van  Signy-l'Abbaye naar  Château-Porcien en verder naar Reims

Ontbijt om 8h30.

Mevrouw Lefort regelt een afspraak met het gemeentehuis van  Château-Porcien, en ik kan met een gerust hart vertrekken. Het pelgrimsverblijf is van de gemeente en er zijn maar vier bedden.

En dan gaat het richting Château-Porcien. Op aanraden van mevrouw Lefort volg ik niet het pad door de bossen, want met mijn voet moet ik opletten, maar de gewone weg. Het is een secundaire weg met heel weinig verkeer. Alles verloopt vlot tot in Lalobbe, en van daar tot in Wasigny. Daar neem ik dan toch een onverharde weg door bossen en velden. Valt in feite heel goed mee. In Wasigny moet ik even zoeken, en ten slotte kom ik op een plein waar een middeleeuwse hal staat. Ik zet mijn kar even aan de kant om een paar foto's te nemen, en word aangesproken door een vrouw die vraagt of ik Belg ben. Zij is Nederlandse en heeft een huis Wasigny.  Wanneer ze hoort, dat ik problemen heb met mijn voet, nodigt zij mij uit voor een koffie bij haar thuis en stelt voor om mij naar Château-Porcien te brengen. Daar ben ik heel blij meet. Mijn voet is helemaal gezwollen.

Ze brengt mij tot aan de Mairie in  Château-Porcien. Het is even vóór 14 uur en het gemeentehuis is nog dicht. Het is een piepklein kamertje, net groot genoeg voor twee stapelbedden naast elkaar.

Er is al iemand: George, een Pool die in Litouwen woont. Hij is heel gelovig en zet zelfs zijn Mariabeeldje met het kindje Jezus voor mij, om me te beschermen. In het eerste half uur dat ik er ben, drinkt hij een fles wijn leeg. Dan gaat hij met zijn fiets een ‘toerke’ doen, en hij gaat kijken of er een bus of trein is naar Reims, want ik moet heel goed opletten met mijn voet. Pelgrimstocht is geen calvarietocht, zegt hij, en hij kan het weten: hij zwerft al 9 jaar rond op zijn fiets. Hij is invalide: hij heeft een heel zwaar ongeval gehad, waarbij zijn wervelkolom gebroken is en waarna hij twee jaar verlamd is geweest. Maar door zijn liefde voor Jezus kan hij weer fietsen. En weg is hij.

Een uurtje later is hij terug. Ik lig op mijn matras en reageer niet.

Weer een half uur later gaat de deur open en komt er nog een pelgrim binnen: het is Lionel van twee dagen geleden. Hij is totaal kapot, de afstand naar Château-Porcien was inderdaad te groot. Hij weet niet wat hij moet denken als hij mij daar ziet zitten. Hij heeft mij gisteren voorbijgestoken, en nu zit ik daar al.

Als George hoort dat er nog een vierde pelgrim komt, besluit hij om met zijn fiets naar het volgende dorp te rijden. Op mijn vraag of hij daar een overnachtingsplaats kent, krijgen we goede raad. Hij gaat er zelfs bij zitten: Ik vraag altijd aan Jezus om voor mij te zorgen. Vraag aan Jezus een overnachtingsplaats en hij zal er je een geven. Jezus laat zijn kinderen nooit stikken.

Lionel is het nog niet gewoon en probeert nog even zijn visie te geven, maar hij heeft ongelijk.

En weg is onze vreemde vogel.

Tegen 18u30 verwacht Lionel een vriendin, met wie hij een eind zal optrekken. Vorig jaar is ze van Brussel naar Château-Porcien gestapt en nu wil ze van hieruit verder gaan. Haar ouders brengen haar.  Niet veel later komen ze aan. Als ze hoort van de ontsteking aan mijn voet, vraagt ze haar ouders om mij naar Reims te brengen.

We laden eerst mijn kar in de auto. Het is wat foefelen, want we moeten er met zijn drieën in en er zitten al een paar koffers in, maar het lukt. 

We rijden naar La Maison Diocésaine van Reims. Als we rond 20u aankomen is de hoofdingang gesloten en moeten we naar de achterkant van het gebouw. De bewaking komt even later opendoen en laat de  “pèlerin blessé” binnen.

En zo zit ik tegen 20u op een kamer. Het is blijkbaar heel typisch voor een pelgrim: je ziet maar wat de dag brengt.

In elk geval, ik zit hier beter dan onderweg. Een paar dagen rust en zien wat mijn voet doet. Die zal alles bepalen.

Het is een klein kamertje: bed, minitafeltje, toilet met douchecabine. We zullen het ermee doen.