Terrasje
.............................. 

Het voordeel van warmte is de luchtigheid.
Het zoeken naar afkoeling. Het ultieme genot van een zuchtje wind.
Het vinden van schaduw en bovenal het drinken van een pilsje. Koud! Op een terrasje, althans, overal waar een tafeltje staat…

Hier stond een tafeltje, net aan het einde van een viaduct.
Ik dacht dat het een tafeltje was voor algemeen gebruik omdat er niemand aanwezig was…

Ja, een auto, een eindje verderop.

Als dorstige fietser, na een ochtendje tuinieren en op de terugweg, is ieder tafeltje met twee stoelen een terrasje met uitnodiging… en ik had dorst, veel dorst maar geen drup meer in de fles. Alleen nog maar een appeltje…

Pas toen ik ging zitten en in het appeltje ging happen begon ik me af te vragen of ik wel op het juiste terrasje terecht gekomen was… Nee dus!

De auto, even verderop, bewoog al toen ik ging zitten maar dat was me nog niet opgevallen. Toen ik keek wel…

Ik zag twee hoofden en toen niet meer, vier benen en toen niet meer, en de auto bewoog het bekende ritme…

Mijn appeltje was nog niet op!

Geheel volgens etiquette keek ik de andere kant op om zo toch even van mijn appeltje te genieten…

“ Bedankt makker!”

Achter mij stond een Adonis.

“ Even op onze spullen gepast.. hartstikke tof.”

Er giechelde iets in de auto…

“Johan… mijn slipje is zoek!!”

“Ja, dat ding kan overal liggen… kijk maar even.
En.. neem even de koelbox mee… deze meneer heeft een pilsje verdiend ! ”

“Ach… laat maar hoor, ik dacht dat dit…”

“Geen moer mee te maken, wij nemen een pilsje… we hebben allemaal dorst met dit weer”

Ik gaf hem maar gelijk… bovendien had ze het slipje gevonden…

Het lag op de koelbox!!


H.K.

De zwerfhond
....................................... 

De hond liep voor mij uit en kwispelde bij een bergje.
De geuren bij dat bergje maakten het dier helemaal gek want binnen notime was het bergje verdwenen en lag het helemaal verspreid over de stoep.
Pas toen het bergje geen waarde meer had liep het dier verder om vervolgens zonder aanwijsbare reden een paar druppels tegen een lantaarnpaal te deponeren.

Het was een loslopende hond met in de verste verte zonder baas zo te zien. Een geroutineerde zwerfhond van zeer verdacht kaliber omdat iedereen die te dichtbij kwam door een grom op afstand gehouden werd.
Een hond waar je wel met een boogje zoniet straatje omheen liep als je het dier zou zien lopen. Heer en meester van de vuilniszakken die soms nog wel eens clandestien op straat gezet werden. Weggeworpen zakjes welke uit auto’s een eigen leven gingen lijden vormden  een traktatie.

Geen ras was er te bekennen in de genen van de hond.
Te hoge poten, de kleine kop en enorme flaporen maakten het dier tot het overbekende vuilnisbakkenras.
De schrik van kinderen en opgeschoten schoothondjes aan de lijn. Stoere bazen met herders en andere grote rassen aan de riem zagen het dier als kwelgeest tijdens het wandelen en draaiden zelfs om als de zwerver hun richting uitkwam.
De aangelijnde honden hingen zich bijna op om toch maar te laten merken dat zij wel wilden maar niet mochten.

De gemeentelijke hondenwachten kwamen iedere keer te vroeg of te laat om een poging te wagen het dier te vangen en over te leveren aan het asiel voor de allerlaatste spuit, want wie wilde deze zwerver nu nog als huisdier.

Vooral in het stadspark was deze kwelgeest een ongeziene gast. Soms dagen niet te zien en ineens was het wandelpad weer onveilig en werd gemeente en dierenbescherming opgetrommeld voor te nemen stappen, die nooit het doel bereikten.
Het dier was te slim en te geroutineerd om wie dan ook in de buurt te laten komen.
Zelfs lokaas hielp niet als er ook maar een spoortje gif in zat!

En toch… het dier was kerngezond! Niet mager en vies, maar glanzend schoon. Er werd gegarandeerd goed gezorgd voor het dier maar niemand wist door wie en waar!
Vooral waar, dat was de grote vraag. De zwerfhond kwam en vertrok steeds op een ander tijdstip.
En wie? Dat vroeg niemand zich meer af, als het dier maar wegbleef.

Kilometers liep het dier door de bossen en langs weilanden in een dansende cadans recht naar zijn de woonplaats van zijn baas.

Een uitgewoonde caravan, van iemand die niet meer wist dat hij de caravan nog had, in beslag genomen door  de man zonder woon en verblijfplaats. Een stoere bonk, voor niets en niemand bang en gehard door een mislukt verleden.

Samen dolden ze door de omgeving en hadden plezier. In de caravan lagen ze dicht tegen elkaar aan om de warmte te delen. Totdat de man op stap ging en de hond ook… ieder zijns weegs voor een paar dagen.

Dat hoort bij het zwerven… het alleen zijn.

H.K.

De overhangende tak
.................................................... 

De overhangende tak is in de loop der jaren een monument geworden boven de meander van de bosbeek.
Een hangende knoest vol met speelwonden van ingesleten touw en trappende voeten op de schors.

Dit alles jaren geleden. Nu is het beschermd!

De tak steekt uit een beuk die, door wassend water,  met blote wortels aan de rand van de meander staat.

Het prille groen van het zacht beukenblad filtert het zonlicht in duizenden schaduwtjes zodat het snelstromend beekwater dansend door de meander geloodst wordt, zo lijkt het.

Kabbelend doet de beek mee met alle bosgeluiden die de stilte invullen.
Bosmuizen lopen over, langs en onder de wortels alsof ze bij elkaar op visite gaan en heel af en toe snerpt het piepen diep in een gang…

Dubbelloofvarens en levermossen versieren de hoog ingesleten oevers van de beek en bij de volgende meander hangt een toef koningsvarens het brede ingesneden blad  net boven het water.

Maar de tak, heeft al zoveel meegemaakt.
Het spelen, het klimmen, het kerven… het jonge groen hoeft van hem niet meer.
De slapende knoppen in zijn binnenste kunnen niet meer wakker worden.

Nu is hij zitplaats, hangplek, uitkijkpost.

Iedere dag op, bijna, hetzelfde tijdstip komt een roodborstje met hippende pootjes een sprankelend melodietje uit het opengesperde bekje persen… midden op het hangende beukenhouten monument.

 
H.K.

 

Pauze
.............

Niet dat het vaak voorkomt, helemaal niet.
Maar nu is het er even. Gewoon tussen twee nog uit te voeren afspraakjes.
Aan de ene kant is het wel eens lekker maar aan de andere kant is er de drang om verder te gaan! Dat gaat niet omdat ik even niets te doen heb.

Nu kan ik wel  gaan lezen maar daar is de tijd  net weer te kort voor. Bovendien heb ik al verschillende dingetjes gedaan om de tijd de doden, maar ik heb nog wat over!
Niet veel maar toch net genoeg om me even af te vragen; wat kan ik nog doen? En net nu schiet me niets te binnen!
Ja, er zijn wel wat dingen maar die duren weer net iets te lang.

Ik heb al een banaan op, twee mandarijntjes en een appeltje, oh ja.. ook een pilsje en een lekker sigaartje gerookt. Dus eigenlijk is mijn pauze al om!  Maar ik heb nog een ruim kwartiertje, dus zet ik mijn pc maar even aan… 
Funest! Gevaarlijk!

Het probleem is namelijk dat als dat ding aangaat de tijd gaat vliegen, binnen no time is het later!
Alleen het opstarten al!
En mailtjes binnen halen! Dat gaat wel snel, daar niet van, maar als ik dan die hele waslijst zie staan dan… is mijn middag helemaal gevuld en verdwijnen mijn afspraakjes naar de achtergrond!

Dus die mailtjes  stel ik dan maar uit tot meer ruime uurtjes.
En dat is ook weer gevaarlijk omdat het dan steeds en steeds meer wordt.

Dus ga ik maar even mapjes maken… slepen… icoontjes fabrieken… bureaublad opruimen… prullebakeren… definitief verwijderen… geen ICQ!!!… geen MSN!!!….goh, het ruim kwartiertje is al om.
 
Ben weg, doeiii!!


H.K.

 

Stiekem
.....................

De deurscharnieren piepten. Ik schrok me rot.
Ik wilde nog wel zo geruisloos mogelijk wegsluipen.
Het kon niet anders, even moest ik misdadiger zijn.
Op mijn tenen stak ik de parkeerplaats over.
De vrachtwagen stond net iets te ver om niet op te vallen, dus moest ik het juiste tijdstip kiezen.

Nonchalant liep ik van auto tot auto, uit niets liet ik merken wat ik van plan was. Nog zeker tien auto’s te gaan.

Als smoes had ik verzonnen om even wat frisse lucht te gaan happen, voelde me wat zweverig en dat al een paar dagen achter elkaar.

Het was maar een licht vergrijp wat ik iedere keer binnen vijf minuten moest realiseren.

Oh ja, ik kon het ook open en bloot doen maar dan kreeg ik weer van die rare opmerkingen, of ik wel naar de radio geluisterd had, want iedereen had er last van…

Zelfs op mijn eigen werkplekje mocht het niet meer terwijl ik daar toch af en toe moederziel alleen zit.
En tussen de volgende werkplek stond een dikke muur waarin een dikke deur alles afsluit en alleen opengaat om kollegialiteiten uit te wisselen.

Daarbij was mijn vrouwelijke collega achter de dikke deur ook behept met hetzelfde criminele gedrag.

Het kwam wel eens voor dat we elkaar tegenkwamen achter de vrachtauto en dat was best gezellig. Maar zij durfde het niet meer… op heterdaad betrapt noemen ze dat!

Sindsdien ga ik alleen op avontuur, zomaar tijdens mijn werkuren even de kuierlatten nemen om datgene te doen wat bijna strafbaar is…

Nog een Mercedes, tien stappen en ik stond veilig achter de vrachtwagen…

Hèhè… even een pafke

H.K.

Blubber
..............
 
Het is iedere keer het water!
Waar water is daar moet ik naar toe! Vooral in dit kikkerlandje is water altijd dichtbij.
Dit landje is door water gemaakt, bijna uitgesleten door het water. Overal is er wel een geultje waar het water door heen kan stromen, van het kleinste slootje, via een beekje tot in de grootste rivier.
En daartussen mogen wij wonen en leven.

Water… dat er was voordat wij er waren!
Er wordt zelfs beweerd dat wij uit het water het land op zijn gedwongen, niet ineens als mens maar uit iets heel vroeg prehistorisch geëvolueerd… wat dat ook geweest moge zijn.

En toch… ik ga altijd tot aan het water! Als ik er in lig.. zo snel mogelijk weer er uit!
Als echte geëvolueerde landrot kan ik uren over het water turen… en dat is het.
Zodra het water ook maar een poging waagt mij naar de lippen te stijgen probeer ik mijn voeten al droog te houden…

Daarom kijk ik zo graag naar watervogels, die doen dingen waar ik vol bewondering naar kan kijken… ze drijven!
Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dobberen, hangen, eten, slapen en poetsen ze… op het water!
En dan denk ik nog niet aan al die vissen, larven en ander onderwatergepeupel!

Vol verbazing laat ik dan mijn laarzen in de blubber zakken zodat ik ze nog net met mijn eigen kracht kan laten soppen, een zeer vermoeiende bezigheid, wat zeg ik… een fatale bezigheid!
Even iets te lang naar watervogels gekeken, want bij de volgende stap was het helemaal soppen.. zonder laars!
Bleef gewoon in de blubber hangen!
Mijn geitenwollensok gaf al snel aan geheel niet als laars geschikt te zijn, dat voelde ik meteen aan mijn voet zodat ik in paniek dacht dat het water bijna tot aan mijn lippen steeg…

Water is maar niks als het blubber is…


H.K.

Paraplu
...............

Eigenlijk ben ik maar een stomme oude paraplu.
Sta al jaren mijn baleinen te verroesten in een aftandse paraplubak!

Als ze mij nu zouden openen dan valt er een hele klas spinnen, inclusief stofnesten van jaren terug, boven op de kop die ik zou moeten beschermen tegen het regenwater!  Opgespaard tijdens het niets doen…

Mij verleden is dus maar een weerpraatje… en dan alleen over slecht weer want als de zon scheen stond ik achter de jassen in die stomme bak.
Ik haat die bak… is nog van koper ook, dus sta ik in gifkopergroen mijn tijd te verdoen.
Mijn houten handvat is gastvrij geworden voor wat houtwormpjes, ben ik nog ergens goed voor…

Oh ja, eens waren het gouden tijden… op het strand! 
Mocht ik voor schaduw spelen en hingen er wat kleren in mijn baleinen en zag ik dingen waar ik, als plu,  alleen maar naar mocht kijken. Geloof maar dat ik toen stormvast in het zand stond geprikt…

Maar dat was vroeger.
Mijn regendoek is aan het verpulveren tussen de prullen die af en toe achteloos in de bak worden gekieperd worden, zelfs een paar pantoffels… wat een leven!

Ik heb wat gefantaseerd in deze bak, wat moet ik anders!
Heb zelfs gedroomd over een vlotje… heerlijk drijven op het water. Dat is wat anders dan water tegenhouden!
Mijn toekomst is vast de stoeprand, als de kraakwagen komt, samen met die stomme bak!

Maar er is nog hoop… als ik antiek ben! Wie weet…
Verzamelobject, met bak en al!


H.K.

Gluren bij de buren.
..................................................

 Natuurlijk wil ik niet roddelen, maar dit is echt!

Mijn overbuurman kweekt… cactussen !
Nu heb ik helemaal niets tegen cactussen, integendeel, op de juiste manier weggezet kan het best mooi zijn.
Maar mijn overbuurman heeft geen gevoel voor cactussen, of misschien wel helemaal geen gevoel.
Hij kijkt als een cactus… vind ik ineens.

Geen kwaad woord over mijn overbuurman, maar volgens mij is hij ook nog getrouwd met cactus !
Een cactus met krulspelden, iedere morgen en ze gaat er nog mee buitenzitten ook !

Dan zitten ze samen voor de cactussen…

Ze staan op een rijtje !
Vier cactussen op een rij en dat vier keer, van boven naar beneden.
 Op een ijzeren rek; van die grote ronde dingen in een te kleine pot.

En dan de verzorging… ha, kan er uren naar kijken !
Echt waar, hele grote handschoenen tot aan de ellebogen en, nog erger, een te grote groene overal met een te laag kruis.
Hij is ook nog zo mager als een lange cactus, je weet wel, van die grote groene palen met van die zijspaken en die zeker een paar meter hoog worden !  Echt lachen…

Er volgt dan een aanval op de cactussen. Hij draait ze rond !
Niet te geloven…  alsof het porselein van het duurste soort is.
Als ik heel goed kijk… hoor ik hem tegen ze praten.

Het allerallerergste is… hij dekt ze toe.
Met een schuin aflopend zeil en daar legt hij twee keien op !

Oh jee… niet kijken hoor, hij kijkt deze kant op… doe het zolderraampje maar dicht !

H.K.

 

Energie
................................... 

Het was op een plek waar ik dit helemaal niet verwachtte.
Het gebeurde aan een picknicktafel waar ik even een rustpauze ingelast had na een uurtje of anderhalf struinen door de bossen.
De tafel stond langs een bospad vlakbij een kruising van vier andere bospaden. Het was stil in het bos omdat het een gewone doordeweekse werkdag was voor iedereen die een baan heeft.
Ik was heel de morgen nog niemand tegengekomen zodat de rust helemaal voor mij alleen was, overgeleverd aan alle gedachten en gevoelens die er dan door me gaan.
Zonder schroom bedenken en aanvoelen.

Wegzwijmelen in het staren naar onbekende plaatsen in de boomkruinen.
Contact maken met de energie om me heen, is altijd aanwezig en komt steeds verschillend binnen. Ook aan deze picknicktafel voelde ik plotseling de stille kracht van het onzichtbare.
Het ultieme mooi vinden, het wegdoezelen van het mens gevoel. Kijken en toch niets zien maar de kracht voelen die ongemerkt gebruikt wordt door ieder lichaam dat ademt en groeit.
De verdeelde kracht, versterkt door het groeien en vermenigvuldigen.
Het groeien zonder denken.

Alleen maar energie; veroorzaakt door zonlicht, warmte, water en bodem. Het zijn van energie…meer niet.
Overgeleverd aan de waterdamp, opgestegen uit de zompige grond waar krachtige wortels de mooiste bomen omhoog sturen en zaailingen een systeem in stand proberen te houden.
Verleden, heden en toekomst leunen en steunen tegen elkaar, hebben elkaar nodig. Alledrie plotseling voelbaar zonder dat mijn hersens werken.

Iets dat ik me aangeleerd heb door de urenlange zwerftochten en evenzo lange kijken naar alles wat bijna niet zichtbaar is.
 De spanning, de rust, het licht, de schaduw, beweging, trilling, geluid. Het is er…meer niet. Geen vragen, geen weten.
Genieten, pijn hebben, lachen, huilen.
Alles is er zonder denken.

Nu zit ik op de bodem van mijn geest te schrijven over iets wat zo van mezelf is maar straks als energie weggestuurd wordt, net als het groeien buiten.
Er is zoveel waarbij wij niet denken, wat zo automatisch is.
Het onzichtbare, de wereld van gevoel veel groter dan wij durven denken, het lijkt op de Kosmos waarin alles al gebeurd is… zo lijkt het.
Sterren die er niet meer zijn, wij zien ze nog schitteren.

Alleen nu niet, want ik zit aan een picknicktafel en schiet wakker…waaruit?
Ik weet het niet en dat hoeft ook niet.
Een ding is zeker, wat wij allemaal doen is een lachertje voor het verleden, het heden en de toekomst.
Want de energie zorgt voor zichzelf en laat merken dat het zonder wie dan ook kan bestaan. Wij zijn maar een gevolg van alle energie die in kosmos hangt en dat is zo ongelooflijk veel.
Daar zijn geen woorden voor.
Ik stop…

H.K   

Dromen
..........................

Dromen is niet denkend je hersens laten werken tijdens het slapen en dat gaat de mist in.
De hersens malen dan maar door, duiken zo je leven in of halen een stille wens tevoorschijn en zelfs erotiek tijdens het slapen…

Technisch is dromen heel simpel uit te leggen.
Het zijn zenuwtrekjes van de hersencellen, tijdens het slapen, kleine stroomstootjes die door de hersens schieten.
Verder niet iets om wakker van te liggen…

En toch houdt het de mensen bezig, want dromen kunnen heel intens zijn, maar ook niet uit te leggen, want dan ben je wakker…

Over een droom is niet na te denken, want dan is het geen droom meer, maar een verhaal.
Soms droom ik een verhaal en dat schrijf ik dan maar op, maar dan wordt het een heel andere droom, want een droom duurt veel korter dan een verhaal…

Alles is mogelijk in een slaapdroom, dat is het wonderlijke.

Maar eigenlijk ik heb veel liever dagdromen.
Heerlijk met je ogen open kijken in het niets en dan zoveel zien dat je van de ene in de andere verbazing valt, dat is pas leuk !

Wakker dromen door eerst je hersens uit te schakelen, niets meer denken… en dan zie je zoveel en dat is mijn derde oog…

HA, zo’n slaapdroompje is maar niks… geef mij maar dagdromen, want dat kan ook in de nacht, als je wakker bent !


H.K.

Tijdelijk onafscheidelijk
.................................................................

Bijna iedere week is het raak. Een zwarte auto vol met kinderspullen, twee kinderen  en de dochter.

Een witblond dochtertje van bijna een jaar, trappelend lachend in het autozitje…
Het witblonde manneke, van twee en een beetje, met grote blauwe ogen en een mondje dat altijd op lachen staat, mits er niet gevallen of gestoten wordt, want dat doen mannekes, van twee en een beetje, vrij regelmatig…

“Opa, opa…”

Opa gaat op zijn hurken zitten en het blonde manneke rent, of dribbelt meer, met uitgestrekte armpjes en volle schaterlach recht de grote armen in.
Vanaf dat moment zijn ze tijdelijk onafscheidelijk en gaan samen de dag doorbrengen met bouwen, afbreken, omvallen, achter elkaar lopen, verstoppen, plaatjes kijken en vooral lachen.. veel lachen ! Lachen met danspasjes !!

“Gekke opa…”

Kan wel zijn maar lol hebben ze.

Opa moet oppassen… werkt zich uit de naad.
Schoentjes aan en uit ,  vette vingertjes afdoen, de trap beveiligen !
Een lijstje met regeltjes afwerken… dit eten en dat niet… de luiers zitten in die doos… en meer van die dingen die een opa niet schijnt te weten… of aan zijn laars lapt.

Wandelen.. lekker naar buiten, een klein kinderhandje in een grote knuist en samen hele grote stappen maken of drie passen vooruit en twee terug… en maar schaterlachen.

En de eendjes… de meerkoetjes… waterhoentjes… allemaal prachtig als dat kleine manneke, van twee en een beetje,  met witblonde haren, zijn schaterlach de natuur instuurt… en er vliegt niets weg !


H.K.

Het geheim
................................... 

Het nutteloze van een geheim is dat niemand het weet, alleen degene die het niet mag vertellen. Een geheim bestaat dus en weet de rest het niet zodat er altijd gezegd kan worden dat geheimen niet bestaan met de wetenschap dat ze wel bestaan !
Dat is de kracht van het geheim…

En toch is de gigantische hoeveel geheimen niet te overzien.
Iedereen loopt met een geheimpje rond.
Heel soms dwingt de nieuwsgierigheid van een ander het geheimpje, met belofte tot geheimhouding,  los te laten wat dan ook meteen gaat lekken zodat bijna iedereen met een geheim van een ander rondloopt !

En dan kan een geheim verwoestend gaan werken als de eerste eigenaar via via  zijn eigen geheim toegespeeld krijgt !

Zo kan ik hier heel wat geheimen gaan verklappen, niet van een ander natuurlijk want dat heb ik beloofd.

Nee, mijn eigen geheimen kan ik zo de wereld in sturen, als ik dat wil…
Toch wil ik daar wat geheimzinnig over doen, je weet maar nooit !

En dan daarbij… het ene geheim is het andere niet.  En.. ik loop over van de geheimen.  En… dat gaat maar door !
Vandaag zijn er weer twee aan toegevoegd die ik niet mag verklappen.

Het vreemde van een geheim is dat je er zo nieuwsgierig van wordt.
Want, de laatste twee geheimen… tjonge, als ik die zou vertellen… een bom !
Ze slaan als een bom in, gegarandeerd !!!

En dan is er nog dat ene geheim, ha, dat weet echt helemaal niemand…

Dus ik ook niet !

H.K.

De vrolijke wandelaar
.....................................................

De vrolijke wandelaar fluit een onbekend deuntje als eigen compositie de lucht in. Op de maat wandelt hij door het landschap, zodat het bijna op marcheren lijkt.

‘Wat een mooie dag’

De vrolijke wandelaar zuigt zijn longen vol voor een nieuw melodietje wat nergens op lijkt.
Om hem heen wordt alles vrolijk doordat hij zich vrolijk voelt.
Alles beweegt op het ritme van een zachte wind dat als een briesje al het groen laat bewegen zodat het op dansen lijkt.
Zelfs de stapelwolken doen mee. De vogels duikelen, insecten zoemen.
Het smalle paadje wijst de weg…

In de verte komt een andere wandelaar, dichterbij wordt het een wandelaarster.
‘Wat leuk, een vrolijke wandelaarster’ denkt de vrolijke wandelaar.

“Goede morgen.”

“Goede morgen.”

“Ik hoorde u fluiten.”

“Ja , het is een mooie dag en daar word ik vrolijk van.”

De vrolijke wandelaar ziet de vele bloempjes aan de rand van het pad. Een ervan plukt hij en geeft het aan de vrolijke wandelaarster.

“Pluk de dag met een bloemetje en de dag is goed.”

“Wat een verrassing, dit overkomt mij niet iedere dag, mijn dag kan niet meer stuk, dank u.”

“Een prettige wandeling verder.”

“U ook en het bloemetje zal ik bewaren…”

Even later hoort zij een onbekend melodietje dat gedragen wordt door de wind.
De vrolijke wandelaar kijkt om…
Samen zwaaien zij tot de bocht daar een einde aan maakt…

 H.K. 

Stilte
..................

Niets is net zo stil als de stilte zelf.

De gigantische stilte is hoorbaar dankzij het kleine beetje lawaai dat er gemaakt wordt nadat het weerkaatst is tegen alle dingen die stil zijn.

Het vallen gaat in stilte tot het neerkomt.
De lucht is stil.
Het groeien gaat in stilte.

Een zilvermeeuw zweeft geruisloos op de onhoorbare thermiek van opstijgende warme lucht.

Licht en donker hebben dezelfde stilte terwijl de donkerte juist het weinige geluid versterkt omdat in het licht meer te horen valt.

Het wonder van de stilte maakt alles rustig.

Het luisteren naar de natuur waarin geluiden de stilte aangenaam maken.
De lijster zit stil, spert zijn snavel open en strooit zijn krachtige melodie  over de ruisende bomen…verderop is het niet meer te horen.

De onmetelijke grote stilte in het totale niets en… het minuscule brokje leven wat altijd en eeuwig de stilte weer opzoekt.

De stilte is het verleden en de toekomst… daartussen zit dat kleine beetje lawaai!

Ik zit stil te genieten!

H.K.

Beloofd is beloofd!
.......................................

Het moet er van komen!
Beloofd is beloofd… en dat heb ik!

Wel met tegenzin en lood in mijn schoenen… de belofte is gedaan; alleen een cadeautje kopen voor de kleinkinderen !
In een speelgoedwinkel. In de stad…
Voetje voor voetje tussen de schappen waar alles speelgoed blijkt te zijn. En op leeftijd gerangschikt vanaf baby… tot 88 jaar!

“Ik zoek wel wat uit, maak maar geen lijstje…” domdom.
Ik hoor het mij nog zeggen…

“Kan ik u helpen?”
Een vriendelijke dame vraagt het aan mij.
“Ja, graag, ik zoek de uitgang maar moet eerst een cadeautje kopen.”
De vriendelijke dame schiet in de lach.
“Heeft u al iets in gedachten…??”

“Ik heb wel gedachtes maar weet alleen niet… maar ja, het moet vanaf twaalf maanden en tot drie jaar… vanaf twaalf voor een meisje en tot drie voor een jongen… “
De vriendelijke dame wordt ineens erg actief en loodst mij mee door een mensenhaag  naar een wand vol gekleurde dozen en stapels knuffels.

“Hier moet wel iets te vinden zijn…”
“Een lichte paniek heb ik al…”
“Een knuffel vinden ze altijd wel leuk.”
“Dat zou ik op dit moment ook wel leuk vinden. Ben helemaal aan een knuffel toe.”

De vriendelijke dame schatert een lach door de winkel en ik heb ineens grote interesse voor een klein teddybeertje met grote aaibaarheidsfactor vanaf twaalf maanden.
“Leuk, zo’n teddybeertje, doet het altijd goed.”
De vriendelijke dame knuffelt even voor.
“Ook tot drie?”
“Ook tot drie.”
“ En deze… eh… leeuw?”
“Is het geen dotje?”  Weer een knuffel maar nu met de leeuw.
“Misschien wel van baby tot 88!”

Opgelucht de winkel uit… na een lange rij dozen, spelletjes, gemopper achter de kassa, waar altijd een tekort aan personeel blijkt te zijn…en… nog net mijn pincode goed gegokt !

 
H.K.