van Bagneux naar Méry-sur-Seine

Ontbijt om 7h30. Het regent. Dat ziet er niet goed uit om te stappen. We blijven lang aan tafel zitten, want als het regent kan hij toch niet werken en door de regen stappen is ook niet leuk. We blijven zitten tot het stopt met regenen. André aan het werk – bij zijn zoon die de zaak heeft overgenomen, en ik weer op weg naar Méry-sur-Seine.

Méry-sur-Seine is bijna een 'grootstad': een bakker, een gazettenwinkel, een Vietnamees bar/restaurant/hotel, een pizzarestaurant, een kleine proxy en een Carrefour warenhuis op maat.

Deze avond kan ik overnachten bij de broeders Marianisten. Het is een kleine gemeenschap met vier broeders. Een van hen brengt mij naar de parochiezaal, waar het gastenverblijf is voor de pelgrims. Het is vier uur en ik ben er alleen. Om 6 uur komt iemand van het huis binnen en zegt: “Changement, j'ai un couple.” Ik moet naar een andere kamer. De andere gasten zijn Nederlanders, een echtpaar.

Ik had al sterke verhalen gehoord over het Frans van de Nederlanders, maar deze keer mag ik erbij zijn. Gelukkig spreken de bewoners ook een woordje Engels.

Om 19h15 gaan we eten. We zijn met zijn vijven: de twee Nederlanders, een broeder, prêtre Philippe, die het initiatief op zich heeft genomen voor de ontvangst van de pelgrims, en ik.

Alles staat op tafel, je moet maar nemen. Het steekt er niet zo nauw. Prei met een soort vinaigrette à la prêtre Philippe, brood, wijn, water, dan is er iets als een omelet, daarna aardappelen met erwtjes en worteltjes. Daarna natuurlijk nog wat kaas en als toetje een potje yoghurt. En dan is er nog de pot choco, de grootse die ik ooit heb gezien, een pot Nutella van 5 kg.

Hoewel slechts één van de vier bewoners nog niet op pensioen is, zijn ze alle vier zeer actief. Het huishoudelijk werk verdelen ze onder elkaar. Ieder heeft zijn taak, maar als er een niet is, doen de anderen het werk.