van Montmort naar Haye

Om 8 uur hebben we afgesproken voor het ontbijt. François zou zijn best doen om er te zijn, maar het lukt hem niet.

Als ik wil, mag ik nog een dag langer blijven. Ik heb wel zin, maar ik heb gisteren al gebeld voor het overnachtingadres voor vanavond, en het blijkt iets bijzonders te zijn. Dus spreken we af dat ik blijf tot na het middagmaal, en dan vertrek ik naar Haye.

François heeft uiteindelijk de weg naar beneden gevonden en haalt nog een paar Dvd’s met Belgische acteurs uit.

's Middags zijn er om te beginnen escargots. Twee soorten wijn, eentje bij de escargots, de andere bij de rest, en natuurlijk nog de schotel met kaas.

Kar laden, afscheid nemen en verder trekken. Dat is het leven van een pelgrim: eeuwig op stap. Het is koud en bewolkt en dat weerspiegelt zich in de straten: de mensen blijven binnen. Ik loop bijna de hele weg zonder iemand te zien.

Tegen 5 uur ben ik aan 'Foyer de Charité', een kasteel dat onbewoond was van de jaren ‘30 tot de jaren ‘60 en dat totaal vervallen was. Vanaf het begin van de jaren ‘60 werd het stelselmatig gerenoveerd. De bewoners zijn mannen en vrouwen die celibatair leven, op een heel christelijke, katholieke wijze, in dienst van de Heer.

Het is er stil. Gelukkig staat er buiten iemand een sigaret te roken. Hij nodigt mij uit binnen te komen en ik krijg iets te drinken. Dan roept hij iemand. Ik blijf in de hall wachten. Na ongeveer een kwartier verschijnt een kleine, vriendelijke dame. Ze wijst mij mijn kamer en zegt iets van een demonstratie in de kapel. Mijn Frans is niet goed genoeg om te begrijpen wat ze bedoelt, maar ik zeg toch maar dat het mij interesseert.

Het grootste deel van de bewoners, een tiental mensen, zitten in de kapel in stilte te bidden, terwijl de demonstrans, de Heilige Hostie in een straalkrans, op het altaar staat. Dit blijkt deel uit te maken van hun dagelijkse activiteiten. Ik blijf tot het eind rustig zitten.

Om 19h30 is er avondeten voor mij, samen met père François, de geestelijke herder van het huis. Het avondeten begint met een paar Weesgegroetjes en een Onze Vader in het Frans. Er wordt niet verwacht dat ik meedoe. Ik krijg van père François als geschenk een papiertje met het Weesgegroet en het Onze Vader in verschillende talen.

Het avondeten is sober, maar père François is geïnteresseerd in wat ik zoal doe en hoe ik het leven bekijk. Om 20h45 is er iets te doen in de grote kapel. Ik word uitgenodigd. Er is ook mogelijkheid voor het heilig sacrament van de biecht, maar dan wel in het Frans, in het Engels kan ook nog.

Na het eten help ik afruimen, wat père François sterk apprecieert.

Nu ik daar toch ben, ga ik om 20h45 naar de grote kapel. Het is iets van misericordiam. Om 21h30 ga ik terug naar mijn kamer: ik heb de indruk dat het biechttijd is en mijn Frans en Engels zijn toch niet zo goed.