van Saint-Cyr-les-Colons naar Arcy-sur-Cure

We staan rond 7 uur op, eten samen. En dan gaat Philippe de ezel halen. Ik loop even naar de bakkerij. Ondertussen is Philippe aangekomen met zijn ezel. Een kleine ezel. Het is een heel karwei om de ezel op te tuigen en te laden.

Uiteindelijk zijn we klaar. We moeten de zelfde richting uit. Philippe heeft een boekje met de kaartjes en de overnachtingadressen.

Even voor Cravant stoppen we om te eten. Er is een afgesloten weide met speeltuigen voor de kinderen en daar kan Galopin, de ezel, vrij rondlopen. Daarna lopen we door het stadje Cravant. Er zijn een paar cafés open en een paar hotelletjes, en zelfs een winkel. Als ik nu alleen was geweest, had ik mij op een terrasje gezet en even de wereld bekeken, maar Philippe en Madeleine stappen door en voor Galopin is er toch niets aan. Zij hebben een kaart en ik volg.

Het pad volgt de Cure, maar het is een pad in het bos dat daalt en stijgt, een echt bospad met hier en daar veel oneffenheden. We komen in Bessy-sur-Cure aan, een klein dorp dat er in tegenstelling tot andere dorpen goed gerestaureerd uitziet. Ik loop voor en houd halt aan een bank in het dorp. Mijn fles water is bijna leeg en een vrouw, die binnen in huis staat met het raam open, roept en vraagt of ik water wil. Ze vult mijn fles bij.

Even later komen het trio Philippe, Madeleine en Galopin aan. In feite is Galopin de attractie van het trio en zijn Philippe en Madeleine onzichtbaar voor de mensen.

Aangekomen aan de kerk in Arcy-sur-Cure bel ik de camping op. Die zou vanaf april open moeten zijn, maar volgens het bericht op het antwoordapparaat is hij maar open vanaf 1 mei. Dus bel ik het contactnummer op in Arcy-sur-Cure, waar Philippe en Madeleine zullen overnachten. Er is geen plaats meer vrij. Maar als de dame hoort, dat ik samen ben met haar twee gasten en al aan de kerk zit – haar huis is 20 m verder – mag ik toch komen, ze zal voor een oplossing zorgen.