaats dan aangegeven in het boekje. Dat wil
zeggen dat ik een lange afstand de drukke hoofdweg moet volgen tot in Moussy,
waar ik weer kan aansluiten op de Santiagoroute Via Champiens. En dan gaat het
bergop. Als ik aan het kerkje kom, boven op de berg, sta ik helemaal in het
zweet. De tocht gaat verder bergopwaarts, nu over een met puin verharde weg,
over holten en bulten. Mijn kar blijft wonderlijk goed volgen.
Lap, platte band! Ik houd een bandplakpauze.
De vorige keer heb ik het niet goed gedaan en nu moet ik het overdoen. Om 3 uur
kom ik aan een boerderij. Het ziet er nog ver uit naar Montmort, en ik heb nog
geen overnachtingadres. Ik vraag aan een vrouw die naar de blaffende honden
komt kijken of ik mijn tent mag opzetten. Je ne suis pas la propriétaire,
zegt ze. Maar het is maar 5 km tot aan Montmort, zegt ze. Het is een (voor
plaatselijke normen) drukke weg. Ik probeer de contactpersonen in Montmort nogmaals
te bereiken, maar geen van beiden neemt op. Dus stap ik maar goed door; over
een uurtje moet ik er zeker zijn. Ik stap door en door en door, er komt geen
einde aan. Links bos, rechts bos. Uiteindelijk, na 2 uur stappen, zie ik de
eerste tekenen van een bewoonde wereld en een affiche waarop Montmort staat. Ik
bel nog eens een contactpersoon op en doe mijn verhaal: ik ben er bijna, maar
heb nog geen overnachtingadres. Ik krijg een verontwaardigde reactie: ik moet
48 uur op voorhand bellen! Mijn voet natuurlijk: ik weet niet hoever ik met
mijn voet kan stappen en daarom had ik nog niet gebeld, maar ik heb een tent
bij, en of ik die eventueel in de tuin van iemand kan zetten. Als ik aan La
Mairie ben, moet ik nog eens terugbellen, ze zal zien of ze iets kan regelen.
Ik stap door, nog een uur.
Montmort blijkt zijn naam niet gestolen te
hebben: het ligt op een berg. Met mijn kar achter me aan dan maar de berg op,
op zoek naar La Mairie. Een vriendelijke dame wijst me de weg, het is een paar
honderd meter verder. Ik stap er zo snel mogelijk heen, want het is al na 5
uur. Ik bel de dame op. Ze heeft iemand gevonden met een tuin, maar ik moet wel
in de tent slapen. Wachten aan La Mairie, ze komen me halen.
Plots staat er een jonge kerel voor mij, 17
jaar oud, denk ik. Tu es le pèlerin? Ik kom je halen, het is bij mijn
grootmoeder, je suis le petit-fils.
Ik loop hem achterna. Het is niet ver, een
paar honderd meter. Het is een huis met een grote tuin. De vrouw, « la grand-mère », bekijkt mij even en zegt dan: « Si tu veux, tu peux dormir à
lintérieur, j'ai encore une chambre libre. « Ik ga vlug op haar
voorstel in, want als ik in mijn tent slaap is ze morgenvroeg met dat weer
kleddernat.
Dan komt François, een van haar zonen, binnen.
Hij haalt een blikje bier uit de koelkast, want Belgen drinken bier. François
werkt in Noord-Ierland, als journalist voor een plaatselijke krant, en is hier
twee weken met vakantie.
We zijn met zijn vieren om te eten. We
beginnen met aperitiefhapjes en champagne - we zijn immers in de
Champagnestreek. Daarna kip met pasta en salade, met wijn natuurlijk - we zijn
niet voor niets in Frankrijk. Als afsluiter is er een schotel kaas.
François
is zowat overal geweest en kan zelfs tot tien tellen in het Nederlands.
Enthousiast vertelt hij dat de Fransen zot zijn van de Belgen, de Franstalige
Belgen dan toch. Hij kent er heel wat van, ook van Belgische films.
Na het eten kijken we nog wat teevee.
27-06-2013, 14:02 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 26: zaterdag 6 april 2013 |
|
van Montmort naar Haye
Om
8 uur hebben we afgesproken voor het ontbijt. François zou zijn best doen
om er te zijn, maar het lukt hem niet.
Als ik wil, mag ik nog een dag langer
blijven. Ik heb wel zin, maar ik heb gisteren al gebeld voor het
overnachtingadres voor vanavond, en het blijkt iets bijzonders te zijn. Dus
spreken we af dat ik blijf tot na het middagmaal, en dan vertrek ik naar Haye.
François
heeft uiteindelijk de weg naar beneden gevonden en haalt nog een paar Dvds met
Belgische acteurs uit.
's Middags zijn er om te beginnen escargots.
Twee soorten wijn, eentje bij de escargots, de andere bij de rest, en
natuurlijk nog de schotel met kaas.
Kar laden, afscheid nemen en verder trekken.
Dat is het leven van een pelgrim: eeuwig op stap. Het is koud en bewolkt en dat
weerspiegelt zich in de straten: de mensen blijven binnen. Ik loop bijna de
hele weg zonder iemand te zien.
Tegen
5 uur ben ik aan 'Foyer de Charité', een kasteel dat onbewoond was van de jaren
30 tot de jaren 60 en dat totaal vervallen was. Vanaf het begin van de jaren
60 werd het stelselmatig gerenoveerd. De bewoners zijn mannen en vrouwen die
celibatair leven, op een heel christelijke, katholieke wijze, in dienst van de
Heer.
Het is er stil. Gelukkig staat er buiten
iemand een sigaret te roken. Hij nodigt mij uit binnen te komen en ik krijg
iets te drinken. Dan roept hij iemand. Ik blijf in de hall wachten. Na ongeveer
een kwartier verschijnt een kleine, vriendelijke dame. Ze wijst mij mijn kamer
en zegt iets van een demonstratie in de kapel. Mijn Frans is niet goed genoeg
om te begrijpen wat ze bedoelt, maar ik zeg toch maar dat het mij interesseert.
Het grootste deel van de bewoners, een
tiental mensen, zitten in de kapel in stilte te bidden, terwijl de demonstrans,
de Heilige Hostie in een straalkrans, op het altaar staat. Dit blijkt deel uit
te maken van hun dagelijkse activiteiten. Ik blijf tot het eind rustig zitten.
Om 19h30 is er avondeten voor mij, samen met
père François, de geestelijke herder van het huis. Het avondeten begint met een
paar Weesgegroetjes en een Onze Vader in het Frans. Er wordt niet verwacht dat
ik meedoe. Ik krijg van père François als geschenk een papiertje met het
Weesgegroet en het Onze Vader in verschillende talen.
Het avondeten is sober, maar père François
is geïnteresseerd in wat ik zoal doe en hoe ik het leven bekijk. Om 20h45 is er
iets te doen in de grote kapel. Ik word uitgenodigd. Er is ook mogelijkheid
voor het heilig sacrament van de biecht, maar dan wel in het Frans, in het Engels
kan ook nog.
Na het eten help ik afruimen, wat père
François sterk apprecieert.
Nu ik daar toch ben, ga ik om 20h45 naar de
grote kapel. Het is iets van misericordiam. Om 21h30 ga ik terug naar mijn
kamer: ik heb de indruk dat het biechttijd is en mijn Frans en Engels zijn toch
niet zo goed.
27-06-2013, 14:03 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 27: zondag 7 april 2013 |
|
van Haye naar Vindey
Het is zondag, en dan wordt de heilige mis
opgedragen om 10 uur in plaats van 8 uur s morgens. Maar om 8 uur zijn er de
ochtendgebeden. Ik ben stipt op tijd in de kleine kapel. Een dame vraagt of ik
een gebedenboek wil pour
suivre le fils. Ik krijg een gebedenboek en een zangboek.
Na het ochtendgebed is het ontbijt. Ik mag
kiezen: ofwel samen met de gemeenschap van het huis in stilte het ontbijt
nemen, ofwel samen met père François. Ik kies voor het ontbijt in stilte.
Daarna verontschuldig ik mij dat ik niet voor de mis kan blijven: ik moet
vandaag nog teveel kilometers stappen.
Het is zondag en kalmer op de weg dan
anders, maar in tegenstelling tot de vorige dagen is het zonnig. De eerste dag
zon, sinds ik vertrokken ben! De tocht verloopt vlot. Ik ben vrij vroeg in
Sézanne en neem een paar uur rust in een café. Een 4-tal kilometer verder heb
ik een overnachtingadres. Ik loop even in de verkeerde richting. Gelukkig komt
er iemand aan. Ik vraag hem de richting, en als hij hoort dan ik naar Saint
Jacques stap, fleurt hij helemaal op: mon pays! roept hij. Het is een
Spanjaard, en als hij met zijn enthousiaste uitleg uiteindelijk al in Bordeaux
zit, ga ik door.
Het overnachtingadres is niet zo gemakkelijk
te vinden; ik heb een telefoonnummer, maar geen adres. Gelukkig staat de vrouw
mij op te wachten. Ze is heel vriendelijk, maar stelt het wel op prijs dat ik
zo snel mogelijk betaal.
Haar man is een heel enthousiaste prater,
die voor zijn werk veel in Nederland, Engeland en België heeft gezeten. Hij
vertelt over al zijn Nederlandse vrienden, en weet precies hoe Nederlanders,
Engelsen, Belgen en Fransen zijn.
Tegen
21 uur geraak ik toch op mijn kamer.
27-06-2013, 14:08 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 28: maandag 8 april 2013 |
|
van Vindey naar Bagneux
8h30 ontbijt. De zon is alweer verdwenen. Ze
voorspellen regen, maar gelukkig valt er geen druppel. Meneer houdt me
gezelschap aan tafel en ik kom veel te weten over de ondergrond en
sedimentlagen van Frankrijk. Hij is zelfs zo vriendelijk om mij een eind te
vergezellen en mij de weg te wijzen. Uiteindelijk ben ik weer alleen.
Ik voorzie om in Soyer te overnachten, maar
ik heb nog geen enkele van de contactpersonen kunnen bereiken, en stap dus maar
op goed geluk door. Uiteindelijk ben ik in Soyer. Voor ik verder stap, bel ik
nog eens de contactpersoon op. Hij neemt op, maar doet dat niet meer en
verwijst me naar iemand die hij goed kent.
Ik bel dan maar iemand anders op, in een
dorp een vijftal kilometer verderop. Het zijn gepensioneerde boeren. Op het
moment dat ik aankom begint het te regenen.
Het gaat er heel gemoedelijk aan toe.
  
27-06-2013, 14:13 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 29: dinsdag 9 april 2013 |
|
van Bagneux naar Méry-sur-Seine
Ontbijt om 7h30. Het regent. Dat ziet er
niet goed uit om te stappen. We blijven lang aan tafel zitten, want als het
regent kan hij toch niet werken en door de regen stappen is ook niet leuk. We
blijven zitten tot het stopt met regenen. André aan het werk bij zijn zoon
die de zaak heeft overgenomen, en ik weer op weg naar Méry-sur-Seine.
Méry-sur-Seine is bijna een 'grootstad': een
bakker, een gazettenwinkel, een Vietnamees bar/restaurant/hotel, een
pizzarestaurant, een kleine proxy en een Carrefour warenhuis op maat.
Deze avond kan ik overnachten bij de
broeders Marianisten. Het is een kleine gemeenschap met vier broeders. Een van hen
brengt mij naar de parochiezaal, waar het gastenverblijf is voor de pelgrims.
Het is vier uur en ik ben er alleen. Om 6 uur komt iemand van het huis binnen
en zegt: Changement, j'ai un couple. Ik moet naar een andere kamer. De andere
gasten zijn Nederlanders, een echtpaar.
Ik had al sterke verhalen gehoord over het
Frans van de Nederlanders, maar deze keer mag ik erbij zijn. Gelukkig spreken
de bewoners ook een woordje Engels.
Om 19h15 gaan we eten. We zijn met zijn
vijven: de twee Nederlanders, een broeder, prêtre Philippe, die het initiatief
op zich heeft genomen voor de ontvangst van de pelgrims, en ik.
Alles staat op tafel, je moet maar nemen.
Het steekt er niet zo nauw. Prei met een soort vinaigrette à la prêtre Philippe,
brood, wijn, water, dan is er iets
als een omelet, daarna aardappelen met erwtjes en worteltjes. Daarna natuurlijk
nog wat kaas en als toetje een potje yoghurt. En dan is er nog de pot choco, de
grootse die ik ooit heb gezien, een pot Nutella van 5 kg.
Hoewel slechts één
van de vier bewoners nog niet op pensioen is, zijn ze alle vier zeer actief. Het
huishoudelijk werk verdelen ze onder elkaar. Ieder heeft zijn taak, maar als er
een niet is, doen de anderen het werk.
Prêtre Philippe vertelt over hun dagelijkse
leven. Ze hebben een kamertje dat ingericht is als kapel, en 's morgens om 7h30
hebben ze hun gebeden en de heilige mis. Daarna nemen ze het ontbijt. Als we
willen, kunnen we naar het ochtendgebed en de -mis gaan.
  
27-06-2013, 14:16 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 30: woensdag 10 april 2013 |
|
van Méry-sur-Seine naar Troyes
De Nederlander heeft een heel slechte nacht
gehad en niet geslapen. Hij blijft in bed liggen. Ik ga samen met zijn echtgenote naar het
huis van de broeders, een 30-tal meter van de parochiezaal. Ze zijn net
begonnen met hun gebeden, de vier broeders en een kloosterzuster die 10 km
verderop woont. Prêtre Philippe draagt de mis op.
Na de mis is er
onmiddellijk ontbijt. De vier broeders zijn er. Prêtre
Philippe gaat eerst naar de
bakkerij en komt met twee 'pains' terug. Dat is hun dagelijks brood. Oploskoffie
of thee, confituur gekregen van een goede ziel, kaas, en natuurlijk de pot
choco. Imelde maakt zich verdienstelijk door af te ruimen.
Op aandringen van de
broeders haalt de Nederlandse vrouw haar echtgenoot uit zijn bed, want hij moet
eten wil hij stevig op zijn benen staan om verder te stappen. Hij blijkt geen
hoogvlieger te zijn wat het Frans betreft; en blijft steevast Nederlands praten
met af en toe een hapering in het Frans.
Vandaag heb ik met
Rita en Karel afgesproken. Het is nogal moeilijk om juist af te spreken en
daarom komen ze naar Méry-sur-Seine. Ik pak eerst mijn kar in, en als ze er
zijn lopen we nog even naar het huis van de broeders om de sleutels af te geven.
We rijden met de
mobilhome naar Troyes. Ik ben blij dat ik een dagje kan rusten. Mijn
rechtervoet doet het nu goed, maar mijn linkervoet doet nu pijn, ook een
ontsteking.
We rijden naar de
camping municipale in Troyes en blijven daar de rest van de dag.
27-06-2013, 14:19 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 31: donderdag 11 april 2013 |
|
van Troyes naar Troyes
Het is regenachtig en rond 9h begint het
opnieuw te regenen. Tegen 11 uur gaan we met de bus naar Troyes. Troyes is een
oude stad met huizen met vakwerk. We om zoeken een boekenwinkel om een
wegenkaart tot Vezelay te kopen. Een vrouw in de boekenwinkel heeft zelf de
Camino gelopen en helpt ons om een kaart te vinden. Eerst gaan we naar een
boekenwinkel, maar daar hebben ze niet de juiste kaart. Dan gaan we naar de
FNAC, waar ik ten slotte een geschikte kaart vind. We nemen afscheid van de
vrouw.
Het begint opnieuw te regenen, meer en meer.
De regen houdt niet op en wordt zelfs heviger, en we besluiten ten slotte om
naar de camping terug te keren.
Aan de
bushalte staan de mensen dicht bij elkaar te schuilen voor de regen. Een man
met een heel dikke buik komt naar de bushalte en wordt vreselijk kwaad als hij
hoort dat zijn bus al weg is.
 
27-06-2013, 14:21 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 32: vrijdag 12 april 2013 |
|
van Troyes naar Wijnboer
Vandaag brengen we een bezoek aan de abdij
van Clairveaux, een van de bekendste abdijen van Frankrijk, die verbonden is
aan de naam van Bernardus van Clairveaux. De abdij werd na de Franse Revolutie
aangekocht door de Franse staat om gebruik te worden als gevangenis. Het is nog
altijd een gevangenis, maar 4 ha ervan zijn overgedragen aan het Franse
Ministerie van Cultuur. Dat gedeelte is al voor een groot gedeelte
gerestaureerd in de stijl van de abdij.
Het is verboden om foto's te nemen, want het
is nog steeds een gevangenis. Een jonge dame verzorgt de rondleiding. Ze is
heel vlot en gedreven in het geven van uitleg, niet alleen over de tijd toen de
abdij nog een abdij was, maar ook over de beginperiode waarin de abdij een
gevangenis was.
De slaapzaal is gerestaureerd: het is één
grote ruimte, waar iedereen sliep. Het grote verschil met vroeger is, dat er nu
ramen in de vensteropeningen zitten. In de middeleeuwen was dat niet het geval.
Toen hing men dierenhuiden voor de raamopeningen. De goeie oude tijd.
Ook een gedeelte van de eerste periode van
de gevangenis is te bezichtigen: één ruimte waar 35 gevangenen samen zaten,
ongeacht waarvoor ze waren opgesloten, moord of diefstal.
Na het bezoek aan de abdij rijden we naar
een wijnboer, waar we met de mobilhome kunnen overnachten. Eerst een degustatie
van de wijnen van het huis.
  
27-06-2013, 14:24 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 34 : zondag 14 april 2013 |
|
van Puiseaux naar Mésières
Vandaag stap ik verder. Het is mooi weer en
ik zet alles buiten om mijn kar klaar te maken. Aan het toiletgebouw zit een
andere pelgrim, Frank, zijn tent te drogen. We spreken af om vanaf Ervy-le-Chatel
een eind samen te lopen. Ik zal voor hem een baguette meebrengen.
Met Rita en Karel rijden we naar de bakker
in Auxon, de dichtste bakker die er is. Dan nemen we afscheid. Ik stap
naar Ervy-le-Chatel.
Een kleine kilometer voor Ervy-le-Chatel stopt er een auto naast mij.
De man in de auto, Paul, is al 17 keer op pelgrimstocht geweest naar een
bedevaartsoort in de Balkan. Hij woont een kilometer verderop en vraagt of ik
wil meerijden om iets te drinken. Waarom niet, ik heb toch nog even de tijd. Een
kilometer
uiteindelijk zijn het er vijf. Onderweg vertelt hij dat hij getrouwd
is, al twee jaar, en dat hij over 10 dagen voor de kerk zal trouwen. Zijn vrouw
heeft er mee ingestemd. Hij is 67 jaar en arts. Hij doet ook aan medische
hulpverlening in het buitenland, en zo heeft hij zijn huidige vrouw leren
keren. Zij is van Cambodja.
Uiteindelijke komen we aan in Mésière waar hij
woont. Zijn vrouw komt naar buiten. Hij legt uit hoe hij mij heeft ontmoet en
dat ik even iets kom drinken
en
een hapje eten ook, de tafel
staat toch gedekt. Er komen nog vrienden.
Ik heb hem vertelt van mijn voet
ook zijn
vrouw heeft geneeskunde gestudeerd, en ik krijg alle medische verzorging, en halve
apotheek aan medisch materiaal mee. Mijn schoenen
Daar is iets mis mee. Plots
komt Paul met een paar van zijn wandelschoenen. Probeer even, ik heb er toch
twee paar, zegt hij. Ze zijn te klein. Dan nog een ander paar, ook te klein
Ik heb het gevoel dat er iets zal mislopen
met mijn afspraak met Frank.
Uiteindelijk komen zijn vrienden, Annemarie en
Luc een gepensioneerd koppel, aan. Ze komen net van de kerk. Een pelgrim, zegt
mevrouw, en ze vertelt dat ze in de kerk twee pelgrims heeft ontmoet, Engelsen,
zegt ze, want ze spraken Engels. Uit haar uitleg kan ik vlug opmaken dat het
onze twee Nederlanders zijn die ze heeft ontmoet. En nu nog een pelgrim. Haar
dag kan niet meer stuk. En dan nog een Belg!
Het is heel leuk, maar mijn afspraak met
Frank ligt in het water. We eten is op zijn Frans: je weet wanneer je eraan
begint, maar niet wanneer het zal eindigen. En het gaat een hele tijd door, en
dan nog wat kaas, en dan nog een koffie. Uiteindelijk gaan Annemarie en Luc
naar huis.
Paul vertelt nog wat over het huwelijk met
Chhavy zijn Cambodjaanse vrouw. Ten slotte stelt Paul voor om naar de abdij van
Pontigny te gaan het is maar een paar kilometer ver. Het is 30 km ver.
Na het bezoek aan de abdij rijden we naar
Flogny-la-Chapelle de plaats waar ik deze nacht zal doorbrengen en Frank zijn
baguette zal bezorgen. Maar eerst nog eventjes iets drinken en
een hapje eten,
want Paul heeft honger. Er is niets te vinden in Flogny-la-Chapelle, dus rijden
nog even terug naar huis, het is maar een paar (7) kilometer.
En dan is het tijd om mij naar
Flogny-la-Chapelle te brengen. Ik had al de indruk gekregen dat Paul nogal veel
de verkeerde richting insloeg op de weg, en die indruk heb ik nu weer. We doen
meer kilometers dan strikt nodig is. De overnachtingplaats is in de kleedkamers
van de voetbalclub, maar als we aankomen is alles gesloten. Ik stel voor om
hier uit te stappen, het is mooi weer en ik heb mijn tent bij, ik zal wel mijn
plan trekken. Maar Paul wil daar niets van weten. Hij heeft nog een kamer en
een bed. Dus terug naar Mésière. Het bed ligt vol met papieren, maar na 10 min
is alles opgeruimd. En een kwartiertje later zit ik rustig alleen op mijn
kamer.
Het is vandaag helemaal anders verlopen dan
dat ik had voorzien. Ik ben benieuwd hoe Frank het gesteld heeft.
  
27-06-2013, 14:41 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 35 : maandag 15 april 2013 |
|
van Mésières naar Saint-Cyr-les-Colons
Zoals afgesproken ben ik om 7 uur klaar. Ik
mijn spullen naar de eetkamer. Paul is al wakker. Hij verwarmt de koffie van
gisteren in de microgolf en maakt toastjes klaar. In zijn tas van koffie giet
hij een Schweppes.
Chhavy gaat vandaag niet werken: het is
Nieuwjaar in Cambodja en ze wil met haar familie skypen.
Het is tijd om te vertrekken, maar eerst nog
mijn voet verzorgen. Daarna vertrekken we met de auto richting
Flogny-la-Chapelle. Plots meent Paul dat het misschien beter is om me af te
zetten in Saint Florentin ˗ als hij het zegt, zal het wel waar
zijn. We rijden en rijden en rijden. Uiteindelijk zijn we op zon 4 km van
Fontigny. Misschien toch beter Fontigny. Oké, Fontigny dan maar. Hij rijdt en
rijdt tot hij een heel eind voorbij Fontigny is en stopt dan, en ik kan mijn
kar uitladen.
We nemen afscheid en ik kan weer op pad
gaan. Het is bewolkt, of zoals Paul zegt, plombé. Van Fontigny stap ik naar
Lignorelles. Daar begint het aan het kerkhof eventjes te druppelen. Ik haal
voor alle zekerheid mijn poncho boven. Ik drink nog wat van de koffie die ik
gisteren heb meegekregen en ga dan verder op stap richting Beine. Tegen dat ik
in Beine ben schijnt de zon. Het wordt zelfs zo warm dat ik mijn jas uittrek.
In Beine, aan de kerk, houd ik mijn middagpauze, heel wat langer dan tot ik tot
nu toe gewoon was. Het uurwerk van de kerk loopt 4h15 voor. Van Beine stap ik
door naar Montallery. Ik zit bijna zonder water, gelukkig zie ik in Préhy een
man die zijn gras aan het afrijden is. Hij vult mijn fles bij en we praten nog
even. Het verblijf voor de pelgrims ligt vlak aan de Mairie, weet hij te
vertellen. Het is nog 2,5 km naar Saint-Cyr-les-Colons. Uiteindelijk ben ik er.
Ik loop naar La Mairie. Er zijn al twee pelgrim uit België, Philippe en
Madeleine, ze komen uit de buurt van Waterloo.
Het verblijf ligt achter de Mairie. De twee
pelgrim delen een kamer, en ik krijg een andere kamer met 4 hoogslapers. Er is kookgelegenheid,
een wasmachine en droogkast.
  
27-06-2013, 14:46 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
| Dag 36 : dinsdag 16 april 2013 |
|
van Saint-Cyr-les-Colons naar Arcy-sur-Cure
We staan rond 7 uur op, eten samen. En dan
gaat Philippe de ezel halen. Ik loop even naar de bakkerij. Ondertussen is
Philippe aangekomen met zijn ezel. Een kleine ezel. Het is een heel karwei om
de ezel op te tuigen en te laden.
Uiteindelijk zijn we klaar. We moeten de
zelfde richting uit. Philippe heeft een boekje met de kaartjes en de
overnachtingadressen.
Even voor Cravant stoppen we om te eten. Er
is een afgesloten weide met speeltuigen voor de kinderen en daar kan Galopin,
de ezel, vrij rondlopen. Daarna lopen we door het stadje Cravant. Er zijn een
paar cafés open en een paar hotelletjes, en zelfs een winkel. Als ik nu alleen
was geweest, had ik mij op een terrasje gezet en even de wereld bekeken, maar
Philippe en Madeleine stappen door en voor Galopin is er toch niets aan. Zij
hebben een kaart en ik volg.
Het pad volgt de Cure, maar het is een pad
in het bos dat daalt en stijgt, een echt bospad met hier en daar veel
oneffenheden. We komen in Bessy-sur-Cure aan, een klein dorp dat er in tegenstelling
tot andere dorpen goed gerestaureerd uitziet. Ik loop voor en houd halt aan een
bank in het dorp. Mijn fles water is bijna leeg en een vrouw, die binnen in
huis staat met het raam open, roept en vraagt of ik water wil. Ze vult mijn
fles bij.
Even later komen het trio Philippe,
Madeleine en Galopin aan. In feite is Galopin de attractie van het trio en zijn
Philippe en Madeleine onzichtbaar voor de mensen.
Aangekomen aan de kerk in Arcy-sur-Cure bel
ik de camping op. Die zou vanaf april open moeten zijn, maar volgens het
bericht op het antwoordapparaat is hij maar open vanaf 1 mei. Dus bel ik het
contactnummer op in Arcy-sur-Cure, waar Philippe en Madeleine zullen
overnachten. Er is geen plaats meer vrij. Maar als de dame hoort, dat ik samen
ben met haar twee gasten en al aan de kerk zit haar huis is 20 m verder mag
ik toch komen, ze zal voor een oplossing zorgen.
Ik zet
mijn tent op in de tuin. De buurman heeft een plekje voor Galopin, en uiteindelijk
zit ik toch binnen in plaats van op een camping.
  
27-06-2013, 14:55 geschreven door hendrik
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
