van Puiseaux naar Mésières

Vandaag stap ik verder. Het is mooi weer en ik zet alles buiten om mijn kar klaar te maken. Aan het toiletgebouw zit een andere pelgrim, Frank, zijn tent te drogen. We spreken af om vanaf Ervy-le-Chatel een eind samen te lopen. Ik zal voor hem een baguette meebrengen.

Met Rita en Karel rijden we naar de bakker in Auxon, de dichtste bakker die er is. Dan nemen we afscheid. Ik stap naar  Ervy-le-Chatel.

Een kleine kilometer voor  Ervy-le-Chatel stopt er een auto naast mij. De man in de auto, Paul, is al 17 keer op pelgrimstocht geweest naar een bedevaartsoort in de Balkan. Hij woont een kilometer verderop en vraagt of ik wil meerijden om iets te drinken. Waarom niet, ik heb toch nog even de tijd. Een kilometer… uiteindelijk zijn het er vijf. Onderweg vertelt hij dat hij getrouwd is, al twee jaar, en dat hij over 10 dagen voor de kerk zal trouwen. Zijn vrouw heeft er mee ingestemd. Hij is 67 jaar en arts. Hij doet ook aan medische hulpverlening in het buitenland, en zo heeft hij zijn huidige vrouw leren keren. Zij is van Cambodja.

Uiteindelijke komen we aan in Mésière waar hij woont. Zijn vrouw komt naar buiten. Hij legt uit hoe hij mij heeft ontmoet en dat ik even iets kom drinken… en… een hapje eten ook, de tafel staat toch gedekt. Er komen nog vrienden.

Ik heb hem vertelt van mijn voet… ook zijn vrouw heeft geneeskunde gestudeerd, en ik krijg alle medische verzorging, en halve apotheek aan medisch materiaal mee. Mijn schoenen… Daar is iets mis mee. Plots komt Paul met een paar van zijn wandelschoenen. Probeer even, ik heb er toch twee paar, zegt hij. Ze zijn te klein. Dan nog een ander paar, ook te klein

Ik heb het gevoel dat er iets zal mislopen met mijn afspraak met Frank.

Uiteindelijk komen zijn vrienden, Annemarie en Luc een gepensioneerd koppel, aan. Ze komen net van de kerk. Een pelgrim, zegt mevrouw, en ze vertelt dat ze in de kerk twee pelgrims heeft ontmoet, Engelsen, zegt ze, want ze spraken Engels. Uit haar uitleg kan ik vlug opmaken dat het onze twee Nederlanders zijn die ze heeft ontmoet. En nu nog een pelgrim. Haar dag kan niet meer stuk. En dan nog een Belg!

Het is heel leuk, maar mijn afspraak met Frank ligt in het water. We eten is op zijn Frans: je weet wanneer je eraan begint, maar niet wanneer het zal eindigen. En het gaat een hele tijd door, en dan nog wat kaas, en dan nog een koffie. Uiteindelijk gaan Annemarie en Luc naar huis.

Paul vertelt nog wat over het huwelijk met Chhavy zijn Cambodjaanse vrouw. Ten slotte stelt Paul voor om naar de abdij van Pontigny te gaan het is maar een paar kilometer ver. Het is 30 km ver.

Na het bezoek aan de abdij rijden we naar Flogny-la-Chapelle de plaats waar ik deze nacht zal doorbrengen en Frank zijn baguette zal bezorgen. Maar eerst nog eventjes iets drinken en… een hapje eten, want Paul heeft honger. Er is niets te vinden in Flogny-la-Chapelle, dus rijden nog even terug naar huis, het is maar een paar (7) kilometer.

En dan is het tijd om mij naar Flogny-la-Chapelle te brengen. Ik had al de indruk gekregen dat Paul nogal veel de verkeerde richting insloeg op de weg, en die indruk heb ik nu weer. We doen meer kilometers dan strikt nodig is. De overnachtingplaats is in de kleedkamers van de voetbalclub, maar als we aankomen is alles gesloten. Ik stel voor om hier uit te stappen, het is mooi weer en ik heb mijn tent bij, ik zal wel mijn plan trekken. Maar Paul wil daar niets van weten. Hij heeft nog een kamer en een bed. Dus terug naar Mésière. Het bed ligt vol met papieren, maar na 10 min is alles opgeruimd. En een kwartiertje later zit ik rustig alleen op mijn kamer.

Het is vandaag helemaal anders verlopen dan dat ik had voorzien. Ik ben benieuwd hoe Frank het gesteld heeft.